3 ตอน รามสูร
โดย sunnie
คุณเคยรู้สึกเหมือนคุณไม่เป็นตัวของตัวเองมั้ย?
แบบ...what the hell am I doing อ่ะ
เพราะอะไรผมถึงถามแบบนี้น่ะเหรอ?
ก็เพราะ...
...ตอนนี้ผมรู้สึกแบบนั้นไงล่ะ
.
.
.
1 ปีที่แล้ว
@ค่ายรับน้อง คณะวิศวกรรมศาสตร์
ฮืออออฮาาาาา
ตึกตัก ตึกตัก
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงเดินเข้ามากอดผม ใบหน้าเล็กที่ซุกอยู่ที่อกทำเอาผมจักจี้ ผมรู้ว่าผมควรผลักเธอออก แต่ผมกลับทำได้แค่ยืนนิ่งพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติ...
...ผมไม่เคยเสียอาการแบบนี้มาก่อน
คงเป็นเพราะการจู่โจมแบบไม่ได้ตั้งตัวล่ะมั้งที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ความจริงผมเห็นเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ แต่เพราะเธอคุยกับพวกพันแสงอยู่เลยไม่ได้สนใจอะไร พอผมหันไปสบตากับเธออีกที...ทุกอย่างก็กลายมาเป็นแบบนี้แล้ว
"คิดถึง...คิดถึงมากๆ"
"...?"
ผมงงเข้าไปอีกเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม ผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าพวกผู้หญิงชอบผมมากแค่ไหน แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
เฮือก!
ต่อจากนั้นไม่ถึงนาที ร่างเล็กก็กระตุกอย่างแรง ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นพร้อมกับ...
พลั่ก!
...ผลักผมออกอย่างแรง
"ขะ ขอโทษค่ะ" เธอพูดแบบนั้นด้วยมีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ทำไมล่ะ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นแทนที่จะเป็นเขินอายหรือมีความสุข
เธอได้กอดกับผมเชียวนะ!
"คือ...หนูไม่ได้ตั้งใจจะกอดพี่นะคะ" แถมยังก้มมองพื้น ไม่ยอมมองหน้าผมอีก
"ไม่ได้ตั้งใจ?" ผมแค่นหัวเราะ "ไม่ได้ตั้งใจแต่ตรงเข้ามาหาฉันทันทีเนี่ยนะ"
"ขอโทษค่ะ" เธอพูดขอโทษอีกแล้ว ป้ายชื่อที่แขวนคอขยับขึ้นลงตามจังหวะโค้งตัว และผมได้เห็นชื่อที่เขียนอยู่บนนั้นชัดๆ
'คนโปรด'
"ชื่อคนโปรดใช่มั้ย?"
"...ค่ะ"
"รหัส 50?"
"...ค่ะ"
"รู้มั้ยว่าพี่รหัสเป็นใคร?"
"...." เงียบแบบนี้แสดงว่ารู้แล้วล่ะว่าผมเป็นพี่รหัส
"ทำตัวแบบนี้เพราะอยากให้ฉันสนใจเหรอ?"
"เปล่านะคะ" คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองผมทันที น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างราวกับคนละคน "หนูไม่ได้คิดแบบนั้น"
"แล้วมากอดฉันทำไม?" ผมเริ่มพูดเสียงดังขึ้น และนั่นก็ทำให้ทุกคนหยุดทำกิจกรรมของตัวเองแล้วมามุงดูเหตุการณ์
"พี่จะพูดเสียงดังให้ได้อะไรขึ้นมาคะ ก็บอกอยู่เนี่ยว่าไม่ได้ตั้งใจ" ใบหน้าเล็กแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเปิดเผย ริมฝีปากสีชมพูคว่ำลง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่ง ไหนจะแก้มกลมๆ ที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออีก...คิดว่าตัวเองน่ารักมากมั้ง
"ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ" ผมเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าก่อนจะโน้มตัวลงไปมองหน้าเธอใกล้ๆ "มีหลักฐานมั้ยล่ะ?"
"แล้วทำไมหนูต้องตั้งใจด้วยคะ? หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย"
เปรี้ยง!
ราวกับฟ้าผ่ากลางใจ เสียงเล็กที่พูดคำพูดโหดร้ายเมื่อครู่ก้องอยู่ในหูของผม
'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'
'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'
'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'
ตลกละ!! ใครมันจะกล้าไม่ชอบผมบ้าง!!!
"หึ ฮ่าๆๆๆๆ"
"...."
ยอมรับเลยว่าผมแสดงออกต่างจากปกติ ก็ยัยตัวเล็กนี่บังอาจมาพูดจาโกหกหน้าตายใส่ผมแบบนี้ เป็นใครก็เสียอาการกันทั้งนั้นแหละ
"ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอเหมือนกันนั่นแหละ" ผมพูดอะไรออกไปวะ
"เอ่อ...ค่ะ" แล้วทำไมเธอถึงต้องมองผมด้วยสายตาสมเพชแบบนั้นด้วย
ผมคือรามสูรเชียวนะ!!!
"นิสัยแบบนี้คิดว่าฉันอยากได้เธอเป็นน้องรหัสมากนักรึไง?"
"...."
"ตอนเฉลยก็ไม่ต้องมาหาฉันล่ะ" ไม่ไหวแล้ว คนโปรดทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอทำให้ผมดูเหมือนคนโง่
"เพราะฉัน...ไม่รับเธอเป็นน้องรหัส"
พูดจบ ผมก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้เด็กไร้มารยาทยืนอึ้งท่ามกลางฝูงคนที่พร้อมจะรุมประชาทัณฑ์เธอ
สมน้ำหน้า
...เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างรามสูร
.
.
.
สามทุ่มครึ่ง
"ชนนนนนน~"
แกร๊ง!
เสียงโหวกเหวกโวยวายกับเสียงเพลงที่ดึงแข่งกันถือเป็นเอกลักษณ์ของงานเลี้ยงรับน้องจริงๆ และมันทำให้ผมรู้สึก...สะอิดสะเอียน
"พี่รามไม่ดื่มเหรอคะ?"
"ไม่ล่ะ"
ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมทุกคนถึงสนุกกับงานแบบนี้ เสียงก็ดัง ร้อนก็ร้อน แถมยังต้องมาดื่มเบียร์กระป๋องราคาถูกแบบนี้อีก...
...แค่ได้กลิ่นก็อยากอ้วกแล้ว
ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะถูกครอบครัวบังคับ พวกเขาบอกว่าผมควรออกไปเจอเพื่อนในคณะบ้าง ไม่ใช่เอาแต่พาผู้หญิงมานอนที่คอนโดแล้วสร้างเรื่องฉาวโฉ่ให้ตามล้างตามเช็ดทุกวัน
ทำไงได้ล่ะ ก็ผู้หญิงพวกนั้นพูดง่ายกว่าคนพวกนี้ตั้งเยอะ
"ดื่มหน่อยสิคะ อุตส่าห์มาทั้งที~"
พูดไม่ทันขาดคำ เห็นมั้ยล่ะ คนพวกนี้พูดรู้เรื่องซะที่ไหน ผมบอกแล้วว่าไม่ดื่มก็ยังจะคะยั้นคะยอให้ดื่มอีก
น่ารำคาญชะมัด
"คนอย่างมันไม่ดื่มหรอก เรื่องมากจะตาย"
"...."
ไม่ต้องเดาก็รู้มาใครเป็นคนพูดจาหมาๆ แบบนี้...
...ไอ้พันแสง
"มึงจะหุบปากเองหรือจะให้กูทำให้?" ผมพูดเสียงเย็นพร้อมกับมองหน้ามัน
"...กลัวจังเลย" พันแสงกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน
"เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย" ลูกหว้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงแขนมันเอาไว้ "มีน้องๆ อยู่ด้วยนะ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องหรอกนะ" ผมมองหน้าลูกหว้าด้วยสายตาเย็นชา "แต่แฟนเธอมันมาหาเรื่องฉันก่อน"
"เรากับแสงไม่ได้เป็น..."
"มึงก็ดีแต่โทษคนอื่น"
"มึงว่าไงนะ"
"กูบอกว่ามึง..."
"พี่รามสู้รรรรรรร"
เสียงแหลมเล็กที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้เหตุการณ์ที่กำลังปะทุหยุดลงกลางคัน ผมหันไปมองต้นเสียงและพบกับ...
...คนโปรดที่หน้าแดง ไม่สิ แดงทั้งตัว
"พี่จะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้น้าาาา" เธอเดินตรงเข้ามาหาผมแล้ว...
หมับ!
"เฮ้ย"
...โอบรอบคอผม
"หนูเป็นน้องรหัสของพี่ ทำไมพี่ต้องพูดแบบนั้นกับหนู"
"นี่เธอ เมาแล้ว..."
"หนูเสียใจมากเลยนะ"
"...."
"หนูบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจกอดพี่" เธอพูดพร้อมกับเขย่าตัวผม "หนูบอกว่าไม่ได้ตั้งใจงายยย"
"คนโปรด พอก่อน" ตัวผมสั่นเป็นเจ้าเข้าต่อหน้าธารกำนัลนับสิบ และนั่นทำให้ผมโคตรอาย
"รับหนูเป็นน้องรหัสก่อน" ยัยเด็กนี่ยังไม่หยุด มือเล็กยกขึ้นยืดแก้มผมออก "รับหนู~"
"อ่อย..."
"รับหนูสิ รับหนูๆๆๆๆ"
"...."
"ถ้าหนูกลับบ้านโดยไม่มีพี่รหัส พ่อต้องเสียใจมากแน่ๆ"
"...." อะไรอีกล่ะ จู่ๆก็เล่นบทเศร้า
"ฮึก หนูเสียจายยยย"
"...." เมาแล้วกลายเป็นคนละคนเลยแฮะ เมื่อกลางวันยังดื้ออยู่เลย...
...ตลกดี
"หนู อึก เสีย...อ้วกกกกก"
"เฮ้ยยยยย/กรี๊ดดดดดด"
เอาล่ะ ไม่ตลกละ
"ยัยบ้า!!!"
"คร่อก"
สาบานต่อพระเจ้าเลย! ผมไม่มีวันยุ่งกับเด็กคนนี้เกินกว่าคำว่าสายรหัสเด็ดขาด!!!
.
.
.
ปัจจุบัน
7.30 น.
"อืออออออออออ"
ตุบ
"...?"
แขนที่ตกลงบนเตียงทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ผมควรกอดคนโปรดอยู่ไม่ใช่เหรอ?
"...."
เธอหายไป...
ไม่มีร่างกายบอบบางอยู่ข้างๆ ผม ผมลุกขึ้นยืน เดินไปดูที่ห้องน้ำ ห้องแต่งตัว ที่ระเบียง ทุกๆ ที่ในห้อง...
...ไม่พบเธอ
"ยัยเด็กนั่น..."
ผมชักจะโกรธจริงๆ แล้วนะ
.
.
.
พี่รามสูรโกรธใหญ่แล้ววว เป็นกำลังใจให้น้องคนโปรดด้วยนะคะ ดูท่าจะหนัก555555555
1 เม้น = ล้านกำลังใจ นะคะ