คุณเคยรู้สึกเหมือนคุณไม่เป็นตัวของตัวเองมั้ย?

แบบ...what the hell am I doing อ่ะ

เพราะอะไรผมถึงถามแบบนี้น่ะเหรอ?

ก็เพราะ...

...ตอนนี้ผมรู้สึกแบบนั้นไงล่ะ

.

.

.

1 ปีที่แล้ว

@ค่ายรับน้อง คณะวิศวกรรมศาสตร์

ฮืออออฮาาาาา

ตึกตัก ตึกตัก

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงเดินเข้ามากอดผม ใบหน้าเล็กที่ซุกอยู่ที่อกทำเอาผมจักจี้ ผมรู้ว่าผมควรผลักเธอออก แต่ผมกลับทำได้แค่ยืนนิ่งพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติ...

...ผมไม่เคยเสียอาการแบบนี้มาก่อน

คงเป็นเพราะการจู่โจมแบบไม่ได้ตั้งตัวล่ะมั้งที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ความจริงผมเห็นเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ แต่เพราะเธอคุยกับพวกพันแสงอยู่เลยไม่ได้สนใจอะไร พอผมหันไปสบตากับเธออีกที...ทุกอย่างก็กลายมาเป็นแบบนี้แล้ว

"คิดถึง...คิดถึงมากๆ"

"...?"

ผมงงเข้าไปอีกเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม ผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าพวกผู้หญิงชอบผมมากแค่ไหน แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

เฮือก!

ต่อจากนั้นไม่ถึงนาที ร่างเล็กก็กระตุกอย่างแรง ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นพร้อมกับ...

พลั่ก!

...ผลักผมออกอย่างแรง

"ขะ ขอโทษค่ะ" เธอพูดแบบนั้นด้วยมีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ทำไมล่ะ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นแทนที่จะเป็นเขินอายหรือมีความสุข

เธอได้กอดกับผมเชียวนะ!

"คือ...หนูไม่ได้ตั้งใจจะกอดพี่นะคะ" แถมยังก้มมองพื้น ไม่ยอมมองหน้าผมอีก

"ไม่ได้ตั้งใจ?" ผมแค่นหัวเราะ "ไม่ได้ตั้งใจแต่ตรงเข้ามาหาฉันทันทีเนี่ยนะ"

"ขอโทษค่ะ" เธอพูดขอโทษอีกแล้ว ป้ายชื่อที่แขวนคอขยับขึ้นลงตามจังหวะโค้งตัว และผมได้เห็นชื่อที่เขียนอยู่บนนั้นชัดๆ

'คนโปรด'

"ชื่อคนโปรดใช่มั้ย?"

"...ค่ะ"

"รหัส 50?"

"...ค่ะ"

"รู้มั้ยว่าพี่รหัสเป็นใคร?"

"...." เงียบแบบนี้แสดงว่ารู้แล้วล่ะว่าผมเป็นพี่รหัส

"ทำตัวแบบนี้เพราะอยากให้ฉันสนใจเหรอ?"

"เปล่านะคะ" คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองผมทันที น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างราวกับคนละคน "หนูไม่ได้คิดแบบนั้น"

"แล้วมากอดฉันทำไม?" ผมเริ่มพูดเสียงดังขึ้น และนั่นก็ทำให้ทุกคนหยุดทำกิจกรรมของตัวเองแล้วมามุงดูเหตุการณ์

"พี่จะพูดเสียงดังให้ได้อะไรขึ้นมาคะ ก็บอกอยู่เนี่ยว่าไม่ได้ตั้งใจ" ใบหน้าเล็กแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเปิดเผย ริมฝีปากสีชมพูคว่ำลง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่ง ไหนจะแก้มกลมๆ ที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออีก...คิดว่าตัวเองน่ารักมากมั้ง

"ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ" ผมเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าก่อนจะโน้มตัวลงไปมองหน้าเธอใกล้ๆ "มีหลักฐานมั้ยล่ะ?"

"แล้วทำไมหนูต้องตั้งใจด้วยคะ? หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย"

เปรี้ยง!

ราวกับฟ้าผ่ากลางใจ เสียงเล็กที่พูดคำพูดโหดร้ายเมื่อครู่ก้องอยู่ในหูของผม

'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'

'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'

'หนูไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย'

ตลกละ!! ใครมันจะกล้าไม่ชอบผมบ้าง!!!

"หึ ฮ่าๆๆๆๆ"

"...."

ยอมรับเลยว่าผมแสดงออกต่างจากปกติ ก็ยัยตัวเล็กนี่บังอาจมาพูดจาโกหกหน้าตายใส่ผมแบบนี้ เป็นใครก็เสียอาการกันทั้งนั้นแหละ

"ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอเหมือนกันนั่นแหละ" ผมพูดอะไรออกไปวะ

"เอ่อ...ค่ะ" แล้วทำไมเธอถึงต้องมองผมด้วยสายตาสมเพชแบบนั้นด้วย

ผมคือรามสูรเชียวนะ!!!

"นิสัยแบบนี้คิดว่าฉันอยากได้เธอเป็นน้องรหัสมากนักรึไง?"

"...."

"ตอนเฉลยก็ไม่ต้องมาหาฉันล่ะ" ไม่ไหวแล้ว คนโปรดทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอทำให้ผมดูเหมือนคนโง่

"เพราะฉัน...ไม่รับเธอเป็นน้องรหัส"

พูดจบ ผมก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้เด็กไร้มารยาทยืนอึ้งท่ามกลางฝูงคนที่พร้อมจะรุมประชาทัณฑ์เธอ

สมน้ำหน้า

...เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างรามสูร

.

.

.

สามทุ่มครึ่ง

"ชนนนนนน~"

แกร๊ง!

เสียงโหวกเหวกโวยวายกับเสียงเพลงที่ดึงแข่งกันถือเป็นเอกลักษณ์ของงานเลี้ยงรับน้องจริงๆ และมันทำให้ผมรู้สึก...สะอิดสะเอียน

"พี่รามไม่ดื่มเหรอคะ?"

"ไม่ล่ะ"

ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมทุกคนถึงสนุกกับงานแบบนี้ เสียงก็ดัง ร้อนก็ร้อน แถมยังต้องมาดื่มเบียร์กระป๋องราคาถูกแบบนี้อีก...

...แค่ได้กลิ่นก็อยากอ้วกแล้ว

ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะถูกครอบครัวบังคับ พวกเขาบอกว่าผมควรออกไปเจอเพื่อนในคณะบ้าง ไม่ใช่เอาแต่พาผู้หญิงมานอนที่คอนโดแล้วสร้างเรื่องฉาวโฉ่ให้ตามล้างตามเช็ดทุกวัน

ทำไงได้ล่ะ ก็ผู้หญิงพวกนั้นพูดง่ายกว่าคนพวกนี้ตั้งเยอะ

"ดื่มหน่อยสิคะ อุตส่าห์มาทั้งที~"

พูดไม่ทันขาดคำ เห็นมั้ยล่ะ คนพวกนี้พูดรู้เรื่องซะที่ไหน ผมบอกแล้วว่าไม่ดื่มก็ยังจะคะยั้นคะยอให้ดื่มอีก

น่ารำคาญชะมัด

"คนอย่างมันไม่ดื่มหรอก เรื่องมากจะตาย"

"...."

ไม่ต้องเดาก็รู้มาใครเป็นคนพูดจาหมาๆ แบบนี้...

...ไอ้พันแสง

"มึงจะหุบปากเองหรือจะให้กูทำให้?" ผมพูดเสียงเย็นพร้อมกับมองหน้ามัน

"...กลัวจังเลย" พันแสงกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอย่างไม่สะทกสะท้าน

"เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย" ลูกหว้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงแขนมันเอาไว้ "มีน้องๆ อยู่ด้วยนะ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องหรอกนะ" ผมมองหน้าลูกหว้าด้วยสายตาเย็นชา "แต่แฟนเธอมันมาหาเรื่องฉันก่อน"

"เรากับแสงไม่ได้เป็น..."

"มึงก็ดีแต่โทษคนอื่น"

"มึงว่าไงนะ"

"กูบอกว่ามึง..."

"พี่รามสู้รรรรรรร"

เสียงแหลมเล็กที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้เหตุการณ์ที่กำลังปะทุหยุดลงกลางคัน ผมหันไปมองต้นเสียงและพบกับ...

...คนโปรดที่หน้าแดง ไม่สิ แดงทั้งตัว

"พี่จะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้น้าาาา" เธอเดินตรงเข้ามาหาผมแล้ว...

หมับ!

"เฮ้ย"

...โอบรอบคอผม

"หนูเป็นน้องรหัสของพี่ ทำไมพี่ต้องพูดแบบนั้นกับหนู"

"นี่เธอ เมาแล้ว..."

"หนูเสียใจมากเลยนะ"

"...."

"หนูบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจกอดพี่" เธอพูดพร้อมกับเขย่าตัวผม "หนูบอกว่าไม่ได้ตั้งใจงายยย"

"คนโปรด พอก่อน" ตัวผมสั่นเป็นเจ้าเข้าต่อหน้าธารกำนัลนับสิบ และนั่นทำให้ผมโคตรอาย

"รับหนูเป็นน้องรหัสก่อน" ยัยเด็กนี่ยังไม่หยุด มือเล็กยกขึ้นยืดแก้มผมออก "รับหนู~"

"อ่อย..."

"รับหนูสิ รับหนูๆๆๆๆ"

"...."

"ถ้าหนูกลับบ้านโดยไม่มีพี่รหัส พ่อต้องเสียใจมากแน่ๆ"

"...." อะไรอีกล่ะ จู่ๆก็เล่นบทเศร้า

"ฮึก หนูเสียจายยยย"

"...." เมาแล้วกลายเป็นคนละคนเลยแฮะ เมื่อกลางวันยังดื้ออยู่เลย...

...ตลกดี

"หนู อึก เสีย...อ้วกกกกก"

"เฮ้ยยยยย/กรี๊ดดดดดด"

เอาล่ะ ไม่ตลกละ

"ยัยบ้า!!!"

"คร่อก"

สาบานต่อพระเจ้าเลย! ผมไม่มีวันยุ่งกับเด็กคนนี้เกินกว่าคำว่าสายรหัสเด็ดขาด!!!

.

.

.

ปัจจุบัน

7.30 น.

"อืออออออออออ"

ตุบ

"...?"

แขนที่ตกลงบนเตียงทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ผมควรกอดคนโปรดอยู่ไม่ใช่เหรอ?

"...."

เธอหายไป...

ไม่มีร่างกายบอบบางอยู่ข้างๆ ผม ผมลุกขึ้นยืน เดินไปดูที่ห้องน้ำ ห้องแต่งตัว ที่ระเบียง ทุกๆ ที่ในห้อง...

...ไม่พบเธอ

"ยัยเด็กนั่น..."

ผมชักจะโกรธจริงๆ แล้วนะ

.

.

.

พี่รามสูรโกรธใหญ่แล้ววว เป็นกำลังใจให้น้องคนโปรดด้วยนะคะ ดูท่าจะหนัก555555555

1 เม้น = ล้านกำลังใจ นะคะ