"ทำไมถึงไปอยู่กับพันแสง? "

"คร่อก ฮะ! อะไรนะ? "

"ลองเปิดไอจีดูสิ" ผมอาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดงหันไปมองคนข้างๆ และนั่นทำให้ผมเห็นคราบน้ำลายที่ติดอยู่ตรงมุมปากเล็ก...

...สงสัยเมื่อกี้เธอคงเผลอหลับไป

ช่วยไม่ได้ ก็เมื่อคืนเธอแทบจะไม่ได้นอนเลยนี่นา

"...shit" เสียงสบถเบาๆ นั่นทำให้ผมหลุดขำ ยัยตัวเล็กนี่ปากจัดจริงๆ

"ทำไมถึงไปอยู่กับมัน"

"...."

"เธอไม่รู้เหรอว่าฉันไม่ถูกกับมัน"

"รู้ค่ะ" เธอพูดเสียงเบา "แต่มันก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ แค่นั่งดื่มกาแฟด้วยกันเฉยๆ เอง"

"แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ต้องมานั่งโต๊ะเดียวกับเธอ?"

"หนูก็ไม่รู้"

"นี่เธอโง่รึเปล่า?"

"...."

"มันจงใจใช้เธอเป็นเครื่องมือปั่นหัวฉันชัดๆ"

"แล้วพี่แคร์เหรอ?"

"...อะไรนะ?" ผมเผลอกำพวงมาลัยโดยไม่รู้ตัว คำพูดของคนโปรดทำให้ผมเสียสมาธิ

"ขนาดน้องรหัส พี่ยังไม่อยากให้หนูเป็นเลย"

ผมมองใบหน้าหวานทางหางตา เธอพูดแบบนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองกำลังกดโทรศัพท์อยู่ เหมือนเธอพูดมันออกมาแบบส่งๆ ไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่

"ที่ฉันพูดแบบนั้น มันเป็นเพราะเธออ้วกใส่ฉันไง" ผมพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับแข็งกระด้างจนผมเองยังรู้สึกได้

...ผมเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้

"นั่นมันผ่านไปตั้งปีนึงแล้วนะ" คนโปรดเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์มามองผมตาขวาง "หนูก็บอกไปแล้วไงว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ"

"แล้วที่เธอเข้ามากอดฉันล่ะ"

"...."

"เธอตั้งใจรึเปล่า?"

ตึ้ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น และคนโปรดก็กลับไปสนใจโทรศัพท์อีกครั้ง

"ก็...ไม่ได้ตั้งใจ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะปกติ เหมือนการกอดกับผมมันแสนจะธรรมดา เหมือนมีแค่ผมคนเดียวที่...

ไม่สิ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนี่นา

"เรื่องเมื่อคืนก็ไม่ได้ตั้งใจงั้นสิ" ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยึดติดกับมัน แต่ถ้าคนโปรดไม่ยอมรับ ผมก็จะถามแบบนี้ไปเรื่อยๆ นั่นแหละ

ผมล่ะเกลียดที่สุดเลย เด็กที่ชอบโกหกน่ะ

"...บอกแล้วไงว่าจำไม่ได้"

"แกล้งจำไม่ได้หรือจำไม่ได้จริงๆ?"

"...."

"คนโปรด"

"...คะ?"

เพราะผมกำลังโฟกัสกับการขับรถ ผมจึงไม่ค่อยได้หันไปมองคนโปรดมากนัก แต่เวลาที่ผมหันไป ผมก็จะเห็นเธอแชทกับใครบางคนในโทรศัพท์ตลอดเวลา

และนั่นก็ทำให้ผมคิดว่าเธอคงไม่ได้ฟังคำถามของผมตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

"เธอได้ฟังฉันบ้างรึเปล่า?"

"ฟังอยู่ค่ะ" ฟังอยู่บ้าอะไรล่ะ ยิ้มให้กับโทรศัพท์ขนาดนั้น

"คุยกับใคร?"

"...."

เธอเงียบอีกแล้ว แถมผมยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆด้วย

"คนโปรด คุยกับใคร?" ผมถามซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าเดิม ตอนนี้ผมอยากจะจับเด็กนี่มาเขย่าแรงๆ ให้หายโกรธ แต่ถ้าทำแบบนั้น เธอก็จะคิดว่าผมแคร์

ซึ่งผมไม่ได้แคร์

"ฮะ อ๋อ...คุยกับน้องค่ะ"

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ?"

"ตอบมา"

"เฮ้อ ผู้ชาย"

เอี๊ยด!

ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงได้เลี้ยวรถเข้ามาจอดข้างทาง แต่พอผมรู้ว่าคนที่เธอคุยด้วยเป็นผู้ชาย สมองของผมก็สั่งให้ผมเหยียบเบรกทันที

...ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

"...พี่จอดรถทำไมอ่ะ" ยัยตัวปัญหาหันมามองผมด้วยสายตาเป็นคำถาม

"เอาโทรศัพท์มา"

"ฮะ?"

"ฉันจะไม่ขับรถ ถ้าเธอยังเล่นโทรศัพท์อยู่"

"อะไรของพี่เนี่ย" คนโปรดขมวดคิ้วยุ่ง เสียงแจ้งเตือนยังคงยังอย่างต่อเนื่องจนผมชักหงุดหงิด

"เอามา" ผมพูดซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือไปหาเธอ

"ไม่" แต่คนโปรดกลับยิ่งเขยิบตัวหนีเหมือนผมเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นแหละ

ตึ้ง!

ทนไม่ไหวแล้วโว้ย

ฟึ่บ

"เฮ้ยพี่ เอาคืนมานะ"

ผมฉกโทรศัพท์มาจากมือเล็กทันที ปกติผมไม่ใช่คนเอาแต่ใจแบบนี้หรอก แต่คนโปรดคือข้อยกเว้น

เธอทำให้ผมหงุดหงิด และผมต้องหาทางที่จะหยุดมัน

"เล่นโทรศัพท์ในรถแล้วสายตาเสีย" ผมพูดเสียงเรียบ แอบมองหน้าจอโทรศัพท์ มันขึ้นชื่อ 'kim'

...ใครมันคือคิมวะ!?

"แล้วพี่ยุ่งไรด้วย ตาก็ตาหนู" คนโปรดโวยวายใหญ่ เธอแสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้าแบบชัดเจน "เอาคืนมานะ!"

"นั่งเงียบๆ ไป"

"แบบนี้ก็ได้เหรอ" เธอแค่นหัวเราะ "เอาโทรศัพท์มา หนูจะลงตรงนี้แหละ"

กึก

"...."

กึกๆๆๆ

หึ คิดว่าผมจะยอมให้เธอลงง่ายๆรึไง โง่จริงๆ

"เปิดประตูนะ!"

ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงแหลมเล็กนั่นแล้วเหยียบคันเร่ง ขับรถออกไปบนถนนตามเดิม

"พี่ราม!!!" เธอตวาดเสียงดังลั่น พนันได้เลยว่าเธอคงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแล้วล่ะ

"นั่งนิ่งๆ สักครึ่งชั่วโมงมันคงไม่ตายหรอกมั้ง" ผมพูดโดยไม่หันไปมองเธอ "หรือว่าเธอเป็นเด็กติดโทรศัพท์?"

"มันเกี่ยวกันตรงไหน นั่นมันโทรศัพท์ของหนูนะ"

"อืมๆ"

"อืมบ้าอืมบออะไร เอาคืนมาาา"

ติ๊ด

'God tell us the reason youth is wasted on the young...'

ผมเปิดเพลงกลบเสียงเธอ และมันก็ได้ผลเพราะคนโปรดเงียบไปเลย

เพลงนี้น่ะเป็นเพลงโปรดของเธอ และคนโปรดก็เป็นประเภทที่ถ้าเจอเพลงที่ถูกใจเมื่อไหร่ เธอจะหยุดพูดและตั้งใจฟังทันที

"มีโดนัทอยู่หลังรถ เอาไปกินได้นะ"

"...."

คนโปรดไม่พูดอะไร เธอเอื้อมมือไปหยิบกล่องโดนัทด้านหลังตามที่ผมบอก มือเล็กหยิบโดนัทก้อนกลมออกมาแล้วกัดมันหนึ่งคำ

ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที จากนั้นก็กัดลงไปอีกหนึ่งคำ และสองคำ...

หึ พอแบบนี้แล้วหายซนเลยนะ

.

.

.

เอี๊ยด...

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ"

"เอาอเมริกาโน่ไม่ใส่ไซรัป แก้วกลาง 1 แก้ว แล้วก็...คนโปรดเอาอะไรมะ..."

ผมหันไปหาคนข้างๆและพบว่าเธอกำลังหลับ

...ไม่ปลุกคงดีกว่า

"เอาช็อกโกแลตเย็น ไซรัปหนึ่งปั๊ม อีกหนึ่งแก้วครับ"

"ได้เลยค่ะ ทั้งหมด 200 บาทนะคะ ชำระเงินหน้าต่างถัดไปค่ะ"

ผมเลื่อนกระจกขึ้น ขับรถไปรอรับเครื่องดื่มที่หน้าต่างถัดไปตามที่พนักงานบอก

ฟึ่บ

"จริงๆ เลย คอเคล็ดไปแล้วมั้ง"

ผมเอื้อมมือไปหยิบหมอนใบเล็กที่ด้านหลังมารองคอให้เธอ จากนั้นก็คลุมหยิบสูทสีเทาบนร่างเล็ก

เพิ่งรู้ว่าคนโปรดตัวเล็กขนาดนี้ เธอชอบบ่นว่าเธออ้วน ทั้งๆ ที่ผอมจนหนังแทบติดกับกระดูกอยู่แล้ว

"...หลับฝันดีนะ เด็กเลี้ยงแกะ"

.

.

.

"คนโปรด ถึงแล้ว"

ผมสะกิดคนโปรดเบาๆ หลังจากจอดรถที่หน้าบ้านของเธอ

...ไม่ใช่บ้านหรอก แต่เป็นคฤหาสน์มากกว่า ผมก็พอรู้นะว่าเธอรวย แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยจนมีบ้านกว้างเกือบสิบไร่แบบนี้

"คนโปรด..."

แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย หลับลึกขนาดไหนเนี่ย

"ตื่นได้..."

วินาทีต่อมา ราวกับทุกอย่างถูกสาปให้หยุดนิ่ง มือเล็กโน้มคอผมลง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะประทับลงบนปากของผม

...คนโปรดจูบผมเป็นครั้งที่สอง

.

.

.

ไอ้พี่นี่มันซึนจริงๆเลย ปากแข็งเก่ง!