5 ตอน one night stand
โดย sunnie
"โอ๊ย! พี่รามปล่อยหนูนะ!!"
ให้ตายเถอะ! จู่ๆ เขาก็ลากฉันออกมาจากโรงอาหาร แถมยังกระชากแขนฉันให้เดินตามไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก นี่คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาที่เขาจะพาไปไหนก็ได้
กึก
"พี่ราม...อ๊ะ"
ร่างสูงที่หยุดโดยไม่บอกไม่กล่าวทำให้ฉันที่กำลังด่าเขาฉอดๆ ชนเข้ากับแผ่นหลังแข็งแกร่งทันที...
...หลังคนหรือภูเขากันแน่เนี่ย เจ็บชะมัด
"เธอทำแบบนั้นทำไม?" อ่ะ หันมาปุ๊บก็พูดไม่รู้เรื่องปั๊บเลยนะ
"ทำอะไรคะ?"
"ก็ทำแบบนั้นไง!" ฉันไม่รู้ว่ารามสูรไปโกรธอะไรมาถึงได้ตะคอกใส่ฉันขนาดนี้ ปกติเขาไม่เคยพูดกับฉันเกินสามประโยคต่อวันด้วยซ้ำ
"อะไรของพี่เนี่ย" ฉันพูดอย่างหัวเสีย จะดึงข้อมือออกจากมือหนาก็ดึงไม่ได้สักที "แบบนั้นคือแบบไหนก็บอกมาดิ"
"อย่าทำให้ฉันโมโหนะคนโปรด" น้ำเสียงเย็นที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนทำให้ฉันชะงัก รามสูรดึงฉันเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิม
"ทำไมถึงไปอยู่กับพันแสง?"
"ก็พี่เขามานั่งทานข้าวด้วย..."
"โต๊ะว่างมีตั้งเยอะแยะ มันจะมานั่งกับเธอทำไม"
"...หนูก็อยากรู้เหมือนกับพี่นั่นแหละ" ฉันพูดออกไปตามตรง
"อะไรนะ"
"หนูก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมานั่งกับหนูด้วย"
"คนโปรด เธอนี่มัน..." แต่เหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เขาอารมณ์เสียกว่าเดิม เพราะใบหน้าหล่อถึงกับยับยู่ยี่เชียวล่ะ
"แล้วพี่จะมาสนใจทำไม?"
"...ฮะ?"
"หนูถามว่าพี่จะสนใจทำไม" ฉันเอียงคอมองเขา "ปกติพี่ก็ไม่ได้เห็นหนูเป็นน้องรหัสอยู่แล้วนี่"
"...."
รามสูรชะงักไป เขาก้มหน้าลงเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ และแรงที่บีบข้อมือฉันก็มากขึ้นกว่าเดิม
"โอ๊ย หนูเจ็บนะ ปล่อย..."
"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?" ร่างสูงโน้มลงมาจนใบหน้าหล่ออยู่ห่างจากฉันไปเพียงคืบเดียว
พอมองใกล้ๆ แบบนี้แล้วยิ่งหล่อแฮะ สมแล้วที่ได้รับฉายาเทพบุตร หน้าเนียนแบบไม่มีรูขุมขนเลย...
...เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความหล่อเหลาของเขานะ! ฉันกำลังถูกรังแกอยู่ และฉันต้องสู้!!
"พี่รามปล่อยหนูเถอะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ"
"หึ คุยกันดีๆ เหรอ?" รามสูรเหยียดยิ้มมุมปาก ซึ่งนั่นทำให้ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว
โลกไม่ยุติธรรมจริงๆ นั่นแหละ ฉันยิ้มแบบนี้ไม่เห็นดูดีแบบเขาเลย -3-
"คุยกันดีๆ ของเธอคือการหนีออกมาตอนเช้ามืดงั้นสิ?"
"...."
ความคิดไร้สาระเมื่อครู่หยุดลงทันทีเมื่อเจอประโยคน็อคเอาท์ ฉันเงยหน้าขึ้นมองรามสูร และรู้เลยว่าสายตาของตัวเองกำลังเลิ่กลั่กแค่ไหน
...ไม่นะ เขาจำได้จริงๆ ด้วย
"นะ หนีอะไร? พี่พูดเรื่องอะไร? หนูไม่ ขะ เข้าใจ" โอ๊ย อยากตีปากตัวเองจริงๆ ทำไมต้องติดอ่างขนาดนี้ด้วยเนี่ยยย
"จะเอาแบบนี้เหรอคนโปรด" รามสูรในตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่ฉันอาเจียนใส่เขาเมื่อปีที่แล้วอีก ณ เวลานี้ เขาให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป
ฉันสัมผัสได้ถึงความโกรธที่ออกมาจากตัวเขา ที่รู้สึกแบบนั้นเพราะดวงตาสีรัตติกาลที่สะท้อนภาพของฉันมันต่างไปจากเดิม...
...เหมือนมีภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่ออยู่ภายใน
"เมื่อคืนเธอทำอะไรไว้บ้าง จำไม่ได้เลยรึไง?" เขาพูดเสียงลอดไรฟัน
"เมื่อคืน...หนูก็อยู่เล่นเกมอยู่ในห้องไง" ฉันทำใจดีสู้เสือ ยิ้มให้เขาแบบลืมตาย " ROV สนุกมากเลยนะ ฮ่าๆ"
"...."
"ฮ่า ฮ่า..." ขอร้องเถอะ ช่วยพูดอะไรออกมาหน่อย
ฉันหัวเราะแห้งเหมือนป่าในหน้าแล้ง พยายามจะมองหน้ารามสูร แต่พอเห็นสายตาที่พร้อมฆ่าของเขาก็ต้องก้มหน้างุดทันที
เรียกได้ว่าก้มจนคางติดกับคอเลยล่ะ
"ตลกมากเหรอ?" รามสูรพูดเสียงเย็นจนฉันเสียวสันหลังวาบ "ฉันดูเหมือนคนโง่มากรึไง"
"มะ ไม่ใช่นะ!" ฉันพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมเงยหน้า "ตะ แต่ มะ เมื่อคืน...หนูเล่มเกมจริงๆ"
"เมื่อคืนเธออยู่กับฉัน" ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอ "เธออยู่กับฉัน 'ทั้งคืน' คนโปรด"
ฟึ่บ
ฉันรีบใช้มืออีกข้างหนึ่งดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างทันที มันเป็นปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ เพราะเมื่อกี้ริมฝีปากของเขาแทบจะแนบกับแก้มฉันอยู่แล้ว
"ขะ ขอโทษค่ะ..." แต่ดูเหมือนมันจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เมื่อรามสูรเงียบไปและสีหน้าของเขาก็น่ากลัวกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"พี่เป็นอะไรมั้ย...โอ๊ย!" ฉันกำลังจะเข้าไปดูอาการเขา แต่ข้อมือก็ถูกบีบอย่างแรงจนฉันต้องนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนกระดูกกำลังจะหักในไม่ช้า
"พี่ราม หนูเจ็บนะ!"
"เธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรือความจริงแล้วโกหกกันแน่?"
"...."
"ตอบ!!!"
"ขอโทษนะคะ แต่หนูจำพี่ไม่ได้จริงๆ" ฉันละล่ำละลักพูดออกไป ในใจก็ภาวนาให้มีใครเข้ามาหยุดเหตุการณ์นี้ที
ฉันกำลังจะโดนประหารแล้ว ช่วยด้วย T^T
"จำไม่ได้? ทั้งๆ ที่เธอครางชื่อฉันทั้งคืนเนี่ยนะ"
"พะ พี่ราม!!!" ให้ตาย เขาพูดแบบนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยได้ยังไง แถมยังพูดเสียงดังอีก
ฉันอายจนแทบจะมุดดินหนีอยู่แล้วนะ
"สรุปจำได้หรือไม่ได้?" รามสูรเห็นท่าทีของฉันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที เขาไม่ใช่คนโง่ และคงรู้อะไรมากกว่าที่ฉันคิด
"ไม่ได้! เมื่อวานหนูอยู่แต่ในห้องนอน เล่นเกมทั้งคืน จะไปอยู่กับพี่ได้ยังไง" ฉันระรัวคำพูดออกไปจนลิ้นแทบพันกัน พยายามจะแงะมือหนาออกแต่ให้ตาย! ทำไมมันแน่นอย่างนี้วะ!?
"ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ"
"ฉันจะพูดอีกครั้งนะคนโปรด" เหมือนรามสูรเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว เขากระชากแขนฉันเข้าหาตัวเองและกอดฉันเอาไว้แบบหน้าด้านๆ "เมื่อคืนเธอนอนกับฉัน เธอครางชื่อฉัน และเธอกำลังทำให้ฉันโกรธมาก"
"ปล่อยหนู ปล่อยยย"
ฟึ่บ
'แค่ one night stand'
'จะไม่มีการติดต่อกันหลังจากจบคืนนี้'
Oh my god ความทรงจำที่ผุดขึ้นมาในสมองนี่ค่อนข้างเป็นประโยชน์กับฉันมากทีเดียว
"แค่ one night stand"
"...อะไรนะ?"
"พี่บอกเองว่าจะไม่มีการติดต่อกันหลังจากจบคืนนั้น"
"...."
"หนูก็กำลังทำตามที่พี่บอกอยู่นี่ไง" ฉันสลัดมือออกจากเขาได้สำเร็จ (แบบงงๆ) "ไม่ติดต่อ ทำเป็นจำไม่ได้ หนูผิดตรงไหน"
"...."
"หนูแค่ไม่อยากเป็นตัวปัญหา one night stand ก็คือ one night stand แบบที่พี่บอกไงคะ"
"หึ ก็ได้" รามสูรพยักหน้า รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจในหนังสือนิยายเสียอีก
และเขาก็เดินจากไปทั้งอย่างนั้น ทิ้งให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว
"...อะไรของเขาวะ"
.
.
.
นั่นสิ อะไรของพระเอกวะ55555555
Comments (0)