2 ตอน คนโปรด
โดย sunnie
คุณเคยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้มั้ย?
แบบ...what the heck who I am? อ่ะ
เพราะอะไรฉันถึงถามแบบนี้น่ะเหรอ?
ก็เพราะ...
...ฉันรู้สึกแบบนั้นมาตลอดเลยล่ะ
.
.
.
ปีที่แล้ว
ค่ายรับน้อง @คณะวิศวกรรมศาสตร์
"พี่ใช่พี่รหัสหนูรึเปล่าคะ?" สวัสดี นี่คือฉันในวัย 18 ปีกับอีก 5 เดือนที่กำลังยืนเท้าเอวต่อหน้ากลุ่มรุ่นพี่ปีสองที่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด
วันนี้เป็นวันแรกของค่ายรับน้องที่แสนจะน่าเบื่อ ฉันมาที่นี่ก็เพราะถูกบุพการีที่เคารพบังคับให้เข้าสังคม และฉันก็กำลังทำให้พวกเขาภูมิใจจนน้ำตาไหลด้วยการหาพี่รหัสเจอตั้งแต่วันแรก
"เต้นไก่ย่างให้ดูก่อนแล้วจะบอก" พี่ผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ โห คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกในนิยายน้ำเน่ารึไงมิทราบ
"บอกเลยไม่ได้เหรอคะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย แค่ต้องมาทำอะไรปัญญาอ่อนแบบแขวนป้ายชื่อกับผูกผ้าพันคออย่างกับลูกเสือก็สุดจะทนแล้ว นี่ยังจะให้ฉันมาเต้นแร้งเต้นกาเหมือนคนบ้าอีกเหรอ?
"ไม่ได้" พี่อีกคนพูดเสียงเรียบด้วยหน้าตานิ่งๆ เหมือนหุ่นยนต์ ชื่อที่แขวนอยู่บนคอเขียนว่าเขาชื่อ 'พันแสง'
พูดตามตรง เขาหล่อเอาเรื่องเลยนะ ผิวพรรณก็ดี โครงหน้าก็ชัด เหมือนนายแบบเลยล่ะ แต่ติดอย่างเดียว...
"ถ้าเธอไม่เต้นก็ออกไป เสียเวลาพวกฉัน"
...ปากหมาเป็นบ้า
"เฮ้ย ไอ้แสง มึงอย่าใจร้ายกับน้องนักสิวะ"
"ก็กูรำคาญ" พันแสงเอามือเท้าโต๊ะก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองฉัน "ทำตัวเป็นลูกคุณหนูอยู่ได้"
คำว่า 'ลูกคุณหนู' ทำให้ฉันหน้าตึงทันที ไม่ใช่เพราะโบท็อกซ์ที่เพิ่งฉีดเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่เป็นเพราะความโกรธที่สุมใจฉันต่างล่ะ!
หมอนี่กล้าดียังไงมาดูถูกฉันด้วยคำคำนี้ ฉันไม่ใช่เด็กงอมืองอเท้าทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนะยะ!
"อยากให้หนูเต้นมากใช่มั้ย?" ฉันจ้องเขาตาเขม็ง
"ก็ได้อยากหรอก" แต่พันแสงกลับไม่สนใจและยังคงหาวหวอดๆเหมือนเบื่อฉันเต็มทน " เธอไม่เต้นก็แรงของเธอ"
มันจะมากไปแล้วนะ!
"ถ้าหนูเต้น พี่ต้องบอกว่าพี่รหัสหนูเป็นใครนะ"
"ก็ถ้าเธอเต้นแบบไม่ห่วง 'สวย' น่ะนะ"
"...." พูดบ้าอะไรของเขา ฉันจะเต้นแบบนั้นได้ยังไงก็ในเมื่อ...
...ฉันสวยตลอดเวลาอยู่แล้วน่ะ
"ว่าไง จะเต้นหรือไม่เต้น?" พันแสงเงยหน้าขึ้นสบตากับฉัน และทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองหายใจได้ไม่เต็มปอด "ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยกับเธอทั้งวันนะ"
"ตะ เต้น!!" อะไรเนี่ย ทำไมเสียงของฉันต้องสั่นขนาดนี้ด้วย กะ ก็แค่ผู้ชายน่ากลัวคนเดียวเอง!
"ก็เอาสิ" พันแสงพูดพร้อมกับพยักหน้า เขาผายมือมาทางฉัน "เชิญครับ"
"...." เอาวะ! เพื่อศักดิ์ศรีของวงศ์ตระกูล!!!
"ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ มันจะโดนไม้เสียบ..."
บอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันลงแรงกับอะไรไร้สาระแบบนี้ และขอให้เป็นครั้งสุดท้ายทีเถอะ
"แฮ่ก หนูเต้นแล้ว แฮ่ก พี่ก็บอกหนูมาสิ!" ฉันหอบหายใจเข้าปอด รู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งบนลู่สิบห้านาทีอีก
"ไม่เห็นจะเต็มที่ตรงไหน"
"...ฮะ?"
"เต้นมัดหมี่อีกเพลงสิ"
"ตะ แต่..." มัดหมี่เนี่ยนะ เพลงบ้าอะไรฉันยังไม่เคยได้ยินเลย
แล้วพูดออกมาได้ยังไงว่าฉันเต้นไม่เต็มที่? ตาบอดรึไงวะ!?
"ไอ้แสง กูว่าพอเถอะ น้องเขาเหนื่อยแล้ว" เหมือนนางฟ้ามาโปรด พี่ผู้หญิงที่แขวนป้ายชื่อ 'ลูกหว้า' พูดช่วยฉันหลังจากที่เงียบอยู่นาน หน้าตาสวยแล้วยังใจสวยอีก...นางฟ้าชัดๆ
"กูยังไม่เห็นว่าจะเหนื่อยเลยอ่ะ ไม่เห็นเหงื่อสักหยด" อะ ไอ้นี่! ทั้งๆ ที่ฉันตัวเปียกโชกเหมือนอาบน้ำมาเนี่ยนะ!?
"พี่! หนูเหนื่อยแล้วจริงๆ นะ นี่ไงเหงื่อเต็มไปหมดเลย" ฉันแย้งเสียงดัง ชูแขนชูขาให้เขาเห็น "เนี่ย เห็นมั้ย..."
"เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ"
"...."
"น้อง พี่ว่าน้องไปหาพี่คนอื่นเถอะ" พี่ลูกหว้าพูดอย่างเห็นใจ เธอก็คงเหนื่อยกับพันแสงเหมือนกับฉัน ฉันก็อยากไปที่อื่นเหมือนกันนะ...
แต่ไม่ได้! ถ้าฉันเดินออกไปตอนนี้ก็เท่ากับว่าฉันยอมแพ้ให้กับอำนาจชั่วร้ายน่ะสิ ฉันยอมให้เป็นไม่ได้!!!
"หนูจะเต้นค่ะ" ฉันยืดอก เชิดหน้าขึ้น เพลงมัดหมี่มันก็คงร้องไม่ต่างจากไก่ย่างหรอกมั้ง...
...เพลงรับน้องทุกเพลงมันก็เหมือนกันหมดแหละน่า
"แน่ใจนะ เพลงมัดหมี่มัน..."
"...?" สีหน้าลำบากใจของพี่ลูกหว้าทำให้ฉันเอียงคอด้วยความสงสัย เพลงมัดหมี่มันทำไมอ่ะ? เต้นยากมากเลยเหรอ?
"ก็เต้นซะสิ" แต่ก่อนที่พี่ลูกหว้าจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ไอ้ปากหมาก็พูดแทรกขึ้นทันทีราวกับจงใจ
"...." มันต้องขึ้นต้นยังไงอ่ะ "มะ มัดหมี่..."
"พี่แสง" ฉันชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสๆของผู้หญิงอีกคนดังขึ้นข้างหลัง
"เลิกแกล้งเพื่อนดาวได้แล้ว"
"...ดาว!!!" เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง เหมือนโอมากาเสะในวันที่ไม่มีคน เพื่อนคนแรกและคนเดียวของฉันเดินตรงเข้ามาหาฉันเหมือนนาตาชา โรมานอฟช่วยชีวิตเด็กตาดำๆ
"หายไปไหนมา" ฉันตรงเข้าไปจับมือเธอทันที รู้สึกใจชื้นขึ้นเยอะเลย
'พันดาว' เป็นคนที่เข้ามาทักฉันตอนวันสัมภาษณ์ และจะด้วยพรหมลิขิตหรืออะไรก็ช่าง รหัสของเธออยู่ติดกับฉัน เราก็เลยกลายมาเป็นเพื่อน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่โคตรจะดีเลยล่ะ เพราะดาวน่ารักมากๆๆๆ เธอเหมือนแม่พระของฉันเลยก็ว่าได้
"เราไปตักน้ำมาน่ะ ดื่มมั้ย" พันดาวยื่นกระติกน้ำแดงให้ฉัน เนี่ย บอกแล้วว่าเธอน่ารัก
"ของใจนะ" ฉันดูดน้ำในกระติกนั่นเพื่อดับกระหาย ความหวานของมันทำให้ความหัวร้อนของฉันดับลงนิดหน่อย
"ทำไมพี่แสงต้องแกล้งคนโปรดด้วย" ทำไมเธอเรียกพันแสงว่าพี่แสงล่ะ? เหมือนสนิทชิดเชื้อกันอย่างนั้นแหละ
"เปล่า ไม่ได้แกล้งสักหน่อย"
"ไม่ได้แกล้งอะไร ก็เห็นๆ อยู่ว่าทำเพื่อนดาวเหนื่อยอ่ะ" ฉันว่าบรรยากาศมันแปลกๆ แล้วนา เหมือนกับว่าพันแสงกับพันดาวเป็น...
"พวกเขาเป็นพี่น้องกันน่ะ" พี่ลูกหว้าคงเห็นฉันคิ้วขมวดจนเกิดริ้วรอยจึงคลายข้อสงสัยให้ฉัน...
"อ๋อค่ะ...ฮะ!!!"
...แต่นั่นทำให้ฉันขมวดคิ้วมากกว่าเดิมอีก!
สองคนนี้เป็นพี่น้องกันเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว อีกคนปากหมา แต่อีกคนปากน่ารัก(?) พี่น้องนิสัยต่างกันขนาดนี้เลยเรอะ!?
"เฮ้อ พวกเธอนี่น่าเบื่อจริงๆ" พันแสงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวก้าวมาหาฉันก่อนจะหยุดยืนห่างจากฉันหนึ่งก้าว "โชคดีนะที่เธอเป็นเพื่อนน้องฉัน"
"...."
"เห็นตรงที่มีผู้หญิงยืนอยู่เยอะๆ นั่นมั้ย" ฉันมองตามนิ้วเรียวชี้ไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีผู้หญิงปีหนึ่งจำนวนมากยืนอยู่จริงๆ เหมือนพวกเธอกำลังยืนล้อมอะไรบางอย่างอยู่
"...เห็นค่ะ"
"คนตรงกลางคือพี่รหัสเธอ"
"คะ?"
"เธอรหัส 50 ใช่มั้ย?"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นก็ถูกแล้ว มันก็รหัส 50 เหมือนกัน"
"...."
แปะๆ
"ยินดีด้วย" พันแสงปรบมืออย่างประชดประชัน "เธอได้พี่รหัสที่ 'เลว' ที่สุดในคณะ"
"...."
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่พันแสงพูดเป็นเรื่องล้อเล่นรึเปล่า แต่สายตาที่เขามองไปตรงนั้น น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมา...
...มันเย็นชาจนน่ากลัว
ฟิ้วววววว
จู่ๆ ลมจากไหนไม่รู้ก็พัดกระหน่ำเข้ามาเหมือนพายุเข้า กลุ่มก้อนตรงต้นไม้ใหญ่แตกกระจายไปคนละทางเพราะเศษทราย
ตึกตัก ตึกตัก
ฉันสบตากับผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงกลาง หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะโดยไม่รู้สาเหตุ ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
...ร่างกายของฉันก็เช่นกัน
เกิดอะไรขึ้น?
ฉันมองไม่เห็นอะไร ไม่ได้ยินเสียงอะไร ฉันขยับตัวไม่ได้ เหมือนตัวเองสลบไปเสียดื้อๆ
นี่มันเรื่องบ้าอะไร!?
ฟึ่บ
ตึกตัก ตึกตัก
เฮือก
หัวใจของฉันกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองจมหายไปในน้ำและถูกกระชากกลับมา
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม หน้าตาฉัน แขน ขายังอยู่ครบ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปจากเมื่อครู่...
...ฉันกำลังกอดพี่รหัสตัวเอง
.
.
.
เกิดอะไรขึ้นกับคนโปรดกันนะ?
อยากรู้ก็เม้นกันเข้ามาาา เราจะได้มีกำลังใจมาอัพต่อนะคะ