"โห ย้อนหลังนานไปป่ะ" คนโปรดพูดพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาล้อเลียน เธอกอดตุ๊กตาในมือจนใบหน้าเล็กจมหายไปกับมัน

"แต่ก็ขอบคุณนะคะ"

"อืม"

ผมมองเด็กน้อยที่กำลังมีความสุขกับตุ๊กตา รอยยิ้มของเธอทำให้ผมยิ้มตามทุกทีเลย

"เอ้อ พี่ราม"

"หืม?"

"คือ...หนูมีเรื่องจะถามอ่ะ" คนโปรดละสายตาจากเจ้าหมีอ้วนมามองหน้าผม ดวงตากลมโตดูเป็นกังวล

"ถามว่า?"

"...พี่ไปค่ายสานสายใยป่ะ" คนโปรดถามผมเสียงสั่น เธอยกมือขึ้นทัดผม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเหมือนกำลังลุ้นคำตอบ 

"อยากให้ไปเหรอ?" ผมถามยิ้มๆ คนตัวเล็กดูลุกลี้ลุกลนเกินเหตุ เธอน่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ไปแน่นอน ใครๆ ก็รู้ว่าผมไม่ไป แต่ที่ถามแบบนี้คงเพราะมีเหตุผลอะไรบางอย่างอยู่

อย่างเช่น...อยากไปค่ายกับพี่รหัสผู้หล่อเหลา

"อื้อ" เธอตอบแบบไม่คิดเลยแฮะ แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก ไม่กลัวเลยรึไงกัน

...ถ้าผมอดใจไม่ไหว ดึงเธอเข้ามาจูบขึ้นมาจะทำยังไง?

"พี่ไปเถอะนะ" คนโปรดมองผมด้วยสายตาเป็นประกาย "นะคะๆๆๆๆ"

"...."

ผมชะงักเมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนของน้องรหัสที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน เอาจริงๆ คือไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมเลยต่างหาก...

...หรือเคย แต่ไม่น่ารักเท่านี้นะ?

"...ไปก็ได้" และผมก็หลงกลยัยตัวเล็กจนได้

"เย้!!!"

คนโปรดกระโดดโลดเต้นใหญ่ เธอดูดีใจเหมือนถูกรางวัลแจ็กพ็อต ดูใบหน้าเรียวนั่นสิ ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริแล้ว

"อยากให้ฉันไปด้วยขนาดนั้นเลย?"

"ใช่แล้วล่ะค่ะ" เธอพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน มือก็ยังกอดตุ๊กตาหมีไม่ปล่อย "หมดธุระแล้ว งั้นหนูไปก่อนนะ"

"อะไร? มาหาฉันเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ?" ผมขมวดคิ้ว มองร่างบางที่กำลังจัดเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความไม่พอใจ

...จะมาก็มา จะไปก็ไป แบบนี้ก็ได้เหรอ?

"ก็หนูไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วนี่นา" คนโปรดพูดเสียงเรียบ "หนูมาหาพี่เพราะจะมาขอโทษแล้วก็ชวนพี่ไปค่ายแค่นั้นแหละ"

"ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ เหรอ?" ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าจะรั้งเธอเอาไว้ทำไม แต่ผมรู้สึกว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันน้อยเกินไป...

...ทั้งๆ ที่นี่ก็มากกว่าปกติที่แล้ว

"อ่าฮะ" เธอพูดโดยไม่มองหน้าผม

"...."

ทำยังไงดีล่ะ ผมไม่รู้จะพูดอะไร จะขอให้เธออยู่ต่อก็กระไรอยู่ คนโปรดต้องมองว่าผมแปลกแน่ๆ เพราะขนาดผมยังมองว่าตอนนี้ตัวเองแปลกเลย

"ยังไงก็ขอบคุณสำหรับของขวัญย้อนหลังนะคะ"

"อืม"

แต่ผมไม่อยากให้เธอไปจริงๆ นะ มันโหวงๆ ยังไงก็บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าอยากได้ยินเสียงหัวเราะของเธออีกสักชั่วโมงหนึ่งก็ยังดี

"หนูไปก่อนนะคะ"

ทำไมอะไรสักอย่างสิ!

เธอจะไปแล้วนะ!!

หมับ

"...เดี๋ยว" ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองลุกออกจากโซฟาเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีมือของผมก็จับข้อมือเล็กเอาไว้แล้ว

"คะ?" คนโปรดมองผมสลับกับข้อมือตัวเอง "พี่มีอะไรเหรอ?"

"อยากดู Netflix มั้ย?"

"...ฮะ?"

"ห้องฉันมี Netflix นะ"

"บ้านหนูก็มี"

"...." บ้าเอ๊ย ผมคิดอะไรอยู่ถึงพูดจาโง่ๆ แบบนี้วะ!?

"แต่ห้องเธอไม่มีทีวีจอโค้ง 80 นิ้ว" ช่างแม่ง เอาให้สุดไปเลยละกัน "แล้วก็คงไม่มีเครื่องเสียงครบครันด้วย"

"พี่ราม" คนโปรดมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ "พี่ก็รู้ว่าหนูมีทุกอย่างที่พี่พูดมา"

"...." เออว่ะ บ้านยัยนี่ก็รวยเหมือนผมนี่นา

ไอ้รามสูรโง่ คิดอะไรดีๆ หน่อยสิวะ!

"หนูดู Netflix ที่บ้านตัวเองได้ ไม่ต้องรบกวนพี่หรอก" เธอพูดเสียงเรียบก่อนจะพยายามแกะมือผมออก

"บ้านเธอไม่มีฉัน"

"ฮะ" เป็นอีกครั้งที่คนโปรดมองผมด้วยสายตาที่ถามว่า 'พี่เป็นบ้าอะไรวะ'

"บ้านเธอไม่มีพี่รหัสหน้าตาแบบนี้ดู Netflix กับเธอ" แต่ผมหน้าด้านหน้าทน และดื้อด้านเกินกว่าที่จะหยุดกลางคัน ผมต้องทำให้คนโปรดอยู่กับผมให้ได้

"นี่พี่ต้องการอะไรเนี่ย?"

"ต้องการให้เธออยู่ดู Netflix กับฉัน"

"พี่เหงาเหรอ?"

"เปล่า" ผมส่ายหน้า มองเธอด้วยสายตาจริงจัง "แค่ไม่อยากดูคนเดียว"

"งั้นก็โทรไปตามผู้หญิงของพี่มาดูสิ"

"มันไม่เหมือนกัน"

"ยังไง?"

"ผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่เธอ"

"...." คนโปรดชะงักไป เธอผ่อนแรงที่ข้อมือลง และมีวูบหนึ่งที่ผมเห็นดวงตาสีเปลือกไม้สั่นระริก

"สั่งพิซซ่ามากินแล้วนั่งดูหนังสักเรื่องก่อนกลับเถอะ"

"พี่ลองบอกเหตุผลที่ฟังขึ้นให้หนูฟังหน่อยว่าทำไมหนูต้องดูกับพี่"

"เพราะฉันจะเลี้ยงพิซซ่าหน้าค็อกเทลกุ้งเธอ"

"...."

"แล้วก็ไอติมสเวนเซ่นด้วย"

"...."

"1 ควอตซ์เลยนะ"

"คิก" จู่ๆ คนโปรดก็หัวเราะ "พี่ตลกอ่ะ"

"...."

"อยากอยู่กับหนูก็บอกมาเถอะ"

"อะ อะไร!? ไม่ใช่สักหน่อย!"

ผมเสียงสั่น รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าว และนั่นก็ยิ่งทำให้คนโปรดอมยิ้ม เธอมองผมด้วยสายตาล้อเลียน

"คงรู้สึกผิดมากจนทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะดิ"

"...ฮะ?"

"ก็พี่ไง" นิ้วเรียวชี้มาที่ผม "พี่รู้สึกผิดเลยอยากวิธีทำดีกับหนูใช่มั้ยล่า"

"...เอ่อ ใช่ๆ" ผมพยักหน้าเออออกับความคิดของเธอ ไม่อยากขัดสีหน้าที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมขนาดนั้น...

...อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้คิดว่าผมชอบเธอ

ซึ่งก็ไม่ได้ชอบจริงๆ นั่นแหละ!

"โอเค้ เห็นแก่ความพยายามของพี่" ยัยตัวเล็กยิ้มกรุ้มกริ่ม "หนูอยู่ด้วยก็ได้"

"อ่า โอเค"

"เอาไอติมรสช็อกโกแลตนะ" 

ไม่บอกก็รู้อยู่แล้ว อะไรๆ ก็ช็อกโกแลตหมดล่ะคนนี้

"แล้วก็..." คนโปรดเขย่งตัวขึ้นจนใบหน้าหวานอยู่ที่ช่วงไหล่ของผม "...พี่ต้องให้หนูเป็นคนเลือกหนังด้วย"

"...โอเค ตามนั้นเลย"

ถ้าไม่ติดว่าเธอจะร้องไห้อีกล่ะก็ ผมคงจับเธอมากอดรัดฟัดเหวี่ยงให้สมกับความน่ารักแล้วล่ะ

.

.

.

อิพี่อาการหนักแล้ว คิดเองเออเองเก่งยิ่งกว่านางเอกอีก5555555555