Special : รามสูร

สถานการณ์ตอนนี้คือสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเจอ ผมเพิ่งกลับมาจากร้านทำตุ๊กตาหมี และกำลังแบกเจ้าหมีตัวอ้วนขึ้นคอนโดโดยที่ไม่ได้ระวังตัวอะไร จนกระทั่งสายตาเจ้ากรรมดันเห็นร่างบอบบางที่คุ้นเคย...

...ผมก็ได้รู้ว่าความซวยได้มาถึงแล้ว

ผมสบตากับคนโปรดและเธอกำลังเดินเข้ามาหาผมที่กำลังยืนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์!

"...พี่ราม?" เธอมองหน้าผมด้วยสายตาเป็นคำถาม "ซื้อตุ๊กตาหมีให้ใครเหรอ?"

"มานานรึยัง?" ผมไม่ตอบคำถามเธอแล้วเป็นฝ่ายถามคำถามแทน

"เอ่อ ก็...เพิ่งมาเมื่อกี้เลย" เจ้าตัวดูงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องอยู่ที่ตุ๊กตาในอ้อมกอดของผม

"ขึ้นไปคุยกันข้างบนดีกว่านะ"

ผมยกมือขึ้นปิดตัวอักษรบนโบว์ที่ผูกอยู่บนคอตุ๊กตาพร้อมทั้งขยับตัวไปมาราวกับคนสมาธิสั้น

...ความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนี่มันอะไรกัน

"ห้องพี่น่ะเหรอ?"

"ใช่" ผมพูดพร้อมกับก้มลงมองถุงกระดาษมากมายในมือเล็ก "จะได้วางของพวกนี้ด้วยไง"

"อ่า เอางั้นก็ได้"

คนโปรดพยักหน้า เธอเดินตามผมไปที่ลิฟต์อย่างว่าง่าย ซึ่งนี่มันแปลกมาก ปกติเธอจะต้องถามประมาณว่า 'ขึ้นไปทำไม' อะไรแบบนี้สิ

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออก ผมเดินเข้าไปข้างในก่อนที่คนตัวเล็กจะก้าวขาตามเข้ามา

...และไม่มีคนอื่นอีกแล้ว

ตอนนี้มีแค่ผมกับคนโปรดสองคนในลิฟต์ตัวนี้ และนั่นทำให้ผมรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ต้องเพราะเป็นตุ๊กตาหมีบ้านี่แน่ๆ

"มาที่นี่ทำไมเหรอ?" เพราะความเงียบทำให้ผมประสาทเสีย ผมจึงตัดสินใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

"มาหาพี่ไง" คนโปรดพูดโดยไม่มองหน้าผม เธอกำลังยืนส่องกระจกเหมือนกำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยของตัวเองอยู่

"วันนี้ไม่ได้ใส่สร้อยคอเหรอ?"

"ฮะ อ๋อ...ใช่ หนูทำหายน่ะ"

"ตั้งแต่ตอนไหน?"

"ระหว่างมาที่คอนโดพี่นั่นแหละ สงสัยคงตกอยู่ในรถ"

"อ๋อ"

"...."

"...."

แล้วก็เข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง...

ทำไมวันนี้ลิฟต์มันขึ้นช้าจังวะ?

"พี่ราม"

"ว่า?"

"ที่หนูมาที่นี่อ่ะ เพราะว่า..."

ติ๊ง!

(ชั้นเก้าค่ะ)

คนโปรดเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เพราะเสียงแจ้งเตือนทำให้เธอชะงักไป 

"ถึงแล้วล่ะ" ผมบอกคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุดเบาๆ เหมือนเธอก็ทำตัวไม่ถูกเช่นเดียวกับผม

"...อืม"

.

.

.

"...."

"...."

คนโปรดอยู่ในห้องของผม และพวกเราต่างไม่พูดกันมาสักพักแล้ว...

...เธอเงียบเกินไปจนผมอึดอัด เราไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายวันเลยนะ ทำไมถึงเธอถึงได้เป็นแบบนี้

เธอควรจะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงสิ!

"...เมื่อกี้เธอจะบอกอะไรฉันเหรอ?"

"คือ...เรื่องที่หนูตบหน้าพี่อ่ะ"

"...."

"หนูขอโทษนะ"

คำขอโทษจากคนโปรดทำให้ผมอึ้งไป เธอชิงพูดก่อนผมแล้วทำแบบนี้ผมจะทำยังไงเนี่ย

...กะว่าจะเซอร์ไพรส์ด้วยตุ๊กตาหมีก็ดันโป๊ะ

ตอนนี้ยังถูกขอโทษก่อนอีก

ทำไมอะไรๆ มันก็ไม่เป็นใจเลย!

ฟึ่บ

"หนูซื้ออเมริกาโน่กับครัวซองท์ให้พี่ด้วยนะ"

ผมรับถุงกระดาษที่เธอยื่นให้มาเปิดดูและพบว่ามีแก้วอเมริกาโน่กับครัวซองท์แฮมชีสอยู่ข้างในจริงๆ

"ไม่ใส่น้ำตาลด้วย" คนโปรดพูดเสริมก่อนจะยิ้มยิงฟัน และรอยยิ้มของเธอก็ทำให้มุมปากผมกระตุกโดยอัตโนมัติ

"...ขอบใจนะ" ผมไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มไม่ได้ ก็ยัยเด็กนี่น่ารักซะขนาดนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะ

"อ้อ แล้วก็นี่ด้วย" ใบหน้าหวานเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ เธอหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างแล้วยื่นให้ผม "อ่ะ"

"...พวงกุญแจ?"

"หนูซื้อมาจากคุณยายหน้ามออ่ะ เห็นแล้วนึกถึงพี่เลยซื้อมา"

"รูปปีศาจเนี่ยนะ?" ผมมองตุ๊กตาที่ห้อยอยู่กับพวงกุญแจ มันเป็นปีศาจตัวสีม่วงที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"ช่าย หน้าเหมือนพี่มากเลยอ่ะ"

"ไม่เห็นเหมือนเลย"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็รับมันมาถือไว้อยู่ดี จะเอาไปใส่กับอะไรดีล่ะ?

"...ขอบใจนะ" ผมพูดพร้อมกับยิ้มบาง "แล้วก็...ขอโทษด้วย"

"ฮะ?"

"ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ"

"...."

"ฉันรู้สึกผิดจริงๆ นะ" คนโปรดดูไม่เชื่อผม เธอมองหน้าผมราวกับผมเป็นคนโกหก

"ไม่น่าเชื่อว่าพี่จะพูดคำนี้ออกมา" ดวงตากลมโตหรี่ลงอย่างจับผิด "ผีเข้าเหรอ?"

"จะบ้ารึไง" ผมพูดเสียงดุ "ขอโทษก็คือขอโทษสิ"

"อืม จะรับไว้ละกัน" คนโปรดยืดยก ชูคอราวกับตัวเองเป็นพญาหงส์ และผมไม่ได้มองว่าเธออวดดี แต่กลับมองว่าเธอตลกมากกว่า

"ขอบคุณครับองค์หญิง" ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะเคลียร์ปัญหาที่คาใจมาหลายวันได้ล่ะมั้ง?

"แล้วตุ๊กตาหมีของใครอ่ะ?"

"ให้ทาย" ผมพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปาก

"เนี่ย พี่ทำหน้าเหมือนพวงกุญแจอีกแล้วนะ" คนโปรดชี้หน้าผมก่อนจะหัวเราะออกมา "ตลกอ่ะ"

"เดี๋ยวเถอะ" แทนที่จะบอกว่าผมหล่อ แต่กลับบอกว่าผมหน้าเหมือนพวงกุญแจเนี่ยนะ คนโปรดนี่มันคนโปรดจริงๆ

"ซื้อให้ผู้หญิงคนไหนอีกล่ะ"

"ฮะ?"

"ตุ๊กตาหมีอ่ะ" คนโปรดมองไปที่ตุ๊กตาที่วางอยู่บนเตียง "ผู้หญิงคนไหนคือผู้โชคดีเอ่ย"

ผมไม่ตอบแล้วมองใบหน้าหวานพร้อมกับรอยยิ้มขบขัน เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังพูดถึงตัวเองอยู่

...ซื่อจริงๆ

"คนที่หนูเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วป่ะ"

"ไม่ใช่"

"คนที่ผมสีเทา ใส่แว่นเหรอ?"

"ไม่ใช่"

"คนที่หน้าอกใหญ่ๆ ทาปากแดงๆ?" ไม่พูดเปล่า เด็กน้อยยังทำมือแสดงท่าทางประกอบอีก

"ก็ยังไม่ใช่อีกนั่นแหละ"

"โหย แล้วใครอ่ะ" คนโปรดถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เธอมองหน้าผมด้วยความอยากรู้ "พี่มีแฟนเหรอ?"

"...ไม่ใช่" จู่ๆ ผมก็ลังเลที่จะตอบ ผมได้ยินเสียงของตัวเองที่สั่น และดวงตาก็เสมองไปทางอื่น

...ผมเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ?

"อ่าว ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วซื้อให้ใคร?"

"มองมาตรงนี้สิ" ผมพูดพร้อมกับชูนิ้วชี้ขึ้น "คนที่ฉันซื้อให้คือ..."

ผมลากนิ้ววนเป็นวงกลมก่อนจะชี้ไปที่ร่างเล็ก

"...?"

แต่การกระทำของคนโปรดทำให้ผมกุมขมับ เธอหันไปมองข้างหลังตัวเองพร้อมกับสีหน้างุนงง

"ไม่เห็นมีใครเลย"

"เฮ้ออออ" เพราะความซื่อ (หรือโง่) ของน้องรหัสทำให้ผมทนต่อไปไม่ไหว ผมลุกขึ้นไปหยิบตุ๊กตาหมีแล้ววางลงบนตักของเธอ "มันคือของของเธอ ยัยโง่"

"...จริงเหรอ?" คนโปรดมองผมสลับกับตุ๊กตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ "พี่ซื้อให้หนูจริงๆ เหรอ"

"อะแฮ่ม" ผมกระแอมกระไอแก้เขิน "ก็เธออยากได้ไม่ใช่รึไง"

"หนูบอกตอนไหน"

"ตอนปีหนึ่ง"

"...."

"ถือเป็นของขวัญเฉลยสายย้อนหลังหนึ่งปีก็แล้วกัน"

.

.

.

อิพี่หลงน้องแล้วค่ะ ไรท์ดูออก5555555