วันพฤหัสบดี เวลา 01.13 น.

"อืมมมมมมม"

ในห้องที่เปิดไฟสลัว ปรากฏภาพของชายหญิงที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง เจ้าของเรือนร่างบอบบางของนางแบบสาวนั่งคุกเข่าอยู่บนตักแกร่งของชายหนุ่มผู้เป็นที่มีหน้าตาหล่อเหลาราวกับประติมากรรมชั้นเอก

เขาคือรามสูร และคนที่เขากำลังมอบจูบเร่าร้อนให้คือ 'ฟาโรส' นักแสดงสาวชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศ

"อ๊ะ ราม..."

เสียงใสครางกระเส่าเมื่อถูกปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ

"ทำไมวันนี้รุนแรงจังคะ? " เธอประคองใบหน้าคมขึ้น มอบสายตาหวานเยิ้มให้เขา

รามสูรไม่ตอบอะไร เขากระชากฟาโรสเข้ามาจูบอีกครั้งด้วยจังหวะที่หนักหน่วงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

ภาพของผู้หญิงอีกคนปรากฏขึ้นในหัว เธอคนนั้นกำลังยืนอยู่กับรุ่นน้องปีหนึ่ง...ซึ่งเป็นผู้ชาย

มองจากหน้าต่างชั้นห้ายังดูออกว่าพวกเขาสนิทกัน สองคนนั้นคุยกันอยากออกรส เธอยิ้มให้มัน แตะตัวมัน เท่านั้นไม่พอ เธอยังชูมินิฮาร์ทให้มันอีก เธอทำราวกับว่า...

...เป็นแฟนของมัน

"อะ โอ๊ย! "

เสียงร้องที่ดังข้างหูดึงสติของรามสูรให้กลับมาที่ปัจจุบันอีกครั้ง ดวงตาสีรัตติกาลมองฟาโรสที่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด และเพิ่งรู้ตัวว่า...

...เขาบีบแขนเรียวจนขึ้นรอยมือสีแดง

"โทษที" เขาพูดไปแบบส่งๆ มือหนายกขึ้นเสยเรือนผมสีน้ำตาล

หงุดหงิด...

ทำไมเขาถึงเอาแต่คิดถึงเด็กนั่นตลอดเวลา?

เธอทำอะไรไว้กับเขากันแน่?

"อยากเล่นบทซาดิสม์เหรอคะ? " ฟาโรสไม่ได้คิดอะไรมาก เธอแค่ตกใจที่จู่ๆ เขาก็รุนแรงกับเธอ

ปกติรามสูรใจเย็นกว่านี้มาก เขาจะค่อยๆ กลืนกินเธอและมอบสัมผัสที่ลืมไม่ลงให้ แต่วันนี้ทุกอย่างดูรีบร้อนไปหมด เธอเข้ามาในห้องไม่ถึงห้านาทีก็โดนเขากระชากไปจูบแล้ว

ไหนจะรสจูบที่มีจังหวะรุนแรงและเร่าร้อนจนทำให้ริมฝีปากของเธอแตกอีก

...เหมือนเขาไปโกรธใครมา

"โรสทำให้ได้น้า~" แขนเรียวยกขึ้นคล้องคออีกฝ่าย บดเบียดดอกบัวคู่สวยภายใต้บราเซียร์ลูกไม้สีดำเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างเอาใจ

"ไม่ต้อง" รามสูรพูดเสียงเรียบ เขาจะผลักร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงกว้าง ก่อนที่ร่างกายสูงใหญ่จะตามมาทาบทับ

"ฉันทำให้เอง"

ฟาโรสเหยียดยิ้มก่อนจะหยัดตัวขึ้นจูบรามสูร พวกเขาแลกลิ้นกันอย่างเมามันจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบน่าอาย

มือหนาของรามสูรเอื้อมไปข้างหลัง ปลดตะขอบราเซียร์ออก ตามมาด้วยกางเกงชั้นในสีเดียวกัน วินาทีต่อมา...เรือนร่างงดงามก็ปราศจากอาภรณ์ปกปิด

สมกับเป็นนักแสดง ฟาโรสที่รูปร่างที่ดีมาก ทั้งอกอวบขนาดพอดีมือ เอวคอดกิ่ว และสะโพกกลมกลึงน่าสัมผัส

"รีบๆ ทำสิคะ" แถมยังยั่วเก่งอีกต่างหาก "โรสอยากโดนเอาจะแย่แล้ว~"

ฟาโรสแยกขาเรียวออก เธอดึงร่างหนาให้เขามาแนบชิดขึ้นอีก เบียดเนินสามเหลี่ยมเข้ากับแท่งเอ็นร้อนใต้กางเกงเนื้อดี

รามสูรแค่นยิ้ม เขาสนองความต้องการของฟาโรสด้วยการพรมจูบไปตามไหปลาร้าสวย

"อ๊ะ อ๊า~"

ฟาโรสครางด้วยความเสียวซ่านเมื่อมือหนาเค้นคลึงอกอวบอย่างแรงสลับกับใช้ปากดูดดึงที่ยอดถันจนชุ่มน้ำลาย

เพี๊ยะ!!!

'หนูเคยหวังว่าจะมีพี่รหัสดีๆ '

'แต่หนูคงหวังมากเกินไป'

'เพราะขนาดเป็นผู้ชายที่ดี พี่ยังเป็นไม่ได้เลย'

'พี่มันเฮงซวยยิ่งกว่าที่หนูคิดซะอีก'

ฟึ่บ

"...รามคะ? "

ฟาโรสเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงแหบพร่า จู่ๆ เขาก็หยุดการกระทำลงเสียดื้อๆ เธอที่กำลังเสียวได้ที่กลับต้องชะงักค้างกลางอากาศแบบไม่คาดคิด

"วันนี้พอแค่นี้เถอะ" รามสูรพูดเสียงเรียบ เขาผละตัวออกจากร่างบอบบางก่อนจะยื่นเสื้อผ้าให้โดยที่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

...เขาทำอะไรโดยที่ไม่คิดถึงคนโปรดไม่ได้เลย

ตอนที่เขาจูบกับนักแสดงสาว ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กคนนั้นก็ผุดขึ้นในหัวจนเขาเผลอพลั้งมือกระทำรุนแรงเพราะความโกรธ

เมื่อกี้นี้ก็เช่นกัน

เขากำลังเล้าโลมฟาโรส กำลังจะสอดนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางรัก แต่แล้ว...ใบหน้าของคนโปรดก็ปรากฏขึ้นในความทรงจำ

เป็นใบหน้าที่มีน้ำตาอาบสองแก้ม ดวงตาสีเปลือกไม้ที่เต็มไปด้วยความโกรธ กับริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่เผยออกด่าเขา...

...เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เอาแต่คิดถึงเรื่องของน้องรหัสตัวเอง

"โรสทำอะไรผิดเหรอคะ?" ฟาโรสมองหน้ารามสูรอย่างตัดพ้อ เธอยังไม่อยากกลับตอนนี้ สองแขนเรียวโอบกอดร่างหนาจะจากด้านหลัง

"รามบอกมาสิ โรสจะได้แก้ไข"

"กลับไปก่อนเถอะ" รามสูรพูดเสียงเย็นชา เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ

"แต่..."

"ฉันบอกให้กลับไง"

ใบหน้าหล่อหันขวับมาพร้อมกับดวงตาสีรัตติกาลที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว

ฟาโรสนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะจำใจใส่เสื้อผ้า เธอไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของรามสูรมาก่อน เขาดูน่ากลัวเหมือนปีศาจร้ายและ...

...ดูร้อนแรงขึ้นอีกร้อยเท่า

"ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรหาโรสได้นะคะ"

เสียงหวานกระซิบข้างหูก่อนที่นางแบบสาวจะฝากรอยจูบเอาไว้ที่แก้มสาก

ปึง

ประตูถูกปิดลง ในตอนนี้เหลือเพียงรามสูรกับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร

วันนี้ที่คนโปรดตบหน้าเขา เขารู้สึกประหลาดใจและโกรธที่เธอทำแบบนี้ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกร้อนรนเมื่อเห็นเธอร้องไห้จนตาแดง

ฟึ่บ

และจะด้วยความสับสนหรือสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็ตามแต่ รามสูรได้กดโทรศัพท์หาใครบางคนไปแบบไม่คิดให้ถี่ถ้วนเสียก่อน

ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด

(...ฮัลโหล) เสียงงัวเงียปนหงุดหงิดดังขึ้นที่ปลาสาย

"ฮัลโหล น้ำมิ้น"

(ที่บ้านมีนาฬิกามั้ย?)

"ฮะ"

(กูถามว่าที่บ้านมึงมีนาฬิกามั้ย รู้ป่ะว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว)

"...."

'น้ำมิ้น' หรือ 'น.ม.' เป็นอดีตประธานรุ่นตอนปีสองที่ไม่ได้สนิทกับรามสูรนัก และออกจะเหม็นขี้หน้าเขาด้วยซ้ำ เธอเป็นคนบ้างานและจริงจังกับงานทุกอย่างจนน่ากลัว ต่างจากรามสูรที่ไม่เอาการเอางาน และเล่นไปวันๆ ลิบลับ

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พวกเขาสองคนไม่ค่อย 'กินเส้น' กัน

(ตีหนึ่งแล้วไอ้ห่า มึงได้ยินกูมั้ยว่าตีหนึ่งแล้ว!!!) รามสูรแทบยกโทรศัพท์ออกจากหูไม่ทัน หากช้ากว่านี้ไปเพียงวิเดียว...หูเขาต้องแตกแน่ๆ

"เออ กูได้ยินแล้ว" เขาเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ ถึงได้โทรคู่อริในเวลาแบบนี้

(แล้วโทรมามีอะไร)

"มึงมีฟอร์มที่ให้น้องรหัสปีที่แล้วกรอกมั้ย"

(มี ถามทำไม?)

"ส่งมาให้หน่อย"

(รามสูร) ต่อจากชื่อเขา เธอก็ถอนหายใจยาวเหยียด (โทรหากูตอนตีหนึ่งกว่าๆ ด้วยเรื่องแค่นี้จริงดิ?)

"เออ ส่งให้กูในไลน์ที"

(แหม ตอนกูอยากเจอ มึงก็ไม่โผล่หัวมา งานค่ายอะไรก็ไม่เคยช่วยหรอก นี่ยังจะหน้าด้านมาขออะไรกับกูอีกเหรอไอ้เฮงซวย)

"มึงด่าซะเหมือนกูไปฆ่าคนตายเลยเนอะ"

(ยิ่งกว่าฆ่าคนตายอีก ที่งานเดินช้าก็เพราะมึง ปีหนึ่งมาค่ายน้อยก็เพราะมึง...)

"เดี๋ยวๆ ปีหนึ่งมาค่ายสานสายใยน้อยเกี่ยวอะไรกับกูมิทราบ กูแค่ไม่ไปเองนะ"

(ก็นั่นแหละ! พอมึงไม่ไปก็ไม่มีใครอยากไปแล้วไง พ่อคนหล่อ)

"เหรอ งั้นขอโทษด้วยละกันที่หล่อเกินไป"

(จ้า กูไปล่ะ)

"เดี๋ยวๆๆ ส่งฟอร์มปีที่แล้วให้กูด้วย"

(หลังจากที่กูพูดไปทั้งหมด มึงยังคิดว่ากูจะส่งให้มึงอีกเหรอ?)

"สามพัน"

(ทักมาละกัน)

"ก็แค่นั้น"

(กูไม่ได้เห็นแก่เงินนะโว้ย)

"จ้าๆ ตามนั้นเลย"

ตึ้ง!

หลังจากวางสายและโอนเงินสามพันเข้าบัญชีของน้ำมิ้น ฟอร์มที่รามสูรตามหาที่ถูกส่งตามมาอย่างรวดเร็ว

ฟอร์มข้อมูลของน้องปี 1 รหัส 050

ชื่อ: ปัญสิตา  สกุล: ก้องเกียรติอรุณ

ชื่อเล่น: คนโปรด

วัน/เดือน/ปีเกิด: 14/02/2000

อายุ: 19 ปี

id line: kp2000

facebook: punsita kongkeitarun

ig: kp_

สีที่ชอบ: สีฟ้า

อาหารที่ชอบ: พิซซ่าหน้าค็อกเทลกุ้ง, หมูกระทะ

ของหวานที่ชอบ: ช็อกโกแลตเย็นใส่ไซรัป 1 ปั๊ม + ของทุกอย่างที่เป็นช็อกโกแลต

งานอดิเรก: ดู Netflix, ฟังเพลง, อ่านการ์ตูน

ของที่อยากได้จากพี่รหัส: ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กับดอกทานตะวัน

ฝากอะไรถึงพี่รหัสหน่อย:

สวัสดีค่ะ หนูชื่อคนโปรดนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จะบอกว่าไม่ต้องซื้อของอะไรให้หนูก็ได้นะคะ หนูไม่ซีเรียส ซื้อหรือไม่ซื้อก็ได้ค่ะ แต่ถ้าพี่ซื้อ หนูก็จะดีใจมากๆๆๆ เลยล่ะค่ะ555555555

หวังว่าเราจะสนิทกันนะคะ หนูเชื่อว่าพี่รหัสของหนูต้องเป็นคนที่น่ารักและใจดีแน่ๆ ไว้เจอกันนะคะ!

ฟุ่บ

"เฮ้อออออ"

รามสูรวางโทรศัพท์ลงข้างกาย เขาไม่เคยเปิดอ่านข้อมูลของคนโปรดมาก่อน ที่รู้ว่าเธอชอบช็อกโกแลตเย็นก็มาจากการสังเกตล้วนๆ

คนโปรดน่ะ เวลาเข้าร้านกาแฟทีไรก็สั่งแต่เมนูเดิมตลอด จนเขาจำได้แล้ว

แต่เรื่องที่อยากได้ตุ๊กตาหมีนี่...ไม่รู้มาก่อนเลยจริงๆ

"มิน่า ตอนนั้นถึงทำหน้าแปลกๆ"

วันเฉลยสาย รามสูรไม่ให้ของขวัญกับน้องรหัสสักชิ้น เขาเห็นใบหน้าหวานดูผิดหวังแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

...เพิ่งมารู้เอาวันนี้ว่าเธออยากได้ตุ๊กตาหมี

ฟึ่บ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งก่อนจะกดโทรออกหาเบอร์ของใครอีกคน

(ครับ คุณรามสูร)

"สั่งทำตุ๊กตาหมีให้หน่อย"

(...ครับ?)

"ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ผูกโบว์สีฟ้า ปักตัวอักษร KP บนโบว์ หาร้านที่ดีที่สุด ฉันจะเข้าไปเอาพรุ่งนี้ตอนประมาณบ่ายโมง"

(เอ่อ ครับๆ)

"อ้อ แล้วก็...ขอดอกทานตะวัน 1 ดอกด้วย"

(ดอกทานตะวันเหรอครับ?)

"ใช่ เอามาให้ฉันที่คอนโดนะ"

(...ได้ครับ)

.

.

.

ชั้นรู้นะว่าพวกเทอคิดอะไรอยู่

แต่ยังก่อน ยังไม่ถึงเวลานั้น555555555

เอาพี่รามแบบแซ่บๆมาเสิร์ฟพอเป็นพิธี