วันพฤหัสบดี เวลา 15.00 น.

"ดาว"

"หืม"

"ดาวมีรายชื่อคนที่ไปค่ายวันเสาร์นี้มั้ยอ่ะ"

"มีๆ" พันดาวเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มามองฉันด้วยสายตาเป็นคำถาม "ทำไมเหรอ?"

"คือ..."

เฮ้อ ฉันจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?

"...มีชื่อพี่รามสูรมั้ยอ่ะ"

ช่วยไม่ได้ มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วนี่นา

"แปบนะ"

พันดาวก้มลงไปกดโทรศัพท์อีกครั้ง ฉันมองหน้าจอที่ปรากฏรายชื่อของนักศึกษาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

ขอให้มีเถอะ

ขอให้มี...

"เท่าที่ดูก็ไม่มีนะ"

...มันก็ไม่ใช่ข้อมูลที่แปลกอะไรหรอก

แต่เพราะลึกๆ ฉันก็หวังว่าเขาจะไป มันเลยทำให้ฉันรู้สึกแย่ในใจอยู่เหมือนกัน

หลังจากที่คิมหันต์ยื่นคำขาดกับฉันเมื่อวันจันทร์ จนถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันพฤหัส เป็นเวลาสามวันที่ฉันไม่มีความคืบหน้าใดๆ เลย

ฉันไม่เจอหน้ารามสูร ไม่เห็นรถของเขาจอดที่ลานจอดรถคณะ และคิมหันต์ก็ยังคงไม่ยอมช่วยฉันเหมือนเดิม

ใกล้จะถึงวันค่ายเต็มที และฉันยังคงตามืดบอด มองไม่เห็นทางออกของปัญหานี้ ถึงแม้ว่าวิญญาณตนนั้นจะไม่ได้มายุ่งกับฉัน แต่มันก็รับประกันไม่ได้ว่าเธอจะหายไปตลอดกาล

ฉันเชื่อว่าเธอยังอยู่แถวนี้ และรอวันที่จะยึดร่างฉันอีกแน่นอน

และวันนั้นมาถึง...ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสร้างเรื่องหรือปัญหาอะไรมากกว่านี้รึเปล่า

"คนโปรดถามถึงพี่เขาทำไมเหรอ?"

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก" ฉันยิ้มกลบเกลื่อน "เราแค่อยากให้สายเรามากันแบบครบๆ อ่ะ"

"อ๋อ" พันดาวพยักหน้า แต่สายตาของเธอดูแปลกๆ ชอบกล

ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปเอง

...เลิกคิดเรื่องของคนอื่นแล้วรีบๆ ทำงานให้เสร็จดีกว่า

อ้อ ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องสมุดและกำลังทำ Assignment ที่อาจารย์ให้อยู่น่ะค่ะ ความจริงก็ใกล้เสร็จแล้วแหละ เหลือแค่สรุปอีกนิดเดียวก็คงจะกลับบ้านได้...

"คนโปรด"

"ว่า?" ฉันถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองพันดาว เพราะกำลังจดจ่ออยู่การพิมพ์งานในโน้ตบุ๊คอยู่

"คนโปรดเป็นอะไรกับพี่รามสูรเหรอ?"

"ก็เป็นน้องรหัสไง" ฉันตอบไปแบบไม่ได้ใส่ใจนัก ตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอสีขาว

ตรงนี้ควรแก้มั้ยนะ?

"เราไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ" เสียงของพันดาวฟังดูวิตกกังวล "แต่...เราไม่อยากให้คนโปรดยุ่งกับพี่รามสูรเลยอ่ะ"

กึก

มือที่กำลังพิมพ์ประโยคสุดท้ายชะงักลง ฉันเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโน้ตบุ๊ค มองใบหน้าหวานด้วยความไม่เข้าใจ

"อะไรนะ?" ฉันถามซ้ำอีกครั้ง และคิดว่าตัวเองคงได้ยินผิดไป

...พันดาวคงไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นหรอกมั้ง

"เราไม่อยากให้คนโปรดยุ่งกับพี่รามสูร" แต่คำพูดของพันดาวทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้ว ฉันว่า...นี่มันไม่ปกตินะ

"ทำไมอ่ะ?"

"คือ..." พันดาวก้มหน้าลง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน

"เราเป็นห่วงคนโปรดน่ะ"

"เป็นห่วง?"

"ใช่" เธอพยักหน้า ดวงตากลมโตที่มองฉันเต็มไปด้วยความจริงจัง "ถ้าโปรดยังยุ่งกับพี่รามสูร เรากลัวว่าโปรดจะเป็นอันตราย"

"เป็นอันตราย?" ฉันพูดเสียงกลั้วหัวเราะ "เราจะเป็นอันตรายได้ยังไง บ้าแล้ว"

"เราพูดจริงๆ นะ" น้ำเสียงแข็งกระด้างทำให้ฉันหุบยิ้มโดยอัตโนมัติ

ทำไมพันดาวดูซีเรียสจัง

"โปรดอย่ายุ่งกับพี่รามสูรเลยนะ เราเป็นห่วง" พอพันดาวเห็นว่าฉันหน้าเธอมองแปลกๆ เธอก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที "เราไม่อยากให้โปรดเจ็บตัว"

"งั้นดาวบอกเราหน่อยสิ" ฉันจ้องหน้าเธอนิ่ง "ทำไมเราจะต้องเจ็บตัวถ้ายุ่งกับรามสูรด้วย?"

"ก็...ก็...พี่เขาเป็นคนไม่ดีไง"

"คนไม่ดี?"

"ใช่ แบบเจ้าชู้อ่ะ" พันดาวพูดเสริม "เรากลัวพวกผู้หญิงของเขาจะมาทำร้ายโปรด"

"โอ๊ย เรื่องนี้เองเหรอ" ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปพิมพ์เอกสารต่อ

"ดาวไม่ต้องห่วงหรอก เรารับมือได้อยู่แล้ว" ฉันพูดพร้อมกับยักไหล่

"แต่..."

"เสร็จละ"

ฉันปิดหน้าจอโน้ตบุ๊คลงแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท

"เราส่งไปให้แล้วนะ"

"โอเค"

"เรื่องพี่รามไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

"...."

"เขาเป็นพี่รหัสเรา เราไม่ยุ่งไม่ได้หรอก"

ฉันยิ้มให้พันดาวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ และในจังหวะที่เดินผ่านร่างบาง...

...ฉันเห็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันกัดปากจนห้อเลือด

.

.

.

"สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ?"

"...."

"สวัสดีค่ะ?"

"อ๊ะ เอ่อ...เอา...ช็อกโกแลตเย็นใส่ไซรัป 1 ปั๊มแก้วกลางค่ะ"

ฉันพูดกับพนักงานเสียงตะกุกตะกัก เรื่องของพันดาวทำให้ฉันคิดมากจนลืมสนใจโลกภายนอกไปหลายนาทีเลยล่ะ

ทำไมเธอถึงดูแปลกๆ เหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่

โอ๊ยย งงไปหมดแล้ว!

"รับอะไรอีกมั้ยคะ?"

"ไม่..."

แล้วไหนจะรามสูรอีก...

"...เดี๋ยวค่ะ!"

"คะ?"

"เอาอเมริกาโน่เย็นไม่ใส่ไซรัป แก้วกลางกับครัวซองท์แฮมชีสเพิ่มค่ะ"

"ได้ค่ะ ทั้งหมด 450 บาทค่ะ"

"นี่ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ รอสินค้าสักครู่นะคะ"

"...ค่ะ"

เฮ้ออออ ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะทำแบบนี้

แต่ในเมื่อมันคือหนทางรอดสุดท้าย ฉันก็คงได้แต่เก็บทิฐิเอาไว้แล้วคว้ามันมานั่นแหละ!

.

.

.

@คอนโด S

"ขอโทษนะคะ"

"คะ?"

"คือ...ฉันมาหาเจ้าของห้อง 999 น่ะค่ะ ช่วยติดต่อให้หน่อยได้มั้ยคะ"

"...รอสักครู่นะคะ" พนักงานประชาสัมพันธ์มองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะกดโทรศัพท์หาห้องเบอร์ที่ฉันบอก

ที่นี่เป็นคอนโดที่รามสูรอาศัยอยู่ ฉันรู้เพราะฉันเคยมาที่นี่สองสามครั้ง และครั้งล่าสุดก็คือ...one night stand 

การที่พนักงานมองหน้าฉันแปลกๆก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติหรอก เพราะเบอร์ห้องรามสูรคือเบอร์ 999 ซึ่งเป็นห้องที่อยู่ชั้น 9 และเป็นห้องเดียวในชั้นนั้น

...ใช่แล้ว ผู้ชายชื่อรามสูรรวยจนถึงขั้นครอบครองชั้นของคอนโดที่แพงที่สุดในประเทศได้ชั้นหนึ่งเต็มๆ เลยล่ะ

"คุณรามสูรไม่อยู่ค่ะ"

"อ่า แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่คะ?"

"ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"

"...."

"จะฝากอะไรไว้มั้ยคะ? เดี๋ยวฉันบอกเขาให้" เธอพูดพร้อมกับมองของในมือฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรอได้" ฉันยิ้มแล้วเดินไปนั่งที่โซนรับรอง

ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่รอหรอก ไม่รู้ว่าคืนนี้รามสูรจะกลับมาที่คอนโดมั้ย แต่เพราะคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วเลยยอมๆ รอหน่อยก็ได้มั้ง

"....!!!"

ฉันที่กำลังจะหย่อนก้นลงเบาะถึงกับต้องลุกขึ้นยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นเจ้าของร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา

รามสูรสบตากับฉัน เขาดูประหลาดใจที่ฉันเห็นที่นี่ และฉันเองก็ประหลาดใจเหมือนกันที่เห็นเขา...

...ถือตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่อยู่ในมือ

.

.

.

ตอนนี้ง้อฉบับคนโปรด ตอนหน้าพบกับง้อฉบับพี่รามค่ะ

มาลุ้นกันว่าอิพี่ปากแข็งจะง้อน้องยังไง อิอิ