บันทึกครั้งสุดท้ายของเบลล์ คาลินิน

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2530

ฉันเคยสงสัยว่าปีศาจตนอื่น ๆ ที่อาศัยปะปนอยู่กับพวกมนุษย์บนโลกใบนี้จะรู้จักความรักกันบ้างไหม เคยอิจฉาบ้างหรือเปล่าเวลาเห็นพวกมนุษย์บางคู่เดินจูงมือกัน ส่งยิ้มให้กันหวานฉ่ำ ไม่ก็หัวเราะและหยอกล้อกันอย่างมีความสุข...หรือความจริงแล้วจะมีฉันตนเดียวที่เอาแต่คิดฟุ้งซ่านในเรื่องนี้

ฉันรู้ดีว่าตัวเองนั้นเกิดมาไม่เหมือนใคร ถึงอย่างนั้นก็ยังหวังว่าความคิดของพวกเราจะไม่ต่างกันมากนัก แต่เท่าที่รู้มา ดูเหมือนว่าจะไม่มีปีศาจตนไหนจริงจังกับเรื่องความรักเท่าฉันเลย เป็นเพราะแบบนี้ล่ะมั้ง จึงมีแต่ฉันที่ต้องเจ็บปวดและพบกับความสูญเสีย

เมื่อตอนสมัยเด็ก ๆ ฉันเคยถามแม่อีกเหมือนกันว่าทำไมร่างกายของปีศาจจึงไม่มีอวัยวะสำคัญอย่าง’ หัวใจ’ เฉกเช่นเดียวกับพวกมนุษย์ เจ้าสิ่งที่เต้นเป็นจังหวะอยู่ในอกข้างซ้ายของพวกเขามันช่างน่าหลงใหลเมื่อเทียบความว่างเปล่าอันไร้ชีวิตชีวาของพวกเรา ซึ่งแม่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ว่านอกจากหัวใจของมนุษย์จะทำหน้าที่สูบฉีดเลือดแล้ว มันยังเป็นสัญลักษณ์แทนความรักด้วย ซึ่งมันไม่มีความจำเป็นเลยสำหรับปีศาจ เพราะร่างกายของปีศาจมีแต่เส้นเลือดสีดำไหลเวียนอยู่อย่างเย็นชืด ทำงานได้โดยไม่จำเป็นต้องมีหัวใจมาคอยสูบฉีด และอีกอย่างปีศาจก็ไม่จำเป็นต้องมีความรัก ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจสิ่งที่แม่พูดเลยสักนิด ถ้ามันไม่สำคัญสำหรับเราจริง ทำไมแม่ถึงต้องเศร้าด้วย นอกจากนั้นแล้วฉันยังคิดว่าในเมื่อมนุษย์มีมันได้ ทำไมปีศาจอย่างเราถึงจะมีมันบ้างไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ก็เหมือนกับที่แม่ของฉันและปีศาจตนอื่น ๆ เคยพูดเอาไว้นั่นแหละ ว่าความรักมีไว้สำหรับมนุษย์เท่านั้น...ไม่ใช่สำหรับปีศาจอย่างพวกเรา

พวกมนุษย์เกิดมาเพื่อรักและปกป้องสิ่งที่รัก แต่พวกเราเกิดมาเพื่อกลืนกินจิตใจและพลังชีวิตอันดำมืดที่เกิดจากความรักที่บิดเบี้ยวของพวกเขา แน่นอนว่าเมื่อมีความรักแล้วก็ต้องมีความเกลียดชัง ซึ่งสิ่งเหล่านี้นี่แหละที่เป็นแหล่งอาหารชั้นเลิศของพวกปีศาจ และฉันก็รู้ด้วยว่ามันจะต้องมีเหลือเฟือจนแทบกลืนกินไม่ไหว

##############################

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ