บทที่ 5 พรเสวย

คัลลัคพยายามท่องกับตัวเองว่า อย่ามองลงไป

สถานที่สอบวัดพลังเวทนั้นคือ ลานลอยฟ้าที่แขวนอยู่ระหว่างกิ่งหลักของมหาพฤกษา ซึ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลางเท่าสนามกีฬา มันใหญ่จนไม่รู้สึกว่าอยู่สูง แต่การข้ามสะพานแขวนไปยังลานต่างหากที่ทรมานคัลลัค สุดท้ายเธอก็ไปนั่งหน้าซีดอยู่ในลานจนได้และพยายามหาอะไรทำเพื่อให้ไม่คิด เรื่องที่ว่าใต้ลานแขวนนี้ไม่มีผืนดินมั่นคงรองรับอยู่

“ทำอะไรอยู่นั่นน่ะ” เป็นครั้งแรกที่มีผู้เข้าสอบหันมาสนใจคัลลัค “เจ้าคือคนที่มีจดหมายใช่ไหม ข้าจำได้”

“คัลลัค” คัลลัคเบลอจนนึกว่าอีกฝ่ายถามชื่อ

“อ้อ เอ่อ... สวัสดีคัลลัค ข้าชื่อเพโลวี” อีกฝ่ายแนะนำตัวบ้าง เธอเป็นเด็กสาวผมสีเทาแซมดำและมีดวงตาสีเทาพายุ “เพโลวี ลัตช์ เผ่าสมิงผี พันธุ์เสือดาวหิมะ”

“แต่เจ้าดู... ” คัลลัคมองอีกฝ่ายหัวจรดเท้า “เป็นมนุษย์”

“นี่คือร่างจำแลงของข้า” เพโลวียิ้มรับ “น่ารักไหมล่ะ”

“อ..อื้ม” คัลลัคไม่กล้าตอบไปว่าน่ากลัว เพราะอีกฝ่ายตัวสูงกว่าเดธิเลียด้วยซ้ำ อีกทั้งกล้ามเป็นมัด ๆ อย่างกับนักเพาะกาย ไม่มีใครกล้าขัดใจเจ้าของกล้ามแบบนั้นแน่

บริเวณกลางลานมีช่องว่างซึ่งล็อกผลึกอำพันสีเหลืองอร่ามชิ้นใหญ่เท่าบ้านเอาไว้ เพโลวีผู้พล่ามไม่หยุดก็อธิบายว่ามันคืออำพันซึ่งเกิดจากยางไม้ของต้นเอิร์กร่า มันจะดูดซับพลังเวทมนตร์ส่วนหนึ่งจากผู้ที่แตะต้องมัน แล้วปรากฏการเปลี่ยนแปลงขึ้นเพื่อแสดงระดับพลังเวทให้เห็นได้ ซึ่งจะได้รับการตีความโดยครูผู้เชี่ยวชาญต่อไป

“ใครที่ถูกขานชื่อ ให้ก้าวออกมาและวางมือลงบนอำพัน” การสอบนี้มีครูมาคุมถึงสี่คน เนื่องจากเข้ามาอยู่ในเขตโรงเรียนชั้นในแล้ว

ครูแต่ละคนมีหน้าที่ดูแลรายชื่อเด็กที่มาจากแต่ละทิศ ผู้เข้าสอบที่ผ่านรอบสองมาเหมือนจะมีน้อย แต่นั่นเป็นเพียงผู้เข้าสอบจากประตูเมืองทิศเดียว เมื่อมาถึงลานจึงได้รู้ว่าผู้เข้าสอบจากอีก 3 ทิศที่เหลือได้มาถึงก่อนแล้ว

อำพันวัดระดับก้อนนี้สูงจากพื้นเกือบห้าเมตร แต่นั่นยังไม่รวมกับก้นของมันที่ถูกฝังไว้ใต้พื้นอีกครึ่งหนึ่ง ความจริงเธอไม่ต้องขึ้นมาบนนี้ก็ได้เพราะเธอไม่ต้องสอบ แต่เธอจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าเธอกลัวความสูง นั่นอาจทำให้จดหมายเชิญนี้ถูกฉีกทิ้ง

คัลลัคไม่อยากเสี่ยง

“เพโลวี ลัตช์” ชื่อนั้นถูกประกาศเป็นชื่อแรก คัลลัคจึงนั่งแข็งเป็นหินตามเดิมเมื่อไม่มีเพื่อน กลัวทั้งความสูงและกลัวทั้งเดธิเลียที่นั่งอยู่ไม่ไกล พวกรุ่นพี่ก็ไม่อยู่แล้วเพราะมีครูมาคุมแทน

“สวัสดี ข้าชื่อคัลลัค เจ้าชื่ออะไร” คัลลัคลองทักทายเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“แฟเรล” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่ใส่ใจ อีกทั้งมองตอบกลับมาด้วยสายตาเหยียดเต็มพิกัด

“ชื่อคล้ายเพื่อนเก่าข้าเลย นางชื่อเรสเทล เอล ๆ เหมือนกัน” คัลลัคพยายามจะชวนคุย แต่ก็ไม่มีสกิลพูดไม่หยุดอย่างเพโลวี ความเชื่อมโยงจึงแทบติดลบ “เอ่อ... ข้าชื่อคัลลัค ยินดีที่ได้รู้จัก”

เธอเผลอแนะนำตัวซ้ำ

“ข้าไม่ยินดี” แฟเรลตอบ ก่อนจะเมินเธอไป

“ได้เพื่อนใหม่ไวไปนะ” เพโลวีวิ่งกลับมา การสอบของเธอผ่านด้วยการทำให้อำพันเปลี่ยนเป็นสีเขียวนิด ๆ ส่วนคัลลัคส่ายหน้าทันควัน โบกไม้โบกมือว่าอย่าไปนับรวมว่าแฟเรลเป็นเพื่อนใหม่เธอเชียว

“สวัสดี ข้าเพโลวี” แต่สมิงสาวหาฟังไม่

“เหม็นสาบสัตว์” แฟเรลนิ่วหน้า ก่อนจะลุกหนีไปนั่งที่อื่น

“อะไรฟะ ไร้มารยาทที่สุด” เพโลวีแยกเขี้ยวใส่

“ซาร์ธีน เอเวนดรอส” เสียงครูประกาศเรียกรายชื่อถัดไป

“คิดว่านางจะมีพลังแค่ไหน” คัลลัคถาม

“องค์หญิงรึ ไม่รู้สิ แต่รู้สึกจะเป็นนักเรียนรับเชิญนี่ใช่ไหม” เพโลวีถามกลับ “ถ้าอยากอวดแต่พลังเวทน้อยละก็... ข้าจะล้อนางยาว ๆ แน่”

ซาร์ธีนทาบมือลงไปบนอำพัน สีของมันซีดลงและส่องแสงสีขาวบริสุทธิ์ สว่างขึ้นทีละน้อย ๆ จนไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป เจ้าหญิงจึงชักมือกลับ ทว่าแสงนั้นยังคงสว่างนานนับนาที ก่อนที่มันจะจางหายไป

ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องกลืนน้ำลาย มันแตกต่างกับระดับของคนเข้าสอบทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด ต่อให้ไม่ต้องมีครูมาตีความให้ก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า...

ซาร์ธีน เอเวนดรอส คือ ตัวอันตราย

“ข้าขอถอนคำพูด” ไม่มีใครกล้าปริปากนอกจากเพโลวี

เสียงพูดคุยถูกกลบด้วยเสียงลมพัดและนกร้อง ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังขึ้น จากผู้ชมที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมา

“ยอดเยี่ยม” ครูใหญ่ธารีสเดินผ่านกลุ่มผู้เข้าสอบมา โดยเหลือบมองคัลลัคและยิ้มให้เล็กน้อย “สมกับเป็นพระราชธิดาของราชินีพรอนเดส พรสวรรค์เหลือล้นจริง ๆ ”

ซาร์ธีนมองครูใหญ่ตอบอย่างขัดใจ ก่อนจะตอบไปตามมารยาท “ขอบคุณค่ะ” แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบคำชมนั้น ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่ง

“ต่อเลย ๆ ไม่ต้องหยุดเพราะข้า” ครูใหญ่เอ่ย

“ต่อไปชิน เดกัส” ครูคุมสอบประกาศต่อ

เมื่อชินแตะอำพัน มันส่องแสงเบาบางสีนวล

“ริว เดกัส” สองคนนี้หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ จะต่างกันก็เพียงเสื้อผ้าที่สวม ดูท่าว่าจะเป็นฝาแฝดกัน

เมื่อริวแตะอำพัน ไม่มีการเปลี่ยนแปลง...

ครูคุมสอบมองครูใหญ่อย่างหนักใจ ก่อนจะจดบันทึกผลลัพธ์ที่ได้ลงบนกระดานในมือไปตามจริง ในขณะที่ริวพยายามแตะอำพันใหม่ เผื่อว่าจะมีอะไรผิดพลาด แต่ก็ไม่ อำพันไม่ตอบสนองต่อการแตะต้องของริว

“เขาไม่ผ่าน” เดธิเลียพูดลอย ๆ

“อย่าไปแช่งเขาสิ” คัลลัคหันไปดุ ก่อนจะสะดุ้งเพราะไม่คิดว่าเดธิเลียจะมาอยู่ตรงนี้

“เด็กส่วนใหญ่จะยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่พวกที่มีเวทมนตร์โดดเด่นจนได้รับจดหมาย พวกเขาจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อมาทดสอบที่นี่เท่านั้น” เพโลวีอธิบาย “พวกเขาไม่ได้เตรียมใจมาสอบตกรอบสุดท้ายหรอก พวกเขาพกมาแค่ความหวัง”

“งั้นรึ” คัลลัคถาม

เพโลวีพยักหน้า “ข้าล่ะกลัวแทบแย่ นึกว่าตัวเองจะไม่มีเวทมนตร์เสียแล้ว”

“ถ้าคิดอย่างนั้น ทำไมถึงมาสมัครล่ะ” คัลลัคถาม เพราะค่าสมัครสอบตามปกติก็แพงบรรลัยแล้ว โดยที่ยังไม่แน่ว่าจะสอบผ่านไหม ถ้าพลาดก็ไม่ต่างจากการเทเงินทิ้ง

“เพราะย่าของข้าใช้เวทมนตร์ได้ พี่ชายพี่สาวของข้าด้วย พวกเราที่นี่ก็มาเพราะแบบนั้นแหละ ใครสักคนในครอบครัวเราต้องใช้เวทมนตร์ได้ พวกเราถึงจะมีโอกาส แต่ยิ่งเป็นญาติห่างเท่าไหร่ โอกาสก็ยิ่งน้อย” เพโลวีตอบ

“แล้ว... ” คัลลัคแอบมองเดธิเลีย พลางกระซิบเบาจนแทบไม่ได้ยิน “เจ้าคิดว่านางจะผ่านไหม”

“นางไหน...? อ๋อ คุณหนูเดธิเลีย ได้ยินมาว่าตระกูลแวนธีสผู้หญิงจะมีเวทมนตร์ทุกคน แต่ผู้ชายจะไม่มี เป็นแบบนั้นมาทุกรุ่น พึ่งมีเมื่อไม่กี่ปีก่อนที่มีแวนธีสผู้ชายใช้เวทมนตร์ได้เป็นครั้งแรก” เพโลวีตอบ “เมอดอร์ แวนธีสน่ะ เคยได้ยินไหม? เขาได้รับจดหมายเชิญเมื่อ 2 ปีก่อน เพราะเผลอระเบิดวิหารด้วยเวทมนตร์”

“อ้อ...” คัลลัคทำเป็นนึกออก เธอไม่ได้บอกเพโลวีว่าตัวเองก็เป็นแวนธีส และเมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายรู้จักเดธิเลีย แถมใช้วิธีเรียกแบบพวกคนรับใช้ เธอยิ่งไม่กล้าบอก เพราะพวกคนรับใช้ของแวนธีสคงรู้จักเธอจากชื่อเสียมากกว่าชื่อเสียง “ก็เคยได้ยินอยู่”

“เดธิเลีย แวนธีส” ในที่สุดก็มีคนลากริวออกไปจากอำพันเวทมนตร์ได้สำเร็จ

“ขอให้สอบตก” คัลลัคแช่งดังไปนิดจนเดธิเลียหันมาแยกเขี้ยวใส่ คัลลัคถึงพึ่งรู้ตัวว่าลืมเบาเสียง

“จะบ้าหรือไง ไปแช่งคุณหนูได้ยังไง” เพโลวีตีแขนคัลลัคดัง ป้าบ! ดังจนคนข้าง ๆ ตกใจหันมามอง

“โอ๊ย ก็แค่คำพูด” คัลลัคลูบแขน

“คำพูดของผู้มีเวทมนตร์น่ะไม่ใช่แค่คำพูดหรอกนะ” เพโลวีเตือน “นางอาจจะสอบตกจริงก็ได้”

“ก็ดีนะแบบนั้น นางเกลียดข้าอยู่แล้ว ถ้าต้องมาเรียนด้วยกัน นางได้เชือดข้าแน่” คัลลัคตอบ

“เจ้าไปทำอะไรให้คุณหนูโกรธกันเนี่ย” เพโลวีหงุดหงิด

คัลลัคไม่ตอบ เธออาจจะแกล้งจนเดธิเลียโกรธก็จริง แต่จากประวัติที่ได้รู้มา ถึงเธอจะไม่ทำอะไรเลย เดธิเลียก็เกลียดเธอเข้าไส้มาก่อนแล้ว แต่จะอย่างไรก็ตาม คำแช่งของเธอไม่มีผลกับการสอบนี้ เพราะมันเป็นการวัดที่พลังดิบล้วน ๆ

พลังเวทในกายเท่านั้นที่จะตัดสิน

เดธิเลียมองอำพันขนาดมหึมาเบื้องหน้า แม้จะเตรียมใจมาพร้อม แต่เมื่อถูกแช่งต่อหน้าต่อตาก็อดประหม่าไม่ได้

เธอยื่นมือแตะอำพัน... และมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ได้ยังไงกัน” เพโลวีอุทานเสียงแผ่ว เหล่าเด็กที่คุยกันจ้อต่างพากันเงียบกริบโดยมิได้นัดหมาย “แต่แวนธีสผู้หญิงมีพลังทุกคนนี่...”

วินาทีนั้นคัลลัคเห็นใบหน้าของเดธิเลียสะท้อนในอำพัน คนส่วนมากต่างรู้เรื่องที่แวนธีสผู้หญิงจะมีพลังจนไม่ต้องลุ้น แต่อำพันกลับไม่มีการตอบสนองใด ๆ กับเดธิเลีย สีหน้าที่ควรโกรธหรือโศกเศร้า มันกลับนิ่งเฉยราวกับเวลาหยุดชะงัก

“นางไม่ผ่าน” เพโลวีเอ่ยกระซิบ

“แต่...” แม้คัลลัคจะแช่งแบบนั้น แต่ก็ไม่เชื่อหรอกว่าเดธิเลียจะสอบไม่ผ่านจริง ๆ “นางตั้งใจมากเลยนะ”

“ไม่มีผลอะไรหรอก การสอบก่อนหน้านี้มีแค่เพื่อคัดคนออก คะแนนที่รวมกันมา สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้” เพโลวีเอ่ย

“ออกมาได้แล้ว เดธิเลีย” ครูคุมสอบเอ่ยเรียก เมื่อเห็นว่าเดธิเลียยังคงยืนนิ่งอยู่ ไม่อาจเดาได้เลยว่าเธอจะช็อกหรือผิดหวังขนาดไหน

ปัก! เดธิเลียชกอำพันไปเต็มแรง มือของเธอชาจนไร้ความรู้สึก ก่อนที่เลือดจะไหลลงพื้นเมื่อชักมือกลับ มันมีแผลหนังเปิดแต่เดธิเลียไม่สนใจ เธอหันกลับมาและกระชากคอเสื้อคัลลัคจนตัวแทบจะลอยขึ้นจากพื้น เพราะเทียบความสูงกันแล้ว คัลลัคก็เตี้ยกว่าเดธิเลียเกือบคืบหนึ่ง

“เจ้าทำอะไรกับข้า?!” เดธิเลียตวาดลั่น ก่อนจะชกคัลลัคหงายไปกับพื้นจนมีรอยเลือดเปื้อนติดปาก ไม่รู้ว่าเลือดจากมือเดธิเลียหรือคัลลัคปากแตกกันแน่ “ข้าถาม! ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้ ยัยตาเงิน! ”

เดธิเลียกระชากผ้าคาดตาของคัลลัคออก สายตาที่เด็กคนอื่นมองเธอเปลี่ยนไปในทันที ไม่เว้นแม้แต่เพโลวี เธอกำลังจะเข้ามาห้าม แต่ก็ชะงักฝีเท้า ก่อนจะถูกเด็กคนอื่นดึงให้ถอยออกไป

“เจ้าไม่มีเวทมนตร์! อย่ามาโทษข้าสิ! ” คัลลัคลุกขึ้นนั่งลูบปากตัวเอง ก่อนจะร้องแอ้ก เพราะถูกเตะไปสองครั้งที่ท้องน้อยและลิ้นปี่ เธอล้มลงและงอตัวเพื่อไม่ให้โดนเตะจุดเดิมซ้ำ แต่เดธิเลียดูจะไม่ยอมง่าย ๆ

“เจ้าสาปแช่งข้า!” เดธิเลียดึงคอเสื้อให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น แต่คัลลัคไม่ใช่คนที่จะอยู่เฉย ๆ เธอคว้าผมเปียของเดธิเลีย ซึ่งถักมาเป็นพิเศษเพื่อโอกาสที่ควรจะน่ายินดีนี้ ก่อนจะกระชากจนอีกฝ่ายหน้าคะมำ

“ครูกินรา!” ครูใหญ่ธารีสขึ้นเสียง ดุครูคุมสอบทิศใต้ที่ไม่ยอมห้ามเด็ก ซึ่งอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วเหมือนไม่ค่อยอยากช่วยเด็กที่มีดวงตาสีเงินนัก แต่พอคัลลัคกำลังจะได้เปรียบ เธอก็ก้าวเข้าไปห้ามทันที

โครม! คัลลัคถีบท้องเดธิเลียคืนจนอีกฝ่ายกลิ้งไปชนอำพัน ก่อนที่ครูกินราจะมาคว้าเธอเอาไว้

“ข้าจะฆ่าเจ้า! ” เดธิเลียโซเซลุกขึ้น มือเปื้อนเลือดยันอำพันเวทมนตร์เพื่อจะพยุงไม่ให้ตัวเองล้ม

เปรี๊ยะ! อำพันส่งเสียงลั่นขึ้นในทันทีที่สัมผัส ก่อนที่อำพันสีเหลืองส้มสวยงามจะเปลี่ยนเป็นสีดำ กระจายจากส่วนที่เกิดรอยร้าว ซึ่งวิ่งแล่นจากบริเวณที่ถูกเดธิเลียทำเลือดเปื้อน

เดธิเลียรีบถอยจากอำพันในทันที พลางมองครูใหญ่ธารีสหน้าซีด เพราะเธอพึ่งทำพลอยล้ำค่าของเอเวนไฮด์ร้าว แล้วมันก็ไม่น่าจะกลับคืนเป็นแบบเดิมด้วย

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เดธิเลียลืมเรื่องที่จะชกกับคัลลัคไปเสียสนิท ความวุ่นวายในหมู่เด็กคนอื่นก็หยุดชะงักเช่นกัน

“มนต์ดำ” ครูใหญ่ธารีสตีความการตอบสนองของอำพันเวทมนตร์ ก่อนจะยิ้มออกมาบาง ๆ “ไม่เลว”

คัลลัคไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกระบมไปหมดทุกจุดที่โดนซ้อม แต่ก็พอรับรู้ว่าเลือดจากมือเดธิเลียใช้บอกระดับเวทมนตร์ได้

นั่นก็แปลว่าอีกฝ่ายผ่านการสอบนี้

+++

โรงแรมหินหิ่งห้อย ย่านที่พักนักท่องเที่ยว

คัลลัคต้องมานั่งทำแผลเอง เพราะวีวี่ปฏิเสธที่จะช่วย ด้วยอ้างเรื่องมารยาทอันไม่สมควรระหว่างชายหญิง คัลลัคจึงดูจะทรมานกับการเอี้ยวตัวพันแผลมากกว่าการอยู่เฉย ๆ เสียอีก

“วันนี้วันลม มะรืนวันไฟจะเป็นวันปฐมนิเทศกับย้ายของเข้าบ้านพัก หยุดวันเงาวันหนึ่ง แล้วก็เปิดเทอมวันดิน” วีวี่มายืนแจกแจงกำหนดการให้ฟังจากนอกประตูห้อง “ส่วนมีดเวทมนตร์ที่ไปสั่งช่างทำจะได้ประมาณพรุ่งนี้บ่าย เพราะงั้นวันนี้คุณหนูควรพักรักษาตัวอยู่แต่ในห้องนะขอรับ”

คัลลัคลุกไปเปิดประตู แต่ก็พบวีวี่ยืนขวางไม่ไปไหน

“ยิ่งขยับตัว แผลจะหายช้า ได้โปรดอย่าออกไปไหนเลย ข้าจะเตรียมอาหารมาให้ในแต่ละมื้อ” วีวี่พูดจบก็ดันประตูปิด

คัลลัคนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเหี้ยม ๆ คิดจะกักบริเวณคนอย่างเธอน่ะ มันเร็วไปร้อยปี และเมื่อมีสาวเสิร์ฟนำอาหารมาให้ถึงห้อง คัลลัคก็ฟาดอีกฝ่ายสลบและปลอมตัวหนีออกไป มันคงจะง่ายกว่าถ้าออกทางหน้าต่าง เสียแต่ว่าเธอกลัวความสูง

ความจริงเธอจะแค่พักอยู่ในห้องตามที่วีวี่แนะนำก็ได้ แต่ในมือของเธอตอนนี้มีจดหมายฉบับหนึ่ง บอกสถานที่และชื่อของใครคนหนึ่งที่เธอควรจะไปเจอให้ได้ในเมืองนี้

จดหมายฉบับนี้ เรสเทลมอบให้เธอก่อนออกเดินทาง

แม้จะยังปวดระบม แต่ในเมื่อมีเวลาน้อยที่จะสำรวจเมืองแห่งเวทมนตร์ คัลลัคก็จะไม่ทิ้งโอกาสไป เธอแวะไปยังร้านอาวุธเวทมนตร์ก่อน แต่ช่างก็ยังทำไม่เสร็จ เธอจึงเดินตามแผนที่ในจดหมายไปจนถึงร้านอาหารตรากระต่ายบิน ภายในร้านคึกคักไปด้วยลูกค้าและถาดบินได้ พวกมันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ รับอาหารจากครัวและลอยไปเสิร์ฟด้วยการควบคุมจากจอมเวทที่น่าจะเป็นเจ้าของร้าน

“สวัสดีจ้า จะรับอะไรดี” เด็กสาวผมสีแครอทเดินเข้ามาถาม “นี่เมนูนะ ลองเลือกดูเลย ขอโทษที่ตอนนี้โต๊ะไม่ว่าง แต่รออีกเดี๋ยวก็จะมีคนลุกแล้วล่ะ”

คัลลัครับเมนูมา ก่อนจะรีบก้มหลบถาดบินที่เฉียดหัวเธอไปเหมือนไม่กลัวว่าอาหารบนนั้นจะหกไหม

“สวัสดีจ้ะสาวน้อย สนใจไปนั่งดื่มกับพี่หน่อยไหมจ๊ะ” เสียงทักทายอย่างพวกขี้เมาชอบลวนลามดังมา พร้อมกับแขนที่พาดไหล่คัลลัคอย่างถือวิสาสะ แต่เธอจำน้ำเสียงนี้ได้ และหันกลับไปมอบความคิดถึงให้ผู้ทักทาย...

ด้วยการชกท้องน้อยอย่างรักใคร่

“ใครอนุญาตให้แต๊ะอั๋ง หืม? โรเดน” คัลลัคถาม แต่ถึงอย่างนั้นก็สวมกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึงอยู่ดี และหมัดที่ชกไป ความจริงก็ไม่ได้แรงนัก “แล้วเรสเทลล่ะ”

“ลุงกันตินี่มารับเธอที่สเตลลาคาร์ต ข้าเลยมาที่นี่คนเดียว” โรเดนเอ่ยตอบ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “คิดถึงสุดที่รักเหรอจ๊า~ ”

“หุบปากไปเลย” คัลลัคดุ ก่อนจะชูจดหมาย “แล้วไงต่อ นางให้ข้ามาติดต่อใครที่นี่มิใช่รึ”

“เขาอยู่ทางนั้น” โรเดนนำทางไปที่มุมร้าน คัลลัคจึงหันไปบอกพนักงานว่าได้ที่นั่งแล้ว ไม่ต้องหาให้ “ทำความรู้จักกันเสียสิ คัลลัค นี่อิล อิล นี่คัลลัค”

“อิล แอล. อัชทาห์ ยินดีรับใช้” เด็กหนุ่มเอ่ยทักทายคล้ายจะเป็นผู้ดี แต่ขาทั้งสองที่พาดเหนือโต๊ะกลับให้อารมณ์ตรงกันข้าม เขามีผมสีทองแดงเงางามกับดวงตาสีดำขลับทั้งดวงแบบคนต่างทวีป... ชาวไอดัส

“โอ... เค” คัลลัคตอบ ก่อนจะหันไปกระซิบถามกับโรเดน “ขออีกทีซิ ให้ข้ามาเจอเขาทำไมนะ”

“เขาจะคุ้มครองเจ้า เรสเทลเชื่อว่าเจ้าสร้างศัตรูได้มากกว่ามิตร มีคนคุ้มครองหน่อยก็เป็นเรื่องดี” โรเดนเอ่ยตอบ

“เจ้าเป็นรุ่นพี่เหรอ” คัลลัคหันไปถามอิล

“เปล๊า” เขาตอบ พลางตะไบเล็บตัวเอง

“เจ้าทำงานในเอเวนไฮด์รึ” คัลลัคถามต่อ

“ก็เปล่า” อิลตอบ เป่าปลายนิ้วตัวเอง

“แต่เจ้าไม่ได้เข้าสอบ เจ้าก็ไม่ใช่นักเรียนเอเวนไฮด์ แล้วเจ้าจะเข้าไปคุ้มครองข้าได้ยังไงมิทราบ” คัลลัคทักท้วง

“แอด ๆ ๆ ทายผิดหมดเลย ให้ข้าเฉลยก็แล้วกัน” อิลเอาขาลงจากโต๊ะ ก่อนจะเริ่มทำท่าจริงจัง “ข้าจะเข้าเอเวนไฮด์ในฐานะเด็กฝาก เจ้าคงยังไม่รู้ เอเวนไฮด์รับนักเรียน 3 ประเภท เด็กผู้เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ คนขยันผู้โตมาพร้อมพรแสวง แล้วก็สุดท้าย... ผู้ร่ำรวยและผู้มีสิทธิพิเศษ ผู้นอนลอยมากับพรเสวย”

“จะใช้เงินฟาดเข้าเรียนรึ” คัลลัคส่ายหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ ๆ เงินอย่างเดียวฝากเข้าเรียนไม่ได้หรอก ต้องมีเส้นสายด้วย ไม่งั้นเพื่อนเจ้าคงฝากตัวเองแทนข้าแล้ว” อิลยิ้มร่า ก่อนจะชี้ไปที่พนักงานผมสีแครอท “เห็นเด็กคนนั้นไหม นางชื่อริสต้า แม่ของนางเป็นครูของเอเวนไฮด์ เจ้าจะไม่ได้เห็นนางสอบ แต่นางจะกลายเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเจ้าแน่ ไม่เชื่อก็ลองถามนางดู”

คัลลัคจึงลองถามริสต้าระหว่างสั่งอาหาร

“เจ้าสอบเข้าเอเวนไฮด์ได้รึ” เธอถามคัลลัคด้วยความตื่นเต้น “ดีเลย ข้าก็จะไปเรียนที่นั่น พวกเราต้องสนุกกันแน่ ๆ พอดีข้าเนี่ยนะ ฉอด ๆ ๆ ๆ”

“อื้ม คงเป็นเพื่อนใหม่ที่ช่างคุยดีแท้” โรเดนเอ่ย หลังจากริสต้าเข้าครัวไปแล้ว ขนาดไม่ถามยังพล่ามออกมาเองหมด ความลับอะไรก็คงเก็บไม่อยู่สำหรับเธอคนนี้

“เห็นไหม เอเวนไฮด์รับเด็กเส้น ไม่ต่างจากโรงเรียนปกติทั่วไปหรอก” อิลยักไหล่ “ทีนี้ก็... เรื่องค่าใช้จ่าย”

“อะไร เรสเทลจ่ายค่าจ้างให้ไปแล้วมิใช่รึ” โรเดนท้วง

“ก็ใช่ แต่ข้ารับเฉพาะค่าฝากเข้าเรียน” อิลว่า “ในโรงเรียนใช้เงินคนละสกุลกัน พวกเจ้าจ่ายเงินที่ข้าต้องใช้ที่นั่นไม่ได้ เพราะฉะนั้นข้าจะรับช่วยเหลือเป็นงาน ๆ ไป”

คัลลัคเริ่มรับรู้ถึงแววฉิบหาย

“เจ้าต้องจ่ายข้าด้วยอำพันเวทมนตร์” อิลบอกกับคัลลัค “ราคาขึ้นอยู่กับระยะเวลาและความยากของงาน มาหาข้าได้ทุกเมื่อที่เจ้าจ่ายไหว ข้าพร้อมรับใช้ตลอดทุกโมงยาม”

คัลลัคพยักหน้ารับกับข้อตกลง มันเป็นความจริงที่สกุลเงินของโลกภายนอกถูกห้ามใช้ในเอเวนไฮด์ จะไปโทษอิลก็ไม่ได้ที่เขาจะปฏิเสธค่าจ้างล่วงหน้าที่เป็นเงินของปุถุชนคนธรรมดา แต่ก็...

“ข้าเกลียดเขา” คัลลัคสรุปทันทีที่เดินออกจากร้าน