ย้อนกลับไปหลายชั่วโมงก่อนเกิดเหตุวิฬารถล่ม ในขณะที่กรเดินเลาะไปตามริมทะเลสาบเพื่อหาที่พัก เขาเองก็ครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา ทั้งเรื่องของเขาและเฟิร์น เรื่องเล่าพระธุดงค์ ในใจเขาลึก ๆ ก็ยังเชื่อว่าต้องเดินทางขึ้นเหนือต่อไป เขากำลังคิดอยู่ว่าจะตามพวกนั้นไปต่อดีไหม จู่ ๆ จิตใต้สำนึกเขาก็เหมือนจะมีลางสังหรณ์ไม่ดี ว่าจะเกิดอันตรายแก่พวกนั้น "อย่างน้อยคนเป็นก็ยังช่วยได้ละวะ คนตายอยู่นี้ไปมันก็ไม่ช่วย" ตอนนี้เขาคิดได้แล้ว

          กรตัดสินใจตามพวกนั้นกลับไป เขาวิ่งตามพวกนั้นไปเรื่อย ๆ ในใจก็รู้สึกผิดที่ทำกับภูไปแบบนั้น คนที่ตายมันก็มีเพื่อนของภูด้วย ถ้าภูเลือกได้ก็คงจะไม่อยากให้ใครตายเลยสักคน เขายังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางป่าใหญ่ เขาดูทางจากรอยเท้าของพวกนั้น เขาได้วิ่งต่อไปแบบไม่หยุด แม้ร่างกายจะเหนื่อยก็ตาม แต่ยิ่งวิ่งลางสังหรณ์เขามันก็รู้สึกชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ จนเขามาหยุดอยู่ที่หน้าวิฬารในตอนค่ำ ตอนนี้ทั้งวิฬารมันถล่มลงไปแล้ว ไม่สิหรือมันเพิ่งจะถล่มไป เขาจึงเดินผ่านกองซากวิฬารไปอย่างระมัดระวังจนไปเจอแพรว ที่กำลังตะโกนหาภูอยู่

          "แพรว...มันเกิดอะไรขึ้น" เขาตะโกนถามแพรวไป แพรวเองเมื่อเห็นเขาก็ตกใจ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและยังบอกต่อว่า

          "พวกนั้นน่ะบอกว่าจะล่วงหน้าไปก่อน แล้วทิ้งปืนพลุไว้ให้เราบอกว่ามันมีอยู่ 2 อัน อันนึงจะอยู่ที่เราถ้าเราเจอภูแล้วให้ยิงมันขึ้นฟ้าแล้วพวกนั้นจะมารับ แต่ถ้าพวกนั้นยิงปืนพลุขึ้นฟ้าก่อนแปลว่าพวกนั้นเจอคนที่จะมาช่วยแล้ว" แพรวพูดพลางหยิบปืนยิงพลุออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรกันต่อ ก็มีเสียงดังกัมปนาทไปทั่วทั้งป่า ทั้งสองหันไปมองพร้อมกันบนท้องฟ้าแล้วพบกับลำแสงสีสดที่กำลังพุ่งขึ้นไปพร้อมทั้งระเบิดออกเสียงดัง

          "นั่นคือสัญญาณพลุใช่ไหม" กรเอ่ยปากถามแพรว

          "ใช่ พวกนั้นเจอทีมสำรวจแล้วแหละ พวกเราเองก็รีบตามหาภูเถอะ"

          ทั้งสองจึงช่วยกันตามหาภู ทั้งตะโกนเรียก ทั้งส่องไฟฉาย จนผ่านไประยะนึง ก็มีเสียงภูตอบกลับมา แพรวและกรจึงรีบวิ่งไปยังที่มาของเสียงแล้วรีบยกหินออก พวกเขาพบกับร่างภูที่นอนสลบอยู่ ดูเหมือนว่าแพรวอยากจะเข้าไปโผกอดภูแต่ก็ต้องระงับการกระทำนั้นไว้ ดูเหมือนว่าจะมีเศษหินแทงขาภูอยู่ด้วย ทั้งสองจึงประครองภูไว้พร้อมทั้งพาเดินไปเรื่อย ๆ จนพ้นเขตปราสาท กรเองเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกเลยกล่าวบอกแพรวไปว่า

          "แพรวรีบยิงพลุขึ้นฟ้าเลย"

          เมื่อได้ยินเช่นนั้นแพรวจึงทำตาม เมื่อลำแสงสีแดงระเบิดขึ้นบนฟ้าแล้ว จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างจากไฟฉายสาดมาทางพวกเขาทั้ง 3 คน

          "คนที่เหลืออยู่ตรงนี้!" เสียงตะโกนของผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้น ทันใดนั้นแสงไฟนับสิบก็สาดมาทางเข้า ความช่วยเหลือได้มาถึงแล้ว ทั้งสามรู้สึกดีใจที่ทั้งสามจะรอดแล้ว ภูได้ทิ้งร่างลงบนพื้นก่อนสติจะดับวูบลงไป