อากาศวันนี้สดใส ปกติแล้วท้องฟ้าในหน้าร้อนมักเป็นแบบนี้เสมอ ปลอดโปร่งปราศจากเมฆสีดำ มีเพียงปุยเมฆสีขาวช่วยแต่งแต้มลวดลายบนพื้นนภาสีฟ้า เธอรู้สึกราวกับว่าไม่ได้เห็นท้องฟ้าแบบนี้มาเป็นแรมปี เหมือนวันเวลาที่ผ่าน ๆ มา เธอเอาแต่นั่งจ้องเพดานโล่ง ๆ อยู่ในห้องขัง ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน แสงอาทิตย์ด้านนอกเจิดจ้า โชคดีที่มีลมเย็นสบายพัดผ่าน แสงสีทองจึงมีกำลังเพียงแค่ส่งไออุ่นมากกว่าทำให้บรรยากาศร้อนอบอ้าว เพราะลมได้บรรเทาความร้อนไปแล้ว

“Head homeward, little bird,

Fly up high, Thou art free,

Misery is no more,

Time means not to thee”

“ทำไมฉันถึงได้ยินเสียงคนร้องเพลง มีคณะประสานเสียงของโรงเรียนมาด้วยเหรอ”

“เปล่า ครอบครัวโรมูลเลอร์ขอให้คณะประสานเสียงจากในโบสถ์มาร้องเพลงที่นี่ ร้องให้กับเด็กที่ตาย พวกเขาคิดว่า วิธีนี้จะช่วยนำพาจิตวิญญาณของเธอไปยังที่ที่ควรไป”

“ไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้เลยแฮะ”

ไบรซ์ยักไหล่ขึ้น “จะให้พวกเขาทำอะไรเพื่อคนตายล่ะ พวกเราไม่รู้วิธีสื่อสารกับวิญญาณสักหน่อย ถ้ามีจริงอะนะ อย่างน้อยก็คงช่วยให้พ่อแม่ของเด็กที่ตายสบายใจขึ้น”

“ซอนย่า”

“หือ”

“ชื่อของเด็กคนนั้น” อเล็กซิสบอก

“อ้อ”

เพราะอย่างนี้นี่เอง ทุกคนถึงสวมชุดดำกันหมด เธอมองออกไปข้างนอก เห็นคนคุ้นเคยมากมายรออยู่ ทั้งครอบครัวของเธอและครอบครัวของเพื่อนร่วมชะตากรรม พวกเขากำลังรออยู่ รอส่งคนที่ตัวเองรักเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าคือที่ไหน อย่างน้อยยังมีเพลงส่ง เพราะการเดินทางครั้งนี้คงไม่ต่างไปจากการเดินทางของซอนย่าเท่าไรนัก

“งานศพมีเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้...เธอยิ้มอะไรของเธอ”

อเล็กซิสสั่นหัวไหว ๆ “เปล่าซะหน่อย”

ไบรซ์โยนข้าวของของน้องสาวลงบนโต๊ะ ไม่สนว่าของข้างในจะพังหรือไม่ พออารมณ์ขึ้นก็มักมีปฏิกิริยารุนแรง “คิดว่าพวกเขาร้องเพลงให้เธอเหรอไง นี่มันเพลงสำหรับคนตายแล้วต่างหาก เธอไม่ได้จะไปตายสักหน่อย น้องสาวของพี่ไม่ใช่คนอ่อนแอคิดอะไรแบบนั้น”

พี่จะรู้ไหมว่าแค่ขยับก็ปวดจะแย่แล้ว ฉันไม่ได้แข็งแกร่งสักหน่อย อ่อนแอจะตาย “ต่างกันตรงไหนล่ะ”

“อย่าพูดแบบนี้นะ”

พอเห็นน้ำใส ๆ คลอเบ้าตาพี่สาว อเล็กซิสเลยรู้สึกผิด

“ขอโทษ” อเล็กซิสผละจากขอบหน้าต่าง “ขอโทษ พี่หายโกรธได้ไหม”

ไบรซ์ถอนหายใจ โทสะเมื่อครู่ดับลงแทบจะในทันที เธอคงไม่ได้อยากจะมีอารมณ์ทะเลาะกับน้องหรอก จึงเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยการหยิบอัลบั้มรูปให้ดู “นี่ พี่ทำมาให้ เลือกแต่รูปที่เธอดูดีทั้งนั้นเลยนะ”

“ถ้าอย่างนั้น...ต้องมีมากกว่าอัลบั้มเดียวแล้วล่ะ”

พี่สาวจึงยิ้มออกมาได้ “แล้วพี่ก็ใส่เสื้อแจ็กเก็ตตัวโปรดของเธอทุกตัวมาให้หมดแล้ว ทั้งหมดอยู่ในนี้”

อเล็กซิสสำรวจข้าวของของตัวเอง ไบรซ์แพ็กกระเป๋ามาให้ครบหมดทุกอย่าง มีทั้งเครื่องเล่นซีดี แผ่นซีดีวงโปรด และหนังสือบางเล่ม “พี่รอบคอบเสมอเลยน้า” เด็กสาวชม เธอหยิบเจ้าเครื่องเล่นซีดีให้พี่ดู ไบรซ์ยิ้มภูมิใจแต่ขอบตากลับแดงก่ำ เธอจ้องไปที่น้องสาวอยู่ตลอด

“ตอนนี้พวกเธออยู่ไหนคะ”

“ใครล่ะ สาวน้อย พูดเร็ว ๆ สิ” เฮลก้าเร่งราวกับกลัวคนจับได้ว่าคุยกับผู้ต้องหา

“ครูโดบี้ส์กับน้องสาวของเธอค่ะ”

“สองคนนั้นถูกตัดสินประหารชีวิต ตอนนี้ถูกนำตัวไปเมืองหลวงเพื่อเตรียมขั้นตอนต่อไป”

อเล็กซิสสลัดบทสนทนาเก่าออกไป เธอยื่นม้วนกระดาษให้ไบรซ์ ก่อนหน้านี้ได้ขอปากกาและดินสอมาจากเฮลก้า หลังจากเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงในสถานีตำรวจ ตำรวจสาวจึงปฏิบัติกับเธอด้วยท่าทีที่เป็นมิตรมากขึ้น อเล็กซิสจึงถือโอกาสวาดรูปมากมายฆ่าเวลาเพื่อมอบให้กับ
เจ้าชาร์ลี และแม้มันจะต้องแลกมากับอาการเจ็บแขนเวลาขยับก็ตาม

“รูปวาดช้างและก็ตัวอื่น ๆ เจ้าลิงบ่นว่าอยากวาดเป็น ให้เขาเวลาถามหาก็แล้วกัน จะได้นึกถึงฉัน”

อเล็กซิสยังหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางของตัวเองออกไปจากกระเป๋าเดินทางด้วย เธอยื่นของสะสมที่เคยมองว่าล้ำค่าให้กับพี่สาว “ฉันไม่ต้องใช้ของพวกนี้แล้วนะ”

“นี่มันสมบัติสุดหวงของเธอเลยนะ”

อเล็กซิสยิ้มบาง ๆ “ไม่แล้ว พี่เอาไปใช้เถอะ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ พี่รู้ตัวไหมว่าสวยจะตาย แต่งตัวซะบ้าง”

“ก็ในเมื่อพี่สวยแล้ว เธอจะให้พี่แต่งหน้าอีกทำไมล่ะ” ไบรซ์เลิกคิ้ว

“ใช่ แต่พี่ก็ยังต้องการตัวช่วยอีกนิด จะได้แจ้งเกิดกับเขาบ้าง”

ไบรซ์ไม่ตอบ อเล็กซิสยืนนับขวดน้ำหอมที่พี่สาวยังอุตส่าห์ใส่มาให้ด้วย เธอเลือกแต่กลิ่นที่ชอบและขาดไม่ได้ ส่วนที่เหลือส่งคืนกลับ เด็กสาวเพิ่งรู้ว่าตัวเองใช้เงินฟุ่มเฟือยพอสมควรเลยทีเดียว เธอยังคงรักข้าวของพวกนี้มาก และยังอยากเห็นตัวเองมีโอกาสเดินบนแคทวอล์กดัง ๆ สักแห่ง ฝันเฟื่องเป็นบ้า แค่จะได้กลับไปใส่ชุดสวย ๆ เดินเที่ยวกับเอโลดี้ก็ไม่มีวันนั้นแล้ว

รถตู้ตำรวจจอดรออยู่ด้านนอก รวมทั้งครอบครัวของเธอที่ยืนรออยู่ด้วย เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอต้องไปจากที่นี่ ทางการเพิ่งประกาศวันเดินทางเมื่อวานนี่เอง แม่ถึงกับเป็นลมสองรอบ ครั้งแรกคือตอนที่แม่เห็นหน้าอเล็กซิสและสภาพบอบช้ำทั้งตัว ส่วนครั้งที่สอง ก็เมื่อพวกตำรวจประกาศวันเดินทางนั่นแหละ

น้ำตาของไบรซ์ไหลออกมาเป็นสายอาบโหนกแก้ม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเร็วเกินไป มันเป็นสัปดาห์ที่น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ ยังรวมถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของครอบครัวเดวิส ครอบครัวมิลเลอร์ ครอบครัวเจสเซ่นส์ และครอบครัวคาร์เตอร์ พวกเขากำลังจะสูญเสียสมาชิกไปครอบครัวละหนึ่งคน อเล็กซิสไม่ได้ร้องไห้ เธอคิดว่าเธอร้องมามากพอแล้ว

อเล็กซิสหยิบเสื้อแจ็คเก็ตมาสวมทับ “รู้น่าว่าฤดูร้อน แต่พี่อย่าแซวก็แล้วกัน ฉันต้องใส่ทับไว้” ไบรซ์ไม่ได้ว่าหรือแซวอะไร เพราะอเล็กซิสจำเป็นต้องใส่เสื้อแขนยาวปกปิดรอยช้ำบนแขน รอยพวกนี้ยังไม่หายดี เด็กสาวไม่ชอบเห็นรอยน่าเกลียดบนตัว

“พวกผู้หญิงใช้เวลานานเสมอเลยนะ” เสียงของเจสซี่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขาเพิ่งเข้ามาดูว่าทำไมสองพี่น้องถึงเช็กของนานเหลือเกิน “เพื่อนของเธออยู่กับครอบครัวกันหมดแล้ว แต่พวกเธอกลับมาแอบคุยกับสองคน มันใช่เหรอ ไม่แฟร์สำหรับคนอื่นเลย”

เธอเห็นเขาแอบกำหมัดแน่น พยายามทำตัวเข้มแข็ง ทำตัวเป็นพี่ชายขี้บ่น แต่พวกพี่น้องเดวิสล้วนมีความคล้ายกันอย่างหนึ่ง นั่นคือแสดงละครไม่เก่งเอาเสียเลย สีหน้าของเจสซี่บ่งบอกว่าเจ็บปวด อเล็กซิสอ่านออกได้อย่างชัดเจน เจสซี่สู้อุตส่าห์ร่ำเรียนกฎหมายด้วยจุดประสงค์เพื่อช่วยเหลือคน ความรู้และทักษะที่จะนำมาช่วยเหลือเหยื่อที่ไม่ได้รับความยุติธรรม น่าตลกที่เขากลับช่วยน้องสาวตัวเองไม่ได้ เจสซี่พิจารณารอยช้ำตรงลำคอของน้อง อเล็กซิสยังคงยืนกรานว่าเธอสบายดี

“อย่ามองแต่ภายนอก ฉันสบายดีน่า” 

“อ้อเหรอ สภาพเหมือนตุ๊กตาถูกรถบรรทุกทับ”

“บ้าน่า ก็แค่รอยช้ำนิดหน่อย”

“บาดแผลมันอยู่ในดวงตาเธอต่างหาก ยัยน้องเล็ก” เขาวางมือลงบนศีรษะน้องสาว “จำได้ไหม ที่พวกเราเคยคุยกันเรื่องทุนการศึกษา แล้วพี่พูดถึงการรู้เท่าทันระบบ”

“จำได้แม่นเลย”

“เธอต้องรู้เท่าทันคนอื่นเข้าไว้นะ พี่ไม่อยู่กับเธออีกแล้ว ปกป้องเธอไม่ได้ เธอต้องดูแลตัวเองให้มาก รู้จักปกป้องตัวเองให้ดี สัญญากับพี่ก่อนว่าเธอจะไม่เป็นอะไร สัญญากับพี่เธอจะไม่เอาตัวเองไปตกอยู่สถานการณ์แบบนั้นอีกแล้ว เธอห้ามไว้ใจใครง่าย ๆ อย่าคาดหวังว่าจะมีคนมาช่วยเธอ สัญญากับพี่ ยัยตัวเล็ก จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง” เจสซี่เว้นไปพักหนึ่งแล้วสบตากับเธอ “ระหว่างนี้ พี่จะทำทุกอย่างให้เธอกลับมาให้ได้”

อเล็กซิสมองพี่ชายสลับกับพี่สาว จากนั้นพยักหน้า “อื้อ พ่อสอนไม่ให้พวกเราพูดโกหกนี่นา ไม่ให้พวกเราสัญญาพร่ำเพรื่อทั้งที่ทำไม่ได้ แต่ฉันขอสัญญากับพี่ เพราะฉันไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว และก็อยากจะกลับมาเจอทุกคนด้วย”

“เยี่ยม นี่สิ น้องของพี่ต้องแบบนี้”

“ของทุกอย่างครบแล้วล่ะ พวกเราออกไปข้างนอกกันได้แล้ว” ไบรซ์เตือนพลางชำเลืองมองเวลา

เจสซี่กอดเธอแน่น ซ่อนใบหน้าที่กำลังสะอึกสะอื้นไว้ในอ้อมกอด “ไม่เอาน่า ไม่ร้องนะ รู้ไหมว่าฉันต้องกลั้นน้ำตามากขนาดไหน” อเล็กซิสบอก ก้อนน้ำตาจุกอยู่ในคอ เธอคิดว่ามันหมดไปแล้วเสียอีก บางที ถ้าหากเธอร้องไห้อีกรอบ สงสัยครั้งนี้น้ำตาคงออกมาเป็นเลือด

 อ้อมกอดของเจสซี่อบอุ่นและพร้อมที่จะปกป้องน้องของเขาทุกคน เขาก็เหมือนกับไบรซ์ คล้ายกับคุณพ่อคนที่สอง แต่เป็นคุณพ่อที่หัวร้อนและเป็นพี่ชายที่แสนดีมาก “พวกเราต้องการเธอนะ ครอบครัวพวกเราต้องมีเธอ ยัยน้องเล็กของพี่” แล้วเขาก็ปล่อยตัวเธอ “บ้าชิบ ตาเป็นอะไรวะ ถ้าพวกเธอบอกคนอื่นว่าพี่ร้องไห้ พี่จะฆ่าพวกเธอทิ้งทั้งคู่”

อเล็กซิสเช็ดน้ำตาให้พี่ชาย พวกเขาหัวเราะโดยไม่มีสาเหตุ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ต้องควบคุมไม่ให้เขื่อนน้ำในดวงตาพังทลาย และเธอก็ไม่อยากเห็นใคร โดยเฉพาะแม่ ร้องไห้ออกมาอีก ยัยน้องเล็ก เจสซี่ชอบเรียกเธอแบบนี้ก่อนที่ชาร์ลีจะเข้ามาเป็นน้องเล็กสุดในบ้าน พี่น้องทั้งสามโอบกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่เคยเบื่อที่จะกอดพวกเขาเลยสักครั้ง

อเล็กซิสหอมแก้มพี่ทั้งสอง พวกเขาเดินออกมาในที่สุด

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือรถตู้ตำรวจที่จอดรออยู่ แม้ว่ามันจะจอดไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่มากก็ตาม แต่เพราะว่าเธอเห็นครอบครัวโรมูลเลอร์อยู่แถวนั้นด้วย สายตาเลยเหลือบไปเห็นเจ้าพาหนะที่จะพาเธอไปยังสถานที่หนึ่ง เมื่อพ่อแม่ของซอนย่าเห็นอเล็กซิส พวกเขาโน้มคอลงเหมือนจะกล่าวทักทาย และรีบเดินจากไป

สองวันหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น บรูซกับคาเมรอนถูกส่งตัวไปยังศาลปกครองที่เมืองฟิวเจอร์ริสติก เมโทรโพลิสทันที เมืองเดียวกับที่นางพยาบาลสตีเว่นและครูโดบี้ส์ถูกส่งตัวไปสำเร็จโทษ อเล็กซิสได้ยินมาว่าสามีของเธอพาลูก ๆ ตามไปด้วย น่าสงสารทั้งคุณโดบี้ส์ และลูก ๆ ของพวกเขา เด็ก ๆ ยังเล็กเกินกว่าที่จะสูญเสียแม่

ส่วนตัวฉัน ก็ยังเด็กเกินไปที่จะสูญสิ้นทุกอย่าง

เธอไม่เคยลืมใบหน้าของซอนย่าในตอนนั้นเลย ผิวของเธอไหม้เกรียม ทำให้บางส่วนปริลอกออกมาจนเห็นเนื้อสดสีแดงข้างใน ดวงตาทั้งสองข้างไหม้ดำ ไม่ว่าเธออยากจะลืมภาพนั้นเท่าไร แต่อเล็กซิสรู้ดีว่าภาพใบหน้าตอนตายของซอนย่าจะติดตัวเธอไปตลอด ยกเว้นแต่ว่า
ลมหายใจเธอจะดับสิ้น

“ลูกอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า” พ่อถาม เขายืนรออยู่กับแม่และเจ้าชาร์ลี พ่อเก็บมือทั้งสองข้างไว้ในกางเกง พยายามจะทำตัวสุขุมเหมือนทุกที แต่แม่ของอเล็กซิสอยู่ในลักษณะตรงข้าม นั่นคือร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง เด็กสาวรีบวิ่งไปกอดแม่บุญธรรมและปลอบเธอยกใหญ่

“หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแม่ แม่บอกหนูไม่ใช่เหรอคะว่าอย่าสูญเสียความเชื่อมั่นที่มีต่อตัวเอง หนูจะไม่เป็นอะไรนะคะแม่ เชื่อหนูสิ”

“ดูลูกสิ โถ ลูกแม่” เธอเชยคางเด็กสาวขึ้นมา สำรวจรอยแผลตามตัวลูกสาว “แม่จะห้ามไม่ให้ตัวเองคิดได้ยังไงว่าจะไม่มีใครทำร้ายลูก พวกเราพาเธอกลับบ้านได้ไหม ได้ไหมคะ คาเลบ บอกฉันที่สิว่าฉันกำลังฝันอยู่!”

พ่อโอบไหล่แม่อย่างอ่อนโยน “ลูกสาวของพวกเราเข้มแข็งจะตาย ใช่ไหมลูก”

อเล็กซิสพยักหน้าเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ ที่พยายามกลั้นใจทำเป็นกล้าหาญต่อหน้าพ่อแม่ ระหว่างนั้นมือของเธอก็ขยี้ผมสีทองของเจ้าชาร์ลีไปด้วย “เป็นเด็กดีนะ เจ้าลิง”

“ผมเป็นเด็กดีอยู่แล้วคับ!” จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าน้องชายหายไป “พี่ต้องกลับมานะคับ ไม่งั้นผมคิดถึงพี่แย่เลย” พูดแล้วก็กอดขาเธอแน่น

เด็กสาวหัวเราะทั้งน้ำตา ไม่ไกลออกไป พวกตำรวจเปิดประตูท้ายรถห้องผู้โดยสาร คงถึงเวลาที่จะต้องหยุดรอเสียงนาฬิกาปลุกเสียที ไม่มีสิ่งใดปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายนี้ได้อีกแล้ว

นี่มันเป็นเรื่องจริงสินะ

สายตาของเธอกวาดไปรอบ ๆ เพื่อจดจำเมืองและผู้คน เธอไม่เคยออกจากเมืองไปนานเลย และการออกจากเมืองครั้งนี้อาจหมายถึงเธอจะจากซานโบซ่าไปตลอดกาล ตั้งแต่ที่เธอกลายมาเป็น อเล็กซิส เดวิส ซานโบซ่าคือบ้านเกิดของเธอ เธอไม่เคยคิดว่าจะไปจากที่นี่โดยไม่อาจทราบได้ว่า เธอจะได้กลับมาหรือเปล่า

ส่วนออสโล่จมอยู่ในอ้อมกอดครอบครัวตัวเอง ทั้งหมดกำลังอวยพรเขา สมาชิกเจสเซ่นทุกคนล้วนมีผมสีแดง ดวงตาสีน้ำตาลคาราเมลของเด็กหนุ่มสบเข้ากับเธอ จากนั้นเพื่อนร่วมชะตากรรมคลี่ยิ้มน้อย ๆ แม้เป็นรอยยิ้ม แต่เธอสัมผัสได้ว่าข้างในของเขาทำในสิ่งตรงข้าม พวกเขาแบ่งปันความรู้สึกแบบเดียวกัน นั่นคือเสียดายชีวิตที่กำลังจะถูกพรากไป ถัดจากพวกเจสเซ่นก็เป็นครอบครัวมิลเลอร์และครอบครัวคาร์เตอร์ นางมิลเลอร์ร้องไห้หนักไม่ต่างจากเบียนน่า ขณะเดียวกัน เบลินดากำลังร้องไห้ซบอกแฟนหนุ่มของเธอ มีเพื่อนสนิทคอยปลอบ

จูน

เธอไม่มาจริง ๆ สินะ

คนที่มาส่งพวกเขามีจำนวนไม่เยอะนัก เพราะทางการอนุญาตให้แค่ครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้น ดังนั้นเอโลดี้กับเดวี่จึงต้องแบกถุงของขวัญที่พวกเพื่อนคนอื่นฝากมาให้ ซึ่งเพื่อนสนิทของเวดและออสโล่ก็ทำแบบเดียวกัน อเล็กซิสหวังว่าจูนจะมาด้วย แต่มันเป็นความหวังงี่เง่า

“ขอบคุณทั้งสองคนนะ อุตส่าห์แบกมาให้” อเล็กซิสกล่าว ตามองเข้าไปข้างในถุง เห็นขนมช็อกโกแลตเต็มไปหมด “นี่พวกเธออยากให้ฉันฟันผุเหรอไงเนี่ย”

“อเล็กซ์ ถ้าเธอไม่อยู่ฉันจะคุยกับใครล่ะ” เอโลดี้ถาม น้ำเสียงเศร้าสร้อย อเล็กซิสมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อยับยั้งคลื่นน้ำตาลูกใหม่ จากนั้นค่อยตอบเอโลดี้

“เธอมีเพื่อนตั้งเยอะแยะ”

“แต่พวกเขาไม่ใช่เพื่อนสนิท ไม่ได้ดีอย่างเธอ...”

“เธอจะหาเพื่อนสนิทที่สุดของที่สุดได้อีกแน่ ๆ” ในหัวของอเล็กซิสนึกภาพของจูน “และฉันก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีอย่างที่เธอคิดด้วย”

สุดท้าย อเล็กซิสทำได้แต่กอดเพื่อนสาวร่างเล็กแทน “อย่าร้องไห้สิ เธอไม่ถูกกับมาสคาร่าไม่ใช่เหรอ ต่อให้ยี่ห้อดีแค่ไหน หรือกันน้ำได้เลิศมากเท่าไรก็ตาม”

“ยัยบ้า…”

“ถึงเวลารถออกแล้ว! ขึ้นรถกันได้แล้ว” เฮลก้าตะโกนผ่านโทรโข่ง พอพวกตำรวจจะเดินตรงเข้ามา เดวี่รีบดันตัวเอโลดี้ออกไป (“นี่นาย!” เด็กสาวฮึดฮัด) เขาสวมกอดเธอด้วยท่อนแขนหนาแบบนักกีฬา ตัวของเขาอุ่นมาก เธอได้กลิ่นโคโลญของเขาอีกแล้ว กลิ่นหอมละมุนของลาเวนเดอร์กับดอกส้มเข้ากันได้ดีกับหน้าร้อน ของขวัญที่ฉันซื้อให้นี่นา อ้อมกอดนี้คืออ้อมกอดที่เธอคิดถึงอยู่ตลอด แม้เขาไม่ใช่คนรักของเธออีกต่อไปแล้วก็ตาม อเล็กซิสยังจำคืนวันพรอมได้เป็นอย่างดี สัมผัสของเดวี่ยังคงเหมือนเดิม แต่บนหัวของเด็กสาวไม่มีดอกไม้สดและมงกุฎประดับเหมือนคืนนั้น อ้อ แล้วเธอไม่ได้สวมชุดราตรีสีน้ำเงินด้วย อเล็กซิสนึกสงสัยว่าถ้าเธอไม่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกลุ่มต้องสงสัย ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะลงเอยอย่างไร แน่นอนว่าพวกเขาคงเลิกกันอยู่ดี แต่ถึงแม้เขาจะนอกใจเธอ อเล็กซิสกลับยืนนิ่งในอ้อมกอดของเดวี่เสียอย่างนั้น

“ถ้าฉันสามารถแก้ไขทุกอย่างได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ล่ะก็ ฉันจะไม่ทำแบบนั้น อเล็กซ์ ฉันคงคิดถึงเธอมาก ๆ มากจนเป็นบ้า ฉันรักเธอนะ”

ฉันก็รักนายเหมือนกัน...รักมากกว่าด้วย นายทำให้ฉันคลั่งจนแทบจะบ้า

อเล็กซิสจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเดวี่ได้ทุกอย่าง ดวงตาของเขามีอำนาจหลอมละลายใจเธอได้ดีนัก ดวงตาที่เธอยอมแพ้ รวมทั้งสัมผัสที่พวกเขามีให้กันในคืนงานพรอมจะกลายเป็นประสบการณ์ที่แสนกระอักกระอ่วนแต่ขณะเดียวกัน ก็ยังถือเป็นความทรงจำที่ดี

“ขอบคุณนะเดวี่” เธอไม่ได้คิดจะทำแบบนี้ แต่มือมันไปเอง อเล็กซิสกอดเขากลับ แถมกอดแน่นกว่าทุกที เรื่องที่เขาทรยศหักหลัง รวมทั้งเรื่องของจูน เธอลืมไปหมดแล้ว  ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้...ถ้าอ้อมกอดนี้ไม่ใช่การแสดงความรักครั้งสุดท้าย...ถ้าจูนขอโทษ...หน้าของเดวี่เลื่อนเข้ามาใกล้ ทั้งสองกำลังจะจูบกัน

“อเล็กซ์” เจสซี่หรี่ตาเป็นการเตือน พวกเขาไม่ได้อยู่ในที่รโหฐาน แถมพ่อกับแม่ยังมองเธออยู่ด้วย

“ก็แค่ครั้งสุดท้ายเองน่า” อเล็กซิสกัดฟันพูด เจสซี่ขยี้หัวน้องสาวแรง ๆ แล้วผลักเธอไปหาแม่ แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว เดวี่มักทำให้เธอลืมสิ่งรอบตัวไปจนหมด และถ้าเจสซี่ไม่ขัดจังหวะ เธอกับเขาคงจูบกันไปแล้ว พ่อกับแม่ขำกันใหญ่ และมันเป็นเสียงหัวเราะแรกหลังจากเธอถูกจับ

“ดีจริง ๆ พ่อไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะมีเจสซี่คอยทำหน้าที่แทนแล้ว” ผู้เป็นพ่อกระเซ้า

สุดท้าย แม่ของเธอคือคนที่จูบเธอเป็นคนสุดท้าย เป็นการจุ๊บที่หน้าผาก “หนูไม่เป็นไรจริง ๆ นะคะแม่ อย่ากังวลไปเลยนะคะ หนูรักแม่นะ ดูแลตัวเองดี ๆ” เธอกอดมารดาแน่น เบียนน่าดูโทรมและผอมลงมาก “แม่ต้องทานข้าวเยอะ ๆ นะ”

“กลับมาหาแม่นะลูก สัญญากับแม่นะ” เบียนน่าขอร้อง

อเล็กซิสสบตากับพี่ชายและพี่สาว พวกเขากำลังยืนยิ้ม เพราะแม่พูดแบบเดียวกับเจสซี่ “หนูสัญญา หนูจะพยายามนะคะ” อเล็กซิสเช็ดน้ำตาของแม่ แม่ยังคงเป็นหญิงสาวสวยแม้ในยามที่จิตใจบอบช้ำ “หนูรักแม่นะคะ”

เธอหันไปหาพ่อผู้ซึ่งเปรียบเสมือนแสงสว่างในยามที่เธอทุกข์ใจอยู่เสมอ “หนูรักพ่อนะคะ ขอบคุณทั้งพ่อและแม่ที่ต้อนรับหนู...หนู...บ้าจริง” เธอปล่อยน้ำตาออกมาอีก มันยังคงเป็นน้ำใส ๆ ไม่ใช่เลือด ทำไมเราอ่อนแอถึงขนาดนี้นะ

คาเลบวางมือลงบนศีรษะลูกสาวอย่างแผ่วเบา เขาเลี้ยงดู สั่งสอนเธอด้วยความรักมาสิบห้าปี ไม่เคยคิดว่าเด็กสาวเป็นเพียงลูกบุญธรรม แต่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา และเขารักเธอมากเหลือเกิน

“พวกเรารักลูกนะ” เมื่อมือที่แสนอ่อนโยนสัมผัสเช็ดน้ำตาบนหน้า ไอ้น้ำตาบ้าที่กำลังปริ่ม ๆ กลับยิ่งทะลักออกมาไม่หยุด “หนูขอโทษ หนูพยายามจะไม่ร้องแล้ว”

“ไม่ต้องกลั้นน้ำตาหรอกลูกรัก การที่เราจะเป็นคนเข้มแข็งไม่ได้หมายความว่าลูกจะอ่อนไหวไม่ได้”

เวลาผ่านไปหนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที เป็นเสี้ยวเวลาที่เธอมีชีวิตชีวาขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของครอบครัว จนพวกตำรวจปลุกสติให้เธอเผชิญกับความเป็นจริง

“ให้เวลาพวกเราอีกไม่ได้เหรอไง” เบียนน่าร้อง เธอพยายามคว้ามือลูกสาว คาเลบจำเป็นต้องจับภรรยาไว้ โจเซฟใช้แขนข้างหนึ่งดึงเธอออกจากพวกเขา อีกข้างก็ดึงออสโล่ออกมาจากครอบครัวเจสเซ่นส์ นายตำรวจลากเด็กสองคนออกไปเพื่อพาขึ้นรถตู้ อเล็กซิสรีบคว้าข้าวของตัวเองแล้วปล่อยให้เขาลากไปอย่างนั้นนั่นแหละ ออมแรงดี

“บางทีพวกเราอาจจะเป็นกลุ่มแรกที่ได้กลับมาก็ได้นะ!” เธอตะโกน ใช่แล้ว เธอย้ำคำสัญญา อเล็กซิสรู้สึกว่าต้องพูดออกไปแบบนั้นเพื่อให้พวกเขามั่นใจในตัวเธอมากขึ้น เพื่อให้พวกเขาเศร้าน้อยลง

“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!” โจเซฟสั่ง เขายังคงสวมหน้ากากรูปปั้นอยู่เหมือนเดิม แต่เวลานี้เธอไม่ใช่เด็กดีที่เชื่อฟังใครง่าย ๆ อีกแล้ว เธอมองหาครอบครัวและเพื่อน ๆ ของตัวเอง ไม่สนใจคำสั่ง

“ขึ้นรถสักทีสิ” นายตำรวจสั่งเสียงอ่อนลง ทันใดนั้นเธอนึกได้ว่าต้องการพูดอะไรกับเขา เพราะเธอลืมที่จะพูดในวันนั้น

“เอ่อ ขอบคุณ...นะคะ ที่คุณช่วยฉันคราวก่อน”

เขามองเธอแป๊บเดียวแล้วผลักเธอขึ้นรถ จากนั้นไปช่วยเฮลก้าจัดการกับเวด ทั้งสองช่วยกันลากเด็กหนุ่มขึ้นรถอย่างทุลักทุเล เป็นงานหินสำหรับพวกเขามาก เพราะเวดนั้นตัวโตกว่าคนทั้งคู่ และที่สำคัญ เขาขืนตัวสุดกำลัง “โอ๊ย ให้เวลามากกว่านี้หน่อยสิ ปล่อยสิวะ ไปไกล ๆ เลยแม่ง” แต่สุดท้ายเวดก็ถูกผลักเข้ามาจนได้ แถมยังล้มทับอเล็กซิสกับออสโล่ที่อยู่ข้างในด้วย

เบลินดาเข้ามาเป็นคนสุดท้าย เธอเดินเข้ามาด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้ใครลากเข้ามา ท่าทางสงบลงมากกว่าวันที่ถูกตัดสินว่ากระทำผิด เธอเป็นคนเดียวที่บอกลาทุกคนด้วยท่วงท่าสงบนิ่งและสง่างามกว่าใครเพื่อน

ประตูรถค่อย ๆ ปิดลงและพวกเขายังคงพยายามมองหาครอบครัวตัวเอง เมื่อประตูถูกปิดสนิท พวกเขาได้ยินแต่เสียงเรียกเท่านั้น

“นี่...ฉันคิดว่าที่ผ่านมากำลังฝันอยู่เลยนะเนี่ย แบบหลับยาวเป็นอาทิตย์อะไรแบบนั้น” เวดสารภาพ “คิดว่า...มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดสักอย่างแหง ๆ ...”

“ฉันอยากให้ใครสักคนตบหน้าฉันแรง ๆ แฮะ ฉันมันคนขี้เซา แม่ต้องตบหลังทุกครั้งเลยเพื่อปลุกให้ฉันตื่น” ออสโล่เสริม หัวเราะเสียงแห้ง

“มา ฉันช่วย” เวดง้างมือขึ้น

ออสโล่ผงะ “ไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย”

อเล็กซิสไม่ได้พูดอะไร เธอจัดการข้าวของตัวเองเงียบๆ เครื่องยนต์ดังขึ้น ยานพาหนะเคลื่อนตัว พวกเขาถูกจองจำอยู่ในห้องโดยสาร เพราะหน้าต่างถูกปิดหมด ได้แต่ฟังเสียงเครื่องยนต์ทำงาน ทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปสถานที่ไหนสักแห่ง บางทีอาจจะไกลจากบ้านมาก

ไม่มีทางหันหลังกลับได้อีกแล้ว พวกเขาถูกบังคับให้เดินหน้าโดยปราศจากจุดมุ่งหมายในชีวิต

“อเล็กซ์ ข้างหลังเธอมีกระดาษอะไรเสียบอยู่ด้วยนะ ตรงกระเป๋ากางเกง” ออสโล่เตือน อเล็กซิสคว้ากระดาษโน้ตที่เสียบอยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างหลัง

ขอโทษนะ

ข้อความข้างในเขียนแบบนี้

เธอนึกถึงคนที่นำมันมาเสียบไว้ เดวี่คงเป็นคนนำกระดาษโน้ตของจูนมาให้เธอแน่ ๆ ในช่วงที่พวกเขากำลังกอดกัน เขาคงสอดมันไว้ตอนนั้น อเล็กซิสรู้ว่าเป็นลายมือของจูนแน่นอน เธอไม่ได้ยิ้มดีใจหรือโมโหที่เธอไม่ยอมโผล่หน้ามา อเล็กซิสแค่โล่งใจ เหมือนปัญหาในใจถูกคลี่คลายหนึ่งเรื่อง

ตกลง ฉันให้อภัยเธอแล้วล่ะ

อเล็กซิสมองไปรอบ ๆ เพื่อนแต่ละคนต่างตกอยู่ในความเงียบ บางทีอาจจะนึกถึงครอบครัวตัวเองกันอยู่ ทุกคนจมอยู่กับความคิดในหัว มีอยู่สองคนที่กำลังร้องไห้ แต่อเล็กซิสไม่ได้ร้อง น้ำตาเมื่อครู่แห้งเหือดไปแล้ว

อย่าเสียเวลากับน้ำตาเลย อเล็กซิสได้สัญญากับพวกเขาไว้แล้ว และเธอห้ามเสียสัจจะเป็นอันขาด

**********

คาเลบทำได้แต่มองลูกโบกมือ ยิ้มแย้มเพื่อให้ความมั่นใจกับพวกเขา ว่าเธอจะไม่เป็นอะไร เธอให้สัญญาว่าจะกลับมา

ทุกคืน เขาเฝ้าภาวนาขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูก ๆ ทุกคน แต่พระเจ้ากับละเลยเด็กคนนี้

ประตูปิดสนิท คาเลบมองไม่เห็นลูกสาวอีกแล้ว เมื่อรถตู้แล่นออกไป เบียนน่ายืนไม่ไหว ความสูญเสียนั้นเกินกว่าจะแบกรับไหว ภรรยาของเขาเป็นลมล้มลง ช่วงหลายวันมานี้ เธอเป็นลมแบบนี้อยู่หลายรอบ

“เบียนน่าที่รัก” เขาประคองภรรยาที่ไม่ได้สติไว้ในอ้อมแขน เบียนน่าไม่ใช่คนเดียวที่ใจสลาย นางมิลเลอร์และนางเจสเซ่นต่างเป็นลมเหมือนกัน หญิงสาวทั้งสามทำตัวราวกับเป็นโดมิโน่ มีเพียงนางคาร์เตอร์ที่ยืนนิ่ง ๆ มองรถคันนั้นหายไป เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง แม้ว่าก่อนหน้านั้นคาเลบไม่ประทับใจเธอเลยก็ตาม โดยเฉพาะวันที่พวกเขาเจอกันที่โรงพักวันที่ลูกของแต่ละคนถูกคุมตัว ยามนี้เขากลับชื่นชมในความนิ่งราวกับราชินีของหญิงสาว

เอโลดี้และเดวี่ต่างมีน้ำใจช่วยเหลือแม่ของอเล็กซิส พวกเขาเป็นเด็กดีเหมือนกับลูกสาวของเขา เดวี่ส่งขวดน้ำมาให้หวังจะให้น้ำเย็น ๆ ช่วยปลุกสติของเบียนน่า คาเลบขอบคุณเด็กหนุ่ม และเมื่อเขารับขวดน้ำ คาเลบจึงพบว่ามือของเดวี่สั่น

“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณหมอ...ผมเสียใจจริง ๆ ” เขาบอก

“พวกเราเสียใจด้วยนะคะ” เด็กคนอื่น ๆ แสดงความเสียใจให้พ่อแม่ของเพื่อนตัวเอง ทุกคนพูดราวกับพวกอเล็กซิสเพิ่งตายจากไป ก็คงคล้ายแบบนั้น เขาขอบคุณพวกเด็ก ๆ แม่หนูเอโลดี้ยังคงรี ๆ รอ ๆ  เขาต้องย้ำว่าไม่เป็นไร พวกเขาจัดการกันเองได้

“พาแม่ไปที่รถทีสิลูก” คาเลบวานเจสซี่ ลูกชายพยักหน้า

“พวกเธอสองคนกลับบ้านเถอะ” เจสซี่บอกเอโลดี้กับเดวี่

“ไม่เป็นไร ให้ฉันช่วยนะ” เดวี่ยื่นมือมา

เจสซี่ปฏิเสธ เขาอุ้มเบียนน่าได้ตัวคนเดียว ลูกชายเดินนำไปที่รถ โดยมีไบรซ์ ชาร์ลี เอโลดี้ และเดวี่ตามหลังต้อย ๆ สิ่งรอบข้างเงียบลงถนัดตา เพราะทุกคนทยอยกันออกจากสถานที่ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยวาจาใด พวกเขาต่างกลับบ้านหลังจากเสียสมาชิกในครอบครัว หรือเพื่อน ตลอดกาล

คาเลบยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความว่างเปล่าเกาะกินในอกและใน สมอง เหมือนมีรูกว้างเปิดรับลมอยู่ข้างใน นี่สินะ ที่เขาว่ากันว่าหัวใจสลาย หรือว่าใจหายกันแน่ มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม อาการพวกนี้

“บางทีพวกเราอาจจะเป็นกลุ่มแรกที่ได้กลับมาก็ได้นะ!”

เขายิ้มให้กับความว่างเปล่า พ่อสอนไม่ให้ลูกสัญญาในสิ่งที่ทำไม่ได้แต่เขากลับไม่ตำหนิเธอ

“ลูกรัก อย่าทำให้พ่อผิดหวังก็แล้วกัน อย่าทำให้พวกเราผิดหวังเด็ดขาดรู้ไหม” เขาพูดกับลม หวังว่ามันจะส่งข้อความของเขาไปถึงลูกสาว ไม่กี่วินาทีถัดมา เมื่อคิดว่าอารมณ์ของตัวเองคงที่แล้ว คาเลบเดินกลับไปที่รถ