"โอ๊ย! พี่รามปล่อยหนูนะ!!"

ให้ตายเถอะ! จู่ๆ เขาก็ลากฉันออกมาจากโรงอาหาร แถมยังกระชากแขนฉันให้เดินตามไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก นี่คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาที่เขาจะพาไปไหนก็ได้

กึก

"พี่ราม...อ๊ะ"

ร่างสูงที่หยุดโดยไม่บอกไม่กล่าวทำให้ฉันที่กำลังด่าเขาฉอดๆ ชนเข้ากับแผ่นหลังแข็งแกร่งทันที...

...หลังคนหรือภูเขากันแน่เนี่ย เจ็บชะมัด

"เธอทำแบบนั้นทำไม?" อ่ะ หันมาปุ๊บก็พูดไม่รู้เรื่องปั๊บเลยนะ

"ทำอะไรคะ?"

"ก็ทำแบบนั้นไง!" ฉันไม่รู้ว่ารามสูรไปโกรธอะไรมาถึงได้ตะคอกใส่ฉันขนาดนี้ ปกติเขาไม่เคยพูดกับฉันเกินสามประโยคต่อวันด้วยซ้ำ

"อะไรของพี่เนี่ย" ฉันพูดอย่างหัวเสีย จะดึงข้อมือออกจากมือหนาก็ดึงไม่ได้สักที "แบบนั้นคือแบบไหนก็บอกมาดิ"

"อย่าทำให้ฉันโมโหนะคนโปรด" น้ำเสียงเย็นที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนทำให้ฉันชะงัก รามสูรดึงฉันเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิม

"ทำไมถึงไปอยู่กับพันแสง?"

"ก็พี่เขามานั่งทานข้าวด้วย..."

"โต๊ะว่างมีตั้งเยอะแยะ มันจะมานั่งกับเธอทำไม"

"...หนูก็อยากรู้เหมือนกับพี่นั่นแหละ" ฉันพูดออกไปตามตรง

"อะไรนะ"

"หนูก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมานั่งกับหนูด้วย"

"คนโปรด เธอนี่มัน..." แต่เหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เขาอารมณ์เสียกว่าเดิม เพราะใบหน้าหล่อถึงกับยับยู่ยี่เชียวล่ะ

"แล้วพี่จะมาสนใจทำไม?"

"...ฮะ?"

"หนูถามว่าพี่จะสนใจทำไม" ฉันเอียงคอมองเขา "ปกติพี่ก็ไม่ได้เห็นหนูเป็นน้องรหัสอยู่แล้วนี่"

"...."

รามสูรชะงักไป เขาก้มหน้าลงเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ และแรงที่บีบข้อมือฉันก็มากขึ้นกว่าเดิม

"โอ๊ย หนูเจ็บนะ ปล่อย..."

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?" ร่างสูงโน้มลงมาจนใบหน้าหล่ออยู่ห่างจากฉันไปเพียงคืบเดียว

พอมองใกล้ๆ แบบนี้แล้วยิ่งหล่อแฮะ สมแล้วที่ได้รับฉายาเทพบุตร หน้าเนียนแบบไม่มีรูขุมขนเลย...

...เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความหล่อเหลาของเขานะ! ฉันกำลังถูกรังแกอยู่ และฉันต้องสู้!!

"พี่รามปล่อยหนูเถอะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ"

"หึ คุยกันดีๆ เหรอ?" รามสูรเหยียดยิ้มมุมปาก ซึ่งนั่นทำให้ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว

โลกไม่ยุติธรรมจริงๆ นั่นแหละ ฉันยิ้มแบบนี้ไม่เห็นดูดีแบบเขาเลย -3-

"คุยกันดีๆ ของเธอคือการหนีออกมาตอนเช้ามืดงั้นสิ?"

"...."

ความคิดไร้สาระเมื่อครู่หยุดลงทันทีเมื่อเจอประโยคน็อคเอาท์ ฉันเงยหน้าขึ้นมองรามสูร และรู้เลยว่าสายตาของตัวเองกำลังเลิ่กลั่กแค่ไหน

...ไม่นะ เขาจำได้จริงๆ ด้วย

"นะ หนีอะไร? พี่พูดเรื่องอะไร? หนูไม่ ขะ เข้าใจ" โอ๊ย อยากตีปากตัวเองจริงๆ ทำไมต้องติดอ่างขนาดนี้ด้วยเนี่ยยย

"จะเอาแบบนี้เหรอคนโปรด" รามสูรในตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่ฉันอาเจียนใส่เขาเมื่อปีที่แล้วอีก ณ เวลานี้ เขาให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป

ฉันสัมผัสได้ถึงความโกรธที่ออกมาจากตัวเขา ที่รู้สึกแบบนั้นเพราะดวงตาสีรัตติกาลที่สะท้อนภาพของฉันมันต่างไปจากเดิม...

...เหมือนมีภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่ออยู่ภายใน

"เมื่อคืนเธอทำอะไรไว้บ้าง จำไม่ได้เลยรึไง?" เขาพูดเสียงลอดไรฟัน 

"เมื่อคืน...หนูก็อยู่เล่นเกมอยู่ในห้องไง" ฉันทำใจดีสู้เสือ ยิ้มให้เขาแบบลืมตาย " ROV สนุกมากเลยนะ ฮ่าๆ"

"...."

"ฮ่า ฮ่า..." ขอร้องเถอะ ช่วยพูดอะไรออกมาหน่อย

ฉันหัวเราะแห้งเหมือนป่าในหน้าแล้ง พยายามจะมองหน้ารามสูร แต่พอเห็นสายตาที่พร้อมฆ่าของเขาก็ต้องก้มหน้างุดทันที

เรียกได้ว่าก้มจนคางติดกับคอเลยล่ะ

"ตลกมากเหรอ?" รามสูรพูดเสียงเย็นจนฉันเสียวสันหลังวาบ "ฉันดูเหมือนคนโง่มากรึไง"

"มะ ไม่ใช่นะ!" ฉันพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมเงยหน้า "ตะ แต่ มะ เมื่อคืน...หนูเล่มเกมจริงๆ"

"เมื่อคืนเธออยู่กับฉัน" ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอ "เธออยู่กับฉัน 'ทั้งคืน' คนโปรด"

ฟึ่บ

ฉันรีบใช้มืออีกข้างหนึ่งดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างทันที มันเป็นปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ เพราะเมื่อกี้ริมฝีปากของเขาแทบจะแนบกับแก้มฉันอยู่แล้ว

"ขะ ขอโทษค่ะ..." แต่ดูเหมือนมันจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เมื่อรามสูรเงียบไปและสีหน้าของเขาก็น่ากลัวกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

"พี่เป็นอะไรมั้ย...โอ๊ย!" ฉันกำลังจะเข้าไปดูอาการเขา แต่ข้อมือก็ถูกบีบอย่างแรงจนฉันต้องนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนกระดูกกำลังจะหักในไม่ช้า

"พี่ราม หนูเจ็บนะ!"

"เธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรือความจริงแล้วโกหกกันแน่?"

"...."

"ตอบ!!!"

"ขอโทษนะคะ แต่หนูจำพี่ไม่ได้จริงๆ" ฉันละล่ำละลักพูดออกไป ในใจก็ภาวนาให้มีใครเข้ามาหยุดเหตุการณ์นี้ที

ฉันกำลังจะโดนประหารแล้ว ช่วยด้วย T^T

"จำไม่ได้? ทั้งๆ ที่เธอครางชื่อฉันทั้งคืนเนี่ยนะ"

"พะ พี่ราม!!!" ให้ตาย เขาพูดแบบนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยได้ยังไง แถมยังพูดเสียงดังอีก

ฉันอายจนแทบจะมุดดินหนีอยู่แล้วนะ

"สรุปจำได้หรือไม่ได้?" รามสูรเห็นท่าทีของฉันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที เขาไม่ใช่คนโง่ และคงรู้อะไรมากกว่าที่ฉันคิด

"ไม่ได้! เมื่อวานหนูอยู่แต่ในห้องนอน เล่นเกมทั้งคืน จะไปอยู่กับพี่ได้ยังไง" ฉันระรัวคำพูดออกไปจนลิ้นแทบพันกัน พยายามจะแงะมือหนาออกแต่ให้ตาย! ทำไมมันแน่นอย่างนี้วะ!?

"ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ"

"ฉันจะพูดอีกครั้งนะคนโปรด" เหมือนรามสูรเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว เขากระชากแขนฉันเข้าหาตัวเองและกอดฉันเอาไว้แบบหน้าด้านๆ "เมื่อคืนเธอนอนกับฉัน เธอครางชื่อฉัน และเธอกำลังทำให้ฉันโกรธมาก"

"ปล่อยหนู ปล่อยยย"

ฟึ่บ

'แค่ one night stand'

'จะไม่มีการติดต่อกันหลังจากจบคืนนี้'

Oh my god ความทรงจำที่ผุดขึ้นมาในสมองนี่ค่อนข้างเป็นประโยชน์กับฉันมากทีเดียว

"แค่ one night stand"

"...อะไรนะ?"

"พี่บอกเองว่าจะไม่มีการติดต่อกันหลังจากจบคืนนั้น"

"...."

"หนูก็กำลังทำตามที่พี่บอกอยู่นี่ไง" ฉันสลัดมือออกจากเขาได้สำเร็จ (แบบงงๆ) "ไม่ติดต่อ ทำเป็นจำไม่ได้ หนูผิดตรงไหน"

"...."

"หนูแค่ไม่อยากเป็นตัวปัญหา one night stand ก็คือ one night stand แบบที่พี่บอกไงคะ"

"หึ ก็ได้" รามสูรพยักหน้า รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจในหนังสือนิยายเสียอีก

และเขาก็เดินจากไปทั้งอย่างนั้น ทิ้งให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว

"...อะไรของเขาวะ"

.

.

.

นั่นสิ อะไรของพระเอกวะ55555555