"ดูเรื่องอะไรดี"

"แล้วแต่เธอเลย"

"แน่ใจนะ?"

"อ่าฮะ"

"งั้น...Before Sunrise"

"ได้"

คนโปรดยิ้มดีใจแล้วเลื่อนเมาส์ไปคลิ๊กที่หน้าจอสองสามที ความจริงผมไม่เคยดูหรอก ไอ้บีฟอร์อะไรนี่ แต่เห็นเธออยากดูก็เลยเออออตามไป...

...ต้องตามใจหน่อย เดี๋ยวโดนงอน

"พี่เคยดูป่ะ"

"ไม่เคยอ่ะ"

"โหย ได้ไง" คนโปรดหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ผมจากนั้นก็กลับไปจัดการธุระต่อ "หนังออกจะคลาสสิค"

"ฉันไม่ชอบหนังรัก มันน่าเบื่อ"

"อ้าว แล้วดูทำไมอ่ะ"

"ก็เธออยากดู"

"เฮ้ย ดูอย่างอื่นก็ได้ นี่ห้องพี่นะ" ยัยตัวเล็กโวยวายใหญ่ เธอเดินมาที่โซฟาแล้วยื่นเมาส์กับรีโมตให้ผม "อ่ะ"

"...อะไร?" ผมมองใบหน้าหวานงงๆ แต่ก็รับสองสิ่งนั้นมาถือไว้ในมืออยู่ดี

"เลือกสิ"

"ไม่เอา เอาที่เธออยากดูนั่นแหละ"

"ไม่ได้ พี่ต้องอยากดูด้วย" เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่งั้นก็ไม่สนุกดิ"

"...ก็ได้ๆ"

ความดื้อรั้นของคนโปรดทำให้ผมยอมแพ้ ผมเลื่อนเมาส์หาหนังไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ความจริงคือผมไม่ค่อยดูหนังน่ะ และไม่มีหนังอะไรที่ชอบเป็นพิเศษด้วย ปกติไม่ค่อยได้เปิดโทรทัศน์ด้วยซ้ำ

กึก

จู่ๆ ความคิดบ้าๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวผม...

...ถ้าคนโปรดกลัวผีจนกระโดดกอดผมมันจะเป็นยังไงนะ

หึๆ คงตลกน่าดู

"Conjuring นะ?"

"อื้อ ได้" ไม่รู้คนโปรดได้ฟังที่ผมพูดรึเปล่า เพราะเธอดูไม่ได้ตกใจหรือแสดงอาการหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

คงเป็นเพราะเธออยู่ในครัวและมองหาจานกับช้อนส้อมอยู่ล่ะมั้งเลยไม่ไม่ได้ยิน

แต่ช่างเถอะ ไหนๆ ก็ตอบตกลงมาแล้ว ยัยนั่นคงหาข้ออ้างที่จะไม่ดูไม่ได้แล้วล่ะ ผมกดเพลย์เลยดีกว่า...

"พิซซ่ามาแล้ว"

ยังไม่ทันที่จะเลื่อนเมาส์ คนโปรดก็เดินมาพร้อมกับถาดพิซซ่าขนาดใหญ่และจาน เธอวางบนลงบนโต๊ะกระจกและมองมันอย่างภูมิใจ

"ช้อนส้อมล่ะ?"

"พี่ราม! ใครเขากินพิซซ่ากับช้อนส้อมกัน" เธอเอ็ดผมราวกับผมเป็นเด็กประถม "เขาใช้มือกันทั้งนั้น"

"เออ รู้แล้วน่า...ไม่เห็นต้องเสียงดังขนาดนั้นเลย" ผมบ่นอุบ พอใจดีด้วยแล้วเอาใหญ่เลยนะ เด็กคนนี้นี่

"...Conjuring เหรอ?" เหมือนคนโปรดจะเพิ่งหันไปมองโทรทัศน์ และภาพหน้าปกที่เป็นเอกลักษณ์ก็คงทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่ามันคือหนังเรื่องอะไร

"อืม ดูได้มั้ย? ถ้าดูไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องได้นะ"

ความคิดที่อยากจะแกล้งหายไปเมื่อเห็นคนโปรดทำสีหน้าลำบากใจ ไม่เอาแล้วดีกว่า ผมยังไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ตอนนี้

"ได้ๆ" คนโปรดพยักหน้า "หนูแค่แปลกใจที่พี่ชอบดูแนวนี้"

"ไม่ได้ชอบดูหรอก แค่เห็นว่ามันน่าสนุกดี"

"อ๋อ โอเค"

"แต่ถ้าเธอไม่อยากดูก็..."

"หนูดูได้" เธอยืนยันอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม "หนูดูมาหลายครั้งจนจำเนื้อเรื่องได้แล้วก็เลยกลัวหลุดสปอยล์ใส่พี่อ่ะ"

"...."

คำพูดของคนโปรดทำให้ผมอึ้ง เธอไม่กลัวผีแถมยังดูซ้ำหลายครั้งอีก...

...เป็นเด็กที่ทำให้ผมแปลกใจได้ทุกครั้งจริงๆ

"งั้นมานั่งสิ จะได้กดเพลย์"

"โอเค" คนโปรดเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กซึ่งอยู่ห่างจากผมพอสมควร

"นั่งตรงนี้ดิ" ผมพูดพร้อมกับตบเบาะข้างๆ ตัว "ตรงนั้นมันไกลไป ฉันหยิบพิซซ่าไม่ถึง"

"...." คนโปรดไม่ตอบผม เธอไม่ยอมลุกแถมยังมองหน้าผมด้วยสายตาจับผิดอีก

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ตรงนั้นมันไกลจริงๆ" ผมเอื้อมมือออกไปให้เธอเห็น "เนี่ย เห็นมั้ย...หยิบไม่ถึง"

เปล่าหรอก ผมแกล้งทำน่ะ

ความจริงคือมันหยิบถึงถ้าผมขยับตัวไปอีกนิดหนึ่ง แต่ไม่เอาหรอก ทำแบบนั้นคนโปรดก็ไม่มานั่งข้างๆ กันพอดี

"เฮ้อ ก็ได้" สำเร็จ!

คนโปรดถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่งก่อนจะลุกมานั่งโซฟาตัวเดียวกับผม...

...แต่อยู่คนละมุม

ฟึ่บ

โอเค ผมเลื่อนตัวไปเองก็ได้

"พี่จะขยับเข้ามาทำไมเนี่ย" เธอแหวเสียงดัง เอนตัวไปด้านข้างเหมือนผมเป็นเชื้อไวรัส

ดื้อแบบนี้เดี๋ยวก็จับฟัดซะเลยนี่!

"หยิบน้ำไม่ถึง"

"ก็บอกสิ จะได้เลื่อนไปให้"

"ไม่เอา เดี๋ยวโต๊ะเปียก"

"มันก็เปียกอยู่แล้วป่ะ"

"แต่เปียกแค่จุดเดียว"

"...."

"ฉันไม่อยากให้เปียกเพิ่ม จบนะ"

คนโปรดมองผสมก่อนจะกลอกตามองเพดานเหมือนรำคาญ เธอไม่พูดอะไรแล้วเขยิบตัวออกห่างผมไปประมาณสามคืบ แบบนี้ก็แสดงว่ายอมให้ผมนั่งแล้วสินะ

"กดเพลย์เลยนะ"

"อืม"

คลิ๊ก

บนหน้าจอโทรทัศน์ปรากฏภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในตอนนี้มีเพียงเสียงของตัวละครเท่านั้นที่ดังอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งคนโปรดและผมต่างเงียบกันทั้งคู่ เรานั่งกินพิซซ่า ดูดน้ำอัดลมในมือราวกับคู่รักวัยรุ่น...

...เป็นเรื่องที่ประหลาดสำหรับผมแต่ก็รู้สึกสบายใจอยู่เหมือนกัน

.

.

.

"สนุกมั้ย?"

"ก็...สนุกดี" ผมยิ้มให้คนโปรดที่มองมาที่ผมตาแป๋ว

ความจริงผมไม่ค่อยได้โฟกัสหนังเท่าไหร่หรอก ส่วนใหญ่ก็เอาแต่นั่งมองคนข้างๆ ที่ดูลุ้นกับเรื่องราวเหมือนเป็นตัวละครในนั้นจริงๆ เธอเขยิบเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเป็นว่าเรานั่งติดกันแล้วล่ะ

"เนอะ เด็กคนนั้น..."

แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวในหนังทีละฉากๆ อย่างออกรส ผมมีหน้าที่อย่างเดียวคือนั่งฟังเธอ มองเธอที่กำลังสนุกสนานด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็อธิบายไม่ถูก รู้ตัวอีกที...เธอก็เล่าจบเสียแล้ว

"พี่ราม?" คนโปรดเอียงคอมองผม เธอคงเห็นผมเอาแต่เงียบเลยสงสัย "เป็นไรป่าว"

"เปล่าๆ"

ผมส่ายหน้า จากนั้นก็มองหน้าเธอต่อราวกับถูกสะกดจิต

ทำยังไงดี ผมเหมือนคนบ้ายังไงก็ไม่รู้

"พี่ไม่เป็นไรแน่นะ? พี่ดู..."

ติ๊งต่อง!

เสียงกริ่งหน้าประตูทำให้ผมได้สติ ผมละสายตาจากใบหน้าหวานไปมองที่ประตูด้วยความประหลาดใจ...

...ใครมารบกวนเวลานี้?

ติ๊งต่อง!

"...ฉันออกไปดูแปบนะ"

"โอเค"

ผมลุกออกจากโซฟาแล้วเดินไปดูอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็น่าดู

กึก

"...นายเองเหรอ?"

"ครับ ผมเอาของที่คุณสั่งมาให้ครับ" คนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น 'โจเซฟ' บอร์ดี้การ์ดมือขวาของผมเอง

"เอามาแล้วก็รีบๆไปได้แล้ว"

"นี่ครับ" เขายื่นดอกทานตะวันให้ผม "หายากมากเลยนะครับ กว่าจะ..."

"บาย"

ปึง

ผมดูใจร้ายมากมั้ยที่ปิดประตูใส่หน้าบอร์ดี้การ์ดตัวเอง แต่ช่วยไม่ได้นี่ เขาดันมาขัดขวาง 'ความสบายใจ' ของผมเอง

"มาแล้ว...คนโปรด!"

ดอกทานตะวันในมือร่วงลงพื้นเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนโปรดนั่งอยู่บนเตียงและกำลัง...

...ถอดเสื้อของตัวเอง!!!

(End special: รามสูร)

.

.

.

น้องคนโปรดโดนเล่นอีกแล้วค่า มาลุ้นกันนะคะว่าตอนหน้าน้องจะรอดจากอิพี่ไปได้รึเปล่า