"แฮ่ก"

"คนโปรด...ทำไมเพิ่งมาอ่ะ"

"...เกิดปัญหานิดหน่อยน่ะ"

ฉันยิ้มให้พันดาวพร้อมกับหอบหายใจเข้าปอดอีกเฮือกใหญ่...เหนื่อยโคตรๆ

โชคดีที่ฉันตื่นขึ้นตอนเช้ามืด ฉันจึงออกมาจากคอนโดของรามสูรได้ก่อนที่เขาจะตื่น และได้มีโอกาสกลับมาเปลี่ยนชุดที่บ้านโดยที่บุพการีไม่รู้ จะมีก็แต่ป้าแม่บ้านที่มาเปิดประตูให้ฉันนั่นแหละที่รู้และดูตกอกตกใจมาก

'ตายแล้ว! ทำไมคุณหนูแต่งตัวแบบนี้ล่ะคะ!?"

'หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ'

'คะ? แล้วทำไม...'

'เอาเป็นว่าป้าช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับทีนะคะ หนูขอล่ะ'

'แต่ว่า...'

'ขอร้องนะคะ ถ้าพ่อรู้ พ่อเอามีดมาแทงหนูแน่'

'นะคะป้า นะคะๆๆๆ'

'กะ ก็ได้ค่ะ'

...ถึงเธอจะแสดงออกว่าไม่เต็มใจแต่สุดท้ายก็ยอมรับปากฉันน่ะนะ

บอกตามตรงว่าฉันเองก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเหมือนกันตอนเห็นตัวเองในกระจกของห้องรามสูร ชุดนี้เป็นชุดที่แม่เคยซื้อให้เมื่อสามปีที่แล้ว แต่ฉันไม่เคยแตะต้องมันเลยเพราะว่ามันไม่ใช่สไตล์ฉันและค่อนข้างโป๊

แต่นี่ฉันกลับใส่เสื้อผ้าแบบนี้ออกไปข้างนอกตอนดึกๆ ดื่นๆ เนี่ยนะ? ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

แล้วแถมยัง...ไปเสียซิงให้รามสูรอีก แย่มาก แย่มากๆๆๆ

มันเกินไปแล้ว ฉันต้องไปคุยให้รู้เรื่อง...

"คนโปรด!"

"...ฮะ?"

"เป็นอะไรรึเปล่า?" พันดาวพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ใบหน้าเล็กแสนน่ารักดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ฮะๆ"

"แน่ใจนะ? เราเห็นคนโปรดทึ้งหัวแล้วก็กระซิบอะไรก็ไม่รู้..."

"เปล่าๆ เราสบายดี" ฉันรีบตอบกลับไปทันควัน ฉันจะดูเป็นคนแปลกต่อหน้าเพื่อนไม่ได้ ฉันจะต้องยิ้มสู้!

"อ่า ถ้าโปรดว่าอย่างนั้น" พันดาวพยักหน้าให้ฉัน แต่สายตาของเธอก็ยังคงมองฉันด้วยความเป็นห่วงอยู่ดี

"เราโอเคจริงๆนะ วันนี้เราตื่นสายเลยอาจจะอ๊องๆไปบ้าง"

"...อื้ม! เข้าใจแล้วล่ะ ^^" พอได้ยินฉันพูดแบบนั้น เธอจึงยิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันไปอ่านหนังสือต่อโดยไม่ถามอะไรฉันอีก

ส่วนฉันก็กลับมานั่งเครียดต่อ โอ๊ยยยยย ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้เนี่ย เสียซิงยังไม่พอแถมคนที่เปิดซิงยังเป็นพี่รหัสผู้ไม่สนสี่สนแปดใดๆ อย่างรามสูรอีก เกือบมาไม่ทันควิซวิชาภาค หน้าก็ไม่ได้แต่ง ผมก็ไม่ได้ม้วน มีอะไรแย่ไปกว่านี้มั้ย!?

.

.

.

ตุบ

"ไง"

...เอาล่ะ ยังมีที่แย่ยิ่งกว่าอีกสินะ -___-

ฉันเงยหน้าขึ้นมองหนังสือที่อยู่บนหัวตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย คนที่ทำแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ผู้ชายปากหมานามว่าพันแสง

"พี่มาทำอะไรที่นี่คะ?"

"นี่คือคำทักทายของรุ่นน้องเหรอ?"

"...." ฉันล่ะอยากจะต่อยปากหมอนี่ให้เป็นบุญมือสักครั้งจริงๆ

"ฉันแค่เดินผ่านมา"

"ในโรงอาหาร?"

"ใช่" พันแสงพูดเสียงเรียบ เขานั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับฉันทั้งๆ ที่ไม่ได้มีใครอนุญาต "นี่มันโรงอาหารของคณะ ฉันจะเดินไปตรงไหนก็ได้"

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง" ฉันรู้สึกได้เลยว่าน้ำเสียงของตัวเองน่าหมั่นไส้มาก "แต่นี่มันโต๊ะของหนู พี่ไม่มีที่นั่งที่อื่นเหรอคะ?"

"มี" พันแสงมองหน้าฉันก่อนจะเหยียดยิ้ม "แต่อยากนั่งตรงนี้ มีปัญหาอะไรมั้ย?"

"ก็ไม่มีหรอกค่ะ" ฉันตักแกงจืดเข้าปากหนึ่งคำ "หนูก็แค่อึดอัด"

"...อะไรนะ?"

"ถ้าพี่มาหาดาว ดาวไปทำงานของสภา ไม่ได้มาที่นี่หรอก"

"ทำไมถึงพูดถึงดาว?"

"ก็พี่มานั่งตรงนี้เพราะดาวไม่ใช่เหรอ?"

"เปล่านี่"

"...."

"ฉันมานั่งตรงนี้เพราะเธอต่างหาก"

"อ๋อ...ฮะ!?"

เคร้ง!

ช้อนที่กำลังจะตักข้าวร่วงลงบนจานหลังจากที่สมองเพิ่งประมวลได้ คำพูดห้วนๆ กับหน้านิ่งๆ ที่พันแสงช่างไม่เข้ากับรูปประโยคเมื่อครู่เอาเสียเลย

"พี่พูดบ้าอะไรเนี่ย"

"เดี๋ยวเถอะ พูดจาไม่เพราะเลย"

"พี่อย่ามาล้อเล่นแบบนี้กับหนูนะ"

"ไม่ได้ล้อเล่น พูดจริงๆ"

"เพราะหนูเป็นน้องรหัสพี่รามสูรใช่มั้ย พี่ถึงทำแบบนี้" ฉันรู้หรอกนะว่าเขาเกลียดรามสูรมาก แต่จำเป็นต้องเอาฉันเข้าไปยุ่งด้วยรึไง

"รู้ทันอีก" พันแสงไม่สะทกสะท้านใดๆ เขาเอามือเท้าคางแล้วมองหน้าฉันยิ้มๆ...

...เพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากเขาครั้งแรกเลยนะเนี่ย

"พี่พอเถอะ หนูไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับพี่หรอกนะ" ฉันพูดพร้อมกับถอนหายใจยาวเหยียด "พี่รามไม่ได้เห็นหนูเป็นน้องรหัสด้วยซ้ำ"

"งั้นเหรอ?"

"อือฮึ" ฉันพยักหน้า เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ในปาก "อ้าอี้เอ้าไอแอ้วอ้อไออ๊ะอี (ถ้าพี่เข้าใจแล้วก็ไปซะที)"

ฟึ่บ

"- O -" ไก่ป๊อปชิ้นสุดท้ายหายไปต่อหน้าต่อตา ฉันมองตามช้อนของตัวเองที่เข้าปากของพันแสงด้วยความอึ้งระคนช็อก

"อร่อยดีนะ"

"กะ ไก่ป๊อป..." นั่นมันของโปรดฉันนะ เขาทำแบบนั้นได้ยังไง "ฮึก ไก่...ไก่ของหนู T^T"

"เฮ้ย ร้องไห้เลยเหรอ"

"ของโปรดของหนู ฮือออ"

"เธอบ้าป่ะเนี่ย" พันแสงขมวดคิ้วยุ่ง "แค่ไก่ชิ้นเดียวเองนะ"

"แต่มันเป็นชิ้นสุดท้าย!"

"...."

"ฮือออออออออ" ให้ตายเถอะ เสียซิงแล้วยังต้องมาโดนแย่งไก่อีกเหรอ พระเจ้าเกลียดอะไรฉันนักหนา ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้!

"...."

"ฮือออออออ เอาไก่คืนมะ..."

ฟุ่บ

อะ อะไร...จู่ๆ เขาก็วางมือลงบนหัวฉัน

"หยุดร้องได้แล้ว"

"...."

"เธอร้องไห้แล้วน่าเกลียด"

"อะไรนะ!"

"ความจริงก็น่าเกลียดตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ยิ่งร้องก็ยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่"

"นี่..."

ฟึ่บ

แรงกระชากจากด้านหลังทำให้ฉันเซไปกระแทกกับของแข็งบางอย่าง

"เลิกเล่นได้แล้ว"

"...พะ พี่รามสูร!!!"

.

.

.

น้องคนโปรดจะรอดจากเงื้อมมือพี่รหัสมั้ยเนี่ยยย