6 ตอน ร้ายกาจ
โดย sunnie
"เฮ้อออออออ"
หลังจากพักกลางวัน ฉันก็ไม่ได้เจอกับรามสูรอีกเลย ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเพราะเขาเป็น 'สิ่งลึกลับ' ในคณะ มาเรียนบ้าง ไม่มาเรียนบ้างตามประสาคนที่ฉลาดอยู่แล้ว
แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขาในวันนี้ การแสดงออกของเขาที่ต่างออกไป จากเรื่องที่มันควรจะปกติ มันก็กลายเป็นเรื่องพิสดารซะงั้น
...อย่างเช่นตอนนี้ ฉันควรขับแลมโบลูกรักกลับบ้านแสนสุข ไม่ใช่มานั่งในอยู่ในร้านกาแฟกับพันแสง!
"ถอนหายใจขนาดนี้ ไม่ด่าฉันไปเลยล่ะ" พันแสงพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปาก ซึ่งเขาทำได้ดูดีพอๆ กับรามสูรเลยล่ะ
"ได้เหรอคะ?"
"ลองทำดูสิ" เขาเหลือบตามองฉัน "เธอจะได้รู้ว่าคำว่า 'ใจร้าย' มันเป็นยังไง"
"...." ฉันมองบนใส่เขารัวๆ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มากวนประสาทฉันทุกวันแบบนี้ ว่างมากรึไง
ฉันมาซื้อกาแฟที่ร้านนี้ทุกวัน ไม่เคยเจอเขา แต่วันนี้จู่ๆ ก็เจอ ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ?
หรือมันอาจจะเป็นผลพวงจากการที่ท่านพี่รามสูรพิโรธ ทำให้ทุกอย่างในวันนี้ผิดแปลกไปหมดกันนะ?
"พี่พันแสง พอเถอะ"
"...อะไร?"
"หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่มีประโยชน์กับพี่ ถ้าพี่จะใช้หนูเพื่อปั่นหัวพี่รามก็พอเถอะ"
"...."
"คนอย่างพี่รามไม่เห็นหนูเป็นผู้หญิงในสายตาด้วยซ้ำ..."
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"...." อะ อะไร จู่ๆ เขาก็หัวเราะดังลั่นจนคนในร้านเริ่มหันมามอง และคนพวกนั้นก็เป็นนักศึกษาซะส่วนใหญ่ด้วย
พันแสงก็ไม่ใช่พวก 'นูกู' ในคณะ เขาดังพอๆ กับรามสูรในเรื่องความหล่อเหลา แต่เพราะภาพลักษณ์ที่เหมือนนักเลงทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
และตอนนี้เขาก็นั่งอยู่กับฉัน หัวเราะเสียงเสียงดังท่ามกลางนักศึกษาที่ไม่ได้มีแค่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่าตอนนี้ฉันกลายเป็น talk of the town ไปแล้วแน่นอน
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"พี่! เบาๆ สิ!" เขาหัวเราะไม่หยุดเลยอ่ะ ฉันกระซิบบอกให้เขาเงียบด้วยสีหน้าจริงจังขั้นสุด
"เธอนี่ตลกดีนะ" แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มไม่สะทกสะท้านของอีกฝ่าย
เขาไม่รู้เลยรึไงว่าเขากำลังทำให้ฉันตายทางอ้อมน่ะ!
"คิดจริงๆ เหรอว่ารามสูรมันไม่สนใจเธอ?"
"...."
"เมื่อตอนกลางวันก็พิสูจน์อะไรได้หลายอย่างแล้วนะ"
"...พิสูจน์อะไร?"
"ก็อย่างเช่น...มันเห็นเธอเป็นผู้หญิงคนนึง"
"...."
"เธอไม่รู้เหรอ?" พันแสงเลิกคิ้วขึ้น เขาใช้หลอดเขี่ยน้ำแข็งในแก้วไปมา "ฉันว่าเธอก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ"
"ถ้าพี่จะมาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ก็กลับไปเถอะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง รู้สึกได้ว่าตอนนี้ทุกคนในร้านกำลังมองมาที่พวกเรา และบางคนก็ถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายด้วย...
...ไม่มีทั้ง privacy ทั้ง security -___-
"ทำไม? เธอกลัวรามสูรมันโกรธเหรอ?" ทำไมพันแสงถึงได้ดื้อด้านแบบนี้ ฉันคิดว่าเขารู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่ที่เขาไม่ทำอะไรสักอย่างก็เพราะต้องการแกล้งฉัน
มันใช่เวลามาแกล้งทำแบบนั้นในตอนนี้เหรอ? ตอนที่สถานการณ์ทุกอย่างกำลังแย่เนี่ยนะ?
เขาต้องการแค่ความสะใจของตัวเองรึไง
"ไม่ใช่ หนูแค่อยากกลับบ้านแล้ว"
"ก็กลับไปสิ ใครห้ามล่ะ"
"...."
"ฉันไม่ได้มัดเธอไว้กับโต๊ะสักหน่อย" พันแสงเอามือเท้าคางแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาล้อเลียน ริมฝีปากหยักสวยยกยิ้มกวนประสาท
ฉันมองใบหน้าหล่อนั่นอย่างกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากร้านท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา
...วันนี้นี่มันแย่จริงๆ!
.
.
.
special : รามสูร
"มึงดูนี่ดิ" เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มดังเข้าหูผมที่กำลังนั่งหน้าเซ็งอยู่...
...แต่ผมไม่ได้คิดเรื่องคนโปรดนะ ไม่ได้คิดจริงๆ!!
"อะไรวะ"
"ไอ้พันแสงในไอจี gossip ของคณะ"
เหอะ คนอย่างพันแสงเนี่ยนะจะไปอยู่ในไอจีแบบนั้น แค่มันเห็นคนยกกล้องมาถ่าย มันก็แทบจะตามไปกระทืบเขาอยู่แล้ว
"มีผู้หญิงอยู่ในรูปด้วยว่ะ" คำว่า 'ผู้หญิง' ทำให้ผมหันไปมองพวกมันทันที
...คงไม่ใช่เด็กนั่นหรอกมั้ง
"กูเพิ่งเคยเห็นมันยิ้มแบบนั้นครั้งแรกเลยว่ะ"
"แคปชั่นเขียนว่า 'เจ้าชายน้ำแข็งกำลังถูกละลายเพราะเจ้าแม่ข่าวฉาวแห่งคณะวิศวะรึเปล่านะ' ด้วยเว้ย"
เดี๋ยวนะ
เจ้าแม่ข่าวฉาวเป็นฉายาของ...
ฟึ่บ
ผมคว้าโทรศัพท์ในมือมันมาดูและภาพที่อยู่ในนั้นก็ทำให้ผมลมหายใจติดขัดด้วยความโกรธ
คนโปรดกำลังนั่งอยู่กับพันแสง...แค่สองคน
"เฮ้ย เอาโทรศัพท์กูคืนมานะเว้ย"
"กูมีงานให้มึงทำ" ผมบอกพวกมันเสียงเรียบ ทั้งๆที่ในใจกำลังลุกเป็นไฟ
คนโปรดเป็นน้องรหัสของผมนะ เธอก็รู้ดีว่าผมกับพันแสงไม่ถูกกัน แล้วทำไมเธอถึงยังไปอยู่กับมันอีก!
"งานอะไร?"
ผมหันไปมองรถแลมโบกินี่สีเหลืองสดที่จอดเด่นอยู่บนลานจอดรถคณะ...
...สงสัยผมคงต้องสั่งสอนเธอบ้างแล้วล่ะ
.
.
.
"กรี๊ดดดดด" เสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังมาแต่ไกล คนโปรดกำลังยืนกระทืบเท้าเร่าๆ อยู่หน้ารถแลมโบที่ตอนนี้ยางแบนทั้งสี่ล้อ "ใครมันทำกับลูกแม่แบบนี้ ใคร!?"
หึ คิดว่าเป็นฝีมือของใครล่ะ?
"ไอ้พวกเวร อย่าให้เจอนะ!!!" ผมมองใบหน้าหวานที่บูดเบี้ยวแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอนี่แสดงออกทางสีหน้าได้เยี่ยมยอดจริงๆ
"แล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย"
เอาล่ะ ถึงคิวผมแล้ว
เอี๊ยด
ผมขับรถเข้าไปจอดตรงหน้าร่างเล็ก ก่อนจะลดกระจกลง
"เป็นอะไร ฉันเห็นเธอกรี๊ด...ผีเข้าเหรอ?"
"ไม่ต้องยุ่งหรอกค่ะ" เฮ้ย ทำไมเธอถึงทำเหมือนกับผมเป็นคนแปลกหน้าอย่างนั้นล่ะ
"รถเสีย?"
"ไม่ได้เสียหรอก" คนโปรดถอนหายใจยาวเหยียด "แต่มีพวกจิตไม่สมประกอบมาเจาะยางต่างหาก"
"แย่เลยเนอะ" ผมทำหน้าเห็นอกเห็นใจ "แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะ?"
"ก็คงต้องนั่งแท็กซี่..."
"ขี้นรถสิ"
"...คะ?"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" ผมบอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่เคยเอ่ยปากชวนผู้หญิงคนไหนขึ้นรถมาก่อน ถ้าเด็กนี่ปฏิเสธก็คงโง่เต็มทนแล้ว...
"ไม่เอาดีกว่าค่ะ"
...อืม เธอคงโง่จริงๆ นั่นแหละ
"คนโปรด ขึ้นรถ"
"...." พอเห็นผมทำหน้าดุ คนตัวเล็กก็ชะงักทันที
"หรือต้องให้ฉันลงไปอุ้ม"
"...ก็ได้ค่ะ" คนโปรดทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมเดินไปที่ฝั่งตรงข้ามคนขับแล้วเปิดประตู
"คาดเข็มขัดด้วย"
"รู้แล้วน่า"
...ผมจะทำเป็นไม่เห็นหน้ามุ่ยๆ เมื่อกี้ก็แล้วกัน
.
.
.
(ร้ายกาจที่ว่าก็คือพวกผู้ชายในเรื่องนั่นแหละค่ะ)
สมัยนี้พระเอกเขาเจาะยางรถนางเอกกันแล้วนะคะ55555555
รามสูรมันร้ายค่ะคุณผู้ชม พันแสงก็ใช่ย่อย น้องคนโปรดของไรท์โดนแกล้งทั้งวันเลย น่าสงสาร
Comments (0)