เฮือก

อะ อะไรกัน

ทำไมฉันถึงจูบกับรามสูรล่ะ!?

"อื้อออออ O___o"

ฉันพยายามจะดันเขาออก แต่มือหนากลับกดท้ายทอยของฉันอย่างแรงจนฉันขยับตัวไม่ได้ บ้าเอ๊ย! ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้ว

ตุบๆๆๆ

ฉันกระหน่ำรัวกำปั้นใส่แผ่นอกกว้างไม่ยั้งแรง ฉันทำขนาดนี้ รามสูรควรรู้สิว่าฉันไม่ได้เต็มใจ ถึงฉันจะเป็นฝ่ายจูบก่อนหรืออะไรก็ช่าง เขาก็ไม่ควรบังคับฉันแบบนี้!

แต่เหมือนยิ่งฉันขัดขืน รสจูบที่ได้รับก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาในโพรงปากทำให้ฉันสายตาพร่าเลือน หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอยู่ในอกด้วยความกลัวปนตื่นเต้น

ฉันไม่เคยจูบกับใครมาก่อน...หมายถึงไม่เคยรู้สึกตัวตอนที่จูบน่ะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อคืนเราจูบกันไปกี่ครั้ง ฉันจำไม่ได้ว่าเราจูบฉันด้วยจังหวะแบบไหน แต่จูบของเขาในตอนนี้มันร้อนแรงจนแทบจะหลอมฉันให้ละลายติดกับเบาะอยู่แล้ว

รามสูรจูบฉันด้วยจังหวะที่รุนแรงและเร่าร้อน ฉันที่ไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อนจึงตกหลุมพรางที่เขาวางไว้อย่างง่ายดาย

สุดท้าย...ฉันก็ต้องเลิกขัดขืนแล้วยอมให้เขาจูบจนพอใจ

คนอย่างรามสูร ลองว่าอยากได้ก็ต้องได้ ฉันไม่ใช่คนโง่ที่จะต่อสู้ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ

...ยิ่งขัดขืน ก็มีแต่จะทำให้เจ็บตัวเปล่าๆ

แต่เมื่อไหร่เขาจะพอใจล่ะ? คำถามนี้วนอยู่ในหัวสมองที่ใกล้ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รามสูรจูบฉันมาเป็นนาทีแล้ว และเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระเลยด้วย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายเพราะขาดอากาศหายใจไม่มีผิด

มือหนาดันไหล่ฉันจนหลังแนบติดกับกระจก ฉันไม่รู้ว่าเขาปลดเข็มขัดออกตอนไหน รู้ตัวอีกที ร่างหนาก็ตามมาประชิดตัวฉันแล้ว

"พี่...อื้มมมม พี่ราม..."

เขาไม่ปล่อยให้ฉันพูดจนจบประโยคด้วยซ้ำ ริมฝีปากร้อนนั่นฉกวูบลงมาอีกแล้ว ฉันต้องอาศัยจังหวะที่เขาผละออกพยายามเปล่งเสียงออกไป แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีก็เถอะ

"ยะ หยุด...อื้อออออ"

ให้ตาย นี่ไปอดอยากมาจากไหน ฉันว่าเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงนะ ใครๆ ก็รู้ว่าเขานอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมทุกคนยังเป็นนางแบบหรือดาราอีก 

แล้วทำไมถึงทำเหมือนกับว่าชีวิตนี้ไม่ได้จูบกับผู้หญิงเลยล่ะ?

เขาจูบฉันจนปากเปื่อยหมดแล้วนะ!!!

"อืมมมมม"

จังหวะรุนแรงในตอนแรกเปลี่ยนเป็นเนิบนาบ และนั่นยิ่งทำให้ฉันไปไม่เป็นเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลิ่นกาแฟที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นร้อนรึเปล่า หัวใจของฉันถึงได้เต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาจากอกแบบนี้

รามสูรมอมเมาฉันด้วยริมฝีปากและลิ้น มือหนาลูบไล้ไปตามแก้มเนียน สัมผัสของเขาทำให้ขนทั่วร่างกายตั้งชัน ไออุ่นร้อนจากลมหายใจของเขาแผดเผาความผิดชอบชั่วดีจนแทบไม่เหลือ

"แฮ่ก..."

และก่อนที่ฉันจะขาดใจตายไปจริงๆ รามสูรก็ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ฉันหอบหายใจเข้าปอดหนักๆ เอนหลังพิงประตูรถอย่างหมดแรง...

...จูบดูดวิญญาณชัดๆ

"เธอเป็นคนเข้ามาจูบฉันเองนะ"

"...."

เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ ฉันเข้าไปจูบเขาก่อนอีกแล้วสินะ

"...ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" ฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว รีบหนีออกจากตรงนี้ก่อนดีกว่า

หมับ!

ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูอยู่แล้ว แต่เพราะข้อมือที่ถูกดึงเอาไว้ทำให้ฉันต้องจำใจหันไปมอง

"เธอลืมโทรศัพท์"

"...ขอบคุณค่ะ" ฉันรับโทรศัพท์จากเขา และเตรียมจะลงจากรถ...

"เดี๋ยว"

"อะไรอีกคะ"

ฟึ่บ

แก้วช็อกโกแลตเย็นถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน

"ช็อกโกแลตเย็น ไซรัปหนึ่งปั๊ม"

"...ขอบคุณค่ะ" ฉันก็อยากจะถามเขาอยู่หรอกนะว่าซื้อมาทำไม แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว รีบๆ ตัดบทสนทนาแล้วลงจากรถจะดีกว่า

"สวัสดีค่ะ"

เพราะความลน ฉันจึงยกมือขึ้นสวัสดีรามสูรแบบงงๆ และทำให้เขาขำพรืดทันที

"ฮ่าๆๆๆ"

"-____-"

พอละ ฉันจะไม่สนใจเสียงหัวเราะของเขา ฉันจะต้องก้าวลงจากรถเดี๋ยวนี้!

"บ๊ายบาย"

ฉันโบกมือลาเขาหลังจากที่ก้าวขาออกมาได้สำเร็จ รีบๆ ไปสักที ฉันมีงานสำคัญต้องทำนะ

"อย่านอนดึกล่ะ พรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้า"

"พี่จะมาด้วยเหรอ?" แล้วฉันจะไปต่อบทสนทนาทำไมเนี่ยยย

"อาจจะ"

"...."

"บาย"

"บ๊ะบาย"

ฉันยืนมองรถเฟอรารี่สีดำขับออกไปจนลับตา ในขณะเดียวกันก็พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายให้เข้าที่

พอแล้ว เลิกคิดถึงรสจูบเมื่อกี้สักที เรามีงานต้องทำนะ!!!

.

.

.

ตึง! ตึง! ตึง!

"คนโปรด เดินเบาๆ สิลูก"

"ขอโทษค่ะพ่อ พอดีหนูรีบ" ฉันก้มลงมาจากชั้นสอง มองคุณพ่อที่อยู่ในชุดสูทด้วยสายตาออดอ้อน "หนูมีธุระ ขอตัวนะคะ"

จากนั้นก็รีบวิ่งๆๆๆ ขึ้นชั้นสามอย่างรวดเร็ว และเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่า...

...ฉันควรใช้ลิฟต์

เวรจริงๆ ต้องเป็นเพราะรามสูรแน่ๆ ที่ทำให้ฉันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้

เขานี่มันปีศาจชัดๆ!

ปึง

ในที่สุด...ฉันก็เดินมากถึงห้อง เล่นเอาเหงื่อแตกเลยทีเดียว

แกร็ก

ฉันจัดการล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนาเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครเข้ามายุ่งหลังจากนี้ เมื่อสำรวจดูความเรียบร้อยทั่วห้องแล้ว ฉันก็เริ่มภารกิจทันที

"เอาล่ะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว"

ฉันเดินไปหยุดยืนที่หน้ากระจกบานใหญ่ขนาดเท่าตัวฉัน จ้องเงาสะท้อนด้วยสายตาที่พร้อมฟาด

"ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกมา!!!"

ไม่ใช่เสียงตะโกนที่ดังนัก แต่ฉันมั่นใจว่าฉันพูดอย่างหนักแน่นและจริงจังมาก ฉันกำลังโกรธและต้องการฆ่าตัวต้นเหตุให้ตาย

"ฉันบอกให้ออกมาไงเล่า ไอ้บ้าเอ๊ย!" ฉันแทบจะเดินไปทุบกระจกอยู่แล้ว ทำไมมันถึงได้หน้าด้านขนาดนี้วะ

"ออกมาโว้ย ออกมาาา" แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ ฉันจะเรียกจนกว่ามันจะเผยตัวออกมานั่นแหละ

"แก ไอ้ขี้ขลาด จะออกมาดีๆ หรือจะออกมาด้วยน้ำตาฮะ!?"

ฟึ่บ

"โอ๊ย อะไรเนี่ย...ทำไมพี่ต้องเสียงดังด้วย"

เด็กผู้หญิงในชุดเอี๊ยมกางเกงสีน้ำเงินเข้ม เสื้อยืดสีขาวปรากฎตัวขึ้นในกระจก ผมสีดำสนิทถูกถักเป็นเปียสองข้างเหมือนน้อยหน่าในเรื่องแฟนฉัน

แต่ถ้าคุณหันไปมองด้านหลังของฉัน คุณจะเห็นแค่เตียงและเฟอร์นิเจอร์เปล่าๆ คุณจะไม่เห็นเด็กผู้หญิงหรือใครทั้งนั้น ในห้องมีแค่ฉันคนเดียว

และแน่นอนว่าบ้านฉันไม่มีเด็กตัวเท่านี้

ฉันเป็นคนเดียวที่เห็นเธอ

นี่แหละความลับของฉัน

ฉันมองเห็นวิญญาณ

.

.

.

เปิดความลับของคนโปรดแล้วค่ะ แต่นี่เป็นเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ยังมีปมอีกเยอะค่ะเรื่องนี้