4 ตอน Chapter IV
โดย Raccool
IV
สุดท้ายเซี่ยนปิ่นก็บอกปฏิเสธเรื่องชานมไข่มุกไปใน
คืนนั้น...
เขาบอกว่าลำพังแค่ทำขนมก็มีเวลาไม่พอแล้ว ชานมไข่มุกเขาเองก็ไม่เคยทำมาก่อน คิดว่าต้องใช้เวลาเรียนรู้อีกนาน อย่างน้อยเขาก็อยากทำให้มันอร่อยจนตัวเองมั่นใจพอที่
จะนำมันออกขาย
“เปิดแฟรนไชส์ไหมล่ะ ข้าออกทุนให้” ฮาเดสยังไม่ยอมแพ้ “ต้องถ่อไปตั้งไกล ข้าขี้เกียจนี่นา” พร้อมบอกเหตุผลเอาแต่ใจ
“ตอนนี้แค่ลูกค้าเข้าร้านมากขึ้น ผมยังรับมือไม่ได้มากเท่าที่ควรเลย”
“ทำไมล่ะ”
“ปกติร้านเงียบจะตาย พอคุณเข้ามา ร้านก็เริ่มคึกคัก ลูกค้าเยอะอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน น่าประหลาดมาก”
“หึ” ฮาเดสยิ้มกริ่ม รู้เหตุผลดีแก่ใจ ว่าถ้าไม่เป็นเพราะเขาเริ่มบุกเบิกแล้วจะเป็นเพราะใคร “เจ้าควรจะขอบคุณข้า”
“ก็คงอย่างนั้น คุณเป็นตัวนำโชคจริงๆ”
“นำโชคหรือ! อย่าเอาข้าไปเหมารวมแบบนั้นนะ ข้าเป็นจ้าวนรกต่างหาก”
เซี่ยนปิ่นเริ่มมีสีหน้าเอือมระอา พลางคิดว่าต้องรับข้อมูลที่ไม่จำเป็นอีกแล้วสินะ
“ความมั่งคั่งไม่ใช่การนำโชค ข้าไม่ใช่เทพแห่งโชคลาภที่ใช้เรียกทรัพย์ นั่นมันหน้าที่เทพีอบันดันเซีย”
เอาแล้วสินะ
“ความจริงแล้วที่ตั้งของเจ้าอยู่ในทำเลที่ไม่ดีต่างหาก ผืนดินที่นี่ก็ไม่ใช่ผืนดินบริสุทธิ์ พวกภูตผีเกเรชอบใช้ร้านเจ้าเป็นทางผ่าน ทำให้มนุษย์ไม่เข้าใกล้ แต่ไม่ใช่กับข้า และพอข้ามานั่งเฝ้าร้านแบบนี้ เจ้าพวกนั้นก็กระเจิงไปหมด พวกภูตผีที่หนีนรกไม่มีใครอยากเจอจ้าวนรกอย่างข้าหรอก”
“ครับๆ” เซี่ยนปิ่นรับคำอย่างขอไปที
“ภูตผีที่หลบอยู่บนโลกมนุษย์ก็เหมือนนักโทษหนีคดีนั่นแหละ พอพวกนั้นเห็นพัศดีอย่างข้า มีหรือที่จะอยู่รอบๆ ที่นี่หรือใช้เป็นเส้นทางสัญจรอีก พวกนั้นย่อมกลัวข้าจะจับลงไปขังที่นรกอยู่แล้ว แต่ข้ามาที่นี่เพื่อกิน ไม่ทำงานนอกเวลา จึงได้แต่ไล่พวกนั้นออกไปเท่านั้น”
“ครับ”
“ไม่เชื่อข้าเรอะ”
“เปล่า เอาทาร์ตอัลมอนด์ไหม”
“เอา”
หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาสองคืน เซี่ยนปิ่นก็รู้วิธีปิดปากยามจ้าวนรกคุยโว ด้วยการยัดเยียดเอาขนมให้ เพียงแค่นั้น
ฮาเดสก็จะจดจ่อกับขนมตรงหน้า จนลืมว่าพูดอะไรก่อนหน้านี้ออกไป
เช้าถัดมา เซี่ยนปิ่นตื่นแต่เช้า อบขนมที่เตรียมไว้ จัดแจงร้าน ก่อนจะเปิดร้านในช่วงสาย
วันนี้ก็คนเยอะอีกแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีเวลาว่างให้ฮาเดสได้เข้าไปคุยกับเจ้าของร้านหลังเคาน์เตอร์
“ข้ายังไม่ได้จ่ายค่าขนมหวานให้เจ้าเลย ค่าที่พักด้วย”
“อ้อ...” เซี่ยนปิ่นอยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่อีกฝ่ายก็วางทองคำขนาดเท่าฝาขวดน้ำลงบนโต๊ะ ทำเอาหนุ่มชาวไต้หวันตาโต “ทองคำ?”
“ใช่ รับไว้ซะ ถือว่าเป็นค่าตอบแทน”
“มันเยอะไป ผมรับไม่ไหวหรอก” เขาว่าตามจริง ทองคำตรงหน้า หากเป็นทองคำแท้จริงๆ ล่ะก็สามารถทำให้เขาอยู่เฉยๆ ได้เป็นอาทิตย์เลย มูลค่ามันมากกว่าเค้กทั้งร้าน หรือค่าที่พักสองคืนมากจนเกินไป
“เจ้านี่ประหลาดนะ ไม่มีมนุษย์คนไหนปฏิเสธทองคำจากข้าสักคน”
“หมายความว่าคุณ...ใช้เจ้าสิ่งนี้ในการซื้อชานมไข่มุกหรือ”
“ใช่น่ะสิ ข้าไม่มีสกุลเงินประเทศเจ้า”
“บ้าไปแล้ว!”
“ขึ้นเสียงกับข้าเรอะ!”
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ทองคำมีค่ามากกว่าแค่ชานมไข่มุกสองสามแก้ว มันซื้อทั้งร้านได้เลยนะ”
“ข้ารู้ ข้ารู้...แต่ข้าไม่มีเงินสดนี่”
เซี่ยนปิ่นถอนหายใจหนัก เขาตัดสินใจเก็บทองคำที่วางบนเคาน์เตอร์ไป ก่อนจะนำธนบัตรของเขามาให้อีกฝ่าย
“ผมถือว่าแลกทองคำของคุณกับธนบัตรนี่ก็แล้วกัน ต่อจากนี้ใช้สิ่งนี้ในการซื้อของนะ ห้ามใช้ทองคำอีกเด็ดขาด ถ้าธนบัตรหมดเมื่อไหร่ก็มาบอก”
“ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นก็ได้” ฮาเดสไม่ปฏิเสธธนบัตรที่วางเป็นปึกตรงหน้า ถึงแม้เขาจะมีทองคำอีกมหาศาล แต่ถ้าการทำตัวแนบเนียนไปกับมนุษย์จะช่วยทำให้พรางตัวง่ายกว่า เขาก็เลือกทางนี้
ฮาเดสเรียนรู้การเป็นมนุษย์ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
ชีวิตที่เขาใฝ่ฝัน ตื่นขึ้นมาก็มีอาหารอร่อยๆ ตรงหน้า แถมได้กินขนมหวานไม่อั้น ได้นั่งเหม่อโดยไม่ต้องคิดเรื่องการจัดการในนรก ไม่มีเสียงร้องโหยหวนของพวกวิญญาณ เขารักชีวิตที่ไม่ใช่ราชาแห่งนรกนี่จริงๆ
ทว่าความสุขของจ้าวนรกไม่เคยยั่งยืน
ครั้งนี้ฮาเดสไม่พลาดที่จะจับรังสีของเทพเจ้า เขาหันขวับทันทีที่ประตูร้านเปิดออก เผยภาพชายร่างสูง สวมสูทดำทับเชิ้ตขาว และผูกเน็กไทดำ ฮาเดสตาโตทั้งที่ยังมีช็อกโกแลตลาวาละลายอยู่ในปาก
“ธานาทอส! เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง”
“ท่านมาโลกมนุษย์นานไปแล้ว นรกต้องการท่าน”
“เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร”
“ท่านก็รู้ว่าประตูความตายมีอยู่ทุกที่ เราสามารถไปที่ไหนก็ได้ และไม่ใช่เรื่องยากเลยในการหากลิ่นความตายจากท่าน”
“ถ้างั้นเจ้าก็ควรกลับไปเฝ้าประตูแห่งความตายต่อไป”
“นรกจำเป็นต้องมีท่าน”
“ข้าจำเป็นต้องกินของหวาน นรกไม่มีของหวาน”
“ไว้ข้าจะหามาให้”
“ใครๆ ก็พูดแบบนี้ หลอกลวงข้าทั้งนั้น”
“ท่าน...”
“ข้าไม่กลับ!”
หลังจากที่สั่งอเมริกาโน่ไป ธานาทอสก็เดินตรงมายังโต๊ะประจำของฮาเดส ก่อนถือวิสาสะนั่งลงตรงข้าม จ้าวนรกไม่พอใจอย่างยิ่ง
กาแฟดำใช้เวลาทำไม่นาน สองเทพแห่งนรกไม่ได้คุยอะไรมากนัก เซี่ยนปิ่นก็นำออเดอร์มาเสิร์ฟ
“คนรู้จักคุณหรือ”
“เขาคือธานาทอสน่ะ เทพแห่งความตายที่ข้าเคยพูดถึง”
จังหวะนั้นเองที่ธานาทอสเอ่ยตัดขึ้นมา ด้วยประโยคที่
ฮาเดสคาดไม่ถึง
“คุณหนู...ยังเล่นเป็นฮาเดสอีกเหรอครับ”
“ห๊ะ เจ้า...!”
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีคุณหนูเป็นคนแปลกๆ”
ได้ยินอย่างนั้นเซี่ยนปิ่นก็อมยิ้มแล้วถอนหายใจ
“ก็ว่านะ...เล่นแนะนำตัวว่าเป็นฮาเดส ฮาเดสที่ไหนกินของหวานกัน”
!!
ฮาเดสที่เพิ่งกลืนช็อกโกแลตลาวาคำสุดท้ายลงคอไม่ทันได้เถียงต่อ เจ้าของร้านก็รีบวิ่งกลับไปยังเคาน์เตอร์ เพราะมีลูกค้ารายใหม่เข้ามา
“ธานาทอส! เจ้าโกหกมนุษย์! เจ้าทำให้ข้าดูแย่!”
“ท่านครับ เราไม่ควรเปิดเผยตัวตนนะ ท่านเป็นถึงสามเทพผู้ยิ่งใหญ่ หากมนุษย์รู้ว่าเทพแห่งความตายมานั่งกินขนมหวานคงไม่มีใครนับถือท่านอีก”
“ช่างปะไรสิ! จ้าวนรกจะชอบขนมหวานไม่ได้หรือไง! และอีกอย่าง ข้าเป็นเทพแห่งการพิพากษา ข้ายุติธรรมมาเสมอ และข้าไม่โกหก!”
“...แต่ข้าไม่ใช่ท่าน ฮาเดส”
“เจ้ามันแย่”
“...”
“ข้าจะกินแอปเปิ้ลทาร์ต!” ฮาเดสยังคงยืนยันที่จะอยู่เพื่อกิน
“ขืนท่านยังดื้ออยู่แบบนี้ ข้าจะเรียกเทพีเพอร์เซโฟเน
ขึ้นมาหาท่าน”
“หล่อนไม่มาหรอก นางไม่ชอบข้า และข้าก็ไม่ชอบนางเหมือนกัน นางแย่งผลทับทิมข้าไปกิน!”
“...เครอนกับไมทอสรับมือคนตายไม่ไหวแล้ว”
“ข้าจะขึ้นเงินเดือนให้”
“...ฮิปนอสจะโกรธท่าน”
“แฝดเจ้าตามใจข้ามากกว่าเจ้าอีก ธานาทอส”
“...”
ธานาทอสไร้คำพูดจะพูดกับเจ้านายเอาแต่ใจของตน เขาถอนหายใจ ยกกาแฟดำขึ้นมาจิบ เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฮาเดส นรกป่วนไปหมดเพราะท่านไม่อยู่ เจ้าเซอร์เบอรัส
ก็คิดถึงท่าน”
“เอาลูกบอลให้มันเล่นสิ ธานาทอส ข้าทนอยู่มาเป็นพันปี มนุษย์ก็ส่งแต่แกะดำ เลือด วัว ของคาวมาสักการะ ข้าต้องการของหวาน!”
“แต่ท่าน นั่นจะทำให้มนุษย์ไม่นับถือท่าน”
“ก็ค่อยให้พวกนั้นตายแล้วมาเจอข้าเองสิ!”
“แต่ท่าน...”
“ไปเอาชานมไข่มุกร้านนั้นมาให้ข้า!”
ธานาทอสจนใจ เจ้านายของเขาดื้อรั้นมากจริงๆ เห็นทีแบบนี้ให้ซุสมาฉุดไปนรกก็คงไม่ยอม ฮาเดสติดใจที่นี่เสียแล้ว
เทพแห่งความตายไม่ได้ทำตามบัญชาของนาย คำสั่งของจ้าวนรกไม่มีผลในโลกมนุษย์ ธานาทอสจึงไม่ต้องฝ่าคนเพื่อไปต่อแถวซื้อชานมไข่มุกให้ฮาเดส
เขาทำเพียงจิบกาแฟดำ นั่งนิ่งๆ ตรงหน้าจนฮาเดสรำคาญ ก่อนร่างสูงจะขอตัวจากไป
“น่ารำคาญ” ฮาเดสแลบลิ้นไล่หลังเทพแห่งความตาย
ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้ว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบในหน้าที่ เป็นถึงจ้าวนรกแต่หนีนรกขึ้นมาเสพสุขคนเดียว ปล่อยให้เหล่าลูกน้องและบริวารบริหารจัดการกันเอง เขาเป็นเจ้านายที่ไม่ได้เรื่อง
แต่เขาทำงานไม่หยุดพักมาเป็นร้อยปีแล้ว ขอเวลาสักนิดให้เขาได้ผ่อนคลายไม่ได้หรือไง เหล่าลูกน้องยังมีวันได้หยุดพัก สลับเวรกันไป แต่เขาไม่เคยเลย ไม่เคยมีวันที่ได้หยุดพักเลย ไม่ยุติธรรม
พวกพี่ชายก็ไม่ได้มีงานล้นมือเหมือนเขา ได้เที่ยวเล่นบนโลกมนุษย์ตามใจชอบ ไปทำมนุษย์ท้องก็หลายคน แล้วเขาล่ะ เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะขึ้นมากินขนมสักวันด้วยซ้ำ
ฮาเดสวางคางลงบนโต๊ะไม้ ทอดถอนสายตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆฝนปกคลุม
โกโก้ร้อนที่เหลือครึ่งแก้วตอนนี้เย็นชืดเสียแล้ว
#หมายจับฮาเดส
Comments (0)