VIII

ซุสไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายเขาดื้อผิดปกติ หรือเพราะยุคสมัยนี้กำลังอยู่ในช่วงปั่นป่วน น้องชายเขาเลยอารมณ์แปรปรวนไปด้วย

“เจ้าจะไม่กลับนรกได้อย่างไร ที่นั่นเป็นแหล่งพลังของเจ้า”

“ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่กลับตลอดไปเสียหน่อย” ฮาเดส
ว่า “ข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะพอใจแล้วจึงกลับ”

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง ยิ่งอยู่บนโลกมนุษย์ พลังเจ้ายิ่งหดหาย”

“เช่นนั้นข้าจะกินขนมหวานเพิ่มพลัง”

ซุสส่ายหัวให้กับความไร้เหตุผลของน้องชายคนเล็ก ขนมหวานไม่ได้ช่วยเพิ่มพลังอะไรเลย โลกใต้พิภพต่างหากที่เป็นขุมพลังแท้จริงที่จะทำให้ฮาเดสมีเรี่ยวมีแรง ของหวานก็แค่สิ่งที่ฮาเดสชอบกินเท่านั้น

“ข้าคิดว่าเจ้าจะฉลาดกว่านี้ อย่างน้อยก็มากกว่า
โครนอส พ่อของพวกเรา” เทพแห่งท้องฟ้าว่า

“โอ้ ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ว่านะท่านพี่ ข้าคิดว่าท่านน่ะโง่พอๆ กับท่านพ่อของพวกเราเลย”

ฮาเดสตอกกลับ

“เอาล่ะ ข้าว่าพวกเราแยกย้ายก่อนเถอะ อย่าเสียเวลาทะเลาะกันเลย”

สุดท้าย หน้าที่ห้ามปรามไม่ให้เกิดศึกสายเลือดก็ตกเป็นของโพไซดอน พี่ชายคนรอง เทพแห่งมหาสมุทรเกลี้ยกล่อม
พาซุสกลับโอลิมปัส และปล่อยฮาเดสไว้ที่โลกมนุษย์ตามใจน้องชาย

“อย่างไรเสียฮาเดสก็อยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้อยู่แล้ว ให้เขาได้เที่ยวเล่นสักหน่อยจะเป็นไรไป”

“เจ้าไม่เข้าใจ โพไซดอน โลกนรกยุ่งเหยิงวุ่นวายเมื่อขาดฮาเดส เขาไม่ควรออกจากนรกไปนานขนาดนี้”

“เช่นนั้นเราค่อยหาวิธีพาเขากลับใหม่”

ซุสขบคิด ถอนหายใจ ยอมกลับเขาโอลิมปัสตามคำของน้องคนรอง พร้อมกับคิดวิธีพาน้องเล็กกลับนรกไปด้วย แต่วิธีของเขาดูท่าจะไม่ใช่วิธีแห่งสันติอย่างที่โพไซดอนต้องการ...

ส่วนทางน้องเล็กนั้นหมดเรี่ยวแรง เขาขอตัวขึ้นไปนอนบนห้อง การเถียงกับซุสใช้พลังงานมากกว่าที่คาด หรือไม่ก็เขามาอยู่บนโลกมนุษย์นานกว่าที่คิด...

เซี่ยนปิ่นไม่ว่าอะไรที่ร้านขาดพนักงาน เขาพยายามจัดการดูแลร้าน และตัดสินใจปิดร้านก่อนเวลา เพื่อนำนม
คาราเมลอุ่นๆ และคุกกี้เนยสดมาให้คนที่นอนเป็นผัก

“ผมทำมาให้ เผื่อว่าจะช่วยทำให้คุณสบายใจ”

ฮาเดสยิ้มรับ

“นอกจากเจ้าแล้วก็ไม่เคยมีใครดีต่อข้าขนาดนี้เลย” พร้อมหยิบคุกกี้และนมไปทานอย่างไม่เกรงใจ

ขนมที่เซี่ยนปิ่นทำอร่อยขนาดนี้ ใครเล่าจะปฏิเสธลง

ฮาเดสอมยิ้มเมื่อได้ลิ้มรสขนมหวานที่รสชาติกลมกล่อม เขาสัมผัสได้ถึงความละเมียดละไมในการคัดสรรวัตถุดิบ รวมถึงขั้นตอนในการทำขนมอย่างตั้งใจ ปริมาณเครื่องปรุงและไฟที่ใช้อบพอดี รสชาติจึงออกมาอร่อยติดลิ้น

ไม่มีทางเลยที่มันจะออกมาไม่อร่อย

ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มจ้าวนรกกลับไม่ได้สดใสเหมือนที่ผ่านมา

“รสชาติแย่หรือ”

“เปล่า ไม่เลย อร่อยมาก”

“ถ้างั้นทำไมคุณถึงทำหน้าไม่มีความสุข”

“...”

“คุณไม่ยิ้มเหมือนทุกที”

“...ไม่เคยมีใครบอกว่าข้าทำหน้ามีความสุข”

“เอ๊ะ? ตอนคุณกินขนมของผมก็ดูยิ้มแย้มดี ไม่ได้แปล
ว่ามีความสุขหรือ”

“ไม่ใช่ ข้าหมายถึง...ข้ามีความสุขที่ได้กินขนมของเจ้า เพียงแต่ไม่เคยมีใครบอกว่าข้ากำลังมีความสุข เป็นจ้าวนรกต้องเคร่งขรึม และรอยยิ้มของข้าก็มีแต่ทำให้พวกเขาขยะแขยงและหวาดกลัวทั้งนั้น”

“ไม่จริงเลย รอยยิ้มของคุณสว่างสดใสจะตาย”

“...”

“ผมมีแรงทำขนมต่อเพราะได้เห็นคุณยิ้มตอนกินขนมที่ผมทำ”

“...”

“พูดจริงๆ นะ ไม่เคยมีใครกินขนมผมแล้วมีสีหน้ามีความสุขเท่าคุณมาก่อน คุณทำให้ผมมีกำลังใจนะ จะจ้าวนรก
อะไรก็ช่างเถอะ ผมอยากให้คุณยิ้มเยอะๆ”

“...”

ฮาเดสพูดไม่ออก ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน อันที่จริง แทบไม่มีใครอยากเสวนากับเขาเสียด้วยซ้ำ ทุกคนมองเขาในด้านที่ซุสอยากให้มองมาตลอด เคร่งขรึม น่าเกรงขาม น่าหวาดกลัว ไม่น่าเข้าหา หยิ่งผยอง สีหน้าเหมือนคนตายและอมทุกข์

ไม่เคยมีใครบอกให้เขายิ้ม

พอเขายิ้ม ก็ไม่มีใครมองว่ามันเป็นสิ่งสวยงาม

ส่วนเจ้าของร้านขนมหวานพอเห็นว่าฮาเดสไม่ตอบอะไรกลับมาก็ตีความไปอีกแบบ

“คุกกี้ไม่อิ่มหรือ ผมจะลองหาอย่างอื่นมาให้นะ อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย...”

“ไม่ต้อง”

“หือ”

“ข้าอิ่ม อิ่มมากๆ เจ้าไม่ต้องเหนื่อยหาอะไรให้ข้าหรอก แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

“ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็ดี”

“อืม...ข้าจะนอนแล้ว แก้วกับจานพวกนี้...”

“เอาวางไว้แถวนั้นแหละ เดี๋ยวผมเก็บเอง”

ฮาเดสไม่ใช่เป็นคนขี้เกรงใจใครอยู่แล้ว เขาวางจานและแก้วเปล่าลงบนโต๊ะข้างเตียง ปีนขึ้นเตียงคิงไซส์ เตรียมเข้านอน ส่วนเซี่ยนปิ่นไปอาบน้ำล้างตัว ก่อนจะออกมาเจอ
ฮาเดสนอนขดอยู่บนเตียง

น่าแปลก ปกติฮาเดสไม่เคยนอนขดตัวเหมือนกำลังหนาวเช่นนี้

ฮาเดสมักจะนอนหงาย ปลายเท้าเหยียดตรง สองมือประสานที่หน้าอก นอนนิ่งราวกับท่าของคนตายในโลงศพ

เซี่ยนปิ่นปิดไฟ ปีนขึ้นเตียง ยังคงเห็นว่าคนข้างตัวนอนหนาวสั่นอยู่

ที่ผ่านมาเซี่ยนปิ่นนอนคนเดียว จึงมีผ้าห่มและหมอนอย่างละชุด และฮาเดสก็ไม่เคยเรียกร้องเครื่องนอนเลยสักครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เซี่ยนปิ่นเห็นว่าคนที่จำเป็นต้องใช้มันคือ
ฮาเดสมากกว่าเขา

ชายหนุ่มยกผ้าห่มของตนให้ ตวัดผืนผ้านุ่มคลุมตัว
อีกฝ่าย

ฮาเดสตื่นสายกว่าเดิม เขาตื่นสายมากขึ้นทุกวัน พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าท่านอนตัวเองประหลาด และมีผ้าห่มแปลกๆ คลุมตัวอีกต่างหาก

ฮาเดสไม่ต้องการผ้าห่ม

แต่ทำไมเมื่อคืนถึงได้รู้สึกหนาวสั่นก็ไม่รู้

ดูท่าเขาน่าจะโดนโลกมนุษย์สูบพลังไปมากกว่าที่คิด

จ้าวนรกทุกข์ใจ เขายังอยากอยู่ที่โลกมนุษย์อีกนานๆ แต่ร่างกายเริ่มต่อต้านเสียแล้ว...

ดูท่า...ฤกษ์กลับนรกน่าจะมาถึงเร็วกว่าที่คิด

#หมายจับฮาเดส