CW : canon compliant,ตัวละครทั้งสองตัวเป็นคู่รักกัน,สปอยเควสเทพเจ้าของChasm,มีบรรยายฉากทางเพศแต่ไม่ชัดเจน,Head-canon,อาจจะหลุดคาร์แรกเตอร์

✿✿✿✿✿✿

นึกไม่ถึงว่าวันนี้พอเข้าไปในกาน้ำชา แท็บบี้ก็แจ้งข่าวร้ายแก่ลูมีนและไปม่อนว่า บางส่วนในดินแดนเนรมิตโดนผลกระทบบางอย่าง มีแจ้งมาดามปิงไปแล้ว กำลังรอการแก้ไขจากเหล่าเซียน

ช่วงนี้เธอกับไปม่อนเลยต้องระหกระเหินออกมาเทียวพักในโรงแรมกันเหมือนเมื่อก่อน

ลูมีนอดเซ็งไม่ได้ เธออยากแช่บ่อน้ำร้อนเหลือเกิน

ช่วงนี้เธอกลับไปที่หลีเยว่ตามคำขอของกิลด์นักผจญภัย เรื่องเหมืองรอยแยกเปิดทำการอีกครั้ง แต่เกิดเหตุการณ์แปลก ๆ อยากได้คนไปเสริมกำลังตรวจสอบเหตุการณ์ดังกล่าว พอลงไปชั้นใต้ดินที่มีการขุดเหมืองกันได้ ใช้เวลาอยู่ครึ่งค่อนวันกว่าจะวาดแผนที่บริเวณทั้งหมดที่มีความซับซ้อน ก็กินทั้งเวลาทั้งแรง อีกทั้งข้างใต้นั้นอากาศไม่ค่อยปลอดโปร่ง อาศัยเพียงแค่พลังของหินลูเมนที่ช่างเทคนิคของเหมืองทำขึ้นมา มันก็ไม่ได้มีพลังให้ช่วยเรื่องสภาพอากาศอันอบอ้าวในนั้นสักเท่าใด

พอกลับขึ้นมาที่พื้นผิวด้านบนได้ สิ่งแรกที่ลูมีนนึกถึงคือบ่อน้ำร้อนในบ้านกาน้ำชา เธออยากแช่เพื่อคลายความเหนื่อยล้าที่สะสมกันมาตลอดสองสามวัน อีกทั้งเหงื่อไคลจากการวิ่งไปมาวิ่งมา อยากอาบน้ำแร่มากกว่าน้ำธรรมดา

ด้วยเหตุนี้ เมื่อแท็บบี้บอกว่ายังเข้ามิติเนรมิตไม่ได้ ลูมีนกับไปม่อนเลยเลือกที่จะใช้เทเลพอร์ตมายังอินาซุมะ

นักเดินทางสาวพรูลมหายใจยาว เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าปลอดโปร่งยามเช้าของย่านฮานะมิซากะ ก่อนจะคิดกับตัวเองได้ว่า เธอหายหน้าจากอินาซุมะไปราว ๆ สองสัปดาห์ได้แล้ว ที่แตกต่างจากเดิมก็คือ เมื่อเธอกับไปม่อนเดินเข้าไปในเมืองเพื่อหาที่พักสำหรับคืนนี้ ตามบอร์ดต่าง ๆ มีป้ายประกาศถึงเทศกาลประจำปี

“โอโห ดูยิ่งใหญ่มากเลยเนอะ จะมีขนมอร่อย ๆ ไหมน้า” ไปม่อนมองใบปลิวที่แปะไว้ตามร้านรวง ถนนในเมืองเริ่มคึกคัก ผู้คนสัญจรไปมาแน่นขนัด

“ไปม่อนนี่เวลาได้ยินเขาจัดงานกัน นึกถึงแต่ขนมเหรอ” นักเดินทางสาวอดแซวเพื่อนตัวเล็กของตนเองไม่ได้ ส่วนคนที่โดนแซวก็เอาแต่กอดอก ทำหน้างอ พองแก้มตีแขนลูมีนรัว ๆ

“ก็ทั้งมอนด์สตัดท์ ทั้งหลีเยว่ต่างมีของขึ้นชื่อทั้งนั้น ที่อินาซุมะก็ต้องมีแน่นอน!” เด็กสาวตัวจิ๋วตบอกตนเองอย่างมั่นใจก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องเทศกาลต่าง ๆ ของอินาซุมะให้นักเดินทางสาวพลัดถิ่นฟัง

นับตั้งแต่ลูมีนเดินก้าวเข้ามาในย่านตัวเมือง เธอก็อยู่ในสายตาใครคนหนึ่งมาตลอด

คามิซาโตะ อายาโตะยืนตระหง่านอยู่หน้าโรงอาบน้ำไอซา ในชุดยูกาตะสีน้ำเงินเข้มเรียบ ๆ สวมเสื้อคลุมฮาโอริสีเดียวกันเพ้นท์ลายดอกคามิเลียสีขาว ข้างกันกับเขาคือคุโจว คามาจิและเหล่าผู้ติดตามส่วนหนึ่ง

วันนี้เขามีนัดคุยธุระกับตัวแทนของสามกรม ที่เลือกใช้ที่นี่เพราะไม่อยากให้การสนทนาเกี่ยวกับเทศกาลรื่นเริง ที่กำลังจะจัดขึ้นหลังอินาซุมะเปิดประเทศต้องเคร่งเครียดจนเกินไป

ทว่าสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงกลับเจอนักเดินทางสาวคนโปรดที่หายหน้าหายตาจากอินาซุมะไปเกือบครึ่งค่อนเดือน

ใจจริงเขาไม่ค่อยอยากให้เธออยู่ห่างจากสายตาเท่าใดนัก พอออกไปนอกอินาซุมะ หากเกิดอะไรขึ้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะให้ความช่วยเหลือกับเธอทันไหม แต่ในเมื่อเป็นเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ต้น เมื่อเริ่มความสัมพันธ์นี้ เขาจึงต้องยอมรับ

ทั้งเขากับเธอก็ต่างมีภารกิจที่ต้องดูแลในตอนนี้

“ท่านเจ้ากรมยาชิโระ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว ฉุดให้เขาหันเหความสนใจออกจากหญิงสาวเรือนผมสั้นสีบลอนด์ ที่กำลังเดินตรงมาทางนี้

“เช่นนั้น วันนี้พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุโจว คามาจิกล่าวลา ตามด้วยมัตสึอุระตัวแทนของกรมคันโจว

อายาโตะส่งยิ้มบางก่อนจะพยักหน้าตอบรับ “ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือ”

พอทุกคนแยกย้ายกลับไป คนที่อายาโตะคาดหวังก็พูดทักทายเขาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“นั่นอายาโตะนี่!” ไปม่อนชี้ไปทางร่างสูงโปร่งที่ยืนหันหลัง กำลังมองไปทางเทนชูคาคุ

“คุณอายาโตะ?” ลูมีนวิ่งซอยเท้าเข้ามาหาเขา พร้อมกับทักทาย “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

อายาโตะสูดลมหายใจเข้า มุมปากกระตุก ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปหาเธอ

ร่างเล็กของนักเดินทางสาว ในชุดกระโปรงสีขาวตัวเดิม ประเมินจากสายตาคร่าว ๆ แล้วเธอดูปลอดภัย ไร้รอยขีดข่วน เขาถึงเบาใจลงบ้าง

“สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย” เขาพยักหน้าเห็นด้วย บนใบหน้าหล่อเหลาแต้มรอยยิ้ม

“นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย มาอาบน้ำเหรอ” ไปม่อนมองอายาโตะสลับกับป้ายโรงอาบน้ำไอซา

“ไม่เชิงครับ มีคุยงานกันที่นี่” อายาโตะว่า เขามองไปม่อนกับลูมีน

“คุยงาน? เอ๋ คุยกันในโรงอาบน้ำเนี่ยนะ?” เจ้าตัวจิ๋วที่ลอยอยู่ข้างลูมีนทำเสียงเหมือนไม่น่าเชื่อ

อายาโตะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอธิบาย

“คุยงานกันที่นี่ บางครั้งราบรื่นเสียกว่าคุยกันบนโต๊ะประชุมอีก เหมือนเปิดใจคุยกันน่ะครับ”

ถึงแม้ลูมีนกับไปม่อนจะไม่เข้าใจ แต่ก็เออออตามเจ้ากรมยาชิโระ

“พวกเธอล่ะ มาทำอะไรกันที่นี่หรือ?” พอเห็นที่มือข้างหนึ่งของลูมีนถือถุงอะไรบางอย่าง เขาก็อดถามไม่ได้

“ลูมีนอยากอาบน้ำน่ะ ก็ในเหมืองมันร้อนสุด ๆ ไปเลย!” ไปม่อนพยักพเยิดไปทางเพื่อนสาว

อายาโตะเลิกคิ้วสูง ในใจคิดทบทวนสิ่งที่ได้ยิน

เหมือง? พวกเธอไปทำอะไรที่ไหนกันมานะ เขาชักจะสนใจแล้วสิ

“อือ ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่สบตาเขาเลยแม้แต่น้อย ลูมีนเดินผ่านตัวเขา เข้าไปคุยกับเจ้าของโรงอาบน้ำของไอซา แต่คำตอบที่ได้รับกลับมากลายเป็นว่าทำให้ลูมีนต้องผิดหวัง

ไอคาว่า สุซุมุเจ้าของโรงอาบน้ำบอกกับเธอว่า ทั้งวันนี้ถูกนายทหารมียศของกรมเทนเรียวจับจองไว้หมดแล้ว แล้วทุกคนล้วนเป็นผู้ชาย เกรงว่าเธอคงจะได้รับความไม่สะดวก ถึงแม้จะเป็นบ่อรวม แต่สำหรับชาวต่างชาติแบบลูมีนแล้ว ก็อดเขินอายไม่ได้

อายาโตะนึกขันก่อนจะเข้าไปแทรกการสนทนาของเธอกับเจ้าของโรงอาบน้ำ

“เธออยากอาบน้ำแร่หรือ ไปกับผมไหม” ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเหนือหัว หญิงสาวเงยหน้ามองก็พบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของคนคุ้นเคย

“ที่ไหนเหรออายาโตะ?” ไปม่อนเป็นคนเอ่ยปากถามก่อน

“โถงอาบน้ำหลวง” ริมฝีปากเรียวยกยิ้มจนนัยน์ตาสีอ่อนยิ้มตาม

✿✿✿✿✿✿

ลูมีนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมการอาบน้ำของเธอมันช่างลำบากนัก แทนที่จะได้แช่น้ำร้อนอย่างสบายใจในบ้านกาน้ำชา แต่ดันมีปัญหาเสียได้ อุตส่าห์ถ่อมาถึงอินาซุมะ แต่กลับโดนปฏิเสธอ้อม ๆ เสียได้ ถึงท้ายที่สุดแล้วเธอจะได้อาบน้ำแร่ แช่น้ำร้อนจริง ๆ ในโถงอาบน้ำหลวงที่เธอเคยเดินผ่าน มันก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

เดิมทีโถงอาบน้ำหลวงมีไว้ให้เฉพาะข้าหลวงชั้นผู้ใหญ่ ที่ทำงานรับใช้ไรเดนโชกุนเข้าเท่านั้น พวกเธอที่เข้ามาได้ก็เพราะเจ้ากรมยาชิโระเป็นคนเบิกใบผ่านประตูให้

คงเพราะอายาโตะบอกคนคอยดูแลโถงอาบน้ำหลวงว่าเธอเป็นผู้ติดตามรับใช้เขาละมั้ง…

แก้มสองข้างของลูมีนอมลมจนพอง คิ้วโก่งขมวดมุ่น

ผู้ชายคนนั้นจงใจแน่ ๆ ตอนแรกคนดูแลโถงอาบน้ำจะจัดให้เธอไปช่วยปรนนิบัติเขาด้วยซ้ำ จนเจ้ากรมยาชิโระเอ่ยปากให้เตรียมอีกห้องไว้ เธอกับไปม่อนเลยได้มาแช่กันแค่สองคน

“หน้าบึ้งเชียว ลูมีนเป็นอะไรอ่า น้ำร้อนไปเหรอ” เจ้าเพื่อนตัวน้อยที่พักบินลงมาแช่น้ำข้างเธอถามขึ้นมา

ลูมีนส่ายหน้า “บริหารกล้ามเนื้อที่หน้า”

“มันได้ผลดีเหรอ” ไปม่อนลองทำตามบ้าง ลูมีนเห็นแล้วก็หัวเราะเสียงดัง

“ไปม่อนทำบ่อยอยู่แล้วนี่ ไม่เห็นต้องทำอีกเลย” หญิงสาวยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเพื่อนสนิท

“เอ้า ก็ไปม่อนอยากรู้ว่ามันช่วยอะไรบ้าง! แบบมันทำให้ผ่อนคลายเหรอ” เจ้าตัวเล็กทำท่าเหมือนจะงับนิ้วลูมีน ส่วนลูมีนก็ได้แต่ขำ

อย่างน้อยมีไปม่อนร่วมเดินทางอยู่ด้วยก็ไม่แย่เท่าใดนัก

ลูมีนเอนหลังพิงกับขอบบ่อ แหงนหน้ามองเพดานสูง ภายในโถงอาบน้ำหลวงกว้างใหญ่และโอ่อ่า แถมยังหรูมากเสียด้วย บ่อน้ำร้อนก็กว้างใหญ่ มีน้ำพุเล็กตรงกลางไอน้ำสีขาวบาง ๆ คลุ้งทั่วห้อง กลิ่นแร่กับอุณหภูมิความอุ่นที่พอดิบพอดี ทำให้นักเดินทางสาวรู้สึกผ่อนคลาย

พลันทำให้ลูมีนคิดถึงสีหน้าอายาโตะตอนพามาที่นี่

‘เจ้ากรมเทนเรียวคงหมดสินทรัพย์ไปไม่น้อยเพื่อโรงอาบน้ำหลวง ช่างเป็นคนที่ทุ่มเท’ ทว่าประโยคนี้ในความคิดเธอไม่เหมือนเป็นการชม แต่เป็นการแซะเสียมากกว่า

เขาคนนี้ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่พบหน้ากัน จนกระทั่งอยู่ในความสัมพันธ์คนรักกับเธอก็ไม่เปลี่ยนไปเลย

จู่ ๆ คำพูดของอีเธอร์ก็วาบเข้ามา เรื่องที่เธอยังคงมีเวลาคอยศึกษาโลกใบนี้ เธออยากบอกอะไรหลายอย่างกับอีเธอร์เหลือเกิน ว่าเธอได้เจอทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก ทั้งศัตรู มิตรภาพ ต่าง ๆ นานา อีเธอร์จะมองโลกที่เธอเจอเป็นอย่างไรกันนะ….

จากใบหน้าคนรักในห้วงความคิดแปรเปลี่ยนเป็นภาพพี่ชายฝาแฝด ครอบครัวคนเดียวของเธอ

ลูมีนดึงดอกไม้ที่ติดไว้บนศีรษะตนเองออกมาหมุนดูเล่น พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเหมืองรอยแยก

ดอกอินเทย์วัต ดอกไม้ประจำถิ่นคาห์นรีอาห์ เมืองที่ล่มสลายไปเมื่อห้าร้อยปีก่อน

หากถูกเด็ดออกจากบ้านเกิด กลีบมันจะแข็งราวกับถูกแช่เอาไว้ หากกลับไปยังบ้านเกิดกลีบจะอ่อนนุ่ม จากนั้นค่อยแหลกสลายกลายเป็นฝุ่น…

ลูมีนพยายามเค้นสมอง นึกถึงความหมายของมัน เหตุใดมันถึงมาเป็นดอกไม้ประดับบนศีรษะเธอได้ ค้นไปในส่วนลึกความทรงจำ…

หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์พรูลมหายใจยาว เธอติดดอกไม้กลับไปที่เดิม ก่อนจะวักน้ำมาเต็มสองมือ แอ่งน้ำสะท้อนเงาหน้าของตัวเอง ก่อนจะสลับไปเป็นภาพอีเธอร์ในความทรงจำ มองดอกไม้ช่อนั้น สีหน้าเศร้าสร้อย แววตาคุกรุ่น รวดร้าว

บาปที่ไม่ได้ก่อ เหตุใดจึงต้องชดใช้

พี่ชายของเธอตั้งคำถามต่อกฎเกณฑ์ของสวรรค์

“ไปม่อนเริ่มร้อนแล้วอ่า เดี๋ยวไปรอข้างนอกน้า” ไปม่อนใช้นิ้วเล็กสะกิดไหล่ลูมีนที่กำลังเหม่อลอย

“อ่า อือ” ลูมีนพึมพำเป็นการตอบรับ เธอสาดน้ำใส่หน้า ตบสองข้างแก้มตนเบา ๆ เป็นการเรียกสติ

“เธอไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะ” ไปม่อนอดห่วงไม่ได้ หลังจากเจอไดน์สเลฟในครั้งนี้ มันเหมือนกับว่าคู่หูของเธอใกล้จะเดินทางมาถึงทางแยกเต็มทีแล้ว

“สบายมาก!”

ไปม่อนพยักหน้าแล้วฉีกยิ้มกว้าง

“ดีแล้ว! มีอะไรบอกไปม่อนได้เสมอนะ เพราะไปม่อนคือเพื่อนที่ดีที่สุดยังไงล่ะ!”

“ได้เลย” ลูมีนรับคำ

อย่างน้อย ก็ดีจริง ๆ ที่เธอมีคนอยู่ข้างกาย หวังว่าพี่อีเธอร์เองก็คงมีคนคอยอยู่ให้กำลังใจแบบนี้ ในวันเวลาที่พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

✿✿✿✿✿✿

ไปม่อนออกจากห้องอาบน้ำไปแล้ว เหลือเพียงแต่ลูมีน ภายในห้องเงียบสงบ ได้ยินแต่เพียงเสียงน้ำพุเล็กปล่อยน้ำไหลลงสู่บ่อใหญ่

ลูมีนพาดแขนทั้งสองข้างไว้ที่ขอบบ่อ เอนศีรษะหนุนบนแขน เธอถอนหายใจยาว ความง่วงงุนเริ่มเข้าครอบครองสติ จนท้ายที่สุดเธอเผลองีบหลับไป

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่เสียงแหวกผิวน้ำทำให้ลูมีนงัวเงียตื่นขึ้นมา

เธอรู้สึกว่ามีใครสักคนจับตัวเธอให้เอนไปซบกับอะไรบางอย่างที่อบอุ่น ข้างหูได้ยินเสียงดังราวกับกลอง

“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงลุ่มลึกดังขึ้นข้างริมใบหู ลูมีนสะดุ้งโหยง เธอเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบว่าตนเองกำลังซบอยู่บนแผงอกเปลือยเปล่าของอายาโตะอยู่ อีกทั้งเขายังโอบไหล่เธอเข้ามากอดเอาไว้ด้วย

“เดี๋ยวก็จมน้ำลงไปหรอก มาหลับอะไรที่นี่กัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ข้างขาแตะกันถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เองก็เปลื้องผ้าทั้งตัวลงมาแช่น้ำร้อนกับเธอ

ใบหน้าหวานร้อนวูบ ขึ้นสีแดงเรื่อ

“คุณอายาโตะ ปล่อยเถอะค่ะ” มือบางผลักอกเขา แต่ไม่มากพอที่จะทำให้หลุดจากการแนบชิด

ลูมีนได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ ในลำคอก็ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองลูกกระเดือกขยับขึ้นลง ลำคอขาวมีหยาดน้ำเกาะพราว

พอได้เห็นภาพเช่นนั้นพวงแก้มก็ยิ่งฉีดสีแดงซ่าน หน้าอกข้างซ้ายสั่นระรัว เต้นแรงเสียจนเธอเกรงว่ามันจะหลุดออกมาด้านนอก

“ฉะ- ฉันขึ้นแล้วนะคะ แช่มานานแล้ว” ลูมีนตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ยังไม่ทันได้ไปไหน เธอโดนท่อนแขนแกร่งล็อคเอวไว้จนขยับไม่ได้ กลายเป็นว่าเธอเลยมานั่งอยู่ระหว่างขาเขา

“คุณอายาโตะ!”

“ครับ?” เขาทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าลูมีนดุเขาทำไม อายาโตะกระชับกอดให้แน่นขึ้น

“ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงต่ำ น้ำเสียงคล้ายน้อยใจ

“ไม่ใช่นะคะ แค่ตอนนี้มัน…” ลูมีนอึกอัก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าอุณหภูมิน้ำในบ่อสูงขึ้นจนเธอจะเป็นลม

มีอะไรทิ่มขาเธออยู่… แค่นึก ขนอ่อนทั่วร่างก็ลุกเกรียว ใจเต้นตุบ ๆ

อายาโตะเห็นปฏิกิริยาของหล่อนแล้วนึกเอ็นดู สองมือใหญ่เลื่อนขึ้นมาตรงหน้าท้องอันแบนราบของเธอ ก็จะไล่ขึ้นไปใต้เต้าอวบ เขากำทรวงอกนิ่มหยุ่นเต็มสองมือ นวดเฟ้น บีบเคล้นจนคนตัวเล็กในอ้อมกอดส่งเสียงครางหวาน

“รู้สึกดีขึ้นไหมครับ” สันจมูกโด่งฝังลงที่แก้มนวล น้ำเสียงของชายหนุ่มแหบพร่า เขาคล้ายโดนยั่วตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องแช่น้ำแล้ว พอเห็นร่างอ้อนแอ้นเอนหน้าซบนอนกับท่อนแขนเรียวที่ขอบบ่อ ใบหน้าหวานมีหยาดน้ำพร่างพราย ริมฝีปากเอิบอิ่มที่เขาแสนจะคิดถึง

อายาโตะไม่อาจหักห้ามใจ พอรู้ตัวอีกทีสองเท้าของเขาก็ก้าวลงบ่อมาแช่น้ำ คอยมองดูเธอนอน จนกระทั่งเห็นร่างของเธอโอนเอน อายาโตะถึงได้ใช้ร่างของตัวเองให้เธอเอนนอน

“คะ–คุณอายาโตะ” เสียงแผ่วหวิวขาดห้วง ลูมีนรู้สึกเวียนศีรษะ ร่างกายโดนกระตุ้นจนอารมณ์พลุ่งพล่าน สติพร่าเลือน ดวงตากลมโตคลอน้ำ

ลูมีนเม้มริมฝีปากแน่น ตอนที่นิ้วของเขาเขี่ยวนไปวนมาที่ยอดอกของเธอ

“อือ คุณอายาโตะ ให้ฉันขึ้นจากน้ำเถ–อะ” ลูมีนหอบหายใจ สัมผัสได้ถึงของร้อนที่แนบกับก้นเธออยู่ใต้น้ำ

“อืม ขึ้นสิ” อายาโตะว่า ก่อนจะช้อนร่างบางอุ้มขึ้นมาวางไว้บนขอบสระ ลูมีนทำหน้างงงันก่อนจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรเมื่อนาทีต่อมา

“แต่ว่า ต้องรอออกจากห้องแช่น้ำไปพร้อมผม” รอยยิ้มเทวดา แต่คำพูดเหมือนปีศาจ ลูมีนส่ายหน้ารัว

“ไม่มีผู้ติดตามคนไหนออกไปก่อนเจ้านายหรอกนะครับ” สองมือของเขาลูบขึ้นไปที่ต้นขาด้านในของเธอ เขาออกแรงเพียงเล็กน้อยก็แยกเรียวขาทั้งสองข้างออกจากกันได้แล้ว

ภาพอันน่าภิรมย์ปรากฏสู่สายตาคมของเจ้ากรมยาชิโระ

“ดังนั้นปรนนิบัติเจ้านายเสียก่อน ค่อยว่ากัน”

“คุณอายาโ—!!”

✿✿✿✿✿✿

พอลูมีนกับอายาโตะออกมา ไปม่อนได้แต่ทำหน้างงว่าทำไมไม่มีใครพูดอะไร

“ลูมีน แช่น้ำนานเกินไปจนไม่สบายเปล่าเนี่ย หน้าแดงเชียว” คนที่โดนทักสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบส่ายหน้ารัว

“ไม่ ไม่มีอะไร ฉันยังแข็งแรงดี” เธอว่าพลางเหลือบตามองเจ้ากรมยาชิโระที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาส่งยิ้มมาให้เธอ

นักเดินทางสาวได้แต่คิดในใจว่าคนคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก!

“แต่แช่ซะนานเลยนะทั้งสองคน จนไปม่อนกินขนมที่เขาเอามารับรองให้หมดแล้ว”

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าเธอชอบผมก็ดีใจ” อายาโตะแย้มยิ้มบอกเจ้าภูตตัวน้อย ไปม่อนเองก็ขอบคุณอายาโตะที่พามา

การรับรองแขกของที่นี่เยี่ยมไม่เหมือนใครมาก นอกจากน้ำร้อนผสมแร่คุณภาพดีแล้ว ยังมีคนคอยเอาอาหารกับขนมมาให้เรื่อย ๆ ไปม่อนถึงกับออกปากว่าอยากมาอีก

ในขณะที่ลูมีนนึกถึงเหตุการณ์ในห้องแช่น้ำแล้ว…เธอก็เผลอยกมือขึ้นลูบริมฝีปาก

‘ทำสิครับ ถ้ามันสงบแล้วผมจะให้เธอไป’

นึกถึงคำพูดของเขา กับฉากรักเร่าร้อนที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ร่างทั้งร่างของลูมีนก็ร้อนวูบวาบ เธอเลยเดินฉับ ๆ ออกจากโถงอาบน้ำหลวงนำหน้าอายาโตะกับไปม่อนไปทันที

“เย้ย ลูมีนรอไปม่อนด้วย!!!”

เจ้ากรมยาชิโระเห็นแล้วได้แต่หัวเราะ เขาพึงพอใจกับท่าทีของเธอในห้องแช่น้ำเป็นอย่างมาก คำขอร้องอ้อนวอนจากเธอ

ดูเหมือนว่าเขายังมีพื้นที่ในความคิดของเธออยู่ ถึงแม้อายาโตะจะไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอ ในฐานะคู่รักมีแต่เรื่องทางกาย

แต่พอเห็นลูมีนทีไร เขาก็หักห้ามใจไม่อยู่เสียที ทั้งที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

พอได้อยู่กับเธอสองคนทีไร ต้องหาเรื่องใกล้ชิดกันจนเลยเถิด

ผู้นำตระกูลคามิซาโตะ จะมาสูญเสียความเยือกเย็นเพราะความรักหรือ? ไร้สาระ

เพียงแต่…เขาก็ไม่ได้รังเกียจสถานการณ์แบบนี้มากนัก ตราบใดที่มันยังอยู่ในการควบคุมของเขา

อายาโตะรีบก้าวเดินตามลูมีนจนได้มาเดินเคียงข้างกัน เขามองหญิงสาวที่ก้มหน้างุด ไม่พูดไม่จา ในขณะที่เพื่อนตัวเล็กของตนกำลังคุยเจือยแจ้วไปตลอดทาง

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ผู้คนในเมืองเริ่มทยอยกลับบ้าน ผู้คนบนถนนสายเล็กจึงเริ่มบางตา

อายาโตะจับข้อมือของลูมีนเอาไว้ รั้งให้เธอเดินตามหลังไปม่อนที่บินนำไปไกลแล้ว

เขารั้งร่างของเธอเข้ามาใกล้ก่อนจะโน้มหน้าไปกระซิบ

“รักนะครับ”

คำบอกรักที่มาไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างของนักเดินทางสาวเซ ยังดีที่อายาโตะคอยรับเอาไว้

“คุณนี่มัน! วันนี้ไม่มีงานทำหรือไงคะ!??” ลูมีนแหวขึ้นมา

อายาโตะหัวเราะร่า “งานก็เสร็จไปแล้ว หลังจากเธอมานี่แหละ”

เธอเถียงเขาไม่ออก เพราะเธอมาหลังจากที่เขาพึ่งประชุมกับสามกรมจบจริง ๆ

ลูมีนได้แต่คิดในใจว่าหลังจากนี้จะตามเขาไปที่ไหน ต้องคิดอีกทีให้ดีแล้ว

✿✿✿✿✿✿

Talk: กรี๊ด เขินค่ะ 5555 จริงๆอยากแต่งให้พี่เขาแซ่บกับลูกเราอีก แต่ท่องไว้ลูกเหนื่อย ลูกเพิ่งกลับมาจากภารกิจ!?

พาน้องไปสำรวจChasm หรือเหมืองรอยแยกแล้วแบบ อึดอัดมากจริงค่ะ คิดอยู่ว่าชั้นใต้ดินดูไม่น่ามีอากาศให้คนหายใจได้เลย แต่ก็ยังมีคนอยู่ได้ ต้นไม้โต สมกับเป็นเทย์วัต ฮา (+กับอยากแต่งบ่อน้ำร้อนมานานแล้ว >///<)

ขออธิบายHCเราก่อนนะคะ เราเปิดเรื่องนี้มาเพื่อชงตอนอายาโตะกับน้องลูมีนตกลงคบกันแล้ว แต่ไม่ได้เปิดเผยต่อใคร เพราะHCเราคือ ถ้าน้องลูมีนอยู่ในความสัมพันธ์คนรักกับใครสักคน แล้วเป็นคนมีตำแหน่งใหญ่ ๆ อาทิเช่นพวกเทพทั้งหลาย หรือแม้แต่ผู้บริหารฟาทุย (ถ้าใครเคยผ่านตาฟิคน้ำมาบ้างแล้ว) หรือจะเป็นพี่อายาโตะที่ครองตำแหน่งเจ้ากรมยาชิโระ ที่เป็นสามมหาอำนาจของอินาซุมะ เราคิดว่าเขาคงอยากเก็บไว้กับตัวมากกว่า ไม่ได้บอกใครไม่ใช่เพราะลับ แต่เพราะไม่มีคนถาม รวมถึงทั้งสองคนนี้ต่างมีภารกิจเป็นของตัวเอง เลยคิดว่าเป็นแนวความสัมพันธ์ที่ไม่ผูกมัดกันมาก (แต่จริง ๆ เราว่าพี่เขาน่าจะห่วง+หวงน้องน่าดูค่ะ ถ้ามีความสัมพันธ์กันในระดับหนึ่ง เพราะพี่อายาโตะดูเป็นคนรักครอบครัว เหมือนใครคบกับเขาก็คงรับมาเป็นหนึ่งในครอบครัวแล้วแหละ) ถ้าให้เราแต่งCanonจะประมานนี้เลยค่ะ 

สุดท้ายนี้ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน+เม้นให้นะคะ มันเหมือนเป็นคลังกาวอายาโตะลูมีนเฮดแคน่อนของเราไปแล้วแหะ พล็อตAUจากนี้คงไปลงในคลังออลลูมิค่ะ!