CW : canon compliant,ตัวละครทั้งสองตัวเป็นคู่รักกัน,อาจจะหลุดคาร์แรกเตอร์,สปอยอีเว้นท์อิโระโดริ,สปอยแฮงก์เอ้าท์โกโร่,imply NSFW(??)

✿✿✿✿✿✿

“ขอให้จับมือได้ไหม!”

“หวา เหมือนคุณฮินะในรูปสแตนด์ดี้ ต่างกันแค่ผมยาวกับสีผม”

“แต่น่ารักไม่เบาเลยนะเนี่ย แหม ต้องชมสำนักพิมพ์ยาเอะจริง ๆ”

“ยิ้มแล้วมองตรงกล่องถ่ายรูปนะครับ สาม สอง หนึ่ง” เสียงจ้อกแจ้กจอแจ พร้อมกับเสียงโห่ฮิ้ว ครึกครื้นดังลั่นบริเวณใกล้กันกับแผงขายหนังสือในเทศกาลอิโระโดริ

คนกลุ่มหนึ่งยืนออ ยืมห้อมล้อมเป็นวงกลม เว้นพื้นที่ไว้ตรงกลางที่มีขาตั้งพร้อมกล่องถ่ายรูป ด้านหลังมันมีร่างบางเจ้าของเรือนผมสั้นสีบลอนด์ บนศีรษะมีหูสัตว์ปลอมประดับแทนดอกไม้

วันนี้เธอใส่ชุดกิโมโนยาวระพื้นชั้นเดียว สีเขียวเหลือบฟ้าเปิดไหล่ ช่วงอกคล้ายกับชุดของเธอ ต่างกันที่มันรั้ง ร่นมาจนเห็นเนินเนื้อวอมแวม ตรงเอวข้างหน้าคาดด้วยโบอันใหญ่สีดำ สองเท้ายืนทรงตัวบนเกี๊ยะสูง ยืนปั้นยิ้มถ่ายรูปกับคนที่มารอต่อแถวยาวจนเกือบเลยไปที่ท่าเรือ

ป้ายหน้าซุ้มติดไว้ว่า ‘ถ่ายรูปกับคุณฮินะ’

ถ้ามองผ่าน ๆ คนทั่วไปอาจจะไม่ทันสังเกตว่าคนที่สวมชุดคุณฮินะคือ นักเดินทางสาวต่างถิ่นผู้มีชื่อเสียงคนนั้น

ผ่านไปประมาณสามสี่ชั่วโมงแล้วที่ลูมีนยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าแฟนคลับคุณฮินะ ซึ่งเป็นนามปากกาของโกโร่ มีหน้าที่ตอบคอลัมน์ปัญหากวนใจในนิตยสาร นี่แหละชีวิต! จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์ยาเอะ

นี่ถือเป็นอีเว้นท์หลัก แต่คนที่จะมาแต่งตัวเป็นคุณฮินะ และประจำอยู่ซุ้มถ่ายรูปดันป่วย จะให้คนไปบังคับพาโกโร่มาแต่งเองเสียเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ ยาเอะ มิโกะจึงส่งเรื่องนี้ไปยังกิลด์นักผจญภัย

ท้ายที่สุดคนที่รับหน้าที่นี้ ก็เป็นเธอ ลูมีนรับคำร้องขอนี้มาจากกิลด์นักผจญภัย ซึ่งคนจ่ายค่าจ้างให้คือกรมยาชิโระ ซึ่งโมร่าที่ได้ก็ไม่ใช่น้อย ๆ ไปม่อนเลยคะยั้นคะยอให้ลูมีนมรับงานพิเศษครั้งนี้ ลูมีนนึกสงสัยว่าทำไมกิลด์ผจญภัยถึงมีงานประเภทนี้ด้วย ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับการผจญภัยเลยแม้แต่น้อย!

แต่พอเห็นแคทเธอรีนส่งยิ้มแหยให้…เดาว่าคนที่บังคับให้คนดูแลเคาน์เตอร์กิลด์ผจญภัยคงไม่พ้นเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์เองนั่นแหละ

เอาน่ะ อย่างน้อยก็เคยทั้งวิ่งส่งอาหาร ทวงหนี้ค่าเช่าบ้าน ไล่นก ตกปลา สารพัดจะทำมาแล้ว

ลูมีนได้แต่ปลอบใจตัวเอง เธอชะเง้อมองว่าหางแถวอยู่ตรงไหน เมื่อไหร่จะได้พัก ท้องเริ่มส่งเสียงประท้วง แต่พอมองออกไป ท้ายแถวกลับไกลสุดสายตาจนต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

นักเดินทางสาวหันความสนใจกลับมาอยู่ที่แฟนคลับคุณฮินะที่กำลังเดินเข้ามาถ่ายรูปกับเธอ

ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งเบิกกว้าง ริมฝีปากเรียกชื่อชายหนุ่มร่างยักษ์ที่เดินยิ้มแฉ่งเข้ามา

“อิตโต?” โอนิสีชาดหัวเราะเสียงดังลั่น

“ลูมีนนี่ ไม่ได้เจอกันเสียนาน ว้าว” เขาผิวปากแซว

“นี่เจ้า แต่งตัวเป็นคุณฮินะเหรอเนี่ย ตอนแรกคนหน้าซุ้มโฆษณาซะนึกว่า จะได้เจอคุณฮินะตัวจริงเสียอีก” ดวงตาสีแดงมองร่างบางในชุดคุณฮินะตั้งแต่หัวจรดเท้า

“แต่ดูดีไม่เบาเลยนะ!” อิตโตยิ้มแยกเขี้ยว ชูนิ้วโป้งให้กับลูมีน สาวน้อยได้แต่ส่งยิ้มตอบกลับเป็นมารยาท

“ขอบคุณนะ วันนี้นายมาเที่ยวเทศกาลอิโระโดริเหรอ”

“อะฮ้า เป็นคำถามที่ดี แต่ไม่ช่าย ข้ามาแก้แค้นศึกชนด้—” อิตโตกำลังจะเปิดไฟโม้ใหญ่โต แต่กลับโดนตากล้องขัดขึ้นมาเสียก่อน

“จะถ่ายไหมค้าบ คนรอต่อคิวถึงศุกร์หน้าแล้ว”

โอนิหนุ่มส่งเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อยก่อนจะเข้ามายืนเบียดข้าง ๆ ลูมีน

“งั้นถ่ายเลย! ลุย!” เขาโอบไหล่คนตัวเล็กให้เข้ามาชิดใกล้ แล้วยิ้มยิงฟันขาวให้กับกล่องถ่ายรูป

ลูมีนสะดุ้ง คนที่เข้ามาซุ้มถ่ายรูปวันนี้ยังไม่มีใครเข้ามาแตะตัวเธอเลยแม้แต่น้อย มีแต่อิตโตนี่แหละ!

ด้วยแรงของเขาทำให้ตัวเธอเกือบปลิว แต่ก็ยอมยิ้ม มองตรงไปที่เลนส์กล่องถ่ายรูป

เธอรู้สึกเกร็งไม่น้อย แถมยังปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด ถึงรองเท้าที่เธอใส่ในชีวิตประจำวัน จะมีส้นแต่ก็ไม่สูงเท่ากับรองเท้าเกี๊ยะคู่นี้ จะขยับตัวทีก็กลัวจะล้ม

ดังนั้นลูมีนเลยยืนตัวตรงแหน็ว ปล่อยให้อิตโตกอดเอวเธอเอาไว้ ไม่ค่อยกล้าขยับตัวมาก จนเหน็บชากินขาทั้งสอง พลันหางตาเธอไปสะดุดกับร่างหนึ่ง

อายากะยืนโบกไม้โบกมือให้เธออยู่นอกวงล้อมแฟนคลับคุณฮินะ ลูมีนโบกมือกลับให้กับเพื่อนสาว

✿✿✿✿✿✿

ในที่สุดเธอก็ได้พักเสียที วันนี้รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้าเสียจนลูมีนอยากร้องไห้ แต่พอเห็นถุงใหญ่ที่เต็มไปด้วยโมร่า ลูมีนก็หายเหนื่อยทันตา เหมือนเสียงกรุ๊งกริ๊งในถุงผ้าที่กระทบกันอยู่เยียวยาจิตใจเธอได้ดีนัก

คนมันต้องกินต้องใช้ มีเงินเต็มถุงก็ดีกว่ากระเป๋าแห้ง

บรรณาธิการของสำนักพิมพ์ยาเอะนัดหมายตารางการทำงานในวันถัดไปให้กับเธอ

“พรุ่งนี้เช้ามาตามเวลาเดิมนะครับ รบกวนด้วย” คุณคุโรดะกล่าวกับลูมีนก่อนจะเดินกลับออกไป

“เหนื่อยหน่อยนะ!” ไปม่อนยื่นน้ำผลไม้ขวดหนึ่งมาตรงหน้าลูมีน

“ทีหลังฉันจะให้ไปม่อนมาทำเองแล้ว” ลูมีนพองลมเต็มแก้มทั้งสองข้าง เธอนั่งลงบนลังไม้ภายในซุ้ม ยังไม่กล้ากระดิกตัวไปไหน เพราะขาเธอไร้ความรู้สึกไปแล้ว รองเท้าเกี๊ยะทรงสูงคู่นี้เล่นงานเธอหนักไปหน่อย

“เย้ย ไปม่อนไม่เหมาะหรอกน่า ใครจะมาเข้าแถวรอต่อคิวถ่ายรูปอะ!” ไปม่อนส่ายหน้ารัว

“ลูมีนแต่งนั่นแหละ ดูดีม้าก” พูดไปด้วย เจ้าภูตตัวน้อยก็บินอ้อมหลัง ใช้สองมือเล็กทุบ ๆ บ่าเป็นการเอาอกเอาใจนักเดินทางสาว

“งั้นเป็นคุณฮินะจิ๋ว”

“ไม่เอา!”

“คนน่าจะอยากถ่ายรูปกับคุณฮินะบินได้มากกว่าอีก” ลูมีนกอดอก พยักหน้าให้กับความคิดของตัวเอง

“ประมานว่า คุณฮินะคือสาวน้อยลึกลับ ไม่ใช่คนเดินดิน” นักเดินทางสาวว่าต่อ

“บางครั้งหดตัวกลายเป็นคนตัวจิ๋ว ๆ ไม่มีปีกแต่บินได้ ไม่มีตัวตนแน่ชัด” ลูมีนหันหน้าไปมองเพื่อนตัวน้อย อธิบายประกอบท่าทางด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง

“เนี่ย เห็นมะ คนอินาซุมะน่ะสนใจเรื่องพวกนี้กันเยอะแยะ น่าจะได้เงินเยอะแน่ ๆ” ไปม่อนเกือบจะเคลิบเคลิ้มตามคำชักชวนของลูมีน แต่ทว่ายิ่งฟัง คิ้วก็ยิ่งกลายเป็นปม

“ทำไมเหมือนฉันเป็นสิ่งลี้ลับเลยอะ!???” ไปม่อนท้วงออกมาเสียงดัง

“ก็….แหะ ๆ” ลูมีนเกาแก้ม สายตาล่อกแล่กเหลือบมองไปม่อนที่เท้าเอว ตีหน้ายุ่งใส่เธอ

“ไปม่อนเป็นสิ่งลี้ลับอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“นี่เธอ!!! ล้อฉันใช่ไหม!!”

✿✿✿✿✿✿

อายาโตะพรูลมหายใจยาว เขามองกองเอกสาร หนังสือที่เขาต้องตรวจทั้งหมดให้เสร็จภายในวันนี้ ของสิ่งหนึ่งก็เข้ามาอยู่ในสายตาของเขา

มันคือเหล่ากระดาษโน็ตใบเล็กหลายใบซ้อนกันอยู่ เขาดึงมันออกมา ข้อความอันแรกเป็นของคนดูแลบ้านคามิซาโตะ ที่เตือนให้เขาอย่าลืมทานอาหาร

นัยน์ตาคมเหลือบมองถาดอาหารเย็นชืด แล้วละสายตากลับมาสนใจกระดาษแผ่นต่อไป

เป็นรายงานภารกิจของชูมัตสึบัง ดูปรกติดี ไม่มีอะไรต้องพะวงมากนักในช่วงนี้

แผ่นถัดมาเป็นของโทมะที่บ่นเรื่องของกินรสชาติประหลาดที่เขาถือกลับมาฝากเมื่อวาน

พอพลิกกระดาษแผ่นต่อมา คือรูปถ่าย

อายาโตะจำได้ว่ามันมาจากสิ่งประดิษฐ์ของประเทศฟอนเตนล์ กล่องถ่ายรูปที่ใช้แล้วจะบันทึกภาพณ. ช่วงเวลานั้นเอาไว้ พิมพ์ออกมาแล้วคล้ายการ์ด

ผู้นำตระกูลคามิซาโตะเลิกคิ้วมองด้วยความสนใจ รูปถ่ายใบนั้นเป็นภาพของอายากะ กับหญิงสาวเรือนผมสีบลอนด์สั้น บนศีรษะมีหูสุนัข เธอสวมชุดกิโมโนชั้นเดียวสีเขียว ยาวลากพื้น ใบหน้าของสองสาวเปื้อนรอยยิ้มสดใส

เป็นลูมีน

‘ท่านพี่ วันนี้นักเดินทางทำงานพิเศษให้กับสำนักพิมพ์ยาเอะละ น่ารักสุด ๆ ไปเลย!’

อายาโตะยิ้มตาม เขาจดจ้องอยู่บนดวงหน้าหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอาง

หญิงสาวในรูปถ่ายดูต่างจากที่อายาโตะเคยรู้จัก เธอดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา ไหนจะเครื่องแต่งกายที่สุดแสนเซ็กซี่ชวนให้ใจหวามไหวอีก ชายหนุ่มกลืนน้ำลงคอ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมากะทันหัน อายาโตะหายใจเข้าก่อนจะพลิกกระดาษโน้ตอีกแผ่น แต่เขาต้องใช้ความพยายามมากกว่าปรกติเพราะเหมือนกระดาษแผ่นนี้มันติดหนึบกับรูปถ่าย

นัยน์ตาคมสีม่วงอ่อนหรี่ลง หลังศีรษะชาวาบ อีกภาพคือภาพของลูมีนกับโอนิแดงที่เขาจำได้แม่น

อาราตากิ อิตโต?

ภาพผู้ชายร่างหนากำลังกอดเอวลูมีน หน้าของนักเดินทางสาวแนบเข้าแผ่นอกเกือบเปลือยเปล่าของอิตโต

ไม่มีข้อความอื่นใด เหมือนภาพนี้ไม่ได้มาจากอายากะเสียด้วย พอเขาลองสังเกตที่มุมรูปภาพดูดี ๆ ภาพใบนี้เหมือนติดมากับภาพของอายากะ เพราะกระดาษส่วนหนึ่งมันถลอกปอกเปิก และรอยตัดกระดาษก็ยังเฉเสียจนประหลาด

มิน่า เขาถึงต้องแกะมันออกมา

ว่าแต่ ไอ้การถ่ายรูปนี่ มันต้องใกล้ชิดกันขนาดนี้เลยเหรอ?

ความรู้สึกไม่สบายใจขุมหนึ่งผุดขึ้นมา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน

อายาโตะเงยหน้ามองเพดานก่อนจะพรูลมหายใจยาว เขาใช้มือนวดไหล่ทั้งสองข้างสลับกันไปมา ในใจคิดแค่ว่า วันนี้ต้องสะสางงานตรงหน้าให้เสร็จ อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องอื่น

เขาสอดรูปสองใบลงไปใต้หนังสือเล่มหนา แกล้งทำเป็นว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อน แล้วหันไปจัดการงานต่อ ในขณะที่จิตใจว้าวุ่นไม่สงบเสียที แต่งานก็ต้องเดินหน้าต่อไป

✿✿✿✿✿✿

ในวันถัดมาคุณคุโรดะกลับบอกว่าให้เธอไปประจำอีกที่หนึ่ง เพราะวันนี้จะมีคนมายืนแทนเธอ

ลูมีนเดินทางตามแผนที่ที่คุโรดะให้เอาไว้ เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงมุมหนึ่งบนเกาะริโตวที่ไม่มีผู้คนสัญจร แถมยังเป็นมุมอับสายตา ในใจก็เริ่มหวิว พอมาถึงข้างโกดังเก็บของที่นัดหมาย เธอก็เจอกับร่างอันคุ้นเคย ชายหนุ่มตัวสูงหันหลังให้กับเธออยู่

เธอจำตราข้างหลังนั่นได้ ตราของตระกูลคามิซาโตะ เขาเคยให้สิ่งนี้กับเธอเอาไว้เหมือนกัน พอรู้ว่าเจ้าของนัดเป็นใคร ลูมีนก็โล่งอก อย่างน้อยก็ไม่เป็นอันตราย

“คุณอายาโตะ?” ลูมีนรู้สึกประหลาดใจที่เจอเขามายืนตรงนี้ ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนี้งานรัดตัวมากเลยหรือไร

เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียก ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้ม ทว่านัยน์ตากลับไม่ยิ้มตาม

“ทำงานพิเศษเหรอ สนุกไหมครับ” ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวเพียงสองสามก้าวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ หญิงสาวเดินถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า แต่ด้วยความที่เธอยังอยู่ในชุดคุณฮินะเต็มยศ รองเท้าเกี๊ยะทรงสูงก็ไม่ค่อยเป็นใจ ทำเธอเกือบสะดุดล้ม ยังดีที่อายาโตะคว้าไว้ทัน

อกนิ่มเบียดกับท่อนแขนแกร่งที่เข้ามารับเอาไว้

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ” ลูมีนผลักแขนเขาออกหลังจากที่ทรงตัวได้แล้ว

“ถ่ายรูปกับผมทีสิ” อายาโตะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ

“ห๊ะ?” ลูมีนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ถ้าอยากถ่ายทำไมไม่ไปต่อคิวที่ซุ้มคะ?”

เจ้ากรมยาชิโระหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องขบขัน

เขาเชยปลายคาง ให้ดวงตากลมสบกับตาของเขา

“รูปที่ผมอยากได้…มันให้คนอื่นดูไม่ได้หรอกครับ” น้ำเสียงแหบพร่า ลมหายใจอุ่นร้อนที่รดอยู่บนผิวแก้มทำให้ใจของลูมีนเต้นแรงผิดจังหวะ

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดส่งเสียงร้องอื้ออึงอยู่ในหัว

ลูมีนหดคอ หลุบตาต่ำ ขนอ่อนทั่วร่างพากันลุกเกรียว เธอเดินถอยหลังไปจนชนกับผนังไม้โรงเก็บของของสำนักพิมพ์

อายาโตะหัวเราะในลำคอเบา ๆ มือของเขาเลื่อนจากปลายคางมน ลงต่ำไปที่ลำคอขาว ลากไล้ยาวไปจนถึงเนินอก กรีดปลายนิ้วไปตามร่องอกจนร่างบางสะท้านเฮือก

“โอ้ หน้าของเธอแดงจัง ชุดนี้มันร้อนหรือครับ?” อายาโตะเพ่งพิศดวงหน้าหวานขึ้นสีจัดจนเหมือนเลือดจะหยดออกมา

“งั้นถอดดีไหม?”

“จะ-จะถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ!” สองมือบางดันอกเขาเอาไว้ ลูมีนเบนหน้าหนีเขา ไม่ยอมสบกับนัยน์ตาคม หูสัตว์ปลอมที่อยู่บนหัวยิ่งเข้ากันได้ดีกับปฏิกิริยาของเธอ

ท่าทางของสาวน้อยตอนนี้เหมือนสัตว์ตัวเล็กกำลังตกใจ หาทางหนีทีไล่

“ผมแค่เป็นห่วงเธอเอง คงอึดอัดน่าดู”

แต่มีหรือเขาจะเปิดช่องทางให้หนี

“ถ่ายกันด้วยชุดอื่นดีกว่าครับ ผมเตรียมมาเยอะเลย” น้ำเสียงลุ่มลึกกล่าว ในนัยน์ตาคมราวกับมีกองเพลิงลุกโชน

“ชุดอื่นเหรอคะ?!?” ดวงตากลมเบิกกว้าง สังหรณ์ใจไม่ดีอยู่เลา ๆ

อายาโตะพยักหน้าพลางจับจูงเธอเข้าไปด้านในโกดัง

“เลือกสิว่าอยากจะถ่ายชุดไหน กับผมแค่สองคน” เขาเน้นประโยคสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ

ลูมีนมองเสื้อผ้าหลายตัวที่ถูกแขวนไว้บนราวไม้ เธอถึงกับอุทานว่าแย่แล้วในใจ

ก็ชุดพวกนี้น่ะ มันเปิดเผยเนื้อหนังเธอมากกว่าชุดคุณฮินะอีกน่ะสิ!

ทว่าท้ายที่สุดแล้ว อายาโตะก็ไม่ได้บังคับให้ลูมีนใส่ชุดที่เขาเตรียมมาให้ เขาก็แค่อยากแหย่เธอเล่นด้วยความหมั่นไส้ เธอเป็นคนแรกที่ทำให้จิตใจเขาไม่สงบในหลาย ๆ แง่ งานที่ควรจะสะสางเสร็จก็ล่าช้าเกือบเลยกำหนด เขาต้องเอาคืนเสียหน่อย

เป็นวิธีจัดการ ‘คนที่เข้ามากวนใจเขา’ ในแบบของอายาโตะ

ก็เลยโดนสาวเจ้างอนไปตามระเบียบ เธอไม่ยอมคุยกับเขาจนกระทั่งวันสุดท้ายของงานเทศกาล เจอหน้ากันก็รับคำไปตามมารยาท

ลูมีนเดินทางออกจากอินาซุมะไปได้นานแล้ว เห็นว่าเธอมีภารกิจที่ต้องไปสำรวจเหมืองรอยแยกที่หลีเยว่ต่อ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากบอกให้เธอรักษาตัวดี ๆ และเดินทางโดยสวัสดิภาพ ถึงแม้เขาอยากจะตามไปด้วยมากแค่ไหน เขาก็ทำไม่ได้ ด้วยที่ตัวเขามีหน้าที่ ภาระ และงานต่าง ๆ นานาพัวพัน

บนบ่าเขาแบกรับชีวิตคนในตระกูลคามิซาโตะนับสิบเอาไว้ ไหนจะกรมยาชิโระ

รวมถึงความมั่นคงของอินาซุมะในช่วงเปลี่ยนผ่านนี้ด้วย

แต่ดูเหมือนลูมีนเองก็ไม่ได้ทำภารกิจ จนลืมเขาเสียทีเดียว เธอยังคงส่งจดหมายมาหาเขาต่อเนื่อง และจดหมายฉบับล่าสุดก็ทำให้เขายิ้มไปทั้งวัน จนผู้ดูแลบ้านคามิซาโตะ อายากะและโทมะแอบร้อน ๆ หนาว ๆ ไม่ได้

สาเหตุคือรูปที่เธอแนบมาด้วย มันคือรูปร่างอ้อนแอ้นในชุดที่เขาเคยอยากให้เธอใส่ในโกดังเก็บของวันนั้น

ชุดกิโมโนชั้นเดียวคล้ายกับของคุณฮินะ แต่มันเปิดเผยมากกว่า โดยเฉพาะตรงเนินเนื้ออวบที่ผ้ารั้งลงมาเกือบครึ่งหนึ่ง

เขามองจ้องภาพ สำรวจทุกส่วน กระดูกไหปลาร้าอันเซ็กซี่ สองข้างแก้มซับสีเรื่อ สีหน้าเขินอายคล้ายคนกำลังทำเรื่องไม่ดี

เธอยั่วเขาชัด ๆ

นี่คือการเอาคืนของลูมีนไม่ผิดแน่

ดูเหมือนเธอจะใช้เจ้ากล่องถ่ายรูป ถ่ายด้วยตนเอง เพราะดูมุมแล้วไม่มีคนอื่นช่วยถ่ายแน่นอน

‘ฉันคิดถึงคุณ’ ข้อความสั้น ๆ แนบมากับรูปใบนั้น

อายาโตะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในใจคันยุบยิบเหมือนโดนมดนับร้อยไต่

คิดเพียงแต่ว่าหากเธอกลับมาถึงท่าเรือที่ริโตวเมื่อไหร่ เขาจะต้องต้อนรับการกลับมาของเธออย่างดีแน่นอน

✿✿✿✿✿✿

Talk : แค่อยากเห็นน้องลูมีนใส่ชุดคุณฮินะ+สองคนนี้แกล้งกันไปแกล้งกันมาเฉย ๆ ค่ะ แอ๊ะ พล็อตกาวรายวัน ไม่มีอะไรมากค่ะ T________T