CW : canon compliant,ตัวละครทั้งสองตัวเป็นคู่รักกัน,อาจจะหลุดคาร์แรกเตอร์,ตัวละครแสดงพฤติกรรมอยากครอบครองอีกฝ่าย,เน้นเนื้อหาทางเพศไม่เน้นพล็อต,การใช้ปากกระตุ้นอารมณ์,การให้ความยินยอมร่วมเพศคลุมเครือ,การสอดใส่โดยไม่มีการป้องกัน

✿✿✿✿✿✿

วันนี้ลูมีนก็มารับคำขอจากทางชาวเมือง และคำร้องขอให้ปราบปรามศัตรูจากกรมยาชิโระอีกครั้ง

ทุกสัปดาห์ นักเดินทางสาวจะเดินทางมาที่คฤหาสน์คามิซาโตะ เพื่อที่จะรับภารกิจผ่านทางคุณมาดาราเมะ เฮียคุเบ

เมื่อเดินเข้ามา เงาร่างอันคุ้นเคยก็เข้ามาอยู่ในสายตา อายากะและโทมะกำลังคุยกันอยู่ที่ลานรับรองแขกของตระกูลคามิซาโตะ ประจวบเหมาะกันกับที่ลูมีนกำลังเลี้ยวเข้าไปพูดคุยกับฝ่ายกิจการทั่วไป

“อายากะ โทมะ?” ไปม่อนส่งเสียงร้องทักทั้งสองคน ดูเหมือนคนทั้งคู่กำลังอยู่ในการสนทนาที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งรอบข้าง

เจ้าหญิงกระเรียนขาวละสายตาจากพ่อบ้านตระกูลคามิซาโตะ หันไปสบตากับลูมีนพอดี

“นักเดินทาง? ไปม่อน?” เธอเดินตรงมาทางที่ไปม่อนกับลูมีนยืนอยู่อย่างไม่เร่งร้อน

“วันนี้มารับภารกิจจากฝ่ายกิจการทั่วไปหรือคะ” รอยยิ้มหวานผลิบนดวงหน้าสวย โทมะเดินตามหลังคุณหนูของตัวเองมา โดยปรกติแล้วพวกเธอจะไม่ค่อยได้เจอเจ้าบ้านบ่อยนัก นั่นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะอายากะกับโทมะต่างมีงานที่ต้องดูแลรัดตัว

ลูมีนเม้มปากส่งยิ้ม พยักหน้าเป็นการตอบ

“มีเรื่องกังวลอยู่เหรอ” ลูมีนทักเพราะสีหน้าของอายากะดูไม่สู้ดีนัก

“ลูมีนนี่…ช่างสังเกตจริง ๆ เลยนะ” อายากะว่า ในน้ำเสียงติดหัวเราะเล็กน้อย เธอกับโทมะมองตากันก่อนจะถอนหายใจโดยพร้อมเพรียง

“นั่นสิ ดูโทมะกับอายากะเครียด ๆ นะ มีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยได้ไหม” เพื่อนตัวจิ๋วเสนอความช่วยเหลือเอาเองจนลูมีนต้องเอาศอกถองสีข้างไปม่อน

“เอ๋ อะไรอะ ไปม่อนก็เป็นห่วงทั้งสองคนนี้ไหม”

“ขอบคุณนะ ไปม่อน” อายากะมองไปม่อนแล้วคลี่ยิ้มบาง

“ช่วงนี้กรมยาชิโระวุ่นวายอยู่กับการจัดงานเทศกาลประจำปี ท่านพี่ก็เลยไม่ค่อยพักผ่อน ไม่รู้จะโหมงานหนักไปเพื่ออะไร” คุณหนูตระกูลคามิซาโตะบ่นเรื่องที่อึดอัดใจออกมา แต่เพราะเป็นเรื่องภายใน จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะโดนโทมะสะกิดแขนเตือน

“ไม่เป็นอะไรหรอก ลูมีนเป็นเพื่อนของพวกเรานะ” อายากะมองหน้าโทมะสลับกับลูมีน เธอเข้าใจความหมายของโทมะดี แต่นี่พูดเท่าไหร่อายาโตะก็ไม่ฟังพวกเธอเลยแม้แต่น้อย

นักเดินทางสาวได้แต่พยักหน้ารับฟังเงียบ ๆ

“อีกอย่าง พวกเขาเคยเจอกับท่านพี่แล้ว แถมได้ยินคนดูแลในบ้านบอกว่าพวกเขาสนิทสนมกันนี่ พูดให้ลูมีนฟังก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรสักหน่อย!” อายากะยู่ปาก ตีมือโทมะเบา ๆ

“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับคุณหนู แต่…นายท่าน” โทมะโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูอายากะ พลางบุ้ยบ้ายไปที่ประตูคฤหาสน์

ร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบขุนนางสีขาวปรากฏขึ้นด้านหน้า ใบหน้าหล่อเหลามีร่องรอยความอิดโรย ขอบตาคล้ำเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังยิ้มแย้ม

“โอ้ มีประชุมอะไรกันหรือวันนี้ คึกคักเชียว ผมร่วมด้วยได้ไหม” อายาโตะก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสี่

“ท่านพี่?!” อายากะเลิ่กลั่ก อุทานออกมาเสียงดัง พอหันไปมองโทมะก็อ่านริมฝีปากได้ว่า

‘ผมบอกแล้ว’

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมทำท่าตกใจเหมือนเห็นวิญญาณเสียอย่างนั้น” อายาโตะมองน้องสาวของตนเอง ความงงงันฉายอยู่ในแววตาสีอ่อน

อายากะสั่นศีรษะ ส่งยิ้มแห้งให้กับพี่ชาย

“ไม่มีค่ะ ท่านพี่ได้พักผ่อนบ้างหรือยัง”

อายาโตะนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“ตอนแรกว่าจะออกมาสูดอากาศภายนอก อุดอู้อยู่ในห้องทำงานอย่างเดียวทั้งวันแล้ว แต่เห็นวันนี้คนเยอะแยะเลยเข้ามาทักทาย” เขาว่าก่อนจะหันเหความสนใจมาที่นักเดินทางสาว เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์สั้น

ดวงตากลมโตสีอำพันวาวแววก็กำลังมองมาที่เขาอยู่เช่นกัน

ริมฝีปากอายาโตะหยักเป็นรอยยิ้ม

“ลูมีน ไม่ได้เจอกันเสียนาน”

“ค่ะ” เธอพึมพำตอบรับ หลุบตาลงต่ำ

เขาพูดว่าไม่ได้เจอกันนาน แต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาเจอกันออกจะบ่อยหรือ ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เธอกับเขาเข้าไปช่วยกันแก้ไขปัญหาระหว่างคุโจว คามาจิและฮิอิรางิ จิซาโตะ พวกเขาก็ได้มีโอกาสเจอกันตลอดตอนที่เธอมารับภารกิจกับฝ่ายกิจการทั่วไปของกรมยาชิโระ

ไม่รู้ว่ามันบังเอิญจริงหรือว่าเขาจงใจกันแน่ สิ่งที่คามิซาโตะ อายาโตะจะทำคงมีการคำนวณไว้หมดแล้ว

จนกระทั่งวันหนึ่งอายาโตะก็พูดกับเธอ ว่าเขาสนใจ เขาอยากฟังเรื่องของเธอ แต่ไม่ใช่เรื่องการเดินทางในเทย์วัต

เป็นเรื่องที่เก่ากว่านั้น เรื่องภูมิหลังของเธอ

‘คนที่มีพลังแข็งแกร่งเช่นเธอ ขนาดเทพเจ้ายังยอมรับ ทำไมผมถึงจะไม่สนใจละ’ สีหน้าไม่อนาทรทุกข์ร้อนใจของอายาโตะทำให้คิ้วของลูมีนกระตุก

‘คุณคงไม่กะใช้ฉันไปงัดข้อกับใครหรอก ใช่ไหม’

คำถามนั้นจากหญิงสาวต่างถิ่นผู้หนึ่งทำให้เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง

‘ระแวงหรือ’

‘เป็นแค่คำถามค่ะ’ ลูมีนว่าไปอย่างนั้น เธอไม่กล้ามองสบตาเขาตรง ๆ

ราวกับว่าถ้าเกิดยังมองนัยน์ตาสีอเมทิสต์นั่นต่อ เธอคงเล่าทุกอย่างออกไป

‘ผมไม่ทำแบบนั้นกับเพื่อนของอายากะหรอกครับ’

อย่างกับว่านี่คือคำสัญญาจากเขา คามิซาโตะ อายาโตะ

เขาไม่ทำให้น้องสาวตนเองต้องผิดหวัง อีกประการ เขาไม่ได้หวังผลประโยชน์อะไรจากเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นความสงสัยใคร่รู้ที่ผุดขึ้นมา หลังจากได้พูดคุยกับลูมีน

นับวันมันก็ยิ่งมากขึ้นเมื่อพบหน้ากัน คล้ายมีแรงดึงดูดจากหญิงสาวผู้นี้

ลูมีนช้อนตาสบกับเขา เผยรอยยิ้มหวานบนดวงหน้าเล็กชวนให้หัวใจของคนมองวิบไหว

‘อายากะมีพี่ชายแบบคุณเป็นโชคดีจริง ๆ ’ อย่างน้อยใต้ปีกของอายาโตะก็ไม่มีใครรังแกเธอได้ หวนให้ลูมีนนึกถึงพี่ชายของตนที่คอยยืนอยู่เบื้องหน้า แผ่นหลังของอีเธอร์…

รำลึกอดีตที่เคยออกเดินทางด้วยกันทีไร ก้อนเนื้อในอกซ้ายก็หดเกร็ง ลูมีนเผลอยกมือขึ้นมาทาบกดไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ แววตาฉายความรวดร้าว

อายาโตะคอยสังเกตสีหน้า ท่าทีของนักเดินทางสาวตลอดการสนทนา เห็นแววความเศร้าหมองผ่านดวงตากลมโตก็อดไม่ได้ เขายกมือใหญ่ทาบลงบนศีรษะเธอลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

‘ถ้าคุณมีเรื่องทุกข์ใจ ผมยินดีจะช่วยนะครับ’

‘ไม่เป็นอะไรค่ะ’ เพราะเรื่องนี้ ถึงที่สุดอย่างไรแล้วเธอก็ต้องเป็นคนค้นหาเอง

‘แค่คุณอยู่ตรงนี้ก็ถือว่าช่วยฉันได้แล้ว’ โดยเฉพาะเวลานี้ เวลาที่เธอเผลอเห็นภาพของเขาซ้อนกับพี่ชายตัวเอง

อิจฉาคนที่ยังคงได้อยู่กับครอบครัวตนเอง ลูมีนได้แต่เก็บงำเอาไว้

มือของอายาโตะชะงัก เขาจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างเธอ ลูมีนกำลังเงยหน้ามองบอร์ดประกาศภารกิจและคำขอของชาวเมืองอยู่ จึงไม่ทันสังเกตรอยยิ้มที่มุมปากอันเปี่ยมไปด้วยเลศนัย

‘ผมเป็นพี่ชายให้กับอายากะได้แค่คนเดียวนะครับ’ อายาโตะรู้ว่าเธอตามหาคนในครอบครัวอยู่

ลูมีนแปลความหมายมันไม่ออก จึงตอบรับออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

‘ก็คุณคือคามิซาโตะ อายาโตะนี่ จะเป็นพี่ชายใครได้อีกคะ? ’ ใบหน้าใสซื่อของหล่อนทำให้เขาอยากแกล้งใจจะขาด

ถูกต้อง เขาไม่เป็นพี่ชายให้คนอื่นหรอก นอกจากอายากะน้องสาวคนเดียวของตน

‘เข้าใจก็ดีแล้ว’ อายาโตะว่าแค่นั้นแล้วหันไปสนใจเจ้าหน้าที่ฝ่ายกิจการทั่วไปที่พึ่งเดินเข้ามา

ลูมีนเพิ่งจะมาเข้าใจความหมาย ‘พี่ชายของอายากะ’ คนเดียวก็ภายหลัง เธอนึกเสียใจที่ทำให้เขาดูออกว่าเธอโหยหาครอบครัวตัวเอง

ไม่พอยังตกลงมาในหลุม มีความสัมพันธ์ที่จะเรียกว่าคนรักกันกับเจ้ากรมยาชิโระ

เธอกับเขายังไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้รับรู้ แม้กระทั่งไปม่อน อายาโตะเองก็คงยังไม่ได้บอกน้องสาวและคนสนิทแบบโทมะเช่นกัน

“อย่าหักโหมงานมากนะคะ” ลูมีนพูดกับเขาก่อนจะสะกิดไปม่อน บอกลาอายากะกับโทมะแล้วเดินหลังตรงแหน็วไปทางเฮียคุเบ โดยไม่หันกลับมามองที่คนกลุ่มนั้นอีกเลย

อายาโตะส่งสายตามองไล่หลังเธอไป

“ท่านพี่ นอนพักบ้างเถอะค่ะ งานที่เหลือก็แค่เรื่องเล็กน้อยเอง ให้น้องกับโทมะจัดการดีกว่า” น้องสาวยังคงกังวลว่าช่วงสองสามวันมานี้อายาโตะแทบไม่ได้นอนเลย ไฟในห้องทำงานของเขาสว่างโร่ยันรุ่งสาง

“อืม” อายาโตะย้ายความสนใจมาที่อายากะ พึมพำตอบรับความห่วงใย ปลายหางตายังคงมองร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวสะดุดตา ยืนคุยกับเฮียคุเบพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปดูรายละเอียดที่ฝ่ายกิจการทั่วไปยื่นให้

เรียวปากบางเม้มเข้าหากันจนสนิท คิ้วขมวดมุ่น เขาหมุนตัวหันหลังเดิน แต่ก่อนจะเข้าไปด้านในคฤหาสน์ อายาโตะยังคงเหลียวมองลูมีนกับเพื่อนสนิทตัวจิ๋วของหล่อน

เพียงแค่เขาส่งเสียงกระแอมไอ นินจาผู้หนึ่งก็ปรากฏกาย พร้อมคุกเข่ารับคำสั่ง

“บอกเธอว่าให้มาที่คฤหาสน์คามิซาโตะเย็นนี้”

“ขอรับนายท่าน”

✿✿✿✿✿✿

ลูมีนไม่คิดว่าตนเองจะได้กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลคามิซาโตะอีกครั้งในวันเดียวกัน หลังจากได้รับคำพูดของอายาโตะ ผ่านคนในชูมัตสึบังว่าให้เธอมาพบเขาที่นี่คนเดียว นักเดินทางสาวก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก

อายาโตะมักใช้วิธีนี้เรียกให้เธอไปหาอยู่บ่อย ๆ

ลูมีนบอกไปม่อนว่าวันนี้อาจจะกลับช้า ไปม่อนเองก็รับคำจะดูแลกาน้ำชาให้อย่างดี นักเดินทางสาวยิ้มให้กับเพื่อนตัวจิ๋ว

พอฝากฝังทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอจึงออกจากมิติเนรมิต เดินทางมายังบ้านตระกูลคามิซาโตะ

ยามดึกผู้คนเริ่มบางตา แต่ด้านในยังคงมีเวรยามหนาแน่น พอแจ้งแก่คนเฝ้าหน้าประตูว่ามาพบผู้นำตระกูลตามนัดหมาย ลูมีนก็เดินเข้ามาได้อย่างง่ายดายเช่นทุกครั้ง

สองขายังไม่ทันก้าวไปหลังฉากกั้น สองแขนแกร่งก็รวบเอวคอดเข้ามากอดเอาไว้ กลิ่นกายบุรุษอันแสนคุ้นเคยอาบร่างลูมีนจนทำให้ร่างทั้งร่างร้อน

“คุณอายาโตะ ฉันตกใจนะคะ” ลูมีนกระซิบเสียงแผ่ว ใจเธอหล่นวูบ

“ในห้องนี้ก็มีแค่ผมกับเธอเอง คิดว่าใครหรือ” อายาโตะฝังจมูกโด่งของตนลงบนกลุ่มผมสีบลอนด์สลวย เขาสูดเอากลิ่นดอกไม้หอมจาง ๆ จากเรือนผมนุ่ม ความรู้สึกสบายแทรกซึมไปทุกอณู เพียงแค่ได้กลิ่นเธอ อายาโตะรู้สึกผ่อนคลาย ความเครียดที่สะสมมาเหมือนโดนระบายออก ในอกเต้นดังระรัว

เขาโหยหาเธอมากกว่าที่ตนเองคิด

ลูมีนเขินอาย พวงแก้มแดงระเรื่อ แสงไฟสีส้มอ่อนวูบไหว เงาของคู่รักกอดรัดพาดอยู่บนฉากหลังที่มีสัญลักษณ์ตระกูลคามิซาโตะ

ถึงจะเป็นช่วงเวลาหลายเดือนที่เขากับเธอตกลงคบหากัน แต่จะอย่างไรก็ไม่ชินกับการปฏิบัติตัวเช่นนี้ของเขาเลยแม้แต่น้อย

คงเพราะ…ลูมีนไม่ได้คิดจะลงหลักปักฐานที่ใด เธอเป็นนักเดินทาง ส่วนเขาเป็นเจ้ากรมยาชิโระ หนึ่งในสามมหาอำนาจแห่งอินาซุมะ การที่ความรักของทั้งสองคนรู้กันอยู่แค่สองคน

ก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว หากสักวันหนึ่งต้องจากกัน เธอกับเขาจะได้ไม่เหมือนมีบ่วงมารัดคอ

“ไม่ได้คิดว่าจะมีคนอื่นนอกจากคุณหรอกค่ะ”

“แต่คุณทำแบบนี้บ่อย ๆ ใจฉันจะหายเอานะ” ใบหน้าน่ารักงอง้ำ ลูมีนพูดเสียงดุ อายาโตะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ชายหนุ่มใช้สองมือจับที่เอวเล็ก ออกแรงเล็กน้อยอุ้มเธอขึ้นมาจนเท้าลอยจากพื้น พาหล่อนไปวางไว้บนโต๊ะทำงานตัวยาวเตี้ยของตน ที่พึ่งมีคนมาทำความสะอาด

ลูมีนทำหน้างง ตั้งท่าจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานของเขา แต่โดนเขากดเอาไว้ให้อยู่ที่เดิม อายาโตะนั่งลงตรงหน้าเธอ เอาหัวหนุนนอนตักนิ่ม ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง สีหน้าของเขาดูสบายขึ้นเมื่อทำเช่นนี้ ลูมีนจึงไม่ได้ขัดขืนอะไร

“คุณได้พักผ่อนบ้างหรือยัง” ปลายนิ้วของหญิงสาวลูบไล้คิ้วโก่งได้รูป แพขนตาหนากระพริบ

“พึ่งได้พักตอนนี้” เขาว่าพลางโอบกอดร่างแบบบางแนบแน่น

ลูมีนอมยิ้ม ปลายนิ้วของเธอเลื่อนไปตรงหน้าผาก ปัดผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขาให้

ความเงียบโรยตัว ภายในห้องไม่มีเสียงอื่นนอกจากเสียงลมหายใจของคนสองคน ลูมีนได้แต่มองเขาหลับตาพริ้มนอนพัก พลางใช้นิ้ววาดคิ้ว ไล้เลื่อนต่ำลงมาที่ปลายจมูก จากนั้นก็ริมฝีปาก…

ทันใดที่เธอสัมผัสกับความนุ่มบนปากบางของชายหนุ่ม ลูมีนก็เตรียมจะชักมือกลับ เพียงแต่ไม่ทันเสียแล้ว

อายาโตะยึดข้อมือเธอเอาไว้ ส่งนิ้วผอมเข้าปากตนเองก่อนจะดูดดึงมันเบา ๆ เขาเหลือบมองนักเดินทางสาว

ใบหน้าลูมีนแดงซ่าน เธอเม้มริมฝีปากสลับเป็นกัด กลั้นเสียงครางจนท้ายที่สุดไม่อาจทน เสียงครางแผ่วหวานเล็ดลอดออกจากริมฝีปากอิ่ม

ดั่งเชือกกระตุกให้ความอดทนของอายาโตะขาดผึง เขาเลียริมฝีปาก ผละออกจากตักที่หนุนนอน ก่อนจะใช้ทั้งสองมือแยกเรียวขาของลูมีนออกจากกัน ดึงรั้งกางเกงขาสั้นของหล่อน ถอดออกด้วยความรวดเร็วจนเหลือเพียงกางเกงชั้นในทักทายสายตาคม

เพลิงในนัยน์ตาของอายาโตะสว่างวาบ ใช้เพียงนิ้วเดียวก็เกี่ยวรูดมันลงมาครึ่งขาเธอแล้ว

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือส่วนซ่อนเร้นของหญิงสาว กลีบสองข้างปิดสนิทเริ่มมีน้ำใส ๆ เยิ้มออกมา

“ว้าย! คุณอายาโตะ!” ลูมีนเตรียมจะหุบขา แต่เขาเอาตัวเข้ามาแทรกก่อน กลายเป็นว่าเธอใช้สองขากอดรัดร่างบุรุษผู้นี้ไปเสียได้

เขาสูดหายใจเข้า ก่อนจะซุกหน้าลงไปตรงกลางระหว่างขาเรียวทั้งสองข้างของลูมีน นิ้วโป้งทั้งสองข้างแยกกลีบสีชมพูอ่อนออกจากกัน จนเห็นโพรงสีหวาน

อายาโตะไม่รอช้าเขาแนบหน้าเข้าไปใกล้ ส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจด้านในอันคับแคบ ชื้นอุ่น

ร่างของลูมีนสะท้านเฮือก ตั้งแต่ปลายนิ้วเท้ายันศีรษะเหมือนโดนปฏิกิริยาชาร์จไฟฟ้า สองขาเกร็งจนสั่น ความหฤหรรษ์แล่นไปทั่วสรรพางค์กาย ลิ้นของเขาขยับอย่างชำนิชำนาญ สำรวจส่วนลึกภายใน แตะจุดที่อ่อนไหว ลิ้มชิมรสชาติอันหวามไหวจากกายสาว

“คุณ–อายาโตะ—อื๊อ!” ลมหายใจของลูมีนขาดห้วง หัวใจเต้นถี่ หญิงสาวสูดปากแหงนหน้าขึ้นด้วยความเสียวซ่าน

หวาน เป็นรสชาติที่เขาชมชอบยิ่งนัก

อายาโตะตื้นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ ท่อนล่างเริ่มลุกขึ้นมาประท้วงจนอึดอัด เขาหายใจหอบกระชั้น เลียดูดจุดกระสันของหญิงสาวจนเธอต้องโน้มตัวมากอดเขาเอาไว้

หน้าโต๊ะทำงานของเขาไม่กว้างพอจะให้คนคนหนึ่งนอนลงไป ด้วยความที่ลูมีนกลัวตนเองจะตก จึงทำได้เพียงแค่กอดเขาแน่น แต่ยิ่งทำแบบนั้น มันก็เหมือนการยั่วยวนผู้ชายคนนี้

อายาโตะเลื่อนสองมือที่โอบกอดเธอเอาไว้ ลงมาที่สะโพกไปจนถึงบั้นท้าย แล้วขยำเล่น

“อ่า อ่า…อ๋า คุณอายาโตะ!” ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งพร่าพราย ในหัวปราศจากความคิดอื่น นอกจากชื่อของเขา ลูมีนก็ไม่นึกถึงอะไรอีก ปล่อยให้ตนเองจมจ่อมกับความสุขที่เขามอบให้

ชายหนุ่มละออกมาจากกลีบสีชมพูอ่อน เลียริมฝีปากก่อนจะลูบแผ่นหลังเธอแผ่วเบา ถือโอกาสปลดชุดด้านบนของเธอจนร่างกายเธอไร้การปกปิด

ร่างขาวเปลือยเปล่าอวบอัดอวดแก่สายตาราวกับหมาป่าของอายาโตะ

ราวกับเลือดทั้งร่างโดนต้ม เดือดพล่าน แต่เขาก็ยังทำใจเย็น ปลดกางเกงท่อนล่างออก

“ลุกขึ้นมาสิครับ” เขาออกคำสั่ง

ลูมีนทำตามอย่างว่าง่าย อายาโตะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “ทีนี้หันหลังไป”

ลูมีนหันหลังให้เขาตามที่เขาบอก

“เธอเป็นคนฉลาดเข้าใจได้ง่ายจริง ๆ” สองมือของอายาโตะจับสะโพกกลึงของหญิงสาวไว้แน่น จ่อท่อนแกร่งไว้ที่ปากทางรักที่มีน้ำขาวใสไหล

อายาโตะจุ๊ปาก “เป็นร่างกายที่อ่อนไหวเสียเหลือเกิน”

ก่อนจะแทรกกายแกร่งเข้าไปในช่องทางรัก ดันมันเข้าไปจนสุดทาง เติมเต็มความอบอุ่นให้ร่างกายของคนทั้งสองจนร้อนฉ่า เงาด้านหลังฉากแปรเปลี่ยนเป็นกายของคนทั้งคู่กำลังเชื่อมต่อกัน เกิดเป็นเสียงเสียดสีอันลามก ตามจังหวะการขยับกายอันเร่าร้อนดังก้องปะปนกับเสียงลมหายใจ

“อื๊อออ!!” ลูมีนกัดริมฝีปากแน่น แต่ก็ไม่อาจจะกลั้นได้ เธอส่งเสียงครางผะแผ่ว หอบหายใจแฮ่ก

อายาโตะกลืนน้ำลายลงลำคอจนลูกกระเดือดขยับขึ้นลง เหงื่อเม็ดใหญผุดพรายเต็มหน้าผากกว้าง มือข้างหนึ่งลูบไล้ที่บั้นท้ายงอนงามนั่นแล้วบีบมันทีหนึ่ง

“ท่านพี่ อยู่ในห้องหนังสือหรือเปล่าคะ” เสียงหลังฉากกั้นดังขึ้น

ลูมีนสะดุ้งเฮือก รีบยกมือทั้งสองข้างมาอุดปาก อายาโตะนึกขันเล็กน้อย เขาขยับท่อนล่างกระแทกเข้าไปอีกครั้ง

“อ๊ะ!”

“เอ เสียงอะไรน่ะ ทำไมคุ้นจัง ท่านพี่มีแขกหรือคะ”

“เปล่าหรอก เสียงลูกแมวน่ะ มันหลงเข้ามา” อายาโตะตอบกลับไป ในขณะเดียวกันท่อนล่างก็ยังขยับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

ลูมีนต้องกัดฟันแน่น เอามือลงมายันไว้กับโต๊ะแทนเพื่อไม่ให้ตนเองเสียหลักล้มลงไปเสียก่อน ขาทั้งสองขาสั่นพั่บ ๆ ปฏิกิริยาของร่างกายนักเดินทางสาวตอบรับชายหนุ่มดียิ่งนัก ยิ่งเธอรู้ว่าคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นนั่น ด้านในหล่อนยิ่งรัดท่อนแกร่งของเขาแน่นราวกับต้องการโอบมันเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ไปไหน ส่งผลให้อายาโตะยิ่งโถม ขยับเอวรัวเร็วไม่หยุด

“ลูกแมวหรือ ขอเข้าไปดูได้ไหมคะ หรือจะให้โทมะหานมให้”

ลูมีนตกตะลึงพรึงเพริดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทุกที

“มันหนีไปแล้ว พี่จะเข้านอนแล้วอายากะ” อายาโตะพยายามปรับเสียงให้เป็นปรกติ

เสียงฝีเท้าชะงักงัน

“ท่านพี่ไม่สบายหรือเปล่า เสียงดูไม่ค่อยดีเลย ไม่เป็นอะไรแน่ ๆ ใช่ไหมคะ” อายากะส่งเสียงถามย้ำให้แน่ใจ

“อืม พี่จะพักแล้ว ไม่ต้องห่วง” เขายังคงกระหน่ำขยับเอวสอบ มองดูกายแกร่งตนเองแทรกเข้า ๆ ออก ๆ ผ่านกลีบคล้ายดอกบัวตูมของหญิงสาว มองก้นขาวนวลเด้งไปมาอย่างเพลินตา

ช่างเป็นการพักผ่อนที่มีประสิทธิภาพที่สุด เท่าที่อายาโตะเคยได้รับมา

“อื๊อออ” ลูมีนใกล้จะขาดใจ ร่างกายเครียดขึง เธอเกรงว่าจะส่งเสียงที่ทำให้อายากะสงสัยออกไปได้อีกครั้ง ก็ได้แต่กัดริมฝีปากอดทน

“ถ้าอย่างนั้น ฝันดีนะคะ”

อายากะจากไปแล้ว แต่ลูมีนก็ยังกลั้นเสียงเอาไว้ อายาโตะอมยิ้มขำ เขาโน้มตัวลงไปทาบทับกับแผ่นหลังเนียนเรียบ ชุ่มไปด้วยเหงื่อ จูบซับไปตามหัวไหล่ ท่อนล่างก็ยังคงขยับ เพียงแต่เปลี่ยนเป็นจังหวะเนิบนาบแต่ยังคงความถี่ ด้านในของหล่อนก็ยังคงรัดรึงส่งความรู้สึกวาบหวาม แทรกซึมไปทั่วทุกอณูในร่างกาย

คนตัวเล็กร้องครางฮือ ขาสองขาเริ่มอ่อนปวกเปียกจนแทบจะหยัดยืนไม่ไหว

“เป็นอะไรไปครับ” เขากระซิบพลางกัดใบหูเธอเป็นการหยอกเย้า

“จะ จะเสร็จแล้วค่ะ” เสียงของนักเดินทางสาวขาดห้วง ปอยผมสีบลอนด์แนบกับแก้มเปียกเหงื่อ

“ยังไม่อนุญาตครับ” อายาโตะพูดกลั้วหัวเราะ เขาขบติ่งหูเธอเบา ๆ ก่อนจะกระแทกกายแกร่งเข้าไปจนสุดทางอีกครา

“คุณอายาโตะ!?”

คนคนนี้แกล้งกันชัด ๆ ทำไมเขาถึง…!

ในที่สุดลูมีนก็ทนไม่ไหว ทรุดร่างลงไปกับพื้น อายาโตะใช้แขนข้างหนึ่งรองรับเธอเอาไว้ แล้วพลิกให้เธอนอนหงายหน้าขึ้นมา พร้อมจับขาทั้งสองข้างขึ้นพาดไหล่ตน

“ต้องฝากเธอแล้วลูมีน” ดวงตากลมโตสีอำพันฉ่ำวาวมองนัยน์ตาคมเจ้าเล่ห์ ดุจสัตว์ล่าเนื้อของผู้นำตระกูลคามิซาโตะ

“การพักผ่อนของผมจะมีประสิทธิภาพมากกว่านี้ ถ้าเธอให้ความร่วมมือ” ขณะที่พูดเขาก็จับแก่นกายจ่ออยู่ที่ปากทางรักของหญิงสาว

“ทั้งคืน” จบประโยคชายหนุ่มก็โถมรุกครอบครองร่างกายของลูมีน เธอถูกอาบไปด้วยกลิ่นกายของเขา คามิซาโตะ อายาโตะ ทุกซอกทุกมุมเขาจะทำให้เธอติดกลิ่นของเขาไป

เพื่อที่คนที่เข้าใกล้นักเดินทางสาวผู้นี้ รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว

✿✿✿✿✿✿

Talk : ช่วงนี้พล็อตหลั่งไหลมากค่ะ และเราคงจมอยู่กับเรือนี้ไปอีกนาน ลงหลุมลึกไปแล้ว T____T อะไรก็อายาโตะลูมีน ส่วนตัวยิ่งเล่นเควสเรายิ่งชงกับลูกสาวเลยค่ะ ไปอวยพรงานแต่งชาวบ้านยังไงให้เหมือนพาภรรยาไปอวยพร 

ถ้าชอบทิ้งคอมเม้นไว้ได้นะคะ ลงสองที่คือรี้ดเฮ้าส์กับรี้ดอะไรท์ค่ะ