เธอหยิบลูกปัดถุงใหญ่ออกมาถุงหนึ่ง ก่อนคว่ำเทมันทั้งหมดลงในกองไฟ

"เท่านี้เพียงพอให้ท่านอิ่มท้องหรือไม่" เธอเอ่ยกับเงาดำจากบรรพกาล

ปิศาจไม่ตอบคำถามนั้น หากมันแสดงท่าทีพอใจ

เด็กสาวยิ้ม

"ข้ายินดีที่ท่านพอใจ หากข้ามอบลูกปัดแก่ท่านอีก ท่านจะยินดีช่วยเหลือพวกข้าอีกหรือไม่" เธอถาม

ปิศาจกรีดนิ้วคดงอที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มควันดำมืดของตนผายออกในลักษณะของการเชื้อเชิญ ก่อนหายตัวไปพร้อมๆ กับเสียงเปรี๊ยะครั้งสุดท้ายของลูกปัดที่ไหม้ไฟ

.

.

.

มนุษย์โปรยลูกปัดลงบนกองไฟเพื่อเรียกพวกเรามา ราวโปรยเศษข้าวเรียกนก โปรยเศษขนมปังเรียกปลา

พวกข้าบางคนต่อต้านการไปตามคำเรียกนั้น ทนอยู่กับความหิวโหยอย่างน่าเวทนา

"ข้ายอมอดตายดีกว่าลดตัวลงไปรับใช้พวกมัน" ผู้ต่อต้านคนหนึ่งบอกกับข้าเช่นนั้น

หากเรื่องเลวร้ายที่แท้จริงนั้นไม่ใช่การที่พวกเขาจะหิวโหยจนตาย พวกเขาจะหิวเจียนตาย แต่ไม่ตาย ธรรมชาติของพวกเราไม่อาจตาย หนึ่งเพราะพวกเรานั้นไม่เคยมีชีวิตมาแต่ต้น สองเพราะเราเป็นบริวารอันเป็นที่รักยิ่งของผู้เป็นนายเหนือชีวิตทั้งปวง ท่านของเรานั้นยินยอมให้เราหิว แต่ไม่ยินยอมให้เราตาย

ผู้ไม่ตอบรับต่อลูกปัดที่ไหม้ไฟล้วนหิวโหยทรมาน หากไม่เคยมีใครตาย

เสียงลูกปัดลั่นดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความเงียบเชียบเวิ้งว้างแห่งพวกเรา

ข้าลุกขึ้น และเพราะไม่มีผู้ให้ตอบรับต่อเสียงเรียกของลูกปัดอีก ข้าจึงออกไปยังโลกของมนุษย์อีกครั้ง

"เป็นท่านที่มาอีกครั้ง" เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น แผ่วเบาไร้กำลัง หากก็ไร้ซึ่งความกลัว ไร้ซึ่งความตกใจ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ของนาง ปิศาจคิด และเมื่อกางกรงเล็บออกเพื่อให้ผู้ทำพิธีเอ่ยความปรารถนาของตน ปิศาจก็พบว่าเธอคนนั้นเป็นคนคนเดียวกับเด็กสาวที่เรียกมันออกมากลางทะเลทรายเมื่อไม่กี่ครั้งก่อนหน้า

ปิศาจไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร กาลเวลาของที่แห่งนี้และที่ของมันนั้นไม่เท่ากัน คงนานมากพอดูสำหรับนาง เพราะในเวลานี้เด็กสาวผู้มีแววตาแน่วแน่ผู้นั้นกลายเป็นแม่เฒ่าผู้มีแววตาแน่วแน่กร้าวแกร่งไปแล้ว

มือเหี่ยวย่นของหญิงชราเกาะกุมลงบนกรงเล็บคดๆ งอๆ เล็บหนึ่งของมัน ดึงให้ร่างขมุกขมัวในหมอกควันนั้นขยับออกที่ที่มันยืนอยู่

เงาดำแห่งบรรพกาลเพิ่งรู้ตัวว่าตนถูกเรียกออกมาจากไฟในเตาปรุงอาหาร มันไม่เคยถูกเรียกออกมาในที่ที่บ่งบอกถึงความสงบขนาดนี้มาก่อน

มนุษย์พามันไปหยุดลงที่ข้างเปลเล็กๆ เปลหนึ่ง

มีมนุษย์อีกคนนอนหลับอยู่ในนั้น

"เวลาของข้าจะหมดแล้ว ท่านผู้ดำรงมาแต่บรรพกาล ท่านจะช่วยเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตขึ้นมาอย่างดีได้หรือไม่"

ปิศาจกรีดนิ้วของตอนออกเป็นการตอบรับ

หญิงชรายิ้ม เธอกล่าวขอบคุณ กล่าวขอโทษ โยนลูกปัดที่ทำขึ้นเป็นพิเศษอย่างยิ่งลงในเตาผิงข้างผนัง และเมื่อเสียงลั่นครั้งสุดท้ายของลูกปัดที่ไหม้ไฟเงียบลง ปิศาจแห่งบรรพกาลก็กรีดร้องออกมา

ร่างอันไม่เป็นรูปร่างของปิศาจบิดเบี้ยว

ลูกปัดพิเศษชิ้นนั้นเป็นพิษต่อมัน ลวดลายบนนั้นบังคับให้มันมีรูปร่าง ให้มันพิทักษ์ ให้มันไม่อาจจากไป

ปิศาจกรีดร้องในขณะที่ร่างอันฟุ้งกระจายของมันถูกเวทมนตร์ของมนุษย์บีบอัดให้อยู่ในรูปร่างอันมั่นคง

กรงเล็บหดสั้น คมเขี้ยวทื่อทึม ร่างกายอันยิ่งใหญ่ถูกบังคับไว้ในรูปร่างของมนุษย์สตรี

"มนุษย์!! " ปิศาจคำราม และพบว่าแม้แต่เสียงสำหรับเอ่ยคำนั่น ก็ไม่ใช่เสียงของมันอีกต่อไป...