บทที่ 4 นมหวาน (2)

แกร็ก!

~เมี้ยว!~

เสียงร้องราวกับกำลังโมโหของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก ที่เดินอุ้ยอ้ายเข้ามาตะปบเข้าที่เท้าของเกรซอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้สร้างความระคายเคืองใด ๆ ให้กับพ่ออัลฟ่าตัวใหญ่เลยแม้แต่น้อย กลับกันเจ้าแมวอ้วนดันถูกจับหอมจับฟัดเสียงเอง

~แง๊ว~

“หึ ๆ พ่อฟัดไม่ได้เลยรึไงครับหืม? มี้หนูหลับแล้วเหรอครับ”

เกรซปล่อยให้เจ้าแมวอ้วนเดินกลับไปนอน ยังที่ประจำของตัวเอง ก่อนที่เกรซจะเดินเข้ามายังห้องนอน

แสงจากโคมไฟอ่อน ๆ ที่ถูกเปิดทิ้งไว้พร้อมกับคนตัวเล็ก ที่หลับไปโดยมีหนังสือคาอยู่ที่มือ ใบหน้าคมจึงเผยรอยยิ้มออกมา

“อ่านหนังสือรอพี่เกรซจนเผลอหลับเลยเหรอครับ”

เกรซเดินไปหยิบหนังสือมาคั่นหน้าที่คนน้องอ่านค้างไว้ ก่อนจะเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียง จากนั้นก็เริ่มทำการก่อกวนคนรัก ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราทันที ซุกไซ้กอดหอม สอดมือเข้าไปใต้ชุดนอนตัวบาง ก่อนจะลูบไล้ผิวเนียนละเอียด ด้วยความลุ่มหลง ทั้งหอมทั้งนุ่มน่ากัดจริง ๆ

ไม่คิดเปล่า แต่เกรซปลดกระดุมเสื้อนอนผ้าซาตินของคนรักออก ก่อนจะก้มลงไปชิมความหอมหวานที่แอ่งสะดือ ปากดูดดุนจุกนมสีสวยราวกับคนหิวกระหาย

มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้กางเกงตัวบาง ก่อนที่เกรซจะยิ้มออกมา เพราะว่าคนน้องมักจะไม่ชอบใส่กางเกงในเวลาที่นอน แน่นอนว่าเขาชอบเอาเสียมาก ๆ เลยล่ะ

“อื้อออ พี่เกรซถอยหน่อย อ๊ะ!”

แรงขบกัดที่หน้าอกทั้งสองข้าง ทำเอาคนน้องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง กุมใบหน้าของพ่ออัลฟ่าแล้วงัดให้เงยหน้าขึ้นมา จากหน้าอกที่ขึ้นสีของตน

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” คนตัวเล็กทำจมูกฟุดฟิด ราวกับได้กลิ่นแปลกปลอมก่อนจะย่นหน้าใส่คนพี่ กลิ่นโอเมก้าคนอื่น?

“เมื่อกี้เองครับ ขอชิมอีกนิดได้ไหม นมหนูหวานมากเลย”

“อ๊ะ! อย่ากัดหนูเจ็บ” ความหงุดหงิด จากกลิ่นแปลกปลอมที่ติดตัวคนพี่มา ทำเอาแม่แมวน้อยเริ่มหงุดหงิด “พี่เกรซหยุดก่อน” ฝ่ามือน้อย ๆ ขยุ้มกลุ่มผมของคนรักให้เงยหน้าขึ้นมาอีกครา

“เจ็บนะคะ ไม่พอใจอะไรพี่เหรอ”

เกรซที่เห็นสีหน้าของน้อง ก็เปลี่ยนท่าทางเป็นโอบกอดคนน้องไว้ โดยเอาคางเกยอยู่บนหน้าอกของอีกฝ่าย

“หนูบอกว่าให้หยุดก่อนไง ทำไมไม่ฟังเลย”

สีหน้าที่เบะออกทำเอาเกรซหวั่นใจ ว่าตัวเองไปทำอะไรไม่ดีให้น้องไม่พอใจหรือเปล่า ยื่นหน้าเข้าไปหมายจะจูบปลอบขวัญ แต่กลับโดนฝ่ามือน้อย ๆ ดันหน้าให้ออกห่างเสียก่อน

“พี่ทำอะไรผิดไปเอ่ย” เกรซใจเสียเห็นน้องไม่ยอมให้เข้าใกล้ และพยายามดันเขาออกห่างอยู่ตลอด

“เหม็น”

“เหม็น? กลิ่นเหงื่อพี่เกรซเหรอ?”

“ไม่ใช่ กลิ่นคนอื่น ที่ติดตัวพี่เกรซมาหนูไม่ชอบ” ได้ยินแบบนั้น เกรซก็หวนนึกถึงตอนที่ตนเข้าไปประคองมุก ที่สะดุดล้มก่อนหน้านี้ กลิ่นน่าจะติดตัวมาตอนนั้น

“อ๋า~ พี่เกรซขอโทษครับ”

“กลิ่นใครครับ” สีหน้ายุ่ง ๆ ของคนรัก ทำเอาเกรซอดที่จะยิ้มดีใจออกมาไม่ได้ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นน้องหึงหวงเขา “ไม่ต้องมายิ้มเลยอยากโดนทุบเหรอ”

“ก็ดีใจที่หนูหึงพี่เกรซ กลิ่นของน้องที่กองถ่าย พอดีเขากำลังจะล้มพี่เกรซเลยเข้าไปช่วยไว้ เขาสะดุดอยู่ตรงหน้า ร่างกายมันเลยขยับเข้าไปช่วยเขาเอง”

“ไปอาบน้ำเลยครับ”

“โอเคค่ะ แต่ขอจูบหน่อยได้ไหม”

“ได้คืบจะเอาศอก”

“ได้คืบ จะเอาหนูต่างหาก”

“เดี๋ยวเถอะ ไปอาบน้ำเลยไม่งั้นไม่ให้จูบแล้ว”

“หึ ๆ จูบก่อนสิคะเดี๋ยวพี่เกรซจะไป”

“ไม่เอาไปอาบก่อนเดี๋ยวให้จูบ”

“เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ขอมากกว่าจูบนะครับ จุ๊บ!” โดนคนพี่ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

รินที่นั่งฟังเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ ก็ก้มมองหน้าอกตัวเองที่ถูกคนพี่ปลดกระดุมออกเสียจนหมด รอยจ้ำแดง ๆ ปรากฏอยู่ทั่วแผงอกของตน จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้ว เดินเข้าไปหาคนพี่ในห้องน้ำ

“หนู....” สีหน้าที่ตกใจของเกรซ ก่อนที่เจ้ามังกรที่หลับใหลจะผงาดขึ้นมา ยามที่ได้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของคนรัก เดินเข้ามาในห้องน้ำ “เข้ามาทำอะไรคะ”

ปากถาม แต่แขนกลับยื่นออกไปคว้าเอวของคนรักเข้ามาแนบชิดกับท่อนเอ็นของตัวเองเสียแล้ว

“เหนื่อยไหมครับ”

รินวาดแขนโอบกอดรอบคอของคนพี่ ก่อนที่จะถูกเกรซช้อนมือไว้ใต้ก้อนนุ่มนิ่มทั้งก้อน ยกขึ้นมาเข้าเอว ให้คนน้องได้วาดขาเกาะเขาเอาไว้ประหนึ่งลูกลิง

ก่อนที่ตัวเองจะปล่อยให้ลูกชายที่กำลังแข็งขืน ได้ถูไถร่องก้นของคนรักไปมาอยากเคลิบเคลิ้ม

“ถ้าพี่เกรซบอกว่าเหนื่อย หนูจะทำให้พี่เกรซหายเหนื่อยเหรอคะ”

“แล้วให้หนูทำได้ไหมครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ละคะ”

มือไวใจไวตลอดพ่อคนนี้ ลูกอิแม่สิช้ำหมดแล่วเด้​