​บทที่ 3 แค่นิ้วคนดี (2)

“แล้วหนูจะกลับยังไงครับ”

หลังจากที่นั่งทานอาหารทุกอย่างจนหมด เหลือไว้เพียงผลไม้กล่องใหญ่ที่คนน้องเตรียมไว้ให้ สำหรับทานระหว่างถ่ายทำช่วงหลังต่อจากนี้ก็พอ

รินจัดการเอาทิชชูเช็ดกล่องอาหารก่อนจะเก็บลงกระเป๋าที่ใส่มาในตอนแรกก่อนจะถูกเกรซรวบเอวอุ้มไปนั่งตักอีกรอบ

“หนูว่าจะโบกแท็กซี่ไปลงที่ห้างใกล้ ๆ คอนโดครับ ว่าจะแวะซื้อของก่อนเข้าห้อง ของสดในตู้เย็นไม่เหลือแล้ว เย็นนี้พี่เกรซอยากกินอะไรไหม เดี๋ยวหนูทำไว้ให้”

“อยากกินหนู”

“กินบ่อยไม่เบื่อหรือไง”

“ไม่เบื่อ หอมขนาดนี้ใครจะเบื่อ” เกรซซุกจมูกเข้าที่หลังคอของคนน้อง ที่ยังคงเรียบเนียนไม่มีรอยตีตราใด ๆ แม้จะอยากทำมากแค่ไหนแต่หากน้องยังไม่ยอมเขาก็ไม่อยากที่จะฝืนใจน้อง “ปลอกคออยู่ไหนครับ”

“หื้อ? อ๋อหนูถอดใส่ไว้ในกระเป๋าตอนที่ขึ้นมาบนรถครับ”

“ออกไปข้างนอกแล้วอย่าลืมใส่นะคะ”

ปลอกคอที่เกรซเป็นคนสั่งทำขึ้นมาในราคาเกือบครึ่งล้าน เพราะเป็นปลอกคอที่ระงับกลิ่นฟีโรโมนของน้อง ยามที่ออกไปข้างนอกด้วย เขาหวงไม่อยากให้ใครมาได้กลิ่นเมียตัวเอง

“โอเคครับ แล้วสรุปเย็นนี้จะกินอะไรครับ หนูจะได้เตรียมทำไว้รอ”

“พี่เกรซยังไม่รู้เลยว่าจะเลิกกองกี่โมง แต่คิดว่าน่าจะดึกมาก ๆ เพราะเป็นฉากสุดท้ายของบทคงจะลากยาวแน่ ๆ”

“จริงเหรอ.... รู้งี้หนูทำมื้อเย็นมาให้ด้วยก็ดี มีแค่ผลไม้ไม่น่าพอ”

“งั้นหนูก็เอามาให้พี่เกรซตอนเย็นอีกรอบสิคะ”

“ไม่เอาแล้วครับ เดี๋ยวโดนจับได้ ไว้เดี๋ยวหนูส่งแกร็บมาให้ดีกว่า ถ้าพี่เกรซเลิกกองแล้วส่งข้อความบอกหนูหน่อยนะ”

“จะรอพี่เกรซเหรอคะ”

“ไม่ได้เหรอ?” ทำหน้าซื่อตาใสออดอ้อนคนพี่ไปทีหนึ่ง ทำเอาหัวใจของพ่ออัลฟ่าตัวโตเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

“อ้อนเหรอคะ หนูอ้อนเหรอหื้ม?” จับฟัดแก้มอยู่นานหลายนาที เสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วทั้งรถ ทำเอาเกรซอยากจะขับรถกลับคอนโดเสียตอนนี้

“อื้อออ พอแล้ว” ฟัดกันจนพอเกรซจึงถอยออกมาให้คนน้องได้หายใจหายคอ

“พี่เกรซคิดว่าน่าจะกลับหลังเที่ยงคืน ถ้าหนูง่วงหนูนอนก่อนได้เลยเข้าใจไหมครับ”

“อื้อ! แต่หนูรอนะ”

“ขอบคุณครับ รักหนูจัง”

“รักพี่เกรซเหมือนกัน”

ก็อกๆ!

เสียงเคาะกระจกทำเอาคนทั้งสองตกใจ คนน้องทำสีหน้าแตกตื่น กลัวว่าจะมีคนมาแอบฟังแล้วได้ยินบทสนทนาที่ผ่านมา เกรซหันมาบอกให้น้องย่อตัวลง ก่อนที่เจ้าตัวจะแง้มหน้าต่างเปิดออกไปเพียงเล็กน้อย เพื่อดูว่าเป็นใครที่มาเคาะ

“เบาได้เบา ส่งข้อความหาไม่เปิดอ่านเลยล่ะ” เป็นธารที่เดินมาเคาะกระจกถาม เพราะส่งข้อความหาอยู่หลายรอบแล้วไม่มีการเคลื่อนไหว จึงกลัวว่าเกรซจะลืมเวลา

“ตกใจหมดเลยพี่ ไม่ได้ยินเสียงอะไรใช่ไหม”

“ชั้นเพิ่งมา จะได้ยินอะไรล่ะ แล้วข้อความน่ะอ่านบ้างอีก 30 นาทีจะต้องเข้ากองต่อแล้วอย่าลืม”

“ไม่ลืม ๆ ขอโทษทีพี่ พอดีไม่ได้สนใจโทรศัพท์เลย แต่ผมตั้งเวลาไว้อยู่”

“เหม็นคนคลั่งรักเมีย ก่อนกลับเข้ากองอย่าลืมฉีดน้ำหอมด้วยเข้าใจไหม”

“ไม่อยากฉีดเลยอยากมีกลิ่นเมียติดตัว”

“อยากเป็นข่าว?”

“ที่สุด โอ๊ย!หนูพี่เกรซเจ็บนะคะ” เสียงที่ร้องออกมาทำเอาธารหัวเราะ คิดว่าคงโดนน้องรินหยิกเป็นแน่

“สมน้ำหน้า จัดการตัวเองให้เรียบร้อยด้วย มาบอกแค่นี้แหละอย่าสายเข้าใจไหม”

“เข้าใจครับแม่!”

“เดี๋ยวจะโดน”

“หึๆ” พูดคุยกันเรียบร้อยเกรซก็หันกลับมาเล่นงานคนน้องต่อโทษฐานที่หยิกเข้าเมื่อครู่

“เมื่อกี้หนูหยิกแขนพี่ พี่เกรซจะจูบหนูคืน”

“ไม่ต้องเลยคนเจ้าเล่ห์ สมควรโดนแล้ว พี่เกรซต้องเตรียมถ่ายต่อแล้วงั้นหนูกลับก่อนนะ”

“คิดถึงจังเลยมากอดหน่อยครับ”

คนน้องขยับตัวเข้าไปกอดเกรซ โดนกอดรัดอยู่สักพักใหญ่ ๆ เกรซจึงคลายอ้อมกอดออกมา ก้มลงไปจุ๊บริมฝีปาก จุ๊บเหม่งอีกสักรอบก่อนจะกดจูบที่หลังคอของคนรัก ฝากกลิ่นตัวเองไว้เพื่อไม่ให้อัลฟ่าคนอื่นเข้ามายุ่ง

“ใส่ปลอกคอด้วยค่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่หยิบกระเป๋าของน้องมา เพื่อค้นหาปลอกคอมาใส่ให้ด้วยตัวเอง

“หนูไปก่อนนะ สู้ ๆ นะครับ”

“ถึงห้องแล้วส่งข้อความหาพี่ด้วยนะ”

“ได้ครับ จุ๊บ!”

ลูกชายแม่ต้องทำใจ มีผัวเหมือนมีลูกติดเมียไม่ไหว​

​