บทที่ 2 ก็อยากเจอเหมือนกันนี่นา (1)

ตัวรถเคลื่อนเข้ามาจอดยังกองถ่ายขนาดใหญ่ สถานที่ทำการตระเตรียมการถ่ายทำ ไว้เรียบร้อยแล้ว เกรซที่รู้ตัวดีว่าตัวเองต้องทำอะไรเป็นอย่างแรก

เดินเข้าไปทักทายทุกคนก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดที่จะเข้าฉาก จากนั้นก็มานั่งให้ช่างแต่งหน้าทำการลงเครื่องสำอางให้

“ไงพี่ มาแต่เช้าเลยนะ”

แจ็คกี้อัลฟ่าสาวรุ่นน้อง ที่เรียกว่าสนิทอีกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว เพราะเขาดันไปโป๊ะแตกให้อีกฝ่ายจับได้

เลยจำต้องบอกไปว่าแฟนตัวเองคือใคร แต่ยังโชคดีที่น้องมันเป็นคนเก็บความลับได้เก่ง แม้เขาจะไม่ได้อยากให้เป็นความลับก็ตาม แต่ก็ยังไม่อยากให้คนรักของตัวเองเดือดร้อนเท่าไหร่

“มีฉากที่ต้องถ่ายตอนพระอาทิตย์ขึ้นนะสิเลยต้องรีบมา”

“ภาวนาให้เทคเดียวผ่านนะ น้องไปแต่งตัวก่อน”

“ขอบใจ ไว้เจอกัน”

“เคพี่”

แจ็คกี้เป็นผู้หญิงที่ออกห้าว ๆ นิดหน่อย ดังนั้นตอนที่เจอกับรินครั้งแรก น้องเลยไม่ค่อยแสดงท่าทีหึงหวงออกมาเลย พูดคุยกันพอประมาณ

จากนั้นก็แยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตัวเอง หลังจากที่แต่งหน้าเสร็จ เกรซก็มาทบทวนบทอีกนิดหน่อยก่อนจะเริ่มเข้าฉาก

แต่ดูเหมือนคำภาวนาของแจ็คกี้จะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ เพราะว่ามุกนายเอกที่แสดงคู่กับเขาดันพูดบทผิดตลอด

จนเขาถึงกับถอนหายใจออกมา แสงช่วงนี้ยิ่งต้องรีบถ่ายเพราะไม่งั้น จากที่บอกว่าถ่ายวันนี้วันสุดท้ายอาจจะต้องถ่ายเพิ่มอีกหนึ่งวัน

“ขอโทษนะครับ” โอเมก้าตัวเล็กตรงหน้าก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิดเสียจนเขาไม่กล้าตำหนิ

“ไม่เป็นไร ตั้งสมาธิดี ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่าไปคิดเรื่องอื่น ดึงตัวเองเข้าไปในคาแรคเตอร์นั้นให้ได้ เข้าใจที่พี่พูดไหม” เกรซมองดารารุ่นน้องตรงหน้า ที่ทำท่าทางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตามที่เข้าบอก ก่อนที่จะพยักหน้าให้

“ครับเข้าใจแล้ว ขออีกรอบครับ!”

“โอเคสแตนด์บายได้”

หลังจากที่บิ้วท์อารมณ์ได้ การถ่ายทำก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น จนเวลาล่วงเลยมายังช่วงพักเที่ยงที่เป็นช่วงพักของกองถ่าย

ยังดีหน่อยที่ทางกองให้เวลาพัก 3 ชั่วโมง เพื่อที่จะได้ให้นักแสดงและสตาฟทุกคนได้พักเอาแรง ก่อนที่จะโหมในช่วงสุดท้ายที่จะหนักกว่าช่วงเช้าอีกหลายเท่า

“พี่เกรซ ขอบคุณนะครับที่ช่วยบิ้วท์อารมณ์ให้เมื่อเช้า”

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แล้วพี่เกรซจะไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ เห็นทางสตาฟเตรียมไว้ให้ด้วย” ไม่ใช่ว่าเกรซดูไม่ออก ว่าดาราหนุ่มน้อยตรงหน้าคิดอย่างไรกับเขา แต่เขาไม่คิดที่จะสนใจหรือให้ความหวังอยู่แล้ว

“ไม่ล่ะครับ พอดีทางผู้จัดการพี่เตรียมไว้ให้แล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

“เอ่อ... พี่เกรซจะไปกินที่ไหนเหรอครับ มุกขอไปทานด้วยได้ไหม”

“พี่ว่าจะไปพักผ่อนก่อน พอดีตอนนี้ยังไม่หิวเท่าไหร่น่ะ”

“อ่าเหรอครับงั้น... มุกไม่กวนเวลาพักผ่อนของพี่เกรซแล้วดีกว่า พักผ่อนให้สบายนะครับ”

“ขอบคุณครับ” เกรซตอบรับเสร็จก็หันหลังเดินออกมา มองหาผู้จัดการของตัวเองทันที

“เกรซ!” เกรซที่กำลังมองหน้าผู้จัดการของตัวเองอยู่ แต่อีกฝ่ายดันหาเขาเจอก่อนเสียได้

“ข้าวอะพี่”

“อยู่ในรถ จำที่จอดได้ไหมจอดอยู่ที่เดิม”

“อืมได้ แล้วทำไมเอาไปไว้ในรถอะ”

“พี่สตาร์รถเปิดแอร์ไว้ได้ 10 นาทีแล้วน่าจะไม่ร้อนแล้ว วันนี้มีแกร็บมาส่งด้วยตัวเองนะ” เพียงเท่านั้น เกรซก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ผู้จัดการของตนพูดนั้นหมายถึงสิ่งใด

“ขอบคุณนะพี่ แถวนั้นไม่มีกล้องใช่ไหม”

“ไม่มีเป็นมุมอับสายตา อย่ากลับมาช้าล่ะ ตรงต่อเวลาด้วย”

“รับทราบครับ พี่ก็อย่าลืมกินข้าวด้วย”

“ได้ ๆ รีบไปเถอะ”

พูดจบพ่ออัลฟ่าก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถ แถมยังยิ้มออกมาอย่าหน้าชื่นตาบาน ใครมาเห็นเข้าก็คงจะคิดว่าบ้าแน่ ๆ อากาศร้อนขนาดนี้กลับยังยิ้มออกมาได้ พอเดินมาถึงที่รถเกรซก็หันมองซ้ายทีขวาที เมื่อไม่เห็นผู้คนก็เปิดประตูรถแล้วรีบปิดลงกลอนล็อกไว้ทันที

“หนู!!”

“อ๊ะพี่เกรซ อย่าเพิ่งกอดเดี๋ยวกล่องข้าวคว่ำ”

แขนเล็ก ๆ พยายามดันพ่ออัลฟ่าร่างโต ที่กำลังเอาหน้าซุกอยู่ตรงซอกคอของตนเองออก แต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องดันกล่องอาหารเข้าไปให้ลึก ๆ เพื่อที่จะได้ไม่โดนปัดตกลงมาคว่ำเสียก่อน

“พี่เกรซคิดถึง” กลิ่นชาเขียวที่แสนคิดถึง หอมหวานเสียจนอยากจะจับกินอีกหลาย ๆ รอบ

“หิวข้าวไหมครับ หนูทำอาหารมาให้เยอะเลย เพราะคิดว่ามื้อเช้าพี่เกรซน่าจะกินไปแค่นิดดะ...อื้อ!!”

น้ำเสียงที่ขาดห้วงของโอเมก้าตัวน้อย ถูกปิดด้วยความอ่อนนุ่มจากริมฝีปากของพ่ออัลฟ่าตัวใหญ่ เกรซตวัดแขนโอบรอบเอวของคนรัก อุ้มให้ลอยเข้ามานั่งคร่อมอยู่ระหว่างหน้าตักของตนเองอย่างอดไม่ได้ ทั้งหอมทั้งหวานขนาดนี้ใครจะไปอดใจไหว

ฝ่ามือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุข ปัดป่ายลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ริมฝีปากบดคลึงเคล้าคลอ แลกหยาดน้ำสีใสด้วยความเคลิ้บเคล้ม คนน้องก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี บดเบียดกายเข้าหาอัลฟ่ากลิ่นลาเต้อย่างไม่ลดละ

“อื้อออ”

เสียงครางด้วยความเพิ่งพอใจในยามที่ก้อนนุ่มนิ่มทั้งสองก้อน ถูกบีบนวดเคล้นคลึงไปมาอย่างมันเขี้ยว เกรซทิ้งรอยสีกุหลาบไว้ที่ไหปลาร้าของคนน้อง ก่อนที่จะเคลื่อนใบหน้าไปกดจูบหนัก ๆ อีกหนึ่งที ก่อนจะผละออกมา

“พอแล้วครับ” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่วาย ขยุ้มกลุ่มผมของเกรซ ในยามที่ใบหน้าของอีกฝ่ายฝังอยู่ที่ซอกคอของตนเอง

“หนูหอม.... แถมยังหวานอีกด้วย”

“กินข้าวก่อนครับ เดี๋ยวจะไปถ่ายละครต่อไม่ทันนะ”

“ทำไมถึงเอามาให้เองละคะ ไหนบอกว่าจะให้คนมาส่งอาหารแทนไง”

“ก็....”

เป็นดี๊เป็นด๊าเวลาเจอเมีย​

น้องมุกนี่อย่านะคะ พ่อเขามีเจ้าของแล้ว