ถ้าซอมบี้มา แล้วกูไม่ทำห่าอะไรเลยล่ะ

ครั้งที่สองแห่งการกรีดร้อง

ประเทศอิสรนคร

โดย เด็กชายผู้นี้มีนามว่า

ประเทศเหี้ย

ไม่ได้เหี้ยที่ชื่อ

แต่เหี้ยที่ระบบ

อิสรนครชื่อนี้เกิดจากการนำคำสองคำมาใช้คือ อิสระไม่ขึ้นแก่ใคร กับ นครคือเมือง

เมืองที่ไม่ขึ้นตรงกับใคร

เป็นไทแก่ตน

เป็นชื่อของประเทศหนึ่งอยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตรช่วงหน้าร้อนก็ร้อนมาก ส่วนหน้าหนาวก็จะร้อนน้อยหน่อย มีแค่หน้าฝนที่พอจะทำให้รู้สึกเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง

แต่มันคงไม่ร้อนขนาดนี้มั้งถ้าเดินใช้ชีวิตแล้วตลอดทางมีต้นไม้ให้ร่มเงา ไม่ใช่เสาไฟผอม ๆ โง่ ๆ ตั้งสลับกับเสาไฟหัวเป็นสัตว์สีทองที่เค้าว่าสะท้อนความเป็นอิสรนครเหลือเกิน

หึ จะเอาต้นไม้เหรอ

จัดการทางเท้าแม่งยังทำไม่ได้

คอนกรีตตัวหนอนรูปทรงน่ารักวันนี้ก็กระดกตัวขึ้นมาอีกแล้ว ไทเดินเลียบไปตามทางเท้าโดยต้องคอยสังเกตและเดินหลบตัวหนอนเหล่านั้นไปด้วย เพื่อไม่ให้เดินสะดุดจนล้มไปเหมือนกับคุณซอมบี้ที่เดินนำเธอมาตลอดทางตั้งแต่หน้าบ้าน

ฉันเจอเธอทุกวัน

เธอมักจะเดินออกมาเวลาเดิม ๆ 

ฉันก็เลยมักจะออกจากบ้านเวลานี้

ถึงอากาศจะร้อนแทบบ้า

แต่อย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินออกมาจากบ้าน

ไทเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปพยุงหญิงคนนั้น เมื่อตั้งตัวได้เธอออกเดินอีกครั้งโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ ทั้งสองร่วมทางกันไปเรื่อย ๆ ก่อนที่ไทจะแยกออกมาก่อนเมื่อถึงห้างที่เธอมาเป็นประจำแล้วปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเดินต่อไป

กระดูกขาว ๆ โผล่ออกมามากกว่าครั้งก่อน

ร่างของเธอดูท่าจะใช้การได้อีกไม่นานแล้วสินะ

ไทจัดการหยิบของจำเป็นกับขนมอีกนิดหน่อยเอาไปแบ่งกับณัฐที่บ้าน พอตั้งท่าจะกลับออกไปกลับต้องวิ่งย้อนกลับมาก่อนที่จะถึงประตูห้างด้วยซ้ำ

ทหาร!?

ครั้งแรกที่เห็นหน่วยงานพวกนี้โผล่หางออกมา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น

มันผ่านสิบสองวันแล้ว

พึ่งโผล่มากันตอนนี้?

ไทวิ่งหลบเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ของแม่บ้านได้ทันก่อนที่เสียงของปืนนัดแรกจะดังขึ้น

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

มันยิงรัวจนนับจำนวนนัดในหนึ่งวินาทีไม่ทันด้วยซ้ำ

อันที่จริงในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ก็มีซอมบี้เดินไปมาเช่นเดียวกัน ซึ่งถึงจะเป็นแบบนั้นสภาพภายในห้างแห่งนี้ก็ไม่ต่างไปจากด้านนอก มันไม่มีอะไรเสียหายทั้งนั้น พวกเขาเพียงเดินไปเดินมาพร้อมกับส่งเสียงครางฮือไปด้วย

พวกมันไม่เคยใยดีประชาชน

โผล่มาในตอนนี้

แล้วไล่ยิงพวกเขา

โดยไม่ตะโกนถามเพื่อเช็คสติพวกเขาด้วยซ้ำ

หรือต่อให้มีคนที่ยังปกติ

พวกมันก็คงยืนยันที่จะยิงสินะ

ไทขดตัวอยู่ในห้องเก็บของแคบ ๆ อยู่พักใหญ่เสียงทุกอย่างถึงได้เงียบลง พวกทหารไม่ได้เดินเพ่นพ่าน พวกมันยิงจนพอใจแล้วก็จากไป หญิงสาวจึงเดินออกมาจากที่ซ่อน

สิ่งที่ทหารกระทำหลังจากที่เข้ามาทำสิ่งที่โหดร้ายกับประชาชนของประเทศคือการทิ้งศพผู้คนเอาไว้ ณ ที่ตายตรงนั้น

พวกเขานอนจมกองเลือด พวกเขาจากไปแล้วจริง ๆ 

พวกเขาไม่เป็นอันตรายด้วยซ้ำ

ถึงจะไม่ใช่มนุษย์แบบเดิมแล้ว

แต่พวกเขาไม่สมควรที่จะได้รับหรอกเหรอ

ความเคารพในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง

หงุดหงิดฉิบหาย

ไทหยิบของจำเป็นเพิ่มจนประเป๋าเป้ป่องนูนเป็นก้อนกลม เธอออกมาจากห้าง เมื่ออกมาก็ไม่เห็นทหารพวกนั้นแล้ว ดูจากเหล่าซากศพซอมบี้ที่ถูกยิงทิ้งให้นอนตายเป็นทางยาว ห่างออกไปในทางตรงกันข้ามกับทางกลับบ้าน พวกมันคงไม่ได้จะย้อนมาเร็ว ๆ นี้

ไทวิ่งตรงกลับบ้าน ด้วยความหวังว่าณัฐจะไม่เป็นไร

และโชคเข้าข้าง ณัฐยังสบายดี เธอให้เขากลับเข้าไปในตัวบ้าน และจูงมือผู้ชายคนหนึ่งที่กลายสภาพเป็นซอมบี้ไปแล้วเข้ามาในสวน ไทล็อคประตูรั้วเอาไว้ และตามณัฐเข้าไปหลบด้านใน

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเสียงรถยนต์ก็เข้ามาใกล้บ้าน

พวกมันมาถึงตรงนี้จริง ๆ

พวกมันไล่ยิงคนที่อยู่ในบริเวณบ้านทุกหลัง

รวมถึงคุณลุงคนนั้นด้วย

ขอโทษ

ขอโทษที่ทำให้ต้องตายด้วยน้ำมือของพวกมันนะลุง

ถ้าไม่ทำแบบนี้

พวกมันอาจจะเข้ามาเช็คคนในบ้านก็ได้

ทหารไม่ได้เข้ามาในบ้าน พวกมันยิงแต่คนที่มองเห็นในระยะสายตาเท่านั้น กระบวนการยิงประชาชนชาวอิสราทิ้งเกิดขึ้นและจบลงภายในเวลาสิบห้านาที

โดยที่บ้านทุกหลังซึ่งถูกปลูกติดกันใช้รั้วร่วมกันในซอยเล็ก ๆ และตั้งอยู่ในเขตเมืองหลวงแห่งนี้ ถูกทำให้เปราะเปื้อนไปด้วยเลือดของประชาชนที่ไม่รู้เรื่องราว

บริเวณบ้านสงบลง พวกมันยกพวกจากไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงซากศพนอนเรียงราย และความกลัวที่เกาะกินหัวใจของคนเป็น

ณัฐกลัวมาก

เขาตัวสั่นจนควบคุมไม่ได้

ฉันกลับมาช่วยให้เขาผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ด้วยดีไม่ทัน

ฉันมาช้าเกินไป

เขาตกใจกลัว

จิตใจของเขาแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

ค่ำคืนวันนั้นณัฐหลับไปในอ้อมกอดของไทในห้องของน้องชายคนสุดท้อง ในห้องที่เคยเป็นของน้องชายคนนั้น

ฉันหวังว่าเขาจะผ่านความเลวร้ายนี่ไปได้

ฉันหวังเอาไว้แบบนั้นจริง ๆ 

ครบกำหนดการหมุนรอบตัวเองของดาวโลกแล้ว ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาทักทายทางทิศตะวันออก ณัฐและไทตื่นขึ้นพร้อมกัน ทั้งสองไม่เอ่ยคำพูดใด มีเพียงอ้อมกอดที่แนบแน่นเป็นการทักทายก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มต้นชีวิตในวันใหม่อันยาวนาน

ไอ้น้องชาย

บอกฉันทีสิ

กับน้องชายคนนี้

ฉันจะปกป้องเขา

อย่างที่ทำให้แกไม่ได้

ได้มั้ยนะ

โดย เด็กชายผู้นี้มีนามว่า

TW : @JustAimXIII_fic

สวัสดีค่ะะ

การดรีดร้องครั้งที่สองมาถึงแล้ว ถึงตอนนี้ทุกคนพอจะดูออกมั้ยคะ ว่าตรงส่วนไหนคือส่วนของข้อความจากไดอารี่ของไท

แท่นแท้นน ตรงที่ข้อความถูกจัดเอาไว้ตรงกลางหน้ากระดาษนั่นเอง!!

แต่ทุกคนน่าจะรู้กันหมดแล้วว ฮ่าๆๆๆๆๆ

ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ มีความสุขมาก ๆ เลยล่ะค่ะ ทั้งจำนวนคนที่หยิบเข้าชั้น และการกดหัวใจเข้ามา และความใส่ใจของทุกคนที่ตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรจนเดินทางมาถึงตรงนี้

การเดินทางของไทมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้กดดันและยากที่จะไปต่อค่ะ 

การเดินทางของนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกัน เอมหวังเอาไว้เสมอทุกครั้งที่เปิดนิยายขึ้นมาสักเรื่อง ว่าอยากเขียนให้จบ และถูกจดจำในฐานะนิยายที่ดีเรื่องหนึ่งค่ะ แม้จะไม่เคยทำมันได้ แต่ครั้งนี้ก็จะเป็นเหมือนทุกครั้งที่ตัดสินใจลงมือเขียนนิยายสักเรื่องขึ้นมาค่ะ เอมจะทำอย่างเต็มที่ และจับมือพาไทไปสู่จุดที่จะทำให้ไทพบเจอ และได้รับในสิ่งที่เธอควรจะได้มัน ทั้งสุขทุกข์ เรื่องดีและเรื่องที่ไม่ดีค่ะ

หวังว่าเรื่องราวของไท จะติดอยู่ในหัวใจของใครหลาย ๆ คน แม้เธอนั้นไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับโลกใบนี้ก็ตาม

สามารถพูดคุยกับเอมได้ทางช่องคอมเมนต์ 

และทางทวีตเตอร์ผ่านการติด #ถ้าซอมบี้มาแล้วกูไม่ทำห่าอะไรเลยล่ะ

แล้วมาเจอกันนะคะ