"นี่เดวอน เซฟเวิร์ดน่ะสำคัญมากนะ ถ้าตอนทำกิจกรรมนายรู้สึกไม่ไหวแล้วอยากให้ชั้นหยุดล่ะก็ พูด....ดัง ๆ เลยนะ โอเคไหม"

จากเรื่องครั้งก่อนทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ร็อกซี่พูดก่อนเราเริ่มทำกิจกรรมแบบนี้กันช่วงแรก ๆ ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมร็อกซี่ถึงซีเรียสมากเวลาพูดถึงเรื่องนี้ พอเห็นร็อกซี่ที่ร้องไห้ไม่หยุดแบบนั้นผมถึงได้เข้าใจ 

เขาไม่ได้อยากทรมานผม

แต่เขาอยากให้ผมสนุกกับเขา

นี่เป็นแค่เกม

และเขาไม่ได้อยากให้ผมเป็นอะไรไปจริง ๆ

ตอนนั้นที่ผมปล่อยตัวเองให้นางฟาดหลังจนสลบเพราะมันรู้สึกดีมาก มันคือความเห็นแก่ตัวดี ๆ นี่เอง ผมคิดแค่ความสุขของตัวเองโดยไม่ได้นึกถึงใจของร็อกซี่เลย 

"โย่เดฟ วันนี้ฉีดโคโลญมาเหรอ ตัวหอมฟุ้งเชียว"แจ็คสันทัก

"ไม่นะ น่าจะเป็นกลิ่นเทียนหอมมั้ง ช่วงนี้ซื้อมาจุดที่บ้านน่ะ"

"หวาว โรแมนติก"แจ็คสันดัดเสียงสูง

"โรแมนติกกับผีอะไร ช่วงนี้ร็อกซี่เครียดมากเลยต้องจุดเทียนหอมในห้องนอนไว้ ไม่งั้นนางนอนไม่หลับน่ะสิ"

"นางเป็นวันนั้นของเดือนเหรอ"

"เปล่า แค่เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ"

"เกี่ยวกับที่นายขอลาหยุดเพราะร็อกซี่ไม่สบายนั่นรึเปล่า"แจ็คสันถามด้วยความสนใจ

"อืม วันนั้นนางซึมมาก กินอะไรก็ไม่ลง แถมตอนฉันไปซื้อของกลับมาก็เห็นนางสลบอยู่กับพื้นอีก ตอนนั้นหัวใจแทบวาย"

"โห ฟังดูน่ากลัวมากเลยนะนั่น ได้พาไปหาหมอยัง"

"พาไปแล้ว หมอบอกเป็นเพราะความเครียดสูงน่ะ"ผมพูดพลางทำงานหน้าคอมต่อ

"อย่างนี้ต้องปรึกษาคลินท์แล้วล่ะ"

คลินท์เป็นคุณพ่อลูกหนึ่ง อยู่กินกับภรรยามาก็สิบกว่าปีแล้ว น่าจะให้คำแนะนำเรื่องชีวิตคู่ได้มั้ง ไว้ช่วงพักค่อยถามดีกว่า

"นายไปขืนใจเขารึไง"คลินท์จ้องผม

"นี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย"

"ก็ปกติถ้าคนมันจะเครียดจัดชนิดที่ว่ากินอะไรไม่ลงนี่มันต้องสาหัสมากเลยนะ"

"แล้วที่บ้านคลินท์ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้บ้างเหรอ"

"ก็มีตอนที่เดซี่ท้องล่ะมั้ง ตอนนั้นอารมณ์เขาขึ้นลงง่าย แถมวูบบ่อยด้วย ตอนนั้นฉันใช้เวลาพักร้อนมาลาไปเฝ้าเขาที่บ้าน วุ่นวายน่าดูเลยล่ะ"

"แล้วตอนนั้นทำยังไงบ้างล่ะ"

"ก็คงให้กำลังใจ กอดบ่อย ๆ แล้วก็พยายามเอาใจน่ะ เทียนหอมฉันก็ใช้นะ แต่การคุยให้กำลังใจน่ะได้ผลสุดแล้ว"คลินท์จิบกาแฟ

"ผมควรลาไปดูร็อกซี่บ้างดีไหมเนี่ย"

"แต่ตอนนี้ร็อกซี่อาการดีขึ้นแล้วนี่ นายเองก็มีงานต้องทำ ฉันว่าปล่อยให้เขาอยู่กับตัวเองบ้างก็ได้นะ ตอนฉันเฝ้าเดซี่สามวันติด เขายังไล่ฉันมาทำงานเลย"คลินท์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจิบกาแฟต่อ

........

"ผมกลับมาแล้ว ซื้อเทียนหอมกลิ่นใหม่มาด้วย เผื่อคุณเบื่อน่ะ"

"เดฟ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องซื้อมาก็ได้"สีหน้าร็อกซี่ที่เกือบเป็นปกติในตอนนี้ทำผมรู้สึกดีใจและโล่งอกในเวลาเดียวกัน

"เอาน่า"

"สภาพชั้นตอนนี้ทำให้นายเป็นห่วงขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ร็อกซี่ การเป็นห่วงคุณน่ะมันหน้าที่ผมอยู่แล้ว ให้ผมทำหน้าที่ของผมให้เต็มที่เถอะ"ผมนั่งคุกเข่าจับมือร็อกซี่

"ขอบใจนะ"ร็อกซี่ดึงมือไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม

"ถ้าคุณรู้สึกดีขึ้นแล้ว จะได้มาสำรวจประตูหลังผมกันได้ไง"

"พรวด!!!"ร็อกซี่เบิกตากว้างพ่นน้ำที่ดื่มใส่เต็มหน้าผม

"แค่ก ๆ อะไรเข้าสิงนายเนี่ยเดวอน"ร็อกซี่ยังสำลักน้ำอยู่

"คือผมพยายามลองพูดเอาใจคุณ เผื่อคุณใจชื้นขึ้นน่ะ แบบนี้ไม่ได้ผลเหรอ"

"เดฟ ขอบใจในความพยายามนะ แต่ไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้"

"อ้าวเหรอ ฮะ ๆ ผมก็นึกว่าคุณจะดีใจซะอีกที่ได้ยินแบบนั้น"

"เดฟ ชั้นไม่ได้รีบเร่งอะไรขนาดนั้น ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ไปเช็ดหน้าก่อนไป"

"แต่ผมอยากให้เรากลับไปทำกิจกรรมกันได้ไว ๆ จริง ๆ นะ"

"เดฟ บอกตามตรง ฉันยังหวาด ๆ อยู่เลย ฉันกลัวว่าจะพลาดอีก"ร็อกซี่กลับมาทำหน้าเศร้าอีกรอบ

"ร็อกซี่ ตอนนั้นผมผิดเอง แต่ผมเรียนรู้ได้ ให้โอกาสผมสิ"

"แต่..."

"เอางี้ คุณเชื่อใจผมไหม"ผมมองตาร็อกซี่

"เชื่อเสมอ"

"ผมก็เชื่อใจคุณร็อกซี่ ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางปล่อยให้ผมเป็นอันตรายหรอก"

"...."ร็อกซี่กลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง

"นี่ผมต้องไปซื้ออุปกรณ์มาเพิ่มด้วยใช่ไหม รอแปปนะ"

"เดี๋ยว ๆๆ เดวอน รอบนี้ชั้นขอรับแค่ความรู้สึกพอ ให้มันค่อยเป็นค่อยไปเถอะ"ร็อกซี่ดึงมือผมไว้

"เอางั้นเหรอ"

"คือถ้าทำทุกอย่างหมด แล้วหลังจากนี้จะเหลืออะไรให้ระทึกล่ะ จริงไหม"

"ก็จริงนะ"

"เดฟ คนเราอายุไขเฉลี่ยที่ 80 นะ มีเวลาถมถืด"

"เดี๋ยว นี่กะจะทำกันยันแก่เลยเหรอแม่คุณ"

"ก็ดูกันไป แต่ก่อนหน้านั้นไปเช็ดหน้าก่อนเถอะ"ร็อกซี่ยิ้มอย่างมีนัย ตอนที่ผมเห็นร็อกซี่ยิ้มแบบนั้น หัวใจผมเริ่มเต้นแรง

.......

[ร็อกซี่]

ถึงจะผ่านมาหลายวันแล้ว เราก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ดี ถึงตอนนั้นเดวอนจะไม่ได้เป็นอะไรมากก็เถอะ

"ยังกังวลอยู่เหรอ"

"รอบนี้มันแค่เทียน ฉันไม่อะไรหรอก แต่เดวอน สัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่ทนจนสลบไปแบบนั้นอีก ถ้าไม่ไหวก็พูด..."

"คัท"

เขาจำได้

"ผมจำได้หรอกคุณ ก็คุณเล่นย้ำนักย้ำหนาตอนเราทำกันช่วงแรก ๆ ซะขนาดนั้น"

"ฉันนึกว่านายลืมซะอีก เพราะฉันไม่เคยได้ยินนายพูดเลย"

"นั่นเพราะคุณคุมเกมได้ดีจนผมไม่ต้องใช้ไง"เดวอนจับมือฉันไปทาบแก้ม

"แต่อย่าปล่อยให้ตัวเองสลบอีก เด็ด ขาด"

"เข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งครับ"

......

แหมะ

"ซี๊ดดด"เดวอนดีดร่างตัวเองขึ้นทันทีที่เทียนหยดสัมผัสโดนอก

"....ฉันว่าฉันยืนหยดแล้วนะ"

"อ้าว ผมก็ว่าจะแอคทำเป็นเสียวเอาใจคุณสักหน่อย เวอร์ไปเหรอ ฮะ ๆๆๆๆ"เดวอนหัวเราะแบบเด็ก ๆ

"เวอร์ไปพ่อคุณ ไม่ต้องแอคเบอร์นั้นก็ได้ ถ้านายไม่เอ็นจอยชั้นก็ไม่สนุกด้วยหรอกนะ"ฉันยื่นเท้าไปลูบแก้มเดวอนที่โดนล่ามแขนอยู่กับเตียงและคาดตาอยู่

"เหยียบหน้ากันงี้เลยเหรอคุณ"

"ก็มือชั้นไม่ว่างนี่"

"เอามาใกล้ปากแบบนี้เดี๋ยวผมก็งับหรอก งั่ม"เดวอนหันมางับนิ้วเท้าฉันเบา ๆ ฉันชอบนะ เวลาเดวอนท้าทายกลับเล็ก ๆ แบบนี้ เหมือนเครื่องเทศเผ็ดน้อยพอเรียกน้ำลาย แล้วเวลาฟังเสียงเดวอนยอมแพ้ทีหลังมันจะกลายเป็นความรู้สึกซาบซ่านอย่างน่าเหลือเชื่อเลย

ฉันเริ่มย่อตัวลงคร่อมตัวเดวอน แล้วเริ่มหยดเทียนใกล้ตัวเขาเรื่อย ๆ 

"ฮ่าาา"ฉันรู้สึกได้ถึงร่างกายของเขาที่เริ่มสะดุ้งแรงขึ้นใต้ตัวฉัน เขาเริ่มหายใจออกทางปาก

"ผมว่า...ตอนนั้นที่ผมสลบส่วนนึงน่าจะเพราะกลิ่นเทียนนี่ด้วยมั้ง"

"งั้นไปร้านของเล่นหรรษาครั้งหน้าก็เปลี่ยนไปซื้อกลิ่นอื่นไหมล่ะ"

"ไม่...ผมชอบกลิ่นนี้นะ...แค่...มันกระตุ้นผมแรงไปหน่อย...ตอนนี้หัวผมเริ่มหมุนแล้วเนี่ย"

"...."ฉันหยุดมือ

"ร็อกซี่ ผมแค่พูดให้ฟังเฉย ๆ ยังไม่ต้องหยุดก็ได้"

"ถ้าคราวนี้นายสลบไปอีกล่ะก็นะ...."

"ตอนนี้ผมรู้ลิมิตตัวเองแล้วน่าคุณ...ต่อเถอะ...นะ?"เดวอนพูดเสียงออดอ้อน ใจนึงก็สงสารจนอยากสนองนี้ดให้ แต่ใจนึงเราก็อยากแกล้งหยุดอยู่ตรงนี้เพราะอยากดูเดวอนในสภาพนี้ต่อ สองความรู้สึกที่ตีกันนี้ผสมกันกลายเป็นยาพิษรสหวานที่ทำให้ใจเต้นแรงจนหุบยิ้มไม่ได้

มากกว่านี้

บิดเบี้ยวมากกว่านี้สิเดวอน ให้ยาพิษรสหวานนี้กัดกินจิตใจฉันเข้าไปอีก

อาห์ ฉันล่ะไม่เคยเบื่อความรู้สึกนี้เลยจริง ๆ

"...รู้นะว่าชอบน่ะ เล่นเปียกบนท้องผมแบบนี้เนี่ย"เดวอนยิ้ม

"ฉันล่ะรักนายจริง ๆ เดวอน"ฉันก้มลงไปกัดริมฝีปากของสามีเบา ๆ ก่อนกลายเป็นจูบอันเร่าร้อน

"ฮ่าาา...คัท"

"...."ฉันหันไปดับเทียนทันที

"ร็อกซี่? แกะปลอกแขนให้ผมหน่อย"เดวอนเขย่าแขน

แกร๊ก..

"วันนี้มาแปลกนะเนี่ย ปกติไม่เร็ว...ห๊ะ"ทันทีที่ฉันแกะปลอกแขนให้เดวอนออก เขาก็ลุกมาคร่อมตัวฉันทันที

"ฟู่...หน้าแบบนี้สิที่ผมอยากเห็น"เดวอนง้างที่ปิดตาออกข้างนึงแล้วมองฉันด้วยสีหน้าอิ่มเอม

"ที่ให้แกะเพราะอยากเห็นหน้าชั้นเนี่ยนะ"

"ไม่หรอก ตอนจูบกันน่ะผมก็เครื่องติดแล้ว แต่ผมอยากต่อกับคุณแบบนี้มากกว่า"เดวอนก้มหน้าลงมาไซ้คอฉัน

"มาแปลกจริงด้วย เกิดอยากนำขึ้นมาหรือไงเดวอน ไม่เขินแล้วรึไง"

"ไม่ได้เหรอ?"เดวอนเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

"หลัง ๆ เหมือนจะทำหน้าอ้อนแบบนี้บ่อยจังนะ"

"เพราะผมรู้ว่าคุณจะใจอ่อนเวลาทำหน้าแบบนี้ไง" 

อา อยากกรอกยาพิษนี้ใส่ปากเขาแล้วดำดิ่งลงไปด้วยกันจริง ๆ

..........

"อูยย"สุดท้ายก็ได้รอยเล็บมาเต็มหลังอีกจนได้ ขนาดปกติร็อกซี่ไม่ใช่พวกไว้เล็บยาวนะ

"อ้าวเดฟ ปวดหลังรึไง"คลินท์เดินมาที่โต๊ะผม

"ก็นิดหน่อยน่ะ"

"แล้วร็อกซี่เป็นไงบ้างล่ะ"

"ก็กลับมาแฮปปี้ตามเดิมแล้วล่ะครับ"

"ดีแล้ว ๆ ชีวิตคู่ก็งี้ล่ะ จะให้แฮปปี้ตลอด 24 ชั่วโมงคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว พยายามเข้าล่ะ ถ้าทางนี้ให้คำแนะนำได้ก็จะช่วยนะ"

"พอดีเลย คือ... เอ่อ... พอจะมีเคล็ดลับยังไงให้คู่เขาไม่เอาเล็บข่วนบ้างไหมครับ"ผมพูดเสียงค่อย

"นายไปทำเขาแรงรึไง"คลินท์จ้อง

"ผมว่าผมก็ถนอมเขาแล้วนะ"

"ถ้างั้นก็ต้องขอให้เขาเอามือไปเกาะพวกหมอนไม่ก็ผ้าห่มแทนล่ะ"

"อ้าว ผมก็นึกว่าผู้หญิงชอบให้ทำแรง ๆ ซะอีก"แจ๊คสันเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

"ถ้าอยาก one night stand แบบครั้งเดียวไม่เจอกันอีกเลยก็ลองทำดูสิ"คลินท์ยกแก้วกาแฟมาจิบ

"ของแบบนี้มันต้องลองผิดลองถูก เรียนรู้กันไปน่ะเดฟ แต่ละคู่ก็ไม่เหมือนกันด้วย ขนาดฉันกับเมียเวลาเลิฟ ๆ กันยังใช้เวลาเป็นปีกว่าจะเข้าขากันได้เลย แต่การันตีว่าคุ้มค่าแก่การรอแน่นอน"คลินท์ยิ้มที่มุมปาก

นั่นสินะ ร็อกซี่เองก็ยังบอกเลยว่าให้ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า เราเองก็ค่อย ๆ เรียนรู้ร่างกายนางไป แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องทำอะไรสักอย่างกับไอ้นิสัยที่ชอบประหม่าเวลามองหน้าร็อกซี่ใกล้ ๆ ตอนทำอะไรกันให้ได้ก่อนล่ะนะ