เช้าวันนี้ผมตื่นมาโดยมีร็อกซี่กอดตัวผมแน่น เรื่องเมื่อวานน่าจะส่งผลกระทบกับนางมากจริง ๆ

"ร็อกซี่ เช้าแล้ว ทานอะไรไหม"

"ฉันยังไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลย"

"แต่คุณยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ"

"ขอเป็นชาร้อนกับบิสกิตก็แล้วกัน"ผมรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ร็อกซี่กำลังฝืนยิ้มให้ผมอยู่

.....

สภาพร็อกซี่ตอนนี้ดูโทรมมาก ตาก็ยังแดงจากที่ร้องไห้หนักเมื่อวาน ดูยังไงก็ไม่น่าปล่อยให้อยู่คนเดียวได้เลย

ตื๊ดดดดดดดดดดดด

"เฮ้แจ็คสัน วันนี้ผมขอลางานสักวันนะ ร็อกซี่ไม่สบาย ผมไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียวเท่าไหร่"

"รับทราบคุณสามีดีเด่น ฝากความห่วงใยถึงร็อกซี่ด้วยนะ บอกนางหายไว ๆ ล่ะ"

"ขอบใจมาก"

"ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้ ไปทำงานเถอะ"ร็อกซี่ค่อย ๆ จิบชา

"ไม่เอาล่ะ ผมเป็นห่วงคุณตอนนี้มากกว่า"ผมเดินมานั่งข้าง ๆ 

"ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ เดฟ"เวลาผมเห็นร็อกซี่ฝืนยิ้มแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกเจ็บแปล๊บในอก

"งั้นผมไปซื้อยาทาแก้ฟกช้ำมาเพิ่ม คุณอยากให้ผมซื้ออะไรกลับมาอีกไหม"ผมนั่งลงจับมือร็อกซี่

"ขอเป็นพวกซุป ไม่ก็อะไรที่ทานง่าย ๆ ละกัน"

"เดี๋ยวผมรีบไปรีบกลับนะ"

"เดฟ ฉันไม่ใช่เด็กนะ"

"ผมรู้"

ตื๊ดดดดดด

"เฮ้เดฟ สนใจจะปรึกษาเรื่องสำรวจประตูหลังเหรอ"

"ขอล่ะแอชลีย์ เลิกเซ้าซี้เรื่องประตูหลังผมสักที"

"...วันนี้ซีเรียสแปลก ๆ นะเดฟ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"

"คืองี้..."ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้แอชลีย์ฟังทั้งหมด

"โห เรื่องใหญ่เลยนะนั่น"

"แล้วตอนนี้ร็อกซี่ซึมมาก กินอะไรไม่ลงด้วย ผมควรทำไงดี"

"แล้วนายมาปรึกษาฉันเนี่ยนะ"

"ก็เออสิ คุณให้คำปรึกษาลูกค้าหลายคู่ ก็น่าจะพอมีคำแนะนำให้ผมบ้างล่ะน่า!"

"ใจเย็นพ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งเกรี้ยวกราด แล้วร็อกซี่อยู่แถวนั้นไหมน่ะ"

"ไม่ ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอก มาซื้อของให้นางเนี่ยล่ะ"

"โอเค จากที่ฟังคือ นายกับร็อกซี่ทำกิจกรรมกันแล้วนายดันสลบไปพักใหญ่ แล้วร็อกซี่ก็รู้สึกผิดจัดจนร้องไห้ไม่หยุดเลยใช่ไหม"

"ใช่ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาเป็นแบบนี้"

"งั้นขอเปลี่ยนคำถาม ตั้งแต่พวกนายสองคนทำกิจกรรมกันมาเคยพลาดอย่างนี้สักครั้งไหม"

"หมายถึงผมสลบน่ะเหรอ ไม่นะ นี่ครั้งแรก"

"งั้นก็เห็นปัญหาละ ร็อกซี่ทำพลาดครั้งแรกนี่เอง"

"ผมแค่สลบ เขาก็อาการหนักได้ขนาดนี้เลยเหรอ"

"นายเข้าใจถึงความอันตรายของเกมพวกนี้ไหมเนี่ย มีคู่รักหลายคู่เจ็บหนักจนถึงเสียชีวิตเพราะทำพลาดเพียงครั้งเดียวนะ คนคุมเกมต้องแบกรับความกดดันจากการให้ความบันเทิงโดยไม่ให้คู่ต้องเป็นอันตราย ซึ่งเส้นคั่นกลางตรงนี้มันบางมากนะเดวอน แล้วยิ่งกับคนอย่างร็อกซี่ที่ปกติโคตรระวังและเอาใจใส่กับนายดันฟาดนายจนสลบ เป็นใครก็ต้องช็อกทั้งนั้นล่ะ ถ้าสมมุติว่านายไม่ใช่แค่สลบ แต่ตายไปเลยล่ะ มันจะกลายเป็นฝันร้ายตลอดชีวิตของร็อกซี่เลยนะเว้ย"แอชลีย์ตะคอกเสียงดังใส่หูผม

"แต่นั่นก็เป็นความผิดผมที่ไม่ได้พูดเซฟเวิร์ดนี่"

"ใช่ เอ็งผิด แต่ร็อกซี่ผิดหนักกว่าที่อ่านสถานการณ์พลาด แล้วถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมา คนก็จะโทษร็อกซี่ ไม่ใช่นาย ให้ตายเถอะ ถ้าตอนนี้ชั้นอยู่ใกล้นายชั้นชกหน้านายคว่ำเพราะประโยคง่าว ๆ นั่นแล้ว"

"งั้นผมควรทำไงให้เขารู้สึกดีขึ้นล่ะ"

"ก็ต้องปลอบใจนางให้ได้อ่ะ ไม่อย่างนั้นนางอาจจะกลัวการทำกิจกรรมไปเลยก็ได้"

"...."

"เดฟ? เดวอน? อย่าเงียบแบบนี้สิ ชั้นใจคอไม่ดีนะเว้ย"

"ผมว่าผมคิดอะไรได้แล้ว"

"อ๋อ งั้นก็ดี-"ผมกดวางสายก่อนขึ้นรถ

[ร็อกซี่]

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราทำพลาดได้ขนาดนี้ ตอนเดวอนวูบไปเรากลัวแทบตาย บ้าจริง มือสั่นไม่หยุดเลย

"ฮึก"น้ำตาจะไหลอีกแล้ว ใจเย็นร็อกซี่ ตอนนี้เดวอนก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ต่อให้โปรแค่ไหนก็ยังมีโอกาสพลาดกันได้ 

กริ๊ง

"เฮ้ร็อกซี่ ชั้นได้ยินจากเดฟแล้วล่ะ ตอนนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง"

"แอช?"

"หมอนั่นเป็นห่วงเธอมากเลยล่ะ ชั้นเข้าใจว่าการพลาดครั้งแรกมันน่ากลัว แต่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์นะ"

"ตอนนั้นชั้นกลัวมากแอช กลัวแทบตาย กลัวว่าเขาจะไม่ฟื้น ฮึก"

"เข้าใจ ๆ ไม่ต้องร้องนะ หายใจเข้าลึก ๆ"

"ฮู่ว"ฉันหายใจเข้าออกสองสามรอบ

"โอเคนะ"

"ฉันไหว"

"ตอนนี้ก็หาอะไรทำสงบสติอารมณ์นะ ว่าง ๆ ฉันจะไปเยี่ยม ไม่ต้องเครียดไปนะ"

"ขอบใจแอช"

เดินไปอาบน้ำดีกว่า

....

"อืม"คงเพราะไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน รู้สึกไม่มีแรงเลย

ง่วง..จัง...

......

"....ซี่"

"ร...ซี่"

"บ้าจริ...คุ...บผ....สิ"

เหมือนได้ยินเสียงเดวอนไกล ๆ ฟังไม่ชัดเลย....

....

กลิ่นหอมจัง

"ห๊ะ"ฉันลืมตาขึ้นแล้วเริ่มกวาดสายตาไปโดยรอบ

"นี่ฉันมาอยู่ห้องนอนได้ไงเนี่ย"มีเทียนหอมหลายเล่มถูกจุดอยู่หลายจุดในห้อง กลิ่นเหมือนดอกไม้ทำให้รู้สึกสงบ มือเริ่มหายสั่นแล้ว

"ร็อกซี่ ฟื้นแล้วเหรอ"เดวอนเปิดประตูเข้ามาพร้อมถ้วยเล็ก ๆ ในมือ

"เดฟ? ฉันมาอยู่นี่ได้ไง"

"ตอนผมกลับมาก็เห็นคุณก็ฟุบอยู่ที่พื้นแล้ว เรียกก็ไม่ตอบด้วย ผมล่ะกลัวแทบตาย"เดวอนเดินมากำมือฉันแน่น

"แล้วเทียนนี่.."

"คือผมซื้อเทียนหอมแบบที่ไว้ลดความเครียดมาน่ะไม่ต้องห่วงนะผมเลือกกลิ่นที่ไม่เหมือนกลิ่นที่เราใช้กันตอนนั้นทานซุปข้าวโพดหน่อยไหมผมรู้ว่าคุณยังทานอะไรไม่ลงแต่ช่วยจิบสักหน่อยเถอะผมขอร้อง"

"เดี๋ยวก่อนเดฟ ใจเย็น พูดช้า ๆ ก็ได้ ฉันฟังไม่ทัน"

"โอเค....ฮู่วววว คืองี้ ผมซื้อเทียนหอมลดความเครียดมาให้น่ะ แต่ผมเลือกกลิ่นที่ไม่เหมือนกลิ่นเมื่อตอนนั้นนะ สบายใจได้ ว่าแต่ตอนนี้พอทานอะไรได้ไหม ผมเอาซุปข้าวโพดมาให้ จิบสักหน่อยก็ยังดี"เดวอนยื่นถ้วยซุปมาให้

"แล้วนายอุ้มฉันขึ้นมาห้องนอนเองเลยเหรอ"

"ใช่"

"ไม่หนักรึไง"

"เอาเรื่อง"

"ขอบใจ"

"ด้วยความยินดี"

"..."เราทั้งคู่เงียบกันพักหนึ่ง ฉันรับถ้วยซุปมาจิบ

"ฉันหลับไปนานแค่ไหน"

"ราวสิบนาทีได้ ถ้าคุณหลับนานกว่านี้ผมก็ว่าจะพาคุณไปโรงพยาบาลแล้ว"

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ"

"นี่ร็อกซี่"เดวอนกำมือฉันแน่น

"ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อวานคุณร้องไห้หนักขนาดนั้น แต่หลังจากคุยกับแอชลีย์ แล้วมาเจอคุณสลบตอนกลับมาบ้านอีก ผมว่าผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคุณเมื่อวานแล้วล่ะ"เดวอนพยายามเกร็งหน้าไม่ร้องไห้

"ตอนผมเห็นคุณฟุบอยู่ที่พื้น ผมกลัวมาก พยายามเรียกชื่อคุณหลายครั้งคุณก็ไม่ตอบเลย ผมกลัวแทบตายว่าคุณจะเป็นอะไรไป กลัวว่าจะไม่ได้คุยกับคุณอีก กลัวสุด ๆ"มือเดวอนสั่นเกร็ง

"เรื่องที่เกิดเมื่อวานผมไม่อยากให้คุณโทษตัวเองฝ่ายเดียว ตอนนั้นผมก็เพลินจนเกินลิมิตตัวเองจริง ๆ บอกตามตรงเลยนะ ตอนที่ผมเห็นคุณร้องไห้น่ะผมปวดใจมากเลย"

"แต่ชั้นเป็นคนคุมเกม เดวอน ความปลอดภัยของนายคือความรับผิดชอบของชั้น เมื่อวานชั้นเป็นคนผิด"

"ไม่ร็อกซี่ เราผิดทั้งคู่ ขอล่ะ อย่าแบกไว้คนเดียว เมื่อวานคุณบอกว่าเราเป็นของกันและกันใช่ไหม ให้ผมได้แบกความรับผิดชอบด้วยสิ ผมสัญญาว่าหลังจากนี้จะระวังไม่ฝืนลิมิตตัวเองอีก เพราะงั้น..."

"แต่...ฮึก..."บ้าจริง น้ำตาจะไหลอีกแล้ว

"ร็อกซี่ ถ้าคุณร้องไห้ตอนนี้ผมจะร้องไห้ตามไปด้วยนะ"สีหน้าเดวอนตอนนี้เริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว

"งั้นก็ร้องกันทั้งคู่เนี่ยล่ะ"ฉันซบอกเดวอน เราทั้งคู่ต่างขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้นพลางร้องไห้โฮกันทั้งคู่

............

เช้านี้ผมรู้สึกเจ็บตาจากที่ร้องไห้เมื่อวาน แต่กลับโล่งใจมาก เหมือนยกภูเขาออกจากอก ร็อกซี่เองก็สีหน้าดีขึ้นมาก กลับมาทานอาหารเช้าได้ตามปกติแล้วด้วย ทีนี้ผมก็ไปทำงานได้อย่างหายห่วงสักที

กิ๊ง ก่อง

"เดี๋ยวผมเปิดประตูเอง"ใครมากดกริ่งแต่เช้านะ

"ไงเดฟ"แอชลีย์ยิ้มร่าโบกมือทักทาย

"แอชลีย์ มาทำไมแต่เช้าเนี่ย"

"อ๋อ เมื่อวานแอชโทรมาบอกว่าจะมาเยี่ยมชั้นน่ะ"

"ช่าย แต่ที่มาเช้าเพราะคิดว่าน่าจะได้เจอนายที่บ้านตอนนี้ด้วยน่ะ"

"มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ?"

"ก็มาเพื่อชกหน้านายไง"

"หา?"

ตูม!

แอชลีย์ยิ้มกว้างก่อนง้างหมัดขวาซัดแก้มผมอย่างจังจนผมลงไปกองกับพื้น

"เดฟ! เป็นอะไรไหม"

"ไม่เป็นไรร็อกซี่ อันนี้ผมสมควรโดน"

"เออ ก็รู้ตัวดีนี่หว่า"แอชลีย์เปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นโกรธจัด

"โอ๊ย!"แอชลีย์จิกหัวผมขึ้น

"ฟังให้ดีนะเดวอน ก่อนที่ร็อกซี่จะเป็นเมียนาย นางเป็นเพื่อนและลูกค้าคนโปรดของชั้น ถ้าชั้นรู้ว่าเพราะความไม่จริงจังในเกมของนายทำนางร้องไห้อีก ชั้นเนี่ยล่ะจะพังประตูหลังนายเอง ไม่ว่านายจะชอบหรือไม่ก็ตาม และชั้นการันตีเลยว่าชั้น จะ ทำ ให้ มัน เจ็บ สุด สุด"แอชลีย์เน้นประโยคสุดท้ายข้างหูผมก่อนปล่อยผมลง

"รู้สึกดีขึ้นแล้วสินะร็อกซี่ ฉันเอาของมาเยี่ยม"จากหน้าโกรธจัด แอชลีย์ก็กลับมาเป็นหน้ายิ้มบริการอีกครั้ง

"เดี๋ยวฉันไปหยิบกล่องพยาบาลมานะ"ร็อกซี่รุดไปที่ชั้นบนเพื่อหยิบกล่องพยาบาล

"อูย"แก้มผมยังชาจากหมัดเมื่อกี้ ก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าคงโดนแน่ ๆ แต่ไม่คิดว่าหมัดจะหนักเบอร์นี้ 

..........

"เดฟ หน้านายไปโดนอะไรมาวะนั่น"คลินท์เดินมาทักผมหลังจากผมก้าวเข้าออฟฟิศ

"โดนผู้หญิงซัดหน้ามา"

"ร็อกซี่เหรอ"

"เปล่า เพื่อนนาง"

"บ้า ผู้หญิงที่ไหนมันจะชกหน้านายจนปูดขนาดนี้ได้วะ"

"เชื่อเถอะ"

"แล้วไปทำอะไรให้โดนล่ะนั่น"

"....ช่างมันเถอะ" ผมเดินดุ่ย ๆ ไปที่โต๊ะทำงาน ใช้เวลาตั้งสองวันกว่ารอยบวมจะหาย สิ่งที่ผมได้รู้อย่างหนึ่งเกี่ยวกับแอชลีย์คือนางเป็นคนที่ไม่ควรเป็นศัตรูด้วยอย่างเด็ดขาดเลย