ตอนที่ 7 เล่นมาก็เล่นกลับ

ภายในห้องโถงใหญ่เสียงทุกอย่างเงียบไปหมด เมื่อเสียงประกาศชื่อของอบิเกลดังทุกสายตามองมาที่เธอด้วยสีตาที่เธอรับรู้ว่ามันคืออะไร สายตาที่จับจ้องสายเลือดเดียวกับคนที่ทุกคนรับรู้เพียงว่าอาจจะเป็นบุคคลที่ทรยศจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ สายตาของอบิเกลแนวแน่ยิ่งกว่าอะไร ไม่สนใจว่าพวกนั้นจะพูดอะไรก่อนที่คนเป็นรองศาสตราจารย์จะเอ่ยพูดขึ้น

 

“จะรออีกนานไหมเอ่ย? คุณเมอร์รัล”

“อ๊ะ...ขอโทษค่ะ”

 

อบิเกลเอ่ยพร้อมกับเดินตรงไปข้างหน้าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ ทุกสายตาจับจ้องมาทางเธอและซุบซิบกันอย่างไม่คาดคิดว่าสายเลือดเมอร์รัลจะกล้ามาเรียนที่นี่ รองศาสตราจารย์บลัดเวิร์ทมองเด็กน้อยที่พร้อมเต็มที ก่อนจะวางหมวกลงบนหัวนักเรียน หมวกคัดสรรลงบนหัวของเด็กน้อย มันก็เริ่มขยับจะเอ่ยพูดขึ้น

 

“อ๊า~ เป็นเด็กที่มีความกล้า บ้าบิ่นอย่างกับกริฟฟินดอร์ ความตั้งใจ อ่อนน้อม อย่างฮัฟเฟิลพัฟ ความฉลาดและสร้างสรรค์อย่างเรเวนคลอ เป็นผู้นำและเด็ดขาดอย่างสลิธีริน ช่างเป็นเด็กที่เลือกบ้านยากจริง ๆ อืมมมม ช่างคล้ายกับพ่อของเธอแต่เขาไม่อยากไปอยู่สลิธีริน”

“พ่อ?” อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็ตกใจว่าหมวกคัดสรรพูดหมายความว่าอะไร

“อืมมมม เลือกยากเสียจริง...เจ้าหนู...”

“ถ้าคุณรู้จักพ่อหนู...หนูไม่เหมือนเขา...หนูไม่เลือกว่าตัวเองจะอยู่บ้านไหน...เพราะยังไงหนูก็คือหนู ไม่ใช่ใคร...”

“อ๊า~ เป็นคำพูดที่ดี คัดไปอยู่! สลิธีริน!!”

“โอ้ววววว!!” เสียงสกอร์เปียสดังขึ้นอย่างดีใจที่เพื่อนสนิทได้อยู่บ้านเดียวกัน

“อบิเกลลลล~” ลูน่าพูดทั้งน้ำตาที่เพื่อนตัวเองอยู่บ้านเดียวกัน ไม่งั้นคงได้เหงาในบ้านนี้แน่ ๆ

รองศาสตราจารย์ค่อย ๆ จับหมวกคัดสรรขึ้นจากศีรษะของเด็กน้อย แต่แล้วอบิเกลหันไปหาหมวกคัดสรรทันที

“เดียวค่ะ...”

รองศาสตราจารย์ได้ยินเด็กน้อยเอ่ยเรียก “มีอะไรเหรอ? เด็กน้อย”

“หนูขอคุยกับหมวกคัดสรรได้ไหมคะ?”

“ขอโทษนะ ไว้ครั้งหน้าละกัน เราต้องดำเนินงานต่อ”

“...” อบิเกลได้ยินแบบนั้นก็เคารพความเป็นผู้ใหญ่ของอีกฝ่าย “เข้าใจแล้วค่ะ รองศาสตราจารย์...”

 

อบิเกลเดินลงมาจากลานแล้วตรงไปยังโต๊ะบ้านสลิธีริน พวกรุ่นพี่สลิธีรินต่างยินดีต้อนรับที่เด็กคนทุกท้ายได้มาอยู่บ้านเดียวกับพวกเขา หลังจากนั้นศาสตราจารย์ใหญ่ก็ได้พูดต่อจนกระทั่งถึงเวลาอาหารทุกคนต่างสนใจกับอาหารตรงหน้า อบิเกลมองภาพตรงหน้าที่ทุกคนกำลังสนใจอาหาร เธอมองอาหารตรงหน้าอย่างอ่ำ ๆ อึ้ง ๆ เธอไม่เคยกินอาหารที่สวยจนไม่กล้าแตะแบบนี้ จนลูน่ามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย

 

“เธอไม่ทานเหรอ?”

“อ๊ะ...ก็แบบว่า...ฉันไม่เคยกินอะไรที่...มันน่ากินแบบนี้เลยนะ”

“พูดจริงเหรอ? แล้วทุกทีกินอะไรนะ”

“ส่วนใหญ่จะเป็นขนมปังแข็ง ๆ กับเนื้อแดดเดียว แล้วก็ผักต้มนะ”

“อ๊ายยยย! นั้นมันอาหารนักเดินทางชัด ๆ อบิเกลต้องกินเยอะ ๆ เลย” ลูน่าหยิบตักให้อบิเกลอย่างรวดเร็วทันที จนตรงหน้าของเธอมันพูนขึ้นสูงกว่าเดิมเธอ

 

‘เหอะ ๆ เยอะไปแล้วนะ...ลูน่า...’ อบิเกลคิด

 

เวลาผ่านไปหลังจากกินอาหารมื้อเย็นจบไปพวกพรีเฟ็คก็พาเด็กของบ้านตนเองไปยังหอพักประจำบ้าน แต่ตำแหน่งของบ้านพักสลิธีรินช่างดูน่ากลัวมาก พวกเขากำลังลงบันไดหินไปยังชั้นใต้ดินกัน พวกเขามีพรีเฟ็คประมาณหกคนที่พาเด็กปีหนึ่งไปยังหอพัก ทุกคนต่างลงตามกันไปอย่าเร่งรีบกันจนมาถึงกำแพงใหญ่ที่มีรูปปั้นงูที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ทำเอาเด็กปีหนึ่งหลายคนถึงกับหยุดชะงักกันเลย เมื่อเห็นรูปปั้นงูใหญ่ตรงหน้า ทำเอาบางคนที่เห็นถึงกับสลบไปเลย พรีเฟ็คบางคนรีบมาดูทันที

 

“สลบไปแล้ว...”

“คงกลัวงูน่าดู...”

“งั้นใครที่มีน้ำใจก็ช่วยเพื่อนหน่อยละกัน...ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันคามิว โฟลด์ อยู่ปี 7 เป็นพรีเฟ็คของบ้าน” พรีเฟ็คหญิงหันมาแนะนำตัวกับรุ่นน้อง ”พวกเธอมีปัญหาอะไรมาขอความช่วยเหลือจากพวกเราได้และถ้าพวกเธอทำผิดกฎพวกเราก็สามารถเอาไปแจ้งครูได้ ขอให้เข้าใจนะ”

“เข้าใจครับ/ค่ะ”

 

อบิเกลมองรุ่นพี่พรีเฟ็คคนนี้อย่างสงสัยทำไมคนบ้านสลิธีรินดูใจดีแบบที่เธอไม่คาดคิด เพราะคนส่วนใหญ่จะบอกว่าบ้านนี้นั้นมีแต่คนเลวที่ออกมากลายเป็นพ่อมดแม่มดฝ่ายร้าย เพราะแบบนี้ทำให้เธอมีคำถามกับพวกที่อยู่ที่นี่คิดจนเธอยกมือขึ้นมาให้พวกเขาเห็น คามิวเห็นเด็กหญิงที่ยกมือเธอจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

 

“มีอะไรจะถามจ๊ะ? เมอร์รัล”

เด็กทุกคนต่างหันไปมองอบิเกลว่าเธอมีอะไรจะถามรุ่นพี่กัน เพื่อนสองคนของเธอก็สนใจว่าอีกฝ่ายนั้นมีอะไรจะถามกัน

“ขอเสียมารยาทนะคะ รุ่นพี่...ทำไมทุกคนถึงคิดว่าบ้านสลิธีรินเลวร้ายจนไม่มีคนอยากอยู่ค่ะ โดยที่พวกพี่ ๆ ก็ดูใจดีเหมือนกัน”

“…” คามิวได้ยินคำถามของรุ่นน้องก็อึ้งไปเลย

จนคนอื่น ๆ ต่างมองว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำให้รุ่นพี่คนนี้โกรธหรือเปล่า แต่ว่าพรีเฟ็คหญิงคนนี้ก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะมองพวกรุ่นน้อง

“พี่รู้นะว่าพวกเราหลายคนคงได้ยินอำนาจของบ้านสลิธีรินมาเยอะว่ามีแต่คนอยู่ฝ่ายมืดหรือว่ากลายเป็นผู้เสกความตาย แต่พวกเราก็ไม่ได้มีแค่พวกย่ำแย่นะ พวกเราก็มีคนเป็นฝ่ายดี การที่ทุกคนเป็นอะไรมันก็ขึ้นกับตัวของพวกเขาเอง นอกจากบ้านเราก็มีบ้านอื่นที่ไปอยู่ฝ่ายมืดนะ”

“มีด้วยเหรอครับ?” นักเรียนปีหนึ่งคนหนึ่งพูดขึ้น

“มี...แต่ก็ส่วนน้อย...ไม่เหมือนบ้านสลิธีรินที่เยอะกว่า...แต่พี่ ๆ อยากให้พวกเธอเปลี่ยนความคิดใหม่ว่าบ้านเราไม่ใช่ว่ามีแต่คนเลว คนดีก็มีอย่างพวกเธอที่จะเดินไปในเส้นทางไหน?”

เด็กปีหนึ่งได้ฟังคำพูดของอีกฝ่ายก็รู้สึกกินใจมาก ๆ พร้อมกับตบมือกันอย่างชอบคำพูดอีกฝ่าย คามิวมองทุกคนก่อนจะมองมาทางอบิเกลพร้อมกับยิ้มให้

“เหมือนเธอสาวน้อย...เธอชอบไม่ที่มีคนมองว่าครอบครัวนั้นเลวร้าย โดยที่ไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาว่า”

“หนูไม่ชอบค่ะ ทุกคนเอาแต่ว่าอาของหนูว่าเป็นคนเลว...โดยที่หนูไม่รู้...พวกเขารู้ไหมว่าหนูทำจริงหรือไม่จริง”

ทุกคนได้ยินแบบนั้นก็มองกันอย่างสงสัยกับคำพูดของอบิเกล

“นั้นล่ะ ก็เหมือนพวกเขาสลิธีริน พวกเราไม่ได้เลวร้าย พวกเราเหมือนคนมีอำนาจ แต่พวกเราจะเปลี่ยนตรงนั้นกลายเป็นคนที่มีความสง่างามที่เหมาะกับคำว่าหรูหรา แต่ก็มีคนชอบความคิดของเราล่ะนะ ยกเว้นบางจำพวกล่ะนะ”

“ยกเว้นบางจำพวก? เป็นคำพูดที่เจ็บแสบจังนะ!” เสียงปริศนาดังขึ้น

 

ทุกสายตาต่างมองไปที่ต้นเสียงที่กำลังเดินมาทางที่ทุกคนอยู่ แต่กลุ่มที่กำลังเดินมาดันเป็นคนบ้านสลิธีรินด้วยกันนี้สิ ทำเอาคิดแล้วว่าพวกนี้พวกตัวร้ายของบ้านสลิธีรินหรือเปล่า แต่ดูจากความสูงพวกนี้น่าจะอยู่ระดับสูงกว่าปีห้าแน่ ๆ แต่ว่าพอพวกนี้มาพวกพี่ ๆ พรีเฟ็คแต่ละคนดูจะไม่ชอบใจที่พวกนี้กำลังเดินมาทางนี้ กลุ่มคนที่กำลังเดินมามีจำนวนหกคนมีชายสี่หญิงหก

 

“พวกนาย!! พวกเราบอกแล้วนะ พวกเราต้องให้รุ่นน้องเข้าไปก่อนนะ!”

“เรื่องสิ? ทำไมพวกเราต้องมาเสียสละให้พวกเจ้าลูกเจี๊ยบที่พึ่งเข้ามาด้วยล่ะ?”

กลุ่มชายหนุ่มก็เดินมาผลักเด็ก ๆ ที่กำลังยืนกันให้หลบทางเข้าให้พวกเขา พวกปีหนึ่งไม่ชอบใจรุ่นพี่ทำตัวนิสัยแบบนี้

“นี่พวกนาย!! ไม่เกรงใจน้อง ๆ เลยนะ”

“เกรงใจทำไม?” ชายหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาลค่อย ๆ เดินหาพรีเฟ็คที่สั่งเขา

“นายคงไม่ลืมนะว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่ อย่ามาทำตัวเป็นอันธพาลแถวนี้ โคลสัน!!”

“ฉันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน!! คูลูมัส” ชายหนุ่มผมน้ำตาลจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจ “อย่ามาเสือกไม่เข้าเรื่อง”

“นายเป็นแบบนี้ไง พวกเด็ก ๆ แต่ละปีถึงไม่เคารพคนอย่างแกนะ!!”

“แกกล้าพูดแบบนี้งั้นเหรอ? เจ้าพวกเลือดสีโคลน!!”

“ห๊า!!”

 

คำพูดที่พูดออกมาทำเอาคนที่อยู่รอบ ๆ นั้นต่างตกใจกันเลยว่าอีกฝ่ายกล้าเรียกคนอื่นด้วยคำนั้น บางคนไม่เข้าใจว่าคำที่ว่าคืออะไรก็ช่วยกันตอบว่าเป็นคนที่ไว้เรียกพวกพ่อมดแม่มดที่เกิดจากเลือกมักเกิ้ลที่ไม่ใช่ผู้วิเศษ คำพูดนั้นของชายคนนั้นทำเอาอบิเกลได้ยินแล้วกำหมัดแน่นสุด ๆ คำนั้นช่างเป็นคำหยาบยิ่งกว่าอะไรจนเธอต้องทำอะไรสักอย่างด้วยการตะโกนออกไปดัง ๆ

 

“หุบปากเน่า ๆ ของแกซะ!! ไอ้หนูโสโครก!!”

 

เสียงของอบิเกลทำเอาทุกคนต่างพากันมองอย่างตะลึงที่อีกฝ่ายเอ่ยประโยคที่ทำเอาหน้าเสียกันไปเลยว่าอีกฝ่ายจะโกรธกับประโยคนั้นไหม แต่ทุกคนต่างหันไปมองก็หน้าซีดเลยที่รุ่นพี่ชายได้ยินประโยคนั้นใบหน้าของเขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจจนเขาผลักชายตรงหน้าเดินตรงไปหาเด็กหญิงแล้วกระชากคอเสื้อทันที จนพวกพรีเฟ็คเห็นก็ตกใจกันจนตะโกนอันออกไป

 

“แม็กนัส!!” พรีเฟ็คคนหนึ่งรีบเดินเข้าไปจับมืออีกฝ่าย “ปล่อยเด็กเดี๋ยวนี่นะ!!”

“เรื่องสิ เจ้าเด็กนี่กล้าเรียกฉันว่าหนูโสโครกเหรอ? ฉันจะเสกแกให้เป็นหนูจริง!!” แม็กนัสหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา

สกอร์เปียสเห็นแบบนั้นก็รีบไปจับมืออีกฝ่ายให้ปล่อยอีกฝ่าย “ปล่อยเพื่อนผมนะ!!”

คามิวเห็นอีกฝ่ายถือไม้กายสิทธิ์ เธอรีบเข้าไปจับมืออีกฝ่ายให้ยกขึ้นทันที “ถ้านายทำร้ายเด็ก! ฉันจะเสกให้นายเป็นกบแน่ ๆ ปล่อยเด็กเดียวนี้!! แม็กนัส!”

“ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริง ๆ” แม็กนัสกำลังจะยกขาขึ้นเพื่อถีบอีกฝ่าย

อบิเกลเห็นแบบนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างจนเธอหยิบไม้กายสิทธิ์ของตนเองออกมา แล้วชี้ไปทางอีกฝ่ายที่จับคอเสื้อเธอ ปลายไม้ทำให้อีกฝ่ายก็หันไปมองอย่างตกตะลึงที่เด็กตรงหน้าเอาไม้กายสิทธิ์ออกมา

“เอกซ์เปลลิอาร์มัส!!”

 

ปลายไม้กายสิทธิ์มีแสงสว่างสีแดงขึ้นพร้อมกับพุ่งตรงเข้าหาชายตรงหน้า คาถาที่อบิเกลร่ายคือคาถาปลดอาวุธแต่ว่ามันไม่ได้จะปลดอาวุธอีกฝ่าย แต่กลับพุ่งใส่อีกฝ่ายจนอีกฝ่ายกระเด็นลอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว จนพวกเพื่อน ๆ ฝ่ายนั้นต่างเห็นก็ตกใจจนรีบวิ่งไปดูอาการอีกฝ่ายที่ดูจะจุกพอตัว จนพวกเด็ก ๆ มองกันก็จุกแทนอีกฝ่าย พวกพรีเฟ็คเห็นการกระทำของรุ่นน้องก็ตกใจที่อีกฝ่ายช่างใจกล้ายิ่งกว่าอะไร

 

“แม็กนัส นายไม่เป็นไรนะ!!” เพื่อนสาวคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วช่วยอีกฝ่ายพยุงขึ้น

“ลุกไหวไหม เพื่อน?” เพื่อนชายพยุงตัวอีกฝ่ายขึ้นมา

“ปล่อย!!” แม็กนัสกล่าวขึ้นเขาชี้หน้าไปทางเด็กหญิงที่ทำเข้าแบบนี้ “แก!! เมอร์รัล!! แกได้เห็นดีแน่!!”

 

คำกล่าวนั้นไปพร้อมกับการเดินหนีไปอย่างรวดเร็วจนทุกคนต่างมองว่าอีกฝ่ายนั้นโดนเด็กหญิงเล่นงานทีเดียวถึงกับหนีเลยเหรอ แต่ว่าพวกพรีเฟ็คเห็นอีกฝ่ายเดินหนีไปก็คิดเลยว่าอีกฝ่ายคงเอาเรื่องที่รุ่นน้องเล่นงานตัวเองโดยใช้ไม้กายสิทธิ์ไปฟ้องอาจารย์แน่ พวกเขาส่ายหน้าอย่างไม่ชอบใจจนคามิวหันไปหาอบิเกลที่กำลังเก็บไม้กายสิทธิ์ของตนเอง

 

“เมอร์รัล เมื่อกี้เธอไม่ควรทำอย่างนั้นเลยนะ พวกนั้นต้องเอาไปฟ้องอาจารย์แน่ ๆ”

“หนูไม่สนหรอกค่ะ จะโดนไล่ออกก็ช่าง เพราะยังไงหนูเชื่อว่าอาจารย์จะรับฟังหนูที่ช่วยรุ่นพี่จากพวกที่กำลังจะใช้เท้าถีบรุ่นพี่นั้นล่ะค่ะ”

“อย่ามั่นใจมากนะ เมอร์รัล บ้านแม็กนัสเป็นพวกพ่อมดแม่มดที่มีชื่อเสียงนะ”

“นายพูดแบบนั้นทำอย่างครอบครัวเมอร์รัลไม่ใช่ครอบครัวโด่งดังเลยนะ ครอบครัวเมอร์รัลเคยเป็นครอบครัวพอตเตอร์เชียวนะ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นนะ”

คามิวเอาข้อศอกกระแทกใส่พรีเฟ็คชายที่เห็นรุ่นน้องของเธอ

“โอ๊ย เจ็บนะ รุ่นพี่...”

“นายเกรงใจรุ่นน้องก็ดีนะ”

“อ๊ะ...โทษที...”

“ช่างเถอะ โดนดูถูกมาเยอะแล้ว แค่คำพูดไม่น่าสนใจเท่าไหร่ล่ะนะ”

“แต่เมื่อกี้เธอสน” คามิวเอ่ยพูดขึ้น

“คติประจำใจหนูมีสองเรื่อง หนึ่งใครเดือดร้อนต้องช่วยถ้าอยู่ใกล้ ๆ ส่วนสองใครเดือดร้อนแล้วไม่ได้เรื่องของหนู หนูไม่ยุ่งด้วย”

“เป็นคติที่...”

“แปลกสุด ๆ”

“ใช่”

“แต่ก็ขอบคุณนะ เมอร์รัลที่ช่วยพี่นะ”

“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่หนูว่ารีบ ๆ ให้ทุกคนเข้าหอดีกว่านะคะ เพราะว่าตอนนี้ชั้นใต้ดินมันเริ่มหนาวแล้วนะคะ”

 

พอเด็กน้อยพูดแบบนั้น พวกพรีเฟ็คทุกคนก็ยังกังวลว่าเด็กหญิงจะมีปัญหาอะไรไหม แต่ตอนนี้เขาต้องการให้รุ่นน้องเข้าบ้านเสียงก่อน พวกเขาหันไปทางรูปปั้นงู คามิวก็พูดออกมาอย่างเสียงดังด้วยการแกว่งไม้กายสิทธิ์ด้วยว่า ‘บัตเตอร์เบียร์เพิ่มฟอง’ พวกปีหนึ่งได้ยินก็ต่างมองหน้ากันอย่างขำ ๆ ที่รหัสของบ้านนั้นดูแตกต่างจากสภาพบ้านสุด ๆ พวกพรีเฟ็คก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะรหัสนี้เป็นรหัสที่พวกผู้ใหญ่จะเป็นคนตั้งไม่ใช่พวกเขา พอร่ายรหัสนั้นรูปปั้นงูก็มีการขยับเป็นวงกลมจนกระทั่งมีประตูปรากฏขึ้นแล้วประตูก็เปิดออก พวกเขาให้รุ่นน้องเดินเข้าไปกัน ทุกคนต่างเดินกันเข้าไปตามทางจนมาถึงห้องนั่งเล็กใหญ่ที่ดูโอ่อ่าและเก่าแก่ มีการตกแต่งด้วยโทนสีเขียวดำ ทำให้ทุกคนมองได้เลยว่ามันช่างดูไปโทนของวายร้ายจริง ๆ คามิวมายื่นอยู่ตรงหน้าของรุ่นน้องพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

 

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็ยินดีต้อนรับสู่บ้านสลิธีรินอีกครั้ง ถึงก่อนหน้าจะมีเรื่องเล็กน้อย แต่ไม่ต้องห่วงพวกพี่ ๆ หลายคนเป็นคนดีจะช่วยน้อง ๆ เท่าที่ทำได้ แต่เรื่องเรียนพวกเราบางคนอาจจะไม่อยากสอนพวกเธอเท่าไหร่นะ”

เด็กปีหนึ่งต่างหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุก แต่ก็มีบางคนก็ลำบากใจว่าถ้าไม่เข้าใจแล้วจะถามใครได้ล่ะ

“ล้อเล่นนะ ไม่ต้องห่วง พวกพี่ ๆ ช่วยได้ตลอดล่ะ” คามิวเลิกแกล้งน้อง ๆ ก่อนจะตบมือ “เอาล่ะ ก่อนหน้าพวกพี่ให้กระดาษพวกเธอตามหมายเลขห้อง งั้นพวกพรีเฟ็คพานักเรียนชายไปทางฝั่งหอชายได้เลย”

“ปีหนึ่งตามพี่มาเร็ว” พรีเฟ็คชายคนหนึ่งเดินนำทางรุ่นน้องไปยังทางหอพักชาย

พอรุ่นพี่นำทางพวกนักเรียนชายต่างพากันเดินตามรุ่นพี่ไปยังฝั่งชาย สกอร์เปียสเห็นแบบนั้นก็หันไปทางพวกอบิเกล

“รู้สึกว่าจะต้องแยกกันแล้วนะ เมอร์รัล คุณลองบัตท่อม”

“ฉันว่าพวกเราเป็นเพื่อนฉันควรเรียกชื่อดีกว่านะ”

“จะดีเหรอ?” สกอร์เปียสถามอย่างสงสัย

“ได้สิ ถือว่าเป็นเพื่อนกันนะ มัล...ไม่สิ...สกอร์เปียส”

“อบิเกล แล้วก็ลูน่า”

“โดนผู้ชายเรียกชื่อแล้วจั๊กจี้จัง เอาล่ะนายรีบ ๆ ไปเถอะ ขอให้โชคดีพวกเพื่อนชายล่ะ”

“อืม เจอกันพรุ่งนี้! ฝันดีสาว ๆ !” สกอร์เปียสโบกมือลาพร้อมกับเดินตามรุ่นพี่ไปยังฝั่งผู้ชาย

ลูน่ามองอีกฝ่ายที่เดินออกไปทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ว่าที่มีชายมาราตรีสวัสดิ์พวกเธอแบบนี้ แต่ลูน่าก็รู้สึกว่าสกอร์เปียสน่ารักใช้ได้เหมือนกัน

“เขาน่ารักนะ ไม่น่าเป็นคนของครอบครัวมัลฟอยนะ”

“ถึงเขาเป็นใครก็ขึ้นกับนิสัยเขาล่ะว่าจะไปทางไหน ดีหรือร้ายนะ”

“ก็จริงนะ”

 

ทั้งสองคนกำลังคุยกันพวกรุ่นพี่กำลังจะสั่งให้นักเรียนหญิงไปทางหอพักหญิงก็มีเสียงประตูดังขึ้น ทำให้พวกเขาต่างพากันหันไปมองก็พบกับศาสตราจารย์ใหญ่และอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรินกำลังมาทางนี้พร้อมกับพวกแม็กนัส คามิวเห็นแบบนั้นก็เข้ามาบังตัวอบิเกลเพื่อปกป้องรุ่นน้องบ้านตัวเอง

 

“ศาสตราจารย์ใหญ่ อาจารย์มิลเกรด”

“สวัสดียามเย็นคุณโฟลด์และ...คุณนักเรียนใหม่ตัวก่อกวนในบ้านสลิธีริน” อาจารย์มิลเกรดพูดประชดประชันเด็กใหม่อย่างอบิเกล

ทำเอาอบิเกลได้ยินต้องโผล่หน้าออกมาข้างหลังของอีกฝ่าย อาจารย์คนนี้ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอ นึกเหรอว่าเธอจะชอบอีกฝ่ายล่ะ ก่อนที่ศาสตราจารย์ใหญ่จะเอ่ยพูดขึ้น

“คุณเมอร์รัล เราคงต้องคุยกันหน่อยเรื่องการใช้ไม้กายสิทธิ์ของเธอนะ”

อบิเกลได้ยินแบบนั้นเธอรู้สึกเลยว่าตัวเองนั้นกำลังจะโดนใส่ความบางอย่างแน่ ๆ “ได้ค่ะ ศาสตราจารย์ใหญ่ แต่หนูก็อยากรู้ว่าบางคนแถวนี้ไปฟ้องอะไรอาจารย์มั้งค่ะ”

 

จบตอนที่ 7 โปรดติดตามตอนที่ 8 ต่อไป