Chapter 19 ศีลเสมอกัน

“เมลขอถามอีกครั้งว่าไม่พบเจอกันตอนไหน และทำไมเมลถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังมีคนออกตัวแรงว่ากำลังตามจีบแฟนของเมลอีกด้วย” น้ำเสียงกดต่ำอย่างไม่พอใจมาก

“คือพี่...” กระฟัดกระเฟียดพยายามนึกทบทวนว่ามันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ไง โฟร์ก้มหน้ากัดฟันเคียดแค้นในใจ วันนี้มันแต่โมโหไอ้เชี่ยซันที่มันแอบนอกใจน้องชายสุดที่รัก จนลืมเล่าเรื่องสำคัญไปเลย “วันนั้นมีเรื่องอื่นให้พี่สนใจมากกว่าจนลืมไปเล่านะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะไม่เล่านะคะ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย”

“เล่าตั้งแต่เจอกัน” เมเปิลถามสวนกลับไปทันทีเพราะคนพี่ไม่ยอมเข้าประเด็นในสิ่งที่เธออยากรู้สักที พร้อมยกมือกอดกดสายตากดต่ำจ้องมาไปยังแฟนสาว “เอาตั้งแต่แรกเลยนะคะ!!”

“พี่กับเจสเจอกัน....”

“เจสสิก้า!!หรือเธอคนนั้นใช้คำเรียกนี้เท่านั้น” เมเปิลแว๊ดเสียงแหลมเพราะไม่ต้องการให้สรรพนามอื่นที่ดูสนิทสนมกันเกินหน้า

โฟร์สูดหายใจลึกเข้าปอด เพราะในตอนนี้เธอเองรู้สึกประหม่าในการจะต้องตอบคำถาม “พี่กับเจสสิก้าเจอกันที่อเมริกาหลังจากเราแยกกันที่แคนาดาค่ะ พี่ช่วยเหลือเขานิดหน่อย และบังเอิญได้พักโรงแรมเดียวกัน ได้ทำความรู้จักกันตามประสานักธุรกิจ แต่พี่ไม่คิดอะไรกับเธอคนนั้นนะคะ พี่ออกตัวตลอดว่ามีคนที่ชอบและคบหาอยู่แล้ว”

“...” เมเปิลพิจารณาในคำตอบได้รับมา พยักหน้ายอมรับ

“หนูเชื่อพี่นะคะ พี่ไปเจอเธอแค่วันนั้นวันเดียว คือวันที่ไปเชี่ยซันไปทานข้าวกับว่าที่คู่หมั้นนั่นนะคะ ส่วนเรื่องทำสัญญาพี่ก็ให้ไอ้ป่าวประกาศไป ไม่เชื่อไปให้เลขาเอาสัญญามาให้หนูดูเลย แล้วพี่เอาตำแหน่งที่อยู่พี่ย้อนกลับมาให้ดูเพิ่มอีกด้วยก็ได้ น้า...นะคะ พี่กว่าจะดูหนูมาครอบครองพี่ไม่มีทางทำอะไรที่จะเสียหนูไปเด็ดขาด” น้ำเสียงจริงใจอ้อนวอนต่อคนรัก

“เมลเองก็ไม่ยอมให้ใครมาแย่งพี่หรอกค่ะ” ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก “เมลขอโทรศัพท์ด้วยค่ะ” เธอแบมือ

โฟร์เองยื่นโทรศัพท์ไปแบบงง เมเปิลเองสามารถปลดล็อกด้วยลายนิ้วของเธอ หญิงสาวจิ้มไปแอปพลิเคชันสำหรับอัพสตอรีและรูปภาพ

ภาพที่นำมาลงคือภาพการจับมือของทั้งสองและมีใบเมเปิลวางทับด้านบนในวันที่ไปเที่ยวแคนาดาด้วยกันครั้งแรก และแคปชันคำอธิบายท้ายภาพ ‘เจ้าของหัวใจหมายเลขสี่ที่แท้ทรู (รูปหัวใจ) ปล.คนอัพไม่ใช่เจ้าของมือถือนะจ๊ะ

เมเปิลส่งโทรศัพท์คืนเจ้าของ โฟร์รับมองดู พร้อมอ่านข้อความ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมมุมปากกระตุกยกยิ้ม รวบตัวคนขี้หึงมาไว้ในอ้อมกอด “ทำไมหึงแล้วยิ่งน่ารัก หึงบ่อย ๆ ดีไหมคะ พี่ชอบจังเวลาโดยหนูหวงแบบนี้ โอ๊ย...”

คนขี้หึงบิดเอวคนรัก “ไม่ต้องเลยนะ! ลองมีอีกรอบเมลบิดเอวขาดและงดนอนกอดเมลด้วยหนึ่งเดือน” เมเปิลข่มขู่ด้วยเสียงอึกอัก

“ค่ะ กลัวแล้วค่ะ กลัวไม่ได้นอนกอด” ในสายตาเธอคนรักของเธอดุยังไงให้น่ารักน่าเอ็นดูอย่างนี้ และโอบเอวเมเปิลแน่นยิ่งขึ้น

 

ณ.งานแถลงข่าวการเปิดเส้นทางสายการบินใหม่ระหว่างวัชรแอร์ไลน์กับเจสแอร์เวย์ที่ โรงแรมศิริกิจโฮเทล โดยมีบริษัท AP.เอเจนซี่ เป็นผู้จัดงาน

เมเปิลมาดูงานตั้งแต่ช่วงเก้าโมงเช้า แต่งานเริ่มจริงประมาณช่วงบ่ายโมง อีกคนพยายามตามมาแต่ตัวเธอต้องห้ามเอาไว้บอกว่าให้มาช่วงสิบเอ็ดโมงจะได้ไม่ดูน่าสงสัย

ด้วยงานคือการแถลงร่วมลงทุนพร้อมทั้งการเปิดสายการบินเส้นทางใหม่สองเส้นทาง หนึ่งจากอเมริกามายังลงเมืองญาจางประเทศเวียดนาม ที่มีชายหาดและทะเลเหมาะสำหรับการดำน้ำเป็นแหล่งท่องเที่ยวรับความนิยมอย่างมาก และส่วนอีกเส้นทางจากไทยบินตรงไปยังมาดริดด้วยเครื่องบินขนาดใหญ่และบริการระดับพรีเมียม

 

เมเปิลเดินตรวจดูและสั่งงานคนงานจนถึงการขึ้นแถลงการณ์ร่วมมือกัน เธอดูบนการดำเนินบนเวทีก่อนจะหันสบตาสิ่งสวยงามบนชั้นขนมหวานตรงหน้า โฟร์จัดแจงเรื่องต่าง ๆ จนแล้ว ด้วยที่มอบหมายให้น้องชายจัดการตั้งแต่แรก แค่มาร่วมพอเป็นพิธีเท่านั้น เดินไปหาคนสำคัญของเธอ

“ทำอะไรน่ะ” โฟร์โพล่งเสียงดังใส่เจ้าแก้มกลม จนเจ้าตัวสะดุ้งด้วยความตกใจตวัดสายมองค้อนยกมือตั้งท่าจะฟาด โฟร์รับรู้พลังฝ่ามือคนน้องเอี้ยวตัวหลบ ตามด้วยเสียงหัวเราะของทั้งสองในการหยอกเย้าระหว่างคนรัก

“จ้องอะไรอยู่ค่ะ ขนมชั้นตรงหน้าใช่ไหม” หญิงสาวร่างโปร่งหน้าตรงโน้มตัวหรี่มอง “เป็นถึงออแกไนซ์จัดงานแต่แอบมาจ้องอยากกินขนมของลูกค้าแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

ครั้นโดนจับได้ “คะ ใครจ้อง ใครอยากกิน เมลแค่มองว่ามันสวยเท่านั้นเอง ดูแลความเรียบร้อยด้วยแหละ”

“อ๋อ...ก็คงงั้นมั่งค่ะ คุณเมเปิลแน่ใจแล้วใช่ไหม...ว่าไม่อยากกิน สีสันมันน่ากินมากเลยนะ สีชมพูสลับกับสีฟ้าพาสเทล” โฟร์ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของคนชื่นชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจ คนพี่ก้าวขยับตัวไปประชิดโน้มตัวไปหยิบกระทงใส่ขนมชั้นที่ทั้งสองกำลังพูดถึง ยกผ่านจมูกพร้อมกับก้าวถอยหลังออกมาและมีเสียงสูดกลิ่นให้เธอได้ยิน ส้อมพลาสติกจิ้มหนึ่งในสองเข้าปาก “อืม...หวานกำลังพอดี เนื้อสัมผัสหนึบหนับ” คนขี้แกล้งจิ้มชิ้นสองจ่อเตรียมตัวเข้าปาก ปรายมองอีกคนที่กำลังมองด้วยสายตาละห้อยเพราะความอยากกิน

“ให้ตายเถอะ” เสียงบ่นกระฟัดกระเฟียดคนพี่พยายามเอาของชอบมาล่อหน้า

โฟร์วางชิ้นนั้นลงไว้ที่เดิม ยกมือมาบีบจมูกพร้อมกับเสียงหัวเราะ “อ้าปากสิพี่ป้อน ถือว่าเป็นคำสั่งจากผู้จัดจ้าง”

เมเปิลอมยิ้มพร้อมกับปากรับขนมเข้าไป ตัวเองรู้อยู่แล้วว่าคนพี่ต้องใจดีกับเธอ “ขอบคุณค่ะ” ด้วยเสียงอู้อี้

“ยืนรอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวไปขนของกินมาให้” โฟร์ผละตัวเดินออกไปกลับมาพร้อมจานเต็มไปด้วยของกินเล่นภายในงาน

“พี่โฟร์ถือไว้นะ เดี๋ยวเมลแอบกินเอง” เจ้าคนกินเก่งยกมือป้องปากกระซิบ ตามด้วยฉวยขนมในจานเข้าปาก ใช้มือปิดปากปกปิดความผิดตัวเอง

โฟร์ขยับไปยืนด้านข้างอีกฝ่ายมือถือจานของกินสำหรับคนรัก ตัวด้านหน้าตรงข้างกับเวทีแต่กลับไม่สนใจแม้แต่นิด เอียงใบหน้ามองคนรักด้วยความมันเขี้ยวอยากจะกัดแก้มกลม ๆ กำลังเขี้ยวตุ๋ย ๆ

โฟร์ย้ายจานไปอีกมือ และใช้มือใกล้เจ้าตัวย้ายไปบีบก้นแฟนสาว “เด้งจริง กินเยอะ ๆ นะที่รัก”

เมเปิลตวัดมองจ้องตาแทบทะลักกัดฟันด้วยความไม่พอใจ “เก็บมือเดี๋ยวนี้!!!”

“เก็บไว้แล้วค่ะ” ปากบอกว่าเก็บแต่สั่งลาด้วยการลูบปัดป่ายลากลงมาขาอ่อน เสียงบ่นเบา ๆ ให้ได้ยินเพียงสองคน “ก็เมียพี่สวยนิค่ะ คืนนี้จัดยกสักหน่อยนะคะ”

เมเปิลใบหน้าเห่อแดงได้ยินคนรักตัวเองพูดถึงเรื่องสิบแปดบวกได้หน้าตายมาก ขยับปากขมุบขมิบ “คนหื่น” และรับเสียงหัวเราะในลำคอตอบกลับมา

ส่วนทางบนเวที ฮาจิได้รับมอบหมายให้มาทำหน้าที่แทน มองพี่สาวตัวเองกับเพื่อนของน้องชายอย่างรู้สึกตงิดใจชอบกลในท่าทางสนิทสนมหยอกล้อของทั้งสอง แต่อีกใจพี่สาวเขามักจะเล่นกับเพื่อนน้องชายแบบนี้อยู่แล้ว เดาว่าพี่สาวเธอคงไม่กล้ายุ่งกับเพื่อนรักที่น้องชายสุดรักอีกคน ส่วนหญิงสาวด้านบนเวทีอีกหนึ่งคนมองสองคนด้วยความไม่พอใจ เพราะท่าทางสนิทสนมที่เธอต้องการ ไม่มีแม้แค่การร่วมพูดคุยเลย

บนเวทีสิ้นสุดลง นักข่าว กรรมการบริหาร รวมถึงแขก มาพักผ่อนกินของว่างพูดคุยกันหลังจบงานอีกนิดหน่อย ฮาจิเดินพาเจสสิก้ามาชิมขนมไทย

“โฟร์...” เจสสก้าร้องทักและรีบก้าวเดินมาหาทันที

“ค่ะ?” เธอขยับตัวหลบบิดหันข้างหลบการสวมกอดทักทาย จนหญิงสาวหยุดชะงักตัวเกร็งอย่างเสียหน้า “เจสสิก้านี่น้องเมเปิลออแกไนซ์จัดงานวันนี้ค่ะ” โฟร์รีบแนะนำคนด้านข้างกลบการเสียหน้าของอีกฝ่าย

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ของฝากเนื้อฝากตัวด้วย” เมเปิลยกมือไหว้คนอายุมากกว่า ตามด้วยการยืนมือไปทักทายแบบต่างชาติ

เจสสิก้ายื่นมาทักทายตามมารยาท “สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

ชายหนุ่มคนเดียวเดินมาสมทบ “สวัสดีค่ะพี่จิ วันนี้แต่งหล่อมากเลย”

ฮาจิยกมือตวัดเสยผมอวดหน้าตาโชว์หญิงสาว “เพราะพี่รู้ว่าน้องเมเปิลจะมาไงคะ รับคนหล่อและหวาน ๆ แบบนี้ไปทานด้วยไหมครับ” ฮาจิยกยิ้มส่งสายตาหว่านเสน่ห์แก่คนน้อง

โฟร์ใช้สันมือสับต้นคอน้องชายทันที “อย่ายุ่งกับน้องกู!!”

“สัด!!”

เจสสิก้าปรายตามองคนที่ได้รับความสนใจจากคนทั้งสอง “ดูสนิทกันจังเลยนะคะ แล้วสนิทกันแบบนี้ไม่กลัวคนรักของโฟร์เข้าใจผิดบ้างเหรอ” เสียงถามประชดประชัน

เมเปิลคิ้วกระตุก “ไม่มีทางหรอกค่ะ เพราะเมลกับพี่โฟร์สนิทสนมกันแบบนี้ แต่ไหนแต่ไรมานานแล้ว จริงไหมคะพี่โฟร์” หันไปขอความเห็นจากเจ้าของชื่อ

คนพี่วางมือบนหัวยี่เบา ๆ แบบเอ็นดู เอียงคอฉีกยิ้มอแสนหวานเยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้วค่ะ”

“คุณเจสสิก้าลองทานขนมไทยพวกนี้ดูสิครับ ทางสายการบินใช้เสิร์ฟบนเครื่อง น้องเมเปิลกินด้วยไหมคะ” หญิงสาวอายุน้องโบกมือปฏิเสธ เพราะก่อนหน้านี้กินไปเยอะแล้ว โฟร์เองเอี้ยวตัวไปหยิบขนชั้นทางด้านหลังมาส่งให้หญิงสาวอีกคนด้วยเหตุผลต้องใส่ใจผู้ร่วมลงทุนตามมารยาท “ขนมชั้นนี้อร่อยมากค่ะ การันตีด้วยคนด้านข้าง”

“หื้อ!!” เสียงร้องฮึกฮัดย่นจมูกใส่คนแอบอ้าง

ฮาจิเดินไปหยิบ หม้อแกงเผือก สาคูไส้หมูมาให้แก่นักธุรกิจสาวลูกครึ่ง “นี่ครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เจสสิก้ารับขนมจากชายหนุ่มแอบไปวางไว้บนโต๊ะทางด้านหลังเลือกกินแต่ของอีกคน ฮาจิเหลือบตามองแต่ก็ไม่ว่าอะไร แอบยักคิ้วให้พี่สาวตัวเอง

“เมเปิลค่ะ งานเปิดตัวคอนโดของเบบี้ หนูเป็นรับจัดการใช่ไหม” ฮาจิชวนคนน้องเรื่องคุยในระหว่าง เจสสิก้าหาช่องคุยกับพี่สาวเขาจนได้

“ใช่ค่ะพี่จิ ลองมันไปจ้างคนอื่นเมลจะไปทุบให้หลังแอ่นเลย” เพื่อนสนิทเจ้าของชื่อ ห่างไปหลายกิโลจามไปหนึ่งทีเอียงคอสงสัย

“...”

“ดูท่าแล้วแขกเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว งั้นเมลต้องขอตัวไปสั่งงานลูกน้องที่เหลือก่อนนะคะ” เมเปิลเดินเลี่ยงออกมาไปยังเลขาตัวเอง

“พี่เอ้ค่ะ ฝากเคลียร์งานหลังจากนี้ต่อด้วยนะคะ” เธอเดินเข้าไปพูดคุยกับหญิงสาวอายุมากรวมตัวกันกับพนักงานคนอื่น

“ได้เลยค่ะ คุณเมเปิล แขกกลับหมดจะให้เด็กรีบจัดการทันที” หญิงสาวขานรับด้วยความแข็งขัน ถึงมันจะเป็นหน้าที่ทำอยู่แล้ว แต่เมื่อเจ้านายมากำชับอีกรอบ พนักงานแต่ละคนขึงขังน้อมรับปฏิบัติ

“เสร็จแล้วเลิกงานกลับบ้านกันได้เลย” ส่วนนี้เมลยื่นเงินจำนวนหนึ่ง” เอาไปกินข้าวกันในทีมนะคะ” เลขาส่วนตัวรับสิ่งนั้นแทนคนอื่น ในการทำงานจะมีเบี้ยเลี้ยงให้อยู่แล้ว แต่เมลเปิลมักจะควักส่วนตัวเพิ่มให้อีกเล็กน้อย

“เย้...เย้ ขอบคุณมากเลยค่ะบอสเล็ก /ขอบคุณมากครับบอสเล็ก / ทำงานกับบอสเล็กลาภปากตลอดเลยครับ /ขอให้แฟนบอสเล็กทั้งรักทั้งหลงมาก ๆ เลยนะค่า...” เสียงพนักงานร้องบอกด้วยความดีใจของบรรดาพนักงานของหญิงสาว

“จ้า ๆ ๆ ยังไงแจ้งบอกกันในทีมกันเองแล้วกัน เดินทางกลับกันอย่างปลอดภัยด้วยล่ะ”

เธอเดินกลับยังที่เดิมพบว่าแฟนสาวของเธอกำลังมีอีกคนเกาะแขนไม่ยอมปล่อย โฟร์เงยหน้ามายิ้มแห้ง เธอปั้นหน้ายิ้มรับแม้ภายในใจจะเดือดดาล ...ป่าวประกาศขนาดนี้นังแม่มดคนนี้ยังไม่ยอมแพ้อีก

เมเปิลแกล้งเดินไปเตะเท้าตัวเอง โน้มตัวถลาไปยังแฟนสาว “โอ๊ะ!! พี่โฟร์....”

แฟนสาวแสนดีเฝ้ามองตลอด แอบอมยิ้มในจังหวะสะบัดคนเกาะแขนด้านข้างวิ่งไปเอาตัวรองรับสวมกอด ตามด้วยเสียงเป็นจริงเป็นจัง “โอ๊ะ!! น้องเมลระวังค่ะ” ใช่จังหวะเดียวกันให้เป็นเหตุบังเอิญจูบแก้มแฟนสาว

คนน้องตกใจตาโตในอ้อมกอด ยกมือทาบแก้มอันร้อนผ่าว บังคับใบหน้าไม่ให้แสดงอาการเขินออกมา “อื่อ...” พลันนึกได้ว่าตัวเองต้องแกล้งเจ็บจึงรีบร้องออกมา “โอ๊ะ! ซี้ด...” พร้อมการวางเท้าและรีบยกขึ้น

“น้องเมเปิล!!” ฮาจิรีบวิ่งเข้ามาด้วยอีกคน คนรอบข้างหันมาสนใจร่วมด้วยเช่นกัน

แฟนสาวตัวเองกลั้วยิ้มวางมือบางให้เกาะไหล่เธอตามด้วยย่อตัวลงไปจับข้อเท้า “เกาะพี่ไว้นะคะ ท่าทางเท้าจะแพลง น้องเมลไม่ควรขยับเขยื้อน ให้พี่แบกไปดีกว่านะคะ” โฟร์เงยหน้าคนรักด้วยสายตาแสนจะหลงใหล

“อะ อือ...ก็ได้ค่ะ” เมเปิลเม้มปากด้วยความอายเมื่อคนพี่ยอมเล่นตามเกมด้วยคน

“กูเป็นผู้ชายให้กูแบกน้องเองดีกว่า” ฮาจิรับเสนอตัวอย่างเร็วตั้งท่าจะย่อตัวเองลงมา

โฟร์ที่ย่อตัวรีบสะบัดมือปัดตัวน้องชายให้หลบไป ตามด้วยเสียงกดต่ำอย่างไม่พอใจ “เพราะมึงเป็นผู้ชายนั่นแหละจึงไม่ควรจะมาแบกน้อง” ตามพลิกหันหลังรอ “ขึ้นมาเลยค่ะ”

“...” เจสสิก้ากำลังจะเอ่ยปากเห็นด้วยกับชายหนุ่มจำเป็นต้องกลืนคำพูดนั่นลงคอ ตวัดสายตาไม่พอใจให้แก่คนอายุน้อยกว่า แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ด้วยคนนั้นของเธอมีคนแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว ส่วนอีกฝ่ายที่ได้รับการช่วยเหลืออ้างว่าสนิทกันมานาน

เจ้าแก้มกลมทาบตัวลงกดแนบเนินอกลงแผ่นหลังคนรัก วาดแขนโอบคอ คนด้านล่างก็สอดแขนไปข้อเข่าเอียงคอมองถามด้วยสายตาอย่างรู้กัน เมเปิลกระซิบตอบ “ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่รถนะคะ อิ๊บ!” ใช้เสียงบอกจังหวะการยกตัวขึ้น

“ปะไปกันครับ คุณเจสสิก้าเดี๋ยวผมไปส่งที่รถเลยนะครับ” ฮาจิพยักหน้าผายมือให้นักธุรกิจสาวเดินไปร่วมกับตนเอง

“หนักไหมคะพี่โฟร์” เมเปิลกระซิบถามริมฝีปากบางไล้สัมผัสต้นคอ

โฟร์กระซิบตอบให้ได้ยินเพียงแค่สองคน “กัดฟันอยู่นะ” มือบางฟาดหลังคนพี่ไปหนึ่งที ได้รับเสียงหัวเราะร่วนตามเสียงกระซิบได้ยินเพียงคนใกล้ชิดกัน “อุ้มเข้าเอวออกจะบ่อย แต่ว่าคืนนี้ใช้กายชดเชยในการที่พี่ยอมร่วมมือกับเรานะ”

เจ้าคนน้องปัดเส้นผมคนพี่ไปทางด้านข้างแนบใบหน้าลงต้นคอ ตามเสียงงุ้งงิง “ค่ะ” แนบริมฝีปากลงต้นคอ ใช้ลิ้นตวัดเลียด้วย

โฟร์ขนลุกชูชันในความช่างยั่วขบกรามแน่น “มันน่าตีนักน่ะเราเนี่ย!” เมเปิลหัวเราะทันทีด้วยที่ว่าตัวเองแกล้งคนพี่สำเร็จแล้วทำอะไรเธอไม่ได้ด้วย ส่วนคนแบกก็หัวเราะไปด้วยในความแสบสันแสนจะน่ารักของเจ้าตัว

 

โฟร์กลับมาถึงคอนโดก่อน และยืนดักรอคนรักที่หน้าประตู เสียงเปิดและร่างบางเดินเข้ามา โฟร์รวบกายยกขึ้นอุ้ม เสียงร้องตกใจจากเจ้าตัว พอรับรู้ว่าคนอุ้มคือใคร เมเปิลใช้มือประคองใบหน้าสวยหล่อมาแนบริมฝีปาก สอดเรียวลิ้นเข้าในโพล่งปากคนพี่ตวัดรัด หญิงสาวเจ้าดันตัวอีกคนแนบชิดประตูห้องใช้มือเปิดประตู ผละริมฝีปากแยกออกจากกัน ออกแรงโยนเจ้าตัวลงบนเตียงนุ่ม

เมเปิลกระดิกนิ้วชี้เรียกคนรัก ตามปาดนิ้วไล้ริมฝีปากจนเผยอออกอย่างยั่วยวน โฟร์ถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนทิ้งไปอย่างไร้ค่า ปีนขึ้นคร่อมร่างคนของเธอ ป้อนจูบอันแสนเร่าร้อน มือลูบไล้ปลดปราการที่ปกคลุมกายเรียวบาง ริมฝีปากจูบซับจากลำคอ ต้นคอ แผ่นอก อ้าปากครอบเม็ดลูกเกด เกร็งลิ้นตวัดรัวเลียส่วนหัว มือทั้งสองบีบขย้ำเต้านม

“อะ อ้า...ซี้ด...”

เมเปิลครางเสียงกระเส่าด้วยความเสียว มือจิกขยุ้มผ้าปูที่นอน โฟร์ครอบริมฝีปากดูดก่อนจะขบกัดเพิ่มความสยิวแก่คนรัก ริมฝีปากบางย้ายไปเล่นฝั่งขวา มือคนน้องย้ายจากผ้ามาทาบทับมือคนพี่ออกแรงขย้ำเต้านมไปด้วยกัน .ก่อนจะดันตัวพลิกขึ้นมาด้านบน ดันตัวตั้งตรงโชว์เรือนร่างท่อนบนเปื่อยเปล่า ยกยิ้มยั่ว

“วันนี้นอนเฉย ๆ อย่างเดียวนะคะ อีหนูคนนี้จะบริการเองค่ะ”

ลืมบางลูบไล้ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดจนหมด แหวกออก ตามมือลูบบ่าปลดสายเสื้อใน อ้อมไปทางด้านหลังปลดตะขอให้นิ้วสอดผ่านร่องอกเกี่ยวโยนทิ้งปลายเตียง ร่างบางจูบซับต้นคอ เนินอกฝั่งซ้าย เนินอกฝั่งขวา ร่องอก ลากลามผ่าน ลิ้นปี่ เหนือสะดือ ส่วนมือทั้งสองข้างปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองยังติดค้างอยู่ออกร่างจนเปื่อยเปล่าอย่างแท้จริง โฟร์เองใช้มือประคองร่างลูบไล้ไปบางส่วนเว้าของเรือนร่างจนถึงช่องทางหลัง ใช้นิ้วสะกิด รูเล็ก ๆ หดขมิบตามสัมผัส

“อื่อ...พี่โฟร์ทำอะไร เขี่ยให้ถูกรูสิคะ”

โฟร์อดยิ้มเจ้าคนน้องคิดกว่าจะดุที่เล่นแผลง ๆ ดันบอกเสนอให้แหย่อีกอัน ศีลเสมอกันจริง ๆ คู่เรา เธอนั้นตามใจคนรักอยู่แล้ว นิ้วลากผ่านไปยังช่องทางด้านหน้าที่ตอนนี้มีน้ำไหลออกมาจนเยิ้ม นิ้วกลางค่อยชำแหละแทรกหายเข้าไปด้านใน ตามด้วยการเชิดหน้าซู้ดปากซี้ดของเจ้าของรูนั้น

“พะ โฟร์ อ้า...มะ เมลขอ กินพี่ด้วย อ้า...” เมเปิลเอื้อมไปหยุดนิ้วที่ขยับเข้าออกช่องทางรัก “พี่โฟร์ขา...เรามาทำได้ด้วยกันไหมคะ” เมเปิลดึงนิ้วกลางออกพร้อมใบหน้าเย้เก พลิกตัวหันหลังดันสะโพกขยับไปทาบหน้าและเอาหน้าตัวเองแนบจูบกลีบดอกไม้

TBC...

-----------------------------------------------------------------------------------

อีพี่นิเผลอเป้นไม่ได้จับลูกฉันกินตลอดเว