Chapter 20 แนะนำตัวในฐานะเพื่อนน้องไปก่อน

หญิงสาวคนรักทั้งสองเมื่อมีของรักของหวงอยู่ตรงหน้า กดจูบแนบริมฝีปากลงไปยังเนินโหนกนูน โฟร์ตามลิ้นตวัดเลียติ่งเลียดูดดึงใช้ฟันขบกัดหยอกเย้า

“อื้ม...”

เมเปิลเองลากลิ้นเลียผ่านกลีบทั้งสอง แหย่แยงไปสัมผัสผนังอ่อนนุ่มข้างใน เลียชิมน้ำหวานหลั่งออกมาจากภายใน ส่วนโฟร์มีอารมณ์เสียวซ่าน แหย่ลิ้นคว้านลึกเข้าไปสัมผัสภายในกายคนน้อง ลงลิ้นอย่างหนักหน่วงรัวลิ้นเป็นระวิง นิ้วกลางแหย่เข้าสัมผัสควบคู่

“อะ อ้า...อะ อ๊าง...”

เมเปิลหลุดครางด้วยเสียวซ่าน เด้งโยกรับกับใบหน้าคนพี่ คนน้องยิ่งชอบคนพี่ยิ่งบริการกดใบหน้าดูดเลียในหนักขึ้น นิ้วเองก็ขยับดึงเข้าออกจนรัวนิ้วระวิง คนน้องจิกเท้าร่างกายกระตุก ช่องทางรักตอดขมิบ สมองขาวโพลง หลุดเสียงสุขสมอย่างมีความสุขทิ้งตัวนอนหอบหายใจ

“ฮ้า....อื่อ...”

โฟร์พลิกร่างตัวเองขึ้นคร่อมแยกขาทั้งสองขาเสียบไขว้เป็นรูตัวเอ ขยับไปแนบสิ่งโหนกนูนเข้าด้วยกัน เริ่มบดเบียดถูไถสัมผัสกลีบของพวกเธอเข้าด้วยกัน เมเปิลยังคงอยู่ในสภาพหมดแรง เมื่อถูกกระตุ้นย้ำ ๆ ราคะแห่งความใคร่ปลุกเร้าร่างกายให้ตอบสนองอีกครั้ง ยันกายขึ้นมาขยับสอดรับจังหวะกับคนรัก และร่วมบรรเลงบนรักอันเร่าร้อนเสียงกระทบกลีบดอกไม้ ตับ ตับ ตับ และเสียงครางระบายความเสียว

“อา..อือ...ฮ้า...อ๊าง”

“อื้ม...ฮ้า...ซี้ด...”

บรรยากาศอันรุ่มร้อนจากความใคร่ราคะแม้แต่แอร์อุณหภูมิยี่สิบสององศายังไม่บรรเทาความเร่าร้อนนี้ได้ หยาดเหงื่อแห่งความสุขเคลือบผิวกายทั้งสอง แรงกระทบกระแทกจนถึงขีดสุดนำพาไปถึงความสุขสม โฟร์หอบหายใจโน้มตัวลงไปจูบขบเม้มริมฝีปาก

“พี่รักหนู่นะคะ”

“เมลก็รักพี่โฟร์ค่ะ แฮก ๆ”

โฟร์กินน้องจบรอบแรก ช้อนตัวคนรักเข้าเองกระเตงพาไปยังห้องน้ำ และเปิดฉากซีนเซ็กซ์แสนเร่าร้อนให้ห้องน้ำอีกรอบ จนหนำใจและพยุงตัวพากลับมานอนพักยังเตียงนอนอีกครั้ง

 

ไนน์เข้ามาเจอบอสเล็กแห่ง AP. เอเจนซี่กำลังวางแผนและสั่งงานกับลูกน้องกลุ่มใหญ่ เขาจึงเพียงแค่ยืนมองห่างรอจังหวะเข้าไปทักทาย หันมาเจอพี่สาวตัวเองกำลังเดินเข้ามา

โฟร์เข้ามาหลังจากไนน์มือถือถุงขนมมาเต็มมือตั้งใจว่าจะมาเอาใจแฟนสาว ต้องชะงักเมื่อเจอน้องชาย ในหัวคิดภาพย้อนกลับไปว่ามีรถยนต์ของอีกคนหรือไม่ แค่คลับคล้ายคลับคลาว่ามีบิ๊กไบท์สองคันในมุมตึก แต่เธอไม่เจอไอ้คีนบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกฝ่าย

“คนดีของโฟร์มาตรวจงานเหรอ... แล้วทำไมขึ้นมาคนเดียวไอ้คีนไปไหนล่ะ” โฟร์สอบถาม

ไนน์กลอกตาตามเสียงอันคุ้นหู ถอนหายใจอย่างรำคาญอย่างเคยชิน “ไอ้คีนเดินขึ้นมาส่ง ขอตัวไปสำรวจรอบอาคารต่อ” ไนน์เองก็ไม่เข้าใจช่วงนี้ตามติดแจ จะหนีเที่ยวคนเดียวยากมาก

“ดีแล้ว กินอะไรไหม พี่ผ่านมาเลยแวะซื้อของมาฝากเพื่อนเราน่ะ” โฟร์ยกถุงอาหารเต็มมือให้น้องชายตัวเองดู

“เออโฟร์ เคยเจอแฟนเมเปิลไหม มันเคยคุยโทรศัพท์ให้ได้ยินไหม”

“ทำไมเหรอคะ”

“อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง ดีกับมันไหม นิสัยเป็นยังไง เมเปิลกลัวหรือกังวลอะไรหรือเปล่า ถึงไม่ยอมพามาสักทีหรือว่าจะไปตามสืบดีไหมวะ” ประโยคสุดท้ายเขาเปรยกับตัวเอง สร้างกระแสความเย็นแก่โฟร์

เมื่อรับรู้ว่าน้องชายตัวเองรู้รสนิยมของแฟนสาวตัวเอง จึงเอ่ยปากลองถามดู “ไนน์ขา แล้วถ้าพี่อยากจีบเมเปิลล่ะ เพื่อนคนดีน่ารัก พี่อยากดูแลประมาณเนี่ย”

น้องชายสุดที่รักหันมาด้วยหน้าไม่มีความไว้วางใจ สายตาเหยียดว่าเธอไม่คู่ควรกับเพื่อนสนิทแม้แต่น้อย “คนอื่นจีบไม่เคยห้ามยกเว้นโฟร์คนเดียว คนที่โดนเด็กโฟร์มาชี้หน้าด่า โดนตบมาด้วย ถึงไนน์จะปกป้องเมเปิลจากคนอื่นไม่ได้ แต่คงกันจากโฟร์ได้คนหนึ่งก็ดี” จากประสบการณ์ที่ไนน์ได้รับมาเกี่ยวกับเด็กของพี่สาวหลาย ๆ รอบ เพื่อนเขาไม่สมควรโดนแบบเดียวกัน ยกเว้นถ้าวันหนึ่งโฟร์เคลียร์และไม่มีพฤติกรรมแบบนั้นอีก เขาก็พอจะให้ยกให้เล็กน้อยแล้วกัน

“แต่พี่’ ..”

“ไม่มีแต่!!! เมเปิลมีแฟนแล้ว” ณ.ตอนนี้เขายังไม่ยอมรับและไม่ต้องการให้พี่เขาไปทำลายความรักของใครด้วย

“ที่ไอ้หนึ่งคนดีของพี่ยังยอมเลย... เขาแค่ขอโอกาสนิดๆ หน่อย ๆ เอง” โฟร์ออดอ้อนน้องชายขอความเห็นใจ เพียงแค่หลุดมานิดเดียว เธอพร้อมเปิดทันที

ชายหนุ่มร่างโปร่งคิ้วกระตุก ยกมือเสยผมกดข่มความโกรธ “นี่คือมาสนิทกับเมเปิลเพื่อวัตถุประสงค์อื่นด้วยเหรอโฟร์!!! อย่าทำลายความเชื่อใจของไนน์ คิดว่าโฟร์จะดูแลเพื่อนของไนน์แบบน้องสาวคนหนึ่ง แล้วที่ผ่านมา” ไนน์ถอนหายใจ หยุดพูดจ้องหน้าหญิงสาวคนพี่อย่างคาดคั้น “ไนน์ยังไว้ใจโฟร์อยู่ได้ไหมหรือต้องดึงเมเปิลให้ออกมา”

“...” เมเปิลอยู่ห่างออกไปมองสองคนพี่น้องเริ่มมีปากเสียงกันในเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอ ไม่กล้าเข้ามาห้ามปราม ส่ายหัวบอกคนรักไม่ให้พูดความจริง จากสายตาขออนุญาตจากคนพี่

“ไว้ใจได้ค่ะ พี่จะทำตามต้องการของเมเปิลและไนน์เพราะพี่คือพี่ ยังไงพี่ต้องเป็นพี่ที่ดีเสมอ” โฟร์ยึดอกตอบแก่น้องชาย แม้ภายในใจรู้สึกเจ็บปวด ไม่พอใจต้องปกปิดเรื่องราวของพวกเธออีกต่อไป ยิ่งคนน้องรักไม่อนุญาตในความรักครั้งนี้ การจะเปิดเผยยังยิ่งยากอีก ดังที่เธอเคยคิดเมื่อเริ่มจะโกหกตั้งแต่แรก มันก็จะไม่มีโอกาสได้พูดความจริง โฟร์เปลี่ยนสีหน้ากลับมายิ้มระรื่นตามเดิม “คนดีของโฟร์ไม่โกรธนะคะ โฟร์ขอโทษจะไม่ล้อเล่นแบบนี้อีกแล้วน้า...ยกโทษให้เขานะ” เธอย้ายไปกอดเอวอ้อนน้องชาย

ไนน์ปรายตามองไม่วางใจ “เออ ๆ ห้ามจีบนะ ไนน์หวง” โฟร์ตีหน้าเศร้าเบะปากจะร้อง มันไม่ได้ดูน่าสงสารในสายตาน้องชาย มันดูทุเรศจนหลุดหัวเราะทั้งสองคน

พอทั้งสองสงบสติอารมณ์แล้วและคนพี่ขอตัวแยกกลับไปทำงาน เมเปิลเดินเข้ามาคุยกับไนน์ เพื่อนชายหนุ่มยกมือปราม “ไม่ต้องพูดเรื่องนั้นอีก กุรู้ว่ามึงจะมาช่วยโฟร์แก้ตัว กูจะไม่บอกให้มึงเลิกสนิทพี่กู อันนี้แล้วแต่มึงแล้วกัน กูห้ามความรู้สึกใครไม่ได้”

พลัว!! มือเรียวบางฟาดจนชายหนุ่มร่างโปร่งแอ่นหลังไถลตัวไปข้างหน้า “มึงคิดอะไร พี่โฟร์ล้อเล่นนั่นแหละ พี่มึงหวงกูพอ ๆ กับมึงนั่นแหละ รักกูหวงกูก็บอกมาเถอะ เบื่อพี่ซันเมื่อไหร่ กูว่าสำหรับมึงเสมอ” เมเปิลว่าหยอกเพื่อนสนิท

“อะ เออ..เข้ากันดี พี่น้องคลานตามกันว่างั้น” ไนน์ประชดประชัน

“เข้าเรื่องก่อน มึงอยากใครมาเป็นพิธีกรคู่กับพี่ไอซ์”

“แล้วแต่มึงเลย กูไม่รู้”

“อื้ม งั้นเดี๋ยวกูไปคุยกับพี่ไอซ์แล้วจัดการต่อ แล้วมึงแค่แวะมาดู แล้วมีอะไรให้กูเพิ่มเติมนอกที่คุยกันไว้ไหม”

ไนน์ครุ่นคิด “ช่วงท้ายกูว่าจะแจกรถยนต์ไฟฟ้าในงานด้วย มึงช่วยเสริมกิจกรรมให้หน่อยแล้วกัน”

“ช่วยกันทำมาหากินจริง ๆ เลยคู่นี้ รถไฟฟ้าเนี่ยมาจาก TNT เหรอ...” เมเปิลหรี่ตามองชายหนุ่มพลางอมยิ้มในความอบอุ่นของความรักทั้งสองคน

“กูมีนัดกินข้าวกับพี่ซัน มึงไปด้วยไหม” ไนน์ยกนาฬิกาดูเวลา

เมเปิลชายตามองงานทางด้านหลัง “ยังเหลืองานอีกเยอะ แล้วพี่โฟร์เองซื้อของกินมาให้เพียบเลย มึงไปสวีตหวานกับว่าที่สามีเลยค่า” เมเปิลออกแรงดันหลังให้เพื่อนรีบออกไปเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์น่าจะเป็นแฟนเจ้าตัวโทรมาตามแล้ว “ขอรับรองว่างานเพื่อนกูต้องปัง งานนี้ต้องมีคำพูดถึงเดอะทัชและทายาทคนเล็กของศิริกิจวัชรโชติ”

ไนน์รับรู้ว่าเพื่อนเขาทุ่มเทกับงานนี้อย่างมาก ทั้งลงมือทำและคุมทุกอย่าง “ขอบใจมึงมากนะ” ชายหนุ่มหันมาสวมกอดเพื่อนรักตบไหล่บาง ๆ “อย่าลืมกินข้าว กลับไปพักผ่อนด้วยล่ะ ไปล่ะ”

“อือ...” เธอรับปากรับคำเพื่อนสนิท แม้จะไม่มีคำพูดที่สวยหรูอะไร แค่ความห่วงใยมันล้นเอ่อจากแววตา

“ว่าแต่มึงจะไม่พามาคนนั้นมาแนะนำให้กูรู้จักบ้างเหรอ อย่าบอกนะ....” ไนน์หรี่ตามองจ้องจับผิด เมเปิลรู้สึกก้อนอากาศจุกคาอก “มึงกลับไปคบกับไอ้เชี่ยปริ้นอีกรอบ”

หญิงสาวแทบจะพรูดลมออกจากปาก “ไม่โว้ย!! มึงไปหาแฟนมึงรีบไปเลย จะมาซักไซ้เชี่ยไรเนี่ย” มือบางออกแรงดันหลังให้ออกไป “ไปไหนก็ไปเลย ไปหาผัวมึงเลยไป๊...”

 

ในวันงานเปิดตัวคอนโด เดอะทัช เมเปิลต้องรับมือกับบอดี้การ์ดมีแต่ละจุดสองถึงสามคน ถ้าพนักงานของเธอคนไหนเดินออกจากจุดทำหน้าที่ก็จะมีบอดี้การ์ดตามไปดูแล บอสตัวน้อยทำได้เพียงยิ้มแห้งให้ลูกน้อง เพราะได้รับแจ้งมาแล้ว แต่นี่มันหนักเกินกว่าที่คาดเดา

“หนูจะมีพวกการ์ดมาดูความเรียบร้อยในงานด้วยนะคะ บอกลูกน้องหนูด้วย นานะมันไม่ค่อยไว้ใคร กลัวจะมีคนมาป่วน” แฟนสาวเธอบอกล่วงหน้าก่อนจะเริ่มงานสองวัน และก่อนอีกหนึ่งวันพี่นานะโทรมาย้ำอีกที

ในขณะเมเปิลกำลังทักทายทั้งพี่ ๆ รวมถึงแขกผู้ใหญ่ในบ้านของเพื่อนสนิทหรืออีกในทางหนึ่งคือผู้ว่าจ้างเธอ โฟร์เองก็อาศัยช่วงที่พ่อกับแม่เธอเดินเข้ามา “พ่อค่ะ แม่ค่ะ โฟร์พาน้องเมเปิลเพื่อนสนิทของไนน์มาให้รู้จักนะคะ” โฟร์แตะแผ่นหลังออกแรงดันไปด้านหน้าให้แก่ผู้ใหญ่ทั้งสอง

ชายวัยกลางคนและหญิงผู้เป็นภรรยาหันมายิ้มรับหญิงสาวร่างบาง แต่สายตาของบิดาหญิงสาวมองเห็นรอยจ้ำแดงจางมาก ๆ ช่วงต้นคอ หากมองเผินคิดว่าเป็นรอยจากการเกา แต่คนที่ลูกสาวของเขาเลือกจะพาแนะนำในฐานะเพื่อนสนิทของน้องชายอีกคนมันเพิ่มความผิดสังเกตให้แก่บิดาอย่างเขา

“สวัสดีจ้ะหนูเมเปิล ป้าได้ยินชื่อมาจากเจ้าไนน์กับหนูวี เห็นหน้าแต่ไม่ค่อยได้คุยเลย สบายดีไหมคะ แล้วนี่ป้ารู้มาอีกงานนี้เราเป็นคนจัดด้วยนิ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป้า คุณลุง” หญิงสาวยกมือไหว้ยกยิ้มอย่างประหม่าเมื่อต้องเจอกับพ่อแม่พี่โฟร์แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกในการแนะนำตัว ตอบรับคำพูดของหญิงวัยกลางคนด้วยการพยักหน้า

“สวัสดีลูก โฟร์เราพาเพื่อนน้องไปทักทายปู่ด้วยสิ จะพามาแนะนำพ่อกับแม่ก่อนปู่เราได้ไง ปะด้วยกันเลย” พยัคฆ์บิดาของโฟร์วางมือบนหัวว่าที่แฟนสาวของลูก หันไปจ้องบุตรสาวตัวเองพร้อมเอ่ยถาม “แนะนำแค่ในฐานะเพื่อนไนน์เหรอ”

เมเปิลใจรัวเป็นกลอง หากเป็นก่อนจะคบกับพี่โฟร์ใจที่รัวอยู่เนี่ยคงมาจากคนตื่นเต้นดีใจ แต่ตอนนี้รู้สึกผิดและกลัวจะโดนคาดคั้นมากกว่านี้

โฟร์แตะแผ่นหลังตบเบา ๆ ให้คนรักของเธอคลายความกังวล พ่อกับแม่ของเองเคารพการตัดสินใจของลูก ๆ แต่ละคน เลือกอยู่เบื้องหลังความสำเร็จมากกว่า หากตัดสินใจผิดพร้อมช่วยแก้ หากไปในทางที่ถูกพร้อมชื่นชม

หญิงสาวร่างโปร่งยกมือมาหมุนวนรอบกันบ่งบอกแก่คนทั้งสองว่าเรื่องราวมันซับซ้อน “ตอนนี้ได้แค่นี้ พอดีว่ามีคนหวงเพื่อนอยู่ค่ะ”

ผู้ใหญ่ทั้งสองหัวเราะออกมาเบา ๆ ทั้งสองตบบ่าให้กำลังใจลูกสาวตัวเอง “พยายามเข้าล่ะ เลี้ยงกันมาแบบตามใจกันเอง”

โฟร์กลอกตา “ก็ช่วยกันเลี้ยงทั้งบ้านไหมล่ะ” เสียงบ่นน้อยใจว่าทำไมต้องโทษเธอคนเดียว และในตอนนี้คนที่ลำบากเรื่องนี้มีเธอคนเดียวด้วย ซวยชิบ!!

“ไปกับป้าเน้อ วันนี้เป็นป้าไปก่อนแล้วกัน” หญิงวัยกลางคนยกยิ้มเอ็นดูหญิงสาวตัวร่างบาง

“คะ ค่ะ” เมเปิลตอบไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก และเดาได้ว่าพ่อกับแม่คนพี่จับได้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเธอ

 

เพื่อนเขาทั้งหมดรวมถึงคนข้างกายอยารอบล้อมเจ้าสัวชัช คนที่เปรียบเสมือนบิดาของไนน์ เพื่อนทั้งกลุ่มกวักมือเรียกเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา

ไนน์ดึงมือเมเปิลให้เข้ามาข้างกาย “นี่ครับปู่ งานวันนี้ต้องขอบคุณแม่งานเลย ได้ดั่งใจทุกอย่าง”

“สวัสดีค่ะคุณปู่ งั้นขอขายของหน่อยนะคะ ถูกใจขอน้อมรับ ไม่พอใจยินดีปรับปรุง AP เอเจนซี่ยินดีรับใช้ค่ะ” เมเปิลตอบกลับในความสนิทสนมชายวัยกลางคน พร้อมรอบยิ้มกว้างในบรรยากาศอบอวลในความชื่นมื่นในการเติบโตในหน้าที่การงานของเพื่อน

เจ้าสัวชัชชี้หน้าเจ้าตัว “ปู่ชอบ ๆ ต่อไปนี้ไม่ต้องห่วง คอนแทคยาว ๆ เลยลูก”

เมเปิลยกมือไหว้ท่วมหัว “ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะปู่ หนูบริหารบริษัทรอดแล้ว” เมเปิลยังพูดหยอกเย้าต่อ

จนหนึ่งในทีมงานของเธอมาเรียก ผู้เกี่ยวข้องในการดำเนินงานวันนี้ ได้แก่ไนน์เจ้าของโครงการ และพี่ไอซ์แฟนหนุ่มของเจโอไปสแตนด์บายรอด้านข้างเวที ส่วนที่เหลือแยกย้ายไปอยู่ในแต่ละส่วน เมเปิลรวมตัวกลับกลุ่มเพื่อนและมีแฟนหนุ่มของเจ้าตัวมานั่งด้วย ส่วนบรรดาพี่น้องตระกูลศิริกิจวัชรโชติ รวมตัวเพื่ออวยน้องชายสุดรักสุดหวงหันญาติดีกันเฉพาะกิจ

เมเปิลหยิบหูฟังมาใส่รวมถึงนั่งมองภาพรวมบนเวที มีเจโอลุกเดินออกไปพร้อมกล้องประจำกาย อยู่หน้าเวทีถ่ายภาพทั้งแฟนหนุ่มตัวเองและเพื่อนสนิทบ้าง

“เมเปิลทำงานอยู่เหรอ” น้องน้อยของกลุ่มสะกิดถาม

“ไม่จ้า ให้ลูกน้องทำเมลแค่สังเกตการณ์” เมเปิลปัดมือปฏิเสธ

“เมล มึงไม่พาเด็กมึงมาด้วยว่ะ” จัสมินนั่งด้านข้างโน้มตัวมากระซิบให้ได้ยินเพียงแค่เธอและวี

“กูมาทำงานและนี่งานของเพื่อนมึงนะ จะมาได้เชี่ยไร” เมเปิลเค้นเขี้ยวตวาดใส่ …มันใช่เรื่องไหมนังเพื่อนคนนี้นิ

“เมเปิลเด็กมึงล่ะ เมื่อไหร่พวกกูจะได้เจอ ไม่พามาสักที กูกำลังคิดว่ามึงแอบไปคบกับไอ้เชี่ยปริ้นแล้วนะมึง” คิวเห็นสองสาวกระซิบกระซาบกัน ชายหนุ่มเลยถามในสิ่งที่เพื่อนทุกคนอยากรู้และคาใจ รวมถึงตั้งข้อสงสัย

“ใช่ ๆ วีก็อยากเจอด้วย”

“...” เมเปิลไล่สายตามองเพื่อน ก่อนจะเหลือบไปมองคนบนเวทีตามด้วยเสียงถอนหายใจ “เอางี้กูยังไม่พร้อมเปิดตัวคนของกูด้วยหลายเหตุผล” หรี่ตามองไปเพื่อนสองตัวจอมเสือกคุณคิวและคุณจัสมิน "เศือกแบบเดียวกันอีก" คนโดนจับได้กลอกตาเอียงหน้าหนีทันที “แล้วกูไม่ได้โง่กลับไปคบไอ้ปริ้น แฟนกูเป็นผู้หญิง”

“...” จัสมินและคู่กันอย่างคิวมีสีหน้าเอะใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่เกินการคาดเดาของทั้งสอง มีน้องวีคนเดียวที่มีสีหน้าตกใจมาก

“หนูวีลูก ตกใจอะไรขนาดนั้นค่า... ตอนหนูไปยั่วขอคืนดีกับพี่หนึ่งที่เชียงใหม่ยังน่าตกใจกว่าเลย” จัสมินบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แง...จัสมิน...” เจ้าน้องน้อยของกลุ่มโดนแกล้งมุดหน้าแดงฉ่าซบบ่าเมเปิล เรียกเสียงหัวเราะให้คนทั้งโต๊ะด้วยความน่ารักตามสไตล์เจ้ากระต่ายน้อย

กลุ่มของพวกเธอต้องหยุดคุยกันทันที เพราะมีเสียงโห่ร้องจากชายหนุ่มฉกรรจ์ทั้งหกคน และหญิงสาวอีกสองคนร่วมในนั้นด้วย เพราะคนสำคัญของพวกเขาขึ้นมายืนบนเวที พิธีตอบรับการอวยยศคนในตระกูลนี้

หญิงสาวเจสสิก้าได้การ์ดเชิญมาร่วมงานนี้ผ่านทางด้านคู่ค้าเกี่ยวข้องธุรกิจเครือศิริกิจวัชรโชติ ปรายตายิ้มเหยียดมายังเมเปิลยังรวมอยู่ในกลุ่มเพื่อนสนิท

“คุณเมเปิลยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ นี่คือกลุ่มเพื่อนสนิทน้องชายโฟร์ใช่ไหม ดีน่ะไม่ได้มีแค่คุณเมเปิลคนเดียวที่สนิทด้วย” เจสสิก้าเฝ้ามองตั้งแต่เดินเข้ามาในงาน หญิงสาวที่เธอสงสัยว่ามีความสัมพันธ์มากกว่าน้องสาวในแบบโฟร์บอกเอาไว้ พอมาเจอการทักทายเดาว่าคงเป็นแบบนั้น แต่ด้วยไม่ใช่พี่น้องแท้จริงคิดว่ากันไว้ดีกว่าแก้

“พวกมึง...นี่คุณเจสสิก้าผู้ร่วมลงทุนกับวัชรแอร์ไลน์” เมเปิลจีบปากจีบคอในระหว่างพูดโต้ตอบกลับไป

สี่หนุ่มและหนึ่งสาวยกมือไหว้ตามมารยาท ทั้งกลุ่มก็ไม่พอใจได้รับน้ำเสียงแซะเพื่อนสาว “จำเป็นต้อง...รู้จักด้วย อัก!! โอ๊ย!! เชี่ยจัส!” คิวที่ปากเร็วโดยหยุดคำข้างหลังไว้ทันด้วยเพื่อนสาวคู่กันเหยียบเท้า ตวัดสายตาบอกให้หุบปากหมา ๆ ซะ

“ครับ โฟร์คือพี่สาวผม และผมเป็นทั้งน้องรัก และ คนสำคัญ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ไนน์เน้นย้ำคำว่าน้องรักและคนสำคัญให้แก่อีกฝ่ายฟัง “มีอะไรกับพวกเราหรือเปล่าครับ” ไนน์ใช้รอยยิ้มพิฆาตมอบให้ จนเธอยิ้มตาม

“ไม่มีอะไรค่ะ ทักทายตามประสาคนรู้จักเท่านั้น” ก่อนจะแสยะยิ้มมอบแก่เพื่อนสาวของเขา

ไนน์จิปากไม่พอใจ เขาอยากให้พี่สาวตัวเองมีคนรักจะได้ไม่มาเกาะแกะเพื่อนคนนี้ แต่ก็ไม่ชอบให้คนที่จะมาเป็นส่วนหนึ่งของพี่ แสดงกิริยาแบบนี้กับเพื่อนเขา

“แม่ง แค่จะมาจีบยังทำตัวกับมึงแบบนี้ ถ้าเป็นแฟนกันจริงไม่ตามมาราวีมึงเหรอวะ” ชายหนุ่มกำหมัดแน่น

เมเปิลตีหมัดนั้น “ช่างมันเถอะมึง กูไม่เคยให้ค่าคนแบบนี้ แล้ววันนี้คือวันสำคัญของท่านรองประธานแห่งศิริกิจวัชรโชติกรุป ไปทำหน้าที่ค่ะ” เมเปิลดันหลังคนขี้รำคาญไม่ชอบพบปะผู้คนเยอะ ไปร่วมกับลูกค้าภายในงาน และมีแฟนหนุ่มของเจ้าตัวยืนรอและพาไป

สองหนุ่มคิวและเจโอเดินมายืนเคียงข้างเธอมองดูเพื่อนหนุ่มกำลังเติบโตในหน้าที่การงานพร้อมกับความผิดชอบอันยิ่งใหญ่

“กูไม่คิดว่าคนอย่างไอ้ไนน์จะยอมทำอะไรแบบนี้” คิวบอกแก่ทั้งสองด้วยความภาคภูมิใจในตัวเพื่อน

“ผู้ชายคนนั้นคนเดียวที่มันยอมเปลี่ยนตัวเอง” เจโอชี้ไปยังเจ้าสัวชัชที่เปรียบเสมือนพ่อของเพื่อน “มันเคยพูดเอาไว้ กูจะต้องโตเป็นที่พึ่งพาให้ปู่เห็น เพราะถ้าเกิดวันหนึ่งปู่ไม่อยู่ ไม่ต้องห่วงหรือกังวลในตัวมัน”

“ก็จริงของมันแหละ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า แต่ให้คนที่จากไปอย่างสบายใจดีที่สุด” เมเปิลคล้อยตามในคำพูดร่วมไปกับเพื่อน “เชี่ยพวกมึงมาพูดเรื่องแบบนี้ ตบปากเลยนะ” เธอยกมือตบปากตัวเองไปหลายที

จนเวลาล่วงเลยมาสักพัก จัสมินอุ้มท้องโย้ง ๆ กลับไปตั้งแต่หลังจากเพื่อนไนน์ลงมาจากเวที เจโอพาแฟนหนุ่มกลับไปด้วยเพราะยังมีถ่ายละครต่อพรุ่งนี้ช่วงเช้า น้องวีก็โดนสามีหนีบติดตัว ส่วนคิวก็กลับไปเป็นคนสุดท้ายเหลือเพียงเธอคนเดียว

“น้องเมลกลับได้เลยค่ะ เหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว” โฟร์มาหาหลังเพื่อนของคนรักกลับไปหมดแล้ว

“แต่งานยังไม่จบเลยนะคะ” เมเปิลดูเพลียมากจนแทบจะหลับแล้ว

“ไปเถอะค่ะไนน์ไล่ให้พี่มาบอกเราเนี่ย” โฟร์ฉุดร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ไปค่ะ กลับไปนอนรอแฟนสาวของตัวเองที่ห้องเลยนะคะ”

“อือ...” เธอขานรับแบบหมดแรง หันไปโบกมือลาเพื่อนสนิทกำลังพูดคุยกับแขกภายในงาน เจ้าตัวตอบรับโบกมือตอบกลับเช่นกัน

คนพี่มองคนหมดแรงอย่างหนัก เมเปิลทุ่มเทกับงานมาตลอดหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ในการรังสรรค์งาน ยังไม่ร่วมการประชุมและวางแผนก่อนหน้านั้นอีก และวันนี้ยังมาดูตั้งแต่เช้าจนถึงเกือบเที่ยงคืนแล้ว

“เมลขี่หลังพี่ไปค่ะ โฟร์หยุดเดินให้จนเจ้าตัวมาซ้อนทาบด้านหลัง เอนตัวไปด้านหลังจากนั้นยกตัวคนรักขึ้นบนหลัง

“อื่อ...ขอบคุณนะคะพี่โฟร์” เสียงงัวเงียอย่างมากที่สุด

“...” เธออมยิ้มไปกับความน่ารักของแฟนสาว และเข้าใจที่เจ้าตัวยอมทำงานเหนื่อยและหนัก ทุ่มเทแรงกายกับงานทุกอย่าง เพราะน้องเคยบอกว่าอยากเก่งให้มากที่สุดจะได้คู่ควรกับเธอ เธอได้บอกไปแล้ว ไม่ต้องพยายามให้คู่ควรหรอก เพียงแค่เป็นเมเปิลคนนี้เท่านั้น อย่างอื่นไม่มีความหมายสำหรับเธอแล้ว

“เมลขาถึงรถแล้วค่ะ” โฟร์เขย่าขาเรียกคนหลับให้ตื่น

“อือ..ถึงแล้วเหรอ”

เจ้าแก้มกลมดันตัวมายืนแต่ตายังไม่ยอมเปิด มิกซ์บอดี้การ์ดประจำตัวคนน้องมาเปิดประตูรถ โฟร์เองประคองเข้านอนพิงเบาะ ส่วนตัวเธอเองโน้มเข้าไปจูบแก้มคนรัก

“เจอกันที่คอนโดนะเจ้าแก้มกลมของพี่”

แม้จะงัวเงีย ก็ยังควานหาใบหน้าคนรักมาแนบริมฝีปาก “รีบกลับนะคะ” มุดตัวไปนอนหลับต่อ

โฟร์หันไปสั่งลูกน้อง “ถ้าไปถึงปลุกไปตื่นปล่อยให้นอน เดี๋ยวกลับไปอุ้มเอง”

“ครับผม” มิกซ์โค้งตัวรับคำสั่ง หมุนตัวไปขึ้นรถและขับออกไป

“ส่งขึ้นรถอย่างเดียวก็พอมั่ง ไม่จะเป็นต้องปีนขึ้นไปคร่อมน้องแบบนั้นเลยนะ” น้ำเสียงถามอันคุ้นหูดังมาด้านหลัง

“...พ่อ!!!”

TBC...

--------------------------------------------------