​

ถ้าซอมบี้มา แล้วกูไม่ทำห่าอะไรเลยล่ะ

ครั้งที่ห้าแห่งการกรีดร้อง

กลุ่มกบฏ

โดย เด็กชายผู้นี้มีนามว่า

เสียงของสะเก็ดไฟดังเปรี๊ยะกระทบโสตประสาทของไทดังกว่าที่เคย

หญิงสาวตกตลึงกับสิ่งที่ซีพูดออกมา เธอพอจะดูออกอยู่แล้วว่าเขาคงจะมีกลุ่มที่เป็นที่พึ่งได้และเป็นคนกลุ่มใหญ่มากแน่ ๆ ถึงได้กล้าปากดีขนาดนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นกลุ่มที่เคยทำงานกับรัฐบาลมาก่อน

"ถ้าอย่างนั้นพวกคุณพอจะรู้มั้ยว่าอะไรทำให้พวกเขาเป็นแบบนั้น..กลายเป็นซอมบี้"

"พวกเรามีนักวิทยาศาสตร์อยู่ในกลุ่ม พวกเขาบอกว่าอาจจะเกิดจากไวรัสบางอย่างที่ถูกวิจัยโดยมนุษย์"ซีนิ่งไป"มารวมกลุ่มกับพวกเรามั้ย"

"ถ้าสำหรับตัวฉัน ฉันไม่มีทางรวมกลุ่มกับพวกคุณแน่นอนค่ะ แต่สำหรับคนอื่น ๆ ก็จะต้องถามความสมัครใจของแต่ละคน"

"ฉันไม่ไป"หมอกที่ออกมาหน้าบ้านตอนไหนก็ไม่รู้พูดแทรกขึ้น เขาเดินออกมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่กลายเป็นที่ประจำของเขาไปเสียแล้ว

"พรุ่งนี้ไปที่ค่ายของพวกเรากับฉันแล้วค่อยตัดสินใจเหอะ"ซีเสนอ

"ฉันจะไปกับคุณค่ะ หมอกไปมั้ย"ไทเอี้ยวตัวไปหาชายหนุ่มตัวสูงที่กำลังนั่งครุ่นคิด

"เอาสิ"

"งั้นก็ตามนี้ พรุ่งนี้ค่อยชวนคนอื่น ๆ นะ"

"อือ"หมอกพยักหน้ารับรู้

"แล้วค่ายขอพวกคุณเป็นไหนกันคุณซี คุณบอกให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ยคะ"

พวกเขามีกำลังคนไม่ต่ำกว่าพันคน

มีทั้งเจ้าหน้าที่รัฐเก่าและชาวบ้านที่รอดชีวิตซึ่งมารวมตัวกัน

กระจายตัวเป็นกลุ่มอยู่ตามจุดต่าง ๆ เพื่อส่งข่าวสาร

ด้วยความที่ระบบสาธารณูปโภคยังไม่ล่มไปพวกเขาจึงยังรักษาความสงบของกลุ่มเอาไว้ได้

โดยหัวหน้าของพวกเขาจะอยู่ที่ค่ายหลัก

พี่สาวของซีเป็นผู้นำของที่นั่น

"นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเราแยกย้ายกันนอนเถอะ"ไทพูดพลางเอาเท้าเขี่ยกองไฟที่ใกล้มอดเต็มทีให้ดับลง

ชายหนุ่มสองคนพยักหน้าเห็นด้วยและเดินนำเข้าไปในบ้าน

"เหลือห้องนอนห้องเดียวแล้วค่ะ หรือถ้าทั้งสองคนอยากนอนห้องเดียวกันก็ตามสบาย"

"ฉันขอดูห้องก่อน"ซีละล่ำละลักบอกพร้อมทั้งเดินเกาะติดหลังไทเป็นตังเม

ท่าทางนั้นทำให้สองคนที่เหลือหลุดยิ้มออกมา

"ได้ค่ะ"

ไทเปิดประตูห้องนอนห้องนั้น ด้านในเป็นเตียงสองชั้น ชั้นบนใช้สีชุดเครื่องนอนสีเขียวออกเหลืองสลับสีน้ำเงินลายเรียบ ส่วนด้านลงใช้เป็นสีชมพูอ่อนผสมกับสีโทนร้อนอื่น ๆ 

ผนังห้องเป็นสีเขียวและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเป็นไม้

"เชิญค่ะ"ไทผายมือให้คนทั้งสองเข้ามาในห้อง

"นี่มันบ้านชัด ๆ บ้านจริง ๆ เลย"ซีเอ่ยเสียงเบา เขาดูชื่นชอบสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามาก ๆ ดวงตาเปล่งประกายมองโน่นนี่ไม่หยุด จนสายตาของเขาไปสะดุดอยู่ที่ชั้นวางเครื่องประดับ

เขาเดินผ่านไทไปยังชั้นนั้นยืนมองอยู่พักหนึ่งโดยที่ไม่มีใครเอ่ยทักเขา ซีหันกลับมามองหน้าไทเขาดูมีอย่างอยากจะพูดแต่ไม่พูดออกมา

"หยิบออกมาสิคะ"ไทยิ้มและพยักหน้าให้กับเขา เมื่อซีได้รับอนุญาตแล้วเขาจึงเปิดกระจกบานเลื่อนเพื่อหยิบบางอย่างออกมา

ในมือของเขามีขวดบรรจุสีทาเล็บสีแดงอยู่ ไทพาเขาไปนั่งบนเตียงนุ่มชั้นล่างหมอกเองก็นั่งลงเช่นกัน 

หญิงสาวเลื่อนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งมานั่งที่ข้างเตียงพร้อมกับลากโต๊ะอีกตัวหนึ่งมาตั้งไว้ข้างกัน ในมือของเธอยังมีขวดบรรจุน้ำใส ๆ นำมาวางเตรียมไว้บนโต๊ะอีกด้วย

"ยื่นมือมาค่ะ ให้ฉันทาให้คุณนะ"ไทประคองมือของซีเอาไว้และลงมือระบายสีลงบนเล็บของเขาอย่างชำนาญ

ไม่นานเล็บทั้งหมดก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงเข้ม

"ถ้าไม่ใช่เล็บแบบทำเจลก็จะไม่ค่อยทนต้องทาน้ำยาเคลือบเอาไว้ด้วยค่ะ ก็จะช่วยได้นิดหน่อย"ไททาน้ำยาเคลือบทับอีกครั้ง เล็บสีสวยสดมีความมันวาวปรากฏแก่สายตาของคนทั้งสาม

"หมอกทำบ้างมั้ย ไปเลือกสีได้เลย"ไทพูดพลางตั้งใจทาน้ำยาเคลือบลงบนเล็บของซีไปเรื่อย ๆ ไม่ได้หยุดมือ

"เอาเล็บละสีได้มั้ย"หมอกเลิกคิ้วถาม

"ได้แน่นอน หยิบมาเลยหมอก"ไทยิ้มรับทั้งพยักหน้า

หมอกยิ้มกว้างก้าวขายาว ๆ ไปยังชั้นที่วางขวดบรรจุน้ำยาทาเล็บหลากสีและเลือกหยิบออกมาอย่างสนุกสนาน

"ฝากหยิบน้ำยาเคลือบมาอีกขวดด้วยสิ"

"โอเค"

ตอนนี้เล็บของซีถูกทาเคลือบจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"เก็บเอาไว้สิคะ"เธอเลื่อนขวดใส่บรรจุน้ำยาเคมีสีสวยไปตรงหน้าของซี

"ได้เหรอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก

"แน่นอนค่ะ รับเอาไว้เถอะถือว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนคนนึงนะคะ"

ถึงฉันจะไม่ใช่เจ้าของของพวกนี้แต่แรกก็ตามที

หมอกกลับมาด้วยขวดสีที่เต็มไม้เต็มมือไปหมด และเมื่อจัดการทาเล็บให้กับหมอกจนเสร็จ ทั้งสองคนก็ขอให้ไทมอบเล็บของเธอให้พวกเขาได้ลองทำบ้าง คืนนั้นทั้งสามคนยุ่งวุ่นวายกันจนดึกดื่นจริง ๆ ทำให้ตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมามีสภาพที่ไม่สดใสเหมือนทุกวัน

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง มีการสรุปแล้วว่าประชากรในบ้านทั้งหมดมีความประสงค์ที่จะร่วมเดินทางไปยังค่ายของซี เมื่อจัดการมื้อเช้ากันเสร็จ จึงออกเดินทางกันในช่วงสาย

"หลับสบายมั้ยคะ"ไทเดินมาด้านข้างซีแล้วเอ่ยถาม

"อือ ก็ดี"ซีพยักหน้าน้อย ๆ ให้กับเธอ

"หมอกล่ะ"ไทยื่นหน้าไปด้านหน้าอีกนิดเพื่อมองใบหน้าของหมอกที่เดินอยู่อีกข้างของซี

"สบายดี แต่กลัวคนที่นอนข้างบนตกลงมา นอนดิ้นจนได้ยินแต่เสียงแอ๊ด ๆ ทั้งคืนเลย"หมอกเล่าด้วยน้ำเสียงจริงจังเกินจริงจากเรื่องที่เล่าไปมาก

"ไอ้หมอก"ซีถลึงตามองคนที่ตัวสูงกว่าตนข้าง ๆ

หมอกยักไหล่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งยังยื่นมือมาแปะกับไทตรงหน้าของซีอีก ซีที่ขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้ก็เดินหน้าหนีด้วยฝีเท้าที่เร็วกว่าเดิม

เมื่อมาถึงค่ายทุก ๆ คนก็ถูกตรวจสอบทั้งอาวุธและตรวจหาเชื้อซอมบี้ในร่างกายก่อนที่จะถูกปล่อยตัวให้เข้าไปหาหัวหน้าของที่นี่

ค่ายนี้มีการใช้กำลังคนป้องกันอย่างแน่นหนา สมกับที่สามารถรวบรวมคนเอาไว้ได้เยอะจริง ๆ

พวกเขาใช้กลุ่มตึกที่มีคุณสมบัติเป็นสำนักงาน และหอพักซึ่งตั้งอยู่ใกล้กันมารวมตัวกันเป็นค่าย ซึ่งดูจากภายนอกจะไม่รู้เลยว่าเป็นแหล่งรวมตัวของกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ จะเริ่มเห็นผู้คนก็เมื่อเดินเข้าไปทางช่องทางลับที่สร้างขึ้นใหม่เท่านั้น

กลุ่มคนทั้งหมดถูกนำทางไปยังลานฝึกที่ซึ่งเคยเป็นที่ว่างระหว่างอาคาร ช่วงนี้คงจะเป็นช่วงพัก พวกเขาแยกนั่งกันเป็นกลุ่ม ๆ ไม่ได้ให้สนใจมากนักกับคนกลุ่มใหม่ที่เข้ามา

ทันทีที่ซีเดินไปถึงตัวคนที่ดูจะเป็นหัวหน้าของที่นี่เขาก็ถูกเหวี่ยงหลังมือลงบนใบหน้าซีกขวาอย่างแรงจนเซกลับมาด้านหลังจนชนเข้ากับหมอกที่เดินตามหลังมา

"หายหัวไปเป็นวัน ไม่ได้ห่าอะไรกลับมาแล้วยังกล้าจะพาภาระมาให้กูอีกเนี่ยนะไอ้ซี"เธอตะโกนเสียงจนคนแถวนั้นสะดุ้งกันเป็นแถบ

ซีไม่ได้โต้ตอบอะไร เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนฝ่ามือข้างเดิมกำลังจะฟาดลงบนใบหน้าของเขาอีกครั้งอย่างจัง

แต่มันถูกหยุดเอาไว้

"สวัสดีค่ะคุณเอิร์ทพวกเราเป็นกลุ่มจากข้างนอก บ้านของพวกเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ค่ะ ฉันเป็นคนชวนคุณซีไปที่บ้านเพื่อดูความเป็นอยู่ของพวกเราเอง และเขาก็เสนอให้พวกเราเข้ามาที่นี่เพื่อตัดสินใจอีกครั้งว่าจะเข้าร่วมกลุ่มกับพวกคุณหรือไม่"

ไทจับข้อมือของหญิงสาวที่ตัวสูงกว่าตนเองเอาไว้มั่น และพูดสิ่งที่คิดว่าจำเป็นจะต้องพูดมันออกมาโดยไม่รอให้ใครเอ่ยถาม

"ปล่อย"เอิร์ทกดเสียงต่ำลงพูดกับไท

ไทไม่ยื้อเอาไว้ปล่อยมือออกอย่างว่าง่ายแล้วเดินถอยหลังออกมา ไม่ลืมที่จะดึงตัวของซีขยับออกมาด้วยกัน

"ไอ้ซี นิ้วมึงไปโดนอะไรมา"หญิงสาวขึ้นเสียงอีกครั้งเมื่อเห็นปลายนิ้วของซีมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

"พี่เอิร์ท..คือมัน"ซีหน้าเสีย พยายามเอามือไพล่หลังให้พ้นจากสายตาของผู้เป็นพี่

"ไอ้ซี!!"เอิร์ทตะโกนลั่นลานฝึกซ้อม

"ถ้า!ก้าวมาอีกก้าวเดียว ฉันจะไม่ห้ามตัวเองแล้วนะคะ"ไทก้าวออกมาบังซีไว้"ฉันไม่สนว่าที่ผ่านมาพวกคุณเคยทำตัวแบบไหน แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ฉันจะไม่ยอมให้คุณลงมือทำร้ายใครต่อหน้าฉันอีกค่ะ"

"มึงเป็นใครวะมึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามกู วันที่ประเทศมันพังมึงไปอยู่ไหนซะล่ะ เป็นแค่ขยะที่ช่วยอะไรไม่ได้อย่ามาทำเบ่งแบบนี้"เอิร์ทของขึ้นแล้วจริง ๆ เธอเริ่มหายใจหอบแรงจนหน้าแดงไปหมด

"ใช่ค่ะฉันมันก็แค่ขยะจริง ๆ วันที่โลกมันเหี้ยก็ช่วยใครเอาไว้ไม่ได้ ก็เลยจะมาดูสักหน่อยว่าพวกที่มีประโยชน์จริง ๆ เขาทำตัวกันยังไง แล้วฉันก็ได้เห็นค่ะว่าไม่มีตรงไหนเลยที่คนตั้งตัวเป็นกบฏอย่างคุณกับชาวบ้านธรรมดาอย่างฉันมันจะมีคุณค่าไปมากกว่ากัน ก็แค่ขยะเหม็นเน่าที่กองรวมกันในถังนี่แหละค่ะ"

ไทถอนหายใจเมื่อเห็นกลุ่มคนรอบ ๆ ตั้งท่าจะเข้ามาหากลุ่มของเธอ

"หยุดนะคะอย่างเข้ามา คนที่มีอยู่ตอนนี้ก็แทบจะไม่พอช่วยเหลือกันอยู่แล้วอย่าให้ต้องมาบาดเจ็บเพราะตีกันเองเลยค่ะ"ไทยืนจ้องพวกที่มีท่าทีไม่พอใจเหล่านั้นโดยไม่ขยับไปไหน"ถ้าคุณเอิร์ทไม่พอใจฉันพวกเราก็มาตัดสินกันแค่สองคนก็พอ คนอื่นไม่จำเป็นจะต้องมาเจ็บตัวแทนให้กับคนที่ทุกคนยกตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าค่ะ คนเหมือนกันจะเทินเอาไว้บนหัวให้เมื่อยคอทำไมคะ"

ไทใช้นำเสียงเรียบนิ่งของเธอพูดออกมาทั้งหมดโดยไม่มีท่าทีใดไปกับคำพูดของตนเองเหล่านั้น

"ปากดีนักนะ มาซัดกับกูสักยกเลยมา"หญิงสาวตัวสูงเดินนำไทไปยังลานตรงกลาง

ไทที่กำลังจะตามไปกลับถูกซีรั้งเอาไว้ก่อนเขากระซิบบางอย่างกับเธอก่อนที่เธอจะส่งกระเป๋าเป้บนหลังฝากเอาไว้ที่หมอก

"คุณซีบอกว่าคุณเรียนมวยมา"ไทถอดเสื้อยืดออกเหลือเพียงสปอร์ตบราสีเข้มแล้วเหวี่ยงมันไปข้างสนามต่อสู้

"ส่วนมึงก็คงได้เรียนอะไรมาบ้างล่ะสิ"เอิร์ทม้วนชายเสื้อยืดยัดเข้ากับขอบบราเช่นกัน

"ไม่มีหรอกค่ะ"ไทวอร์มร่างกายด้วยการยืดตัว"คุณพ่อเคยสอนให้นิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะพอซัดกับคุณไหวมั้ย"ไทกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้

เอิร์ทส่งเสียงหึออกมาคำนึงแล้วออกตัวพุ่งเข้าหาไททันที

ไทหลบไม่ทันจึงยกแขนป้องใบหน้าเอาไว้ ทั้งสองผลัดกันรุกรับไม่มีท่าทีที่การต่อสู้ครั้งนี้จะจบลง

"ต้องทำยังไง...ฟู่...ถึงจะเรียกว่าชนะได้คะ"ไทถามทั้งหอบหนัก

"เอาทั้งตัว ฮู่...แนบไปกับพื้น...แฮ่ก..ให้ได้ก็พอ"เอิร์ทตอบคำถามอย่างกระท่อนกระแท่น

"ถ้าฉันชนะ...ฉันจะได้รางวัลมั้ยคะ"ไทปรับลมหายใจแล้วถามออกมาด้วยรอยยิ้มเดายากอีกครั้ง

"หึ ปากอย่างมึงมันน่าซัดให้หมอบซักที!"เอิร์ทพุ่งตัวเข้าใส่ไทสุดแรง

ติดกับแล้ว

พวกชอบสะดุดขาตัวเอง

ไทหันตัวหลบไปด้านข้างตามแรงของเอิร์ท จับแขนของเธอเอาไว้แล้วผลักตัวเธอลง..กับพื้น คนทั้งลานเงียบจนได้ยินเสียงลมที่ผ่านยอดไม้เอื่อย

ผ่านไปพักหนึ่งคนจึงเริ่มเข้ามาหาเอิร์ท ทางฝั่งเมธาก็พาเด็ก ๆ มารวมตัวกับไท

ทั้งสองลุกขึ้นยืนประชันหน้ากัน

"ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนค่ะ"ไทยื่นมือข้างหนึ่งไปตรงหน้าของเอิร์ท แม้คนตัวสูงกว่าจะไม่ชอบใจนักแต่เธอก็ยื่นมือออกมาตอบรับ

แต่มีมือข้างหนึ่งเอามาขวางเอาไว้"ท่านจะจับเหรอคะ ยัยนี่มันสกปรกจะตาย"เธอคนนั้นพูดออกมาพลางกันมือของเอิร์ทออกไป

"ใช้ชีวิตอยู่ในป่าไหนถึงได้ปล่อยให้ขนรักแร้ยาวรุงรังขนาดนั้น"เสียงชายอีกคนพูดขึ้นบ้าง

"ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้องหัดดูแลรูปลักษณ์ของตัวเองบ้างนะ"เสียงใครอีกคนพูดออกมาอีก

ทั้งหมดไม่มีใครพูดถึงการกระทำเอิร์ทที่มีต่อซี หรือความพ่ายแพ้ของเอิร์ทที่ได้รับเมื่อครู่แม้แต่น้อย ทุกคนพุ่งเป้ามาที่อะไรบางอย่างที่กดทับเพศซึ่งเป็นทั้งของตนและไม่ใช่ อย่างรู้ตัวและไม่รู้ตัว

"ตกลงพวกเราจะก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พ้นการทำตัวแบบคนที่ไม่ชอบใช้สติปัญญาทำกันใช่มั้ยคะ"ไทหรี่ตาลงอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

เอิร์ทยกมือห้ามทุกคนในที่นั้นที่กำลังจะเอ่ยเถียง แล้วผายมือให้ไทกล่าวต่อ

ไทถอนหายใจแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"ผู้หญิงต้องเป็นแบบไหนใครเป็นคนกำหนดคะ ผู้ชายต้องเป็นยังไงใครสามารถบอกได้เหรอคะ My Body, My Choiceร่างกายของเรา เป็นทางเลือกของเราว่าเราจะทำยังไงแสดงออกแบบไหนค่ะ ไม่ว่าจะขัดต่อบรรทัดฐานของสังคมหรือไม่"ไทเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้"เลิกกดทับตัวเอง รักตัวเองในแบบที่เป็นหรืออยากเป็น แล้วก็เลิกมองสิ่งที่มันปกติให้มันผิดปกติทีเถอะค่ะ ชีวิตพวกคุณมีอะไรให้เคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงอีกเยอะ หยุดจมปลักกับการกระทำสิ่งเดิม ๆ ที่มันไม่ได้ทำให้สังคมมันก้าวหน้าแล้วยังทำร้ายคนอื่นอยู่ทีเถอะค่ะ ขนที่ขึ้นอยู่ที่รักแร้มันทำให้ใครกลายเป็นซอมบี้ไม่ได้หรอกนะคะ"

ปวดหัวฉิบหายเลย

กลุ่มกบฏแบบนี้จะเป็นที่พึ่งพาไปได้เท่าไหร่กันเชียว

คนในกลุ่มยังตรรกะไม่พัฒนาเลย

"ฉันว่าตัวเองไม่เหมาะกับที่นี่ค่ะ"ไทเอ่ย"ขอให้กลุ่มของพวกคุณไปได้ดีกับการปฏิวัติ"

"หยุด"เอิร์ทพูดสั่งเสียงเข้มแต่นั่นไม่สามารถเปลี่ยนท่าทีของไทได้เลย เธอยังคงเดินต่อไป"เดี๋ยวก่อน"เอิร์ทเปลี่ยนคำพูดรวมถึงน้ำเสียงที่อ่อนลง

"ว่ายังไงคะ"ไทหันกลับมาด้วยใบหน้าที่ปกติดีแล้ว แม้จะยังชื้นไปด้วยเหงื่อแต่ไม่หลงเหลือความโกรธเกรี้ยวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

"ถึงจะไม่เข้าร่วมกับกลุ่มเรา แต่ยังไงพวกเราก็ต้องการความช่วยเหลือเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันขอร้องช่วยพวกเราทำการปฏิวัติเถอะ"

"เป็นแบบนี้ให้ได้ตลอดนะคะ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่คุณกำลังทำมันต้องใช้สมองมากกว่าการที่คุณใช้กำลังแบบนั้นกับคุณซี พวกคุณต่อต้านทหารเกลียดนักหนากับความรุนแรง และยังวิจารณ์ทัศนคติของรัฐบาลที่มีต่อประชาชน พวกคุณดูเข้าใจไปซะทุกอย่าง แต่ฉันเห็นแม่งทุกอย่างที่กล่าวมาในค่ายของคุณ"

สุดท้ายก็ไม่คงยังไม่มีอะไรเปลี่ยน

ถ้าคนมันก็ยังเป็นคนประเภทเดิม ๆ ที่ก้าวสู่สภาบริหารประเทศ

สุดท้ายแล้วแก้ปัญหาซอมบี้ไปได้แล้ว

จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงล่ะ

เราก็แค่จะย้อนกลับไปที่เดิม

รอวันที่วิกฤตการณ์อย่างซอมบี้แบบนี้วนกลับมาอีก

และมีคนลุกฮืออีกอย่างนั้นเหรอ

โดย เด็กชายผู้นี้มีนามว่า

TW : @JustAimXIII_fic

ไปลองวาดไทมาฝากทุกคนค่ะ ไหน ๆ ก็จะวาดแล้วก็เลยเอาชุดในตอนล่าสุดนี้มาวาดดูค่ะ

​

ชักตื่นเต้นซะแล้วค่ะ ว่าไทจะยังชิลไปได้สักเท่าไหร่กันเชียว

สามารถพูดคุยกับเอมได้ทางช่องคอมเมนต์

และทางทวีตเตอร์ผ่านการติด #ถ้าซอมบี้มาแล้วกูไม่ทำห่าอะไรเลยล่ะ

แล้วมาเจอกันนะคะ

​