Chapter 6 วันเกิดเพื่อนรักและน้องรัก

 

ในเวลาสามทุ่มตรงอีกหลายวันต่อมา เมเปิลเดินทางมายังผับของพี่ชายฝาแฝดเพื่อนสนิทอย่างไนน์ เนื่องด้วยวันเกิดของเจ้าตัว ก็ไม่มีมีสาระสำคัญอะไรมากนัก เพียงใช้เป็นข้ออ้างมารวมตัวกัน ในแต่ละวันเกิดของแต่ละคน ของเพื่อนแต่ละคนก็กินข้าว กินเหล้าแค่เพื่อนและแฟนเพื่อนเท่านั้น ส่วนของมันคือเพื่อน แฟนเพื่อน ต้องมีบรรดาพี่ ๆ มันทั้งแปดคน

แต่การเจอพี่ของไนน์ในครั้งนี้ของเธอมันเปลี่ยนไป เพราะใจของเธอนั้นมันคิดเกินว่าพี่เพื่อนไปแล้ว เมเปิลสูดก้อนความหนักอึ้งภายในใจเข้าปอดลึก ก่อนจะก้าวลงจากรถเดินไปยังชั้นสามพื้นที่วีวีไอพี่ ภายในห้องแบ่งออกเป็นสองฝั่ง มุมหนึ่งกลุ่มเพื่อนเธอ ส่วนอีกฝั่งคือการรวมตัวของนักธุรกิจตระกูลศิริกิจวัชรโชติที่ยิ่งใหญ่ของประเทศนี้ และสายตาของเธอตกไปยังหนึ่งในหญิงสาวของกลุ่มนั้น

 

พี่โฟร์ยังคงโดดเด่นท่ามกลางผู้คนอีกครั้ง มือเรียวยาวโบกทักทาย ด้วยความดีใจขึ้นโบกตอบกลับไปแต่พอฉุกคิดก็เกิดความไม่มั่นใจจึงหันไปรอบข้าง ว่าสิ่งนั้นไม่ได้ส่งมาถึงเธอ แต่ไม่นานคนด้านในก็เปิดประตูออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าดีใจที่ได้เจอกัน

“เชิญค่ะ มาสายนะคะ” เสียงแสร้งต่อว่าอย่างผ่อนคลายคล้ายกับว่าพี่คนพี่กำลังรอการมาของเธอ

“ขอโทษด้วยค่ะ โอ๊ะ!”

โฟร์ที่รู้ว่าเมื่อรับกล่าวขอโทษ คนพี่ยกมือเคาะหัวไปหนึ่งที “ไม่ได้ดุเราสักหน่อย พี่แค่รู้สึกดีที่เมเปิลมาต่างหาก นั่งกับจัสมินนะ”

โฟร์พาคนน้องเดินเข้าไปด้านใน เสียงทักทายของสองสาวดังขึ้น “เมลมานั่งนี่เลย”

“ไฮเจ้าของวันเกิด สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ” เมเปิลนั่งลงกล่าวทักทายเพื่อนและหันไปยกมือไหว้พี่ ๆ ของเพื่อนอีกที

“ขยับไปดิทู” โฟร์ตบไหล่ลูกพี่ลูกน้อง พี่ชายลำดับที่สองของตระกูล

ทูเองที่กำลังเตรียมอ้าปากอ้อนน้องชายสุดที่รัก “เชี่ยไรของมึงเนี่ย” และเขารับสายตาจากน้องสาวมองไปยังเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเดียวของน้องชาย และพยักหน้าก็เข้าใจยอมขยับแต่โดยดี

“ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงขอบคุณที่ไม่ขอบคุณพร้อมสายตาปรายมองด้วยความพึงพอใจจากน้องส่งไปยังพี่ชาย

 

ระหว่างกันทักทายและพูดเรื่องราวต่าง ๆ จู่ ๆ เจ้าของวันเกิดก็สบถเสียงดังพร้อมเดินหนีออกไปสูบบุหรี่ด้วยความงุนงงของบรรดาพี่ ๆ เจ้าตัว

“น้องมองใครวะ คิว! โต๊ะนั่นมีเด็กไนน์ไหมวะ น้องกูมองตาขวางเลย” หนึ่งในพี่ชายฝาแฝดทาซอลนั่งอยู่ไม่ห่างเอ่ยถามขึ้นมา

คิวหันไปมองตามที่พี่ชายเพื่อนถาม “ไม่นะเฮีย คนอย่างมันจะสนใจใคร สนแต่เรื่องรถอย่างเดียว ส่วนผู้หญิงก็ดีลตามข้อตกลงแค่นั้น” คิวหันมาตอบพร้อมไหวไหล่เหมือนมันคือเรื่องปกติของพวกเขา

หลังจากการสูบบุหรี่ เจ้าตัวเดินกลับมานั่งที่เดิม คว้าขวดเหล้าที่เพิ่งเปิดมาดื่มอึก ๆ เสียงของเหล้าที่ถูกเร่งสปีดลงคออย่างรวดเร็ว เสียงร้องทักเมื่อดังจากบรรดาพี่ ๆ จนลั่นรอบโต๊ะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าแย่งหรือคว้าขวดออกจากมือ

“เฮ้ย ๆ ๆ เบา ไนน์เบามึงเบา แดกแบบนี้เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี” เจโอรีบเข้ามาคว้าขวดเหล้าที่เขากำลังดื่ม “อ้า หมดขวดแล้ว”

“แม่ง เอามาอีกดิ” ชายหนุ่มหันไปมองหาขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะ

“คนเก่งครับ พอก่อนไหม เดี๋ยวเมานะครับ” หนึ่งเริ่มตะล่อมคุยกับคนน้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไอ้ที่กลัวคือกลัวน้องงอน ส่วนคนอื่นได้แต่มองดู

“เอามา! จะกินตอนนี้! เที่ยงคืนปลุกมาเป่าเค้กด้วย” ตวัดสายตามองหน้าพี่ชายอย่างหนึ่งแบบดุ ๆ

“ครับ เอาเหล้ามาให้คนเก่งซิ” พี่ชายคนโตรีบยื่นขวดเหล้าให้น้องสุดที่รักทันที ส่วนวีแฟนหนุ่ม เพื่อนรักของน้องชายเขาก็ได้แต่พยักหน้าให้ บ่งบอกว่าตามใจไนน์ ปล่อยให้มันเมาเถอะ

เมเปิลมองดูเจ้าเพื่อนกระดกเพิ่มไปอีกสองขวดจนหมด สะบัดหัวไปมาก่อนจะคอพับซบไหล่เจ้าน้องน้อยหลับ และเจ้าตัวหันมาถามคุณแฟนว่าเอายังไงดี

เพื่อนทั้งกลุ่มมองหน้าไหวไหล่มาพร้อมกัน ใครจะห้ามมันได้พี่มันยังห้ามไม่ได้ ปล่อยแม่งไปเถอะ ที่เหลือกำลังจะหันไปสนใจกิจกรรมการสังสรรค์และพูดคุยกันต่อ มีเสียงโวยวายดังมาตรงประตูเข้าห้อง เพราะมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งกำลังเหนี่ยวรั้งผู้ชายอีกคนที่พยายามจะเข้ามายังด้านใน ทุกคนต่างหันไปดูแต่ก็ไม่มีใครแสดงท่าทีรู้จักคนด้านนอก พร้อมกับหันมามองหน้าสับกันไปมาจนทุกคนน่าจะได้รับคำตอบว่าไม่มีใครรู้จัก พร้อมกับเดาว่าคนเมาหลับเพียงผู้เดียวน่าจะรู้จัก

สองหนุ่มฝาแฝดผู้เป็นเจ้าของสถานที่ลุกขึ้นยืนและหนึ่งในนั้นกดเสียงต่ำบอกแก่ลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา “เดี๋ยวพวกกูออกไปจัดการเอง” พร้อมกับเปิดประตูออกไปพูดคุยกับกลุ่มคนดังกล่าว

นับตั้งแต่คนพี่ฝาแฝดออกไปทุกคนต่างพากันจับจ้องไปยังคนพวกนั้น เมเปิลยกเหล้ามาจิบก่อนจะหันไปดูบรรยากาศรอบ ๆ ตวัดสายตามาหามือชงเหล้าอย่างคิว เข้มสัด และย้ายสายตากลับและไปหยุดที่พี่โฟร์คนด้านข้างเอาแต่จ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างเอาเป็นเอาตาย และนั่นคือแววตาอันแสนน่ากลัวที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน รวมถึงสายตาและสีหน้าของพี่ ๆ ของไนน์คนอื่นด้วยเช่นกัน เมื่อมีคนสัมผัสสิ่งเหล่านั้น ก็ปรับมาเป็นปกติราวกับไม่เคยมีเงาดำก่อเกิดภายในใจแต่ละคน นั่นทำให้เธอเข้าใจว่าแต่ละคนมีนิสัยที่ซุกซ่อนเอาไว้ตามที่เพื่อนได้บอกเอาไว้

โฟร์โน้มตัวเข้ามาใกล้ใช้ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหูตามด้วยเสียงกระซิบ “เมเปิลค่ะ รู้จักคนพวกนั้นไหม” และถอนตัวออกมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงเพลงในห้องถามเพื่อนน้องชายคนอื่นในกลุ่ม “มีใครรู้จักหรือคุ้นหน้ากลุ่มนั้นไหมคะ”

“...” เมเปิลยกมือลูบใบหูตัวเองยังคงความรู้สึกจั๊กจี้ปนความรู้สึกสยิว ตวัดสายตาไปมองคนขี้แกล้งได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ด้วย มือบางย้ายไปทุบต้นขาเอาคืนแต่กลับโดนคว้าไปจับยึดเอาไว้โดยใบหน้าจ้องมองไปยังเพื่อนของเธอเพื่อฟังคำตอบ

“ไม่รู้จักเลยพี่” เจโอตอบกลับมา

“หรือว่าคนที่ทำงานที่เดียวกับมัน” คิวตอบกลับมา

“หนูก็ไม่รู้จักค่ะพี่ หรือจะเป็นแบบที่ได้คิวมันพูด” จัสมินเสริมอีกคน “มึงล่ะเมลรู้จักไหมวะ”

“ไม่รู้ว่ะ”

“แล้วหนูไม่รู้จักใช่ไหมคะ” แฟนหนุ่มของน้องวีถามขึ้น ส่วนเจ้าตัวส่ายหัวไปมา ดูแล้วคงจะเมาเล็กน้อย

“เออช่างมัน ไหนเจ้าของวันเกิดหลับไปแล้วมาดื่มฉลองให้ไอ้เชี่ยนี่” คิวชูแก้วเหล้าขึ้นเรียกเพื่อนในกลุ่มมาสนใจกินกรรมการดื่มต่อ

เมเปิลถือโอกาสกระชากมือคืน ความอุ่นร้อนยังคงหลงเหลือและเธอเข้าใจว่าคนพี่ตั้งใจแกล้งเธอแน่เพราะได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ตามทีหลังอีกครั้ง

“เอ้าชน...” แก้วทั้งห้าใบกระทบกัน และย้ายไปขนแก้วกับพี่อีกสองที่อยู่ร่วมวงด้วย และคนที่เหลือยกเว้นยกวีเห็นว่าพี่หนึ่งแอบยกนิ้วให้คิวเพื่อขอบคุณที่ทำให้คนรักของเขาเมาแล้ว ตอนนี้แทบจะเริ่มเลื้อยไปนั่งตักคนรักของตัวเองอยู่แล้ว

จัสมินหันมากระซิบด่าไอ้เพื่อนคู่กัดกับเธอ “มึง...ไอ้เชี่ยคิวชงเข้มสัด ผัวกูมารับต้องบ่นแน่”

ส่วนเธอกระซิบตอบกลับ “ไหนมึงอยากเมา จะได้เอาไปยั่วผัวพร้อมกับทำลูกไปด้วยเลย”

“สัด กูเมาแล้วกูหลับไงมึง โดนลักหลับมันไม่ฟิน” จัสมินตอกกลับมาทันตามด้วยสายเลื่อนลอย

“อีเหี้ย!!!” เมเปิลตะคอกด่าดังเต็มหูเพื่อนสนิททันที

ตึก! เมเปิลเกร็งไหล่ทันทีเมื่อคนพี่เอียงหน้ามาซบไหล่ และบ่นพึมพำให้ได้ยินแค่เธอคนเดียวด้วยเสียงคางยานคล้ายคนเมา “พี่ก็อยากทำลูกกับหนูนะ”

“หื้ม...” เสียงลากยาวตามด้วยคิ้วขมวด “พี่โฟร์เมาแล้วเหรอคะ”

คนพี่ปรือตามามองใบหน้าและทิ้งหัวซบบ่าเหมือนเดิม “อือ...เมาแล้วค่ะ เมาความน่ารักของหนูไงคะ”

“...” เมเปิลไม่แน่ใจว่าคำนี้คือหยอดจีบหรือแกล้งเล่น เธอรู้สึกว่าหัวใจมันกระเด้งกระดอนแทบจะหลุดจากอกแล้ว รวมถึงลมหายใจก่นรดต้นคอบวกกับกลิ่นกายอ่อนจากการใกล้ชิด

นานะที่เห็นอาการพี่สาวเริ่มเรื้อนกับเพื่อนน้องชาย หมายจะดึงตัวออกมาได้รับแรงฟาดกลับ เพียะ! “ยุ่ง” โฟร์สวนกลับทันที

“มึงอย่ารุ่มร่ามกับน้อง มาซบกูนี่” นานะชี้หน้าคนแกล้งเมา

“ไม่!! ก็มึงไม่น่ารักเหมือนน้องเมเปิล ไม่ซบให้เสียหน้ากูหรอก” น้ำเสียงตอบกลับแจ่มชัดไม่เหมือนก่อนหน้ากระซิบกับคนน้อง

“ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นมา เรื่องนี้ต้องถึงหูเบบี้กูพร้อมแนบหลักฐานด้วยมึง” ฮาจิตะโกนบอกข้ามหัวคนอื่น และยกมือโทรศัพท์มาอวด

“เรื่องนี้ต้องถึงที่รักกูแน่” ทูยืนขึ้นชี้หน้าด้วยอีกคน

“ก็กูเห็นว่าเมเปิลคือน้องกูคนหนึ่ง กูจะอ้อนมาไม่ได้หรือไง พวกมึงมารุมกูทำไม โดยเฉพาะมึงไอ้เชี่ยจิ ทรยศต่อสายเลือด กูพี่มึงนะ กูอ้อนเมเปิลเหมือนอ้อนไนน์ไง ขัดกูจริง” โฟร์รีบแก้ตัวชี้หน้าด่าเรียงตัว

“โฟร์!! มึงอ้อนน้องด้วยจิตใจไม่บริสุทธิ์หวังผล พอเห็นคนเก่งกูหลับมึงฉวยโอกาส เลวมาก” หนึ่งมาร่วมวงด่าเป็นคนสุดท้าย

โฟร์ตีหน้าเศร้าสร้อยที่ทุกคนรุมรังแก มามองเพื่อนสาวของน้องชาย “เมเปิลให้พี่อ้อนได้ใช่ไหม น้องจัสมินก็ให้พี่อ้อนได้ใช่ไหมคะ”

“...” เมเปิลมองดูคนพี่แกล้งซับน้ำตา พยักหน้าด้วยความสงสารปนขำ

จัสมินยกมือโบกปฏิเสธอย่างแรง “หนูไม่ได้ค่ะ สามีหวงมาก” พอประโยคนั่น ก็ตามด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง

 

พอเสียงเงียบลง ทาซอลกระดิกนิ้วเรียกคนอยู่ไกลให้เข้ามาหา และเข้ามาพูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่ละคนมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไหวไหล่และแยกตัวออกมานั่งทีเดิม และโฟร์กลับนั่งข้างหญิงสาวดังเดิม แต่กลับได้รับการส่งสัญญาณจากบรรดาพี่น้องว่า จับตาดูอยู่

“เออเมลมึงไปถามเรื่องนั้นกับไอ้ไนน์ยังว่ะ เรื่องของเพื่อนมึงน่ะ” จู่ ๆ จัสมินเพื่อนรักเอ่ยถามอย่างไม่รู้เวล่ำเวลาบ้างเลย นั่นทำให้เธอเบิกตากว้างมองคุณเพื่อน แต่เจ้าตัวคิดว่าเพื่อนเจ้านั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกไป จึงถามต่อ “เรื่องที่เพื่อนมึงแอบชอบพี่เพื่อนสนิทไง”

ตอนนี้ร่างบางรู้ว่าลงไปในหลุมและมีเพื่อนคนนี้ฝังกลบแล้ว “ดะ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง...” เมเปิลตอบปัด ๆ เลี่ยงที่คุยเรื่องนี้ต่อ แต่เธอลืมนึกถึงนิสัยและการรับรู้สายตาของคนพี่จ้องเพราะอยากฟังคนตอบเช่นกัน ใจเต้นรัวอย่างกะกลองกลัวคนพี่จับพิรุธในคำถาม

“เล่ามาเลยมึง ยิ่งมึงไม่บอกยิ่งอยากรู้”

“เอ้ามึงเหล้าหมดแล้ว คิวชงให้กูหน่อย” เมเปิลเปลี่ยนเรื่องทันที คิวยื่นมารับแก้ววางลงพร้อม กำน้ำแข็งใส่ลงไปตามด้วยสาดเหล้า น้ำและโซดาจนเต็มแก้วและยืนกลับมาอย่างเร็ว “มาชนแก้ว เร็วกูอย่างเมาแล้ว”

“เอาชนแก้ว” โฟร์เออออร่วมด้วยกับเจ้าแก้มกลมของเธอ ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งแสดงออกมา เมเปิลเองก็กำลังคิดเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอแน่นอน ใจเธอยิ่งฟูมากขึ้นอีกเท่าตัว ...มาใกล้อีกนิดแล้วนะคะคนน่ารัก...

“เมเปิล มึงจะห้ามเมาแล้วหลับเหมือนไอ้เหี้ยเจ้าของวันเกิดนะมึง อยู่กับกับพวกกู” คิวรับแก้วเหล้าหลังจากคุณเพื่อนกระดกรวดเดียวจนหมด

“ใช่มึง เม้ามอยกับพวกกู เหลือสี่พระหน่อแล้ว นู้นน้องวีตาเชื่อมแล้ว” จัสมินเข้าขากับคิว

“วียานอยู๋นะ...ม่ายยยยมาวววว”

สองสาวสองหนุ่มปรายตาไปมองน้องน้อย ขานพร้อมกัน “จ้า...” แล้วปล่อยเจ้าตัวเอียงพิงหัวกับเจ้าของวันเกิดคอพับไปด้วยกัน

“ช่วงนี้พวกมึงไปไหนกันบ้างวะ กูไม่ค่อยได้เจอพวกมึงเลย” เจโอถามขึ้น

“โห...ไอ้เชี่ยโอ มึงกล้าพูดว่าไม่ค่อยเจอพวกกู มึงน่ะห่างจากเมียมึงมั่งเถอะ” เมเปิลด่าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ก็ช่วงนี้มันมีไอ้เชี่ยตัวหนึ่งมาตามเกาะแกะพี่ไอซ์เนี่ย” เจโอบอกเพื่อนด้วยใบหน้านิ่งตามแบบฉบับเจ้าตัวเพื่อนจับน้ำเสียงว่าไม่พอใจอย่างมาก

“ว่าแต่มึงแหละ ช่วงนี้แม่มึงล้มเลิกความตั้งใจหาแฟนให้ลูกสาวยังวะ” คิวถามขึ้นมา

“ยังค่ะ ไอ้ที่มันไปเดินแบบคราวก่อนนั้นเพราะแม่มันให้ไปโปรยเสน่ห์จับผู้นั้นแหละ” จัสมิน

“ไงแล้วได้ไหมมึง”

“ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่ผู้นะ” เสียงพูดเบาบางของคนด้านข้างมีเพียงสองได้ยินระหว่างเมเปิลกับโฟร์

“!!!!?” หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคนพี่ตอบดังนั้น “มะ ไม่เลยมึงผู้น่ะ”

“เฮ้ยจะเที่ยงคืนแล้ว ไปเอาเค้กมาก น้อง ๆ ครับปลุกที่รักพี่ให้หน่อยครับ” พี่ชายคนที่สองร้องขอ

เจโออยู่ใกล้สุด ออกแรงเขย่าไหล่ “ไอ้ไนน์ ไอ้ไนน์ ไอ้เชี่ยไนน์ ตื่น!”

“เออ อือ เออ” เสียงครางยานในลำคอ ตายังไม่ลืม ลุกขึ้นมานั่ง

“เอานี่มึง น้ำเปล่า แดกจะได้ดีขึ้น” ชายหนุ่มยื่นแก้วน้ำจ่อยังปาก ดันท้ายทอยกรอกใส่ปาก “มึงเนี่ยนะ ถ้าคราวหน้าแดกแล้วเมาแบบนี้ ไม่ต้องชวนกูมาเสียเวลาเฝ้าเมียกู”

“แค่ก ๆ ขอบใจมึง”

 

พี่ชายลำดับที่สองอย่างทูประคองเค้ก จุดเทียนด้วยตัวเลย 26 ตามอายุเจ้าของวันเกิด และได้เป็นกล่าวคำว่า HAPPY BRITH DAY ที่รักของทู เพราะด้วยการแก้ปัญหาของน้องชายคนเล็กของบ้านที่พี่มักจะตีกันว่าใครจะได้ถือเค้กมาให้น้อง และปีนี้หวยออกมาเป็นทู และด้วยคำสั่งอีกคือห้ามร้องเพลงยอมให้แค่คำว่า HAPPY BRITH DAY เท่านั้น

เมื่อเจ้าตัวเป่าเสร็จทรุดลงไปนั่ง ยกน้ำเย็นที่เจโอเตรียมไว้ให้อีกแก้ว สองสาวเดินหาตบบ่าพร้อมถามด้วยความเป็นห่วง

“ไนน์มึงไหวไหม” จัสมิน

“อยากอ้วกไหมมึง”

“ไหว ๆ พวกมึงสองคนกลับยังไง...” คนเมาทิ้งตัวพิงพนักโซฟาเสร็จนิ่งเงียบไม่รอฟังคำตอบ และไม่นานลมหายใจสม่ำเสมอ

“กูกะเมล...ไอ้ไนน์ ไอ้ไนน์ ๆ ไอ้เชี่ยหลับไปแล้ว”

“พวกน้องกลับกันยังไงคะ” โฟร์เอ่ยถามเพื่อนของน้องชายไล่เรียงกันไป

เจโอเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ “ผมมีคนมารับแล้วพี่ พวกมึงไปแล้วนะ” แล้วชายหนุ่มตบต้นแขนคนหลับ “ไนน์กูกลับแล้วนะมึง”

“อะ ..อือ...” คนเมาสะดุ้งตื่นมาขานรับ

“ผมก็มีคนมารับด้วยครับ ไปแล้วนะคะสาว ๆ บายจร้า...” คิวปลีกตัวหนีไปเช่นกัน

“แล้วจัสมินล่ะ เมเปิลเอารถมาใช่ไหม”

“ไม่ต้องไปส่งมันค่ะพี่ เดี๋ยวให้กลับพร้อมหนูเลย ยังไงคอนโดมันก็ทางผ่านไปบ้านหนูอยู่ดี ถ้ามันไม่ไหวก็พาไปนอนบ้านเลย นี่พี่ภามม์มารออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ ป่ะมึง สวัสดีค่ะพี่โฟร์” จัสมินจูงแขนเพื่อนพร้อมกึ่งลากไปกับเธอ

“...พี่ไปส่งเองค่ะ...” โฟร์ต้องกลืนคำพูดตัวเองลงคอไปเมื่อเพื่อนสาวของเจ้าตัวเสนอมาแบบนี้

“คะ ค่ะ สวัสดีค่ะพี่โฟร์” เมเปิลมองคนพี่ตาละห้อย หันไปทำหน้าบูดใส่ท้ายทอยคุณเพื่อน ที่ไม่ยอมถามความคิดเห็นเธอเลย

“ขยับหน่อยมึง เข้าใจว่าเมา ไปช้าขี้เกียจฟังคุณสามีบ่น” จัสมินดุนตัวเธอโถมพิงด้วยสภาพมึนเมา

 

เมเปิลที่โดนลากหันกลับมามองคนพี่เป็นระยะ ส่วนคนพี่เองก็ยืนมองคนน้องจากไปด้วยความเสียดาย เมื่ออยู่กันแค่คนภายในครอบครัว ศึกการแย่งชิงน้องรักก็เริ่มขึ้น ว่าใครจะเป็นคนแบก แต่คนที่ชนะคือไอ้คนที่สมอ้างว่าเป็นแฟนน้องก่อนหน้านั้น ทาซอท

โฟร์ได้แต่เข่นเขี้ยวไม่พอใจในความพ่ายแพ้ จึงส่งข้อความหาคนน้องแทน

FOuR : ถึงคอนโดแล้วบอกพี่ด้วย เป็นห่วงมาก ๆ ค่ะ

TBC...

------------------------------------------------------------------------------

มีมนุษย์บางคนอาศัยว่าตัวเองเป็นพี่ แอบฉวยโอกาสและแอบหยอดลูกสาวฉัน