Chapter 24 คลื่นใต้น้ำของสองเรา

 

ไนน์ออกจากโรงพยาบาลเพื่อมาร่วมในงานเผาศพน้าสาว ระหว่างนั้นเมเปิลแอบเกริ่นไปว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ตอนนี้เจ้าตัวคิดแผนการเผื่อจะบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างของเราสองคน โฟร์เห็นท่าทีกระวนกระวายผุดลุกผุดนั่ง เดินวนไปเวียนมา

“เมลขา ให้พี่บอกแทนไหมคะ” โฟร์เอกเขนกบนเตียงของแฟนสาว

ใช่แล้วตั้งแต่วันเกิดเรื่อง เมเปิลขอให้คนพี่งดกิจกรรมของคู่รักจนกว่ากระดูกซี่โครงที่ร้าวจะเชื่อมประสานจนหายสนิท พร้อมทั้งพาตัวเองกลับมายังคอนโดตัวเอง แต่มีเหรอคนพี่จะยอมให้คนรักที่กำลังงอนห่างจากอก จบวันเคลียร์ใจเธอหอบสังขารมายึดครองพื้นที่ ส่วนเป้บอดี้การ์ดของหญิงสาวต้องตามมาอย่างช่วยไม่ได้ ไปอาศัยเพื่อนร่วมชะตากรรมอย่างมิกซ์

“ไม่ต้องยุ่งเลย เมลจัดการเองได้” คนน้องตวัดตามองค้อนใส่คนพี่ “อยู่เฉย ๆ ไปน่า...”

ระหว่างการใช้สกิลของผู้บริหารงานอีเว้นบริษัทอันดับต้นของประเทศ มือไถลเลือกสถานที่การนัดพบ ภาพในหัวต้องเป็นสถานที่ผ่อนคลายมีต้นไม้ปกคลุมทำให้จิตใจสงบ คาเฟ่ในเมืองกรุงเธอคัดสรรได้มาห้าที่ ร่างบางลงนั่งหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดก่อนคัดสรร มีสายเข้าจากเบอร์ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา

“สวัสดีค่ะ” เมเปิลรับ โฟร์ได้ยินคำพูดคนน้องมีความสุภาพจากโทรศัพท์ส่วนตัวลุกนั่งตัวตรง

[น้องเมเปิลนี่พี่ซันเองนะ แฟนไนน์เองครับ]

“ค่ะพี่ซัน มีอะไรหรือเปล่า ไอ้ไนน์มันเป็นอะไรเหรอพี่” เมเปิลขานชื่อบอกคนข้างกายว่ากำลังคุยอยู่กับใคร

[เปล่า ไนน์สบายดี แต่มีเรื่องจะรบกวนเราในฐานะมืออาชีพเรื่องนี้]

“...??? ค่ะ?”

[คือพี่อยากจะขอไนน์แต่งงาน แต่คงไม่ใช่ช่วงนี้พี่เลยอยากจะให้เราช่วยพี่อีกแรง]

“...” เมเปิลอ้าปากค้าง กว่าจะได้สติก็ผ่านไปเกือบนาทีเช่นกัน ค่อย ๆ เอียงคอมองคนรักอย่างช้าที่กำลังเบิกตาโตใบหน้าบิดเบี้ยว “ขอถามอีกรอบนะคะ คือพี่จะให้เมลช่วยขอไอ้ไนน์แต่งงาน” เมเปิลตามย้ำทุกถ้อยคำ

[ใช่แล้วครับ] น้ำเสียงตอบกลับอย่างมั่นใจ ช่วยสุ่มไฟของคนด้านข้างเธอ

เมเปิลกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอเองอยากช่วยเพราะในช่วงเวลาตั้งแต่เจ้าสัวเสียชีวิตไปนั้น เจ้าตัวจมอยู่กับงาน มีเพียงชายหนุ่มคนนี้ยังอดทนกับนิสัยมันและพี่ ๆ ของมันด้วย พอมีเหตุการณ์ผ่านความเป็นความตาย น่าจะเหตุผลที่คนรักอย่างพี่ซันต้องการใช้ชีวิตร่วมกับไนน์

หญิงสาวเหลือบตามองโฟร์ยกมือปาดคอ ขยับปากไร้เสียงบอกว่า “ห้ามทำนะคะ ไม่อนุญาตใครทั้งนั้นหนูห้ามช่วย ไนน์ห้ามแต่ง”

“คือ...เมล...อยากได้คำมั่นสัญญา หรืออะไรก็ได้ที่พี่ซันจะช่วยให้เมลหลุดรอดจากพี่ ๆ ของไอ้ไนน์ในการมีส่วนร่วมครั้งนี้”

[อ่ะห๊า ในวันที่พี่รบกระสุนแทนนานะเพื่อให้เข้าไปช่วยไนน์ ในตอนนั้นพี่คิดว่าถ้าพี่ต้องตายแล้วช่วยไนน์ได้พี่ก็ยอม หลังจากนั้นพี่คิดว่าถึงพี่จะไม่เก่งเท่ากับพี่ ๆ ของไนน์ พี่สามารถเอาชีวิตนี้เป็นโล่กันกระสุนให้ไนน์ได้ พี่ไม่อาจจะรักใครได้แล้ว ไนน์คือคนที่ช่วยให้พี่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ สิ่งสำคัญคือพี่อยากให้เกียรติคนรักของพี่ พี่ไม่รู้ว่าเหตุผลนี้จะเพียงพอต่อพี่ ๆ ที่หวงน้องอย่างบ้านนั้นหรือเปล่ารวมถึงเพื่อนของไนน์ด้วย และพี่จะไม่มีวันทำให้ไนน์เสียใจเป็นอันขาด พี่จะทำให้ไนน์มีความสุขและรอยยิ้มในทุกวันครับ]

“แต่พี่ซันก็ทำให้มันยิ้มได้ตลอดนะเวลาไนน์มันพูดถึงพี่”

[จริงเหรอครับ พี่นี่แอบคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดเลย เขินจังเลย] เสียงบอกกลั้วหัวเราะอย่างมีความสุข

“...”

[พูดถึงเรื่องนี้แล้ว พี่ขออวดความน่ารักของแฟนพี่ ช่วงวันครบรอบปีที่เจอกันไนน์ทำเซอร์ไพรส์]

“ว่าไงนะ!!!” โฟร์ตะคอกเสียงดังแทรกขึ้นมา

เมเปิลรีบย้ายตัวไปอุดปากคนพี่ ส่ายหน้าห้ามปราม “เสียงทีวีค่ะ ถ้าพี่ซันกำหนดวันได้แล้ว บอกเมลด้วยแล้วโทรคุยกันใหม่อีกรอบนะคะ บายค่ะ” เมเปิลกดวางสายทันทีเมื่อสัมผัสถึงน้ำโมโหของคนรักของเธอ

“พี่โฟร์ใจเย็นก่อนนะคะ ไนน์ยังไม่ได้แต่ง พี่ซันก็ยังไม่ได้ขอเลยค่ะ”

โฟร์สูดลมหายใจเข้าปอดปรับอารมณ์ เค้นเสียงจากก้นบึ้งของหัวใจบอกคนน้อง “หนูคิดนะคะ คนดีของพี่ทำเซอร์ไพรส์มัน ชีวิตพี่ทั้งชีวิตของพี่ไม่เคยได้สัมผัส” โฟร์กุมอกซ้ายอย่างเจ็บปวด

เมเปิลกอดหัวกดมาแนบอก “โอ๋ ๆ ๆ นะ เดี๋ยวเมลเซอร์ไพรส์เองนะคะ” เจ้าแก้มกลมแอบอมยิ้มในความงอแง “ลองคิดตามเหตุผลนะคะ พี่โฟร์ไม่อยากให้ไนน์มีความสุขกับคนรักของตัวเองเหรอ...” โฟร์เตรียมจะตอบ แต่เมเปิลใช้นิ้วแตะริมฝีปาก “เอาความรู้สึกพี่จริง ๆ”

โฟร์กลอกตามองคนรักตัวเองอย่างไม่พอใจ ตอบกลับไปไม่เต็มเสียง “ก็อยากให้ไนน์มีความสุข พี่เองก็ยังอยากอยู่กับคนรักของตัวเอง”

“งั้นให้เมลช่วยในฐานะเพื่อนคนหนึ่งที่อยากเห็นเพื่อนรักมีความสุข”

“ยอม!! แต่ไม่เต็มใจ”

หญิงสาวอายุน้อยถอนหายใจพับแผนการบอกความจริงไว้ก่อน

 

เมเปิลเลือกสถานที่ร้านสบาย ๆ เล็ก ๆ เหมาะสไตส์นิสัยของไนน์ ส่วนรูปแบบซันเลือกจะเลียนแบบงานเซอร์ไพรส์แบบในวันที่เจ้าตัวทำให้วันครบรอบ และงานนี้ทำฟรี

“นังคนจัดงานมาช้านะยะ” เสียงจิกกัดของคุณแม่จัสมินแหวะเมื่อเห็นเพื่อนสาวก้าวลงจากรถจอดอยู่นาน เธอเกือบจะเดินไปเคาะกระจกเรียกแล้ว

“แค่ห้านาทีเอง” เมเปิลยกนาฬิกาเรือนสวยดูเวลา

“ห้านาทีครับเพื่อน แต่มึงนั่งแช่บนรถนั่นรวมสิบนาที กูจับเวลา” คิวยกโทรศัพท์ให้เมเปิลดู เมเปิลมองดูตัวเลขนั้น คิวเองยังกัดไม่ปล่อย เอามือแตะปลายคางเพื่อนสาวหรี่ตามองสำรวจจับผิด “ปากบวม ๆ นะ ลิปสติกเลอะนิดหน่อย”

เมเปิลอ้าหุบปากเม้มปากสำรวจ ก่อนลงจากรถสำรวจแล้วว่าดูปกติดี

เมื่อโดนจับได้ ใบหน้าเห่อแดง ใจเต้นระรัวหลบหน้าหลบสายตาเพื่อนทั้งสี่พอนึกเรื่องที่เธอแอบทำลับหลังความร้อนแผ่กระจายใบหู เหงื่อค่อย ๆ ผุดมาซึมแผ่นหลัง

โฟร์รวมถึงพี่ ๆ คนอื่นของไนน์ ไม่รับความยินยอมให้มาร่วมงานในครั้งนี้ เพราะดูแล้วคงจะมีการล่มงานมากกว่าแสดงความยินดีแก่คู่รัก เมเปิลต้องเปลืองแรงและเสียสละริมฝีปากให้คนพี่กลืนกินอยู่นานดังคิวจับเวลา คนดูนะถ้าถึงเวลาสารภาพบาปมันเกิดไม่พอใจขึ้นมาเธอทุบเพื่อนคนนี้ให้หลังแอ่น

“กูอยากชักอยากรู้แล้วว่าคนนั้นของมึงคือใคร” เจโอก้าวย่างสามขุมเอ่ยถามเสียงคาดคั้นอันเยือกเย็น

จัสมินกอดอกก้าวขยับมาเคียงข้างชายหนุ่ม “กูยังใช่เพื่อนรักมึงอยู่ไหม จะพามาไหม”

คิวยืนประจันหน้าหันนิ้ว “พวกกูไม่เคยมีความลับกับเพื่อน ถึงบางคนจะเคยมีก็เถอะ” น้ำเสียงกระแนะกระแหนให้แก่เพื่อนหนุ่ม เจโอสะอึกทันที “บอกเส้นตายมาเลยครับเพื่อน”

“คราวนี้วีเห็นด้วยกับเพื่อนนะครับ” แม้แต่น้องน้อยขยับมายืนกดดันกับคนอื่นด้วย

เสียงรถเลี้ยวเข้ามาจอดเปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตเมเปิล กลุ่มเธอและกลุ่มเพื่อนของซันอยู่หลังร้านตามนัดเอาไว้ จึงหาที่ซ่อนตัวและกล่าวทักทายกัน บรรยากาศในการขอแต่งงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะความเขินอายและความน่ารัก เพื่อน ๆ ทุกคนมองภาพยิ้มกว้างแสนสดใสบนใบหน้าชายหนุ่มในตอนนี้กลายเป็นว่าที่เจ้าบ่าว เมเปิลยกโทรศัพท์มากดบันทึกรอยยิ้มเป็นคลิปสั้น ๆ ส่งให้แฟนสาวของเธอประกอบคำพิจารณา พอหันไปดูวีก็เองก็อัดคลิปสั้นส่งให้สามีตัวเองเช่นกัน

โฟร์ขับรถมารับคนรัก รวมถึงผลของการขอแต่งงาน แต่ใจเธอรับรู้มาตั้งนานแล้ว ว่าน้องชายสุดที่รักคนดีคนเก่งของเธอรักผู้ชายคนนั้นสุดหัวใจเช่นกัน

เมื่อคนรักของเธอโบกมือลาเพื่อนก้าวขึ้นรถมา จึงเอ่ยถามอย่างหมดแรง ถึงจะเห็นคลิปนั้นแล้วก็ตามเถอะ “ตกลงใช่ไหมคะ”

เมเปิลจูบแก้มปลอบใจคนรัก “ตกลงค่ะ”

“รถมันคุ้นมานะพวกมึง” เจโอร้องทำเมื่อรถสปอร์ตคันที่เพื่อนสาวของพวกเขาขึ้นไปนั่ง ถ้าจะให้บอกคือรถรุ่นนี้ในเมืองไทยนับนิ้วได้เลยว่าใครคือครอบบ้าง

“เออว่ะ” คิวมองตามไปด้วยเช่นกัน และนับเป็นความโชคดีอีกครั้งสองคู่รักสองสาวที่น้องชายผู้รักลุชื่นชอบรถยนต์ไม่อยู่ตรงนั้นด้วย คงจำได้แล้วว่าคนของใคร

หลังจากวันนี้เมเปิลได้ต้อนรับไนน์เพื่อนรักและแฟนหนุ่มในฐานะเวดดิ้งแพลนเนอร์ รวมถึงการจัดเตรียมทุกอย่างตั้งแต่จากเริ่มต้นไปยังจนถึงงานแต่งเสร็จศัพท์

และงานนี้คืองานพิสูจน์ฝีมือของเมเปิลอย่างจริงจังในฐานะรองประธาน เธอรับรู้ถึงความยากของงานครั้งนี้ตั้งแต่เริ่มถ่ายพรีเวดดิ้ง คนอื่นเลือกว่าถ่ายตีมนี่นั่นสองสามชุดพอมากสุดก็ห้าหกชุด ด้วยของรักของหวงและความชิงดีชิงเด่นของพี่ ๆ บ้านนี้ สถานที่ถ่ายก็ปาไปสี่ที่ เกี่ยวโยงกับธุรกิจในการครอบครัวของตระกูลศิริกิจวัชรโชติ ได้แก่หนึ่งไร่ดอกไม้ส่งออกของพี่ชายและไล่ลำดับจนครบ สองร้านอาหารเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ สามสนามบินและลานจอดเครื่องบินของแฟนเธอ และสถานที่สุดท้ายคือผับกาสิโนชื่อดังย่านกลางใจเมือง มันไม่จบแค่นั้นคือในแต่ละที่มีตีมประมาณสามถึงสี่ตีม

การถ่ายพรีเวดดิ้งดำเนินไปจนมาถึงพื้นที่รักผิดชอบของโฟร์ มีเหรอคุณแฟนสาวมีความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่จะไม่มีติดตามงาน

“อ้าวน้องเมลวันนี้มาดูถ่ายงานเหรอคะ” เสียงทักทายจากคนดูเป็นธรรมชาติ เหมือนคนเพิ่งเจอกันอย่างแท้ทรู ทั้งที่ออกจากคอนโดพร้อมกัน ส่วนหญิงสาวนั้นมาถึงช้ากว่าเพราะไปแวะซื้อกาแฟมาเลี้ยงคนในทีม

“ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ นี่กาแฟค่ะ” เมเปิลส่งแก้วกาแฟที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เจ้าตัวเฉพาะ “ที่เหลือเมลฝากไปให้คนในทีมด้วยนะคะ”

“...” มิกซ์หิ้วกาแฟมาเต็มมือส่งสายตากับเป้อย่างรู้กัน ...เนียนมาก ๆ ครับ...

“เมลแวะทักทายไนน์กับพี่ซันหน่อยค่ะ” เมเปิลเตรียมจะนั่งเคียงข้างคนรัก คิดได้ว่าต้องไปเจอหน้าเพื่อนที่เป็นนายจ้าง

“พี่ไปด้วยค่ะ” โฟร์ลุกจากเก้าอี้เดินเคียงข้างไปกับคนน้อง เอียงใบหน้ากระซิบ “ถ้าวันนี้หนูไม่มาคุม พี่อาจจะพังงานนี้เกลียดขี้หน้าเจ้าบ่าว”

เมเปิลเอียงคอมองค้อน ยกมือฟาดไหล่ไปหนึ่งที “ห้ามทำงานเมลพังนะคะ”

“โอ๊ย!! เจ็บนะเนี่ย” โฟร์รับตะครุบมือบาง มือทั้งสองสัมผัสเพียงเลี้ยววินาทีก่อนจะแยกจากกัน สร้างความคันยุบยิบในหัวใจแก่คนทั้งสอง

“!!!” เมเปิลเม้มปากกลั้นอมยิ้ม ส่งสายดุไปหาอีกคน โฟร์ไหวไหล่ตอบกลับมา

“ไนน์...เพื่อนสาวสุดสวยคนนี้มาแล้ว ว้าว...หล่อที่สุดเลยค่า...” เมเปิลฉีกยิ้มแววตาเป็นประกาย ตามด้วยน้ำเสียงตกตะลึงยกแขนกอดคอ เธอคิดว่าเพื่อนเขาหล่อมากแล้ว แต่มาอยู่ในชุดสจ๊วตแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง

ชายหนุ่มขี้รำคาญแงะแขนออก บ่นด้วยน้ำเสียงติดไปทางหงุดหงิด “กาแฟกูล่ะ ง่วงฉิบหาย เมื่อไหร่จะจบสักทีวะ” เมเปิลนั่งลงมองดูคุณเพื่อนชักสีหน้าสุด

“สวัสดีครับคุณโฟร์ น้องเมเปิล” เจ้าบ่าวอีกคนมาในชุดช่างซ่อมบำรุง นั่นก็ดูดีมาแพ้กัน “ไนน์ครับกาแฟ” ยื่นกาแฟเสร็จไล่แก้มคนรักปลอบประโลมบรรเทาความหงุดหงิด

“เอาหน้า!!!” เสียงแขวะจากพี่สาวของไนน์

เจ้าบ่าวทั้งสองยกกาแฟขึ้นมาจิบ เสพคาเฟอีนเพิ่มความกระปรี้กระเปร่า ด้วยพวกเขาทั้งสองตะลุยถ่ายกันมาร่วมสัปดาห์แล้ว และพรุ่งนี้ไปถ่ายที่ผับของฝาแฝดเกาก็ถือว่าจบสิ้นสักที

“เจ้าบ่าวทั้งสองครับ ต่ออีกนิดแล้วครับ” ผู้ช่วยช่างภาพเดินมาตามคนทั้งพร้อมทั้งยกมือไหว้บอสเล็กของพวกเขาด้วย

“...” ไนน์กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย

“ครับ” ซันขานรับทีมงาน ยื่นมือมารับแก้วกาแฟจากแฟนหนุ่มไปวางและแบมือมาว่าที่คู่ชีวิตในอนาคตรั้งให้ลุกขึ้น “ไปกันครับรอยยิ้มของพี่”

เสียงจิจ๊ะอย่างไม่พอ ลากเก้าอี้ขยับมาคนรัก สายตาจ้องมองไปยังชายหนุ่มสองสวีทหวานให้เลนส์กล้อง

“เลิกฆ่าพี่ซันด้วยสายตาได้แล้วค่ะ”

“โห หนูน่ะต้องเข้าใจพี่ที่สุดสิคะ ก็นั่นดวงใจของพี่” โฟร์เบ้ปากเบะช้อนตาละห้อยแสร้งจะร้องไห้

“ไม่ต้องมาทำแบบนี้นะคะ ไม่โอ๋หรอก แบร่” เมเปิลแลบลิ้นหน้าทะเล้นล้อเลียนคนพี่

โฟร์ขยับนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยอันน้อยของคนนี้เอง “แล้วงานแต่งของเราจะเป็นแบบไหนดีคะ”

เมเปิลทอดสายตามองนิ้วเกี่ยวกัน พอได้ยินคำถามละสายตาขึ้นมาสบตากับคนรัก แววตาดวงนี้ลึกล้ำสื่อความหมายในสิ่งที่ได้บอกได้ตั้งแต่ต้น

“งานแต่งใครเหรอ งานแต่งเรา?” น้ำเสียงเอ่ยถามจากไนน์

“...!!!” เมเปิลสะดุ้งด้วยความตกใจชักนิ้วกลับมา ใบหน้าซี้ดเผือก

“ก็งานแต่งเจ้าตัวแหละ” โฟร์ยกนิ้วชี้ไปยังคนที่เธอหมายถึง ยกมือกอดอกเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าปกติ “ก็แค่ถามด้วยความสงสัย”

“อ๋อ” คนถามตอบรับพยักหน้าเข้าใจในคำตอบ เคลื่อนตัวลงไปนั่งด้านข้าง ยกน้ำขึ้นดื่มและกระพือเสื้อระบายความร้อน และเจ้าบ่าวอีกคนยกทิชชูซับเหงื่อให้และตามด้วยซับให้ตัวเองไปด้วย

“ทิชชูอีกไหมครับ” ซันเอ่ยถามคนรักตัวเอง

“ไม่ต้องแล้วครับ ซับให้ตัวเองบ้างเถอะ” ไนน์ปฏิเสธแต่รับมา หันไปวางทาบหน้าผากอีกคน “เออ กูนึกออกแหละ ก่อนหน้านี้มึงบอกว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับกู”

หญิงสาวโดนคำถามอย่างไม่ทันตั้งตัวอ้าหุบปากอยู่สักพัก “หลังงานแต่งมึงแล้วค่อยคุย” ไนน์หันมามองเลิกคิ้วถาม “ไว้ทีหลังได้” เมเปิลยกกาแฟมาจิบแก้คอแห้ง

“เรื่องแฟนมึงเหรอ”

“...” เมเปิลกลืนลงคอไปก่อนไม่งั้นมีสำลัก

“สะดุดขนาดนี้ คนใกล้ตัวแน่ ๆ พาเขาไปงานแต่งกูสิ” เจ้าคุณเพื่อนหรี่ตาจ้องยกยิ้มมุมปาก

...พาไปสิ แฟนกูก็พี่มึงจะไม่ไปร่วมงานได้ไง... เมเปิลตอบกลับไปแค่ยิ้มแห้ง

เมเปิลเอียงตัวไปดูช่างภาพเตรียมเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ “ย้ายไปข้างในใช่ไหม” เธอตะโกนถามทางทีมงาน และได้รับคำตอบว่า ใช่ครับ

“วันนี้ไม่มีธุระไปไหน” ไนน์ถามเพราะเพื่อนเธอยุ่งพอ ๆ กับตัวเขา

“มีประชุมงานตอนบ่าย แต่แวะมาดูมึงสักแป๊บ เดี๋ยวจะโดนบ่นว่าไม่ใส่ใจลูกค้า”

“งั้นพี่เดินไปส่งค่ะ” โฟร์ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าคุณแฟนถือด้วยความเคยชิน

“ไปนะมึง ไปนะคะพี่ซัน”

การอยู่ในพื้นที่สาธารณะโฟร์พยายามระมัดระวังตัวในการแตะเนื้อต้องตัวคนรัก ด้วยโฟร์เองเปิดเผยรสนิยมการชอบเพศเดียวกัน เธอจึงระวังอย่างมากจะไม่สร้างความเสื่อมเสียแก่คนรักในตอนที่ยังไม่เปิดเผยสถานะ

แต่ด้วยโฟร์และเมเปิลคือคนรักการกระทำบางอย่างจึงมักเป็นไปด้วยความเคยชิน การเดินตัวชิดกันรวมถึงการโน้มตัวพูดคุยกระซิบกระซาบกัน ใบหน้ายกยิ้มแย้มเต็มไปด้วยความหอมหวาน คนรอบข้างรวมถึงเจ้าบ่าวทั้งสองรู้สึกถึงความหวานยิ่งกว่าไนน์ปรายตามองสองคนเดินเคียงคู่ด้วยความรู้สึกทะแม่งแปลก ๆ

“ไปเปลี่ยนชุดครับ” เสียงบอกของแฟนหนุ่มดึงความคิดเขากลับมาละทิ้งความสงสัยไป

เช้าวันต่อมาเมเปิลรับสายจากทีมงาน ว่าจู่ ๆ คุณไนน์ก็พังงานการถ่ายพรีเวดดิ้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมเปิลรีบตรงไปยังผับของพี่ชายเพื่อนทันที ระหว่างทางพยายามต่อสายทั้งเจ้าตัวและแฟนสาวของเธอก็ไม่มีใครรับสาย จนเธอไปถึงสภาพคือขวดเหล้าแตกกระจายทั่วพื้น ไนน์หายตัวไม่อยู่ พี่ซันอยู่ในสภาพสะบัดสะบอม นั่งจมอยู่กับพื้นเลือดหยดอยู่มุมปาก

ไม่นานเมเปิลกับเพื่อนคนอื่นก็รับรู้เรื่องราวผ่านน้องวี ว่าอดีตว่าที่คู่หมั้นของซันส่งคลิปวิดีโอมาให้ไนน์ และความจริงคือพี่ซันก็เลือกจะไม่บอกเรื่องนี้แก่เพื่อนพวกเขา ทั้งหมดทำแค่เพียงทิ้งข้อความเอาไว้ติดต่อมาด้วยนะ เป็นห่วง แต่ยังไม่ทันได้ปลอบใจเจ้าตัวบินหนีไปต่างประเทศทันทีเวลาต่อมา เมเปิลก็เข้าใจรวมถึงคนอื่นด้วย แต่หลังนั้นไม่นานมันก็เปลี่ยนเบอร์โทรหายตัวไปเลย

TBC....

จะโกรธหรือไม่พอใจกับคนที่ทำไนน์ต้องเจ้บปวด แต่ไม่สิอทธฺมาลงกับลูกสาวฉันนะ ลูกฉันร้องไห้เลย

หลังจากไนน์บินไปต่างประเทศก็ผ่านมาร่วมสัปดาห์ ความสัมพันธ์ของพวกเธอคล้ายมีรอยจากก้อนหินมากระแทกก่อให้เกิดจุดเล็ก ๆ การพูดคุยลดน้อยลง โฟร์จมลงไปอยู่กับแอลกอฮอล์ เมเปิลเองเข้าใจอีกฝ่ายพยายามโทษตัวเอง ยอมใจอ่อนยกหัวใจของบ้านให้แก่คนนั้น พี่ ๆ แต่ละคนโทษตัวเองที่ไม่ป้องกันจนมันเกิดเรื่องกับน้องชาย

ส่วนแฟนหนุ่มของเพื่อนเขาก็วิ่งวุ่นไล่สอบถามเรื่องอีกคนที่หนีหายทุกที่ บริษัทในเครือศิริกิจทั้งหมดลามมาถึงบริษัทของพวกเพื่อนไนน์ด้วย ไม่ว่าจะโดนไล่โดนด่า เอาน้ำสาด ให้รปภ.หิ้วออกไปโยนหน้าบริษัท เธอรู้ว่าไนน์สั่งเอาไว้อย่าทำอะไรพี่ซันจึงโดนแค่นี้ เธอนึกไม่ออกเลยว่าถ้าไนน์ไม่สั่งเอาไว้พี่ซันยังสามารถหายใจอยู่บนโลกนี้ไหม

 

เมเปิลกลับมายังคอนโดกลางดึกพบโฟร์กับขวดเหล้าหมดแล้วกองรอบตัว เธอเดินไปแตะแก้มคนรักกำลังหลับอยู่ จึงเอ่ยเรียกชื่อ “พี่โฟร์ค่ะ เมลกลับมาแล้ว”

“อือ...” หญิงสาวยกแขนปัดมือเธอออกช้อนตามองเธออย่างไม่พอใจ

เมเปิลอดกลั้นมาหลายวันแล้ว คนเราก็มีความรู้สึกและรับรู้ผ่านการกระทำ สูดลมหายใจเข้าปอดสงบสติอารมณ์ปลอบใจตัวเองว่าคนพี่เมาอยู่

“ไปนอนเถอะค่ะ พี่เมามากแล้ว” เมเปิลยังไม่ยอมแพ้ โอบเอวพยุงตัวให้ลุกขึ้น “ไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ เรื่องอื่นค่อยคิดวันหลังนะคะ”

“ไม่ต้องยุ่ง!! ถ้าเราสองคนไม่ได้แอบคบกัน ยอมเปิดเผยตั้งแต่แรกพี่ก็คงมีเวลาไปดู ไปเฝ้าไนน์มากกว่านี้” คำพูดนั้นดังฝ่ามือฟาดลงใบหน้าเธออย่างแรง เมเปิลถึงกลับสะอึกตัวเกร็งชาไปทั้งร่าง

“ว้าว ไปต่อไม่ถูกเลย นี่คือสิ่งอยู่ในใจพี่มาตลอดเลยเหรอ”

“...” โฟร์ชะงักไปในสิ่งที่หลุดปากออกมา

เมเปิลสูดลมหายใจสบตากับคนรัก “รอให้พี่มีสติกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกัน ส่วนเรื่องของเราจะไปต่อหรือพอแค่นี้”

เมเปิลเงยหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำตากลิ้งร่วงข้างแก้ม กัดฟันก้าวเดินออกไปก่อนจะหยุดพร้อมกับพูดบางคำแก่คนรักเธอ “เมลจะกลับไปรอในที่ของเมล ถ้าพี่ยังอยากคุยนะ” เท้าก้าวออกไปมันหนักอึ้ง เธอต้องทั้งกายและหัวใจที่มีพาตัวเองออกจากห้องนี้ ใจเธออยากหันกลับไปแต่คงไม่ประโยชน์อะไรในตอนนี้

โฟร์มองแผ่นหลังหายไปจากสายตา มือยกขึ้นอยากคว้ามายึดติดไว้แอบอกดั่งเดิม แต่คำพูดที่ออกไปเรียกมันเรียกกลับคืนมาไม่ได้ มือยกค้างร่วงลงไปตามร่างทิ้งไปกับเก้าอี้

ประตูเปิดและปิดลงพร้อมกับร่างทรุดลงไปกองกับพื้น ความรักที่เฝ้ารอคอยมันจะจบลงแบบนี้เหรอ น้ำตาไหลออกค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้น “คือเมลไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่พี่พูด พี่ไม่พอใจที่เราแอบคบกัน หรือพี่ไม่พอใจที่มาคบกับเมลแล้วไม่มีเวลาดูแลไนน์” น้ำตาหยอดร่วงหล่น “เมลยังคือคนรักของพี่อยู่ใช่ไหม พี่ยังรักเมลใช่ไหม ฮื้อ...ยังรักเมลใช่ไหม พี่โฟร์” หญิงสาวก้มหน้ากอดเข่า “ความรักของเรามันสำคัญกับพี่บ้างไหม”

TBC...