สีสันของสิ่งก่อสร้างภายในยูโทเปียดูมีชีวิตชีวาและสดใส

เอ็กซ์ เอมิ และแฟนหนุ่มของเอมิเดินออกมาจากเขตที่อยู่อาศัยด้วยฐานกลมแบนที่ใช้แทนพาหนะและสามารถยืนร่วมกันได้สามคนพอดี

เอมิเป็นคนควบคุมทิศทางให้ไหลไปตามรางใส และลัดเลาะเข้าในตัวเมืองซึ่งเป็นเขตอุตสาหกรรม

ระหว่างเขตที่อยู่อาศัยและเขตอุตสาหกรรมถูกแบ่งด้วยเส้นแม่น้ำหนึ่งสาย และมีสะพานข้ามเพื่อเดินทางไปมา

ถึงยูโทเปียจะเป็นเมืองที่ทุกอย่างคือข้อมูลแต่ก็ไม่ได้มีอิสระขนาดจะเทเลพอร์ตไปที่ไหนก็ได้ แท่นเทเลพอร์ตส่วนใหญ่มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอนและล็อกเอาไว้แล้ว เพราะงั้นการใช้เวลาเดินทางก็ยังจำเป็น

...ระหว่างทางมีหุ่นยนต์ลูกบาศก์สีขาวซึ่งติดหูกระต่ายเอาไว้ พวกมันอยู่ตามจุดต่างๆ ส่วนใหญ่จะเป็นหัวมุมถนนเพื่อประจำการคอยช่วยเหลือผู้คน หน้าดิจิทัลของมันดูน่ารักเป็นมิตร แต่สำหรับเอ็กซ์รู้สึกว่ามันน่าขนลุก ความจริงหุ่นยนต์ของสหพันธ์ก็น่าขนลุกหมดนั่นแหละ พวกตัวที่อยู่ในร้านเสริมสวยก็ด้วย

ป้ายโฆษณาและโฮโลแกรมข้างทางฉายพรีเซ็นเตอร์แบรนด์ต่างๆ มากมาย มีทั้งซ้ำกันและเปลี่ยนหน้าใหม่ไปเรื่อยบนเส้นทางหลัก

ในบรรดานางแบบใหม่มากมายก็ยังไม่สู้โฆษณาน้ำหอมที่วายปรากฏตัวแค่ไม่กี่วินาที มันดึงสายตาผู้คนอย่างเห็นได้ชัด ทั้งเอมิกับแฟนหนุ่ม และคนที่สวนทางกันยังเหลียวกลับไปมอง

อะไรมันจะสุดยอดขนาดนั้น...

อาคารทรงโดนัทขนาดใหญ่ลอยอยู่กลางเมืองและหมุนวนรอบตัวเองอย่างช้าๆ ในช่องว่างตรงกลางมีนาฬิกาดิจิทัลบอกเวลาบ่ายโมงในฤดูหนาวปีที่แปด

ทุกอย่างในยูโทเปียดูไม่ต่างไปจากตอนที่อยู่บนโลก เว้นก็แต่พวกที่อยู่เหนือกฎฟิสิกส์ทั้งหลาย นอกจากนั้นก็จำลองเอาได้หมด ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เพราะงั้นผู้คนถึงติดใจการอาศัยอยู่ที่นี่และลืมเลือนเรื่องดาวเคราะห์สีน้ำเงินไป

บางทีอาจไม่สนกระทั่งว่าร่างกายที่แท้จริงกำลังนอนหลับรอวันเวลาที่โลกจะฟื้นกลับมาอยู่อีกแล้ว

“ถึงแล้วล่ะ” ร่างเล็กของสาวหูแมวกระโดดลงจากแท่นเคลื่อนย้าย

พออีกสองคนลงมาด้วย ฐานยืนรูปวงกลมก็สลายไปกับอากาศ กลายเป็นละอองหลังจากใช้งานเสร็จสิ้น... แต่เดิมมันมาจากหุ่นลูกบาศก์กระต่ายเสกขึ้นอยู่แล้ว เลยไม่มีอะไรน่าเสียดาย เพราะสามารถเรียกใหม่ได้เป็นอนันต์

พวกเธอทั้งสามมาอยู่ ณ จัตุรัสใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่โล่งกว้างใต้อาคารโดนัทของสหพันธ์

แท่นที่สามารถเทเลพอร์ตขึ้นไปได้มีสี่แท่น แต่ละแท่นมีขนาดใหญ่พอจะเข้าไปยืนได้ทีเดียวสิบคน และแต่ละที่ก็มีหุ่นลูกบาศก์ลอยประกบ

“ไปที่ล็อบบี้” เอ็กซ์กระชับเสื้อคลุมของตัวเอง แล้วพูดกับหุ่นกระต่ายแทนเจ้าตัวเล็กทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหลัง

หุ่นยนต์ปรับการตั้งค่าให้ทันที แล้วทัศนียภาพของเธอก็เปลี่ยนมาปรากฏภายในอาคารของสหพันธ์โลก

[ยินดีต้อนรับสู่ เอเดน] เสียงอัตโนมัติเข้ามาในหัว

เอเดนคือชื่ออาคารของสหพันธ์โลก ไม่รู้ว่าจะตั้งให้เป็นพระคัมภีร์เก่าไปทำไม… อาจเป็นรสนิยมของนักวิทยาศาสตร์ที่ชื่ออดัมนั่น เพราะดูประวัติแล้วเขาเป็นคนค้นพบมิติและสรรสร้างยูโทเปียเกือบทั้งหมด

...พวกเธอสามคนออกมาจากแท่นเทเลพอร์ตแล้วมองไปรอบๆ

แม้ภายนอกจะวางอาคารให้เป็นทรงโดนัท แต่ภายในกลับไม่เหมือนกัน ราวกับอยู่คนละแผนที่

ก็นะ โลกของข้อมูลสามารถแต่งได้ตามใจชอบอยู่แล้ว…

ล็อบบี้ของเอเดนเป็นโถงขนาดใหญ่ที่มีโฮโลแกรมฉายภาพสัตว์น้ำในอดีต ทั้งวาฬสีน้ำเงินตัวเบิ้มที่ลอยกลางโถงและแหวกว่ายอย่างเชื่องช้า ฝูงปลาน้อยใหญ่ที่รวมกันหมุนวนไปทั่วอย่างสวยงาม

ภายในห้องโถงมีคนและหุ่นยนต์ลูกบาศก์อยู่ประปราย ไม่ได้แออัดเท่าใดนัก โดยรอบยังมีภาพโฮโลแกรมให้ความรู้เกี่ยวกับประวัติของสหพันธ์โลกอีกด้วย

“ไปติดต่อพนักงานตรงนั้นกัน” เอมิลากคนที่สูงกว่าและพ่อหนุ่มชุดสูทไปตรงเคาน์เตอร์

คนที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เป็นอวาตาร์มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ดูเหมือนมากี่ครั้งเอ็กซ์ก็เจอแต่คนนี้อยู่ที่โต๊ะ…

เอมิเป็นฝ่ายบอกจุดประสงค์ที่จะมาดูหน้าตาของเด็กไคอาต่างมิติ พนักงานคนนั้นเลยระบุชั้นที่พวกเธอต้องไปด้วยลิฟต์แก้วให้

“พนักงานคนนั้นอยู่มาแปดปีแล้วสินะ อยู่ตรงนั้นทุกวัน ไม่เปลี่ยนอวาตาร์เลย น่าจะรวยจนไม่ต้องจ่ายภาษีไปเป็นสิบปีแล้ว” แม่สาวหูแมวที่นำคนอื่นขึ้นลิฟต์ใสพูดอย่างขำขัน “หรือเป็นกฎของพนักงานจากสหพันธ์โลกกันนะ”

ลิฟต์แก้วพาทั้งสามลอยขึ้นไปจนผ่านโถงล็อบบี้อย่างไม่รีบร้อน

“อาจจะเป็นหุ่นยนต์ก็ได้” เอ็กซ์เปรยในระหว่างที่ทัศนียภาพกำลังถูกเลื่อนตามความเร็วลิฟต์

“แต่เขามีเลขไอดีนะครับ” หนุ่มหูแมวแย้งขึ้น “ผมแอบส่องดูน่ะ...”

พอพูดประโยคสุดท้าย เจ้าตัวก็คอหด เพราะการแอบส่องเลขไอดีเป็นเรื่องเสียมารยาท

แต่ระบบนี้ยูโทเปียทำขึ้นเพื่อป้องกันการถูกมิจฉาชีพหลอกลวงด้วยอวาตาร์ที่เปลี่ยนไป จึงกำหนดให้ทุกคนสามารถมองเห็นเลขไอดีของคนที่อยู่ตรงหน้าได้โดยไม่ต้องส่งคำขออนุญาต

...จะเป็นคนยังไงก็เถอะ พนักงานต้อนรับในเอเดนก็แปลกจริงๆ นั่นแหละ

“ถึงชั้นที่เขาบอกแล้ว” เสียงสดใสของเอมิเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

พวกเธอออกจากลิฟต์และมองดูพื้นที่โล่งกว้างซึ่งมีต้นแอปเปิลทองคำตั้งอยู่ตรงกลาง ส่วนรอบด้านเป็นกรอบไร้บานประตูทั้งหมดเจ็ดด้าน ภายในกรอบนั้นเป็นสีดำมืดที่หมุนวนราวกับจะดูดกลืนคนเข้าไป

ผนังเบื้องหลังรวมถึงด้านบนซึ่งควรจะเป็นเพดานกลับมีภาพท้องฟ้ายามราตรีและหมู่ดาวทอดยาวออกไปไร้สิ้นสุด

ใต้ต้นไม้กลางพื้นนั้นมีฮิวแมนนอยด์ หรือก็คือหุ่นยนต์ที่ถูกออกแบบให้มีรูปร่างและแขนขาใกล้เคียงกับมนุษย์ พวกมันมีทั้งหมดเจ็ดตัวและหันหน้าเข้าประตูมิติแต่ละด้าน

เอ็กซ์เดินเข้าไปก้าวหนึ่ง

[สวัสดีครับ] เสียงสังเคราะห์ของหุ่นยนต์ที่ปรากฏขึ้นจากด้านหลังพวกเธอทำให้ทั้งสามสะดุ้ง [มาดูหน้าตาของไคอางั้นสินะ]

ในชั้นนี้มีหุ่นแปดตัว…

แต่เจ้าหุ่นด้านหลังนี่ดูจะพิเศษสักหน่อย เป็นหุ่นสีขาวไม่มีหน้าตาเหมือนๆ ตัวอื่นก็จริง แต่เพราะลอยไปลอยมาแทนที่จะใช้ขาเดินเลยให้ความรู้สึกแตกต่าง

“เคยข้ามมิติกันรึเปล่า” เอ็กซ์เอ่ยถามเจ้าตัวเล็กหูแมวทั้งสอง

เธอไม่เคยข้ามมิติมาก่อนตั้งแต่ที่ยูโทเปียถูกสร้างขึ้น ถึงจะคุ้นว่าเมื่อก่อนประตูมิติจะอยู่รอบเมืองเลยก็เถอะ ทว่ามันถูกรวมมาอยู่ในเอเดนทั้งหมดแล้ว ที่ชั้นนี้ซึ่งเกือบอยู่จุดสูงสุดของอาคาร

“เอมิเคยรอบหนึ่งนะ ตอนปีแรกของยูโทเปียที่ประตูอยู่ใกล้ที่พักน่ะ ต้องกินแอปเปิลนั่นก่อนแล้วถึงจะข้ามประตูไปได้” สาวน้อยผู้สวมชุดโลลิต้าชี้ไปที่ต้นไม้กลางห้อง

[ใช่แล้วครับ] ฮิวแมนนอยด์เสริมขึ้นมาระหว่างทำท่านั่งกลางอากาศ [เพราะอวาตาร์ของทุกท่านเป็นชุดข้อมูลที่อยู่ได้ในโลกเสมือนเท่านั้น การจะเข้าไปในมิติใดซึ่งไม่ใช่โลกเสมือนจึงจะต้องมีร่างเทียมห่อหุ้มชุดข้อมูลให้คงอยู่ได้ในมิตินั้นๆ ครับ]

ไปยังมิติอื่นที่เป็นโลกจริง ไม่ใช่แค่โค้ดที่ถูกสรรสร้างขึ้น...

“กินแอปเปิลนั่นจะสร้างร่างเทียมขึ้นมา?” คนผมไฮไลต์สรุปแบบเป็นคำถาม แล้วหรี่ตามองเจ้าหุ่นกวนประสาท

[ปิ๊งป่อง! ถูกต้องนะครับ] เสียงสังเคราะห์พูดเหมือนตื่นเต้น แขนจักรกลยกขึ้นปรบมือ [แอปเปิลสีทองจะกระจายไปอ่านโค้ดในอวาตาร์และสร้างร่างเทียมโดยอิงจากหน้าตาดั้งเดิมของทุกคนครับ]

หน้าตาดั้งเดิม ก่อนที่จะเข้ามาในยูโทเปีย...

ฟังดูเป็นระบบที่น้องสาวของเธอจะไม่มีวันใช้มัน เพราะถ้าวายไปต่างมิติร่างจริงก็จะถูกเปิดเผย ...ถึงหน้าตาวายจะไม่ได้ต่างจากเอ็กซ์มากเพราะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ

พอนึกถึงตรงนี้ก็มีอีกปัญหาที่น่าจะเกิดขึ้น “พวกเธอสองคนเคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงกันรึเปล่า”

หากพวกคู่รักไปดูไคอาแล้วเจอหน้าตาที่แท้จริงกันเอง แล้วมันไม่เป็นอย่างที่หวังล่ะ ถ้าตัวจริงต่างไปจากอวาตาร์เสียความรู้สึกหรือเปล่า

“จะหน้าตาแบบไหนก็ไม่มีปัญหานี่นา เนอะคุณ” เอมิฉีกยิ้มหวาน ส่วนพ่อหนุ่มหูแมวก็กระดิกหูกระดิกหางคล้อยตาม “พวกเราผูกพันด้วยจิตวิญญาณไงล่ะ”

เฮ้อ เหม็นความรัก

[หลังจากข้ามประตูมิติไปแล้วจะมีจุดวางเสื้อผ้าให้สวมใส่ อย่าลืมปกปิดร่างกายกันด้วยนะครับ... ข้อควรระวัง พยายามอย่าทำให้ร่างเทียมมีบาดแผล เพราะชุดข้อมูลของพวกคุณจะเสียหายได้] เจ้าหุ่นขาวลอยไปที่ใต้ต้นแอปเปิล [จะข้ามมิติไปดูไคอาก็...]

“เดี๋ยวสิ เมื่อกี้มันมีอะไรที่ต้องอธิบายต่อไม่ใช่หรอ” เอ็กซ์ท้วงก่อนมันจะโยนหน้าที่ต่อให้หุ่นอีกตัว “ถ้าชุดข้อมูลเสียหายจะเป็นยังไง”

“นั่นสิ เอมิก็จำเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน” เพื่อนบ้านตัวเล็กเสริมเป็นอีกเสียง “อธิบายมาเลยนะ”

[ข้อมูลที่เหลือจะถูกส่งกลับไปยังโลกและฟื้นฟูสภาพครับ] เจ้าหุ่นตัวที่ลอยได้พูดเท่านั้น แล้วร่างก็โปร่งใสจนหายไปกับตา

เอ็กซ์แน่ใจว่าเจ้าหุ่นนั่นยังคงอยู่ในห้องนี้ แต่หลบคำถามแล้วโยนให้อีกตัวที่เดินออกมาแทนนั้นรับช่วงต่อ

“ส่งข้อมูลกลับไปที่โลกงั้นหรอ หมายความว่ากู้ข้อมูลกลับมาโดยเร็วไม่ได้สินะ” ชายหนุ่มชุดสูทจับคางครุ่นคิด

“ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เอมิมองโลกในแง่ดี “ก็ไปต่างมิติกันมาตั้งหลายคนแล้ว ไม่เห็นเป็นอะไรกันเลย”

“แต่ผมเคยได้ยินเรื่องไวรัส...”

[ไวรัสเป็นเพียงข่าวลือ] หุ่นยนต์ตัวที่ยืนอยู่บนพื้นกล่าวทันที

เอ็กซ์ เอมิ และพ่อหนุ่มหูแมวชะงักไปครู่หนึ่งเพราะการตอบสนองอย่างกะทันหันนั้น

ตามกฎของสหพันธ์โลกแล้ว หุ่นยนต์จะไม่มีวันโกหกผู้ใช้งาน ข้อมูลที่ได้รับการยืนยันจากหุ่นจึงถูกต้องเสมอ

แต่เอ็กซ์หันไปถามเจ้าตัวเล็กโดยไม่สนใจมัน “ไวรัสทำไม”

“มันก็แค่ข่าวลือแหละ...” แมวหนุ่มหดคอลงเหมือนกลัวจะพูดข้อมูลที่ทำให้สหพันธ์เสียหาย “มีคนบอกว่าถ้าโดนไวรัสข้อมูลจะหายไปจากยูโทเปียถาวร...”

ถาวร หมายถึงตลอดกาล

“แต่มันก็แค่ข่าวลือ” ชายหนุ่มคนเดียวพยักพเยิดไปทางหุ่นสีขาวตัวที่ยืนอยู่ในวงด้วย “ใช่ไหม”

[แน่นอนที่สุด] อีกฝ่ายตอบรับแล้วผายมือให้พวกเธอเข้าไปหยิบแอปเปิลสีทองกันคนละลูก [อย่ากังวลไป ทุกท่านจะได้รับการดูแลอย่างดีโดยสหพันธ์โลก]

ร่างสูงดึงเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่ของตนเองให้เข้าที่แล้วก้าวไปคว้าผลไม้กลางห้อง

รสนิยมเห่ยเป็นบ้า ตามพระคัมภีร์ปฐมกาลบอกว่ามนุษย์ได้กินผลแห่งปัญญาเข้าไปจึงถูกขับไล่ออกจากเอเดน… เจ้าคนที่ชื่ออดัมนั่นจะอินเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

พอเด็ดมันออกมาไม่นาน ที่จุดเดิมก็มีผลใหม่งอกขึ้นทันที ทั้งยังเติบโตอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่วินาทีมาแทนที่ของเก่า

[กรุณาเรียงแถวมาทางนี้] เจ้าหุ่นนำทางที่คุยกับพวกเธอก่อนหน้านี้ไปรออยู่ใกล้ประตูบานหนึ่ง

หลังจากพวกเอ็กซ์เดินมาอยู่ตามแนว ก็มีผู้โดยสารขึ้นลิฟต์แก้วมาเพิ่มโดยคาดว่าน่าจะมีจุดประสงค์เดียวกันคือไปดูหน้าตาเด็กไคอา

เจ้าหุ่นสีขาวไม่ได้ให้พวกเธออยู่รอแต่พูดต่อว่า [กรุณารับประทานแอปเปิลสีทองแล้วเข้าไปในประตูมิติได้เลย]

เอ็กซ์หันกลับไปมองหุ่นยนต์ที่เดินเข้าหาแขกกลุ่มใหม่ เจ้าตัวที่ลอยได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

ดูเหมือนหุ่นแต่ละตัวจะรับผิดชอบประตูที่ต่างกัน รับแขกที่จะเดินทางผ่านมิติตัวเองเท่านั้น ตัวที่เหลือจึงนิ่งสนิท ส่วนตัวพิเศษที่ลอยไปมานั่นไม่รู้เหมือนกันว่าใส่เอามากวนประสาทเล่นทำไม

“เอ็กซ์ ไปกันเถอะ!” เอมิว่าอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตของสาวน้อยหูแมวเป็นประกายและกินแอปเปิลเข้าไปทั้งลูก

สองคนที่เหลือจึงทำตาม ยังไงก็ไม่มีแกนให้คายทิ้งอยู่แล้ว มันก็แค่โมเดลแอปเปิลที่บรรจุโปรแกรมติดตั้งร่างเทียมเอาไว้

พวกเธอก้าวขาเข้าไปในความมืดที่หมุนวน เหมือนถูกดูดวิญญาณให้ไหลตามท่อมิติ...

ผ่านสมรภูมิชวนอ้วกไปพักหนึ่งเอ็กซ์ก็ได้มาเหยียบพื้นไม้

โดยรอบเหมือนเป็นห้องหนึ่ง เอมิและแฟนเองก็มาอยู่ในห้องเดียวกัน ในร่างมนุษย์ที่เปลือยเปล่า

ซ้ายและขวาเป็นเสื้อผ้าทรงเรียบแต่ต่างขนาดออกไป เอ็กซ์ที่เห็นก็ไม่รอช้าและพุ่งเข้าไปหยิบทันทีเพื่อหาชุดมาปกปิดร่างกาย

ต่อให้อยู่ในยูโทเปียจนจิตสำนึกด้านชาแค่ไหน แต่การแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นด้วยรูปลักษณ์ตัวเองมันก็น่าสยองเกินกว่าจะค้างอยู่นาน

ฝั่งเอมิและแฟนหนุ่มก็รีบหาชุดใส่ ทั้งสองเป็นคนตัวเล็กที่แทบไม่ต่างจากอวาตาร์หูแมวเลยสักนิด

พอมองจากมุมคนที่ตัวสูงอย่างเธอแล้วก็รู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก

“เอ็กซ์เป็นฝาแฝดกับวายจริงๆ สินะ หน้าตาแบบเดียวกันเลย” เอมิหัวเราะหลังจากใส่เสื้อและกางเกงสีดำเรียบร้อยแล้ว “ตอนอยู่ที่โลกก็หน้าตาแบบนี้สินะ สวยเหลือเชื่อ”

การเคลื่อนย้ายข้อมูลและสร้างร่างเทียมไม่ได้ติดโค้ดของผ้าปิดปากและเสื้อผ้าอื่นๆ มาด้วย ใบหน้าของเอ็กซ์จึงเปิดโล่ง

ลมหายใจของเอ็กซ์สม่ำเสมอ รู้สึกผ่อนคลายลงที่ได้เป็นตัวของตัวเองโดยไม่ต้องปิดบัง

ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกเหมือนกลับไปยังโลก… น่าคิดถึงซะเหลือเกิน

ร่างเทียมนี่เป็นแค่ร่างเทียมจริงๆ งั้นหรอ เอ็กซ์คิดพลางยกแขนขึ้นมาดูผิวหนัง สัมผัสหน้าอกที่มีหัวใจเต้นอย่างกับกำลังมีชีวิตอยู่โดยที่ไม่คล้ายว่าเป็นแค่ชุดข้อมูล

แขกกลุ่มต่อไปมาถึงด้วยสภาพเปลือยเปล่า และเข้ามาหยิบชุดบริเวณเดียวกัน

“ว้าว คุณวาย… มาดูไคอาหรอคะ” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถาม “บังเอิญจังเลย”

“ไม่ใช่แบบ… อุ๊บ” ระหว่างที่เอมิกำลังจะหันไปอธิบายว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ด้วยกันคือ เอ็กซ์ ก็ถูกตะครุบไว้ไม่ให้พูดความจริง

“อย่าพูดเรื่องไม่จำเป็น” เอ็กซ์ก้มลงกระซิบ คนที่ถูกคว้าใบหน้าก็พยักหน้าหงึกหงัก

ถึงจะคล้ายโลกและมีอิสระที่ได้อยู่ในร่างตัวเอง แต่ยังไงคนที่พูดคุยด้วยก็ยังเป็นคนจากยูโทเปียและเป็นคนนอก ถ้าให้รู้เรื่องครอบครัวของเธอก็ไม่รู้จะปากโป้งอะไรเสียหายใหญ่โตรึเปล่า

เอ็กซ์ไม่ได้อยากปกป้องวาย แต่รำคาญปัญหาที่จะตามมา

เอมิหันกลับไปแจกยิ้มให้ผู้มาใหม่ “ไปดูพร้อมกันไหมคะ”

“ดีเลยค่ะ ไปดูไคอากับคุณวายคนดัง สิทธิ์พิเศษแบบนี้จะหาได้จากไหนอีกเนอะ” อีกฝ่ายตอบรับแล้วควงแฟนสาวที่มาด้วยกัน

เอ็กซ์ไม่ได้สนใจบทสนทนาและมองสำรวจห้องที่สร้างขึ้นจากไม้

จากข้อมูลที่เคยอ่าน มิติที่เชื่อมกับยูโทเปียมีหลากหลายแบบ ทั้งโลกในจักรวาลคู่ขนาน โลกที่มีพลังพิเศษ แล้วยังมีดาวเคราะห์อื่นที่อยู่ไกลออกไปหลายล้านปีแสง ที่ซึ่งสิ่งมีชีวิตยังสามารถอาศัยอยู่ได้

ส่วนใหญ่ก็เพื่อแสวงหาทรัพยากรกลับไปบูรณะโลก จึงต้องผลัดเปลี่ยนมิติหลายครั้ง มิติไหนที่มีแหล่งทรัพยากรดีจะเชื่อมต่อประตูมิติไว้ใช้ในระยะยาว

แล้วที่นี่เป็นมิติแบบไหนกัน...

[สวัสดีทุกท่าน] ฮิวแมนนอยด์สีขาวที่ดูคล้ายตัวในห้องประตูมิติของเอเดนเปิดประตูไม้เข้ามา [จากนี้จะเป็นการนำทางให้ไปเลือกดูไคอา กรุณาอย่าออกนอกเส้นทางเป็นอันขาด]

พวกเธอทุกคนเดินตามหุ่นตัวนั้นออกไปนอกกระท่อมไม้

ด้านนอกเป็นพื้นดิน ท้องฟ้าและแสงแดดที่ร้อนแรง

เอ็กซ์รู้สึกถึงการเผาไหม้บนผิวมือ น่าสงสัยว่าร่างเทียมของสหพันธ์มันสมจริงอะไรขนาดนี้

ถัดไปจากกระท่อมเป็นอาคารไม้ขนาดใหญ่ รอบข้างเป็นสวนผลไม้ แปลงผัก บ่อน้ำ มีกระทั่งเล้าหมู เหมือนทุกคนอาศัยอยู่ในอาคารไม้ที่พวกเธอกำลังตรงไป

อาศัยในสภาพแวดล้อมเล็กๆ เท่านี้… เพราะเส้นขอบโลกที่มองเห็นไกลออกไปล้วนมีแต่ป่าทึบที่ดูน่ากลัว

“มิตินี้อยู่ในการดูแลของสหพันธ์โลกสินะ” เอ็กซ์เอ่ยถามออกไปขณะที่ก้าวขาเดินต่อ

[ใช่ ที่นี่เป็นมิติเล็กๆ พวกเราเข้ามาช่วยพัฒนาการอยู่อาศัยของผู้คนในท้องถิ่นเดิม ชาวบ้านหลายคนจึงสนใจและอยากส่งเด็กๆ เข้ามาอยู่ที่ยูโทเปียของพวกเรา และเป็นที่มาของระบบไคอา] หุ่นที่นำทางอยู่ตอบอย่างเป็นลำดับ ก่อนจะก้าวมาถึงอาคารไม้ขนาดใหญ่ [เชิญเข้าไปข้างใน]

ชาวบ้านในมิติเดิมงั้นหรอ… ถึงจะบอกว่าอาคารไม้นี้มีขนาดใหญ่มาก แต่บรรจุคนทั้งหมู่บ้านหนึ่งก็ยังรู้สึกว่าเล็กไปอยู่ดี

หุ่นยนต์ไม่พูดโกหกต่อมนุษย์ บางทีมิตินี่คงเป็นมิติที่เล็กมากจริงๆ

ภายในอาคารไม้มีการแบ่งโซนหลากหลาย เครื่องไม้เครื่องมือดูล้าสมัยทั้งที่มีการช่วยเหลือจากสหพันธ์

ตอนที่หุ่นสีขาวเข้าไปในห้องหนึ่ง เสียงเจื้อยแจ้วจากเด็กๆ ก็ดังขึ้น

เด็กชายหญิงหลายคนที่สวมชุดสีขาวกรูมาหาหุ่นยนต์แล้วยื่นไม้ยื่นมือ พวกเขามีหลายสีผิว สีผม ดูแตกต่างไปคนละชนชาติแต่กลับมารวมอยู่ในมิติเดียวกัน วัยก็ใกล้เคียงกันหมดคือประมาณหกเจ็ดขวบ

อย่างกับโลกขนาดย่อส่วน และที่นี่ก็เหมือนสถานรับเลี้ยงเด็ก

แต่เดี๋ยวก่อนสิ... พอคิดอีกทีก็น่าสงสัยว่าทำไมถึงมีเด็กเยอะขนาดนี้ทั้งที่บ้านหลังเดียวก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก พวกผู้ใหญ่ล่ะไปไหนหมด

[เรานำพวกเด็กๆ มารวมกันไว้ที่นี่ เพราะมิตินี้มีหลายชุมชน] เจ้าหุ่นขาวเฉลยราวกับอ่านความคิดได้

ดวงตาสีเขียวมรกตของเอ็กซ์เหลือบมองอย่างประเมินเงียบๆ

“โอ๊ย ดูเด็กๆ พวกนี้สิ...” เอมิยิ้มหวาน ตาหยาดเยิ้มสะท้อนภาพเจ้าตัวเล็กทั้งหลาย “น่ารักที่สุดเลยยยย”

กลุ่มคนที่ตามมาด้วยก็เข้าไปดูเหล่าเด็กน้อยมากหน้าหลายตา

[เด็กทุกคนในห้องนี้จะกลายเป็นไคอาในยูโทเปีย สามารถเลือกแล้วลงทะเบียนได้เลย] เจ้าหุ่นสีขาวพูดนิ่งๆ แล้วแจกขนมให้เด็กๆ ไปกิน

เอ็กซ์พ่นลมหายใจเพราะไม่ค่อยชอบนัก

เลือกเด็กพวกนี้ไปลงทะเบียนได้เลยงั้นหรอ อย่างกับซื้อสัตว์เลี้ยง

...แต่ทั้งเอมิและคนอื่นที่ตามมาด้วยก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ใช้เวลาเฟ้นหาคนที่ตัวเองถูกใจอยู่อย่างนั้น

สาวน้อยที่เคยใช้อวาตาร์หูแมวเดินเล่นกับพวกเด็กๆ ไปทั่ว หยิกแก้มคนนั้นทีลูบหัวคนนี้ที

“โชคดีที่พวกเรามาเป็นกลุ่มแรกๆ ไม่งั้นคงไม่ได้เลือกเด็กพวกนี้แน่เลย” เอมิหันมาชวนคนอื่นคุยอย่างสนุกสนาน

“จริงด้วยค่ะ ถ้าเรามาทีหลังต้องถูกแย่งคนที่น่ารักไปแน่เลย”

บทสนทนาพวกนั้นมันประหลาดสำหรับเอ็กซ์ แล้วพอคิดถึงมุมมองของเด็กพวกนั้นน่าจะประหลาดยิ่งกว่าที่มีใครไม่รู้มาชี้เลือกตัวเอง

“หุ่นกระป๋อง” ร่างสูงหันมองเจ้าตัวขาว “เด็กพวกนี้ฟังที่พวกเราคุยกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม”

พอเอ็กซ์ทักขึ้น คนอื่นก็หยุดการกระทำของตัวเองไป

“เอ๊ะ ฟังพวกเราไม่รู้เรื่องงั้นหรอ... เพราะเป็นคนพื้นเมืองที่นี่สินะ” เอมิกะพริบตาปริบๆ

[เด็กๆ ที่นี่ไม่ได้รับการศึกษาอย่างถูกวิธี แต่ถ้าเข้าระบบไคอาแล้วจะสามารถเรียนรู้ภาษาได้อย่างรวดเร็วในยูโทเปีย...]

เอ็กซ์กลอกตา เหนื่อยจะฟังเรื่องประหลาดพวกนี้

ต่อให้ไม่ได้รับการศึกษาแต่ก็ต้องมีพ่อแม่ที่คอยพูดคุยและเริ่มเข้าใจศัพท์เป็นคำๆ และพูดประโยคได้บ้าง มันควรจะมีปฏิกิริยาอะไรมากกว่ายิ้มตาม อย่างกับเด็กทารกที่ยังไม่รู้ภาษา…

มิตินี้มันแปลก

“เด็กคนนั้นเป็นผิวเผือกหรอ” เสียงทักของเอมิเรียกความสนใจจากคนอื่นที่มาด้วยกันให้มองไปที่จุดเดียว

เด็กผู้หญิงที่มีเส้นผมและผิวสีขาวยืนอยู่มุมห้องไม้ ปลีกวิเวกจากทุกคนและไม่ได้มีใบหน้าแสนสุขเหมือนเพื่อนๆ ดวงตาสีส้มแดงคู่นั้นดูจะไร้ความรู้สึก

ชั่วขณะหนึ่งเอ็กซ์รู้สึกว่าถูกเด็กผิวเผือกนั่นจ้องมอง

อดีตสาวหูแมวจูงมือแฟนหนุ่มเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นเพื่อพูดคุย

เอ็กซ์ไม่ได้สนใจและกวาดตามองห้องไม้อื่นโดยรอบ

อาคารนี้มีสองชั้น วัสดุหลักคือไม้ ทั้งเพดาน ผนัง ประตู คิดว่าคงจะนำไม้ในป่ามาตัดและสร้างขึ้น แต่ว่า ห้องที่แยกออกไปคืออะไรกันนะ…

กางเกงผ้าสีดำขยับตามการก้าวขาของร่างสูง

[อย่าออกนอกเส้นทาง] หุ่นยนต์สีขาวเข้ามาสัมผัสไหล่ของเอ็กซ์

“...” คนขี้สงสัยต้องถอยกลับมาก้าวหนึ่ง เจ้าตัวนำทางถึงกลับไปใส่ใจแขกคนอื่นและไม่เพ่งเล็งเธอ

ระหว่างที่พวกเอมิพูดคุยกับเด็กๆ ไม่นานก็มีกลุ่มชุดดำอื่นที่มีหุ่นยนต์อีกตัวนำมาดูในห้องเดียวกัน

คนที่สวมชุดสีดำคือคนจากยูโทเปีย ส่วนเด็กที่สวมชุดสีขาวคือเด็กท้องถิ่นของมิตินี้…

“ว้าว คุณวาย...” แฟนคลับน้องสาวจากกลุ่มใหม่เข้ามาทัก

เอ็กซ์ไม่รู้จะตอบสนองยังไงเพราะไม่ใช่พวกชอบเข้าสังคม แถมตอนนี้เอมิก็ติดอยู่กับเด็กผิวเผือก “...ขอความเป็นส่วนตัวหน่อย”

“เสียงเพราะเหมือนเดิมเลย… ดีใจจังเลยค่ะได้พบกับตัวจริงของคุณวายแบบนี้ เคยคิดว่าในยูโทเปียเป็นแค่อวาตาร์กับปรับแต่งเสียง ไม่คิดว่านั่นเป็นความสามารถจริง...” แฟนคลับคนหนึ่งสติหลุดไปแล้ว สายตาที่มองเอ็กซ์ดูเทิดทูนบูชาอย่างบ้าคลั่ง

วายต้องเจอพวกแบบนี้ตลอดเลยงั้นหรอ ด้วยร่างของเธอเนี่ยนะ!?

สายตาโลมเลียแบบนี้… เอ็กซ์ขนลุกซู่ รู้สึกขยะแขยงไม่เบา

“เลือกไคอาได้แล้วล่ะ” เอมิกับแฟนหนุ่มกลับมาได้ถูกจังหวะพอดี

“งั้นก็กลับกันเลยเถอะ” เอ็กซ์ตัดบทแล้วหิ้วปีกเพื่อนบ้านทั้งสองกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว

พวกเธอสามคนจากไปท่ามกลางสายตาคนอื่นที่เลือกไคอา

“เป็นฝาแฝดวายนี่ลำบากจังเนอะ” เอมิเอานิ้วจิ้มคางครุ่นคิดระหว่างถูกลากไปด้วย “แฟนคลับเยอะมากเลย...”

เจ้าหุ่นสีขาวตัวแรกตามพวกเธอมาติดๆ [ก่อนผ่านประตูมิติกรุณาถอดเสื้อผ้า...]

แต่มันพูดไม่ทัน ทั้งสามคนเดินทะลุประตูไป ในท่อมิติที่เหมือนรูหนอน เสื้อผ้าสีดำสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ห้องต่างมิติที่มีต้นแอปเปิลตั้งอยู่ปรากฏในสายตาอีกครั้ง

“พวกเราจะโดนปรับเงินที่ทำเสื้อผ้าสลายไปไหม” เอมิตั้งคำถาม ร่างกายกลับมาเป็นสาวหูแมวที่สวมชุดกระโปรงโลลิต้า

“ไม่หรอกมั้ง...” คนผมไฮไลต์จับศีรษะที่รู้สึกโคลงเคลงนิดหน่อยจากการข้ามมิติ เหมือนข้อมูลเธอน่าจะประมวลผลช้าไปช่วงหนึ่ง “แล้วเด็กไคอาอะไรนั่นล่ะ”

“เขาบอกว่าจะส่งมาในวันต่อไปของยูโทเปียครับ” พ่อหนุ่มขี้อายเป็นฝ่ายตอบ “เด็กผิวเผือกคนนั้นน่ารักมากเลย”

เลือกเด็กคนนั้นสินะ… เอ็กซ์ได้เป็นแม่ทูนหัวของเด็กนั่น…

ก็ดูเงียบดี ไม่ปั่นป่วนสักเท่าไหร่ ร่างสูงค่อนข้างพอใจการเลือกของเอมิ

พอพูดถึงเรื่องเวลา เอ็กซ์ก็ลากนิ้วกลางอากาศ เลขนาฬิกาดิจิทัลในยูโทเปียปรากฏขึ้น กลายเป็นทะลุผ่านไปสามชั่วโมงทั้งที่พวกเธอข้ามมิติไปได้ราวๆ ชั่วโมงเดียว

คงเป็นการไหลของเวลาที่ไม่เท่ากันในแต่ละมิติ...

“ต่างมิติก็เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจดี ทีนี้ก็หมดเรื่องแล้วสินะ กลับเลยไหม” เอ็กซ์ดึงผ้าปิดปากให้สูงขึ้นอีกนิด เธอมองต้นแอปเปิลสีทองครู่หนึ่งระหว่างที่พูด

“ดีจังนะคุณ... พรุ่งนี้ครอบครัวเราก็จะได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นแล้ว” เอมิจับมือแฟนหนุ่มอย่างดีอกดีใจ คล้ายไม่ได้ยินคำถามจากร่างสูง

“นั่นสินะ ต้องขอบคุณคุณเอ็กซ์ที่ให้ยืมชื่อมาลงเป็นผู้ปกครองฉุกเฉินมากเลยครับ”

เฮ้อ เจ้าพวกคู่รักหวานแหววนี่…

“ว่าแต่นายชื่ออะไร” เอ็กซ์นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ต้นยันจบ เจอหน้ากันเป็นบางทีจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้จักชื่อแฟนของเอมิเลย

“เอ็กซ์ใจร้ายอ่ะ เอมิเคยแนะนำไปแล้วแท้ๆ” สาวหูแมวพองแก้ม

ก็ใช่… คนสวมเสื้อคลุมสีขาวเกาหัวที่ยุ่งฟู “ขอโทษแล้วกัน คราวนี้จะจำ… อะไรน่ะ...”

“หา...” เอมิกับแฟนหนุ่มก็สะดุ้ง

หุ่นยนต์ในห้องก้าวเดินมาทางพวกเธอพร้อมกันทั้งเจ็ดตัว และผลักเอ็กซ์ออกไปนอกวง

ภายในห้องมิติที่มีประกายดวงดาวของเอเดนนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากทั้งสามคน แต่พวกหุ่นยนต์เลือกจะห้อมล้อมคู่รักหูแมวเท่านั้น

[ตรวจพบไวรัส]

ไวรัส… อะไรนะ

“เอ็กซ์...” เพื่อนบ้านตัวน้อยมองลอดออกมาจากช่องว่างอย่างตื่นตระหนก ส่วนหนุ่มชุดสูทก็พยายามออกตัวปกป้องแฟนสาวแต่ถูกพวกหุ่นบีบวงให้แคบลงเรื่อยๆ

ไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ร่างกายของเอมิกับแฟนหนุ่มบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ เหมือนกับว่าถูกแทรกแซงข้อมูล รูปลักษณ์แตกเป็นสี่เหลี่ยมบ้าง วงกลมบ้าง กลับมาเป็นแบบเดิมบ้าง สลับกันไปหลายต่อหลายครั้ง

พรึ่บ!

จู่ๆ อวาตาร์ของทั้งสองคนก็สลายไปกับอากาศ

ไม่จริงน่า…

เอ็กซ์นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งก่อนตั้งสติ ตวัดมือเรียกข้อมูลภายในห้องประตูมิตินี้ แต่รายชื่อผู้ใช้งานมีแค่รหัสไอดีของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

[กำจัดไวรัสเสร็จสิ้น] หุ่นยนต์ทั้งเจ็ดกลับเข้าไปประจำที่

คนที่ยืนอยู่ช็อกค้างทำอะไรไม่ถูก

[แม่ทูนหัว กรุณามารับไคอาในวันพรุ่งนี้เวลาสิบนาฬิกา] เสียงประกาศเด้งขึ้นมาพร้อมกับเมลจากสหพันธ์โลก

รายละเอียดระบุว่าเกิดเหตุบางอย่างทำให้ผู้ปกครองไม่สามารถทำหน้าที่ต่อไปได้ เธอจึงต้องดูแลไคอาที่จะเข้ามาอาศัยในยูโทเปียแทน

บ้าบอสิ้นดี

“ไหนแกบอกว่าไม่มีไวรัสไง!” เอ็กซ์ตะโกนก้อง

แต่พวกมันไร้ซึ่งการตอบสนอง

[พวกนั้นเป็นเหตุสุดวิสัยครับ] หุ่นพิเศษที่ลอยได้นั้นปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า [พวกเราจะรีบกู้คืนข้อมูลของทั้งสองคนกลับมาให้เร็วที่สุด ขออภัยในความผิดพลาดนี้ด้วย]

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เอ็กซ์ยืนอยู่ตรงนั้น...

มีคนทยอยขึ้นลิฟต์แก้วมา พวกเขากินแอปเปิลแล้วก็ไปจากเอเดน

แขกกลุ่มที่ไปเลือกไคอาก่อนหน้านี้ก็กลับมาอย่างสดใสร่าเริง แต่ไม่มีใครสักคนที่ถูกกักตัวว่ามีไวรัส

ถ้าอย่างนั้นทำไมล่ะ!?

[กรุณาวางใจเถอะครับ เราจะรีบกู้คืนข้อมูล...] เจ้าตัวที่ลอยได้กลับมาหาเอ็กซ์อีกครั้งเมื่อห้องเงียบเหงา

“หุบปาก” เอ็กซ์หมุนตัว สะบัดเสื้อคลุมใส่เจ้าหุ่นเลวนั่น แล้วลงไปจากเอเดนด้วยลิฟต์แก้ว

ขึ้นแท่นเคลื่อนย้ายมุ่งไปสู่เขตที่อยู่อาศัย ผ่านเส้นทางเดิมที่มีป้ายโฆษณาน้ำหอมของวาย

มันบ้าบอสิ้นดี… ก่อนหน้านี้เธอยังคุยอยู่กับพวกเอมิอยู่เลย

เอมิที่ร่าเริงคนนั้น เพื่อนเพียงคนเดียวที่คบกับเธอในยูโทเปียนี้ ไหนจะหนุ่มหูแมวนิสัยดีนั่นอีก

กู้คืนข้อมูลได้งั้นหรอ…

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่มีความรู้สึกเลยว่าจะได้เจอกันอีก

หุ่นยนต์ไม่โกหกงั้นหรอ

เรื่องไวรัสก็โกหกมาแล้วนี่ไง

ว่าแล้วเชียว โลกเสมือนที่เรียกว่ายูโทเปียนี่มัน น่ารังเกียจที่สุด...

------------------------------------

[TALK]

ชื่อตอน .obj เป็นไฟล์โมเดล 3 มิติค่ะ มาจากคำว่า object โดยเป็นไฟล์ทั่วไปที่สามารถเปิดได้ทุกโปรแกรมที่เกี่ยวกับ 3D เพราะเอเดนเป็นโมเดลตึกโดนัทลอยได้ เลยรู้สึกว่าเป็นไฟล์นี้แหละ เท่ไม่หยอก