#FlyByNightBZ

::::::::

*** Warning ***

Blood, Sexual content: Blood Fetish

"…ซ!"

โดนเข้าให้แล้วสิ

แวมไพร์หนุ่มกระตุกยิ้มรับความเจ็บปวดจากเขี้ยวเล็กที่แทรกผ่านผิวซีด …นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่มีใครกล้าดื่มเลือดของเขาเป็นอาหาร

แม้กระนั้น อูริเอลก็ไม่ได้ว่ากล่าวหรือผลักร่างของแดมเพียร์ตนนี้ออกไป กลับใช้สองมือลูบไล้ไปตามเรือนร่างสวยงามนั้นเพื่อกระตุ้นเร้าอารมณ์

…

เพียงไม่กี่อึกของโลหิตอมตะที่ล่วงผ่านลำคอ พลังเปี่ยมล้นก็แล่นไหลเอิบอาบไปทั่วร่าง บาดแผลน้อยใหญ่ค่อยสมาน ปิดผสานคืนกลับเข้าหากัน สีเลือดฝาดระเรื่อสวยกลับคืนสู่ผิวของคนในอ้อมกอดอีกครั้ง

…

แอสมุนด์ถอนคมเขี้ยวออกมาหลังจากดื่มกินจนพอเพียงก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“…มายลอร์ด ท่าน..รู้แล้วหรือ”

ภาษาพูดที่เปลี่ยนไปไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายแปลกใจแต่อย่างใด ปลายนิ้วเย็นเยียบของอูริเอลเกี่ยวผ้าปิดตาที่แอสมุนด์สวมอยู่ แล้วโยนมันออกไป

“รู้แล้ว แล้วดีหรือไม่ เจ้าแดมเพียร์..ครึ่งมนุษย์ครึ่งแวมไพร์”

"…"

ดวงตาคู่งามกะพริบเล็กน้อยเมื่อแสงสว่างกลับมาเยือนอีกครั้ง ดวงตาระยับที่ปรับแสงได้รวดเร็วกว่ามนุษย์ธรรมดามองหน้าเจ้าของเลือดที่ตนเพิ่งดื่มกินไปเต็มที่อย่างลังเล

“มายลอร์ด… ท่านไม่โกรธหรือ ข้าเป็นเพียงแดมเพียร์พันทาง อยู่กึ่งกลางระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ แต่บังอาจ… แตะต้อง และดื่มเลือดของท่าน”

“เจ้าควรระวัง..ตั้งแต่ครั้งที่เผลอปัดหมวกข้าออกแล้วต่างหาก” เจ้าของรอยยิ้มร้ายเอ่ยบอก

“แล้วถ้าหากกลัวข้าโกรธ ก็จงขอร้องให้ข้าไว้ชีวิตเสียสิ…

…ตอบแทนข้าด้วยทั้งหมดที่เจ้ามี”

อูริเอลกดนิ้วลงบนกลีบปากอิ่มรอการตอบสนอง อีกมือที่โอบจับสะโพกเปลือยยังคงลูบโลมฝากสัมผัสไปตามผิวเนียนนุ่มมือ

…

แดมเพียร์น้อยกดจุมพิตลงบนปลายนิ้วเย็นเยียบ

“เช่นนั้น… ข้าขอร้องท่าน ไว้ชีวิตข้าได้หรือไม่…”

มือขวาที่แผลหายดีแล้วถูกดึงกลับมา เพื่อกระตุกสายเสื้อคลุมดอกลิลลี่จนหลวมหลุดคลายออก เผยผิวกายนวลเนียนตลอดร่าง

“…ข้าจะตอบแทน..ด้วย ‘ทั้งหมด’ ที่ข้ามี”

ลำคอระหงเอียงเปิดทาง ขณะสองมือปลดรูดแขนเสื้อออกจากตัว จนทั้งร่างขาวโพลนปรากฏแก่สายตาที่เฝ้ามองอยู่

แทนคำตอบ อูริเอลดันหมวกปีกกว้างที่ตนสวมให้ร่วงหล่นลงกับพื้น ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักเคลื่อนเข้าหาแนวลำคอขาว เขาลากลิ้นไปบนผิวนุ่มเพื่อชิมรสชาติแดมเพียร์หนุ่ม แนวฟันกับปลายเขี้ยวแหลมครูดไล้หาตำแหน่ง ก่อนจะกดฝังมันลงไปเพื่อดื่มกิน

“อา…”

แอสมุนด์ครางรับแผ่วเบา ด้วยพลังอมฤตสดใหม่ภายในร่างทำให้เขาไม่เจ็บปวดหรือหมดเรี่ยวแรงมากเท่าก่อนหน้านี้ ใบหน้างามแหงนเงยสูง เปิดทางให้อีกฝ่ายตักตวงทุกอย่างไปได้ตามแต่ใจต้องการ

“อืม...”

อูริเอลครางเสียงต่ำอยู่ในลำคออย่างพึงพอใจ ในที่สุดเขาก็จำได้แล้วว่า ที่เลือดของแอสมุนด์นั้นมีรสชาติหวานกว่าเลือดของมนุษย์ปกติทั่วไป..ก็เพราะว่าเป็นเลือดหายากแสนยากของแดมเพียร์นั่นเอง

ทั้งหวาน..และทั้งหอม ...ทั้งรสชาติของเลือด..และรสชาติของเจ้าตัวเองด้วย

แวมไพร์หนุ่มเหลือบสายตาขึ้นมองปฏิกิริยาของร่างบาง ...ดูท่าว่า..ก็คงชอบความสุขสมนี้อยู่ไม่น้อยกระมัง

อูริเอลถอนเขี้ยวจากลำคอขาว แล้วย่อตัวลงตรงหว่างขา ก่อนจับมันอ้าออกอย่างไม่กลัวว่าเจ้าของร่างเปลือยเปล่าจะเขินอาย เขาจรดจูบลงตรงขาอ่อนด้านใน ที่ที่เนื้อหนังอ่อนนุ่ม ผิวเนียนบอบบาง และมีเส้นเลือดพาดผ่าน อูริเอลโลมเลียปลุกเร้าให้เสียวซ่านก่อนจะลงมือรับประทาน

อึก…

หยดหยาดแดงเข้มเอ่อล้นไหลทะลักออกจากบาดแผลใกล้เส้นเลือดใหญ่อย่างรวดเร็วก่อนถูกแวมไพร์หนุ่มกลืนกินเข้าไป กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งเข้มข้นในอากาศ ปลุกเร้าสัญชาตญาณด้านมืดในตัวแดมเพียร์น้อยให้ฟื้นตื่น…

...เลือดทั่วร่างลูกครึ่งแวมไพร์ร้อนรุ่มและเดือดพล่าน แอสมุนด์เงยหน้าขึ้นครวญคราง ริมฝีปากที่เผยออ้าปรากฏเขี้ยวเล็กแหลม

“มายลอร์ด…”

มือข้างหนี่งกดจิกลงบนไหล่กว้าง ปลายเล็บที่งอกยาวออกมาเล็กน้อยกดลึกลงในผิวซีด แต่ยังไม่ถึงกับเรียกเลือดออกจากร่างนั้น

…

อูริเอลดื่มด่ำกับมื้อค่ำแสนโอชะแค่พอประมาณ เขาไม่ได้ต้องการให้ร่างกายสวยงามนี้ถูกสูบจนเหลือเพียงซากร่างอันแห้งเหือด หลังมือขาวซีดปาดเช็ดริมฝีปากหลังถอนคมเขี้ยวออก แล้วช่วยสมานแผลบนผิวอ่อนเพื่อห้ามเลือด จากนั้นร่างสูงจึงยืนขึ้นอีกครั้ง

“หมดแรงหรือยัง แอสมุนด์”

“อา… ขอ..ขอเลือดอีก… มายลอร์ด”

ดวงตาคู่งามทอประกายเว้าวอน กลีบปากอิ่มเผยออ้าจนเห็นปลายเขี้ยวน้อยๆ โผล่พ้นออกมาเพียงนิด

อูริเอลแสยะยิ้ม แลบลิ้นเลียริมฝีปากและปลายเขี้ยวตนเองอย่างถูกใจ แดมเพียร์น้อยที่หิวกระหายและเริ่มควบคุมสัญชาตญาณแวมไพร์อีกครึ่งหนึ่งในกายไม่ได้

…น่าสนุก

เขาวางมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะเพื่อครอบครองร่างในอาณัติ ลำแขนแข็งแรงอีกข้างโอบรวบเข้าให้สองกายได้แนบชิด แล้วป้อนจูบมัวเมาโดยไม่เก็บเขี้ยวแหลม ฟันคมของทั้งคู่เกี่ยวงับกัดโดนทั้งเรียวลิ้นและกลีบปาก แบ่งปันหยดหยาดโลหิตผ่านจุมพิตเร่าร้อนที่ทำให้กลางกายของร่างสูงตื่นตัว

ริมฝีปากอิ่มเผยอรับอย่างหิวกระหาย เรียวลิ้นไล่ล่า เลียเก็บทุกหยดหยาดอมตะ แม้ที่ไหลเลอะหยดลงตามปลายคางหรือแผ่นอก..ลิ้นเล็กก็ตามกวาดไล้จนหมดสิ้น…

“อยาก..ดื่มเยอะกว่านี้มั้ย ...เด็กดี”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของแวมไพร์หนุ่มเริ่มแหบพร่า รสจูบร้อนแรงเต็มไปด้วยคาวเลือดคละคลุ้งยิ่งทำให้อูริเอลรู้สึกกระหายอยาก

“อ้าขาสิ... ให้เราเติมเต็มในตัวเจ้า แล้วเจ้าจะได้กิน..เท่าที่เจ้าต้องการ”

แทนคำตอบ ร่างงามทอดกายลงเหนือโต๊ะ เรียวขาแยกออกกว้างอย่างเชื้อเชิญ ก่อนที่ปลายเท้าข้างหนึ่งจะยกขึ้นเขี่ยสาบเสื้อที่ยังอยู่ครบบนร่างของอีกฝ่าย

"ข้าพร้อมแล้ว ท่านเล่า... มายลอร์ด"

ปลายลิ้นอาบสีเลือดเลียกลีบปากล่างของตนอย่างมันเขี้ยวคนที่สมยอมทอดกายให้

อูริเอลปลดเปลื้องเสื้อคลุมตัวยาวที่สวมใส่ออก ตามด้วยเสื้อด้านใน เปิดเผยเรือนกายทรงสง่า แผงอกกำยำ หน้าท้องแน่นเห็นเป็นรอยกล้ามเนื้อสวยงาม ทว่าผิวของเขาขาวซีดเพราะเป็นแวมไพร์ก็เท่านั้น

เข็มขัดถูกรูดออก ขอบกางเกงและชั้นในถูกรั้งลงให้ส่วนที่คับพองตื่นตัวออกมาทำหน้าที่

มือใหญ่ประคองส่วนชูชันกลางกายให้แนบคลึงกับปากทางสีหวานจนเปียกลื่นชื้นแฉะก่อนจะกดกายเข้าสอดประสาน

“…ฮ่าา..”

อูริเอลผ่อนพรูลมหายใจพร้อมเสียงครางดังอย่างพึงใจ เขากางแขนวางมือลงบนโต๊ะ แล้วโน้มกายลงไปหาคนใต้อาณัติ

“ปากล่างของเจ้า..ก็ดูจะหิวกระหายอยู่ไม่น้อยเลยนะ แอสมุนด์”

ร่างบางด้านใต้แอ่นขึ้นรับจนแผ่นหลังโค้งลอย ปลายเท้าขยับเกี่ยวกดลงบนสะโพกสอบให้แนบชิดลงมา

"ถ้ามาจากท่าน... ข้ากระหาย ดื่ม ทุกอย่าง มายลอร์ด"

“ดี..เจ้าน่ารักมาก”

ใบหน้าคมคายยกยิ้มพอใจกับน้ำคำรื่นหูของแดมเพียร์น้อย ทันทีที่ผนังนุ่มโอบรับท่อนลำของเขาเข้าไปจนหมด สะโพกสอบก็เริ่มสอดกระทั้นเรียกเสียงหวานให้ครางรับ ขณะเดียวกัน แวมไพร์หนุ่มก็กดจูบฝังรอยสีเข้มอ่อนสลับไปบนแผ่นอกที่แอ่นขึ้นมาหา ไปจนถึงตุ่มไตแข็งชัน และไม่ลังเลที่จะดูดดึงมันก่อนฝังเขี้ยวคมเพื่อดื่มด่ำหยาดโลหิต ที่ตอนนี้ยิ่งทวีความหวานเพราะร่างน้อยกำลังมัวเมาในกามรส

"อา... มายลอร์ด"

แอสมุนด์ไล้ปลายเล็บแหลมไปตามแผ่นหลังแน่นตึง พลางกดกรีดเบาๆ จนหยดสีเข้มซึมออกจากผิว เขายกมือกลับมาไล้เลียของเหลวติดปลายนิ้วจนหมดก่อนส่งเสียงเบาๆ ในลำคออย่างพึงพอใจ

“หึ... เพียงเท่านั้น..มันจะไปพออย่างนั้นหรือ”

อูริเอลเงยหน้าขึ้นถาม ท่าทีของอีกฝ่ายช่างดูถ่อมเนื้อถ่อมตัวเสียนัก ...อยากจะดื่มเลือดเขา..แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้นเอง

“อยากดื่ม..ก็กัดเลยสิ”

ลำแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้แผ่นหลัง โอบยกร่างบางให้โน้มกายมากอดกัน มืออีกข้างยังยึดสะโพกเพรียวไว้ไม่ให้ขยับหนีจากแรงกระแทกหนักและลึก

“ท่านใจดีนัก… มายลอร์ด”

เมื่อได้รับคำเอ่ยอนุญาต แอสมุนด์ก็ไม่รอช้า เขายกแขนโอบรัดร่างเย็นชืดไว้แน่น ก่อนก้มลงฝังเขี้ยวเล็กแหลมลงกับซอกคอ เรียวปากอุ่นแนบลง ดูดกลืนโลหิตสีก่ำเข้าสู่ร่างอย่างกระหายอยาก ขาขาวผ่องเกาะเกี่ยวสะโพกสอบเปิดทางให้กระทำตามแต่ต้องการ

ปลายเขี้ยวของอูริเอลขบลงบนกลีบปากล่างของตนขณะปล่อยให้แดมเพียร์น้อยได้ดื่มกิน มือหนาจับยึดต้นขาขาวแน่นแล้วเร่งเร้าจังหวะระบายอารมณ์

“อืม...”

เขาส่งเสียงครางในลำคออย่างพออกพอใจ รอจนแอสมุนด์ถอนคมเขี้ยว จึงกดหน้างับลาดไหล่บางเพื่อดื่มกินอีกครั้ง

“อา… มายลอร์ด ท่านช่าง..ร้อนแรงนัก”

เมื่อความกระหายได้รับการเติมเต็มจนอิ่มหนำ คราวนี้ก็ได้เวลาระเริงไปกับกิจกรรมหฤหรรษ์เสียที สะโพกมนขยับยก สอดรับจังหวะที่กระแทกกระทั้นเข้ามา ขยับโยกซ้ายขวาจนเจอตำแหน่งที่พาให้ร่างกระตุกเกร็ง

“ฮ่า…อา..”

แวมไพร์หนุ่มเร่งเร้าย้ำจุดกระสันหนักก่อนที่สะโพกสอบจะเกร็งขนัด ผนังนุ่มบีบรัดเขาแน่นจนเขื่อนอารมณ์พังทะลักทลาย

“ดี... ดีมาก”

ลำแขนแข็งแรงกอดรัดร่างบางขึ้นอุ้ม ค่ำคืนนี้ยังเหลือเวลาอีกมากนัก ในเมื่อแอสมุนด์ได้เลือดเขาไปเติมพลัง ก็คงต้องตอบแทนกันให้สมน้ำสมเนื้อเสียหน่อยแล้ว

::::::::

#FlyByNightBZ