น้ำเสียงทุ้มต่ำเย้ยหยันคนตัวเล็ก มุมปากสวยหยักขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์พลางเอียงคอมองร่างบางว่าเธอจะเอายังไงต่อ ก่อนสายตาคมกริบจะเลื่อนไปเจอแผลที่ปลายนิ้วเรียวของเอมิกาที่มีเลือดไหลออกมาประปราย

“ฉันจะทำให้คุณได้เห็นว่าคนอย่างฉันรักษาคุณได้!”

“ก่อนที่เธอจะรักษาฉัน ดูสภาพตัวเองก่อนไหม?” สายตาคมกริบจ้องไปที่นิ้วเรียวขาวที่มีเลือดไหลออกมา

“…?!” ฉับพลันความเจ็บจี๊ดก็พรุ่งเข้าสู่ปลายประสาททันที เธอเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีแผล!

“กล่องยาอยู่ในห้องของเธอชั้นล่างฝั่งครัว และจำเอาไว้ให้ดีอย่าให้ฉันเห็นว่าเธอขึ้นไปข้างบน ละก็อีกอย่างอย่าไปยุ่มย่ามกับห้องทำงานฉันข้างล่าง ถ้าฉันเห็นเธอยุ่มย่ามเมื่อไหร่ เราได้เห็นดีกันแน่”

“ข ขอบคุณค่ะ” เสียงเธอตะกุกตะกักสองขาเรียวรีบวิ่งไปยังตำแหน่งที่เขาบอกทันทีโดยไม่หันกลับไปมองเขาข้างหลังอีก

แค่พูดเฉยๆ เธอก็ฟังแล้ว ทำไมต้องดุด้วยเล่า

เอมิกาเดินคอตก ก่อนจะเห็นห้องสีเทาสะอาดขนาดเล็กที่เธอพอจะอาศัยได้ มือเรียวบรรจงทำแผลเสร็จเรียบร้อย ขาเรียนทั้งสองข้างเดินเข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดความเหนื่อยล้าจึงลดลงไปได้เยอะ มือเรียวเอาผ้าขนหนูเช็ดหัวขณะก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ

ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่สว่างวาบขึ้นมา หน้าจอปรากฎชื่อของเพื่อนสนิทที่โทรมาหาเธอหลายสาย ดูท่าแล้วเธอโดนบ่นแน่ๆ คาดเดาความคิดของอีกฝ่ายก่อนจะรับสาย แล้วมันก็เป็นแบบที่เธอคิดไม่เกินจริงเลย…

“ยัยเอม แกหายไปไหนเนี่ย ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมไม่ติดต่อมาบ้างเลย รู้ไหมคนอื่นเขาเป็นห่วงแกแค่ไหน ตอนนี้อยู่ไหน ทำไมไม่ตอบเนี่ย!” น้ำเสียงเล็กของแก้วกระแทกแดกดันออกมาเสียงดังมีหลายคำถามเพราะแก้วพูดเร็วไปมันเลยทำให้เอมไม่ทันได้ตอบ เอมิกานิ่วหน้าหญิงสาวเอาโทรศัพท์ออกจากหูทันที

ทำไมยัยแก้วต้องเสียงดังขนาดนี้! โอ้ยหูจะแตก!

“ยัยแก้ว ใจเย็นๆ พูดเบาๆ เป็นไหมหะ หูฉันจะแตกแล้วเนี่ยจะตะโกนทำไม เอาทีละคำถาม ฉันสบายดีฉันไม่ได้หายไปไหนที่ฉันไม่รับโทรศัพท์เพราะฉันอาบน้ำช่วงนี้ฉันยุ่งมากเลยไม่ได้ติดต่อแกไป ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคุณพี ขอบคุณที่เป็นห่วงฉัน แกมีอะไรสงสัยอีกไหมคุณแม่” อดแซวเล็กๆ ไม่ได้ ถามยาวเหยียดอย่างกับเป็นแม่คนที่สอง

“ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่ เล่นเงียบหายไปเลย แกไม่รู้หรอกฉันเป็นห่วงแกมากแค่ไหน” น้ำเสียงดูอ่อนลง ปนน้อยใจเล็กน้อยที่เธอเป็นห่วงเพื่อนของเธอ

“เอาหน่าตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แกโอเคไหม เพียงแค่ต้องมาเอาของสำคัญไปให้พ่อเลี้ยงนั่น”

“อันตรายหรือเปล่าเอม มีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้นะ”

“ไม่อันตรายแต่ แค่นี้ก่อนนะ ไว้มีอะไรฉันจะบอกแกอีกที” พูดจบก็ตัดสาย เมื่อนึกถึงพ่อเลี้ยง ในหัวตอนนี้เธอควรจะลงมือวางแผนสักที เธอจำได้ว่าก่อนเดินเข้ามาในบ้าน เธอสังเกตห้องทำงานเขาเป็นห้องกระจกฝั่งขวา และเท่าที่เธอดูละครมา

ในห้องนั้นต้องมีอะไรบ้างแหละหน่าไม่งั้นเขาจะบอกให้เธออย่าเข้าไปยุ่มย่ามทำไมล่ะ เธอคิดก่อนจะพยักหน้าให้ตัวเอง

คนตัวเล็กควานหยิบมือถือมาเปิดไฟฉายก่อนออกจากห้องเธอ แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้บรรยากาศของบ้านน่ากลัวนัก เอมิกาลูบแขนตัวเองเบาๆ อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่อุ้งมือเล็กจะผลักบานประตูกระจกใสที่เป็นห้องทำงานของร่างสูง

ภายในห้องจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยให้ความสุขุมความเจ้าระเบียบ หากแต่ย้อนแย้งนัก ทำไมภายในบ้านจัดดีแล้วทำไมถึงปล่อยให้นอกบ้านมีต้นไม้เศษใบเต็มเลย

เขาช่างเป็นคนที่เข้าใจยากจริงๆ เธอคิดกับตัวเองในหัวก่อนที่จะเดินหาเอกสารไปเรื่อยๆ

ยังไม่ทันที่จะได้รื้อของ เธอกลับได้ยินคนผลักประตูตามมา!

“เอมิกา..” น้ำเสียงเย็นทุ้มเป็นเอกลักษณ์ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ทันทีเลยว่าใครน้ำเสียงเรียบเย็น สายตาของเขาคงพร้อมจะแผดเผาอีกฝ่ายให้ไหม้เกรียม ฉับพลันสายตากลมโตเลิ่กลั่ก เธอไม่ได้หันกลับไปมองเขา เธอจะทำยังไงดีหนีก็หนีไม่ได้

ตายแน่ยัยเอม

ร่างเล็กกัดปากแน่นก่อนอะไรๆ มันจะแย่ไปมากกว่านี้ ชั่วขณะหนึ่งมีแผนนึงแวบเข้ามาในหัว เธอไม่รู้หรอกนะว่ามันจะทำให้เธอรอดจากอุ้งมือเสือคนของคนข้างหลังได้หรือไม่ แต่ก็ยังดีกว่าหันไปเจอหน้าเขาตอนนี้! เอมิกาตัดสินใจล้มตัวลงกระแทกพื้นทันที ไหนๆ จะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว จะซ่อนก็ซ่อนไม่ได้แล้ว แกล้งหลับไปเลยละกัน!

--------------

Twitter: #พีเอมคลั่งรัก

ขอให้น้องไม่โดนอีพี่จับได้ทีฮือ

ขอให้น้องรอด/99สาธุไปด้วยกันค่ะ!

ตอนนี้เป็นยังไงกันบ้างคะทุกคน สามารถคอมเมนต์ติชมได้เลยนะคะ! ขอบคุณที่ติดตามผลงานกันค่ะ จุบุ