เอมิกาในวัยสาวเติบโตมาอย่างเข้มแข็ง เธอได้ความสวยจากแม่มาทั้งหมดมีเพียงความอ่อนแอที่เธอซุกซ่อนเอาไว้ให้ลึกในสุดหัวใจแต่เธอไม่อาจปกปิดได้หากฝนตก ในตอนนี้เธอช่างอ่อนแอนักทุกการกระทำที่ร้องไห้อย่างหนักท่ามกลางหยาดฝนโปรยปรายตกอยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมดเขาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น เห็นความเศร้าโศกเสียใจในแววตาคู่งาม จนเธอสลบไปต่อหน้าต่อตา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่พีรวัฒน์อยากจะปกป้องเธอ ร่างสูงเดินไปหาคนตัวเล็กเสื้อยืดสีขาวที่เขาสวมใส่แนบไปกับตัวเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ดูดีแบบบุรุษเพศ ผมสีดำปกลงมาบนใบหน้า ทำให้หน้าคมนั้นดูอ่อนเยาว์ลง เขาย่อตัวลงช้อนเธอคนนั้นเข้ามาแนบอก แขนแกร่งกำชับให้มั่นคงก่อนจะเดินเข้ามายังตัวบ้าน

“เธอนี่มันยัยภาระ” ริมฝีปากสวยได้รูปเอ่ยก่อนจะวางเธอคนนั้นลงบนโซฟาภายในบ้าน ไม่มีการแตะลุกล้ำ มีเพียงการกระทำที่เขาจะทำให้เธอไม่เปียกปอนไปมากกว่านี้

เพราะไม่อยากยอมรับว่าเขาเองเป็นคนทำให้เธอแบบนี้

เพราะไม่อยากขอโทษ เขาจึงเลือกที่แสดงออกด้วยการกระทำแทน

มือหนาเสยผมขึ้นอย่างน่ารำคาญ สายตาคมเหลือบมองก่อนจะหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคน

“ป้ามุกครับ ผมมีเรื่องอะไรให้ช่วย”

เวลาหกโมงเย็น ดวงตากลมโตกระพริบหลายๆ ทีเพื่อปรับแสงสว่าง เมื่อสายตามองเพดานบ้านอันคุ้นเคย ทำให้เธอลุกขึ้นนั่งกะทันหัน ส่งผลให้ร่างบางนั้นล้มตัวลงไปนอนอีกทีความปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเล่นงานตัวเธออย่างหนัก เอมิกาจับผ้าห่มนุ่มคลุมตัวเธอ ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อคิดอะไรได้

ก่อนหน้านี้เธอตากฝนอยู่หน้าบ้านนี่!

ร่างเล็กลุกพรึบ มือเล็กค่อยๆ ดึงผ้าห่มออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ?

เธอเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง?

หลายคำถามประเดประดังเข้ามาในหัว มือบางมาบีบขมับของตัวเองที่มันปวดตุ้บๆ เพราะเธอหาคำตอบให้คำถามพวกนี้ไม่ได้ พลันสายตาคู่สวยหันไปเห็นใครบางคนที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้

“คุณ เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันหรอคะ?” เธอเอียงคอถามเขานัยน์ตากลมโตฉ่ำน้ำเผลอทำปฏิกิริยาอ้อนไม่รู้ตัว

ร่างหนาเห็นดังนั้นเขาชะงักค้างทันที ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ เขาทาบทับเธอลงบนโซฟา จนเธอลงนอนสองแขนแกร่งกักร่างเธอเอาไว้อย่างนั้น คนตัวเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงจมูก เหลือดวงตาคู่สวยเอาไว้มองเขา

“ถ้าใช่ แล้วเธอจะทำไม?” เสียงทุ้มถามพลางจะลงไปคลอเคลียกับแก้มใส แต่ยังไม่ทันเข้าใกล้ สองมือเล็กจับหน้านั้นให้หยุดอยู่ตรงนั้น ก่อนที่พวงแก้มของเธอจะแดงกล่ำก่ำดวงตาซุกซนเกิดความไม่ชอบในการกระทำของเขาในใจ

ถึงกระนั้นก็เถอะใครมันอนุญาตให้เขาเปลี่ยนเสื้อให้เธอแบบนี้!

มือเรียวจิ้มไปยังดวงตาคมพลันผลักเขาออก

“โอ้ย นี่เธอ!” ร่างสูงล้มลงข้างโซฟาอย่างหมดสภาพแรงที่เธอจิ้มมานั้นไม่ใช่น้อยๆ เลย

“จำไว้นะคุณพี ฉันไม่ใช่คนที่คุณจะทำอะไรก็ได้ ถ้าคุณทำตัวรุ่มร่ามกับฉันอีกล่ะก็..” มืองเล็กทำท่าปาดคอเพื่อขู่ให้เขานั้นกลัว ดวงตาถลึงดุคนตัวสูง

เอมิกาขู่ร่างสูงแต่ไม่ได้ทำให้เขากลัวเธอเลยแม้แต่น้อย ตัวเธอเหมือนกระต่ายน้อยสีขาวปุกปุยที่อยากจะกลายร่างเป็นเสือที่พร้อมจะตะกุยเล็บใส่เขา

แต่เธอเป็นได้แค่กระต่ายน้อยเท่านั้นแหละ!

“หึ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ฉันไม่น่าพาเธอเข้ามาเลย”

“ใครกันล่ะ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!” เสียงเล็กแห้วออกมาอย่างทนไม่ไหว

“เอาล่ะ ในเมื่อเธอมาเพื่อรักษาฉัน ก็ขอให้งานของเธอสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เพราะไม่เคยมีหมอคนไหน ทนได้สักคน”

--------------------------------------------------

เป็นยังไงบ้างคะตอนที่ 4 อีพี่ไม่ไล่น้องแล้วววเย้ๆ

/ แหมๆๆทำเป็นปากแข็ง

                Twitter: #พีเอมคลั่งรัก

                   writer : Aeolu.s   

สามารถติชมได้เลยนะคะ! แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะคะ สวัสดีค่ะบะบายยย