“คะ คือฉันขอโทษที่เข้ามานะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ” เอมตอบตะกุกตะกัก พลันลมหายใจสะดุดเธอรับรู้ถึงสายตาคมดุจากคนข้างหลัง

ทั้งที่อธิบายไปแล้ว ทำไมเขายังไม่ถอยออกไปสักทีล่ะ..

ร่างบางหันตัวเตรียมจะหันหน้าไปคุยกับเขา แต่เป็นจังหวะที่หมุนเร็วจนเกินไปทำให้สองขาเรียวพลิกจนร่างกายเสียหลักเซใส่ร่างหนาเพราะเป็นเหตุการณ์ที่รวดเร็วเกินไปจึงทำให้ร่างหนาไม่ไม่ทันรับตัวของคนตัวเล็กเอาไว้ทันร่างทั้งสองร่างล้มลงบนพื้น เอมล้มลงจมูกเล็กกดลงอกแกร่ง ทำให้ได้กลิ่นกายสะอาด ลุ่มลึก แบบที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนนอกจากคนตรงหน้า

“คุณพี เจ็บตรงไหนไหมคะ คือฉันขอโทษนะคะ” เธอช้อนสายตามองนัยน์ตาสีเข้มนั้นเป็นเหมือนโลกอีกใบที่ดึงดูดเธอเข้าไปทำความรู้จัก

ทำไมนะ ทั้งที่เธอเป็นจิตแพทย์ทำไมเธอถึงเดาความคิดเขาไม่ได้เลย

ดวงตากลมโตจ้องเขาตาแป๋ว พอพูดจบก็ลงจากตัวเขาแต่ร่างสูงกลับไม่ยอม เขารัดตัวเธอเอาไว้แน่น

“…” พีไม่ตอบแต่เขากลับยกตัวเธอขึ้นพลาดบ่าพร้อมกับเดินลงมาข้างล่าง สายตาคมเหลือบเห็นกระเป๋าสีดำใบใหญ่ มีแกร่งหยิบขึ้นมาพลันหูก็ได้ยินเสียงของคนตัวเล็กหวีดร้องตลอด

“นี่คุณ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันบอกให้ปล่อยไง ปล่อยเดี๋ยวเลยนะ!” มือบางทุบหลังเขาแต่ แผ่นหลังเขาไม่ดูไม่สะทกสะท้านเลย

นี่เขาเป็นมนุษย์หินหรือยังไงกันนะ!

“อยากให้ปล่อยใช่ไหม ได้” ร่างหนาเปลี่ยนจากพาดบ่ามาวางอุ้มแนบอกจากนั้นโยนเธอไว้นอกบ้านอย่างไม่ใยดีจนร่างเล็กร่วงดังตุ้บ

นี่เขาไม่ใจร้ายไปหน่อยไง! เธอบอกให้เขาปล่อยก็จริงแต่ไม่ใช่ปล่อยแบบนี้นะ! เขาเห็นเธอเป็นสิ่งของจะวางก็วางจะปล่อยก็ปล่อยแบบนั้นหรือไงกัน!

“…” ร่างเล็กก้มหน้าใบหน้าสวยก้มมองพื้น มือเล็กกำมือเข้าหากันแน่น ไอคนนิสัยไม่ดี! เธอสบถด่าเขาในใจ

“ถ้าไม่พอใจขนาดนี้ เธอไม่จำเป็นต้องรักษาฉันก็ได้นะ” เสียงทุ้มติดจะแหบเล็กน้อยนั้นเอ่ยเรียบ

สายตาคมจ้องมองเอม เพราะเขาคิดมาแล้วหญ้าตรงที่โยนเธอไปขึ้นหนาพอสมควร เขาไม่ได้ห่วงเธอหรอกนะ! แค่ไม่อยากให้ใครมาแข้งขาหักที่บ้านเขาเท่านั้นเอง!

หลังจากนั้นร่างหนาก็เดินหายเข้าไปในบ้านทันที

ไม่รู้ว่าร่างเล็กนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ มือบางแบมือออกตรงหน้า หยาดเม็ดฝนตกลงกระทบใบหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ หยดแล้วหยดเล่าลมสาดซัดเข้าใบหน้าขาว แต่เธอกลับไปสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

เปรี้ยง

เสียงสายฟ้าฟาดลงบนท้องฟ้าตรงหน้า เสียงนั้นพาเธอพัดพาหวนคืนสู่วันวานที่ข่มขื่นในตอนที่เธอไม่อาจกลับไปแก้ไขได้เธอหลับตาลงดำดิ่งสู่อดีตนั้นภาพในหัวฉายซ้ำราวกับเป็นม้วนฟิล์มที่ฉายไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ และตัวละครในนั้น มีเธอ แม่ของเธอ และพ่อเลี้ยงที่วิปริต

มือบางเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา เธออายุล่วงเลยเข้าเลขห้าแล้วแต่ใบหน้านั้นยังดูเหมือนสาววัยกลางคน เธอใส่ชุดดีแดงเลือดนกที่ขับสีผิวขาวนวลเธอออกงานสังคมเป็นประจำ ใบหน้าแตะแต้มไปด้วยเครื่องสำอางชั้นดีริมฝีปากอ่มสีแดงเข้ากับชุดสีเลือดนก ส่งผลให้เธอสวยยิ่งนัก สองขาเรียวลงจากรถเตรียมตัวเข้าคฤหาสน์สุดหรูที่สามีคนใหม่ของเธอเป็นเจ้าของ เธอเดินไปเรื่อยๆ มือเรียวเตรียมผลักประตู

สิ่งที่เธอเจอทำให้เธอชะงักดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง สองขาเหมือนมีโซ่เหล็กหนักพันธะนาการขาไว้ ภาพเบื้องหน้าคือคนสามคนกำลังสมสู่ราวกับสัตว์ในฤดูผสมพันธ์ ว่ากันว่ามนุษย์จะมีความยับยั้งชั่งใจ…แต้ใช้ไม่ได้กับสามีเธอ ร่างหนานั้นนอนราบลงบนเตียงที่เธอกับเขาเคยร่วมรักกันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่อาจนับได้ แต่ตอนนี้กลับมีเด็กสาวสองคนอยู่บนตัวเขา คนหนึ่งขย่มลงบนแก่นกายหนามืออีกข้างบีบหน้าอกใหญ่ของตัวเองอย่างเย้ายวน อีกคนนั่งลงบนหน้าชายวัยกลางคนที่ปลายลิ้นนั้นตวัดเลียช่องทางรักอย่างเอร็ดอร่อย เสียงครางอย่างสุขสมครางระงมดังลั่นไปทั่วท้องหรู

เธอกรีดร้องอย่างคนเสียสติมือขาวทุบไปที่หน้าอกตัวเอง ที่มีเข็มนับร้อยทิ่มแทงหยาดน้ำตาเม็ดโตไหลออกจากดวงตาคู่สวย ทำให้สามคนนั้นสะดุ้งและหาชุดคลุมมาใส่ให้จ้าระหวและหาชุดคลุมมาใส่ให้จ้าละหวั่น ขณะนั้นเองมีเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบเดินงัวเงีย มือเล็กขยี้ตาเพื่อมองทางข้างหน้าให้ชัดเจน เด็กน้อยมักจะหิวนมเวลานี้ เธอเดินเตาะแตะมาเรื่อยๆ ก็เห็นผู้เป็นแม่วิ่งผ่านครัวไป ความสงสัยของเด็กน้อยผุดขึ้นมาในหัว

“แม่จะไปไหนน” เสียงนั้นดูอ้อแอ้ เบาเหลือเกินเป็นเสียงที่ส่งไปไม่ถึงแม่ของเธอ ชั่วขณะนั้นเด็กน้อยได้วิ่งตามแม่ของเธอไปหยดเม็ดฝนในช่วงฤดูช่างหนาวเหน็บ

“แม่ คะ ฮึก แม่!” เธอตะโกนไปสุดเสียงหยดน้ำตาปะปนไปกับหยาดฝน โชคดีเหลือเกินแม่เธอหันมา ดวงตาของแม่เธอแดงก่ำบวมช้ำอย่างน่าสงสาร แม่ของเธอเตรียมวิ่งเข้ามาหาเด็กสาวตัวน้อยแล้วอุ้มไว้แนบอก ยังไม่ทันที่ความอบอุ่นจะได้ส่งมาถึงตัวเด็กสาว ไม่รู้ว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรในดวงตากลมโตเห็นแม่ของเธอโดนรถเก๋งสีขาวพุ่งมาชนต่อหน้าต่อตา!

ร่างทั้งร่างนั้นล่วงลงกับพื้นไปตามแรงกระแทก ชุดสีเลือดนกที่ไม่อาจประเมินได้ว่าเปื้อนเลือดแม่ของเธอไปเท่าไหร่ เด็กสาววิ่งไปหาแม่ เขย่าตัวแม่หลายๆ ครั้งเพื่อหวังให้แม่ลุกขึ้นมากอดเธออีกครั้ง หวังที่เธอจะได้ยินเสียงแม่อีกครั้ง

ฉับพลันหัวสมองของเด็กน้อยอื้ออึง ความคิดหนักอึ้ง ลมหายใจสะดุดติดขัด เปลือกตาเล็กปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อนภาพเบื้องหน้าค่อยๆ มืดทึบลงร่างเล็กล้มลงข้างๆ แม่ของเธอ

----------------------------------------------------

เป็นยังไงบ้างคะทุกคน อดีตของน้อง ฮือ/แอบสงสาร อีพี่จะมาช่วยน้องไหมคะ กล้าโยนน้องแบบนั้น มันน่าตีจริงๆ! 

สามารถติชมได้เลยนะคะ Twitter: #พีเอมคลั่งรัก

Writer : Aeolu.s

ด้วยรักจาก เอโอลัส