โดปามีน (Dopamine) หรือมีชื่อเล่นว่า ‘ฮอร์โมนแห่งรัก’ เป็นสารสื่อประสาทชนิดหนึ่งที่จะหลั่งออกมาเมื่อได้รับสิ่งกระตุ้นหรือพบเจอสิ่งที่ถูกใจ ซึ่งจะส่งผลต่ออารมณ์ ทำให้รู้สึกกระฉับกระเฉง ตื่นเต้น ยิ่งสารนี้หลั่งออกมามากเท่าไหร่เราก็จะยิ่งมีความพอใจหรือมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

อาจกล่าวได้ว่าเจ้าโดปามีนนี้มีส่วนสำคัญในการเข้าสังคม บางคนอาจจะรับมือกับมันได้อย่างดีเยี่ยม ทว่าบางคนการรับมือกับเจ้าสารชนิดนี้กลับเป็นเรื่องยากเย็นและค่อนข้างเหลือบ่ากว่าแรง

อาทิเช่น...อธิป

หากโลกนี้แบ่งกลุ่มคนออกเป็น 3 ประเภท ประกอบด้วย Introvert, Extrovert และ Embivert อธิปคงเขี่ยตัวเองไปอยู่ในกลุ่มแรก

Introvert มนุษย์แบตฯ อ่อนที่พลังงานหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อต้องเข้าสังคม พบเจอคนแปลกหน้า หรือตกอยู่ในสถานการณ์ไม่คาดฝัน

เช่นนั้นอธิปในวัย 30 จึงใช้ชีวิตเหมือนกับหยุดเวลาเอาไว้เมื่อ 8 ปีก่อน

ทำไมต้อง 8 ปีก่อน

เมื่อ 8 ปีก่อน อธิปที่เพิ่งเรียนจบจากคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยใกล้บ้าน คิดกระทำการใหญ่เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านเข้าเมืองหลวงเพียงลำพังหลังจากถูกเรียกสัมภาษณ์จากฝ่ายบุคคลของบริษัทมีชื่อแห่งหนึ่ง ใจนึงก็อยากได้งาน อยากเริ่มต้นใหม่ในสถานที่ซึ่งไม่มีใครรู้จัก ไม่ต้องสุงสิงกับใคร สามารถให้เวลากับตัวเองได้อย่างเต็มที่ ส่วนอีกใจก็ไม่อยากจากบ้าน จากสภาพแวดล้อมอันคุ้นเคย ทว่าชีวิตกับการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

อธิปผ่านสัมภาษณ์ทั้งสองรอบและเริ่มทำงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่บุคคล

เวลาผ่านไป 8 ปี จากพนักงานน้องเล็กกลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ แม้ตำแหน่งเปลี่ยน เงินเดือนมากขึ้น แต่งานที่รับผิดชอบและสภาพแวดล้อมในออฟฟิศไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

ระลอกคลื่นเล็กๆ ที่เข้ากระทบฝั่งสัมผัสฝ่าเท้าไม่ได้ทำให้รู้สึกตื่นเต้นหรือตกใจ

อธิปยังคงพักที่คอนโดใกล้ออฟฟิศ ตื่นเจ็ดโมงเช้า รดน้ำต้นไม้ที่ระเบียงก่อนออกไปทำงานตอนใกล้จะแปดโมงโดยวินมอเตอร์ไซค์ที่คุ้นหน้าค่าตากันดี ใช้เวลาเดินทางไม่เกิน 10 นาทีก็มาถึงอาคารสำนักงานความสูง 30 ชั้นซึ่งตรงชั้น 17 เป็นส่วนของออฟฟิศบริษัทรับทำคอนเทนต์เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่อธิปรับตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายบุคคลอยู่

การมาถึงออฟฟิศเร็วทำให้มีเวลาเหลือเฟือในการแวะซื้อกาแฟรวมถึงอาหารสำหรับมื้อเช้าและกลางวัน อธิปใช้เวลาเกือบทั้งวันที่โต๊ะประจำตำแหน่ง หลีกเลี่ยงการพาตัวเองเข้าไปในสถานการณ์ที่ผู้คนแออัดยัดเยียด อย่างเช่นแคนทีนและลิฟต์ในชั่วโมงเร่งด่วน กระทั่งถึงเวลาเลิกงานก็กลับห้องพักด้วยวินมอเตอร์ไซค์เช่นเดิม อธิปแทบจะไม่แวะที่อื่นหลังเลิกงานเลย เขาชอบให้ตัวเองกลับถึงห้องอย่างตรงเวลาเพื่อออกกำลังกายเล็กน้อยและพักผ่อนอย่างเพียงพอ

การออกกำลังกายสุดโปรดของอธิปคือแบดมินตัน แต่น่าเสียดายที่ตลอด 8 ปีนี้เขาไม่ได้แตะต้องแร็กเกตเลยซักครั้ง เหตุเพราะเขาไม่มีเพื่อนสนิทที่พักอาศัยอยู่ใกล้กัน เช่นนั้นเขาจึงเลือกวิ่งจ๊อกกิ้งซึ่งเป็นการออกกำลังไม่กี่ชนิดที่สามารถทำคนเดียวได้

หลังจากได้เหงื่อพอประมาณ ก็ถึงเวลาพักผ่อน อธิปมักหลับไปกับหนังสือที่ชอบหรือไม่ก็พอดแคสต์สุดโปรดเสมอ

อธิปโปรดปรานวันอาทิตย์เป็นพิเศษ เหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้วันแรกของสัปดาห์เป็นอันดับหนึ่งในดวงใจก็คือมันเป็นวันหยุดที่เขาได้ใช้ชีวิตในห้องส่วนตัวอย่างสงบ และถึงแม้จะเป็นวันหยุดแต่เขาก็ตื่นเจ็ดโมงเช้า ทำภารกิจส่วนตัวภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยเริ่มงานเก็บกวาดรวมถึงซักล้าง

เห็นไหมว่าตำแหน่งและเงินเดือนไม่ได้มีผลต่อการใช้ชีวิตของอธิปเลยแม้แต่น้อย

ชีวิตของอธิปดำเนินไปด้วยกิจวัตรเดิมๆ นี้เป็นเวลา 8 ปีแล้ว

เขาพึงพอใจกับชีวิตแสนเรียบง่ายนี้เป็นอย่างมาก แต่ก็มีบางคนที่มองว่าเขาประหลาด บ้างก็สงสัยว่าการใช้ชีวิตวนอยู่ที่เดิมเหมือนหนูแฮมสเตอร์เดินอยู่บนวงล้อในกรงเล็กสนุกตรงไหน ชีวิตต้องออกไปเผชิญโลกกว้างและเจอกับเรื่องตื่นเต้นบ้างสิ อธิปไม่เถียง หรือให้พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือเขาไม่กล้าเถียงทั้งที่ในใจอยากจะตะโกนด่าจนสุดเสียงว่า ‘เสือก’ แต่การกระทำอย่างนั้นมักจะทิ้งรอยร้าวเล็กๆ และความกังวลใจไว้ให้เขาเสมออีกทั้งยังใช้พลังงานมากเกินไป สุดท้ายก็ได้แต่ฟังนิ่งๆ ยิ้มรับเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยจบประโยคแล้วบอกลากันด้วยดี

เรื่องตื่นเต้นอย่างนั้นเหรอ

ก็ใช่ว่าใน 365 วันเท่ากับ 1 ปีนั้นอธิปจะไม่ได้พบเจอเรื่องที่ทำให้ตื่นเต้นตกใจเลย อย่างน้อยก็วินมอเตอร์ไซค์ที่ชอบพาเขาขี่ซอกแซกไปตามช่องว่างระหว่างรถยนต์ 2 คันจนเสียวหัวเข่าแวบทุกเช้าเย็น

และอีกเรื่องหนึ่ง

เป็นเรื่องที่อธิปไม่คิดจะบอกใคร

เป็นเรื่องของชายหนุ่มวัย 30 กับการแอบรักรุ่นน้องที่ออฟฟิศ

มันเกิดขึ้นเมื่อ 1 ปีก่อน แต่หากจะนับอย่างตรงไปตรงมาก็เป็นเวลา 1 ปีกับอีก 1 เดือนแล้ว เขาคนนั้นคือบัณฑิตป้ายแดงที่เพิ่งจบการศึกษาระดับปริญญาตรีมาหมาดๆ

แสงเหนือ

ไม่มีชื่อไหนเหมาะกับเขามากกว่านี้อีกแล้ว

แสงเหนือเป็นชายหนุ่มร่างสูงที่อธิปนัดเข้ามาสัมภาษณ์งานในตำแหน่งตัดต่อและกราฟิก ใบหน้าหล่อเหลา บุคลิกโดดเด่น คำพูดคำจาและท่าทางแสนมีเสน่ห์ไม่ได้ทำให้ผู้สัมภาษณ์รู้สึกอะไรนัก ณ ขณะนั้นอธิปคิดเพียงว่าต้องทำหน้าที่ให้ดีและผิดพลาดน้อยที่สุด

กระทั่งอีกฝ่ายส่งยิ้มเจิดจ้าที่สุดให้เมื่อถึงยามต้องบอกลา

เป็นเวลาราว 3 วินาทีเห็นจะได้ที่แสงของความเจิดจ้านั้นแทรกผ่านช่องว่างเล็กๆ ของประตูหัวใจซึ่งปิดตายมานานกว่า 8 ปีของอธิปได้ในที่สุด

หลังจากวันนั้น อธิปก็ถูกทั้งเสียง ไหล่กว้าง แผ่นหลังและรอยยิ้มของแสงเหนือดึงดูดสายตาโดยไม่รู้ตัว

“สวัสดีตอนเช้าครับ”

น้องเล็กแผนกตัดต่อมักจะชะโงกหน้าเข้ามาทักทายทุกคนในแผนกบุคคลด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มสดใสเสมอ แม้บางวันอากาศจะขมุกขมัวหรือตัวเปียกม่อล่อกม่อแล่กเพราะฝนตกลงมาในตอนเช้าอย่างไม่คาดฝันในขณะเดินทาง น้ำเสียงและรอยยิ้มก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ท่าทางเป็นมิตรทำให้แสงเหนือกลายเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงาน

แน่นอนว่ารวมถึงอธิปด้วย

TBC.

พี่อธิปเป็นนายเอกที่แสนจะธรรมดาค่ะ
ธรรมดามากอย่างคาดไม่ถึงเลยล่ะ 
ยังไงก็...ฝากคนธรรมดาคนนี้ด้วยนะคะ 

:)