| INTRO |

"พวกแกจับฉันมาทำไม!?"

กลิ่นคาวสนิมคละคลุ้งภายในปากจนต้องใช้ลิ้นดูดดันกระพุ้งแก้ม มุมปากที่แตกจนเลือดซิบสร้างความเจ็บแสบให้กัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างที่โดนมัดไพล่หลังทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เขากัดฟันกรอดจนสันกรามนูนขึ้นมา ตาทั้งสองข้างก็ถูกผ้าสีดำมัดเอาไว้ไม่สามารถมองสถานการณ์รอบข้างได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ฉันถามว่าพวกแกจับฉันมาทำไม!"

"..."

ไร้เสียงตอบกลับ กลุ่มชายแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็เข้ามาจับเขามัดมือปิดตาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาไม่เข้าใจทำไมพวกนี้ถึงจับเขามาในเมื่อไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด อัลฟ่าธรรมดาที่เป็นมนุษย์เงินเดือนอย่างเขาคงไม่ได้ไปขัดแข้งขัดขาคนใหญ่คนโตหรอกนะ

ปากเม้มเหยียดตรงพยายามคิดหาทางออกจากสถานที่แปลกตา ถึงมองไม่เห็นเขาก็รับรู้ได้ว่าภายในห้องมีคนไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนแน่นอนถ้าหากรีบด่วนตัดสินใจเกินไปเห็นทีคงโดนอัดจนน่วมนอนหายใจรวยรินใกล้ตาย

*ฟุบ!*

เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันกับกลิ่นของควันหอมคล้ายซิการ์ลอยเตะจมูก ชายหนุ่มที่ถูกปิดตารับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องมายังร่างของเขา เกิดอาการประมาทที่ต้องถูกจับจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

อันตราย

นั่นคือคำนิยามสำหรับบุคคลแปลกหน้าในตอนนี้ ฟีโรโมนกดข่ม'ที่เขาไม่อาจต้านทานเหมือนกำลังถูกกดให้ต่ำลงเหมือนกับว่าอีกฝ่ายมีสถานะที่สูงกว่าจนเขาต้องก้มหัว ความรู้สึกเวียนหัวประดาโจมตีเข้ามาไม่หยุดคล้ายกับมีอะไรมาจุกลำคอของเขาเอาไว้

"เจอกันอีกแล้วนะ"

"!"

"เอียน"

น้ำเสียงที่คุ้นเคยกับสัมผัสของฝ่ามือหนาเย็นชื่นลูบไหล่ตามกรอบหน้าเคลื่อนลงตามลำคอ เจ้าของชื่อสะบัดกายหนีอย่างเกรงกลัวหัวใจของเอียนเต้นเร็วไม่เป็นส่ำจะควบคุมให้เป็นปกติก็ทำไม่ได้

บุคคลที่สร้างหายนะให้เขากลับมาแล้ว? บุคคลที่พรากเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากเขาไปกลับมาแล้วงั้นเหรอ?

ในใจของเอียนตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมาย กิริยาที่กระสับกระส่ายคละคนกังวลเรียกเสียงหัวเราะต่ำในลำคอ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ปล่อยม้วนซิการ์ในมือลงกับพื้นพร้อมใช้เท้าบดบี้จนแหลกเละ

*พรึบ!*

"เดเมียน!"

"ไง จำฉันได้ด้วยเหรอ"

ผ้าปิดตาถูกดึงออก ใบหน้าคมสันเรือนผมบลอนด์ทองและนัยน์ตาสีเหลืองแดฟโฟดิลที่ติดอยู่ในความ| INTRO |

"พวกแกจับฉันมาทำไม!?"

กลิ่นคาวสนิมคละคลุ้งภายในปากจนต้องใช้ลิ้นดูดดันกระพุ้งแก้ม มุมปากที่แตกจนเลือดซิบสร้างความเจ็บแสบให้กัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างที่โดนมัดไพล่หลังทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เขากัดฟันกรอดจนสันกรามนูนขึ้นมา ตาทั้งสองข้างก็ถูกผ้าสีดำมัดเอาไว้ไม่สามารถมองสถานการณ์รอบข้างได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ฉันถามว่าพวกแกจับฉันมาทำไม!"

"..."

ไร้เสียงตอบกลับ กลุ่มชายแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็เข้ามาจับเขามัดมือปิดตาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาไม่เข้าใจทำไมพวกนี้ถึงจับเขามาในเมื่อไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด อัลฟ่าธรรมดาที่เป็นมนุษย์เงินเดือนอย่างเขาคงไม่ได้ไปขัดแข้งขัดขาคนใหญ่คนโตหรอกนะ

ปากเม้มเหยียดตรงพยายามคิดหาทางออกจากสถานที่แปลกตา ถึงมองไม่เห็นเขาก็รับรู้ได้ว่าภายในห้องมีคนไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนแน่นอนถ้าหากรีบด่วนตัดสินใจเกินไปเห็นทีคงโดนอัดจนน่วมนอนหายใจรวยรินใกล้ตาย

*ฟุบ!*

เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันกับกลิ่นของควันหอมคล้ายซิการ์ลอยเตะจมูก ชายหนุ่มที่ถูกปิดตารับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องมายังร่างของเขา เกิดอาการประมาทที่ต้องถูกจับจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

อันตราย

นั่นคือคำนิยามสำหรับบุคคลแปลกหน้าในตอนนี้ ฟีโรโมนกดข่ม'ที่เขาไม่อาจต้านทานเหมือนกำลังถูกกดให้ต่ำลงเหมือนกับว่าอีกฝ่ายมีสถานะที่สูงกว่าจนเขาต้องก้มหัว ความรู้สึกเวียนหัวประดาโจมตีเข้ามาไม่หยุดคล้ายกับมีอะไรมาจุกลำคอของเขาเอาไว้

"เจอกันอีกแล้วนะ"

"!"

"เอียน"

น้ำเสียงที่คุ้นเคยกับสัมผัสของฝ่ามือหนาเย็นชื่นลูบไหล่ตามกรอบหน้าเคลื่อนลงตามลำคอ เจ้าของชื่อสะบัดกายหนีอย่างเกรงกลัวหัวใจของเอียนเต้นเร็วไม่เป็นส่ำจะควบคุมให้เป็นปกติก็ทำไม่ได้

บุคคลที่สร้างหายนะให้เขากลับมาแล้ว? บุคคลที่พรากเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากเขาไปกลับมาแล้วงั้นเหรอ?

ในใจของเอียนตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมาย กิริยาที่กระสับกระส่ายคละคนกังวลเรียกเสียงหัวเราะต่ำในลำคอ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ปล่อยม้วนซิการ์ในมือลงกับพื้นพร้อมใช้เท้าบดบี้จนแหลกเละ

*พรึบ!*

"เดเมียน!"

"ไง จำฉันได้ด้วยเหรอ"

ผ้าปิดตาถูกดึงออก ใบหน้าคมสันเรือนผมบลอนด์ทองและนัยน์ตาสีเหลืองแดฟโฟดิลที่ติดอยู่ในความทรงจำเขายังจำมันได้อย่างดี คนที่พรากทุกสิ่งอย่างไปจากเขา...

มุมปากหนาเหยียดยิ้มชอบใจยกมือจับคางของคนต่ำกว่าสำรวจใบหน้าที่แสนคิดถึง นิ้วใต้ถุงมือหนังสีดำเกลี่ยริมฝีปากแห้งแตกด้วยความหลงใหลก่อนจะกดกับแผลที่มุมปากเรียกเลือดให้ไหลออกมาพร้อมเสียงร้องซีดในปาก

"คิดถึงฉันไห—"

"นายมันไอ้วิปลาส!"

หึ!

แรงบีบที่คางเพิ่มขึ้นสายตาที่เคยเต็มไปด้วยความหลงใหลบัดนี้กลับถูกฉาบไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เอียนนิ่วหน้าเจ็บแต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามเก็บสีหน้าและพยายามขืนใบหน้าออกจากฝ่ามือที่บีบแรงขึ้นเรื่อยๆ เดเมียนยิ้มเยาะในตอนนี้เขาชักจะไม่สบอารมณ์เสียแล้วสิ

สายตาพยศทำให้เขาอย่างจะปราบให้เชื่องดั่งหมาตัวหนึ่ง ความตื่นเต้นทำเอาหัวใจเต้นรัวเสียกลัวจะออกมาเต้นด้านนอกเดเมียนรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้รับสายตาแบบนี้จากเอียน

"เอาเถอะ ยังไงนายก็มีเวลาอยู่กับฉันอีกนาน"

"..."

"จะโกรธไปก็เท่านั้น" เขาพูดพร้อมลุกขึ้นเต็มความสูง "เพราะงั้นเรามาสนุกกันดีกว่า:)"

ดวงตาสีนิลเบิกกว้างคำพูดเมื่อกี้ของอีกฝ่ายทำให้เอียนตีความได้ว่า เดเมียนจะกลับมาอยู่ที่นิวยอร์กแบบถาวรหรือไม่ก็มาอยู่แบบระยะยาวและเขาต้องทนทรมานอีกครั้ง

คิดได้ดังนั้นก็พยายามร่นตัวถดถอยหนีห่าง เดเมียนหัวเราะขบขันเขายักไหล่อย่างไม่สนใจจ้องมองใบหน้าที่แสดงความหวาดกลัว วิตกกังวลและพยศอย่างที่เขาชอบ หันหน้าไปสั่งกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับชายชุดดำที่เอียนเองก็ไม่เข้าใจ

"เรามาเล่นเกมกันดีกว่า"

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้ากลเจ้าเล่ห์ของร่างสูง ทำเอาขนอ่อนทั่วกายลุกตั้งขึ้นพร้อมกันเอียนรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังเกิดขึ้นข้างหน้า

"เล่นอะไรดีนา⁓ อ๋อ ซ่อนหาดีกว่า..."

"..."

"กติกาก็ง่ายๆ"

เดเมียนเดินย่างสามขุมเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกว้างโค้งขัดกับดวงตาที่เรียบนิ่งไร้อารมณ์ ยกมือจับเข้าที่แก้มนวลลูบไล้เบาๆ อย่างทะนุถนอม

"ถ้าฉันหานายไม่เจอฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก"

"แต่ว่า..."

"ถ้าฉันหานายเจอ..."

เอียนจ้องใบหน้าคมนิ่งรอคอยคำพูดต่อไปที่อีกฝ่ายจะพูด เดเมียนกำลังทำให้ตื่นเต้นและมีความหวังเขามักจะเป็นแบบนี้เสมอไม่ว่าอย่างไร เหมือนเสือที่เล่นกับเหยื่อให้สนุกก่อนจะเบื่อแล้วฆ่าทิ้งอย่างไร้ปรานี

"นายต้องเป็นของฉัน"

กติกาที่ไม่ยุติธรรมทำเอาเอียนกัดฟันกรอด ดูก็รู้แล้วว่าเขาเสียเปรียบขนาดไหนมนุษย์เงินเดือนธรรมดาหรือจะสู้ผู้มีทรงอิทธิพลอย่างเดเมียนผู้กุมทุกอย่างเอาไว้ในมือ แค่อีกฝ่ายดีดนิ้วครั้งเดียวทุกคนก็พร้อมก้มหัวทำตามคำสั่ง

ความโกรธแค้นและรังเกียจถูกส่งผ่านสายตาแสนพยศและดื้อรั้น เอียนจ้องมองหน้าคนสูงกว่าเขม็งเขาพยายามไม่เข้าใกล้พยายามตีตัว'ออกห่างจากคนผู้นี้มานานหลายครั้งแล้ว หากแต่อีกฝ่ายอยากจะเล่นซ่อนหากับเขา เขาก็จะจัดให้!

"ได้...ฉันจะเล่นกับนาย"

"งี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย"

เดเมียนยิ้มพอใจ เขายกมือขึ้นปัดฝุ่นตามเสื้อโค้ทสีดำตัวยาวของตัวเองพร้อมกระชับให้เข้าที่ก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า โยนมาตรงหน้าของเอียน

*ตุบ*

ปืนพกนอนนิ่งอยู่บนพื้นพร้อมกล่องกระสุนที่ตกอยู่ข้างๆ เอียนเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ เดเมียนเพียงเค้นเสียงหัวเราะเป็นคำตอบเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากหันหลังและเดินออกจากสถานที่แปลกตาไป ชายชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเอียนพร้อม'สับเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง

สติของเขาเหมือนกำลังจะหลุดลอย ร่างทั้งร่างล้มตึงลงไปนอนกับพื้นปูนเย็นเฉียบ สายตาที่พร่ามัวมองเห็นร่างที่ค่อยๆ เดินจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ดตามหลังตัวใหญ่เดินตามหลัง ฝ่ายนั้นยกมือขึ้นโบกไปมาเบาๆ เป็นเชิงบอกลาเอียนไม่รู้ว่าเดเมียนกำลังทำสีหน้ายังไงแต่ที่แน่ๆ คงกำลังสนุกที่ได้เล่นเกมกับเขา

"เรามาทำให้เกมมันขึ้นสนุกกันดีกว่า ที่รัก:)"

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขและสนุกของเดเมียน คือสิ่งที่เขาไม่ชอบเหมือนกำลังกดเขาให้ต่ำแทบจมดินบดขยี้ด้วยความสะใจเขาเกลียดมันที่สุด!

↢——————————↣

Damian : Let's make the game more fun, baby:).

↢——————————↣

#สมบัติคุณท่าน