ขึ้นชื่อว่าหุ่นยนต์ ไม่ว่าจะ ไซบอร์ก แอนดรอยด์ AI ฯลฯ ล้วนแล้วแต่เป็นคอมพิวเตอร์ที่ถูกสร้างขึ้น ให้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์บ้าง ไม่เหมือนบ้าง และปฏิบัติตามคำสั่งที่พวกมันถูกโปรแกรมเอาไว้ แต่ดูเหมือนหุ่นยนต์เซ็กส์แอนดรอยด์ที่ชื่อว่าฮารุกิตัวนี้จะไม่เป็นเช่นนั้น สิ่งประดิษฐ์แห่งโลกอนาคตตัวนี้ ดูแตกต่างจากที่กล่าวไปอย่างสิ้นเชิง รูปร่างเหมือนมนุษย์และดันคล้ายมีความรู้สึกเช่นมนุษย์อีก นี่คือสิ่งที่อยู่ในหัวของวาคีณมาหลายวัน เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เขาเองก็ยังทึ่งอยู่ แม้ว่าจะได้สัมผัสมากับตัวแล้วก็ตาม เขาก็ยังไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้อยู่ดี

เสียงเพลงจังหวะสนุกอึกทึกครึกโครมดังไปทั่วคลับ และแสงไฟมากสีก็สาดส่องไปทั่ว เพิ่มบรรยากาศในยามราตรีนี้ ให้น่าเที่ยวมากขึ้นไปอีก กลุ่มเพื่อนชายหนุ่มหญิงสาว กำลังนั่งกันอยู่บริเวณโซนวีไอพีของคลับชื่อดังย่านพัฒพงษ์ อย่างเป็นส่วนตัว กินดื่มกันด้วยอารมณ์ที่สุนทรีย์ใช่น้อย พวกเขามักจะมาสังสรรค์และคุยงานกันที่นี่เสมอ ที่ซินคลับ เพราะหนึ่งในแก๊งเป็นเจ้าของนั่นเอง

"บุ๋น คืนนี้มึงเลี้ยงนะ" วาคีณหลุดออกจากภวังค์ความคิด แล้วหันไปคุยเล่นกับเพื่อน "บุ๋น" นอกจากจะเป็นเจ้าของซินคลับแห่งนี้แล้ว ยังเป็นฝ่ายซาวด์ของบริษัทฟรีกกี้เฟรนด์ของวาคีณอีกด้วย พวกเขาก็เรียนมาด้วยกันนั่นแหละนะ

"ก็เหี้ยแล้ว ร้านกูทุนหายกำไรหดหมด" ชายรูปร่างสูงโปร่ง ที่มีใบหน้าไปทางหล่อน่ารัก ดวงตาใสกลมโต จมูกโด่งโค้งสวย ริมฝีปากหยักบางจิ้มลิ้ม ทว่าบนร่างกายมีรอยสักตัดกับผิวขาวและเจาะร่างกายเต็มตัว เสียงทุ้มของเขา ตอกกลับเพื่อนไปทีเล่นทีจริง เขาคนนี้ถึงแม้หน้าตาจะออกไปทางน่ารัก แต่บุคลิกก็เท่ไม่หยอกหรอกนะ ยิ่งการแต่งตัวของเขาที่มีเอกลักษณ์ ยิ่งส่งให้ดูเท่เข้าไปอีก

"เอาไรมาทุนหาย ร้านมึงอยู่กลางพัฒพงษ์" เสียงทุ้มหล่อที่ใครฟังก็ลุ่มหลงนั่น ตอบกลับเพื่อนไป พลางวางแก้วเหล้าลงที่โต๊ะเบื้องหน้า เขาชื่อว่า "แทนคุณ" เป็นหนุ่มหล่อผิวแทนคมเข้ม ดวงตากลมโต ทว่าเป็นตาชั้นเดียวมีเสน่ห์ จมูกโด่งสันเป็นคม ริมฝีปากก็เป็นเอกลักษณ์น่ามอง ยิ้มสี่เหลี่ยมที่เจ้าตัวมักจะทำนั่น ทำให้ใครๆต่างก็หลงใหลไม่ใช่น้อย แทนคุณเป็นแอคติ้งโค้ชควบตำแหน่งฝ่ายดูแลนักแสดง ในสังกัดของบริษัทวาคีณ และเป็นเจ้าของโรงละครที่ใหญ่ที่สุดในสยามซิตี้ด้วย อย่างที่รู้ว่าวาคีณให้ความสำคัญกับนักแสดงมาก ตำแหน่งนี้ จึงขาดไม่ได้เลยล่ะ

"นั่นดิ มึงสั่งมิกเซอร์มาเพิ่มเลย กินเพียวไม่ไหวหรอก พรุ่งนี้กูทำงาน" ชายหนุ่มรูปร่างสูงฉลูด ที่มีร่างกายกำยำล่ำบึกที่สุดในกลุ่ม เนื่องมาจากการออกกำลังกายและบวกด้วยชาติพันธุ์ยุโรปอีกครึ่งอยู่ในตัว บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาดูเหนื่อยเล็กน้อย จากงานที่เขาทำอยู่ "เนม" ผู้ชายผมสั้นที่ยาวจากทรงสกิลเฮดมาไม่มากนัก มีผมสีบลอนด์และคาดเฮดแบนด์สีแดงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเสมอ เพราะเป็นหนุ่มผู้หลงใหลในสไตล์เพื่อชีวิต  เขาเป็นหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อแบบอินเตอร์ ตาสองชั้นหลบในทว่าตาเป็นสีฟ้าน้ำทะเล จมูกไม่โด่งมากมายพอดีๆให้ชวนมองและพอบ่งบอกว่าเขาเป็นลูกครึ่ง และไฮไลท์เลยนะ ไอคิวของเขาสูงที่สุดในกลุ่ม มีปริญญาเอกอยู่ในมือหนึ่งใบนะคนนี้ เขาเป็นตากล้องคนสำคัญ ตากล้องคู่บุญของวาคีณมาตั้งแต่สมัยเรียนเลยล่ะ 

"แล้วมึงว่าไง สรุปจะทำมั้ย งานของบริษัทไซเบอร์ฮ็อตตี้" ยูจีนหันไปถามวาคีณ ที่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลา

"กูบอกให้มันตกลง มันก็ขอคิดก่อนมาจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว คุณแฮงก์เขาก็รอคำตอบ" สุดที่รักฟ้องเพื่อนๆอย่างหงุดหงิด เพราะเธอไม่ชอบอะไรที่ชักช้า เธอเป็นคนเด็ดขาด คิดอะไรก็ตัดสินใจเลย คิดเร็วทำเร็ว

"ถ้ากูตอบตกลง มึงก็เหนื่อยนะที่รัก มึงต้องวิ่งแจ้นไปสภาภาพยนตร์ ขออนุญาตเรื่องถ่ายทำกับหุ่นยนต์เนี่ย แล้วมันเป็นการถ่ายทำโฆษณาโป๊ มึงว่าเรื่องยาวมั้ย" วาคีณพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เสียงที่ติดจะดุทำเอาบรรยากาศอึมครึมขึ้นมาทันใด พิธีรีตองมันเยอะ เสี่ยงหลายๆอย่าง วาคีณเลยต้องคิดให้มากๆแล้วก็มานั่งเครียดอยู่นี่ไง

"เมื่อก่อนมึงไม่ใช่คนแบบนี้นะ มึงกล้าได้กล้าเสีย กล้าเสี่ยง จนเรามีวันนี้กันไง" ใบหน้าหล่อคมส่ายหัวแล้วเบือนหน้าหนี เขาไม่อยากจะเถียงกับสุดที่รัก

"พวกมึงค่อยๆคุยกันนะ" บุ๋นพยายามห้ามอารมณ์คุกรุ่นของทั้งคู่

"มึงเงียบไปเลย" แค่สุดที่รักตวัดสายตามอง บุ๋นก็หงอไปแล้ว จากคนตัวโต นั่งตัวลีบตัวเล็กไปเลย

"กูโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสุดที่รัก กูมีอะไรที่ต้องรับผิดชอบเยอะมาก คนในบริษัทกู กูต้องรับผิดชอบพวกเขา ถ้าบริษัทล้มพวกเขาก็อยู่ไม่ได้ มึงเข้าใจมั้ย ว่าทำไมกูต้องคิดเยอะ" ราวกับมีกระแสไฟฟาดฟันกันออกมาทางสายตา แม้ว่าวาคีณจะยอมให้สุดที่รักเสมอแต่บางทีเขาก็ต้องแสดงถึงความเป็นผู้นำ 

"เข้าใจ มึงคิดว่ากูจะไม่เข้าใจเหรอ แต่ถ้าเราไม่ลุกขึ้นมาทำ ไม่ลุกขึ้นมาเริ่ม แล้วใครจะทำอะ มึงจะรอให้มีคนทำก่อนเรา แล้วเราถึงจะทำเหรอคีณ เรามีหน้าที่ผลิตสื่อ ผลิตผลงานที่สร้างสรรค์สดใหม่กว่าใคร เราต้องบุกเบิกเว้ย กูรู้ถึงความเสี่ยง แต่ทุกอย่างมีความเสี่ยงมึง"

"กูเห็นด้วยกับสุดที่รักนะ" แทนคุณเอ่ยเข้าข้างอย่างเหลือเชื่อ ปกติสองคนนี้คุยกันได้ไม่ถึงสามคำ ก็ตีกันอีนุงตุงนังแล้ว เพราะเคยเป็นแฟนเก่ากัน

"มึงค่อยๆคิดก็ได้เพื่อน แต่ว่าเขาก็มีตัวเลือกนะ ช้าไปเขาอาจเลือกที่อื่น แต่ถ้ามึงไม่อยากเสี่ยงกับสภาก็แล้วแต่มึง มึงเป็นเจ้าของบริษัท ไม่มีใครค้านมึงได้จริงๆหรอก ถ้ามึงจะตัดสินใจทำอะไร" ในฐานะที่อายุมากสุดในกลุ่ม เนมเลยพูดออกไปบ้างเพราะยังไงอำนาจการตัดสินใจก็มีแค่ที่วาคีณอยู่แล้ว

"กูเห็นถึงโอกาส ก็เลยนึกถึงมึง ไม่คิดจะเอาความไม่สบายใจมาให้ ตลาดหนังโป๊ที่ญี่ปุ่นมึงก็พอมีชื่ออยู่ ถ้ายิ่งทำงานนี้กูว่าอนาคตบริษัทมึงรุ่งแน่ ส่วนเรื่องการถ่ายทำ ถึงมึงไม่ทำ วันข้างหน้าก็มีคนทำแน่ๆ สมัยนี้ทุกอย่างไปไว หลายอาชีพถูกแทนด้วยหุ่นยนต์และอาชีพขายบริการยังไงก็หนีไม่พ้น พวกนายทุนมันไม่พลาดหรอกเว้ย กะกินรวบอยู่แล้วทั้งระบบ" ยูจีนหันไปคุยกับวาคีณจริงจังขึ้นไปอีก ทีนี้ทั้งกลุ่มจึงเกิดความเงียบมีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นที่ดังอยู่

"คิดไม่ได้ก็ช่างมึงแล้ว บุ๋นไปเต้นกับกูดีกว่า" สุดที่รักยืนขึ้นแล้วเอ่ยชวนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด

"ได้ ถ้ามึงบอกให้รักที่สุด รับสายกู" รักที่สุดคือน้องชายของสุดที่รักเอง บุ๋นเทียวตามจีบอยู่นานแล้ว แต่พี่สาวคนนี้หวง ไม่ให้เข้าใกล้

"ได้เลยเพื่อน แต่มึงต้องไปนอนก่อนนะ แล้วก็ฝันเอา แทนไปเต้นกับกู" แทนคุณลุกตามเพื่อนคนสวยไปด้วยความยินดี พร้อมรอยยิ้มที่มาเหนือกว่า ส่งไปให้บุ๋นหมั่นไส้เล่น รายนี้ก็อะไรไม่รู้ จีบพี่หรือจีบน้องกันแน่ก็ยังงงๆ เพราะเวลารักที่สุดมาเยี่ยมเยียนพี่สาว แทนคุณก็ดูเหมือนจะจีบแข่งกับบุ๋น แต่พออยู่กับสุดที่รักหมอนี่ก็ดูจะจีบสุดที่รัก เหมือนจะหวังกลับไปรีเทิร์น

"อีนี่มันดื้อ พวกมึงดู กูกดชักโครกไล่ มันก็ไม่ลง" บุ๋นพูดไปพร้อมท่าทางตลกขบขัน ตามที่ตัวเองชอบทำ เขามักเป็นตัวสร้างเสียงหัวเราะให้คนในกลุ่มเสมอ

"สุดที่รักมันเป็นคน ไม่ใช่ขี้ไอ้บุ๋น ไอ้เหี้ย ฮ่าๆๆ เพื่อนสวยๆเสียหมดเลย ฮ่าๆๆ" เนมระเบิดหัวเราะออกมาแล้วบรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น 

"แล้วนี่มึงไม่ต้องไปญี่ปุ่นแล้วเหรอ แล้วทำไมแฟนมึงไม่มาด้วย" วาคีณหันไปถามยูจีนที่นั่งอยู่ขวามือ ปกติมาเที่ยวหมอนี่จะหิ้วแฟนมาด้วยทุกครั้ง เพราะติดแฟนขั้นรุนแรง

"ไปดิ แต่เลื่อนอะ เอกสารกูมีปัญหานิดหน่อย ส่วนแฟนกูเขาไม่ค่อยสบาย"

"เออว่าจะถาม มึงวางแผนจะมีลูกใช่มั้ย มันได้จริงๆใช่ปะ อ่าวววว เด็กๆมาพอดี มานี่เลยครับ พี่ขอสองคน" บุ๋นถามเพื่อนบ้างตามความสงสัยที่ค้างคาในใจ แต่กระนั้นเมื่อเด็กเอนเตอร์เทรนทั้งหลายที่ตัวเองเรียกไปมาถึง เขาก็พร้อมรับหน้าทันที ควบไปคนเดียวถึงสองคน หนุ่มน้อยน่ารักทั้งคู่ซะด้วย

"ของกูคน ขอผู้หญิง" เนมเอ่ย

"กูไม่เอา เครียดอยู่" วาคีณปฏิเสธ ส่วนยูจีนรายนั้นไม่เอาอยู่แล้ว สรุปคนที่รับไปเต็มๆก็คือเนมกับบุ๋น แบ่งกันไปคนละสามคนไปเลย

  "ได้ ผู้ชายท้องได้ แฟนกูเขามีร่างกายที่ท้องได้ แต่ว่าแฟนกูเขาไม่ค่อยแข็งแรงนี่แหละ ก็เลยมีกันเองไม่ได้ กูพาไปทำเด็กหลอดแก้วทีหนึ่งแล้ว ก็ไม่สำเร็จ" ยูจีนมีใบหน้าที่สลดลงแต่ก็ฝืนยิ้มขึ้นมาได้ เขาไม่อยากทำลายบรรยากาศ

"ไม่เห็นบอกพวกกูเลย เสียใจด้วยมึง แต่ก็ทำใหม่ได้หนิใช่มั้ย สู้เว้ย กูรอดูหน้าหลาน" บุ๋นให้กำลังใจเพื่อน แต่มือก็ซนใช่เล่น ปะป่ายไปทั่วตัวหนุ่มน้อยเลย นี่แหละเจ้าชู้แบบนี้ สุดที่รักเลยไม่ให้เพื่อนคนนี้จีบน้องชายตัวเองไง

"ขอบใจมึง กูจะพาเขาไปทำอีก ถ้าหมดหวังจริงๆ เทคโนโลยีมันล้ำจะตาย บางทีกูอาจซื้อหุ่นยนต์เด็กมาเลี้ยงแทน  กูอยากมีลูกว่ะ" เพื่อนๆพยักหน้ารับแล้วให้กำลังใจ ยูจีนพูดบ่อยเรื่องอยากมีลูกและโชคดีที่แฟนของเขานั้น ถึงจะเป็นผู้ชายก็สามารถท้องได้ สำหรับเรื่องนี้ไม่แปลกนะ โลกที่หมุนมาถึงปี 3030 ขนาดนี้ การเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไม่แปลกสักนิด มนุษย์เราไม่เคยหยุดพัฒนา ร่างกายเกิดการวิวัฒตลอด มันเป็นไปอย่างช้าๆ เพื่อความอยู่รอด และเพื่อให้เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น

"พวกมึงดื่มกันไปก่อนนะ กูไปเข้าห้องน้ำ" วาคีณลุกออกจากโซนวีไอพีทันใด เมื่อสายตาเห็นใครบางคนที่คุ้นตามาสักพัก ท่ามกลางผู้คนที่หลากหลาย แต่วาคีณจำได้แม่น เพราะคนคนนั้นโดดเด่นกว่าใครทั้งหมดในคลับนี้เลย เขาเดินลงจากบันไดชั้นสอง ตามบุคคลนั้นไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก เพราะไม่คิดว่าคนนั้นจะมาที่นี่ได้ 

เสียงเพลงและแสงไฟ ยังคงเป็นตัวปลุกเร้าให้ผีเสื้อกลางคืนแข่งกันสยายปีก ท่ามกลางผีเสื้อนับร้อยยังมีนางฟ้าตัวน้อยปะปนแฝงตัวอยู่ ร่างเล็กที่คุ้นตากำลังเริงร่าไปตามจังหวะเพลง ความยั่วยวนทำให้บรรดาเหล่าผีเสื้อตัวผู้และตัวเมียนั้น คอยตอมดอมดมอยู่ไม่ห่าง ร่างกายเสียดสีไปมา ล้อมหน้าล้อมหลัง ให้ความรู้สึกนั้นพลุ่งพล่าน โซนนี้ของซินคลับเป็นโซนที่มีไว้เพื่อผู้ที่ต้องการมึนเมาเป็นพิเศษเท่านั้น กลิ่นที่กระตุ้นฟีโรโมนเพื่อหาคู่ จะถูกปล่อยออกมาในบริเวณนี้ มันจึงไม่แปลกเลย ที่จะมีคนนัวเนียกันเต็มพื้นที่ไปหมด

"นี่ นาย" ชายหน้าหล่อคมเอ่ยเสียงแผ่วที่ข้างหูใครสักคน เมื่อยามไปถึงตัวเป้าหมาย หุ่นยนต์ที่คิดว่าไร้ชีวิตหันกลับไปตามเสียงทันใด พร้อมยิ้มหวานและสายตาปรือปรอยอ้อยอิ่ง

"คุณวาคีณ มาเที่ยวเหรอครับ" ฮารุกิถือวิสาสะ ยกลำแขนเรียวขึ้นคล้องลำคอหนาให้มาใกล้ตัว แล้วส่ายสะโพกโยกย้ายร่างกายไปตามเสียงเพลงที่โรแมนติกขึ้น เห็นได้ชัดว่ากำลังเริ่มยั่วยุคนตรงหน้า

"อืม แล้วนายมาได้ไง" หุ่นยนต์มาเที่ยวเหรอ? แค่คิดวาคีณก็ขำ

"คุณแฮงก์มาส่งครับ แต่ว่าผมต้องกลับเอง คืนนี้คุณว่างมั้ย ให้ผมกลับด้วยได้หรือเปล่า" เจ้าของน้ำเสียงหวานเขย่งปลายเท้าขึ้นไปกระซิบที่ข้างหู ก่อนที่จะกลับมาสบตากัน ดวงตาหวานสีน้ำตาลเข้มไม่ต่างจากมนุษย์ทว่าสุกสกาวยิ่งกว่า ราวกับมีดวงดาวนับร้อยพันลอยระยิบระยับอยู่ในนั้น กำลังทำให้วาคีณหลบสายตาไม่ได้ ราวกับต้องมนต์สะกดบางสิ่ง เหมือนดวงตานี้จะไม่ยอมให้วาคีณหันไปมองสิ่งใดเลย

"ได้ แต่ขอคุยอะไรด้วยก่อน ตามฉันมานี่" วาคีณตั้งสติพร้อมกับพาฮารุกิเดินออกไปจากโซนนี้ เพราะบอกตามตรงกลิ่นกระตุ้นฟีโรโมนที่ถูกจงใจปล่อยออกมาสร้างบรรยากาศ มันทำพิษเอาเสียแล้ว ถึงแม้ว่าวาคีณจะเป็นมนุษย์ปกติธรรมดาไม่ได้เป็นอัลฟ่า โอเมก้า แบบที่บางคนในที่นี้เป็นก็ตาม สารกระตุ้นฟีโรโมนนี้ก็มีผลกับเขา มันเป็นนวัตกรรมใหม่ที่ถูกคิดค้นมาอย่างดี

"ผมไปกับคุณได้ทุกที่นะครับ แต่ว่าบอกหน่อยได้มั้ยว่าจะพาผมไปไหน"

"..." วาคีณไม่ตอบแต่เมื่อเดินผ่านหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัย เขาก็ชูเรดการ์ดใบหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็ถูกพาไปที่ห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่เงียบสงบ ทั้งโซนของชั้นนี้จะเงียบสงบมากเพราะเป็นห้องที่แขกจะเข้ามาทำกิจกรรมอย่างว่ากัน 

"อ๋อ ผมเดาได้แล้ว จริงๆแล้ว ผมจะทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากบริษัท แต่เป็นคุณ ผมว่าคงไม่เป็นอะไร" พ้นประตูห้องมาได้ ฮารุกิก็เป็นฝ่ายรุกเตรียมถอดเสื้อผ้าให้ร่างที่สูงกว่าตนเองทันที ตามจริงวาคีณแค่อยากจะไปดูให้ชัดเฉยๆว่าสิ่งที่เห็นมันใช่ไหม แล้วก็ใช่ฮารุกิ แค่นี้แหละจุดประสงค์ ไม่ได้จะหวังให้มาไกลถึงขั้นนี้

"เดี๋ยวก่อน คุยกันก่อน" วาคีณจับไหล่เล็กทั้งสองข้างเอาไว้

"ไม่คุยตรงนี้ คุณต้องอุ้มผมไปที่เตียงก่อน ผมถึงจะคุย" ใบหน้าเรียบนิ่งก้มลงช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอกแล้วเดินตรงไปที่เตียงขนาดคิงส์ไซส์ทันทีไม่อิดออด ก่อนจะวางลงอย่างแผ่วเบา พร้อมจะลุกออกไปให้ห่าง แต่ฮารุกิไม่ยอม ใช้แขนคล้องลำคอวาคีณเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัว ทำให้คนตัวโตกว่าเสียหลัก เกือบล้มทาบทับแต่คนแข็งแรงก็ค้ำยันร่างกายกับเตียงไว้ทัน จมูกทั้งสองคนชนกันสายตาก็สบกันนิ่งอีกหน นี่ถ้าอีกฝ่ายเป็นคน วาคีณคิดว่าตัวเองคงกำลังตกหลุมรักอยู่ 

"คุยสิครับ ผมพร้อมแล้ว" แทนที่วาคีณจะคุย มันกลับกลายเป็นเข้าไปจูบแทน ริมฝีปากบางดูดดึงริมฝีปากอวบอิ่มเชื่องช้า แทะโลมทั้งด้านบนด้านล่างสลับกันซึมซับรสจูบอย่างใจเย็น พอหนำใจแล้วจึงผละออก ทั้งที่อีกคนก็เปิดปากรอแล้วแต่วาคีณไม่ยอมเข้าไปลิ้มรส เขายั้งตัวไว้

"อื้อ ทำไมหยุดครับ" ดวงตาหวานเบิกขึ้นมองอย่างออดอ้อน ก่อนจะพลิกร่างหนาลงกับเตียง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งทับหน้าท้องแกร่งเอาไว้ ทุกอย่างโฟว์ไปหมด ฮารุกิดูชำนาญมากสมกับเป็นหุ่นยนต์เซ็กส์แอนดรอยด์ ทำหน้าที่ได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง

"บอกว่าคุยก่อนไง" เสียงทุ้มย้ำจุดประสงค์

"คุยไปทำไปด้วยก็นี่ครับ จะได้ไม่เสียเวลา เพราะว่าคุณก็..." เสียงหวานเว้นไว้ไม่พูดต่อ แต่บดคลึงสะโพกตัวเองลงกับร่างกายกำยำ ที่ตอนนี้เริ่มมีอารมณ์ แค่ฮารุกิที่มีเสน่ห์ วาคีณก็ทนไม่ได้แล้ว นี่ยังมีผลพ่วงจากตัวกระตุ้นฟีโรโมนอีก เขาถึงกับชมบุ๋นเพื่อนของเขาในใจเลยนะ ที่เข้าใจหาของอะไรแบบนี้ เข้ามาในคลับ

"จริงๆก็หมดคำถามไปแล้วตั้งแต่วันนั้น แต่แค่อยากแน่ใจ อื้ม" ในขณะที่เสียงทุ้มกำลังพูด มือบางก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำออกไปแล้วอย่างรวดเร็ว แต่เท่านั้นยังไม่พอ ริมฝีปากอวบอิ่มยังซุกซนพรมจูบไปทั่วทั้งแผงอกแกร่ง ทั้งจูบนุ่มนวลและฝากฝังรอยสีกุหลาบเอาไว้ มีดูดดุนเนื้ออ่อนเบาสลับหนัก จนอารมณ์ของวาคีณชักเตลิดไปไกล เขาหอบหายใจแรงขึ้น มือก็เริ่มล้วงหายเข้าไปในสาบเสื้อของอีกคน

"อยากแน่ใจอะไรครับ ผมว่าคุณก็ได้เห็นสิ่งที่ผมทำได้ไปหมดแล้ว อ่า เนื้อคุณแน่นมากเลยคุณวาคีณ ผมจับตรงไหนก็อยากให้คุณทำผม ยิ่งคุณลูบไล้ร่างกายของผม ผมยิ่งต้องการคุณ อื้อ" วาคีณพยายามเหลือเกินที่จะหันหลบจูบของฮารุกิ แต่เมื่อหลบ ริมฝีปากอิ่มก็จูบที่ข้างแก้มแทนอยู่ดี

"ความคิดของเครื่องจักรย่อมตรงไปตรงมาและสมเหตุสมผลเสมอ อื้ม เป็นเพราะระบบที่ถูกสั่งการมาถูกมั้ย อ่า ซี๊ด หยุดก่อน" วาคีณจำใจ ตะครุบมือเรียวที่กำลังล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา เนื่องด้วยเขาอยากจะคุยด้วยจริงๆ คุยด้วยสติ ไม่ใช่คุยไป สติกระเจิงหล่นหายไปด้วย

"ครับ เพราะผมไม่มีชีวิต ทุกอย่างสั่งการมาจากระบบ ทำไมเหรอครับ คุณติดตรงไหน ในเมื่อผมทำให้คุณได้ทุกอย่างเลย ทำได้ดีกว่ามนุษย์อีก ผมรู้วิธีเอาใจคุณ รู้วิธีทำเซ็กส์ ผมไม่เจ็บถ้าคุณต้องการ ผมมีเซ็กส์กับคุณได้ทุกเมื่อและก็นานเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่คุณต้องการ รูปร่างลักษณะทางร่างกายก็เปลี่ยนได้ ถ้าคุณไม่ชอบแบบนี้" ว่าจบดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน เส้นผมสีดำก็เปลี่ยนเป็นสีบลอนด์สว่างแทบจะเดี๋ยวนั้น วาคีณมองด้วยความตกตะลึงอีกเช่นเคย แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกไปมากตามสไตล์

"คุณชอบแบบนี้มั้ย หรือแบบนี้" ฮารุกิเปลี่ยนร่างกายตัวเองอีกครั้งให้เหมือนสาวน้อยน่ารัก เสียงก็เปลี่ยนไป แม้จะหวานอยู่แล้วก็ยังคงเป็นเสียงผู้ชาย ทว่าคราวนี้เป็นเสียงผู้หญิงเลย

"ไม่ ฉันชอบแบบเดิม" 

"ตามใจคุณอยู่แล้ว" รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นให้คนมองใจกระตุก จากนั้นร่างกายตรงหน้าก็กลับเข้าสู่สภาพเดิม เว้นแต่เสื้อผ้าที่ไม่อยู่ติดร่างกายเลย ฮารุกิเปลือยกายอยู่บนตัวของวาคีณ พร้อมโน้มกายเข้าไปหาเพื่อซุกไซร้ที่ซอกคอของวาคีณ ปลุกเร้าอารมณ์ให้อย่างเร้าความรู้สึก พยายามเหลือเกินที่จะฉุดรั้งให้วาคีณลงมาอยู่ในห้วงราคะ

"ถึงจะทำอะไรได้มากมายแต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ หรือถึงจะเหมือน มันก็ปรุงแต่งมาจากระบบของนาย ฉันคงให้มาทำงานด้วยไม่ได้ เพราะมันจะมีความผิดพลาดตามมา ทำให้งานของฉันไม่มีคุณภาพ"

"ผมสามารถวิเคราะห์เรื่องเซ็กส์ของแต่ละคนได้เพียงแค่มองปราดเดียว ต้องการเซ็กส์แบบไหน อยากรู้สึกแบบไหนและอยากให้ผมตอบสนองแบบไหน รับประกันได้เลยว่า ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่ๆ ถ้าคุณช่วยทำโฆษณาโปรโมทชิ้นนี้ ผมว่ามันจะเป็นปรากฏการใหม่ของวงการเลย ทั้งวงการภาพยนตร์ของคุณและวงการสิ่งประดิษฐ์เรื่องเซ็กส์ จุ๊บ" ฮารุกิเอ่ยจบแล้วจูบซับที่ริมฝีปากคนใต้ร่างอย่างน่ารักเป็นการอ้อน 

"แล้วไม่คิดว่าตัวเองเป็นตัวอันตรายบ้างเหรอ ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดล่ะ ขึ้นชื่อว่าของใช้ยังไงก็พังได้"

"ผมก็จะปิดตัวเองลงทันที ผมจะไม่มีทางทำอันตรายต่อมนุษย์เด็ดขาด ผมผ่านการทดสอบมาเป็นพันๆครั้ง มั่นใจเถอะครับ วันนั้น..นึกว่าคุณจะไม่สนใจอะไรพวกนี้แล้วซะอีก เพราะผมทำให้คุณพอใจมาก ถูกมั้ย" วาคีณพยักหน้ารับ เขาไม่ปฏิเสธหรอกเพราะการกระทำคำพูดของเขา ก็บ่งบอกไปหมดแล้วในวันนั้น 

"นี่อาจทำให้...คุณตัดสินใจอยากร่วมงานกับบริษัทของผมมากขึ้น คืนนี้ยอมให้ผมเอาใจคุณสิ ผมกล้าพูดเลยว่าคุณจะปฏิเสธผมไม่ลง" ในเมื่อทุกอย่างมาถึงขนาดนี้แล้ว วาคีณก็คงต้องให้มันเป็นไป เขาปวดหัวกับเรื่องนี้มาหลายวัน สุดท้ายถ้าเกิดว่าคืนนี้ ฮารุกิเก่งจริงๆ ถึงขนาดทำให้เขาตกลงรับงานนี้ได้ก็ถือว่าดีไป เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวอีกแล้ว(ในตอนนี้) แต่กลับกัน ถ้าคืนนี้วาคีณไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรกับสิ่งที่ฮารุกิมอบให้ พรุ่งนี้เขาก็จะตอบปฏิเสธบริษัทไซเบอร์ฮ็อตตี้ให้เด็ดขาดไปเลย ถือว่าเป็นอันจบเรื่อง

วินาทีนั้นเหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้ทั้งสองคนเข้าหากัน เหมือนกับรอบกายนั้นหยุดหมุน มีแต่เขาสองคนที่เคลื่อนไหวหลอมรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่างกายของทั้งคู่เปียกชุ่ม ต่างก็มัวเมาอยู่ในกามารมณ์ ปากร้องครางในขณะที่ถูกสอดใส่ มือเรียววางไว้บนหน้าอกแข็งแรงและขยับขึ้นลง ตามใจปรารถนา ภาพทุกภาพ เสียงทุกเสียง กลิ่นทุกกลิ่น เหงื่อทุกเม็ด ทุกๆอย่าง มันตราตรึงอยู่บนร่างกายของพวกเขาตลอดค่ำคืน จนถึงเช้าที่ร่างทั้งสองนอนกกกอดกันอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ เพราะมรสุมราคะที่พึ่งจะสงบลงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ไม่แปลกที่จะหมดเรี่ยวแรง และไม่แม้แต่ฮารุกิที่เป็นหุ่นยนต์ พลังงานก็หร่อยหรอไปจนแทบหมดเช่นกัน

และก่อนที่จะฝันหวานกันไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของวาคีณก็ดังขึ้น ให้ชายร่างกายกำยำต้องจับแขนเรียวที่กอดตัวเองอยู่ออก จากนั้นก็รีบลุกไปควานหาเพื่อปิดเสียงมัน แล้วเขาจะได้กลับขึ้นไปนอนกกฮารุกิต่อ แต่เมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่ วาคีณจึงต้องรับสายแทน 

"ว่าไง สุดที่รัก"

"คีณ เกิดเรื่องใหญ่ว่ะมึง หนังเราถูกห้ามฉาย ห้ามจำหน่ายทั้งหมด มึงเข้าบริษัทด่วนเลย" น้ำเสียงที่ตื่นตระหนกของสุดที่รัก ทำให้วาคีณเครียดหนัก การถูกสั่งห้ามฉาย ห้ามจัดจำหน่ายภาพยนตร์แบบนี้ นั่นหมายความว่า จะต้องสูญเสียเงินจำนวนมหาศาล แบบนี้ทำบริษัทแย่ หุ่นตกฮวบอย่างแน่นอน วาคีณกำลังพบกับวิกฤตครั้งใหญ่แล้วล่ะ

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป

เอาแล้ววววใครแกงพี่วาคีณเขาคะ

แล้วพี่แกจะใจแข็งไปไหนวะพี่บ่าวเอ้อ5555

เป็นยังไงกันบ้างฮะ เรากำลังปรับตัวกับการเขียนนิยายออริครั้งใหญ่เลยแง

ผิดพลาดตรงไหนติชมแนะนำเรามาได้เลยน้า

ตอนนี้มาช้านิดหนึ่งต้องขอโทษด้วยนะคะ

แล้วก็ต้องขอบคุณทุกคนมากๆ ที่เข้ามาอ่านกัน เป็นปลื้มมากๆ เลยฮะ

เอาล่ะเรื่องกำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ โปรดช่วยติดตาม

ฝากน้องฮารุกิกับพี่วาคีณไปอยู่ในใจทุกคนด้วยนะฮะ เยิ้ฟๆ ฮะ