​前奏曲: 魔女の歌

TRIGGER WARNING: SUICIDE, VIOLENCE, MURDER, ABORTION, DEATH

มาโบโรชิ ไทโย (幻 太洋) ภาพมายาสีน้ำเงินแห่งห้วงสมุทร นายยังไม่ออกไปจากหัวสมองของฉันอีกเหรอ? ตัวตนของนายคอยหลอกหลอนฉันราวกับวิญญาณร้ายทุกชั่วขณะ ไม่ว่าฉันจะพยายามมากขนาดไหน นายก็ยังตามฉันไปทุกที ทุก ๆ ครั้งที่ภาพมายาเหล่านั้นฉายขึ้นมา สติสัมปชัญญะก็ค่อย ๆ ถูกกัดกินไปทีละเล็กทีละน้อยจนฉันแทบจะถูกครอบงำโดยคลื่นทะเลแห่งความวิปริต

ภาพมายาอันแรก...หรือเปล่านะ? ฉันจำไม่ได้ว่าลำดับจริง ๆ ของมันคือลำดับที่เท่าไหร่ แต่มันน่าจะเป็นอันแรกที่ฉันจำความได้ก่อนที่ฉันจะเสียสติ มันเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความทุกข์ทรมานแสนสาหัสของฉัน ปลายแหลมของมีดหางปลากระเบนตัดเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอจนโลหิตสีน้ำเงินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ในขณะที่ทำแบบนั้นนายก็ยังมอบรอยยิ้มอันเย็นยะเยือกราวกับน้ำทะเลให้กับฉัน

ภาพมายาที่สอง...พิธีอัปรีย์ของลัทธิอุบาทว์นั่น ฉันไม่คิดไม่ฝันว่านายจะเป็นคนที่ถูกสังเวยในพิธีสมุทรโลหิต ร่างของนายถูกฝูงปลากัดกินร่างจนเหลือแต่กระดูกสีขาวที่ลอยอยู่บนผิวน้ำของทะเลแห่งความเงียบสงัด ทีแรกฉันคิดว่าน้ำทะเลจะกลายเป็นสีแดงเพราะเลือดมนุษย์...แต่ฉันคิดผิด น้ำทะเลกลายเป็นสีน้ำเงินเพราะเลือดของนาย แต่ถึงกระนั้นกลิ่นคาวของมันก็ทำให้ฉันอยากจะอาเจียนออกมาไม่ต่างอะไรกับเลือดมนุษย์ทั่วไปเลย

ภาพมายาที่สาม...ภาพมายาที่สี่....ภาพมายาที่ห้า...ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะว่าพวกมันเป็นอย่างไร แต่ภาพมายาที่ทำให้ฉันจมลงไปในห้วงสมุทรแห่งความวิปริตคือภาพของแม่นายที่กำลังทำแท้ง ตัวอ่อนของทารกสีน้ำเงินถูกดึงออกมาจากมดลูกอย่างช้า ๆ ฉันรู้ว่านายกำลังลงโทษฉันโดยการทำให้ฉันเห็นนายตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นี่...นายยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกเลย

ภาพมายาที่แปรเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ฉายให้ผมเห็นตราบนิจนิรันดร์ ผมต้องทนเห็นคนที่ผมรักตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในวงกตวิกลจริต ภาพแห่งความฝันและความจริงระคนกันจนแยกไม่ถูกว่าสิ่งใดเป็นสิ่งใด เท่านั้นยังไม่พอ เสียงร้องเพลงของแม่มดแห่งท้องทะเล – มานามิ (愛海) ยังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทของผมอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าผมจะจัดการเธอไปแล้ว ตัวตนของเธอก็ไม่เลือนหายไปไหน

ทั้งไทโยและมานามิติดตามผมราวกับวิญญาณร้ายที่เรียกว่าวิบาก (果報)

“นั่นมัน...ใครน่ะ?” ผมเห็นใครบางคนโบกมือให้กับผม

“ไทโย นั่นนายจริง ๆ ใช่ไหม?”

ผู้ชายที่ผมรักที่สุดกำลังยืนอยู่บนผืนน้ำที่อยู่ไกลออกไป คราบเลือดที่เคยเปรอะเปื้อนร่างกายของผมบัดนี้ถูกชำระล้างออกจนหมดเพราะห่าฝนที่กำลังโหมกระหน่ำ พายุและคลื่นมหาสมุทรอันบ้าคลั่งเปรียบเสมือนกับแรงพิโรธแห่งซุซะโนะโอะ¹ อสนีบาตแห่งวัชรไภรวะ²ส่องแสงเจิดจ้าไปทั่ว บาปกรรมที่ผมกระทำต่อไทโยคงหนักหนาสาหัสเกินอภัยใช่ไหม?

“นายเรียกฉันอย่างนั้นเหรอ?”

ใช่แล้วล่ะ เขากำลังเรียกผมให้ไปอยู่ด้วยกันกับเขา ถ้าหากเขายังปรารถนาในร่างกายของผมอยู่ ผมก็พร้อมที่จะเดินลงสู่นรกสีน้ำเงินนั่นได้ทุกเมื่อ ผมพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่ออยู่กับเขาไปตลอดกาล แต่ผมกลัวเหลือเกินว่าผมจะต้องตกอยู่ภายใต้ภาพมายาน้ำเงินนี้ไปอีกนานเท่าใด เมื่อผมไปหาเขาแล้วเขาจะยังลงทัณฑ์ผมเช่นนี้อีกหรือไม่? นี่เป็นคำถามที่ไม่มีใครสามารถล่วงรู้คำตอบได้

“มานามิ หุบปากไปซะ”

เสียงขับกล่อมของแม่มดแห่งลิลลี่ดำดังกึกก้องไปทั่วท้องทะเล มันเป็นท่วงทำนองที่ทำให้ผมตกอยู่ภายใต้อำนาจของมนตร์ดำแห่งราคะนั่น มานามิเป็นต้นเหตุของความพินาศของเกาะตะวันครามแห่งนี้ เธอทำให้ผมและไทโยต้องได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสอันประมาณมิได้

“กูบอกให้มึงหุบปากไง! กูฆ่ามึงไปแล้วไม่ใช่เหรอวะ!?”

ผมสั่งให้เธอหยุดร้องเพลงอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแก้วหูของผมแทบจะระเบิด เท่านั้นยังไม่พอแม่มดตนอื่น ๆ แห่งเกาะตะวันครามยังร้องเพลงประสานเสียงร่วมกับเธออีกด้วย พวกเธอทุกคนต่างพร่ำมนตร์เพื่อให้ผมต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานอีกครั้ง บทเพลงแห่งความชั่วร้ายเริ่มบรรเลงขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เชิงอรรถ

[1] เทพแห่งลมพายุตามความเชื่อของศาสนาชินโต

[2] ปางดุร้ายของพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ตามความเชื่อของศาสนาพุทธนิกายมหายานและวัชรยาน

​