การเสียเพื่อนบ้านไปทำให้เอ็กซ์หมดกำลังใจและหยุดสตรีมเกม

ความสะเทือนใจมีอิทธิพลจนทำอะไรไม่ได้แม้แต่นอนหลับ

แม้เธอจะเป็นข้อมูล ไม่จำเป็นต้องหลับ แต่การพักผ่อนเป็นส่วนที่ทำให้ระบบโมเดลทำงานได้ดีและประมวลผลเสถียร

เพราะงั้นสภาพในตอนนี้ก็เหมือนกับทำร้ายตัวเองอยู่...

เอ็กซ์เมินข้อความที่เด้งขึ้นมาตอนเช้าว่าจะต้องไปรับไคอาไป

ทำไมเธอถึงจะต้องไปรับเด็กนั่น ในเมื่อการไปต่างมิติครั้งนั้นทำให้เธอเสียเพื่อนอย่างเอมิ...

บางทีเด็กผิวเผือกที่จะมาเป็นไคอาอาจเป็นสาเหตุก็ได้

...การกล่าวโทษอะไรสักอย่างมันง่ายกว่าการยอมรับความจริงที่ไม่มีใครผิดเลย

ร่างสูงนอนบนโซฟาแล้วเอาแขนพาดศีรษะเพื่อบังแสง

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง] เสียงของระบบดังขึ้น

เอ็กซ์ยกแขนขึ้นแล้วเหลือบมองด้วยหางตา

รายชื่อที่ปรากฏคือท็อปสตาร์คนดังแห่งยูโทเปีย

แน่นอนว่าด้วยอารมณ์ไม่ดี เจ้าของห้องจึงกดปฏิเสธน้องสาว

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง] กล่องข้อความใหม่เด้งขึ้นมาทันที

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง]

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง]

แม้จะกดปฏิเสธกี่รอบ วายก็ไม่ลดละความพยายาม

เอ็กซ์เหนื่อยจะสู้ด้วย และไม่อยากให้หน้าห้องพักมีพวกโรคจิตมาแอบเฝ้า เลยต้องยอมแพ้ให้อีกฝ่ายเข้ามาในที่สุด

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง] ข้อความใหม่เด้งขึ้นอีกครั้งทั้งที่เพิ่งอนุญาตให้วายเข้ามาข้างใน

ใครอีก...

“กดยอมรับสิ” วายที่เข้ามาแล้วพูดแบบนั้นพลางถอดหมวกกับแว่นที่ไว้พรางตัวระหว่างเดินทางมา

เอ็กซ์มองหน้าจอผู้มาเยือนอีกคนแล้วพบว่าเป็นเด็กไคอาจึงหันไปมองดุน้องสาวด้วยความโมโห

“เมื่อวานไปเลือกไคอามาไม่ใช่หรอ แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่ยอมไปรับที่เอเดน” เพราะห้องของเอ็กซ์ในขณะนี้อยู่ในโหมดรับแขก คนที่หน้าตาเหมือนกันเลยเข้ามานั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

“รู้ได้ยังไง”

“พี่ไม่ระวังตัว เลยมีรูปถ่ายในห้องมิติโผล่บนอินเทอร์เน็ต” อีกฝ่ายเฉลยพร้อมปัดหน้าจอกลางอากาศให้เลื่อนมาอยู่ตรงหน้าผู้เป็นพี่สาวที่ยังคงทิ้งน้ำหนักบนเบาะนุ่มเต็มตัว

บนเครือข่ายมีรูปของเอ็กซ์อยู่จริงๆ มิหนำซ้ำยังเหมือนจะแท็กวายที่เข้าใจผิดว่าเป็นคนในภาพด้วย แคปชั่นระบุว่าเป็นลุคที่เท่สุดๆ

“ให้เด็กคนนั้นเข้ามาสิ” วายดึงความสนใจของเอ็กซ์กลับมา

กล่องข้อความขออนุญาตเข้าห้องที่ค้างอยู่ทำให้เอ็กซ์รำคาญตาและกดจนยินยอมจนได้

เด็กผิวเผือกที่ดูมีอายุราวหกเจ็ดขวบปรากฏบนแท่นเทเลพอร์ตและก้าวเข้ามาในห้อง ชุดที่สวมอยู่ยังคงเป็นทรงเดิมแต่เปลี่ยนเป็นสีดำ

“ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เอาเงินจากไหนมารับเลี้ยงไคอา แต่รู้ใช่ไหมว่าจะต้องจ่ายภาษีรายปีเพิ่มขึ้นไปอีกน่ะ” ใบหน้าสวยที่ไม่มีอะไรปิดบังมองพี่สาวอย่างเคร่งขรึม “เด็กคนนี้มีแต่จะสร้างปัญหา”

ต้องจ่ายภาษีรายปีให้ไคอาด้วย… เอ็กซ์เพิ่งจะรู้ข้อมูลในส่วนนี้

ก็เป็นตัวปัญหาจริงๆ นั่นแหละ

ดวงตาสีส้มแดงของเด็กไคอากะพริบมองพวกเธอสองคนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างไม่รู้สึกรู้สา

บางทีคงจะฟังสิ่งที่พูดไม่รู้เรื่อง

เอ็กซ์ลุกขึ้นมานั่ง “พี่ไม่ใช่คนที่อยากได้ไคอา”

“...แล้วทำไม” วายขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“เอมิที่อยู่ห้องข้างๆ นี้ เมื่อวานโดนไวรัสหายไปจากยูโทเปีย” เมื่อพูดเข้าเรื่อง บรรยากาศก็เหมือนจะเย็นลงในฉับพลัน

“ไวรัสมันก็แค่ข่าวลือ” คนที่เชื่อใจสหพันธ์อย่างวายไม่อาจยอมรับความจริงได้ง่ายๆ

“พี่เห็นกับตา...” เจ้าของห้องเดินไปจูงมือไคอาให้เข้ามานั่งแทนที่เดิมของตนเอง แล้วเปลี่ยนไปยืนอยู่ข้างหลังเบาะ “ตอนที่พวกเอมิไปต่างมิติและเลือกเด็กคนนี้ พอกลับมาที่ห้องมิตินั่น พวกเอมิก็ถูกประกาศว่าติดไวรัสแล้ว... หายไป...”

เอ็กซ์กัดฟันและจิกมือลงกับพนักพิงโซฟาตรงหน้า พอนึกถึงภาพเอมิกับแฟนหนุ่มนั่นบิดเบี้ยวและสลายไปกับอากาศก็รู้สึกแน่นหน้าอก ทั้งที่ร่างกายเป็นเพียงชุดข้อมูลแต่ความรู้สึกของมนุษย์ยังคงอยู่...

ความเงียบภายในห้องและการประสานสายตาของสองพี่น้องทำให้วายเริ่มตระหนักถึงความจริงจัง

“...แล้วเพื่อนบ้านของพี่จะกลับมาเมื่อไหร่”

“ไม่รู้” คนผมไฮไลต์ถอนหายใจและกอดแขนตัวเอง กระชับเสื้อคลุมสีขาวให้แนบเข้าหาผิวกาย “ฮิวแมนนอยด์บอกว่าจะรีบดำเนินการกู้คืนข้อมูล บางทีคงกลับไปอยู่ที่โลกก่อนชั่วคราว... พี่ไม่รู้เลย”

เด็กไคอาผมขาวที่นั่งอยู่เงยขึ้นมองเอ็กซ์ แล้วยื่นมือสัมผัสใบหน้าที่มีผ้าปิดปากบังไว้

“ยังไงก็เถอะ” วายกล่าวแล้วลุกขึ้นยืน “พี่ควรย้ายที่อยู่ได้แล้ว ไปอยู่ที่ห้องวายระหว่างดูแลเด็กคนนี้ จนกว่าเพื่อนบ้านของพี่จะกลับมา หรือไม่ก็จนกว่าเด็กคนนี้จะดูแลตัวเองในยูโทเปียได้”

ดวงตาสีเขียวของหญิงสาวชุดกระโปรงดำสะท้อนพี่สาวและไคอา

“ที่พูดมานั่นมันไม่มีความจำเป็นต้องไปห้องวายเลย” เอ็กซ์จับมือของเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวให้วางลงแล้วคุยกับแขก “พี่ไม่ต้องการ”

“แค่ยอมรับความหวังดีสักครั้งมันจะเป็นอะไร” ผู้เป็นน้องสาวพ่นลมหายใจ “อีกอย่างวายก็ไม่ได้ทำเพื่อพี่คนเดียวหรอก... หน้าตาพี่ว่อนอยู่บนเครือข่ายแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าตอนที่พี่อยู่ในเอเดนจะมีใครส่องไอดีไปบ้างรึเปล่า ถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมาก็ต้องแถลงว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันแล้วพวกนักข่าวก็จะมาตามติด วายมาหาพี่ลำบาก สู้ไปอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า”

...สิ่งที่วายพูดมาก็มีเหตุผล เอ็กซ์นิ่งคิดไปครู่ใหญ่

การอยู่ในอาคารนี้มีแต่จะทำให้นึกถึงเจ้าตัวเล็กหูแมวทั้งสอง ถ้าหากสหพันธ์กำลังกู้คืนข้อมูลของพวกนั้นอยู่จริงเธอก็ควรทำใจเย็นแล้วเลี้ยงไคอาให้รอด เพื่อรอพวกนั้นกลับมา

ด้วยการเงินของเอ็กซ์ไม่มีปัญญาจ่ายภาษีสำหรับสองคนไหวจริงๆ นั่นแหละ ไหนจะต้องพาไปเข้าโรงเรียนและซื้อเสื้อผ้าใหม่อีก

“ก็ได้...” เอ็กซ์พยักหน้ายอมรับ “แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ พี่ไม่อยากเกาะน้องสาวกินไปตลอดหรอก”

วายที่ใช้ใบหน้าเดียวกันคลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ “ไปกันเถอะ”

ในฐานะคนที่มีชื่อเสียงในวงการบันเทิง วายเลยต้องหยิบหมวกกับแว่นขึ้นมาใส่เอาไว้ปกปิดหน้าตาก่อนจะออกจากห้องด้วยแท่นเทเลพอร์ต

เอ็กซ์ปรับโหมดห้องให้ทุกอย่างกลายเป็นสีดำที่ว่างเปล่าและตัดสินใจพาไคอาออกไป

“ตึกที่วายอยู่ออกจะไกลจากอาคารนี้นิดหน่อย ขึ้นแท่นเคลื่อนย้ายไปแล้วกัน” พอลงมาถึงด้านล่างอาคารท็อปสตาร์ก็หันไปหาหุ่นยนต์ลูกบาศก์หูกระต่ายเพื่อเรียกฐานกลมออกมา

เจ้าของเรือนผมไฮไลต์เขียวหันกลับไปมองตึกที่ไม่เก่าไม่ใหม่แต่สภาพแออัด มันเป็นหนึ่งในอาคารเริ่มต้นที่มีผู้ใช้งานพักผ่อนอยู่จำนวนมาก

มีแต่พวกไฮโซร่ำรวยและค่อนข้างมีฐานะดีเท่านั้นแหละที่จะย้ายออกแทนที่จะอัปเกรดห้องเดิม

สองพี่น้องและอีกหนึ่งไคอาขึ้นแท่นเคลื่อนย้าย วายบังคับพาหนะไปตามรางใส เส้นทางที่มุ่งหน้าไปคือการเข้าใกล้ตัวเมือง

พวกเธอหยุดอยู่ตรงอาคารก่อนจะข้ามเขตที่อยู่อาศัยพอดี

แม่น้ำที่แบ่งระหว่างสองเขตสะท้อนแสงกับดวงอาทิตย์เทียมจนเป็นประกายอย่างสวยงาม

ตึกสูงหน้าสะพานคือปลายทางที่วายพามา สถาปัตยกรรมสีดำเรียบโดดเด่นจากที่พักไหนๆ ส่วนประตูใต้อาคารมีหุ่นลูกบาศก์กระต่ายสองตัวประกบอยู่

“ไปเพนเฮาส์ มีแขกสองคน” วายพูดกับหุ่นตัวหนึ่ง

จากนั้นแท่นเทเลพอร์ตหน้าอาคารก็ปรับเปลี่ยนและส่งตรงพวกเธอขึ้นมาถึงชั้นบนสุดที่กว้างขวาง โดยไม่ต้องผ่านระเบียงทางเดินอะไรให้เสียเวลาเลยสักนิดเดียว

การจะอยู่ที่ที่มีการรักษาความปลอดภัย ความสะดวกสบาย และความเป็นส่วนตัวอย่างเข้มงวดแบบนี้คงมีแต่พวกอภิมหารวยที่จ่ายค่าเช่าได้สบาย... ทั้งที่ภาษีก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว ยังเสียเงินเช่าห้องพักที่ไม่ใช่ห้องเริ่มต้นอีก นอกจากคำว่าโคตรรวยก็ไม่รู้จะใช้คำอะไรมาบรรยาย

พอมองสำรวจโดยรอบ เพนเฮาส์ของวายมีขนาดกว้างมาก แบ่งสัดส่วนเป็นหลายห้องโดยไม่ต้องคอยปรับโหมดแบบห้องเดิมของเอ็กซ์

ติดตั้งประตูแยกโซนเอาไว้อีกต่างหาก

“เดี๋ยววายจะออกไปถ่ายแบบข้างนอก พี่ก็อยู่ตามสบายไปก่อนแล้วกัน… กลับมาจะช่วยตั้งค่าเพิ่มจำนวนห้องให้อีกที” วายพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลยในการเพิ่มห้องเข้ามา

การจะทำแบบนั้นได้ต้องมีพื้นที่จุข้อมูลในห้องสูงมาก

ชนชั้นรากหญ้าอย่างเอ็กซ์กับเด็กไคอาได้เพียงมองสำรวจ แต่ไม่กล้าแตะต้องอะไรนัก

“อืม จะไปถึงในอีกครึ่งชั่วโมง ขอจัดการอะไรก่อนนะ” ตอนที่หันไปดูอีกที วายก็คุยกับหน้าจอติดต่อผู้จัดการส่วนตัวแล้ววางสายไป

คงจะถูกเตือนเรื่องเวลานัด

ทั้งที่ยุ่งขนาดนั้นแต่ก็ยังหาเวลามาช่วยจัดการเรื่องของพี่สาวได้… เอ็กซ์ซึ้งใจขึ้นมานิดหน่อย

“ถ้างั้นคงต้องไปแล้ว ระหว่างนี้พี่ก็คิดแบบห้องเอาไว้ก่อนแล้วกัน เลือกดูในเมนูเฟอร์นิเจอร์ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็กดใส่ตะกร้าไว้ก่อน เดี๋ยววายกลับมาช่วยจัดการ” เจ้าของห้องพูดเหมือนไม่สนใจเรื่องเงินเลยสักนิด “อา… ห้ามเข้าไปในห้องนอนของวาย เด็ดขาด”

ผู้พูดดันไหล่ของพี่สาวให้เข้าไปนั่งที่โซฟากลางห้อง ส่วนตัวเองก็ไปที่แท่นเทเลพอร์ตเพื่อเดินทางเข้าไปทำงานในเมือง

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เอ็กซ์กับเด็กไคอานี่ถูกเอามาปล่อยไว้ในห้องใหม่ของวายเฉยๆ

ให้ดูเมนูงั้นหรอ… เอ็กซ์เรียกหน้าต่างรายละเอียดของห้องนี้ขึ้นมา

ในยูโทเปียมีคนทำอาชีพออกแบบเฟอร์นิเจอร์อยู่ การเลือกซื้อก็เป็นการเปิดเครือข่ายขึ้นมาแล้วหยิบดีไซน์เหล่านั้นใส่ตะกร้า พอชำระเงินก็จะได้โมเดลเฟอร์นิเจอร์ที่จ่ายมาอยู่ในห้องและสร้างได้ไม่จำกัดจำนวน

มันคือการซื้อไอเดียออกแบบเท่านั้น เหมือนกับซื้อลิขสิทธิ์ในการใช้งาน เพราะทุกอย่างเป็นข้อมูลที่เสกสร้างขึ้นได้เลย ขอเพียงพื้นที่ฐานความจุภายในห้องมีมากพอ

แต่เอ็กซ์ก็ไม่รู้ว่าควรจะซื้ออะไร สำหรับคนที่แทบไม่เคยใช้ระบบพวกนี้เลยมันรู้สึกสิ้นเปลืองมาก

พอไม่อยากคิด ร่างสูงก็เลยปิดหน้าจอแล้วโยนมันทิ้งไปจากหัว

ทว่า จะจมอยู่กับความเศร้าที่เสียเอมิไปก็ใช่เรื่อง ในเมื่อเธอทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าคร่ำครวญ

“ไคอา” เอ็กซ์มองเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ “อยากให้ฉันเรียกว่าอะไร”

อีกฝ่ายกะพริบตามองเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่พูดแม้แต่นิดเดียว

เอ็กซ์ขยี้หัวที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วให้ฟูขึ้นไปอีก “น่าหงุดหงิดชะมัด ไหนดูซิ คู่มือการเลี้ยงดูไคอา...”

เพราะจนปัญญา สุดท้ายร่างสูงก็เรียกหน้าจอขึ้นกลางอากาศ เข้าไปในเครือข่ายแล้วหาข้อมูลที่สหพันธ์เรียบเรียงเอาไว้

ในนั้นบอกว่าให้ส่งไปเข้าโรงเรียนที่สอนโดยพวกหุ่นฮิวแมนนอยด์ แต่นั่นก็ดูจะใช้เงินและต้องรอวายกลับมา… เอ็กซ์เลยหาวิธีถัดไปคือการให้ไคอาได้เรียนรู้จากเครือข่ายด้วยตัวเอง

วิธีหลังดูน่าสนใจ ผู้ปกครองจำเป็นจึงจับมือเด็กผิวเผือกและลากเส้นเปิดหน้าจอเครือข่ายขึ้นมา ค้นหาการเรียนภาษาเบื้องต้นจากข้อมูลเก่าเก็บสมัยดาวเคราะห์โลกให้ไคอานั่งดู

อีกฝ่ายนิ่งเงียบและตั้งใจเป็นอย่างมาก สมาธิแน่วแน่แทบไม่กะพริบตา

พอไม่ต้องทำหน้าที่อะไรและปล่อยให้เด็กดูคลิปวิดีโอไปเอง เอ็กซ์เลยเริ่มสำรวจห้องของวาย

ห้องน้ำมีอ่างสุดหรู ทั้งที่คนในยูโทเปียไม่จำเป็นต้องอาบ… ห้องครัวซึ่งมีวัตถุดิบมากมายทั้งที่ไม่จำเป็นต้องกิน... ดูเหมือนจะเป็นการผ่อนคลายของพวกคนมีเงินสินะ ที่ได้รับรสชาติกับเอาตัวแช่สัมผัสน้ำแบบตอนเป็นมนุษย์

ส่วนพื้นที่อื่นก็มีห้องกระจกโล่งกว้างที่เหมือนจะเอาไว้ฝึกทักษะในวงการบันเทิง และสุดท้ายก็ห้องที่ปิดประตูและตั้งระบบล็อกไว้ไม่ให้แขกเข้าไปได้… คงจะเป็นห้องนอน

พอสำรวจหมดแล้วเอ็กซ์ก็หมดความสนใจและกลับมานั่งตรงโซฟาข้างเด็กผมขาว ที่ดูคลิปไปถึงไหนแล้วไม่รู้

“เอ็กซ์” อีกฝ่ายเรียกชื่อคนที่โตกว่า

คนที่เพิ่งหย่อนก้นลงชะงักค้าง “เธอเรียกชื่อฉัน?”

“ใช่” ดวงตาสีส้มแดงมองเจ้าของเรือนผมไฮไลต์เขียว “เราคืออีฟ”

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่คิดว่าพวกไคอาคงมีระบบเร่งการเรียนรู้ติดตัวมาแหละมั้ง…

“อีฟ” เอ็กซ์เรียกอีกฝ่ายกลับ เจ้าของชื่อก็พยักหน้าตอบรับ เห็นดูเหมือนเข้าใจภาษาดีร่างสูงเลยตั้งใจอธิบายต่อ “ผู้ปกครองที่แท้จริงของเธอไม่อยู่ในยูโทเปีย ตอนนี้เป็นหน้าที่ฉันในการดูแลเธอชั่วคราว”

“อืม” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนบนโซฟา ระดับสายตาจึงสูงกว่าเอ็กซ์แล้วมองต่ำลง “พาอีฟไปเปลี่ยนร่างที”

“แปลงร่าง?” เอ็กซ์ทวนคำที่ได้ยินไม่ชัด “แบบพวกตัวการ์ตูน?”

“...เปลี่ยนร่าง” อีฟถอนหายใจ ดูบุคลิกท่าทางไม่เหมือนกับเด็กหกเจ็ดขวบสักนิด “เปลี่ยนรูปลักษณ์ของร่างกาย อีฟอยากดูโตขึ้นกว่านี้”

เพราะไม่รู้ว่าเด็กตรงหน้าคิดอะไรอยู่เอ็กซ์จึงมองอีกฝ่าย แต่ใบหน้าเรียบๆ ที่ดูเคร่งขรึมไม่สมวัยนั่นก็ชวนรำคาญตาจริงๆ นั่นแหละ

“บอกไว้ก่อนว่ามีเงินไม่เยอะ เปลี่ยนแค่เท่าที่จำเป็นก็พอ” เอ็กซ์พาอีกฝ่ายออกจากห้องผ่านแท่นเทเลพอร์ต และไม่ลืมส่งข้อความไปบอกน้องสาวว่าจำเป็นต้องออกมาทำธุระกับไคอา

วายยังไม่ได้อ่านข้อความ บางทีคงกำลังทำงานอยู่

เอ็กซ์ขอแท่นเคลื่อนย้ายจากหุ่นลูกบาศก์และอุ้มเจ้าตัวเล็กผิวเผือกขึ้นไปยืน ส่วนตัวเองก็บังคับให้มันเคลื่อนเข้าเมือง

พวกเธอข้ามแม่น้ำด้วยสะพาน มองหาร้านเสริมสวยที่ใกล้ที่สุด

“หวา...” อีฟอ้าปากค้างระหว่างเกาะเสื้อคลุมสีขาวของเอ็กซ์และมองไปรอบๆ

ดวงตาสีส้มแดงเบิกกว้างและเป็นประกายระริกเหมือนชอบใจในเมืองที่ดูมีสีสันละลานตา ต่างจากมิติที่ตนเองจากมา

พวกเธอลงจากฐานกลมตรงหน้าร้านเสริมสวยตกแต่งโค้ด แท่นนั้นสลายไปกับอากาศหลังจากใช้งานเสร็จ

“ปรับปรุงหน้าตาของเด็กนี่” เอ็กซ์ดันหลังอีฟเข้าไปในร้าน ส่งให้กับคนที่มาช่วยหุ่นยนต์ทำงาน แล้วนั่งรอด้านหน้า

[คุณมีคำขอติดต่อ] เสียงระบบดังขึ้นพร้อมหน้าจอที่เด้งปรากฏตรงหน้า

พอกดยอมรับก็มีหน้าตาของวายขึ้นมา พื้นหลังเป็นเหมือนมุมมืดมุมหนึ่งที่หลบฉากมาจากสตูดิโอ

[พี่ไปไหน] น้ำเสียงของผู้ติดต่อดูคาดคั้น [วายไม่ได้อนุญาตนะ]

ต้องขออนุญาตงั้นหรอ… เอ็กซ์ไม่ชอบใจวิธีการพูดนั้นนัก

“พี่ใช้หน้าตาของตัวเองไปไหนมาไหนมันแปลกรึไง”

พอสวนกลับไปอย่างนั้น ฝ่ายตรงข้ามก็นิ่งไปและเม้มริมฝีปากแน่น [วายถ่ายงานเสร็จแล้ว จะรีบกลับไปที่ห้อง พี่ก็ต้องรีบกลับด้วย]

“...” เอ็กซ์พ่นลมหายใจ แต่ยังไม่ทันจะตอบอะไรปลายสายก็ตัดการติดต่อไปซะก่อน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” จังหวะที่พนักงานผู้ช่วยพาอีฟออกมาเป็นเวลาเดียวกับที่หน้าจอปิดลงพอดี

เด็กผู้หญิงที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กสาวแทนนั้นมีหน้าตาที่สดใสมากขึ้น อีฟหมุนตัวรอบหนึ่งและถามความเห็น “เป็นไงบ้าง เอ็กซ์”

เสื้อของอีฟกลายเป็นชุดกระโปรงสีขาวสลับส้ม ขาข้างหนึ่งสวมถุงน่องสีส้มเอาไว้และพันประดับด้วยริบบิ้นขาว ปลอกแขนก็เป็นสีขาวที่ปล่อยระบายผ้าสีส้มลงมา ข้อมือมีปลอกสีขาวสวมอยู่ทั้งสองข้าง ไหนจะเนกไทและปกคอเสื้อที่ด้านหลังยาวลงมาเหมือนผ้าพันคอนั่นอีก

ที่ขัดตาที่สุดคือเขาสีส้มแดงประดับศีรษะคู่นั้น

“ชุดน่ารักดี แต่ต้องติดเขาด้วย?” เอ็กซ์เท้าคางอย่างหงุดหงิด เสียเงินกับของตกแต่งไร้สาระแบบนั้นมันสิ้นเปลืองชะมัด

เธอไม่ใช่วายที่จะหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำสักหน่อย

“อีฟชอบนี่นา” เด็กสาวกะพริบตาอย่างไร้ความรู้สึกผิด ส่วนสูงที่น้อยกว่าเอ็กซ์ราวสิบเซนติเมตรทำให้การสังเกตสีหน้าดูง่ายขึ้นมาก

เอ็กซ์นึกขึ้นได้ว่ายัยเด็กนี่ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลยถอดใจไม่อยากเถียงด้วย “จะไม่มีการปรับหน้าตาเป็นครั้งที่สองแล้วนะ ถ้าอยากเปลี่ยนใหม่ก็หาเงินเอาเอง”

พนักงานที่เป็นคนต้อนรับแทนหุ่นยนต์ได้ลากนิ้วเรียกหน้าจอขึ้นมา เอ็กซ์ทาบมือลงไปเป็นการอนุญาตให้ตัดเงินสำหรับค่าใช้จ่ายในการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของอีฟ

“กลับได้แล้ว” ผู้ปกครองจำเป็นลากตัวเด็กสาวผิวเผือกไปหาหุ่นลูกบาศก์กระต่ายแล้วใช้แท่นเคลื่อนย้ายข้ามเขตกลับไป

ระยะของตึกที่วายอยู่ช่างสะดวกสบายต่างจากอาคารเดิมของเอ็กซ์ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็มาถึง

“ติดต่อส่งคำขอร้องเข้าห้องไปที่เพนเฮาส์” ร่างสูงออกคำสั่งกับหุ่นยนต์ลูกบาศก์

มันหันมองอีฟและนิ่งไปพักหนึ่ง

ในขณะที่คิดว่าเจ้าหุ่นนี่มันคงจะระบบรวน อีฟก็กวาดมือไปทางซ้ายครั้งหนึ่ง เจ้าหุ่นกระต่ายเลยกลับมาตอบรับ

คำขอร้องเข้าห้องได้รับการตอบรับ พวกเธอสองคนจึงเทเลพอร์ตไปที่เพนเฮาส์ชั้นบนสุด

ใบหน้าของวายที่ยืนรออยู่นั้นแสดงอารมณ์ไม่พอใจ “ทำไมพี่ถึงพาเด็กนี่ไปเปลี่ยนหน้าตา”

“...”

“เพราะอีฟขอ” เด็กสาวชิงตอบก่อนที่เอ็กซ์จะได้อ้าปากเสียอีก

“อีฟ?” แต่วายเพียงปรายตามองหนึ่งครั้งแล้วหันกลับมาจ้องพี่สาว “หลังจากนี้ถ้าจะออกไปไหน พี่ต้องให้วายอนุญาตก่อน”

“อย่ามาวางอำนาจใส่” เอ็กซ์รู้สึกว่าความอดทนของตัวเองมาถึงขีดจำกัด เพราะเรื่องน่าหงุดหงิดหลายอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมกัน “ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของพี่ แต่พี่ก็ไม่ใช่คนที่ขอมาเองแต่แรก ถ้ามาอยู่ด้วยแล้วเป็นแบบนี้ พี่ก็จะกลับ”

“ไม่เอานะ” วายคว้าข้อมือของพี่สาวเอาไว้ “ขอโทษ จะไม่บังคับอีกแล้ว... ขอแค่ไปไหนต้องบอกให้รับรู้กันก่อนนะ”

“ที่วายรั้งพี่เอาไว้เพราะว่าอยากช่วยเหลือ หรือแค่ไม่อยากให้หน้าตาที่แท้จริงของตัวเองถูกเปิดโปงกันแน่” เอ็กซ์ดึงมือออกเมื่อเจ้าของห้องนิ่งเงียบ “อยู่ก็อยู่ แต่อย่ามายุ่งถ้าไม่จำเป็น”

อีกฝ่ายเม้มปากแน่นแล้วสะบัดกระโปรงก้าวเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ระหว่างที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ เหมือนอีฟจะไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดคลิปบนเครือข่ายดูไปทั่วอย่างเพลิดเพลิน…

เจ้าเด็กตัวปัญหาเอ๊ย…

เอ็กซ์ถอนหายใจแล้วเข้าไปนั่งตรงโซฟาด้วยอีกคน

เพราะวายยังอยู่ในอารมณ์โมโหและไม่มั่นคงดี ห้องส่วนตัวของเอ็กซ์เลยยังไม่ได้รับการเพิ่มจากเจ้าของพื้นที่ ส่วนที่สบายใจจะอยู่ที่สุดก็เลยกลายเป็นห้องรับแขกตรงกลาง

ร่างสูงขบคิดเรื่องระหว่างตัวเองกับน้องสาวแล้วก็ได้แต่ปลง

ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอถึงได้แย่ลงตั้งแต่ย้ายมาอยู่ในยูโทเปียกันนะ

แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าการมีวายอยู่ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเลย

หากเธอต้องเสียเอมิที่เป็นเพื่อนคนเดียวไปแล้วไม่มีน้องสาวคอยช่วยเหลือก็คงจะอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่น่าดู… ถึงการมาอยู่ด้วยจะทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ เกี่ยวกับหน้าตาอวาตาร์อีกแล้ว แต่เรื่องที่หวังดีและยื่นมือเข้ามาจัดการปัญหาให้ก็คงต้องขอบคุณนั่นแหละ

“นี่ เอ็กซ์” อีฟเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “น้องสาวเป็นแบบนั้นไม่เป็นไรหรอ”

นิ้วชี้ของเด็กสาวผิวเผือกชี้ไปที่ห้องส่วนตัวในเพนเฮาส์ซึ่งได้ตัดขาดจากส่วนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวจะไปขอโทษทีหลัง… เฮ้อ… อีฟ เธอต้องขอบคุณวายที่ช่วยเหลือพวกเราด้วยนะ” ถึงเอ็กซ์จะไม่ค่อยอยากนับยัยเด็กไคอาเป็น ‘พวกเรา’ แต่เพราะมีชื่อเป็นผู้ปกครองก็คงต้องผูกติดกันอย่างช่วยไม่ได้

จนกว่าพวกเอมิจะกลับมา…

แม้จะมีความรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ลึกๆ ภายในใจก็ยังคงหวังแบบนั้นอยู่

“อืม… คนที่ช่วยเหลือ...” อีฟพึมพำแล้วท่องเครือข่ายต่อ เปิดดูคลิปนั้นทีคลิปนี้ที ร่างสูงเลยมองตามไปด้วยเพราะไม่มีอะไรทำ “อ๊ะ เอ็กซ์ คลิปนี้มันเหมือน...”

“ดูอะไร เปลี่ยนเดี๋ยวนี้” เอ็กซ์รีบปิดหน้าจอที่ลอยอยู่ทันที

นี่สินะที่บอกว่าไม่ควรให้เด็กดูอะไรเอาเองโดยไม่มีผู้ปกครองอยู่

เมื่อกี้มันคลิปโป๊ชัดๆ ...

เอ็กซ์รีบเปิดหาคู่มือเลี้ยงไคอาแล้วใช้ระบบตั้งค่าล็อกการเข้าถึงเนื้อหาเครือข่ายบางส่วนกับอีฟ

“ทำไมถึงดูไม่ได้ล่ะ” ดวงตากลมโตสีส้มแดงกะพริบมองอย่างเป็นคำถาม “อีฟก็อยากทำแบบนั้นบ้างเหมือนกัน ดูมีความสุขดีออก”

“...” จะอธิบายยังไงดีล่ะ

เพราะระบบประสาทรับรู้ของร่างกายยังคงเหมือนตอนที่มีชีวิตอยู่ เรื่องการร่วมเพศจึงเป็นสิ่งบันเทิงอีกรูปแบบของชุดข้อมูลในยูโทเปีย

สหพันธ์โลกไม่คิดจะลบระบบนี้ออกไปบ้างรึไง… ทั้งที่มีเซ็กส์ไปก็ไม่ได้มีลูกแท้ๆ ยังอุตส่าห์เลียนแบบให้เหมือนโลกความจริงอีกนะ

“อีฟยังเด็กเกินไป” เอ็กซ์ให้เหตุผลได้แค่นั้น “รอโตกว่านี้อีกหน่อย ค่อยเรียนรู้ไปตามวัย”

พอคิดว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะอายุราวหกเจ็ดขวบก็รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ควรจำกัดสักหน่อย อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าจะเข้าสู่วัยรุ่น สักราวๆ สิบสามปี…

เธอก็เป็นผู้ปกครองที่มีจิตสำนึกใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย

เอมิต้องกลับมาชมสักหน่อยแล้วล่ะ

ระหว่างที่คิดแบบนั้น เอ็กซ์ก็เขียนข้อความขอโทษส่งไปให้วายที่อยู่ในห้องนอน แต่อีกฝ่ายตอบกลับมาว่าอยากได้รับคำขอบคุณมากกว่า

คนเป็นพี่สาวจึงเพิ่มเข้าไปอีกประโยค

ไม่นานก็มีประตูสองบานปรากฏเชื่อมกับห้องนั่งเล่น ดูเหมือนวายกำลังปรับแต่งห้องทั้งที่ตัวเองไม่ได้โผล่หน้าออกมา

ประตูบานที่ติดกับห้องของเจ้าบ้านมีชื่อเอ็กซ์เขียนไว้ ส่วนอีกบานที่อยู่ถัดออกมาคือห้องของอีฟ

นี่จะมีพื้นที่จุข้อมูลในห้องเยอะเกินไปรึเปล่า… เทียบกับห้องตัวเองที่แค่เฟอร์นิเจอร์พื้นๆ กับการรับแขกอีกสองคนก็เต็มแล้ว มันคนละระดับอย่างสิ้นเชิง

...ทว่าการกระทำนี้ก็เหมือนกับว่าวายยอมรับคำขอโทษของเอ็กซ์และคืนดีกันแล้ว

ครอบครัวยังคงเป็นครอบครัวสินะ

เพราะพวกเธอเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก จึงมีกันและกันแค่นี้ สองพี่น้อง… ทะเลาะกันยังไงก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมนั่นแหละ

------------------------------------

[TALK]

ชื่อตอน .zip เป็นไฟล์บีบอัด เหมือนยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าติดซิปน่ะค่ะ ไฟล์นี้ทำหน้าที่เหมือนเป็นกระเป๋าที่ทำให้สัมภาระ (ไฟล์อะไรก็ตาม) ที่ถูกใส่เข้าไปไม่เปลืองเนื้อที่จัดเก็บมากนัก พอจะใช้ก็เปิดเอาออกมา พอใช้.zip แล้วมันเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ถูกบีบอัดและไม่สงบดีค่ะ