[มานั่งตรงนี้สิ] เสียงทุ้มนุ่มนวลของสตรีคนหนึ่งดังขึ้นในความมืด จากนั้นความสว่างก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นตามลำดับ

เธอสวมชุดกระโปรงสีดำ นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงไข่สีขาวซึ่งมีแสงสีฟ้าเรืองออกมาจากใต้ฐาน เก้าอี้ตัวนั้นอยู่ในสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง และลอยนิ่งเว้นระยะจากพื้น

ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยทำให้ผู้คนหลงเสน่ห์ เรือนผมสีดำสั้นที่รวบไปด้านหลังดูยุ่งฟูแต่ขับเสริมความเย้ายวนอันไม่อาจต้านทานได้ ใบหน้าเรียวที่เพียงกรีดยิ้มก็ทำให้หัวใจหลอมละลายนั้นชัดเจนบนหน้าจอ

ภาพขยายเข้าไปใกล้ขึ้น ตำแหน่งและมุมมองเหมือนคนที่ถือกล้องอยู่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวซึ่งปรากฏขึ้นมากลางอากาศ

[ฉันจะเล่าให้ฟังว่าเรื่องมันเริ่มมาจากตรงไหน] เสียงที่น่าหลงใหลยังคงกล่าวต่อ [หลังจากสงครามโลกครั้งที่ห้า ดาวเคราะห์สีน้ำเงินของพวกเราก็พังทลายไปหลายส่วน]

ภาพโฮโลแกรมสีขาวปรากฏขึ้นเหนือสองมือของหญิงสาว มันจำลองทรงกลมขึ้นมาให้ดูคล้ายกับโลก และเมื่อขยายใหญ่ก็พบเศษซากปรักหักพังของอาคารจำนวนมาก

[ทรัพยากรที่จำเป็นกับการดำรงชีวิตเหลือน้อยลง ห่วงโซ่อาหารขาดความสมดุล... มลพิษ สารเคมี แบคทีเรีย และไวรัสโรคระบาดลอยอยู่ในอากาศจนไม่สามารถหายใจได้อย่างปลอดภัย... การอยู่อาศัยบนโลกเต็มไปด้วยความยากลำบาก] น้ำเสียงของหญิงสาวสื่อความรู้สึกทรมานใจ

[จากนั้นสหพันธ์โลกก็ได้รวบรวมผู้ที่มีชีวิตรอดจากสงคราม สร้างเมืองเคลื่อนที่ ค้นหาทรัพยากรและหนทางรอดของมนุษยชาติเป็นเวลาหลายสิบปี] ภาพฉายเศษซากเมืองถูกเปลี่ยนเป็นฐานเคลื่อนที่ขนาดใหญ่ซึ่งมีโดมใสปกป้องผู้คนและสิ่งก่อสร้างภายใน [แต่ทรัพยากรที่เหลืออยู่ไม่มีวันเพียงพอต่อมนุษย์ สหพันธ์โลกจึงมีการคิดค้นครั้งใหญ่ขึ้น...]

โฮโลแกรมขยายทะลุโดมเข้าไปที่อาคารสูงใจกลางเมือง และยังทะลุเข้าไปอีกถึงภายในโถงทรงกระบอก ที่รอบด้านมีช่องคล้ายลิ้นชักขนาดใหญ่เต็มไปหมด... ภาพจำลองแสดงร่างมนุษย์หลายร้อยหลายพันคนกำลังเอนตัวลงไปในนั้นและมีหุ่นยนต์คอยดันปิดเข้าไปในผนัง

[งานวิจัยของ อดัม นักวิทยาศาสตร์จากสหพันธ์โลกสามารถสร้างมิติโลกเสมือนที่อยู่เหนือมิติใดขึ้นมาได้ ...ทำให้มนุษย์สามารถถ่ายโอนคลื่นสมองเข้าไปในโลกเสมือนนั้นในขณะที่ร่างจริงหลับใหลอยู่ภายใต้การดูแลของสหพันธ์โลก... เท่ากับว่าพวกเราทุกคนมีเวลาเป็นนิรันดร์จนกว่าทรัพยากรโลกจะฟื้นฟูกลับมา]

ภาพฉายสามมิติจากแสงสีขาวถูกตัดเปลี่ยน กลายเป็นเมืองที่มีสีสัน ทั้งบอลลูนเรือเหาะ ยานพาหนะไร้แรงโน้มถ่วง และอาคารทรงโดนัทขนาดมหึมาที่ลอยอยู่กลางเมือง

[และที่นี่ ในโลกเสมือนที่ทุกคนเป็นข้อมูล พวกเราเท่าเทียมกัน สหพันธ์โลกจึงเรียกขานมิติแห่งนี้ว่า ยูโทเปีย…] เจ้าของเสียงเว้นจังหวะพูดให้เข้ากับภาพ กล้องลัดเลาะไปตามผืนฟ้า แสดงเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้าง ผู้คน และความน่าอัศจรรย์ใจ [อดัมสร้างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์จำลองขึ้น โดยอ้างอิงการนับเวลาแบบสุริยคติเหมือนโลกเดิม พวกเราทุกคนสามารถอยู่อาศัยในที่แห่งนี้ได้ตามใจนึก เพียงแค่รักษากฎระเบียบสังคมที่สหพันธ์โลกได้กำหนดไว้... หนึ่ง…]

จอภาพดับลงก่อนที่เสียงของหญิงสาวจะได้พูดต่อ ผู้ชมที่อยู่ตรงหน้าพ่นลมหายใจผ่านหน้ากากอนามัยสีดำอย่างหงุดหงิด

อะไรนะ เธอไม่ต้องหายใจก็ได้งั้นหรอ แต่ยูโทเปียอุตส่าห์ทำอากาศมาให้หายใจก็ใช้มันไปเถอะ ยังไงอากาศพวกนี้ก็ไม่ไปแลกเปลี่ยนในปอดจริงๆ หรอก ร่างกายนี่ก็เหมือนโมเดลในเกมนั่นแหละ

“จะไม่ฟังให้จบหน่อยหรอ พี่เอ็กซ์” หญิงสาวผมดำผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเสียงบรรยายในคลิปเข้ามาสวมกอดคนที่หน้าตาเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว

...พวกเธอต่างกันที่คนหนึ่งสวมหน้ากากสีดำเพิ่มเข้ามา มีไฮไลต์สีเขียวแทรกตามเรือนผม และสวมเสื้อคลุมมีฮู้ดสีขาวตัวใหญ่ ในขณะที่อีกคนสวมชุดกระโปรงสีดำเรียบเท่านั้น

“พี่เคยบอกแล้วว่า ไม่ชอบที่วายใช้หน้าตาและเสียงของพี่” เอ็กซ์ปัดแขนที่สวมกอดอยู่แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะของตัวเอง “คนดังของยูโทเปียอุตส่าห์เคลียร์ตารางงานมาหาเพื่อให้ดูสิ่งนี้เนี่ย ส่งข้อความมาก็ได้รึเปล่า”

“ส่งมาพี่เอ็กซ์ก็ไม่ดูหรอก” คนที่คัดลอกหน้าตามายังคงเดินตาม “งานนั้นเป็นความฝันของวายมาตลอดเลยนะ ได้ร่วมงานและเป็นแบรนด์พรีเซ็นเตอร์ให้สหพันธ์โลก...”

“กับคลิปที่ใครๆ ก็รู้ดีเนี่ยนะ ทุกคนก็มาจากโลกกันหมด จะอธิบายไปทำไม” เจ้าของห้องตั้งค่าเปลี่ยนห้องเล่นเกมให้กลายเป็นห้องนอน

เฟอร์นิเจอร์สลายไป ผนังรอบด้านเปลี่ยนเป็นสีดำชั่วขณะเพื่อประเมินผล และเนรมิตขึ้นมาใหม่ในชั่วอึดใจ ร่างสูงเพรียวของคนที่สวมหน้ากากสีดำเอนตัวลงนอนอย่างเหนื่อยหน่ายเหมือนต้องการจะพักผ่อน

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย คลิปนี่น่ะ เอาไว้อธิบายให้พวกเด็กไคอาได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ยูโทเปียแบบย่อ” วายที่ตามมาถึงข้างเตียงพยายามเขย่าร่างพี่สาว

“ไค... อะไร” พอได้ยินศัพท์แปลกๆ เอ็กซ์เลยเอ่ยถาม

พอเห็นพี่สาวลืมตามอง วายก็ทำท่าดีใจแล้วรีบอธิบาย “ไคอา ระบบใหม่ของยูโทเปียที่ให้คนไปลงชื่อเพื่อขอสมาชิกครอบครัวเพิ่มน่ะ คนที่จะมาเป็นสมาชิกเพิ่มคือเด็กจากมิติอื่นที่สหพันธ์ดูแล”

คนฟังเริ่มตามไม่ทัน “ขโมยลูกเขามา?”

มิติยูโทเปียนั้นเหนือกว่ามิติอื่น เพราะผู้สร้างได้ติดระบบประตูให้สามารถกระโดดข้ามมิติได้ โดยหลักๆ ก็เพื่อส่งคนไปสำรวจดินแดน และหยิบยืมทรัพยากรกลับไปบูรณะโลกในระหว่างที่ผู้คนยังพักฟื้นในยูโทเปีย

“เปล่านะ สหพันธ์โลกไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“สหพันธ์โลกดีอย่างนั้นดีอย่างนี้... ไม่อยากฟังแล้ว กลับไปทำงานเลย แม่คนดัง” เอ็กซ์เอ่ยไล่น้องสาวแล้วพลิกตัวไปอีกทาง

อีกฝ่ายเงียบไป “...ทำไมพี่ถึงเกลียดยูโทเปียขนาดนี้ ทุกคนก็มีความสุขกันทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะอดอาหารเพราะไม่ต้องกินดื่ม ไม่ต้องกลัวว่าจะมีโรคภัยเพราะเป็นข้อมูล พวกเราไม่มีวันตายเลยด้วยซ้ำนะ”

“ถ้าไม่อยากให้เกลียดก็เลิกใช้หน้าและเสียงของพี่สักทีสิ”

“แต่วายก็ใช้ร่างกายนี่มาแปดปีแล้วนะ ตั้งแต่เข้ามาในยูโทเปีย...”

“พี่ก็เกลียดมันมาตลอดแปดปีนั่นแหละ!”

จบประโยคไม่นานความเงียบก็ปกคลุมไปทั่วห้อง จากนั้นเสียงเดินและเสียงแท่นเคลื่อนย้ายทำงานก็ดังขึ้นตามลำดับ

วายจากไปแล้ว คงจะกลับไปทำงานตามที่ไล่ หรือไม่ก็ออกไปเสียใจอยู่ที่ไหนสักที่ด้วยหน้าตาแบบเดียวกับพี่สาว

สงบลงสักที...

เอ็กซ์ลุกขึ้นแล้วลากนิ้ว เปลี่ยนการตั้งค่าสภาพรอบด้านให้กลายเป็นห้องเล่นเกมของตัวเองเหมือนเดิม

...ยูโทเปียอยู่มาถึงปีที่แปดแล้ว สหพันธ์โลกยังไม่มีประกาศใหม่เรื่องดาวเคราะห์สีน้ำเงินของพวกเธอ เพียงบอกว่ากำลังบูรณะต่อไปเท่านั้น

ผู้คนในโลกเสมือนแห่งนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจกันสักเท่าไหร่ เพราะการอยู่ในยูโทเปียมันสงบสุข มีเทคโนโลยี ทุกอย่างสะดวกสบายและไม่ต้องกลับไปใช้ชีวิตบนโลกอันโหดร้ายตามเดิม

ไม่ว่าใครก็สามารถเป็นสิ่งที่อยากเป็นได้ในที่แห่งนี้ เปลี่ยนรูปร่างหน้าตาด้วยการตั้งค่าจากร้านเสริมสวย สามารถเป็นได้ทั้งตัวละครในการ์ตูน สัตว์ประหลาดสุดเท่ หรือเป็นคนที่ตัวเองอยากเป็น…

เอ็กซ์ไม่เคยใช้บริการมันจนกระทั่งน้องสาวไปเปลี่ยนรูปร่าง ตอนที่ทะเลาะกันก็ไม่ยอมเปลี่ยนกลับ แถมยังเอาหน้าตาและเสียงแบบนั้นไปทำงานจนกลายเป็นดาราขวัญใจผู้คนมาตลอดด้วยความพยายามเต็มเปี่ยม เจ้าตัวดูจะภูมิใจมากที่ได้ใช้หน้าตาและเสียงแบบเธอ

วายขึ้นโฆษณาตามป้ายดิจิทัล ภาพโฮโลแกรม และอื่นๆ เต็มเมือง

กลายเป็นเอ็กซ์ที่ต้องเข้าร้านเสริมสวยแล้วเปลี่ยนโค้ดโมเดลให้มีความแตกต่างซะเอง... ใส่หน้ากากผ้าปิดหน้าตาเอาไว้ เติมไฮไลต์สีที่ชอบให้ไม่มีใครเข้ามาทักว่าเป็นคนเดียวกับวาย

น่าตลกที่พอหันมาเริ่มสตรีมเกมก็ถูกทักว่าเป็นของก๊อป คัดลอกหน้าตามาจากท็อปสตาร์คนดัง เพราะสาวๆ เกือบครึ่งเมืองเคยทำแบบนั้นเหมือนเป็นเทรนด์ช่วงหนึ่งที่อยากจะมีหน้าตาแบบดารา

ทั้งที่เธอคือต้นแบบแรก เป็นหน้าตาของตัวเองแต่ถูกทักว่าเป็นของปลอม แล้วตัวปลอมก็ไม่ยอมเปลี่ยนกลับ ...ซึ่งมันน่าโมโห

กฎหมายลิขสิทธิ์รูปร่างหน้าตาเพิ่งจะมามีหลังคนเลียนแบบวายเป็นจำนวนมาก ที่ขำไม่ออกคือวายเป็นคนฟ้องร้อง คนอื่นก็เลยเลิกปรับหน้าตาเลียนแบบแล้วเปลี่ยนเป็นหน้าอื่นที่ไม่มีลิขสิทธิ์แทน

ส่วนเจ้าของหน้าตาที่แท้จริงนั่งหัวโด่อยู่ในห้อง ออกไปไหนแทบไม่ได้เพราะกลัวสายตาจากสังคม

น้องสาวตัวแสบคล้ายไม่รู้ว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเกลียดยูโทเปีย

พอทนไม่ไหวแล้วอยากไปเปลี่ยนโมเดลร่างกายเป็นมนุษย์ก้าง วายก็ห้ามอย่างแรง และโมโหอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

สุดท้ายเธอต้องอดทนใช้หน้าตัวเองที่ไม่อยากจะดู แถมทะเลาะกันขนาดนั้นน้องสาวก็ยังคงหน้าด้านเจียดเวลามาหาแล้วยัดเยียดให้ดูผลงานตัวเองทุกรอบ

ใครมันจะอยากเจอหน้าตัวเองบ่อยขนาดนั้น เอียนเป็นบ้า

...เอ็กซ์เริ่มสตรีมเกมที่เล่นอยู่เพื่อผ่อนคลาย

แป้นพิมพ์ที่เรืองแสงกลางอากาศถูกกดรัวเร็ว จากนั้นตัวละครบนหน้าจอก็กระโดดใช้กระบวนท่าจัดการศัตรู

คอมเมนต์เด้งขึ้นด้านขวาอยู่ไม่กี่ประโยค เอ่ยชมที่เธอเล่นเก่ง

แต่ไม่มีเงินเข้ามา

คอนเทนต์ที่เอ็กซ์ทำมันเริ่มจะล้าสมัยไปแล้วสำหรับยูโทเปีย ยิ่งเธอหน้าตาคล้ายวายจึงยิ่งมีแต่คนมองว่าเธอเป็นพวกของเลียนแบบ สตรีมถูกหมางเมินทุกครั้ง

แค่เล่นเกมเก่ง ใครก็ทำได้ในโลกยูโทเปีย

เพราะพวกเธอมีเวลาเป็นนิรันดร์ ทักษะจึงเพิ่มขึ้นได้เรื่อยๆ

ตัวตนที่น่าติดตาม พูดเก่ง เอาใจเก่ง และเยียวยาผู้คนต่างหากถึงจะเป็นที่นิยม ในยุคที่ใครก็ต้องการให้สปอตไลต์ส่องลงที่ตัวเอง การหาเงินในยูโทเปียจึงไม่ง่ายสำหรับพวกความสามารถกลางๆ

วายแคสเปิดตัวตั้งแต่ปีแรกที่ผู้คนเข้ามาอยู่ในโลกเสมือน และยืนหนึ่งในด้านสื่อบันเทิงมาตลอดจึงมีผู้ติดตามที่ยากโค่นล้ม ในขณะที่เอ็กซ์เป็นพวกเล่นเกมไปเรื่อยตามใจตัวเอง

ความจริงพวกเธอไม่มีความจำเป็นต้องหาเงินเพราะยังไงก็ไม่มีวันตาย แต่กฎของสหพันธ์ระบุให้พวกเธอจ่ายภาษีทุกปี

หากไม่จ่ายภาษีภายในเวลาที่กำหนดจะถูกลงโทษกีดกันไม่ให้เข้าห้องของตัวเอง นานเข้าจะถูกแบนไอดีจากเขตที่อยู่อาศัยและต้องนอนข้างถนน หนักขึ้นไปอีกถ้าเลยกำหนดทั้งหมดแล้วยังไม่จ่ายภาษีจะถูกลบข้อมูล ส่งกลับไปที่โลก…

เพราะบทลงโทษนั้นทุกคนถึงต้องตั้งใจหาเงิน

สำหรับเอ็กซ์ที่วันๆ อยู่แต่ในห้องและสตรีมเกมเรื่อยเปื่อยนั้นมีรายได้น้อยมาก แม้น้องสาวจะเสนอเงินให้เปล่าแต่ศักดิ์ศรีที่มีก็ทำให้ปฏิเสธไปทุกรอบ

งานที่ง่ายและทำได้ทุกคนคือการเดินไปที่ตึกสหพันธ์โลกแล้วดูประกาศงานที่หน้าบอร์ด

สหพันธ์โลกจะไม่แปะประกาศงานบนเครือข่าย แต่ให้คนที่สะดวกเข้าไปที่นั่นเพื่อสัมภาษณ์และดูความสามารถเป็นอย่างๆ ไปให้เหมาะสมกับงานมากที่สุด

งานในสหพันธ์โลกมีอยู่เรื่อยๆ ตั้งแต่ตรวจสอบเอกสารยันให้ไปต่างมิติเพื่อสำรวจทรัพยากร

รอบจ่ายภาษีครั้งต่อไปเหลืออีกไม่กี่เดือน แต่เอ็กซ์ทำงานล่วงหน้ามาแล้ว ส่วนใหญ่เธอจะไปเฝ้าร้านเสริมสวยประจำจุดต่างๆ ในยูโทเปีย

ร้านที่ปรับแต่งหน้าตาได้ทุกร้านจะมีหุ่นยนต์ของสหพันธ์คอยดูแลเป็นหลักเพื่อทำการปรับแก้ไขโค้ดที่มนุษย์ทำไม่ได้ งานของเธอจึงมีแค่คอยรับรองแขกในเวลาที่ลูกค้ามาเยอะเกินไป และช่วยออกความคิดเห็นเป็นบางทีหากลูกค้าต้องการความช่วยเหลือ

พวกนั้นเสียเงินกับการตกแต่งหน้าตาเยอะมาก ในขณะที่เธอยืนเกือบทั้งวันแต่รายได้น้อยนิด

ถ้ามีความสามารถในการออกแบบก็คงทำเงินได้มากกว่านี้ เช่น เปิดร้านดีไซน์เสื้อผ้า หรือเขียนการ์ตูนเป็นเรื่องราว

เพราะความสามารถที่เหลือหุ่นยนต์ก็ทำได้เกือบหมดจนรู้สึกไม่มีปัญญาสู้ จะไปร้องเพลงหรือเป็นนักแสดงก็ไม่มีความสามารถแบบน้องสาว และถึงจะฝึกฝนขึ้นมาได้ก็ใช้หน้าตาแบบนี้เข้าไปในวงการไม่ได้

ชีวิตน่าอนาถของตัวเอง มองจากมุมคนนอกยังเหนื่อยใจ

ยูโทเปียเป็นแดนสวรรค์ของมนุษย์งั้นหรอ บ้าบอชะมัด

[มีคำขออนุญาตเข้าห้อง] เสียงของระบบดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ

ชื่อผู้ขออนุญาต ไอดีประชากร และหน้าตา ปรากฏเป็นหน้าจอขึ้นกลางอากาศ

เจ้าของเรือนผมดำไฮไลต์เขียวเปลี่ยนโหมดภายในเป็นห้องรับแขกหลังจากสตรีมเกมเสร็จสิ้น แล้วค่อยกดตกลงบนหน้าจอที่เปิดค้างอยู่เพื่อตอบรับการเข้าถึงสิทธิ์ในห้อง

ร่างอวาตาร์สาวน้อยหูแมวชุดกระโปรงฟูฟ่องปรากฏขึ้นบนแท่นเทเลพอร์ตในห้องปิด

“ไงเอ็กซ์!” น้ำเสียงร่าเริงสดใสของเพื่อนบ้านดังขึ้นทันทีที่เข้ามา “แฟนฉันรออยู่หน้าห้อง ให้เข้ามาด้วยได้ไหม”

“อืม” คนที่ตัวสูงกว่าตอบไปแบบนิ่งๆ

ผู้มาเยือนลากนิ้วกลางอากาศแล้วติดต่อด้วยเสียงกับใครสักคน ไม่นานตรงหน้าเอ็กซ์ก็มีหน้าจอขออนุญาตเข้าห้องขึ้นมาอีกครั้ง

“สวัสดีครับ ขอรบกวนด้วย” อวาตาร์หูแมวตัวเล็กอีกคนเข้ามาพร้อมชุดสูทดำที่สวมอยู่บนร่าง

“ห้องขนาดมาตรฐานนะ รับแขกได้แค่สองคน ถ้ามีคนมาอีกก็เข้าไม่ได้แล้ว” ร่างสูงเดินไปนั่งบนโซฟาด้านหนึ่ง

แม้ขนาดห้องจะกว้างพอให้อีกเป็นสิบคนมายืนอัดกัน แต่ความจุข้อมูลภายในห้องก็รองรับได้แค่นี้ เพราะเธอไม่เคยเสียเงินอัปเกรดมัน

ทุกอย่างในยูโทเปียสรรสร้างขึ้นได้แต่ถูกจำกัดด้วยปริมาณข้อมูล และแน่นอนว่าร่างกายของแต่ละคนก็นับเป็นข้อมูล เพราะงั้นการที่ให้แขกเข้ามาในห้อง พื้นที่ก็จะถูกใช้ไปด้วยเป็นการชั่วคราว ถ้าหากปริมาณข้อมูลเกินก็ไม่สามารถเข้าห้องได้

“ไม่มีแล้วล่ะ มีแค่เอมิกับแฟน” สาวน้อยหูแมวกระโดดหย็องแหย็งมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามพร้อมกับแฟนหนุ่มที่เดินตาม

“แล้ว...” เอ็กซ์มองทั้งสองคน เกริ่นเป็นคำถามว่ามีธุระอะไร

ฝ่ายแมวหนุ่มตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย ส่วนเอมิซึ่งเป็นเพื่อนบ้านห้องข้างๆ ยังคงยิ้มหวาน

เอ็กซ์ไม่ค่อยเจอหนุ่มหูแมวคนนี้นักเพราะอีกฝ่ายเป็นพวกขี้อาย และอยู่ห้องไหนสักห้องในตึกนี่อีกที

เธอไม่ได้สนใจใครเลยด้วยซ้ำ ในเขตที่อยู่อาศัยระดับล่างนี่คงมีแค่เอมิที่อัธยาศัยดีทักไปทั่วนั่นแหละที่รู้จักเอ็กซ์ แล้วพาแฟนหนุ่มมาเยี่ยมนานๆ ทีแบบนี้

“พวกเราสองคนลงชื่อขอไคอาน่ะ” สาวน้อยชุดโลลิต้าชูสองนิ้วก่อนจะทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ “จริงสิ เอ็กซ์น่าจะไม่รู้จักไคอาสินะ ไคอาก็คือระบบใหม่ที่จะ...”

“รู้แล้ว” เจ้าของห้องตัดบท เพราะเพิ่งได้ยินจากน้องสาวมา

ระบบรับเลี้ยงสมาชิกครอบครัวอะไรนี่คงใช้เงินเยอะมากแน่...

“เอ๊ะ รู้หรอ แปลกจังที่เอ็กซ์ข่าวไว” เอมิเลื่อนมือไปจับแขนของแฟนหนุ่ม “สหพันธ์ให้พวกเราระบุแม่ทูนหัวไว้ด้วยน่ะ ประมาณว่าเป็นผู้ปกครองในกรณีฉุกเฉิน… อืม... เช่นว่า ถ้าเอมิติดงานก็ให้เอ็กซ์ไปรับลูกที่โรงเรียนแทนได้น่ะ”

ประโยคหลังทำให้คนผมไฮไลต์ชะงักไป “อย่าบอกนะว่า...”

แววตาของเอมิเป็นประกายอย่างกับจะพูดว่า อย่างที่คิดนั่นแหละ

“ใช่ๆ เพราะเอมิเห็นเอ็กซ์ว่างอยู่บ่อยๆ แล้วก็ดูวางใจได้ เลยใส่ชื่อเข้าไปเรียบร้อยแล้ว” สาวน้อยหูแมวเกาะแขนแฟนหนุ่มแล้วฉีกยิ้มส่งให้

“มันควรจะให้เจ้าตัวยินยอมก่อนไม่ใช่หรอ” เอ็กซ์ขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจ

แต่ท่าทางแบบนั้นไม่ได้กระเทือนแม่สาวใจกล้า กลับทำให้พ่อหนุ่มหูแมวสะดุ้งเฮือกแทนเพราะคิดว่าเธอโกรธ

“ช่องว่างระบบล่ะมั้ง เดี๋ยวก็คงปรับใหม่แหละ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพวกเราจะไปดูหน้าตาของไคอากับสหพันธ์กัน” เอมิลุกขึ้นแล้วดึงให้คนที่อยู่เคียงข้างลุกตามมาด้วย “คุณไม่ต้องกลัวเอ็กซ์หรอก เอมิรู้จักเอ็กซ์มาหลายปีแล้ว หน้าดุก็จริงแต่ใจดีมากเลยล่ะ อ๊ะ เป็นพี่สาวของวายด้วยนะ คนที่เป็นท็อปสตาร์คนนั้นแหละ เหมือนจะเป็นฝาแฝดกัน”

นี่มันเรียกไม่เกรงใจกันแล้วมั้ง…

เอ็กซ์ถอนหายใจแต่ก็เหนื่อยจะตำหนิ เธอไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟัง ตอนอยู่ที่โลกก็ไม่สนใจใคร พอมายูโทเปียก็มีแต่เอมิที่เข้ามามีปฏิสัมพันธ์ด้วย เอมิเคยมาเยี่ยมที่ห้องแล้วสวนทางกับน้องสาวของเธออยู่ครั้งหนึ่ง สุดท้ายก็ต้องเล่าว่าเป็นพี่น้องจากตอนอยู่ที่โลกความจริง

แต่เอมิเข้าใจไปว่าพวกเธอคือฝาแฝดเพราะใช้หน้าเดียวกัน

เอ็กซ์ไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดเพราะไม่อยากพูดถึง

ใครๆ ก็เปลี่ยนหน้าตาและเสียงได้ แต่เปลี่ยนเลขไอดีประชากรของยูโทเปียไม่ได้ ไอดีของวายว่อนไปทั่วเครือข่ายจึงเป็นการระบุตัวตนว่าคนที่มาหาเธอเป็นตัวจริง

เอมิไม่ได้เป็นปลื้มวายอะไรมากมาย แถมยังรู้อยู่แล้วว่าเอ็กซ์ไม่ได้รับเงินมา ...ไม่งั้นคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่านี้แหละ ก็เห็นกันอยู่

เหตุผลที่ยกวายมาอ้างก็แค่ให้น้ำหนักว่าเธอมีกำลังในการดูแลเด็กได้ถ้าจวนตัว…

“คุณโอเคหรอ” ถ้าโน้มน้าวเอมิไม่ได้ก็มีตัวช่วยแค่พ่อหนุ่มขี้อายอีกคนแล้วล่ะ “เราไม่ได้รู้จักสนิทสนมอะไรกัน จะดีหรอ”

คนสวมสูทยืนกะพริบตาปริบๆ เว้นระยะเงียบไปพักหนึ่งท่ามกลางสายตาสองคู่ “ผมเชื่อใจเอมิครับ… เอมิรู้จักคนเยอะมากแต่เลือกผมเป็นแฟน และเลือกคุณเป็นแม่ทูนหัว ผมเลยเชื่อในสายตาของเอมิที่เลือกคุณ”

“แหม คุณนี่ล่ะก็...” เอมิม้วนตัวไปมา หางแมวใต้กระโปรงสะบัดเป็นเกลียวคลื่น

คำตอบนั้นบอกได้เลยว่าพ่อหนุ่มนี่รู้จักเอมิมานาน… ก็ช่างสมกับที่เอมิเลือกเป็นแฟนจริงๆ นั่นแหละ

แม่สาวหูแมวนี่รู้จักคนไปทั่ว แต่กลับเลือกสนิทกับเอ็กซ์และอีกไม่กี่คน คงมีสายตามองคนที่เฉียบคมกว่าการแสดงออกอยู่แล้ว

มองในมุมของเอ็กซ์แล้ว การได้รับความไว้วางใจจากเพื่อนเพียงคนเดียวมันก็ดีอยู่หรอก... เพื่อน... สินะ

“หน้าแดงแล้วล่ะ หน้ากากผ้าซ่อนไม่มิดเลยนะ” เอมิเอ่ยแซว “เอ็กซ์น่ารักอ่า~”

“อะแฮ่ม” คนที่ถูกชมพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาสงบนิ่ง “บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ถูกโรคกับเด็ก ถ้าแค่กรณีฉุกเฉินเป็นบางทีล่ะก็… ได้...”

พ่อหนุ่มแมวหูตั้งเบิกตากว้างแล้วยิ้มอย่างดีอกดีใจ “ขอบคุณมากครับ คุณเอ็กซ์ใจดีมากเลย”

เอมิเท้าเอวอย่างกับจะบอกว่า มันต้องเป็นงี้อยู่แล้ว น่าหมั่นไส้จนทำให้อยากเตะก้นแมว “ถ้างั้นไปดูหน้าตาของไคอาด้วยกันเลยไหม”

“ตอนนี้?” เจ้าของห้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม

“อื้ม สหพันธ์บอกว่าให้ไปเลือกดูได้ในสัปดาห์นี้น่ะ แล้วพวกเอมิก็ว่างแค่วันนี้พอดี เอ็กซ์ติดธุระหรอ”

“ก็ไม่ได้มีธุระ… แล้วไปดูที่ไหนล่ะ” ระหว่างที่ถาม ร่างสูงก็ยืนขึ้นตามไปด้วย

“ต่างมิติ” สาวน้อยหูแมวตอบอย่างร่าเริง มือขวาของเอมิคว้าแฟนหนุ่ม ส่วนมือซ้ายก็จับมือเอ็กซ์แล้วก้าวไปที่แท่นเทเลพอร์ตหน้าห้อง “ถ้าว่างอยู่ก็ไปด้วยกันเลย!”

------------------------------------

[TALK]

.txt ที่ต่ออยู่กับชื่อตอนคือสกุลไฟล์สำหรับเขียน text ใช้บันทึกเอกสาร ตัวอักษร เขียนโน้ต บางทีก็เอาไปเขียนโค้ดด้วยนะ! ที่เลือกมาต่อท้ายตอนแรกเพราะเป็นการอธิบายโลกและสถานการณ์เป็นส่วนใหญ่ค่ะ