1 ตอน เรื่องบังเอิญ
โดย ชูเบล
บ้านจีซัส
สวัสดีครับผมจีซัสผมมีกันแค่สามคนพี่น้อง พี่จีซองและจีเซล ผมเป็นลูกคนกลางพ่อแม่ผมตายตั้งแต่ผมอายุ 15 ตอนนี้ผมจะ 20 แล้วครับพี่จีซองคอยทำงานทุกอย่างส่งพวกเราเรียน เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นแต่พี่เขาไม่เคยบ่นออกมาสักครั้ง เดือนนี้เป็นเดือนที่พี่จีซองจะไปสมัครงานอย่างจริงๆจังๆ ผมก็แอบหวังว่าเขาจะได้งาน ผมใกล้จะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วและผมจะรีบหางานทำเพื่อบ่าเบาภาระพี่จีซัส นั่นเป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้
"อย่ากินหมดสิ เหลือไว้ให้ซัสบ้าง"
"พี่ซัสกินไม่เยอะหรอกเซลรู้" จีเซลน้องสาวคนเล็กเป็นคนที่ดื้อเอาการแต่ไม่ใช่ว่ากำราบไม่ได้ เซลเป็นคนที่ใจดีและเชื่อใจคนง่าย ง่ายจนผมแอบกลัวว่าเซลจะโดนใครหลอกอีกหรือเปล่า
"ใครว่าพี่กินน้อย" จีซัสเดินลงมาจากด้านบนได้ยินแบบนั้นจึงโต้ตอบกลับไปทันที
"พี่ซัสอะขอไก่ชิ้นนี้ให้เซลนะ" เซลพูดพร้อมหยิบไก่ชิ้นนั้นขึ้นมากิน
"อ้วนขึ้นไม่รู้ด้วยนะ" ผมพูดดักจีเซลขึ้นมาเพราะจีเซลน่ะชอบบ่นว่าอ้วนอยู่เรื่อยเลย ทั้งที่ความจริงจีเซลน่ะสวยที่สุดแล้ว
"โห ไรอะพี่ซัสแช่งน้อง"
"กินๆไปเถอะ ดีกว่าอดยากแหละนะ"
"ใช่แมะ.."
"เออ..แล้วนี่เอาผลไม้ไปให้บ้านข้างๆยัง" จีซองแทรกขึ้น
"อย่าให้พูดถึงเลยพี่ซอง ผมนี่ยังขนลุกไม่หาย" ผมพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่นๆ
"ทำไมมีอะไร" ผมมองหน้าพี่ซองก่อนจะเล่าออกมา
"ตอนนั้นผมกำลังกดกริ่ง..."
......................
ตอนนั้นมีผู้ชายสองคนเดินออกมาหาผมพวกเขามีท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เขาเดินเข้ามาหาผม เขาไม่ยิ้มให้เลยสักนิด จากนั้นเขาเดินมาจนใกล้ถึงตัวผมเขาจึงเอ่ยถามผม
"นายเป็นใคร" เขาพูดเสียงแข็ง
"ผมอยู่บ้านข้างๆครับ ผมเอาผลไม้มาให้" ผมพูดพร้อมโชว์ถุงผลไม่ขึ้นมาให้เขาดู
"กลับไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าอยากจะมาก็มาได้"
"ตะ..แต่"
"บอกให้กลับไปไง!"
เขาตะคอกใส่ผมจนผมตกใจทำผลไม้หล่นหมดเลย แต่ในขณะที่ผมกำลังถอยหลังเตรียมจะเดินออกมาผมแหงนมองด้านบนบ้านเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองผมอยู่
...................
"บ้านหลังนั้นน่ะน่ากลัวจริงๆนะ ผมว่าเราอย่าไปยุ่งเถอะก็แค่บ้านอยู่ติดกันไม่เป็นไรหรอกถ้าเขาจะไม่อยากต้อนรับเราขนาดนั้น”
"ก็ได้..แกก็อย่าเข้าไปยุ่งกับเขาล่ะจีซัส"
"รู้แล้วหน่า พี่ไปเรียนก่อนนะเซล เราก็ตั้งใจเรียนล่ะสอบให้ติดมหาวิทยาลัยดีๆนะ" จีซัสพูดกับเซลก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
"พี่ซอง" เซลมีสีหน้าวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นเขาพูดพร้อมมองหน้าจีซอง
"จะเอาอะไรอีก ไม่อิ่มหรอ"
"เมื่อคืนเซลฝันแปลกๆ"
"แปลกยังไงล่ะ"
"พี่ซัส..เซลฝันมามีคนมาเอาพี่ซัสไปจากเซล"
"แค่ฝันน่ะ อย่าคิดมาก"
"มันจะไม่มีอะไรจริงๆหรอคะ" จีซองได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับน้องสาว
"ไม่มีอะไรหรอกเซล ซัสมันจะต้องไม่เป็นอะไร" การสูญเสียมันไม่ควรเกิดขึ้นในครอบครัวเราอีกไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถเอาชีวิตพวกเราสามคนไปได้
แต่ก็ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าในอนาคตจะต้องเจอกับเรื่องอะไร จะอยู่ด้นานแค่ไหนเรื่องแบบนั้นมันไม่สามารถการันตีได้หรอก
______________________
มหาวิทยาลัย
"อุ่นมาเรียนเร็วจังเลย" จีซัสเดินเข้ามาก่อนจะทักทายเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ยังไม่ได้กลับบ้าน" อุ่นตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อะไรนะ! ทำไมมึงไม่กลับ"
"ถ้ากูบอกแล้วมึงเหยียบให้สนิทนะ" มันพูดพร้อมกับดึงผมมานั่งใกล้ตัว
"เออ เล่ามาดิ"
"จำพี่ดีนที่มาเวียนกูคราวก่อนได้ปะ"
"มึงอย่าบอกนะ...ในโรงเรียนเลยหรอ!!!"
"เออ"
"ไอเหี้ยอุ่น เกินไปละมึงอะ!" อุ่นมันเป็นคนที่ไม่ชอบมีความสัมพันธ์กับใครนักมันชอบเที่ยวเล่นมากกว่าดีกว่าต้องไปผูกพันกับใคร
"อย่าดังดิวะ กูจะกลับไปอาบน้ำ"
"เออเดี๋ยวกูเช็คชื่อให้"
"ดีมากจ้ะเพื่อนรักกกกกก"
"รำคาญรีบไปได้แล้ว" อุ่นเดินไปจุ๊บแก้มจีซัสก่อนจะเดินออกไปทันที
"ไออุ่นไอเหี้ย! แล้วกูต้องมาเรียนคนเดียวอะนะ"
"น้องจีซัสสสสสสสสส" เสียงลากยาวลอยมาจากด้านหลังผม ผมจึงหันกลับไปมองก็เห็นเป็นพี่กฤตที่ชอบมาแวะเวียนหาผมบ่อยๆพี่กฤตรู้จักกับผมมาหลายปีแล้ว
"พี่กฤต เลิกเล่นได้แล้ว!"
"อารมณ์เสียอะไรเนี่ย ใครไปเหยียบหางเอา"
"นี่ว่าน้องหรอ ไปไกลๆเลยไป!" จีซัสพูดพร้อมผลักกฤตออกไปด้วยความโมโห
"ผมต้องไปเรียนแล้ว"
"แล้วเพื่อนอะ"
"ทิ้งไปเเล้วอะดิ โมโหอยู่เนี่ย!"
"ให้พี่ไปเรียนเป็นเพื่อนปะ"
"อย่าหาเรื่องเลย พี่อะกลับไปเรียนได้เเล้ว! เพื่อนรออยู่นู้น" จีซัสพูดพร้อมหันหน้าไปทางโต๊ะเพื่อนๆของกฤตที่ทุกสายตาจ้องมาที่เขาสองคน
"อย่าสนไอพวกนั้นเลย" กฤตเดินไปคล้องคอจีซัสก่อนจะพาจีซัสเดินเข้าคณะไป
-------------------------------------
เวลาต่อมา
บ้านเอเดน
"ข้าบอกให้เจ้าไปหาเลือด แค่นี้ทำไมหาไม่ได้!"
"ข้าจะรีบนำเลือดมาถวายท่าน"
"ไม่ต้อง!" เอเดนพูดพร้อมพุ่งตัวไปบีบคอลูกน้องของตนจนขาค่อยๆลอยขึ้น
"อย่าทำน้องชายข้าเลยท่านเอเดนทำร้ายข้าเถิด" ชายหนุ่มอีกคนโต้ขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวพร้อมคุกเข่าลง
พลึ่บ! อัก! เขาผลักผู้ชายในมือจนกระทบกับกำแพง
"วันนี้ข้าจะปล่อยไป แต่ถ้าหากมีอีก...ข้าจะไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น" เอเดนเดินออกมาทันที ใครๆก็รู้ถึงความหยิ่งยโสโอหังของเขา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่แรก เขาไม่มีหัวใจ..เพราะเขาต้องนำหัวใจไปซ่อนในที่ที่ไม่มีใครจะตามหาเจอ เขาจึงไม่มีความรู้สึก
บริวารทั้งสองของเอเดนมีนามว่า ลีโอและไซนัส ไซนัสเป็นพี่ชายคนโตเป็นคนที่คอยเก็บกวาดสิ่งที่เอเดนทำส่วนลีโอมีหน้าที่หาเสบียงมาให้เอเดน แต่เนื่องจากเกิดเหตุสุดวิสัยนั่นจึงทำให้เขาไม่ได้นำเสบียงอาหารมา
_____________________________
หน้าบ้านจีซัส
"พี่ซองนะพี่ซองใช้น้องตลอดเลย" ผมเดินออกมาทิ้งขยะหน้าบ้านเพราะพี่ซองใช้ให้ผมออกมาทิ้งขยะ
"กรี๊ดดดดดดดด!!!" ทันทีที่จีซัสปิดฝาถังขยะลงเขาก็เห็นผู้ชายตัวขาวซีดราวกับผีดิบแถมตัวสูงจมูกโด่งผมสีเป็นสีส้มออกน้ำตาลดั่งใบไม้ร่วง กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา
"มะมีอะไรให้ช่วยไหมครับ" คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยอาการสั่นกลัว
"คุณอย่าจ้องผะ.. กรี๊ดดดดด" ทันใดนั้นผู้ชายตรงหน้าก็พุ่งตรงเข้ามาหาเขาเหมือนกับสายลมก่อนจะจับมือทั้งสองของจีซัสชูขึ้นเหนือหัว
"คะคุณกำลังทำผมกลัวนะ"
"ทำไมเจ้า..." สายตาเรียบเฉยจ้องมองไปยังไปหน้าคนตรงหน้าก่อนจะใช้มือไล่เกลี่ยกรอบหน้าหวานอย่างใจเย็น
"จีซัส!!! เกิดอะไรขึ้น" จีซองเดินออกมาอย่างร้อนรนก่อนจะเดินไปดึงตัวน้องชายของตนเองออกมาจากตรงนั้น
"ไอนี่มันทำอะไรเรา พี่จะจัดการมันเอง!"
"ไม่มีอะไรครับ..เข้าบ้านกันเถอะ" จีซัสพูดพร้อมผลักพี่ตัวเองให้เข้าบ้านไป
"เเต่!!!"
"พอเลยพี่ซองไม่มีอะไรจริงๆ" จีซองยอมเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่เต็มใจนัก จีซัสกล่าวขอโทษคนตรงหน้าก่อนจะตามพี่ชายเข้าบ้านไป
"ทำไมเจ้าถึงได้มีกลิ่นไออสูร"
___________________________
"ไอนั่นมันทำอะไรเรา" ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านจีซองก็ซักถามจีซัสทันที
"แค่ทักทายกันน่ะ"
"ทักทายอะไรแบบนั้น จะจูบกันแล้วน่ะ!"
"พี่ซอง! พูดอะไรแบบนั้นน่ะ" "เขาอาจเป็นคนข้างบ้านก็ได้นะ แค่มาทำความรู้จักเฉยๆแหละไม่มีอะไรหรอก"
"แก้ตัว!"
"เชื่อน้องบ้างได้ปะ"
"ไม่คุยด้วยแล้ว อย่าให้รู้ว่าไปแอบชอบเขาล่ะ"
"ไอพี่ซอง! อยากตายนักหรอ หะ!" จีซัสวิ่งไล่ตีพี่แต่ไม่ทันเพราะจีซองวิ่งขึ้นบ้านไปก่อน
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" จู่ๆจีซัสก็รู้สึกเหมือนถูกแอบมองอยู่เขาค่อยๆหันไปดูที่หน้าต่างแต่พบเพียงความว่างเปล่าภายนอกบ้านเผยให้เห็นบ้านอีกหลังที่ชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
"คงไม่มีอะไรหรอก..."
ตุ้บ!
"กรี๊ด!!!!!"
(ตกใจอะไรขนาดนั้นน้องทำของหล่น) เสียงของจีเซลลอยมาจากข้างบน
"ทำตกได้ตรงเวลาจริงๆ" "เดินไปดูอีกรอบคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"
_____________________________
ผมตัดสินใจเดินออกมานอกบ้านทันทีผมมองเข้าไปในบ้านอีกหลังโดยไม่ตั้งใจแต่กลับบังเอิญสบตากับใครคนหนึ่งเข้า ด้วยความที่ผมอยากรู้ผมทำเป็นเดินไปทางอื่นแต่ก็แอบวนกลับมาและแอบเข้าไปในบ้านหลังนั้น ผมรู้ว่ามันผิดแต่ผมไม่ได้มาขโมยของ ไม่เป็นไรหรอกมั้งอย่าให้เขาจับได้ก็พอ
ทันทีที่แอบเข้ามาในบ้านได้ที่นี่หลังใหญ่เหมือนเขาวงกตบ้านดูโล่งมากเเทบไม่เหมือนบ้านเลย
"เจ้าไม่เจ็บตรงไหนใช่หรือไม่"
"ข้าไม่เป็นอะไรท่านพี่"
ผมเห็นมีคนเดินมาจึงแอบหลบเข้ามุมโชคดีที่ผมแอบหลบทัน แต่ทำไมคนที่นี่พูดจาแปลกๆจัง และผมก็ขนลุกไปหมด สงสัยต้องรีบออกจากที่นี่แล้วล่ะ
"นายท่านยังไม่ได้กินเลือดข้าจะรีบไปหาเลือดให้นายท่าน"
"แต่เจ้าบาดเจ็บ"
"ข้าไม่เป็นไรท่านพี่"
ทันทีที่ผมได้ยินคำนั้นขาผมแทบอ่อนแรง ร่างกายชาไปหมด สิ่งที่ผมได้ยินมันไม่ผิดใช่ไหมเขากินเลือดคนหรอ
"เจ้าไม่ต้องไปหาเลือดหรอก" "เลือดมาหาข้าแล้ว" เอเดนพูดและกำลังเดินลงมาจากบันไดมา หน้าตาเขาดูสดใสและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
"ขอรับ?"
พลึ่บ!
"กรี๊ดดดดด!" จู่ๆผมก็พบว่าตนเองล้มลงกับพื้นราวกับโดนใครถีบ
"ผมแค่เดินผ่านมาผมจะกลับแล้วครับ"
"หยุด!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นมา หรือเขาจะอยากกินเลือดผมจริงๆหรอ
"เจ้ารอดไปแล้วจะรนหาที่ตายอีกทำไม"
"คุณหมายความว่ายังไง"
"ข้าหิวเลือด..และเลือดเจ้ามันช่างหอมหวาน" ผมเริ่มตัวสั่นและตัวชาอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนโดนมนต์สะกดผมไม่มีทางแอบเดินเข้าบ้านใครแบบนี้เเน่ๆต่อให้อยากรู้อยากเห็นแค่ไหน
"เจ้า..ไม่รอดแล้วล่ะ"
"ผะผมมีข้อเสนอ" เขาทำหน้าสงสัยผมจึงรีบอธิบายข้อเสนอผมไปทันที
"ผมจะให้คุณกินเลือดแต่แค่นิดเดียว..ได้ไหม"
"ไม่ได้ เจ้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นอีก ข้าจำเป็นต้องปิดปากเจ้า"
"ผมสาบาน ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย!!! ผมจะปิดปากให้สนิท"
"?"
"ที่จริงเลือดหมูก็อร่อยนะครับ ผมรู้มันแพงแต่เดี๋ยวผมซื้อให้"
"ข้าไม่กินเลือดสัตว์"
"แต่เลือดคนมันไม่อร่อย" สิ้นเสียงของผมเขาค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนจะสูดกลิ่นกายของผม
"เจ้า..อนุญาตข้าเองนะ"
"คะครับ?"
ฉึก!!!
"อร้ากกกกกกก!!!!"
Comments (0)