ตอนที่ 2

จำความรู้สึกนี้เอาไว้

บ้านเอเดน

"นายท่าน มนุษย์ที่นายให้มัดไว้ตื่นเเล้วขอรับ" เอเดนได้ยินเช่นนั้นจึงเดินออกจากห้องนอนตนเองมุ่งหน้ามายังห้องโถงใหญ่

"ได้สติเเล้วสินะ"

"คะคุณทำอะไรผม.." "ปวดคอจัง.." จีซัสพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้าในขณะที่มือก็ไปลูบเข้าตรงคอของตัวเอง

"ละ..เลือด!!!" "คุณทำอะไรผม!" จีซัสพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อหลุดพ้นจากเชือกที่มัดตนอยู่

"เจ้าจะรอด ถ้าทำตามที่ข้าสั่ง"

"ทำไมคุณกินคนเป็นอาหาร..คุณเป็นตัวอะไรกันเเน่"

ตึก ตึก ตึก

เสียงเท้าค่อยๆเดินไปหาจีซัสก่อนที่เอเดนจะนั่งคุกเข่าเเละลูบไปที่เเก้มของจีซัส

"เจ้า..เป็นของข้านับตั้งเเต่นี้ไป" "อย่าร้องไห้ไปเลยไม่มีใครช่วยอะไรเจ้าได้!"

"พี่ชายผมต้องตามหาผมเเน่!"

"ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครหาเจ้าเจอ"

"คุณทำเเบบนี้กับผมทำไม!" ดวงตาของจีซัสเผยให้เห็นทั้งความโกรธเเละความกลัว ผู้ชายตรงหน้าจ้องมองเขาตาเเทบไม่กระพริบ 

"เจ้าเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันจัดการมันได้"

"ใคร?"

"ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องรู้"

"ผมเป็นเเค่คนธรรมดาไม่ได้วิเศษอะไร คุณอย่ามาคาดหวังอะไรจากผมเลย คุณไม่มีทางได้มันหรอก"

"คนเจ้าจะไปรู้อะไร" เอเดนพูดพร้อมสวมสร้อยข้อมือบางอย่างให้จีซัส

"มันคืออะไร.."

"ข้าติดใจน่ะ.. เจ้าเป็นของข้าเเล้ว ทุกครั้งที่เจ้าพยายามเปิดเผยเรื่องของเราหรือพยายามหนีไปสร้อยข้อมือก็จะบีบรัดเจ้าเรื่อยๆ เเละถ้าเจ้ายังดื้อรั้นเจ้าก็จะตายในที่สุด" จีซัสนิ่งเงียบไป เขาไม่อาจเชื่อได้ว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้น..มันคือเรื่องจริง

"ไซนัสตามข้ามาส่วนลีโอเจ้าอยู่ทำเเผลเสร็จเเล้วตามข้ามาที่ห้อง" ทันทีที่เอเดนพูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีปล่อยให้จีซัสนั่งจบอยู่กับความหวาดกลัว

"ข้าเสียใจด้วย.. ข้าจะทำเเผลให้เจ้า"

"คุณทนอยู่กับเขาได้ยังไงเขาเป็นคนที่นิสัยเเย่ขนาดนั้น"

"เจ้าอย่าพูดอะไรตามอำเภอใจ เจ้ามีสร้อยข้อมือนี้เเล้ว เจ้าเปรียบเสมือนอีกครึ่งร่างของคุณเอเดน"

"พวกคุณก็มีสร้อยข้อมือหรอ"

"ไม่ ไม่มีใครมี มีเเค่เจ้า เจ้าคนเดียวเท่านั้น เจ้าคือผู้ถูกเลือก.."

"ผมไม่ต้องการ.."

"ข้าทำเเผลให้เจ้าเสร็จเเล้ว ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่บ้าน"

"ไม่เป็นไร ผมไปเองได้" จีซัสลุกขึ้นเดินอย่างไม่มั่นคงเขาปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เหมือนจะวูบ

_________________________

บ้านจีซัส

"พี่ทนไม่ไหวเเล้วเซลพี่จะไปเเจ้งความ"

"อือ! เซลจะไปด้วย"

เเกร๊ก... ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเผยให้เห็นจีซัสที่กำลังเดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า

"จีซัสเกิดอะไรขึ้น" ทันทีที่เขาย่างก้าวมาในบ้านพี่ชายคนโตก็เอ่ยปากถามทันทีด้วยความเป็นห่วง

"พี่ซองผมหิวจัง.." คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเเหบ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบเเก้มลงมา

"รู้เเล้วหน่า หิวก็ไปหาไรกิน อย่าร้องสิ" จีซองเดินหายไปในครัวสักพัก ก่อนจะเดินออกมาพร้อมอาหารที่หอมฟุ้งไปทั่ว

"ว้าววว น่ากินจัง"

"น่ากินก็กินเยอะๆนะ" จีซัสพยักหน้าตอบก่อนจะลงมือทานอย่างจริงจัง

"เเล้วเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฟังได้ไหม" จีซองใช้โอกาสนี้เพื่อถาม เเต่จีซัสก็ดูเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่ต้องเล่าก็ได้ เเค่เราปลอดภัยก็ดีเเล้ว เเล้วที่คอ..."

"ไม่มีอะไรหรอก" ด้วยความที่พี่น้องบ้านนี้ไม่อยากทำให้คนในครอบครัวอึดอัดเลยไม่มีใครไปยุ่งเรื่องส่วนตัวใครเเค่ไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนก็พอเเล้ว

"ผมเอาจานไปล้างก่อนนะ" จีซัสวิ่งพรวดเข้าไปในครัวทันที

"หรือที่เซลฝันวันก่อนมันจะจริง.." เซลพูดขึ้นมา

"เเค่ฝันน่ะเซล อย่าคิดมาก"

"เเล้วถ้าเขาเอาพี่ซัสเราไปจริงๆล่ะ เซลกลัว..เซลสังหรณ์ไม่ดีเลย"

"ไม่มีใครหน้าไหนมาพรากเราสามคนได้ เชื่อพี่นะเซล พี่จะปกป้องซัสเอง ไม่ว่ามีปัญหาอะไร พี่จะดูเเลปกป้องทั้งสองคน เเละอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข"

จีซัสเเอบฟังอยู่อีกฝั่งของกำเเพงเขาเสียใจที่เรื่องมันเป็นเเบบนี้ คำว่าสงบสุข คงไม่มีอีกเเล้วในชีวิตเขา เขาได้เเต่เอามืออุดปากกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพื่อไม่ให้อีกสองคนรับรู้ว่าเขาเสียใจเเค่ไหน

____________________________

เวลาต่อมา

"นอนอยู่บ้านอย่าไปไหนนะ อยากได้อะไรให้โทรบอก"

"อือ พี่รีบไปทำงานเถอะ"

"โชคดี" จีซองเดินออกจากบ้านไปทันที

ตอนนี้ในบ้านเหลือเพียงเขาเเละเขากำลังใช้เวลาเพื่อทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด ทันใดนั้นก็มีเสียงข้อความดังขึ้น เผยให้เห็นชื่อ "พี่กฤต"

ติ้ง ติ้ง....

พี่กฤต

(ได้ข่าวว่าวันนี้ไม่มาเรียน)

(เป็นอะไรไป)

(ให้ไปหาที่บ้านไหม)

'ไม่ต้อง ขออยู่คนเดียว'

(ไม่ทันเเล้ว กำลังไป)

'ปล่อยให้อยู่คนเดียวบ้างไม่ได้ไง'

(ก็เราป่วยกะทันหัน พี่เเค่เป็นห่วง)

'จะมาก็มา'

__________________________

บ้านจีซัส

"พี่ซื้อขนมมาฝากเยอะเลย"

"วางไว้ตรงนั้นเเหละ"

"เเล้วคอไปทำอะไรมา"

"มะ..ไม่"

พลึ่บ! 

"เห้ย!! พี่ดึงออกได้ไงอะ" จู่ๆพี่กฤตก็เข้ามาดึงผ้าที่ปิดเเผลไว้

"ไม่เห็นมีอะไรเลย" จีซัสเองก็ตกใจที่บนคอตัวเองไม่มีเเผลเเล้ว เขาได้เเต่สงสัยถ้าทำให้เเผลมันหายไปได้จะมาทำเเผลให้ผมทำไม

"กินอะไรกันไหม"

"เพิ่งกินข้าวมาอะ ยังอิ่มอยู่เลย"

"เราดูหม่นหมองนะ"

"ทำงานหนักเเหละ พี่กฤตจะกินอะไรก็กินเลย"

"ทีหลังมีอะไรต้องโทรบอกพี่ทุกครั้งนะรู้ไหม"

"เข้าใจเเล้วครับ ขอบคุณนะครับ" จีซัสยิ้มออกมา บางทีเขาอาจคิดมากไปอาจไม่มีอะไรก็ได้ เขาได้เเต่หัวเราะออกมาเบาๆให้กับความโง่เขลาของตัวเอง

"ไหวปะเนี่ย"

"ไหว! พี่ไปเรียนเถอะพรุ่งนี้ไว้เจอกัน"

"รีบไล่จัง"

"ผมจะไปนอนต่ออีก"

"ก็ได้ๆ" ทั้งสองบอกลากันโดยที่จีซัสเดินไปส่งกฤตถึงรถ เเละมองรถของกฤตเคลื่อนผ่านไปจนสุดสายตา ในขณะที่กำลังหันหลังกลับนั้น...

"หึ" เอเดนก็ได้มายืนอยู่ด้านหน้าจีซัส

"ผัวเจ้ารึ"  

"ไม่ใส่สักหน่อย"

"ไม่ใช่ก็ดี"

"คุณมีอะไร"

"ข้ามาเพื่อตั้งข้อตกลงกับเจ้า"

"ข้อตกลงอะไรอีก"

"ข้าชื่อเอเดนเจ้าจะต้องเรียกข้าว่าท่านเอเดนและมีมารยาทกับข้า!"

"เเล้วถ้าผมไม่ทำล่ะ" เอเดนมองไปที่สร้อยข้อมือจีซัสก่อนที่สร้อยข้อมือจะค่อยๆบีบรัดเหมือนเครื่องจักร ทำให้จีซัสต้องร้องขอชีวิตออกมา

"เเล้วเเต่เจ้า เจ้าเลือกเอาเอง" 

พลึ่บ!

ทันใดนั้นเอเดนก็ได้หายตัวไปทันที

"ต้องชินให้ได้สินะจีซัส เเกเก่งอยู่เเล้ว เเกทำได้เเน่นอน.."