บทที่ ๒

——

"ไง วีจัง"

"อืม"

การพบพานกันบนสถานที่ลับกลายเป็นเรื่องที่คุ้นชินตา นีราภา หรือ ฟ้า ไม่ใช่ผู้ไม่ได้รับเชิญอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นหนึ่งในเจ้าถิ่น วีธราพยายามมาให้บ่อยขึ้นเป็น 4 ครั้งต่อสัปดาห์ แม้จะไม่ได้กำหนดวันชัดเจน แต่ก็จะเจอฟ้านั่งอยู่ก่อนแล้วในทุกครั้ง จึงทำให้คิดได้ว่าฟ้าคงจะขึ้นมาบนนี้ทุกวัน

รู้ตัวอีกทีขาของวีธราเองก็ก้าวขึ้นบนบันไดในทุกๆ พักกลางวันเสียแล้ว

เพราะส่วนสูงที่มากกว่ามาตราฐานทั่วไปของหญิงไทย ประกอบกับการเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลรุ่นเยาวชนระดับประเทศ ทำให้วีธราต้องก้มหัวลงเล็กน้อยเมื่อลอดผ่านประตูดาดฟ้า เธอล้มตัวลงนั่งที่ประจำ — ด้านซ้ายของเธอ ด้านขวาของฟ้า ตำแหน่งที่หลบแดดได้กำลังพอดี แม้จะไม่สามารถปกปิดความร้อนระอุของสภาพอากาศได้ทั้งหมด แต่ก็ยังดีกว่าการไปนั่งกลางแจ้งอยู่มากโข

"นี่ ๆ วีจัง ปีใหม่ปีนี้จะไปไหนหรือเปล่า? "

"เราคงจะไปที่บางแสนกับพวกที่ชมรม ฟ้าล่ะ"

เพราะนี่คือเดือนธันวาคมที่ไม่หนาว ผ่านมาไม่นานนักก็ถึงช่วงเวลาของเทศกาลประจำปีที่ซึ่งผู้คนต่างให้ความสำคัญและตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ แต่นั่นไม่ได้รวมถึงวีและฟ้า พวกเธอไม่ได้ชอบมันสักเท่าไหร่ ต่างลงความเห็นว่าเทศกาลเหล่านี้มันจำเจ และไม่ได้น่าตื่นตาตื่นใจเท่าที่เคยเป็นเหมือนเมื่อครั้นยังเป็นเด็ก แต่ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกเมื่อมนุษย์เป็นสัตว์สังคม และพวกเธอไม่ได้ปฏิเสธการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น ทำให้ต่างคนต่างก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทที่ต่างกันออกไป

วีธรามีเหล่าเพื่อนจากชมรมวอลเลย์บอล

ส่วนนีราภาเองก็มีเพื่อนสนิทจากโรงเรียนเก่า 3-4 คน

"จริงหรอ? โชจังก็ชวนไปเหมือนกัน" โชยุ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลประกายแดงที่กำลังซบลงที่ไหล่ของวี

"นี่ วีจัง" เสียงแสนหวานขานเรียกชื่อแสนประหลาดพร้อมทั้งช้อนตาใสมอง

"ว่าไง" เจ้าของชื่อเล่นตอบกลับ

"เธอไม่เบื่อบ้างหรือไงที่มาอยู่กับฉันน่ะ? " คำถามที่ค้างคาในใจตลอดหลายวันถูกเอ่ยออกไป

"ทำไมคิดแบบนั้น? " คนสูงกว่าหันไปสบตาอีกคน ด้วยสีหน้านิ่ง เปลี่ยนไปที่แววตาดูจริงจังมากขึ้น

"นั่นสิ น่าจะเพราะนอกจาก สามสี่คนนั้นก็ไม่ได้มีใครที่ชอบฉันเท่าไหร่เลยนะ" แต่ฟ้าเลือกที่จะหลบหนีสายตาที่ทอดมอง

"เวลาที่ทุกคนเข้าหา พอถึงจุดนึงก็จะรู้สึกได้ว่าฉันมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง สุดท้ายก็ถอยห่างออกมา"

"เธอไม่เคยได้ยินเรื่องของฉันบ้างเลยหรอ? ที่แบบว่าฟ้าห้องกิฟต์โคตรร่านผู้ชาย อ่อยไปทั่ว ไม่ก็ฟ้ากลุ่มโชยุไปมีเซ็กส์กับครูพละระหว่างคาบ อะไรแบบนี้? "

"แล้วมันจริงไหม? "

รอยยิ้มของฟ้าถูกตัดลงแทบจะในทันที ริมฝีปากสั่นเครือ รวมถึงดวงตาใสที่มีน้ำตารื้นๆ ที่ขอบ

"ไม่ ไม่สักอัน"

"งั้นเราก็ไม่เคยได้ยิน" วีธราตอบกลับด้วยเสียงเรียบปกติ

และเพราะความสบายใจที่พบเจออย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทำหน้าที่ราวกับเวทมนตร์ที่ทำให้ฟ้าเชื่อจนสนิทใจ

วัน ๆ หนึ่งก็ดำเนินต่อไปพร้อมกับสายตามากประกายของผู้ฟัง ก่อนประกายแสงจะพลันดับลงอีกครั้งในไม่กี่ช่วงยามถัดมา

-

ทันทีที่เลิกเรียน วีธราก็มาปรากฎอยู่ที่หน้าห้องเรียนของอีกคน และชวนให้กลับบ้านด้วยกันหลังทราบว่าครึ่งทางของพวกเขาเป็นทางเดียวกัน หลังการตัดสินใจเดินกลับด้วยกัน ในวันปกติเรื่องแบบนี้คงไม่มีทางเกิดขึ้นเนื่องจากการซ้อมของวีธราที่กินเวลาจนมืดค่ำ สร้างเสียงฮือฮาจากเหล่าจอมซุบซิบทั้งระดับชั้น

เพียงแค่มารับเพื่อนกลับบ้านด้วยกัน

ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีอะไรให้น่าตื่นเต้นแท้ๆ

ภายใต้แสงอัสดงและลมอ่อนยามเย็น ร่างสูงไล่มองดูฝีเท้าย่างข้างหน้า ฟ้าเหมือนเดินเหม่อลอย ไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ทราบเป็นอย่างดีว่าภายใต้สีหน้าเหล่านั้นคงมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในหัวของคนตัวเล็ก

กิจกรรมเตร็ดเตร่จบลงเมื่อเดินมาจนพบทางแยก ถึงเวลาต้องแยกจากอีกครั้ง ก่อนกลับมาพบพาในวันถัดมา

แม้ยังไม่อยากบอกลาแต่รั้งอีกคนไว้ก็คงไม่เป็นการดีนัก สองเท้าของคนตรงหน้าหยุดลง ไม่มีทีท่าว่าจะเดินต่อ

"วีจัง"

"พรุ่งนี้เราจะยังได้เห็นหน้ากันอยู่ใช่ไหม"

ราวกับจงใจให้เป็นคำถามไม่มีคำตอบนีราภาบอกปัดด้วยประโยคสุ่มๆ ตบท้ายด้วยรอยยิ้มการค้าเฉกเช่นเดิม ก้าวขาฉับต่อไป

“นีราภา"

"เจอกันพรุ่งนี้นะ"

เสียงตะโกนของวีธราที่ไกลออกไป เรียกให้นีราภาหันกลับไปอีกครั้ง นีราภาเจ้าของชื่อหยุดเดินอีกครั้ง และเดินต่อไปด้วยสีหน้าที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็คาดเดาไม่ถูก แต่ถ้าให้เดา ก็คงเรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีล่ะมั้ง