1 ตอน ความลับของท่านประธาน
โดย Exorcist
"เท็ตสึยะ…"
"มานี่สิ" สิ้นเสียงแหบพร่าเย้ายวนชวนกระสันซ่าน ประธานบริษัทอย่างทาคาชิ เท็ตสึยะ ก็ไม่ลังเลเลยที่จะก้มลงไปใช้ริมฝีปากคลอเคลียกับใบหน้า ลากต่ำลงมาถึงลำคอก่อนจะฝากฝังรอยรักไปตามผิวกายขาวเนียน ฟังเสียงครางกระเส่าที่เขาคนนั้นส่งออกมาจากริมฝีปากบาง ร่างกายขาวเนียนละเอียดตาขึ้นสีแดงเรื่อยามถูกกักกอดไว้ใต้ร่าง ความงดงามของผู้ชายคนนั้นช่างเข้ากันได้ดีกับชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำตัดผิวขาว ราวกับเป็นนางฟ้าราคะจอมซนที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อปั่นป่วนหัวใจของใครบางคน
"อื้อออ...เท็ตสึยะ…" คนใต้ร่างคราง พลางเอียงคอหลบไปอีกทาง ให้ชายที่คร่อมกายตนได้กดจูบลงซ้ำ ๆ ที่ลำคอ ก่อนจะขบกัดเบา ๆ ให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับการเล้าโลม
โคนขาของเขาที่มีฝ่ามือหนาจับอยู่ถูกไล่สัมผัสไปเรื่อย ๆ จากขาอ่อนสู่สะโพกกลม คนรับสัมผัสทำเพียงส่งเสียงครางบ่งบอกให้เท็ตสึยะรู้ว่าเขารู้สึกดีกับสัมผัสบางเบาราวกับเอาขนนกมาไล้ผ่านผิวกายมากมายขนาดไหน ปลายนิ้วของเท็ตสึยะลากผ่านชุดชั้นในลายลูกไม้ช้า ๆ ลากวนไปมาเหมือนประวิงเวลา ก่อนที่ฝ่ามือนั่นจะขยำกับก้อนเนื้อกลม ๆ โดยที่ริมฝีปากของยังคงซุกซนกับด้านบนไม่เลิก
เท็ตสึยะทั้งกัดทั้งจูบจนผิวกายขาวเต็มไปร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนที่เขาจะผละใบหน้าออกมาเชยชมคนใต้ร่าง มองดวงหน้าขึ้นสีแดงเรื่อและแผ่นอกเล็ก ๆ ที่กระเพื่อมขึ้นลงเพราะหายใจไม่ทั่วท้อง นัยน์ตาคู่สวยที่จดจ้องมองมาเต็มไปด้วยความปรารถนายั่วยวนคล้ายชวนให้เขากักกอดคนใต้ร่างจนกว่าร่างกายจะแหลกสลาย
ชายวัยกลางคนขยับมือมาปัดผ้าซีทรูเนื้อบางออก ก่อนก้มลงไปใช้ริมฝีปากขบกัดยอดอกสีสวยที่แข็งชันเบา ๆ ให้เขาคนนั้นรู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกกระแสไฟฟ้าชอร์ต ความรู้สึกเสียววาบที่หัวนมทำให้คนใต้ร่างหลุดครางเสียงกระเส่าออกมาอีกครั้ง หลังจากนั้นเท็ตสึยะก็ดูดมันราวกับว่าเขาคือเด็กน้อยต้องการนมจากมารดา
"อื้อออ"
"เรสึ…" เท็ตสึยะครางเรียกอีกคนเสียงแหบพร่า ผละใบหน้าออกมาจากเนินอก จ้องสบกับดวงตาฉ่ำวาวที่มากไปด้วยความปรารถนา โน้มกายลงมาให้ริมฝีปากจรดจูบลงบนเนื้อนุ่มแบบเดียวกัน ทันทีที่ริมฝีปากประกบลงไป ใครอีกคนก็อ้าปากรอให้เรียวลิ้นของเขาเข้าไปควานหาความหวานภายใน นัยน์ตาของเท็ตสึยะจดจ้องภาพเบื้องหน้าก่อนจะหลับตาลงเพื่อซึมซับรสจูบยามที่ลิ้นของเขาหยอกล้อกับคนใต้ร่าง ความซุกซนของลิ้นอีกคนกำลังกลั่นแกล้งเขาแม้อยู่ภายในโพรงปาก จากที่หยอกล้อค่อย ๆ รุกไล่กลับไปในปากอีกคนจนเท็ตสึยะเป็นฝ่ายยอมแพ้ เขาผละริมฝีปากออก มองใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อและดวงตาฉ่ำน้ำ นางฟ้าตรงหน้ายังคงส่งยิ้มซุกซนให้เขาแม้ดวงตาจะเต็มไปด้วยความต้องการ ทั้งคราบน้ำลายที่เปื้อนมุมปาก ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ หรือแม้กระทั่งลมหายใจก็ล้วนแล้วแต่ทำให้เท็ตสึยะแทบคลั่ง เขาใช้นิ้วโป้งปาดเอาคราบน้ำลายออก ก่อนก้มลงไปกระซิบชิดใบหู
"เด็กลามก" เท็ตสึยะว่าด้วยน้ำเสียงติดจะเอ็นดู ผละกายออกมาและยกขาของคนเด็กกว่าขึ้นพาดบ่า ลากไล้จมูกไปตามเรียวขาขณะที่สายตาจับจ้องไปยังเจ้าของท่อนขาใต้ผ้าลูกไม้ ราวกับเป็นปีศาจที่จะจับคนในสายตากลืนลงท้อง กักขังไว้ในกระเพาะไม่ให้ใครได้เห็นสีหน้าเซ็กซี่ของอีกคนในยามนี้อีกเลย
ฟันขาวขบกัดเบา ๆ ที่ท่อนขาพอขึ้นรอยบางเบา เขาย้ายมือมาจับถุงน่องลายลูกไม้ตรงขาอ่อน ก่อนจะถอดมันออกช้า ๆ ให้เนื้อผ้าค่อย ๆ ลากผ่านท่อนขา พยายามปั่นประสาทคนซุกซนให้ทนไม่ไหว และเปล่งเสียงร้องหาเขาให้เริ่มขั้นต่อไปเร็ว ๆ
ถุงน่องลายลูกไม้เคลื่อนที่ออกจากท่อนขาเรียวสวยเชื่องช้า สายตาของประธานบริษัทจ้องมองความขาวเนียนไม่วางตา เพราะชายตรงหน้าผิวขาวมาก ๆ เวลาเขินร่างกายจึงแดงเถือกไปทั้งตัว เหมือนรอให้เขาได้กัดกินและกลืนลงท้อง
เท็ตสึยะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหิวกระหายอย่างปิดไม่มิด ในหัวคิดสัปดนมากมายเกี่ยวกับชายคนนี้ ทั้ง ๆ ที่ได้ร่างกายงดงามนี้มาครอบครองแล้วแต่เขาก็ไม่อยากให้ทุกอย่างดำเนินเร็วจนเกินไปเพราะกลัวว่านางฟ้าตรงหน้าจะตกใจกับความใจร้อน
"เท็ตสึยะ…" เจ้าของใบหน้าใต้หน้ากากครางเรียกอีกคนเสียงพร่า เท็ตสึยะชะงักมือที่กำลังยุ่งอยู่กับถุงน่องแสนเย้ายวนแล้วย้ายสายตาไปมองเจ้าของเสียงใสก้องกังวาน ชายคนนั้นหัวเราะคิกคักในลำคอ มองเท็ตสึยะด้วยสายตายั่วยวนไม่หยุดจนเท็ตสึยะต้องก้มลงไปจูบแรง ๆ อีกทีด้วยความมันเขี้ยว
เท็ตสึยะกลับมาถอดถุงน่องลายลูกไม้ต่อจนท่อนขาเรียวสวยเผยโฉมออกมาจนหมด คนโตกว่ายกยิ้ม ใช้ริมฝีปากคลอเคลียท่อนขาอย่างซุกซน ก่อนจะขยับถอยลงไปเพื่อจรดจูบปลายเท้า แล้วไล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ จากปลายเท้า
เจ้าของท่อนขาที่ถูกจรดจูบด้วยความหวงแหนราวกับสมบัติล้ำค่าขยับมือมาเกี่ยวเอาเนื้อผ้าปกปิดจุดลับเบี่ยงไปทางอื่น ก่อนเรียกคนที่ประทับริมฝีปากกับเรียวขาไม่หยุดเพื่อเรียกร้องความสนใจ
"เท็ตสึยะ…" น้ำเสียงเชื้อเชิญของคนน่ารักทำให้เท็ตสึยะละความสนใจจากท่อนขามามองหน้าคนเด็กกว่า แต่ว่าสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับช่องทางรักที่กำลังขมิบร้องหาแก่นกายของเขาเสียก่อน
ชายที่ปกปิดใบหน้าไว้ใต้หน้ากากยกยิ้ม ปลายนิ้วของมืออีกข้างไล่ไปตามหน้าท้อง ก่อนลากต่ำลงมาถูวนที่รอบรอยจีบช้า ๆ แล้วค่อย ๆ แทรกเข้าไปข้างใน ให้เหมือนกับว่าตรงนั้นกำลังกลืนกินแก่นกายของชายอีกคนอยู่
"อะ...อื้อออ เท็ตสึยะ…" นางฟ้าของเท็ตสึยะร้องครางพลางทอดสายตามองท่านประธานที่ราวกับถูกสะกด สีหน้าของเท็ตสึยะในตอนนี้ดูหื่นกระหายมากจนเขาอดยิ้มมุมปากไม่ได้
ในที่สุดเส้นความอดทนของเท็ตสึยะก็สะบั้นลง คนโตกว่าจัดการรูดซิปกางเกงลงแล้วเอาความเป็นชายที่แข็งตัวเพราะถูกกระตุ้นออกมา ฝ่ามือของเท็ตสึยะเคลื่อนไปจับมือของเจ้าของช่องทางรักออก แล้วแทนที่นิ้วเล็ก ๆ นั่นด้วยความเป็นชายใหญ่โตของตัวเอง
ส่วนหัวหยักที่จดจ่อช่องทางด้านหลังค่อย ๆ แทรกเข้าไปข้างในช้า ๆ ความคับแน่นและร้อนรุ่มภายในนั้นทำให้เท็ตสึยะอดไม่ได้ที่จะครางออกมา มันตอดรัดท่อนเอ็นของเขาตุบ ๆ เหมือนปลาที่หิวกระหาย แก่นกายร้อนค่อย ๆ แทรกเข้าไปข้างในเรื่อย ๆ จนสุดความยาว เจ้าของช่องทางรักดิ้นพล่านพร้อมกับครางเสียงกระเส่าออกมาเพื่อบอกเท็ตสึยะว่าตนรู้สึกดีขนาดไหน
"อ๊าา"
"เด็กลามก ทำไมถึงตอดรัดฉันรุนแรงอย่างนี้ล่ะ ไปอดอยากมาจากไหนหรอ หืม? " เท็ตสึยะกระซิบถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ปากของเขาที่ขยับพูดส่งผลให้ลมร้อน ๆ ปะทะเข้าที่ใบหู ก่อนที่เขาจะขบมันเบา ๆ ทันทีที่พูดจบ
คนถูกถามทำเพียงส่งเสียงครางฮื่อออกมาพลางยกมือขึ้นปิดหน้า ชายวัยกลางคนเห็นท่าทางน่าเอ็นดูนั่นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ก่อนจะแกล้งคนใต้ร่างต่อด้วยคำถามติดเรท
"นี่ ตอบหน่อยสิ ชอบตรงไหนหรอ" เท็ตสึยะขยับแก่นกายเข้าออกเชื่องช้า ประวิงเวลาระหว่างรอคำตอบจากคนตรงหน้า แต่ว่าสิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงครางด้วยความพึงพอใจในความใหญ่โตเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เท็ตสึยะเห็นแบบนั้นจึงจงใจกระแทกความเป็นชายเข้าไปที่จุดจุดหนึ่ง ซึ่งทันทีที่ท่อนเอ็นร้อนกระแทกตรงนั้นชายใต้หน้ากากก็รู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วสรรพางค์กาย ภายในช่องทางรักตอดตุบ ๆ แน่นกว่าเดิมพร้อมกับเสียงหลงที่หลุดครางออกมา
"อ๊าา"
"ตรงนี้…? " เท็ตสึยะยกยิ้ม กระแทกจุดกระสันซ้ำ ๆ อย่างคนขี้แกล้ง
"นายรู้สึกยังไงหรอ เรสึ" เท็ตสึยะแกล้งถามพลางขยับแก่นกายเข้าออกกระแทกต่อมลูกหมากซ้ำ ๆ ให้เขาคนนั้นเสียวซ่านไปทั่วทั้งตัว
"อ๊าา ยะ...อย่าถามสิ" ชายคนนั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงแฝงแววเขินอาย
"ทำไม? เขินหรอ" เท็ตสึยะแกล้งอีกคนไม่เลิก เขากระแทกจุดกระสันซ้ำ ๆ ทั้งอย่างนั้นเพื่อฟังเสียงครางหวานด้วยความสุขสม จนกระทั่งปลายสวรรค์ใกล้เข้ามา ชายวัยกลางคนโน้มกายลงไปประทับริมฝีปากกับกลีบเนื้อแบบเดียวกันที่บวมเจ่อ สัมผัสจากเนื้อนิ่มราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำผ่านมาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นรสจูบร้อนแรงที่แลกเปลี่ยนเอนไซม์ภายในโพรงปาก จากนั้นก็ผละออกมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคน
"ชอบ...หรือเปล่า"
"......"
"ถ้าไม่ตอบฉันไม่ทำต่อนะ" เท็ตสึยะจัดการมัดมือชกอีกคนอย่างหน้าด้าน ๆ คนถูกถามพยักหน้าหงึก ๆ เพราะรู้สึกอายที่จะพูด แต่ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ถูกประธานใจร้ายจี้ถามไม่เลิกอยู่ดี
"ตอบหน่อยสิ นี่...เรสึ" เท็ตสึยะเอ่ยออดอ้อนก่อนใช้จมูกคลอเคลียแก้มสีแดงเรื่อ เหมือนเป็นลูกแมวที่ใช้หน้าคลอเคลียเพื่อให้อีกคนได้ใจอ่อน
"ชอบ…" ชายใต้หน้ากากตอบเสียงอ้อมแอ้ม แต่ถึงอย่างนั้นเท็ตสึยะก็ได้ยินมันอยู่ดี
"ชอบอะไร" เท็ตสึยะแกล้งถามต่ออย่างคนไม่รู้จักพอ
"ชอบ...ให้เท็ตสึยะกอด ชอบให้เท็ตสึยะทำแรง ๆ ..."
"แล้วชอบเท็ตสึยะด้วยหรือเปล่า"
"อื้อ… เรสึชอบเท็ตสึยะ" อีกคนตอบกลับมาแบบไม่ลังเล เท็ตสึยะย้ายริมฝีปากไปบดจูบคนใต้ร่างอย่างรุนแรง แขนแกร่งกระชับโอบกอดคนคนนั้นไว้แนบกาย ลมหายใจที่รินรดร่างกายและฟีโรโมนหอมหวานทำให้เท็ตสึยะคลั่งมากกว่าเดิม เขาขยับเอวสอบเคลื่อนไหวเข้าออกรุนแรง แทบไม่เว้นจังหวะให้คนใต้ร่างได้มีจังหวะพักหายใจ ใบหน้าน่ารักที่มีสีแดงเรื่อในตอนนี้เต็มไปด้วยความสุขสมจากการร่วมรัก ทั้งเสียงคราง เสียงลมหายใจ แม้กระทั่งเสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลน ทุก ๆ อย่างยิ่งทำให้รสรักครั้งนี้ทวีความรุนแรง แขนของเขาขยับขึ้นเพื่อให้มือได้จับหมอนก่อนจะขยำมันระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ ความสุขสมระคนเจ็บปวดทำให้เขาเห็นสวรรค์อยู่เลือนราง ความเป็นชายที่กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงเร่งจังหวะขึ้นตอนที่มันใกล้จะปลดปล่อย เขาครางออกมาไม่ยอมหยุด พร่ำบอกเท็ตสึยะว่าตนกำลังจะตายด้วยความเสียวสุขสมล้นทะลัก ก่อนที่สายน้ำเหนียวข้นสีขาวจะพุ่งออกมาจากปลายสุดของความเป็นชายและอัดฉีดเข้าไปในช่องทางรักจนล้นออกมา
ดวงตาของเท็ตสึยะค่อย ๆ ลืมขึ้นมาหลังภาพฝันมลายหาย ชายหนุ่มจับจ้องวิดีโอลามกภายใต้ชุดผ้าลูกไม้ในจอโน้ตบุ๊กด้วยสายตาอาวรณ์ ร่างกายขาวเนียนละเอียดและเสียงครางกระเส่าทำให้เขาทนไม่ไหว จนต้องแอบช่วยตัวเองในห้องทำงาน เพราะความยั่วเยของอีกคนรุนแรงมากจนเขามีอารมณ์ขึ้นมาง่าย ๆ
"เรสึ…" เท็ตสึยะเรียกคนในจอเสียงพร่า ชายคนนั้นหาใช่คนรักของเท็ตสึยะหรือดารา AV เขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ๆ ที่ชอบแต่งตัวยั่วกำหนัดและทำให้คนอื่น ๆ แทบคลั่งตายกับความซุกซนก็เท่านั้น
ทุกคนเรียกชายคนนี้ว่าเรสึ เรสึที่ย่อมาจากเรสึคิจิ ซึ่งชื่อนี้ก็ได้มาจากการที่เจ้าตัวใส่ชุดชั้นในลายลูกไม้บ่อยกว่าชุดอื่น ๆ แถมเขายังบอกด้วยว่าชอบใส่ชุดแบบนี้มากที่สุด คนอื่นมีหรือที่จะกล้าขัดใจคนร่างงาม ทุกคนยอมศิโรราบแทบเท้าของเรสึทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ ซึ่งอิทธิพลก็มาจากการที่บางครั้งเขาคนนี้ก็ทำตัวสูงส่งหน้าค้นหานั่นแหละ
เรสึไม่เคยถ่ายภาพแบบเห็นหน้าตัวเอง เต็มที่ก็ยังคงมีหน้ากากปกปิดเผยให้เห็นแค่ดวงตากลมยั่วเย้าก็เท่านั้น และเพราะการทำตัวแบบนี้จึงทำให้เรสึกลายเป็นคนลึกลับน่าค้นหา
แต่สำหรับเท็ตสึยะแล้วนั่นก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญเท่าไหร่นัก เขาไม่อยากรู้หรอกว่าภายใต้หน้ากากอีกคนจะมีหน้าตาเป็นยังไง สิ่งที่สำคัญคือเรือนร่างบอบบางน่ารังแกภายใต้ผ้าโปร่งบางสุดเซ็กซี่นั่นต่างหาก แค่เรือนร่างใต้ผ้าลูกไม้ที่อีกคนชอบใส่เป็นประจำก็แทบทำให้ความอดกลั้นของชายหนุ่มสลายลงในพริบตา แล้วไหนจะขาอ่อนนั่นอีก มันเซ็กซี่และงดงาม พวกเขาคล้ายกับแมลงเม่าที่เห็นกองไฟ แม้จะรู้ว่าต้องตายแน่ ๆ แต่ก็หลงใหลในแสงสว่าง ยอมถวายร่างให้เปลวเพลิงแผดเผาจนไม่เหลือแม้กระทั่งร่องรอยของการมีชีวิต
เท็ตสึยะใช้สายตาโลมเลียร่างเกือบเปลือยเปล่าในจออยู่อีกพักใหญ่ ๆ กว่าจะหยิบทิชชูมาเช็ดคราบเหนียว ๆ ที่ทะลักออกมาจากแก่นกายร้อนและโยนลงถังขยะข้าง ๆ โต๊ะทำงาน
ในสายตาคนในบริษัท ทาคาชิ เท็ตสึยะ คือผู้ชายที่สุขุม เยือกเย็น มีความเป็นผู้นำ และจริงจังกับงานจนหาเมียไม่ได้ ซึ่งอันสุดท้ายแอบทำเท็ตสึยะคิ้วกระตุกยิก ๆ เล็กน้อย เขาไม่ได้หาเมียไม่ได้เพราะมัวแต่ทำงานสักหน่อย เขาแค่ยังไม่พร้อมอยากได้ใครมาเป็นเมียแบบเป็นตัวเป็นตนก็เท่านั้น และอีกอย่าง ความจริงแล้วเท็ตสึยะเป็นเกย์ นั่นหมายความว่าเขาจะไม่มีเมียแต่จะได้ผัวมาแทนต่างหาก
จะบอกว่านี่เป็นความลับของเท็ตสึยะก็คงจะไม่ผิดมากนัก เท็ตสึยะไม่เคยบอกใครเรื่องที่เขาเป็นเกย์และกำลังหลงคนที่ชื่อว่าเรสึคิจิหัวปักหัวปำจนหมดเงินไปเป็นล้าน สิ่งที่ทำให้เท็ตสึยะทุ่มเงินขนาดนี้เป็นเพราะความเสน่หาล้วน ๆ เขาชอบผู้ชายตัวเล็ก ร่างบาง และชอบชุดลูกไม้ ซึ่งเรสึคิจิเอาทุกอย่างทั้งหมดนี้มารวมกัน แถมยังเป็นเด็กแสบที่ซนมาก ๆ ราวกับจะทำให้เขาโงหัวไม่ขึ้นจริง ๆ เสียด้วย
และเพราะการรับบทเป็นป๋ากระเป๋าหนักทำให้วันดีคืนดีเท็ตสึยะได้รับเซอร์วิสพิเศษจากเรสึคิจิ ซึ่งเซอร์วิสนั่นก็แตกต่างไปตามอารมณ์ บางครั้งก็เป็นภาพยั่วเย้าเร้าอารมณ์ที่ส่งให้เขาดูคนเดียวผ่านกล่องข้อความ บางครั้งก็ถึงขั้นได้วิดีโอช่วยตัวเองมาดูสนองความใคร่ภายใต้เงื่อนไขต่าง ๆ ที่เรสึคิจิกำหนดขึ้นมา เพราะว่ามันคือเซอร์วิสพิเศษเขาจึงไม่อนุญาตให้เท็ตสึยะนำไปเผยแพร่ต่อ ซึ่งเท็ตสึยะเองก็ไม่คิดจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว
ของดีต้องเก็บไว้ดูคนเดียวสิ!!
Rrrrr.
เสียงริงโทนสมาร์ตโฟนราคาแพงที่วางอยู่ข้างโน้ตบุ๊กดึงสติของเท็ตสึยะให้กลับมาปัจจุบัน นัยน์ตาสีเข้มตวัดมองเครื่องมือสื่อสารที่คว่ำหน้าอยู่ก่อนหยิบมาดูชื่อที่โชว์หราอยู่บนจอ เท็ตสึยะขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วค่อยกดรับสายจากสารถีคนเก่ง
"ว่าไง" เท็ตสึยะเอ่ยถามเสียงเรียบ เขาพอจะเดาสาเหตุที่ชุนโทรมาได้รางๆ น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่ของชุนที่อาการป่วยทรุดลงเรื่อย ๆ จนชุนต้องขอหยุดงานบ่อย ๆ เพื่อดูแลแม่ที่ต่างจังหวัด
[บอส วันนี้แม่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว ผมคงไปรับคุณหนูไม่ได้…] เท็ตสึยะทำเพียงแค่เงียบและฟังสิ่งที่อีกคนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน คนฟังทำเพียงครางรับเป็นจังหวะ คุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่ชุนจะกดวางสายไป
ประธานบริษัทใหญ่ยกมือขึ้นนวดหัวคิ้วเล็กน้อยระบายความเครียดที่ก่อตัว หัวของเขาปวดตุบ ๆ ทันทีที่รู้ว่าแม่ของคนขับรถอาการหนักมากกว่าที่คิด เผลอ ๆ ชุนอาจจะต้องอยู่ยาวเพื่อจัดการกับงานศพต่อ เขาเองก็ไม่ได้อยากคิดอะไรอัปมงคลแบบนี้หรอก แต่ว่าแม่ของชินอาการทรุดหนักลงเรื่อย ๆ และไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาจึงต้องนึกถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ไว้ด้วยอย่างช่วยไม่ได้ และถ้าชุนขอหยุดต่อเพื่อจัดการงานศพเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เท็ตสึยะรู้ เขาไม่โทษแม่ของชุนหรือชุนหรอก แต่นอกจากชุนและเขาแล้วยูกิก็ไม่เคยยอมขึ้นรถกับใครเลย นั่นคือเรื่องที่เขาเป็นกังวลอยู่ เพราะงานประชุมใกล้จะเริ่มแล้ว อยู่ ๆ จะมายกเลิกคงไม่ได้ และไปสายก็ไม่ได้เช่นเดียวกัน
มันไม่น่ากินเวลานาน ไปช้าหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง
เท็ตสึยะคิด พิงพนักเก้าอี้และกัดปลายเล็บระบายความเครียดด้วยความเคยชิน หลังจากนั้นไม่นานเลขาก็ตามเขาไปเข้าประชุม ในตอนแรกเท็ตสึยะคิดว่าประชุมแค่แป๊บเดียวก็เสร็จ แต่มันกลับกินเวลายาวนานมากกว่าที่เขาคิด จะปลีกตัวก็ไม่ได้ แอบใช้คนอื่นก็ไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ต้องอยู่จนกว่าการประชุมจะสิ้นสุดลง ซึ่งตอนนี้เด็กน้อยคงรอเขาเก้อจนเท็ตสึยะรู้สึกผิด ยิ่งนึกถึงใบหน้ากลม ๆ น่ารัก ๆ มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจเท็ตสึยะก็รู้สึกทรมานราวกับใจจะขาด
เวลาในห้องประชุมนานราวกับผ่านไปสิบชาติ หลังประชุมเสร็จเท็ตสึยะก็รีบลุกพรวดพราด ถลันตัวออกจากห้องไปโดยที่เพื่อนตัวดีของเขาอย่างเคียวยะไม่ทันทักทายเลยด้วยซ้ำ
เท็ตสึยะรีบสตาร์ทรถคันหรูของตัวเองแล้วขับออกไปยังโรงเรียนของทาคาชิ ยูกิ เด็กน้อยที่เปรียบเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา
พอมาถึงโรงเรียนเท็ตสึยะก็ไม่รอช้า เขารีบมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของยูกิที่อยู่สุดทางเดินในทันที แต่พอมาถึง...เท็ตสึยะก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า